Wanneer moet je afstand nemen in je relaties?

Wanneer moet je afstand nemen in je relaties? Wanneer moet je afscheid nemen in je relaties?

Heeft het zin om door te gaan of moet je loslaten?

Allemaal goede vragen!

Spanning in je relaties kun je missen als kiespijn.

Waarom zou je energie steken in een relatie als die je geen positieve energie meer teruggeeft? Dan doe je jezelf gewoon tekort.

Maar voordat je afscheid neemt, moet je eerst kijken of je nog iets kunt veranderen. Misschien neem je te snel afstand in je relatie. Misschien kun je de relatie verbeteren met een paar eenvoudige tips.

Voordat je oplossingen gaat vinden, moet je eerst begrijpen wat het doel is van ELKE relatie:

Wat is het doel van een relatie?

Het doel van elke relatie is dat beide partijen er beter van worden. Alleen dan is een relatie in balans. Als één persoon van de relatie opknapt en de ander knapt erop af, dan is het geen gezonde relatie.

Dit is het belangrijkste inzicht voor al je relaties!

Er beter van worden betekent dat je er energie van krijgt, vrolijk van wordt, er vreugde aan beleeft. Kortom, dat je je fijner voelt mèt de relatie dan zonder. Dit geldt voor elke relatie, of die nu met je partner, familie, vrienden of collega’s is.

Anders is een relatie zinloos en kun je beter een andere relaties kiezen.

Lees maar eens de reacties onder dit artikel, dan lees je veel mensen die eigenlijk niet meer blij worden van hun relatie. Jammer – en niet nodig!


”Hallo… Zelfvertrouwen!”

Heb jij genoeg van twijfel en onzekerheid?

Volg onze GRATIS serie:

Weg met Onzekerheid – Hallo Zelfvertrouwen!

Ontdek de Krachtige Weg naar Meer Zelfrespect!

“Mijn zelfvertrouwen groeit met de dag. Zowel op het werk als in mijn privéleven voel ik me gelukkiger. Ik sta er zelf van te kijken, maar het is waar. Bedankt voor de hulp!”


Niet meer blij zijn is het beste signaal dat het tijd wordt afstand te nemen in je relatie.

Maar daarnaast zijn er ook drie concrete waarschuwingen. Als je deze tegenkomt, dan moeten je alarmbellen afgaan.

Deze waarschuwingen vertellen je dat het tijd wordt om afstand te nemen in een relatie, of dat nu een privé relatie of een zakelijke relatie is:

Waarschuwing 1: Relatieproblemen niet oplosbaar.

De eerste aanwijzing is dat je de relatieproblemen niet kunt oplossen. Hoe hard je het ook probeert, op de een of andere manier lukt dat je niet en dat kost je veel negatieve energie.

Als je merkt dat je regelmatig boos, teleurgesteld, vermoeid of negatief bent in je relatie, dan wordt het tijd om afstand te nemen. Je hebt wel wat beters te doen dan je zo te voelen, nietwaar? Niemand is het waard om je voor langere tijd slecht te voelen. Dat besef je toch wel?

Waarschuwing 2: Geen afscheid willen of kunnen nemen.

De tweede aanwijzing is als je eigenlijk afscheid wilt nemen, maar de relatie te zeer waardeert om dat te doen.

De positieve kanten van de relatie zul je missen als je afscheid neemt.

Of misschien kun je geen afscheid nemen omdat iemand bijvoorbeeld familie of een collega is. Als je geen afscheid kunt of wilt nemen is afstand houden de beste keuze. Misschien niet de ideale keuze, maar wel de meest praktische.

Waarschuwing 3: De beslissing ligt bij de ander.

De derde reden dat je afstand moet nemen is als de ander dat wilt. Je kunt niemand dwingen een relatie met je te hebben. Als ze slim zijn, dan zien ze hoe leuk, waardevol, gezellig of fantastisch je bent en kiezen ze voor jouw gezelschap. Maar als ze niet zo slim zijn, dan kun je dat alleen maar accepteren.

Hoe zit het met jouw relatie, moet je afstand nemen in je relatie?

In welke categorie valt jouw relatie met je partner, familie, collega’s of vrienden? Kost deze relatie je veel energie, maar wil je geen afscheid nemen? Wil je wel afscheid nemen, maar kun je het niet?

Lukt het je niet de problemen op te lossen en heb je geen andere keuze? Of wil de ander jou gewoon minder zien?

Geef niet te snel op, neem niet te snel afscheid in je relaties.

Hoe dan ook, besef dat een relatie die je chronisch en stelselmatig energie kost, weinig kans van slagen heeft. Sommige relaties zijn gewoon niet voor jou bedoeld. Dit geldt voor alles in het leven: de dingen die bij jou horen gaan vaak vanzelf.

Je hebt uiteraard wel wat doorzettingsvermogen nodig om van een relatie een succes te maken.

Als je bij de eerste de beste tegenslag opgeeft, zul  je weinig blijvende relaties hebben. Direct afstand nemen van je relaties als ze niet goed gaan – zo geef je jezelf nooit de kans om ervan te leren…

Bovendien komen relatieproblemen net zo hard weer terug in de volgende relatie. Net zolang totdat je ze oplost. Dus een beetje doorzettingsvermogen is goed.

De reden van veel relatieproblemen.

De reden van veel relatieproblemen is een gebrek aan goede communicatie. We weten niet echt wat de ander wil, verwacht of bedoelt. Anderen weten dan ook niet van ons, totdat we het uitleggen.

Alleen betere communicatie kan dit oplossen.

In de e-cursus Betere Relaties met Iedereen ontdek je waardoor relatieproblemen ontstaan en hoe je ze op kunt lossen. Zo voorkom je dat je continu afstand moet nemen omdat je in een relatie zit waar je niet van opknapt.

Ook leer je effectiever te communiceren: beter luisteren, betere vragen stellen, beter voor jezelf opkomen en beter aangeven wat jij belangrijk vindt. Dit lost de meeste – zo niet alle – relatieproblemen op.

Ik wil naar links!

Maar soms valt het niet op te lossen, simpelweg omdat jij heel andere ideeën hebt over de relatie dan de ander. Dat verschil valt dan niet meer te overbruggen. Als jij naar links wilt en de ander naar rechts, kun je besluiten om in het midden te eindigen.

Maar het kan ook zijn dat je zegt: “Ik wil helemaal niet naar het midden, ik wil naar links, wat het ook kost!”

Stop met vechten in je relaties.

Als je continu aan het vechten bent over de richting van je relatie, stop daar dan mee. Dat heeft weinig zin. Je hoeft niet te verklaren waarom je naar links wilt, net zo min als de ander moet verklaren waarom rechts beter is.

Dat zijn kennelijk de richtingen die het beste bij jullie passen.

Als je merkt dat een relatie je te veel energie kost, dan is die relatie kennelijk niet de beste relatie voor jou.

Dit geldt eigenlijk voor alles in het leven: als iets je chronisch tè veel energie kost, dan is het kennelijk niet voor jou. Luister naar je gevoel, want dat vertelt je of dit het geval is.

 

Hoe afstand nemen in relatie kan leiden tot afscheid.

Soms vragen mensen of afstand nemen in een beginnende relatie een goed idee is. Nee, natuurlijk niet. Het is een slecht teken als je in het begin van een relatie al afstand moet nemen. Omdat je ruzie hebt of omdat je vriendin of vriend even afstand wil nemen. In het begin zou een relatie niet al te moeilijk moeten zijn.

Als er in het begin al grote relatieproblemen spelen, dan is dat meestal geen goed teken. Natuurlijk is afstand nemen van iemand die je leuk vindt niet makkelijk. Maar zit je werkelijk te wachten om jarenlang door te gaan als de relatie je nu al veel moeite kost?

Wanneer afstand nemen in een relatie een goed idee is.

Soms heb je een knipperlichtrelatie. Het is aan… en het gaat uit. Dan ga je afstand nemen in een relatiebreuk. Dan heb je even geen contact na een ruzie – een korte break – en daarna leg je het weer bij. Als dat vaker gebeurd dan één keer, dan kun je je ook afvragen of de relatie wel gaat werken. Of dat de relatie een spel is geworden van aantrekken en afstoten waar niemand beter van wordt.

Even afstand nemen in een relatie is alleen een goed idee als jij en de ander daarna echt verder willen. Anders leidt afstand nemen in je relatie tot afscheid nemen.

Soms kun je ook afstand voelen in je relatie.

Fysiek ben je dan wel bij elkaar, maar er wordt niet meer echt met elkaar gepraat, of naar elkaar geluisterd. Het voelt alsof je geen echt contact maakt met de ander. Je kunt je dan afvragen of je nog wel echt een relatie met elkaar hebt. Er is een groot verschil tussen samenzijn en een echte, diepe relatie met elkaar hebben.

Doorzetten of loslaten, afstand of afscheid nemen?

Je bewijst niets door verder te gaan als de koek op is. Afstand nemen in je relaties is soms slimmer dan blijven vechten met of tegen de ander.

Dat is geen bewijs van doorzettingsvermogen, maar een gebrek aan intelligentie.

Vechten voor je relatie heeft alleen zin als beide partijen het willen en geloven dat het mogelijk is. Anders is het gevecht zinloos.

Er zijn zoveel leuke en interessante mensen. Afstand nemen in je relaties is op zich geen probleem als je je daar beter bij voelt.

Afstand nemen in je relatie is soms minder pijnlijk dan geen afstand nemen in je relatie.

Het wordt pas een probleem als je geen afstand neemt in je relaties en je je daar slecht bij voelt. Niets is het waard je slecht te voelen.

Soms blijven mensen doorgaan omdat ze afstand nemen te pijnlijk vinden. Alleen komen ze er dan later achter dat die pijn meestal tijdelijk is. Terwijl de pijn van het blijven in een relatie die niet werkt, veel langer duurt. Namelijk net zolang als de relatie zelf.

Het is logisch dat afstand nemen in een relatie (tijdelijk) niet goed voelt.

Als je afstand neemt in een relatie, dan is het logisch dat je je niet goed voelt. Een relatie breuk of een relatie ruzie zijn altijd pijnlijk. Het kan soms lang duren voordat je weer de oude bent. Het helpt natuurlijk als je je aandacht richt op de relaties in je leven waar je wel vrolijk van wordt. Waar je je op focust, bepaalt altijd hoe je je voelt.

Aan de andere kant: als je blijft doorgaan in een relatie waar je geen vreugde meer aan beleeft, dan wordt je langzaam leeggezogen. Zo’n relatie geeft je meestal negatieve energie en dat gaat ten koste van je levensgeluk.

Afstand nemen in je relaties – of afstand nemen van je relaties – is dan de beste keuze.

De wereld is vol met leuke mensen.

Hé, de wereld is vol met leuke mensen! Waarom zou je je tijd verspillen aan iemand die je geen fijn gevoel geeft. Je gaat toch ook niet naar muziek luisteren waar je hoofdpijn van krijgt?

Positieve relaties die je inspireren zijn belangrijk voor een gelukkig leven. Jij bent het waard om je te omringen met mensen waar je vrolijk van wordt!

Om je relaties te verbeteren heb je maar éen ding nodig: meer inzicht. Met meer inzicht in je relaties los je problemen op, verbeter je de communicatie – en krijg je meer energie van de juiste mensen in je leven.

Wil je je relatie(s) verbeteren?

Volg dan deze online training en leer de effectieve technieken voor het oplossen van relatieproblemen:


Wil jij gezonde relaties?

Volg dan deze online cursus Betere Relaties met Iedereen.

Geef je grenzen aan en los je relatieproblemen op.

Meer dan 15.000 cursisten gingen je voor!

“Jouw cursus is zo verhelderend! Was ik daar maar eerder bewust van geweest. Het geeft me veel voldoening – en het werkt!”

Verbeter je relaties


Vind jij het moeilijk om afstand te nemen?
Hoe ga je daar mee om?

Over de schrijver 

Frank De Moei

Ik ben een professionele life-coach, gespecialiseerd in persoonlijke groei.

Meer dan 15.000 cursisten heb ik inmiddels geholpen met een gelukkig en succesvol leven.

Wat wil jij?
Wil jij meer zelfvertrouwen, minder stress, betere relaties, leuker werk, meer geluk en meer succes?
Deze Online Trainingen gaan je helpen!

Meer over
Meer over Frank
Ervaringen van cursisten

Ontdek Het Geheim


Hoe krijg je wat je ècht wilt?


ONS GRATIS EBOEK

35.000 Lezers gingen je voor


Ook leuk om te lezen:

Reageer op dit artikel

  • Lilian schreef:

    Frank, dit artikel is uit mijn hart gegrepen. Het onderstreept voor mij mijn onlangs genomen beslissing. Als ik dit artikel lees, dan bevestigt dit voor mij nogmaals dat ik de juiste beslissing heb genomen.

  • Beste Lilian,

    Heel veel succes en geluk, wat je ook hebt besloten…

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Dank je voor het antwoord.
    Heb dit artikel na jouw reactie gelezen.
    Op papier opgeschreven wat ik in de relatie nodig heb.
    aan de ene kant zit dat er/aan de andere kant krijg ik te horen, ga maar weg voor de zoveelste keer naar m,n hoofd geslingerd.
    wat ik doe in zijn huis,het is nooit goed, hij kan alles beter en weet het beter, dit begint s,ochtends al, kritiek.
    het is zo,n sterk contrast/ hij wil vooruit met mij en als mijn gedrag hem niet aanstaat/als ik gewoon weg eens in m,n boosheid ga staan, kan ik gaan.
    tvoelt alsof ik beledigd en met weinig respect word behandeld.

  • Beste Joke,

    Graag gedaan…

    Je schreef erg negatief over je partner. Je focus ligt op zijn gedrag. Vandaar dat ik in mijn reactie de aandacht wilde verleggen naar wat jij wilt. Want daar gaat het uiteindelijk om :)

    Ik vroeg je:
    – Los van hoe je partner is, wat heb jij nodig in deze relatie?
    – Als je alle goede en minder goede kanten bij elkaar optelt, hoe voel je je dan in deze relatie? Knap je ervan op of knap je erop af?

    Het eerste vertelt je wat je nodig zou hebben, het tweede wat je nu hebt.
    Als het verschil te groot is, dan is actie de beste weg :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank,

    Fijn, hier kan ik me wel in vinden, ik pas die methodes van jou ook toe, en toch……….. de progressie die ik in de relatie zoek blijft uit.
    Het gaat goed zolang ik de grenzen goed in de gaten houdt, voor de rest is het vooral duwen/trekken in de relatie met mijn partner. En communiceren kan ik helemaal wel vergeten. Gevolg…. ik houd weer afstand. Waarom? Omdat ik geen afscheid kan nemen(ik bedoel de relatie beeindigen),blijft over zo nu en dan leuke dingen doen samen. Maar dat is voor mij niet genoeg,voor hem wel.
    Het blijft moeilijk.
    Met vriendelijke groet,
    Laura

  • Beste Laura,

    Dat klinkt alsof je in een spagaat zit:
    Enerzijds niet tevreden zijn over je relatie en anderzijds geen afscheid willen of kunnen nemen.
    Zo gaat er helaas weinig veranderen.

    Wat is het allerbelangrijkste in je leven op dit moment? Dat helpt je om de beslissing te maken.

    Veel succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi frank,

    Mooi artikel, ik zit ook in een lastige situatie ik ben vanaf mijn 18e met mijn vriend
    En we zijn nu 21 en 22. Voordat we een relatie kregen zaten we bij elkaar in de klas en waren we vrienden
    Veel emotionele gebeurtenissen hebben ondertussen plaatsgevonden
    (Zijn vader was al overleden toen we iets kregen. Vorig jaar is zijn moeder plotseling overleden
    Zijn ouderlijk huis ( hij heeft altijd thuis gewoont) staat in de verkoop en langzaam begint
    Hij te denken over studeren.. Zelf. Studeer ik in een andere stad ver weg, toch ben ik elk weekend bih hem
    Zelf wordt ik er moe van om alsmaar te moeten bedenken wat ik meeneem,wat we gaan doen en niet te vergeten dat reizen elke keer ( bijna 2,5 heen)
    Hij wil nu misschien gaan studeren in een stad die nog verder weg is ( wel woont mijn moeder in de zelfde plaats dus ga ik ook elk weekend naar ‘huis’)
    Ik gun het hem van harte maar ben ook bang hem kwijt te raken door het nieuwe leven dat eraan komt.
    Samenwonen hebben we het soms over maar beide willen we niet naar de stad waar de ander zit.
    Het voelt daarom voor mij dat alsof ik afstand van hem moet nemen omdat het voor mijn idee zo onmogelijk wordt de relatie te onderhouden (kost veel energie) en daarbij zien we elkaar minder. We doen eigenlijk een stapje terug in de relatie,zo voelt het.
    Wat adviseer je mij?

    Gr Lena

  • Beste Anne,

    Fysieke afstand (gemeten in het aantal reisuren) is altijd te overbruggen.
    Emotionele afstand (Willen we nog hetzelfde? Voel ik nog voldoende voor hem?) is een lastiger verhaal. De kernvraag is: “Vind ik mijn relatie voldoende belangrijk om de praktische uitdagingen voor lief te nemen, of vind ik die praktische uitdagingen belangrijker?

    Als je die vraag voor jezelf hebt beantwoord, dan weet je wat je echt wilt…

    Succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank, met veel interesse heb ik een aantal van jouw artikelen gelezen, ik beaam en bewonder veel van jouw inzichten. Wat mij op dit moment in mijn leven zeer bezig houdt en wat ik niet terug vind in de artikelen is het effect van persoonlijke beslissingen op de mensen om je heen. Als ik besluit tot een radicale verandering in mijn leven omdat die mij wellicht gelukkiger zal maken dan kan diezelfde beslissing negatieve gevolgen hebben voor meerdere mensen om me heen, denk aan de kinderen in een gezin in geval van een echtscheiding. Jij stelt dat iedereen het recht heeft op geluk maar in hoeverre is het verantwoord om anderen daarmee te benadelen.
    Gr. Annet

  • Beste Annet,

    Dank je wel voor je compliment.
    Inderdaad, persoonlijke keuzes beïnvloeden anderen. Een mooi thema voor een apart artikel. De vraag is of anderen er wel echt beter van worden als jij niet gelukkig bent. Als ze van je houden dan willen ze je toch gelukkig zien?
    Maar er is veel over te vertellen en ik zal er daarom wat uitgebreider op ingaan in een apart artikel.

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Leentje schreef:

    Beste,

    Ik zit met mijn handen in mijn haar. Ik ben 23 jaar en sta op punt een job te starten vanaf september. Mijn vriend is 21 en hij is professioneel danser. Het gaat al enkele maanden niet goed. Merendeels omdat ik een heel laag zelfbeeld heb en hij anders leeft en denkt dan ik.
    Een maand geleden was er een breuk en hevige ruzie. Ik vind het moeilijk om hem zo weinig te zien omdat hij zoveel danst. Ik ben zo afhankelijk van hem. We hebben besloten het een 2e kans te geven. Maar het blijft lastig..Als danser weet hij nooit wanneer hij thuis is en hij is weg op de meest onregelmatige uren. We wonen nu al 1 jaar samen. Enkele dagen geleden verwachtte ik gewoon een berichtje van ik kom dan thuis..Want ik was ongerust. Hij amuseert zich heel hard bij zijn vrienden en dansen. Maar al bij al werk ik aan mezelf, ik ga op cursussen en leer daar uit. Hij kan het niet verstaan dat ik een smsj verwacht. We gaan al enkele dagen terug in discussie en we kunnen NIET praten. Het gaat niet…Het is allemaal mijn fout, mijn minderwaardigheid, ik die niet verander..Ik die hem niet genoeg knuffel ik die boos ben omdat hij zoveel weg gaat…Maar mijn standpunt verstaat hij niet..Hij wil uit elkaar omdat hij beseft dat we niet meer bij elkaar passen. Ik denk dit ook maar ik kan niet zonder hem..We hebben een huurhuis, gemeenschappelijke rekening…ik ben niemand zonder hem…Ik kan niet meer naar mijn ouderlijk huis terug..

    WAT MOET IK DOEN?? ik ben kapot

    grtjs,
    L

  • Beste Leentje,

    Ik kan alleen in een persoonlijk gesprek daar dieper op ingaan, deze plek is niet geschikt voor een uitgebreid advies.

    Desalniettemin:
    Heel veel valt op te lossen met goede communicatie en duidelijke afspraken en begrip voor elkaars standpunt. Als het begrip er niet is, dan is er meestal ook geen goede communicatie en dus geen afspraken. Zonder afspraken krijg je verkeerde verwachtingen van elkaar en dat veroorzaakt de ruzies.

    Ik lees dat je afhankelijk bent van hem, dat je niet zonder hem kunt, dat je niemand bent zonder hem, dat je hem nodig hebt voor huis en de gemeenschappelijke rekening.
    Kortom, veel afhankelijkheid en weinig zelfstandigheid.
    Daar ligt de kern van het probleem en daar ligt ook de oplossing.
    Mocht je een oplossing willen, dan vind je die hier.

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste,
    wij hebben een halfjaar een relatie,nu zijn we 2 weken in Nederland op vakantie geweest,dus 24 uur p/d bij elkaar,de laatste week werd ze rustiger en toen we bij haar thuis waren vroeg ze of ik weg wilde gaan omdat dat ze met zich zelf in de knoop zat.even voor de goede orde,ze was op papier getrouw en had nog een koop huis,huis is een maand geleden verkocht en de scheiding is er deze week door.ik wil er wel voor vechten en dat weet ze ook ,maar door dat ze in de knoop zit weet ik even niet wat ik moet doen ,morgen avond bellen wij elkaar en dan ga ik haar vragen wat zij echt wil en ik vertellen wat ik vind,wij waren een leuk stel. gr peter

  • Hallo Frank,

    Met regelmaat lees ik de artikelen via je nieuwsbrief.
    Ik vind het geweldig wat je doet.

    Deze is voor mij wel heel aktueel.
    Vorig jaar februari iemand leren kennen en al heel gauw waren we behoorlijk verliefd op elkaar. Maar ook al gauw bleek zij andere ex-en niet los te kunnen laten, waren er regelmatig telefoontjes met hen en op gegeven moment zelfs een afspraak bij haar thuis en moest ik die avond WEG en haar zoon ook !!
    Ik heb me er tegen verzet en de afspraak is na veel protest van haar kant uiteindelijk niet doorgegaan, maar het bleef spelen. Daarnaast vakanties die niet doorgingen, feestjes waar ik alleen heen moest. En regelmatig ruzies met haar ex., haar kinderen, haar moeder en op haar werk.
    Over werk gesproken, het was voor mij een “werkrelatie” waar ik helemaal kapot op ging. Zij werkzaam in de psychiatrie wist mij met allerhande modellen te overtuigen dat ik het allemaal verkeerd zag. Ik openstaand om dingen te leren, andere ideëen en overtuigingen ….. misschien ben ik wel ouderwets gebleven ???
    Uiteindelijk heb ik er na ruim een jaar in april een punt achter gezet, hoe moeilijk ik dat ook vond, maar het moest want ik was helemaal gesloopt.
    Ik bleef achter met grote gevoelens van twijfel, dat ik het allemaal verkeerd zie en doe.
    Had echt “genezingstijd” nodig om mezelf te hervinden en weer lust en energie te krijgen om dingen aan te pakken en weer van het leven te genieten.

    Nu lees ik “het eenvoudige recept” van jou in dit stuk en het maakt me helemaal blij.
    Ja, ik heb het toch goed gezien, dit was geen relatie van “samen”, hier kreeg ik géén energie van in tegendeel, ik liep er op leeg ……

    Volgende keer oppassen Bertje !!!

    Dank je wel Frank …..

  • Beste Bert,

    Dank je wel :)

    Laat niemand je overtuigen dat je iets verkeerd ziet of moet veranderen, ga altijd uit van je eigen gezonde verstand en van je eigen persoonlijkheid :)

    De meeste ‘recepten’ zijn eenvoudig, want de basis is nooit gecompliceerd.
    Goed te horen dat je voor jezelf hebt gekozen en je weer je energie en plezier hebt teruggevonden!

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Wat doe je als je partner twijfelt. Hij wil geen break, hij weet ook niet wat hij wel wil. Hij is eerlijk en oprecht geweest en denkt dat hij als wij gewoon zo door gaan en het ment to be is dat we wel weer naar elkaar groeien en zijn twijfel wegebt.

    Hoe lang moet ik op hem wachten. Heb hem gezegd dat het mij emotioneel pijn doet, dat hij mij niet aan het lijntje moet houden. Hij geeft aan dat hij niet bij de eerste de beste hobbel in de weg niet meer door wil rijden, maar hij weet ook niet of deze hobbel blijvend is! Hij kan geen oorzaak vinden. Het is een gevoel. Hij wil weer terug naar een situatie waar die twijfel er niet was. Hij zegt dat het mogelijk een storm in een glas water is en dat als ik geduld heb hij hoopt dat hij ook weer in rustiger vaarwater zal verkeren over een tijdje….heeft tijd nodig. Hij is druk met overgang levensfase studeren naar het echte leven….dit speelt mgl ook een rol bij zijn twijfel!

    Kortom: Moet ik het geduld opbrengen (ben hartstikke gek op die jongen!) of moet ik mij niet langer laten kwetsen (maal veel, slaap en eet slecht, ben emotioneel labiel)?

    Hij weet dat het mij pijn doet……wanneer/hoe lang is wachten geoorloofd….moet ik duidelijke grenzen of data geven?

    MvG,

    Cat

  • Beste Cat,

    Het is altijd goed om je eigen grens aan te geven, hoe kan iemand deze anders respecteren?

    Bepaal voor jezelf hoelang je wilt wachten en probeer in de tussentijd te achterhalen waarom hij nu precies twijfelt.

    Ook jij heb recht op duidelijkheid.

    Mocht het antwoord er binnen de tijd (die je zelf hebt bepaald), niet komen, bedenk dan: “Maak niet iemand je prioriteit als die persoon jou als tweede keus beschouwd”.

    Mocht je er niet uitkomen, dan kun je altijd contact opnemen voor een persoonlijk gesprek.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Maar moet ik zelf afstand nemen……ookal zoekt hij dus steeds weer toenadering?

  • Beste Cat,

    Laat mij of iemand anders je niet vertellen wat je moet doen.
    Je moet niets, je ‘moet’ alleen kiezen voor waar jij je goed bij voelt :)

    Begin er eens mee te bepalen wat je wilt.

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank,
    wat als je man je van alles belooft maar dit niet volhoudt of zelfs helemaal niet probeert en als dit al 20 jaar zo gaat. Als er problemen zijn dan geeft hij niet thuis of zegt dat het allemaal wel vanzelf goed komt. Dat zegt hij zelfs nu nog, terwijl ik heb aangegeven dat ik zo niet verder wil. Hij wil wel verder, maar hij zet zich nergens voor in. Hij is geen prater, de gesprekken in een restaurant of tijdens bezoek moet ik gaande houden. Hij zegt dan dat hij niet weet waar hij over moet praten. Ik voel me zo ontzettend eenzaam en heb mezelf jaren de schuld gegeven van alles wat maar fout kan gaan in een relatie. Ik ben in therapie geweest en heb diverse zaken een plaats kunnen geven. Bij deze therapie ontdekte ik ook dat het al die jaren maar van 1 kant komt. Nu wil ik graag scheiden maar ik durf niet door te zetten. Dit komt ook door de opvoeding: Niet zeuren maar doorgaan. Maar ik ben zo moe van alle energie die ik erin heb gestoken en verlang naar rust.

  • Beste Angel,

    Rust komt nadat je hebt besloten dat je innerlijke rust het allerbelangrijkste is.

    Daarvoor moet je toegeven dat dit kennelijk niet werkt en loslaten waar je je niet meer goed bij voelt. En bereid zijn je angsten (alleen zijn, gevoel te hebben gefaald) onder ogen te komen.

    Er spelen meestal te veel emoties en overtuigingen mee om even snel een oplossing te vinden.
    Die ontdek je allemaal in de e-cursus Betere Relaties.

    Succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Freddy schreef:

    Mijn relatie is iets meer dan een maand beëindigd. Ik heb alle mogelijke info opgezocht en me suf gelezen van hoe ik met de situatie moet omgaan.
    Ik heb alle pro’s en contra’s naast elkaar gezet. Mijn conclusie was dat er meer pro’s waren dan contra’s, maar als je een werkelijk gewicht en waarde maakt van de beiden, dan geeft is het resultaat toch geheel anders. De pro’s zijn meer vrijheid, eigen beslissingen, meer geld overhouden, niets moet alles kan, enz… De contra’s zijn niet meer het gevoel hebben van echt thuis te komen, geen gezelligheid, maar vooral het verlies van het gevoel van geborgenheid. De pro’s wegen in de verste verte niet op tegen de contra’s. Ik weet welke veranderingen er nodig zijn om haar gelukkig te kunnen maken. Er zijn misschien zaken bij die mij niet helemaal gelukkig maken, maar het zijn zaken waarvan ik weet dat ik ze achter me kan laten, ze zal kunnen plaatsen waardoor ik uiteindelijk zou kunnen bereiken wat we beide willen, en dat is samen gelukkig zijn, bij elkaar en voor elkaar. Ik krijg er wellicht de kans niet meer toe en het gedacht alleen maakt me doodongelukkig. Het besef heeft me als een mokerslag van een hamer tot in het diepste van mijn ziel geraakt. Ik hou van haar met al haar (soms onrealistische) verwachtingen van me. Ik zou misschien niet meer dezelfde persoon zijn als nu, maar misschien zou ik wel een beter persoon worden.

  • Beste Frank,

    Ik las u artikel! Ik weet het allemaal zo niet meer! Ik ben getrouwd geweest maar hij vond het “getrouwd” zijn moeilijk! Hij had toen even iemand anders! We besloten om te scheiden en zo verder te gaan als koppel!! Heel veel gepraat over wat er gebeurd was! Na een tijdje zei hij dat hij niet meer het gevoel had dat hij verwachten! Hebben samen een kindje dat bewust voor gekozen is! Ik was zwanger dat we trouwden! Nu is het allemaal er heel rustig aan toegegaan! Tot hij weer contact had me een jongere vrouw! En dan maken we dagelijks ruzie! Hij zegt er is nu niks meer tussen ons dus…. We wonen nog altijd samen, als ik spreek over te verhuizen enzo word hij boos! Als ik vraag wat beteken ik voor je en wat wil je zegt hij ik weet het niet! Ik hoop dat alles terug goed komt tussen ons, maar hij wilt ook geen moeite er voor doen! als ik dit zeg zegt hij ik laat alles rustig verlope en zie wel wat er gebeurd! Ik lig zo hard met mezelf in de knoop da ik het niet weet! dit is al meer dan een jaar bezig!!!!
    En dan is hij weer ineens heel lief en doet hij weer veel voor me!!!

  • Beste Freddy,

    Verandering zijn prima, zolang je jezelf niet voorbijloopt…
    Verwachtingen zijn prima, zolang je de ander respecteert…
    Veel succes!

    Beste Kel,
    In het artikel staan drie aanwijzingen die je vertellen dat het tijd wordt om afstand te nemen. Bepaal eens voor jezelf of deze relevant zijn voor jouw relatie. Ga uit van je eigen gezonde verstand, dat is altijd het beste.
    Ook jij veel succes!

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Allereerst mijn complimenten voor je artikelen.

    Momenteel heb ik een relatie van 1jaar, we zouden gaan trouwen en in mijn stad wonen, want ik heb een puberzoon van 16jr,en die wil ik momenteel niet ontwortelen. Nieuwe partner in huis, nieuwe omgeving, van grote stad naar kleine stad, nieuwe school, geen fam. ,geen vrienden. etc.,

    Nu is mijn verloofde daar van teruggekomen vindt de afstand te ver ivm zijn baan, afstand is 70 km. En wil dus dat ik verhuis. Wat ik ook zeg, er ziet geen tussenweg in. En als hij boos is dan , zegt hij dat ik maar een ander moet zoeken, of dat ik alleen aan mijn zoon denk en niet aan zijn afstanden die hij dan dagelijks moet rijden.

    Behalve dat hij lief kan zijn en ook wel goede kanten heeft, gaat hij discussies uit de weg, door boos te reageren, niet meer de tel opnemen, of weg te lopen.
    Ook al ziet hij in dat hij ongelijk heeft, hij zal geen excuses aanbieden, want is zijn motto, je hebt maar deels gelijk. En toch, hij houdt van me en wil me niet kwijt.

    Ik zit met mn handen in mijn haar.

    Met vriendelijke groet,

    Lily

  • Beste Lily/Layla,

    Het lijkt erop dat er drie mensen zijn in jullie relatie: jij , je zoon en je verloofde.

    Alle drie hebben verschillende belangen. De meest voor de hand liggende oplossing is het compromis: een plek waar jullie je alle drie in kunnen vinden. Waarom gaan jullie niet om de tafel zitten en bespreken een oplossing? Alle drie jullie meningen moeten gehoord worden en alle drie zullen jullie wat water bij de wijn moeten doen. Dat is nu eenmaal de consequentie als iemand kiest voor een relatie.

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank,

    De groeten,
    Helen

  • Mijn vriendin en ik hebben laatst flink wat onenigheid gehad, ruzie zelfs. De sitatie is dat zij 30km verder woont dan ik. Is op zich niet al te ver. Maar het moet volgens haar zo zijn dat wanneer we er voor gaan, ik mn huurhuis moet opzeggen en daar kom wonen. En dan mag ik bij gods gratie eens naar vrienden. Wel is het zo dat ik 1 of 2(om de week is die 2e) avonden in de week laat thuis ben ivm hobby. En ik werk ook nog 1 koopavond in de week. Dus ik ben eigenlijk 3 avonden weg. Waarna ik daarheen zou moeten..

    Eigenlijk moet vind ze dat ik elke avond bij haar MOET zijn. En naar mijn huis komen kan of wil ze niet. Want dan ga ik er niet voor. Zij wil vaak vroeg naar bed en als ik dus koopavond heb en rond 22.00uur daar ben dan telt het niet.

    Dus ik moet eigenlijk vrienden en/of hobby opgeven anders ga ik er niet voor.
    En na ruzie te hebben gehad kan ze ook niet begrijpen dat ik eerst wat tijd voor mezelf wil om te relativeren voor we verder kunnen. Dus is het uit omdat ik niet verder zou willen.. Ik snap het niet meer, iemand advies? (nog geen half jaar een relatie btw)

  • Beste Ace,

    Als je vind dat je te veel moet opgeven om samen te kunnen zijn, dan klopt er iets niet.
    Wat voor zin heeft het om samen te zijn, als je in een relatie niet jezelf kunt zijn?

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank!

    Na een vervelende relatie te hebben gehad waarin ik flink ben besodemietert, om het maar even plat te zeggen, heb ik na een half jaar een Héle lieve man ontmoet.

    Ik vond het in het begin “te mooi om waar te zijn” , zo lief en aardig, kalm als deze jongen was…
    Hij zei al na 2 weken dat ie van me hield en vroeg me na 3 weken wanneer ik bij hem zou intrekken.
    Dit vond ik toch een beetje vreemd…toch was ik benieuwd wat hij zou doen als ik zijn “plannen” concreet zou brengen…
    Oke” dan gaan we samenwonen…maar dan zul je me wel moeten onderhouden zolang ik nog geen baan heb….
    En toen wilde hij opeens toch niet meer, want hij bleek toch niet zoveel te verdienen als
    hij in het begin suggereerde ..
    Na een kleine 2 maanden zag ik ook zijn minder leuke kanten…en nu hebben we vaak ruzie…en ik vind het zo verwarrend, want ik heb mijn best gedaan om verliefd te worden en om hem te kunnen vertrouwen ( nadat ik door mijn ex ben bedrogen) en hij wist daarvan….
    Hij zei”meid, je mag alles van me weten en als je ergensmee zit dan moet je me dat zeggen dan doen we er iets aan”, dus toen ik hem dag en nacht online zag op Facebook, heb ik hem dat gevraagd en toen werd ie boos en maakte de relatie uit…
    de volgende dag stuurde hij me een sms…dat er een leuk liedje op de radio was..ppffff
    en een dag later of ik AUB wilde laten weten hoe het met mij en mn dochtertje ging!!
    HIJ had het notabene uitgemaakt en ik zei dat ie dan geen contact meer moet zoeken…
    Want ik vind, dat als je oprecht van elkaar houd, dan loop je niet weg en heb tverdriet om vervolgens weer contact te zoeken…
    Want zo’n knipperlicht heb ik 3 jaar gehad met iemand en dat wil ik nimmer meer!
    Maar de ‘ellende’ begint nu al!
    Ik was mijn vertrouwen al kwijt in mannen…( ik ben echt geen negatieveling) maar zodra je een eigen mening gaat hebben in een relatie, dan blijkt altijd dat de man
    eigenlijk doet zoals hij wil en je mag er in meegaan en anders heb jij pech!
    Hoe herken je verdorie nu eens een goede man….

    Eigenlijk weet ik de oplossing al…maar het blijft moeilijk,,, hellup!
    DD

    (reactie ingekort)

  • Freddy schreef:

    Even een reactie op wat Didi zegt, vooral de passage hieronder :
    Ik was mijn vertrouwen al kwijt in mannen…( ik ben echt geen negatieveling) maar zodra je een eigen mening gaat hebben in een relatie, dan blijkt altijd dat de man
    eigenlijk doet zoals hij wil en je mag er in meegaan en anders heb jij pech!
    Hoe herken je verdorie nu eens een goede man….

    Ik vind deze reactie wel heel kort door de bocht. Neem me niet kwalijk, maar je gaat met iemand na 3 weken samenwonen, wilt dat hij in je onderhoud voorziet omdat je geen baan hebt. Ik ga niet zeggen dat het niet kan, maar op dit punt ben je wel een beetje naiëf geweest. Je hebt jezelf niet de kans gegeven om hem beter te leren kennen. Je bent verliefd op hem geworden omdat hij de dingen tegen je zei die je zo graag wou horen.
    Houden van beste Didi doe niet na een periode van 3 weken.

    Ik kan je ook zeggen dat er best genoeg en veel mannen zijn die je wel een eigen mening laten hebben en die zelf te meegaand zijn in wat vrouwen willen. Een man heeft niet liever dan dat je de zaken heel duidelijk stelt, zonder omwegen. Het probleem is soms dat vrouwen zaken laten uitschijnen, maar het eigenlijk totaal anders bedoelen. Voor een man is dit enorm verwarrend. Als je iets niet wenst, zeg dit dan ook duidelijk. Wil je dat hij iets doet, zeg dat dan ook duidelijk. Geloof me dat in 90 % van de gevallen een man daar rekening mee zal houden.

    Ik wil hier zeker niet de moraalridder komen uithangen, want ik heb zelf genoeg problemen om op te lossen. Beste Didi, de juiste man kom je waarschijnlijk wel nog tegen, dat gun ik je van harte. Je hoeft mannen niet te wantrouwen. Geef het alleen (vooral jezelf) wat meer tijd, verwacht niet onmiddellijk de hele wereld.

    Groetjes,

    Freddy

  • moet ik de familie van mijn man die heel negatief en jaloers is. Er wordt veel gedronken, er zijn veel psyhische problemen moeten wij er contact mee blijven houden of is het beter om afstand te bewaren.

  • Beste Fiona,

    Dat kun alleen jij voor jezelf bepalen. Niemand anders kan dat doen. Je eigen gezonde verstand en je eigen gevoel zijn altijd het beste kompas. Ik kan je wel vertellen dat ik zelf afstand neem van relaties die (alles bij elkaar opgeteld) meer energie kosten dan ze geven, want daar zie ik het nut niet van in. Maar dat is slechts mijn mening en daar gaat het niet om. Het gaat om jouw mening :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank,

    Momenteel zit ik een situatie waarin ik heb gekozen voor twee weken rust. Waarom? De laatste maanden merk ik dat het me veel energie kost om de relatie met mijn vriendin te onderhouden. Vrienden en familie zeggen dat ze het duidelijk aan mij kunnen zien. Schouders omlaag en ik denk negatief over mezelf, omdat wanneer puntje bij paaltje komt het lijkt alsof ik degene ben die zich elke keer weer moet aanpassen om te zorgen dat het goed blijft gaan. Nu gaat het in deze relatie nog wat verder. Mijn vriendin heeft verlatingsangst. Hier probeert ze zo goed mogelijk mee om te gaan. Toch kost het haar veel moeite om me te laten gaan, wat zich soms uit in boosheid. En wanneer ze het toch doet, merk ik aan alles dat ze het er niet mee eens is. De laatste tijd merk ik dat ik steeds meer afstand neem en dat ik door de ruzies gewoon aan mijn tax zit. De rust die ik nu heb voelt goed, maar ik heb tegelijkertijd het idee dat ik misschien toch niet genoeg voor haar doe. Ze zegt dat ik mijn ruimte moet pakken en dat ze dit toe zal laten, maar ik ben door dingen die zijn gebeurd bang voor confrontaties, bang voor de boosheid en voor nog meer ruzies. Ik weet niet of ik het opnieuw een kans moet/wil geven of dat ik verder moet zoeken naar iemand die hier makkelijker mee om kan gaan. Tegenover het negatieve staat namelijk dat het een meid van goud is die veel voor me betekent en die superveel van me houdt. Ik weet niet wat ik moet doen. Hoe kan ik nu een goede beslissing nemen?

    Groetjes Bart

  • Beste Bart,

    Het goede nieuws is dat je vriendin inziet dat ze je wat vrijer moet laten. En uiteraard dat jullie van elkaar houden niet te vergeten.
    Goede beslissingen zijn soms zeer complex doordat er allerlei emoties, verwachtingen en ervaringen uit het verleden meespelen. Meer dan ik kan uitlegeen in een korte reactie.

    Mijn suggestie aan je vriendin is echt te kiezen voor persoonlijke begeleiding om haar verlatingsangst definitief op te lossen, anders blijft het terugkomen. Mijn suggestie aan jou is te beseffen dat te veel aanpassing nooit lang goed gaat en dat er echt duidelijke afspraken gemaakt moeten worden in jullie relatie.

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • christine schreef:

    Hallo Frank, Ik ben al m’n familie kwijtgeraakt inclusief mijn eerste kleinkind,ze is overleden in 2008. Voor de rest heb ik een rotleven tot hiertoe ben nu 46j en heb me nog nooit zo gevoeld,mijn vriend ken ik nu 6j en hij wil al 5j niet meer vrijen met me…ook steek ik het beetje energie dat ik nog heb in hem omdat hij niet goed bezig is in vele opzichten;maar het helpt niet. Mijn lichaam wil niet meer mee in het uza hebben ze fibromyalgie vastgesteld en heb dus van alle kwaaltjes. Heb hier in de omgeving ook geen vrienden omdat ik een maand na de dood van mijn kleindochtertje in een rolstoel ben beland voor een periode van 4j,ik kan nu stappen maar niet ver. Als je zou vragen wie is Christine ? dan zou ik antwoorden dat ik nu pas moet leren dat ik ook een mening mag hebben en dat ik misschien wat verlatingsangst heb en voor de rest ik ben veel te goed! Nu mijn vriend woond bij zijn zoon maar is veel hier s’avonds laat want voor de rest zit ik hier maar tussen mijn muren,en als hij binnenkomt en ik ben tv aan het kijken zet hij hem direct op zijn programma…..ik zeg er dan maar niks op en ga slapen,maar het knaagt ik kan niet met hem praten het gaat gewoon niet;want dat is zagen zegt hij dan pffff. Er is nog veel meer maar dan ben ik volgende week nog aan het typen,ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen en mits ik het tegen niemand kan zeggen doe ik het via deze weg. Hoop dat je me wat raad kan geven,alvast bedankt. Ook mijn paranormale gave maakt het niet makkelijker. Met vriendelijke groetjes Christine

  • Beste Christine,

    Geen gemakkelijke situatie…

    We zouden er eindeloos over kunnen praten, maar in de basis zijn er meestal twee dingen die helpen:

    1. Verantwoordelijkheid nemen voor je leven. Alleen jij en ik kunnen ons leven veranderen. En wat anderen doen is hun verantwoordelijkheid.
    Meer ideeën over dit onderwerp:
    https://www.newstart.nl/blog/neem-verantwoordelijkheid-voor-jezelf-en-je-leven/

    2. Zelfacceptatie en zelfvertrouwen. Dit zorgt ervoor dat je makkelijker je grenzen kunt aangeven en je eigen weg begint te volgen.
    Meer ideeën over dit onderwerp:
    https://www.newstart.nl/blog/zelfkennis-zelfacceptatie-zelfrespect-zelfvertrouwen/

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • veronique schreef:

    beste frank,
    na 9jaar een relatie te hebben waarvan 7jaar samengewoond.Ik had alles opgegeven uit Liefde omdat ze het pendelen niet aankon.In al die jaren was het altijd dat ik volgens haar emotionele problemen had telkens als ik me boos maakte of dat nu op haar was of de kinderen.anders ging alles goed voor haar.Het laatste jaar was ik totaal op ik durfde men gevoelens niet meer te laten zien,zette me telkens opzij,kropte alles op en toen kwam het eruit.ik was zelf beginnen te denken dat ik inderdaad gek was.Toen kreeg ik ineens naar mijn hoofd dat ze de laatste jaren niet met maar ook niet zonder me kon leven.Toen heb ik besloten om los te laten en een punt achter de relatie te zetten.Het is moeilijk maar het zal me lukken zeker als ik jou artikel lees dit is een grote steun voor me.

  • Beste Frank, lezers ….

    Met verbazing kijk ik terug naar ruim een jaar ‘werken’ in een relatie.
    Tijdens en daarna zat ik met vele vragen …..
    Wat maakt dat ik verliefd op haar werd?
    Waarom heb ik niet goed naar mijn gevoel geluisterd, mar juist weggedrukt?
    Waarom ben ik zo lang bij haar gebleven terwijl al gauw duidelijk werd dat zij niet betrouwbaar was?
    Waarom wéér een vrouw die met andere mannen iets moest …. meerdere potjes op het vuur wilde?

    Er is tijd voor nodig aan de ene kant en inzicht door het lezen (van onder andere deze site) aan de andere kant.
    Het kwetste mij eerst toen iemand uit de zijnsoriëntatie zei dat je altijd ‘dader’ bent en geen slachtoffer. Toch heb ik gemerkt dat je kiest voor het leven wat jij op dat moment nodig hebt. En als dat het verkrijgen van inzicht is, dan komen de mensen op jouw pad die jou dat inzicht geven ….. net zolang tot JIJ het snapt en ernaar gaat handelen !!
    Ik heb ervaren dat de puzzelstukjes net zo rommelig voor je ogen komen als bij een puzzel van 5000 stukjes die door elkaar geroerd zijn in een doos. Met kijken en zoeken vind je uiteindelijk hun plek, waar je ze neer moet leggen. En zo ontstaat langzaam het beeld van de puzzel.
    Maar één belangrijke uitspraak vergeet ik nooit meer !!
    Van goede mensen krijg je energie, de niet goede mensen zuigen je leeg …..
    En dat heeft weer alles met het ego te maken, van jou en van die ander.

    Weet je wat ik doe ?? Ik ga voortaan op die energie letten, die naar binnen stroomt en mijn hart vult en die weglekt en waar ik leeg van loop.
    Voortaan neem ik zelf wat meer de regie over de kranen die ik ‘open of dicht’ moet draaien.
    En vergeet vooral niet om jezelf te waarderen en van jezelf te houden. Dan komt de liefde van die ander wat neutraler binnen …..

    Fantastiche site Frank !!
    Dank je wel ….

  • mijn ex vriend heeft nieuwe vriendin zij wil dat hij alles en iedereen voor haar opgeeft maar hij heeft dat niet door naar mij luistert hij niet

  • Hallo,
    Ik heb het probleem dat ik mezelf altijd in relaties in de eerste fase helemaal verlies. Ik vergeet mijn eigen leven, mijn passies, mijn verantwoordelijkheden…
    De partner leert mij zo kennen en verwacht mij dus ook zo.
    Als de eerste verliefdheid weg is realiseer ik me dat ik mijn eigen leven kwijt ben en dat ik helemaal afhankelijk ben geworden.
    Dan verwijt ik het hem dat ie te bezitterig is… Dat ie me geen ruimte geeft.
    Dat is ook zo, maar ook wel begrijpelijk want ik liet het de eerste maanden toe.
    De frustraties lopen zo hoog op dat ik me helemaal gevangen voel en geen kant meer op kan… Mijn partner wilt me
    Niet meer loslaten en ik voel me alleen nog maar boos en gevangen en depressief.
    En meestal kan ik dan niet eens weggaan want ook financieel word ik afhankelijk…
    Terwijl ik heel goed voor mezelf kan zorgen als ik alleen ben.
    In relaties kan ik dat niet lijkt wel..
    Ik hou van mijn vriend maar onze relatie is onuitstaanbaar geworden.
    We zijn allebei alleen maar aan het wijzen en zitten helemaal vast.
    Ik wil niet elke keer maar vluchten en weer opnieuw beginnen… Maar ik zie ook geen oplossing meer:( HELP

  • Beste Xxx,

    Je analyseert zelf haarfijn het probleem.
    Ik kan je vertellen dat de oplossing is om (o.a.) weer je zelfstandigheid terug te claimen, maar er is een reden dat je dat tot nu toe niet lukt. Om die reden te vinden, is een snelle tip te voorbarig. Overigens is er wel altijd een oplossing: Volg de e-cursus Blijvend Zelfvertrouwen of Betere Relaties, die geven je beide meer inzicht en handvatten.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank,

    Ik zit in een relatie die nu bijna 12 jaar teruggaat.
    We hebben.samen 2 prachtige kindjes,
    eigenlijk 3 want ben inverwachting.
    (Niet gepland maar zeer welkom) Toen ik hem vertelde
    dat ik weer inverwachting ben was hij reuze blij.
    Nu sinds ongeveer een maand is er iets veranderd.
    Hij ontwijkt me, is vaker van huis dan thuis, hij vat bijna alles wat ik zeg
    negatief op. We doen amper nog iets samen en hij is voornamelijk
    met zichzelf bezig. Een aantal weken terug begon hij over willen van een eigen plekkie,
    apart gaan wonen dus.( Als ik hem naar zijn verlangens, wil of gevoelens
    vraag dan zegt hij ik ben geen prater! Pas wanneer hij boos is.) Dit kwam totaal overwacht voor mij
    En geloof niet dat er dan niks is! Ik heb hem gevraagd waarom hij dat wil, hij zegt dat niet precies te weten,
    Hij heeft tijd voor zichzelf nodig, hij weet niet wat hij precies wil.d
    Ik vind het behoorlijk hard aankomen en geloof niet helemaal dat hij niet weet wat hij wil.
    Is er iemand anders was mijn vraag n.a.v. zijn “bekend making ” Daarop reageerde hij vrij nuchter
    met een nee, ik weet t allemaal niet meer. Heb niet echt iets bereikt in het leven, wat wil ik verder nog bereiken gaan, ik word binnenkort 30…..1 week .nadien ben ik er achter dat hij gevoelens heeft voor een ander, zijn collega! Een vrouw die over de 40 is, totaal niks uitstraalt, zelf door haar man voor een jonger i iemand aan de kant gezet. Zij weet dat wij samen een reatie en kindjes hebben en dat ik inverwachting ben
    Maar dit gegeven weerhoudt haar er niet van om verliefde berichtjes te sturen.
    Ik.voel me gekwetst en ben voornamelijk erg in de war. Moet ik dit nu accepteren en hem de ruimte geven of moet ik er alles aan doen om ons gezin te behouden?
    Ik hoop dat u mij helpen kan.
    Groet,
    Es
    .

  • Beste Es,

    Ik kan me voorstellen dat dit je zwaar valt.

    Misschien kun je (toch nog) eerst proberen om erachter te komen of het nu aan de relatie ligt of dat hij twijfelt aan meer dingen in zijn leven en het minder met de relatie zelf heeft te maken en meer met een tijdelijke ‘identiteitscrisis’. Daarnaast zou ik proberen om er toch met hem over te praten en te ontdekken wat (en of) jij zelf er nog (iets) aan kunt doen. Probeer de balans te vinden tussen de ander de ruimte te geven en ook rekening te houden met je eigen wensen.

    Heel veel succes!

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Maarten schreef:

    Ik heb sinds een 3-tal maanden een nieuwe relatie.
    Geweldig leuke vrouw, creatief, verzorgd, gescheiden, en 2 kinderen ( 14 en 17 jaar )
    Dol ben ik op haar!
    De eerste 2 maanden stuurden we elkaar wel 10 berichten per dag! Allemaal even liefdevol, met teksten zoals ” wat ben ik ongelofelijk blij met je…” Ik hou van je lieverd…” en Ik wil met je oud worden…
    Nu een maand verder ben ik onzeker aan het worden, berichten worden minder, er worden andere woorden gebruikt…Ik ben super verliefd, en wil zo graag een dat gevoel ook van haar horen…Ik heb het idee dat mijn vriendin wat losgelaten wil worden…Ik heb daar moeite mee..
    Kijk om het uur op mijn telefoon of ik al een berichtje van haar heb ontvangen. Als dat niet het geval is ben ik onzeker, soms boos, en verdrietig….
    Ik heb dan het gevoel dat ze me niet meer aardig vind, mij ontwijkt….
    Hoe kom ik van dit vervelende, onzekere gevoel af?

  • Beste Maarten,

    Je hele stemming is afhankelijk van haar, daar ligt de kern van je uitdaging. We kunnen helaas niemand dwingen ons leuk te vinden. Te veel afhankelijkheid werkt niet goed in een relatie. Ik zou proberen je eerst goed te voelen over jezelf, of ze nu een bericht stuurt of niet. In plaats van achter haar aan te lopen, kun je haar dan hopelijk aantrekken door de persoon die je bent.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik vind het een geweldig verhaal maar blijf toch steken en weet niet wat ik moet doen. Mijn verhaal even in een notendop. Ik heb de liefde van m’n leven ontmoet vorig jaar juni, we zijn helemaal verknocht aan elkaar. Maar hij is in augustus met haar getrouwd na veel overgeven en ziek zijn omdat hij eigenlijk niet meer wilde. Hij was wel na de ceremonie van 2 minuten, weer direct weer bij mij, hij heeft het haar verteld, maar zij heeft gezegd dat ze dan zelfmoord zal plegen, geen dreiging, maar dan ziet zij het leven niet meer zitten. Hij vind nu dat hij in een dode hoek zit en hoopt dat zij er nogmaals over begint. Hij is zichzelf niet meer thuis. We proberen afstand te nemen, maar dat duurt niet meer dan 3 dagen en ik doe echt m’n best om afstand te nemen, maar we voelen ons allebei zo ongelukkig nu. Wat moet ik doen en hoe moet ik het doen?

  • Beste Maria,

    Het lijkt me dat ‘ de liefde van je leven’ eens goed moeten bedenken wat hij wil: of bij jou zijn of niet. Als hij iets zegt, maar het tegenovergestelde doet, kun jij je afvragen wat je nu precies moet geloven. Persoonlijk ga ik altijd af op daden, omdat die meer zeggen dan woorden…

    Succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank,
    Ik heb een relatie van 13,5 jaar met mijn vriend. Tot een maand of twee geleden was alles superleuk, gezellig en liefdevol. Twee maanden geleden dropte mn vriend de bom en vertelde dat hij twijfels heeft in de relatie en dat al een lange tijd schijnt te hebben. Ik schrok me rot en toen ik doorvroeg bleek dat er ook iemand op zn werk was waar hij gevoelens voor heeft en dat is ook nog eens wederzijds. Een hele hoop emoties volgden, ik heb in een rap tempo alles uit de kast getrokken om te redden wat er te redden viel. Een reis geboekt, relatietherapeut gebeld, herinneringen in de vorm van foto’s in huis gehangen, boeken gehaald en noem maar op. De relatietherapeut zijn we een aantal keren geweest, twee keer samen en ook apart. Dit heeft wel wat deuren geopend en is goed voor de persoonlijke ontwikkeling. Toch is er nog niet zoveel veranderd in de relatie. Hij heeft ondertussen een keertje met de collega gezoend. Dit opgebiecht aan mij. Hij vond dit ook niet kunnen, dus dat gebeurd niet zomaar weer, maar wil wel een vriendschap ontwikkelen met haar omdat hij wel iets met zn gevoelens moet. Mijn enige wens hierin was dat ik wilde dat hij aan haar ging vertellen dat ze geen liefdesrelatie kunnen hebben zodat zij ook geen hoop zou hebben. Zij is nml. vrijgezel (en ook nog eens 10 jr. jonger, cliche ;-) Dit heeft hij gedaan. Echter merk ik dat hij veel aan haar denkt, ook sms-t (soms wat ‘onschuldig’ flirterig) heeft hij verteld. Dit maakt me allemaal erg onrustig eerlijk gezegd. Het feit dat hij al langere tijd twijfelt aan de relatie in combinatie met deze verliefdheid. Ik vind t lastig om hiermee om te gaan. Hij houdt wel veel van me overigens en geeft mij ook niet zomaar op. Ben al twee keer een paar dagen het huis uitgeweest en hij wil nu weer wat afstand omdat hij merkt dat hij niet rustig kan denken en met zichzelf zijn als ik steeds aanwezig ben. Uiteraard kan hij nu ook het huis uit maar ik denk dat het beter is als ik ga omdat ons hele huis volhangt met herinneringen aan mooie tijden. Als hij hier mee geconfronteerd blijft heb ik het idee dat dat beter is. Of maak ik hierin een denkfout? Alle tips welkom! Bedankt alvast, Gr Mimi

  • Beste Mimi,

    Als ik je verhaal zo lees, heb je echt alles gedaan wat je kunt doen. Ik weet dat het moeilijk is, maar sommige dingen kunnen we nu eenmaal niet 100% beinvloeden. De oplossing ligt niet bij jou, noch in de kleine details (zoals wie gaat nu voor een paar dagen het huis uit). Je doet wat je kunt en meer dan dat kun je niet doen…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Ik heb nu zo’n 2 jaar een vriend.
    Hij gaat (vanaf het begin al) nooit mee naar verjaardagen of familieuitjes. Sommige van mijn vrienden hebben hem nog nooit gezien, iets wat ik echt erg vind (ondanks dat ik het ook wel snap omdat hij gewoon in een andere levensfase zit, hij is 10 jaar ouder).
    Je raad het nooit, maar hij is vorig jaar zelf niet op mn verjaardag geweest. Hij vond het niet nodig omdat ik niet op die dag echt jarig was. Hij verzint altijd wel een smoesje (werken, niet lekker, kiespijn, etc.). Laatst hadden we familie bbq, maar meneer ging weer niet mee. Hij ging in de tuin werken. Heb hem toen even goed duidelijk gemaakt dat ik het belangrijk vind en het echt verschrikkelijk vind om elke keer weer alleen te gaan. Zijn enige antwoord was; nou weet ik het wel.
    Nu ben ik over een maand weer jarig, en ben gewoon weer bang dat hij niet komt en het erge vind ik gewoon dat ik er al bijna zeker van ben dat hij toch niet komt. Ik wil niet weer chagerijnig zijn op mijn eigen feest en dat iedereen aan me vraagt waarom hij er niet is. Hij heeft ook nog niet gezegd dat ie komt ja of nee, maar meestal zegt hij op het laatste moment dat hij niet komt.
    Ik vind dat je moet geven en nemen in een relatie, en dat je al helemaal op de verjaardag van je eigen vriendin moet zijn!
    Groet, Amy

  • Bedankt Frank, daar heb je ook helemaal gelijk in. Ik gooi nogal een vergrootglas op zaken de laatste tijd maar denk dat het nu goed is om vooral mn eigen dingen te gaan doen en wat meer los te laten. Het leven is een grote leerschool, Gr Mimi

  • Beste Frank,

    Mijn complimenten voor je artikel.
    je hebt gelijk alleen is het nog steeds moeilijk om voor mij afstand te nemen van mijn relatie.
    Omdat er bij ons nog een wat groter probleem bij komt kijken.

    Mijn vriend ik zijn 2 jaar samen.
    Hebben een huis gekocht paar maandjes geleden (nieuwbouw dus nog niet klaar).

    Afgelopen weekend had ik eindelijk de moed verzameld om het tussen ons te verbreken.
    Heb het ook daarvoor met mijn ouders besproken.
    Dit is ook iets wat mijn vriend zwak noemt (in zijn ogen moet iedereen sterk zijn net als hij).
    Ook 1 van de vele redenen waarom het niet meer botert tussen ons.

    Maar opeens barstte dat sterke gesloten mannetje in tranen.
    Het speet hem en hij wist niet dat onze problemen mij zo diep zaten dat ik het gewoon niet meer kan tussen ons.
    Hij smeekte om nog een kans.
    Na 2 uur met een emotionele vriend in mijn armen te hebben gelegen besloot ik hem die kans te geven.
    Het deed me zoveel pijn en ook ons huis (we gaan onwijs in de schulden oplopen als we onze relatie stoppen)
    Ik voel me niet prettig bij deze beslissing.
    Ook omdat ik eigenlijk ook heel wat verteld heb aan mijn ouders die hem vanaf nu waarschijnlijk heel anders bekijken.

    Ik vind het echt verschrikkelijk ik weet niet wat ik moet doen.
    ik hou van hem! maar dit voelt ook weer niet goed..
    Of misschien heb ik wel een goede keus gemaakt en hij gaat hij daadwerkelijk aan onze problemen werken.
    Ik weet niet of ik er goed aan doe.

    Het laatste halfjaar heb ik me denk al onbewust van hem verwijderd.
    Ik was na me definitieve besluit er ook echt klaar mee.
    Totdat..

    *zucht*

  • Beste Frank,

    Ik ben nu iets meer dan zes jaar met mijn vriend.
    We houden ontzettend veel van elkaar, hij geeft me
    Alle liefde en aandacht die ik nodig heb.
    We kunnen lachen en huilen met elkaar. Ook
    Heeft hij mij na het overlijden van mijn moeder me min of meer
    erdoorheen geslepen. Ik voel me fijn bij hem.
    Ik studeer nog, hij is al 3 jaar klaar met zijn studie. En hij werkt 20 uur soms 12 uur per week. Hij slaapt uit tot 14 uur. Hij is altijd moe terwijl hij niets doet. Ik merk dat ik me ontzettend erger aan het feit dat hij niet iets doet met zijn leven, dat hij nergens naar streeft en geen doel heeft. Ik wil graag ons leven samen plannen, ik wil dat we samen gaan sparen en voor ons toekomst samen gaan werken. Ik heb dit al drie jaar lang tegen hem lopen zeggen. Elk keer weer krijg ik te horen dat hij ook aan ons toekomst en zijn eigen toekomst wil werken. Elke keer weer maakt hij beloftes maar hij komt ze niet na. Ik blijf steeds hope dat er ies verandert. Ik merk dat dit vreet aan mij en weet niet meer wat ik moet.
    Nu heb ik hem gezegd dat als er in september nog niets verandert is ik weg ben bij hem. Hij doet nu zijn best om op zoek te gaan naar een fulltime baan. Maar voor hoe lang dit duurt weet ik niet. En aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik hem push. Wil
    Ik wel bij iemand zijn die ik dingen moet vertellen wat die uit zich zelf
    ook zou moeten willen en doen. Ik ben in de war en weet het echt niet meer. Help aub!
    Groetev,
    Sara

  • Beste Sara,

    Je schrijft: “Ik ben nu iets meer dan zes jaar met mijn vriend.
    We houden ontzettend veel van elkaar, hij geeft me
    Alle liefde en aandacht die ik nodig heb.
    We kunnen lachen en huilen met elkaar. Ook
    Heeft hij mij na het overlijden van mijn moeder me min of meer
    erdoorheen geslepen. Ik voel me fijn bij hem.”

    Is dit niet belangrijker dan die toekomst waar je zo mee bezig bent?
    Wat vindt hij precies van die toekomst? Weet je werkelijk waarom hij daar minder mee bezig is? Weet je waarom hij weinig energie heeft en wat hem tegenhoudt om zich goed te voelen? En wat kun jij doen om het daarbij te steunen, net zoals hij bij jou heeft gedaan?

    Het punt is deze: als je de antwoorden op bovenstaande antwoorden niet weet, kunnen jullie er samen ook geen oplossing voor vinden. Dus stel hem deze vragen en luister zonder oordeel. Dan kom je erachter of jullie kunnen en willen voldoen aan elkaars verwachtingen.

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Let op !!

    Vermoeidheid kan ook lichamelijk zijn. Ik kreeg zelf jaren geleden diabetes, was door die ziekte totaal uitgeput. Je geest wil wel, maar je lichaam kan niet ……..

    Wie weet wat een medical check aan het licht brengt !!

  • beste frank

    men vriend en ik
    ze nnu al bijna 6 jaar samen
    maar sinds een paar maand heb ik het gevoel
    dat het allemaal lang 1 kant moet komen en in zijn ogen kan ik bijna tegen woordig niet veel goed doen probeer savonds te praten maar hij luister niet of hij zit op de pc
    het geeft mij het gevoel of hij zich het iet aan trekt
    hij doet dingen achter mijn rug
    en als ik hem dan erover aan spreekt word hij lastig en kwaad
    tis nu al een lange tijd geleden
    dat ik echt eens met hem kan praten
    ik weet het eventjes niet meer

  • Beste Sanne,

    Vertel hem duidelijk wat je ervan vindt en waar jij behoefte aan hebt.
    Daar heb je recht op.

    Het is niet makkelijk dit te vertellen, zeker niet als de ander boos reageert,
    maar als het belangrijk voor je is, dan moet je soms een beetje doorzetten :)

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • miranda schreef:

    beste frank

    altijd kijk ik uit naar je nieuwe artikelen, past ze ook vaak toe. ook bij deze stap wat ik nu heb gezet.ik ben 45 jaar heb een dochter van 21 en ben mijn hele leven met haar alleen. 11 jaar gelden heb ik een relatie gehad die ik heb ik verbroken en ik vond het wel fijn mijn leventje alleen.ik heb mij nooit eenzaam gevoeld ,heb nooit iets gemis en op een man zat ik echt niet te wachten. had een druk leven, en mijn dochter nog thuis.
    om een lang verhaal kort te maken, ik kreeg een uitnodiging van een man om eens mee wat te gaan eten.wist eigelijk niet goed wat ik daar mee moest.,zijn vrouw was 4 maanden geleden overleden. na anderhalf uur me te hebben bedacht heb ik gezegd dat ik mee ging.
    wat een etentje moest worden bloeide op in een relatie, ik wist niet wat mij overkwam, het leek wel alsof ik geduwd werd.
    ik heb nog nooit zo”n fijn gevoel bij iemand gehad als bij hem, na een half jaar hadden we al toekomstplannen waar we zouden wonen enz enz . 10 september 2011 begon onze relatie.voor kerst kreeg ik een hele mooie ring die kreeg ik met de bedoeling of ik altijd bij hem wilde blijven. tuurlijk wilde ik dat hij is voor mij de ware.
    in mei 2012 zijn we op vakantie gegaan alles was leuk en geweldig. toen we terug zijn gekomen werd alles minder. in dat eerste jaar samen heb ik dingen losgelaten zodat we meer tijd hadden voor mekaar en een normaal huishoudelijk leven hadden. mijn vriend woont in een koophuis en ik een huurwoning, de bedoeling is dat hij zijn huis zou verkopen en bij mij zou intrekken, ondertussen gaan wij maar heen en weer, ik heb daar heel veel moeite mee, omdat je geen structuur heb. dat hij zijn huis na 1 jaar nog niet te koop zet kan ik begrijpen maar we zijn nu 2 jaar verder en er is nog steeds niks gebeurt, toekomst gericht.hij is absoluut geen prater en alles moet ik eruit trekken is erg vermoeiend.al meerdere malen heb ik hem al van alles gevraagd en uiteindelijk kom ik erzelf geen stap mee verder.ik hou ontzettend veel van hem en heb vorige week mijn spullen gepak heb hem ook duidelijk gemaak dat het over 5 jaar nog steeds zo is en daar pas ik voor.ik heb zoveel verdriet weet niet waar ik het zoeken moet.
    mijn dochter is inmiddels het huis uit en ik word nu geconfronteerd dat ik helemaal alleen ben. mijn relatie voelde als een huwelijk. toen hij me na huis had gebracht en vertrok zei hij ik neem geen afscheid en gaf me een kus. vraag me af of ik nu wel of geen goede keus heb gemaak en of ik hem meer ruimte had moeten geven, mischien zit hij in een rouwproces. maar als hij niks zegt dan weet ik ook niks.

    graag zie ik een reactie van je terug
    groetje en veel succes

  • Beste Miranda,

    Hij houdt van jou en jij van hem: dat lijkt me ontzettend positief :)
    Weet je de werkelijk reden waarom hij zijn huis heeft verkocht en bij je is ingetrokken? Is het de woningmarkt, vind hij het prima om twee huizen samen me je te hebben, is het voor hem te vroeg? Wil je sneller dan hij als het gaat om toekomst plannen maken? Als je alles hebt geprobeerd, maar hier geen antwoord op krijgt, dan weet je ook de reden niet en kun je dus helaas ook geen rekening houden met zijn motieven. Toch lijkt het me dat er wel degelijk een motief is, alleen weet jij deze nog niet.

    En dus ben je uitgegaan van wat je zelf wilt (op zich prima natuurlijk). En nu twijfel je. Wat voelt beter? Houden van, maar niet op jouw voorwaarden? Of alleen zijn, op je eigen voorwaarden? Alleen jij kunt dit voor jezelf bepalen…

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Loslaten of juist koesteren?

    Ongeveer vier jaar geleden heb ik een hele bijzondere jongen leren kennen. Het voelde op dat moment alsof ik thuiskwam, alsof het voorbestemd was. De relatie heeft zich heel snel ontwikkeld en heeft mij heel veel gebracht. Ik heb het gevoel dat wij een heel bijzondere connectie hadden, ook op spiritueel gebied (waar ik door hem mee in aanraking kwam). We hebben heel veel van elkaar geleerd maar helaas heeft hij het 10 maanden later uitgemaakt. Iets dat enorm onverwacht kwam voor mij. We hebben alles goed uitgepraat en afscheid van elkaar genomen maar toch heb ik het er nog lange tijd ontzettend moeilijk mee gehad. Het voelde alsof er een stukje van mezelf miste.
    Toch ontmoette ik 5 maanden later mijn huidige vriend. In het begin hebben we rustig aan gedaan. Inmiddels wonen we samen en ben ik ontzettend gelukkig met hem.
    Mijn ex heb ik op enkele mailtjes en 2 toevallige ontmoetingen na in die drie jaar nauwelijks gesproken. Zo ineens spookte hij afgelopen week weer door mijn hoofd en ik merk dat me dat verward. Waarom moet ik ineens weer aan hem denken? Iets diep binnen in mij wil graag weten hoe het met hem gaat en hoopt dat hij gelukkig is. Ook heb ik het gevoel dat wij in dit leven nog niet klaar zijn met elkaar. Ik doel dan op iets anders dan een liefdesrelatie. Het voelt ineens weer alsof er een stukje van mezelf mist en alsof we onszelf tekort doen in onze ontwikkeling door geen contact meer met elkaar te hebben.

    Mijn vriend weet dat er af en toe mailcontact is en toch voelt het niet helemaal lekker. Het verward me dat mijn ex na zo’n tijd weer in mijn gedachten is….

    IK ben benieuwd naar uw reactie.

    Groeten,
    Joan

  • Beste Joan,

    Ik mis een concrete vraag…

    Het lijkt me normaal dat je aan iemand, waar je je zo diep mee verbonden voelde, nog regelmatig denkt. Wie zegt dat je dat niet zou mogen? Als je denkt dat je nog niet klaar bent met je ex, geef jezelf dan meer tijd, dan valt het vanzelf wel op zijn plaats :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • patricia schreef:

    Zo wat herken ik veel in jou verhaal zeg ook ik ging snel samen wonen met mn nieuwe vriend
    Alles was prachtig maar helaas van korte duur veel ruzies en
    Idd de mannen mogen alles staat je dat niet aan is het je eigen probleem pff wat een ….

  • fatima schreef:

    beste frank,

    ik zit in n relatie van 1.5j en hij heeft 3 kinderen en ikzelf niet,we hebben het over samen wonen,trouwen en om samen n kind te nemen maar nu heeft hij er moeilijk mee en zit met angst dat hij zijn kinderen minder gaat zien dan nu op moment.De kinderen wonen in nederland en hij zelf in Belgie en met zn vrije dagen en uurtjes want hij werkt in de horeca brengt hij door met de kinderen dus naar school brengen,afhalen en dan bij hun zijn tot bedtijd en daarna pas hebben wij tijd voor ons zelf.Ikzelf woon ook in Belgie maar dan wel 1.5u van bij zijn kinderen wat best ver rijden is dan de 45min dat hij nu doet.Ben wel voorbereid dat als we die stap gaan nemen om samen te wonen dat ik dan wel wil verhuizen om dicht bij zijn kinderen te zijn waar we ook over gesproken hebben en ikzelf wil ook niet de tijd wat hij nu in zijn kinderen steekt dat dat gaat veranderen en toch blijft die angst bij hem toenemen.Aan de ene kant wilt hij de relatie zo houden hoe het nu is en toch n kind samen wat ik een absurd idee vind en ook zal alleen nog moeilijker zijn voor hem en andere kant wilt hij dus wel die stap nemen om samen te gaan wonen maar zit heel erg met die angst.Ik heb hem paar keer gezegt van dat beter is om tijd voor zichzelf te nemen om ns alles op n rijtje te zetten en dat wilt hij niet maar hij wilt mij ook weer niet aan het lijntje houden.pfffff ik weet echt niet op moment wat het beste is,heb wel gedacht om zelf afstand te nemen maar dan heb ik weer zoiets van dat ik hem misschien onder druk ga zetten als ik dat ga doen omdat hij met angsten zit.

  • Beste Fatima,

    Ik lees heel veel over wat je vriend wilt en niet wilt. En dat is zeker begrijpelijk.

    Maar wat wil jij? Jij bent toch de ene (of de andere) helft van deze relatie? Probeer ook je eigen wensen duidelijk te maken. Of neem de tijd voor jezelf om daarachter te komen…

    Het klinkt alsof je zeker compromissen wilt sluiten om je vriend gelukkig te maken. Maar geef ook aan wat je zelf wilt, anders is er maar 1 echt tevreden :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • melissa schreef:

    Hallo frank, ik zit in dubio. Ik heb een relatie van 2,5 jaar, en een prachtdochter van bijna 5 maanden. Nu gaat het al tijden slecht tussen mij en mn partner.ik irriteer me aan alles ik heb altijd wel kritiek, en ik denk soms van dat het beter is om uitelkaar te gaan. Ik heb hem zoveel kansen gegeven en elke keer is het maar 1 a2 weken en dan begint het weer van vooraf aan. Maargoed ik moet wel zeker weten dat ik het wel of niet doe, anders ben ik alleenstaande moeder zonder inkomen , en werk of inkomen krijg je ook niet zomaar meer. Wat kan ik het beste doen voor mezelf

  • Beste Melissa,
    Daar is helaas geen snel antwoord op, want er spelen meerdere factoren een rol. Ik kan niet bepalen of je probeert je partner te veranderen in een perfect iemand (dat lukt meestal niet) of in hoeverre de dingen die belangrijk zijn in je relatie ontbreken. Bepaal eerst wat echt belangrijk is in jouw relatie en of je dat op dit moment krijgt. Mocht je niet krijgen wat je echt nodig hebt, bepaal dan wat belangrijker is: de juiste partner/relatie of werk/inkomen. Dan weet je hoe je ervoor staat en welke keuze het beste bij jou past…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Vliegje schreef:

    Beste Frank,

    Dit artikel is zeer herkenbaar, ik heb nu 7 jaar een relatie en ik loop al een jaar met twijfels, er zijn zoveel dingen gebeurd die ik maar gepikt hebt. Ik zal ze niet allemaal opnoemen maar zoals uitschelden in een winkel, laten staan in de vrieskou omdat hij boos was. Als ik hem wilde aanhalen dan wees hij me af, ik ben niet belangrijk genoeg, ik ben lui en zo kan ik wel doorgaan. Na het laatste voorvalletje wist ik het zeker, dit is niet de man met wie ik oud wil worden. Ik heb dit verteld, hij heeft vervolgens alleen maar lopen janken en dat hij nu het licht heeft gezien, ik verdien meer respect enz enz. Het probleem is alleen ik heb genoeg geslikt, ik kan mijn liefde niet meer geven, ik ben moe, kapot gemaakt en nu wil hij mij niet los laten omdat hij een tweede kans verdiend. Ik zou nooit aangegeven hebben waar mijn grenzen liggen maar ik hoef een volwassen man toch niet te gaan vertellen wanneer je iemand kwetst, ik wou er overigens begin dit jaar ook een punt achter zetten, dus in feite zou dit zijn derde kans worden.
    De grond is nu te koud waar ik over loop, hij is ineens de ‘perfecte’ vriend, ik ben uiteindelijk heel eerlijk geweest en gezegd dat ik er kotsmisselijk van wordt. Nu kan alles ineens wel, regelt hij dingen die 5 jaar geleden al geregeld hadden moeten zijn en ik voel me besodemieterd. Ik wil niet verder dat mag duidelijk zijn maar toch word ik weer in een bepaalde hoek gedrukt, dat ik word gedwongen om hem een tweede kans te geven. Toch voel ik mij schuldig om hem pijn te zien lijden..

    Groeten,
    Vliegje

  • Sylvia schreef:

    Frank,

    Ongeveer 3 weken geleden heeft mijn vriend aangegeven geen geloof meer te hebben in onze relatie. We zijn bijna 8 jaar bij elkaar hebben een mooi koophuis. De afgelopen jaren hebben wij heel veel voor onze kiezen gehad, met zijn ex, zijn kinderen, met werk. De laatste 1,5 jaar was ik 3 dagen van huis ivm werk en hij 2dagen van huis ivm zijn kinderen. De spanningen zijn door gebrek aan en verkeerde communicatie steeds verder op gelopen. Hij is de afgelopen 3 weken weg gegaan naar familie omdat de spanningen hier te hoog op liepen. Wij hebben in deze 3 weken 2 gesprekken gehad. De 1e was heel goed, liefdevol en warm, hij is tien blijven slapen en uit alles bleek hoe veel hij nog om mij geeft. Echter de dag erna gaf hij als reactie op een sms van mij aan dat hij geen weg terug meer zag. De 2e keer zouden we praten over hoe nu verder, toen heb ik alleen maar gehuild en om een kans gevraagd hij blijft verschillende signalen af gegeven. Hij weet niet of hij er goed aan doet, zijn hoofd zit vol, hij wil rust ect. Stappen nemen om ook daadwerkelijk een eind aan dingen te maken doet hij ook niet. Nu heeft hij deze week weer gewoon thuis geslapen, het is nl ook zijn huis en heb ik de sfeer ontspannen gehouden..ik denk dat dat is wat ik moet doen..zorgen dat het hier weer gezellig en ontspannen is…ik voel dat die keuze me rust geeft maar.. Doe ik hier wel goed aan of neem ik mezelf in de maling?

    Groetjes

  • Beste Sylvia,

    Aangezien je niet weet wat voor beslissing er uiteindelijk wordt genomen, is de vraag: Wat doe ik in de tussentijd?
    Jouw keuze om het ontspannen en gezellig te houden, lijkt me een hele goede.

    Forceren leidt zelden tot een goede sfeer en een slechte sfeer leidt zelden tot een goede beslissing :)

    Als het jou rust geeft, dan is dat des te meer een goede reden om het kalmpjes aan te doen.

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Het artikel is heel interessant en brengt ook wel verheldering op. Maar het is en blijft lastig. Ik heb nu 14 jaar een relatie met een man die heel veel werkt. In het begin had hij nog wel tijd voor mij maar de laatste jaren ook niet meer. Hij is zo egoistisch en denkt alleen maar aan hemzelf. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat het niet goed ging en dan we er samen aan moesten werken. Dit was van zijn kant alleen maar zeggen maar niks doen. Hierdoor ben ik nog meer mijn best gaan doen, want ik wil(de) dat dit zou slagen. Ik hou heel veel van hem. Dus dat deed ik, maar hierdoor ben ik mezelf verloren. Alles maar ook daadwerkelijk alles heb ik voor hem gedaan. Sinds een jaar is hij zo aan het veranderen hij stelt zich op voor alles wat maar te maken heeft met sex. Hij heeft afgelopen halfjaar tegen mij over iets gelogen. terwijl ik elke keer heb gezegd dat het niet klopte. Maar hij bleef maar volhouden. Nadat hij eindelijk de waarheid heeft verteld heeft bij mij het gevoel gegeven dat hij mij niet respecteerd. Elke keer is er wat met hem… Nu is het zo dat ik niet meer weet wat ik moet. mijn vertrouwen is weg. en ik zie ook dat zijn doen en laten niet overeenkomen. Hij zegt dat hij van me houdt, maar onder tussen is hij zo stiekem met van alles en nog wat bezig…

    Beide zijn we aan het nadenken wat we moeten. Doorgaan of ophouden zodat we elkaar niet meer aan het lijntje houden.

    Wat kan ik nog meer doen. Ik weet het niet meer. Heb heel veel geprobeerd. Zelfs voorgesteld om naar een relatietherapeut te gaan. Maar dat vindt hij niks, het zijn geitenwollensokken therapeuten. Ook heb ik voorgesteld om even apart te gaan wonen. reactie was dat ik dan gelijk een andere rekening kon nemen en hij geen cent mee zou betalen.

    pfff. het kost zoveel energie.

  • Hoi frank.ik zoek raad.ik heb een jaar verkering
    Best wel ups en duwns ik praate veel over mijn ex . Nu niet meer
    Maar de bleef wel is ruzie .ik heb een vriend die heeft nu een maand stop met mijn in gelast hij wou
    Eerst helemaal uit maken toen kwam zijn zus en zwager en weet jij het zeker.
    Nee zei hij ik kan dit ik zei ik ook niet en wil dit niet ik zei het zelfde. Toen
    Ik me spullenpakte zei hij wat doe je ik zeg me spullen pakken en we
    Begonen weer te huilen toen weg zei hij en ik samen ik hou van je zal je
    Missen zal je missen .ik zeg neem je echt over een maand conract op ja.zeg die.het nu
    Een week geleden maar doet me erg veel verdriet hij was bij zijn zus en zei dat over.mijn ouders.ging kwaar
    Bemoeien en ik er nix aan deei omdat nog thuis woon weet jij raadt

  • Anoniem schreef:

    Beste Frank,

    Ik weet niet meer wat ik moet doen. 5 jaar terug heb ik hem leren kennen en na 11 maanden is het uit gegaan vanwege privé omstandigheden. In die 5 jaar is er veel gebeurd en zijn er dingen die ik nog steeds niet kan vergeven maar wel vergeten. Natuurlijk heb ik ook mijn fouten gemaakt. We hadden geen relatie meer maar toch nog wel de gevoelens voor elkaar. Kortom zou je het een lat-relatie kunnen noemen. We hadden een afspraak gemaakt met elkaar dat als we toch iemand anders tegen kwamen dan zouden we dat zeggen. Natuurlijk hoopte ik dat dat nooit zou gebeuren maar dat was dus wel gebeurd. Daarvoor ging het met mij niet zo goed ik was even helemaal van de wereld met alles. Uiteindelijk kreeg hij met dat meisje, allemaal prima. Ik was heel even boos en telleurgesteld maar zo gaan die dingen in het leven. Probleem is is dat hij met mij is vreemd gegaan binnen zijn nieuwe relatie. Heb ik erg spijt van gehad en hij zelf ook. Heb hem geholpen bij het goed praten van zijn relatie enz. Ik ben toen verhuist omdat ik mezelf terug moest vinden. En geaccepteerd dat hij een nieuwe relatie had, dat gunde ik hem. Ik heb toen ook nog contact met hem gehad in die 2,5 jaar dat ik ver weg bij hem was. Het probleem is, is dat hij mij niet kan loslaten en ik hem niet. De meeste zullen wel denken dat hij mij aan het lijntje houd maar nee, dat doet hij niet ook al heb ik zelf ook wel eens die gedachten. Hij ziet mij als een goede vriendin. Alleen het ergste van alles is dat hij al 5 jaar tegen mij zegt dat ik zijn allesje ben, zijn meisje, zijn vrouwtje waarmee hij samen wilt wonen. Maar als ik dan over emotionele dingen praat, de dingen die ik niet kan vergeten wat er allemaal tussen ons is gebeurd dan heeft hij geen zin om met mij daar over te praten. Dus dan denk ik dat hij bindingsangst met mij heeft. Hij zegt ook telkens weer dat hij nog niets vast wilt. Allemaal prima, maar ik wordt er helemaal gestoord van! Laatst zei die tegen mij dat hij zijn gevoelens onderdrukt, de gevoelens die hij voor mij heeft. Ik wil graag voor deze relatie vechten. Hij is echt mijn maatje, mijn beste vriend! Ik denk er zelfs over na om naar een therapeut toe te gaan. Omdat dit veelste lang duurt. Het contact is nu even voorbij omdat ik mezelf weer begon te verliezen. Ik heb op dit moment nog geen baan, geen afleiding, geen bezigheden en juist omdat ik dat niet heb gaat al mijn energie naar hem toe. Maar hij heeft wel een baan en zijn bezigheden dus kortom het werkt voorlopig nog niet zoals het hoort te gaan. Ik heb hier heel lang over na moeten denken of ik zelf wel door wil gaan met hem omdat je juist jezelf niet moet gaan verliezen in iemand, net of ik geen zelfwaardemeer hebt! Maar mensen dat heb ik zeker wel! Maar wat moet ik hiermee? Wees maar hard voor me, want momenteel kan ik het zelf niet meer oplossen.

    Groetjes, an.

  • Beste An,

    Ik geef je precies hetzelfde advies als ik net aan iemand heb gegeven in een soortgelijke situatie: Ga terug naar de basis – meer zelfvertrouwen, meer zelfwaardering.
    Als je jezelf meer zou waarderen, zou je deze situatie in je leven niet meer toestaan/accepteren.
    De e-cursus Blijvend Zelfvertrouwen gaat je daarbij helpen.
    De e-cursus Betere Relaties geeft je meer inzicht in hoe je gezonde relaties kunt ontwikkelen.

    Dit gaat niet ‘even’ of ‘zomaar’ veranderen, je zult er echt zelf aan moeten werken.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • positief schreef:

    Lieve Frank…ik heb je article gelezen. echt leerzaam. maar,
    wat dan als je medelijden heb voor je partner?

  • Beste positief,

    Wil je afstand nemen van je partner, maar heb je medelijden met hem?
    Dat is begrijpelijk. En toch, je doet hem (of jezelf) geen plezier als je tegen je zin in doorgaat met een relatie waar je je niet goed bij voelt.
    Wat is belangrijker, rekening houden met de ander of kiezen voor je eigen geluk?

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Goedendag..ik heb nu vijf maand ongeveer gedate met een jongen

    Hij is gescheiden inmiddels vier jaar ennin relatie erna os hij bedrogen.vanaf et waren we bedoe heel open naar elkaar toe over familie pijnlijke gebeurtenissen etc..Hij gaf ook meerdere keren aan om de stap naar relatie te zetten heb ik tijd nodig maar vind jou heel leuk en wil niemand anders tegen mij sprak hij dan ook over ik ben met jou….het ging maanden goed deden leuke dingen en zagen elkaar 1 tot twee keer in dr week spraken over moeilijke dingen leuke dingen etc…..na vier maand krijgt hij brief van zn advocaat zn ex had schulden kon het nie betalen hij moet hiervoor opdraaien…..na la praten heb ik besloten om de advocaat voor hem te betalen dit betaalde hij terug zei hij……na twee weken ongeveer merkte ik een afstand ik vroeg wat er was hij zo ik weet het nie meer vind jou heel leuk maar gedoe eromheen ik zit enorm in de knoop met mezelf….ook hierin zei hij weer ik vind jou leuk en moe niks anders wil niemand anders maar laten we af en toe contact houden en dan zien we wel hoe t loop xx ….wat moe ik doen heb hem gezegd hem.alle tijd ejnrust te geven en ik loop nie weg….de 1 zegt je bent gebruikt en bedrogen en de ander zegt hij wil jou nie belasten met zijn problemen hij is gek op je anders lag hij nie hele nacht wakker en zit hij in de knoop hij wil wel maar kan nie

    Help me wat moe ik doen!!!!

  • Beste Gonny,

    Volg je gevoel, je voelt zelf waarschijnlijk het beste wat hij voor jou voelt.

    Soms heeft iemand tijd nodig om een oude relatie te verwerken en is het de moeite waard om daar op te wachten.
    Als je het idee hebt dat hij weinig interesse meer in je toont, is het misschien beter om los te laten…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hey Frank,

    Mijn vriend en ik zijn bijna een jaar samen. Hij is 24, ik 22. We hebben een rare start gehad als koppel. Het heeft lange tijd geduurd voordat hij mij vertrouwde (de breakup met zijn ex enkele jaren geleden heeft hem erg gekwetst) maar dat is uiteindelijk goed gekomen. hij zegt dat hij in lange tijd niet zulke gevoelens heeft gehad voor een meisje als dat hij nu voor mij heeft. Alleen gaat het de laatste tijd minder goed. Hij is vrij nonchalant, hij vergeet vaak afspraken en is weinig attent.. Hij belt soms af omdat hij wil sporten etc. Hierdoor voel ik mij soms opzij gezet. Dingen die voor mij belangrijk zijn, zijn dat voor hem niet. We praten veel, ik ben erg duidelijk geweest in wat ik wil en verwacht, wat mij kwetst etc. Maar hij lijkt dit altijd opnieuw te vergeten. Zo ga ik in het weekend graag leuke dingen doen, hij is tevreden met op de bank hangen etc.. Als we dan toch iets gaan doen, heb ik vaak het idee dat het een beetje tegen zijn zin is.
    Soms twijfel ik aan onze relatie. Het is een schat van een jongen, erg lief en oprecht, maar we begrijpen mekaar niet altijd even goed, en zitten niet altijd op dezelfde lijn qua opvattingen/verwachtingen.. Ik weet niet meer wat te doen, deze relatie kost mij veel energie (naar mijn gevoel is dat bij hem niet zo) maar ik zie hem ook graag..

  • Beste Lea,

    Bepaal voor jezelf wat je echt nodig hebt in een relatie en wat je je fijn (maar minder belangrijk) vindt.
    Maak voor jezelf het onderscheid tussen die dingen – je vindt zelden bij 1 persoon alles,
    maar het gaat erom of het echt fundamenteel voor je is,
    of meer iets waar je wel mee kunt leven.

    Vraag hem vooral ook waarom hij afspraken (en wat jij belangrijk vindt) vergeet.
    Waarom? Dat is de kernvraag.
    Is het uit desinteresse? Realiseert hij zich gewoon niet dat jij het wel belangrijk vindt?

    Pas als je dit weet, kun je daarna besluiten welke keuze je kunt/wilt maken.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik heb bijna 6 jaar een lat relatie gehad. En de laatste weken wilde hij me niet meer zien. En kwam ook niet meer. Steeds smoesjes. Ik bleef aandringen…. waarom hij niet meer kwam. Ik snap dat niet. En ik ben een lrafer. Hij niet. Het laatste half jaar ging het steeds slechter. Dat weet ik. Maar kon geen afscheid nemen. Ik hku van hem. En wilde vechten. Maar idd dat gaat niet. Je moet met zijn tweeen zijn. Ik heb eergister de knoop doorgehakt. En het is over en uit. Maar het doet pijn. En weet niet hoe ik verder moet. Heb zoveel verdriet. Hoe overwin ik deze ellende? Gr Keet

  • Hallo Frank,

    Ik heb een kortstondige relatie gehad met iemand die ik erg apprecieer, waardeer, kortom graag zie. Voor we eraan begonnen hing er wel al een tijdje spanning in de lucht en hoewel ik in het begin afstand hield, voelde ik wel dat ik mij begon open te stellen en dat ik de kans zou wagen. Dat is er ook gebeurd, we zijn een relatie begonnen. Ik wist uiteraard op voorhand dat hij 3 jonge kindjes uit een vorige relatie had maar ik wist uiteraard niet hoe ik mij daarbij zou voelen of hoe dat allemaal in zijn werk zou gaan. Ik heb er namelijk nog geen…. In het begin was alles super leuk en was ik helemaal verkocht aan hem. Ik had nooit verwacht dat ik zo’n gevoel zou krijgen, ik was super blij, was echt fier, nam hem overal mee naartoe. Kort daarna leerde ik zijn kindjes kennen, die als persoontjes op zich heel leuk zijn. Hij is altijd heel eerlijk en open geweest over zijn situatie en over zijn leven voor mij… waarbij ik ook merkte dat we een totaal andere aanpak hebben qua levenswijze… Ik ben waarschijnlijk meer controle freak en wil bepalen doelen verwezenlijken, eigen huisje, etc. Terwijl hij, gezien zijn vorige leven, hier veel onduidelijkheid over heeft. Ik begon al snel na te denken over de impact van kinderen die niet de mijne zijn op ons leven…. emotioneel, financieel, praktisch, etc. Ook hoe het zou zijn als we zelf nog kindjes zouden willen etc. Uiteindelijk merkte ik dat ik heel veel stress kreeg van heel de situatie omdat ik niet kon plaatsen hoe alles te combineren. Niet alleen financieel maar ook de energie die je zou steken in de opvoeding van kinderen die niet de mijne zijn en dan de onzekerheid hoe alles zou uitdraaien later (puberteit van de kinderen, afwijzing of aanvaarding van hen naar mij toe, mogelijke problemen, zorgen, etc.). Door al dat gepieker besefte ik ook wel dat de situatie waar ik in zat niet hetgene was waar ik van droomde… Door al dat gepieker kwam er twijfel en kon ik er niet de volle 100% voor gaan, wat dan resulteerde in twijfels bij hem, etc… en zo raak je in een draaikolk terecht natuurlijk. We hebben ook sterk uiteenlopende levens en meer en meer kwamen we in een doodlopend straatje terecht. We hebben verschillende keren geprobeerd, uit elkaar gegaan en terug bij elkaar, etc. Hij heeft nu een duidelijke beslissing genomen en er een punt achter gezet aangezien de situatie onveranderbaar is…. Ook al begrijp ik dat we niet in een situatie kunnen blijven waar we elkaar niet kunnen geven wat we nodig hebben….toch vind ik het hartverscheurend om afstand te nemen en stribbel ik ongelooflijk tegen… Ik begrijp rationeel gezien wel dat de realiteit is wat ze is en dat we bepaalde zaken niet kunnen veranderen… maar ik weiger ze te aanvaarden… en heb ontzettend veel moeite om hem te laten gaan.. aangezien ik wel op hem als persoon verliefd ben geworden maar de situatie niet haalbaar is… :/

  • Even een update van de situatie. Inmiddels zijn we alweer meer dan een half jaar verder en mijn vriend is uit huis vertrokken een paar maanden geleden. Afstand en rust had hij nodig en wil gewoon even geen relatie op dit moment. Zware tijd, veel emoties maar we zien elkaar regelmatig (eten). Ik neem zelf geen contact op om af te spreken maar reageer vooral op berichten van hem. Hij is nu voor een paar maanden naar het buitenland om te kijken wat er op zijn pad komt en zijn balans terug te kunnen vinden. Zelf ga ik ook eventjes weg over een paar weken. Wat ik het meest lastige vind is de onzekerheid en het vertrouwen in jezelf wat weg is. Ook de emoties, die na lange tijd nog steeds heel erg aanwezig zijn en het niet los kunnen laten breekt me op merk ik. Op de een of andere manier geloof ik nog steeds in onze liefde en dat het wel weer goed gaat komen tussen ons maar of dat hoop of intuitie is? Het trekken aan de relatie doe ik al geruime tijd niet meer maar ik hoop toch echt dat de ‘deur open – deur dicht’ houding van mijn vriend een ‘deur open’ wordt. We zullen zien wat de tijd brengt. Ik probeer zelf inmiddels wel mijn grenzen te bepalen maar dat is best moeilijk als je zo ontzettend veel van iemand houdt. Wat een leermoment voor mij is is dat ik de angst om hem te ‘verliezen’ aan iemand anders los moet laten.

  • raveena schreef:

    hoi hoi frank zo dat zijn uitspraken van mensen het spreekt me heel erg aan om de cursus bij jou te bestellen maar momenteel heb ik het geld er niet voor !!! ik ben bezig met de scheiding na 30 jaar samenzijn is het op en ondanks dat hou ik nog erg veel van mijn man maar mijn man is gokverslaafd en ik heb al meerdere keren aangegeven dat als ie dat blijft doen ik een keer zou opstappen maar het doet hem helemaal totaal niks , hij speelt de hele dag op de pc spelletjes neemt me nooit mee uit , zelfs niet om samen boodschappen te doen ben altijd maar op mezelf aangewezen om leuke dingen te kunnen doen ik trek dit niet meer ondanks ik heel graag had gewild dat het tussen ons goed zou komen , heb ik deze keer maar toch doorgezet en ik zelf sta er versteld van want iedereen zei tegen me dat ga jij nooit doen die man kan alles bij jou doen je gaat nooit van hem af nou , hebben ze zich vergist want ik zeg al ondanks alles heb ik gezegd dat ik van hem afga en heb dit ook radicaal aangepakt toch heb ik een beetje een leeg gevoel alsof ik gefaald heb alsof het dan toch niet ook aan mij ligt ik weet het ff niet meer ben hierdoor wel een beetje in de war en vraag me zelf af doe ik hier wel goed aan ik hoop dat jij me daar een antwoord op kan geven groetjes raveena

  • Beste Raveena,

    Of je er goed aan doet, dat kun je uiteraard alleen zelf weten.
    Maar hier is een inzicht: Relaties werken alleen als jij je er zelf ook goed bij voelt
    en kennelijk is dat niet (meer) het geval.

    Dus de gedachte “Ik heb gefaald” geeft je onterecht een leeg gevoel.
    Want als je afstand neemt van een relatie die je negatieve energie kost,
    heb je dan wel gefaald – of ben je dan juist succesvol?

    Als je in een relatie blijft die je niet gelukkig maakt, is dat dan geen ‘falen’?

    Bekijk het van de positieve kant, vergeef jezelf (en je ex) voor wat er gebeurt is
    en ga op zoek naar de dingen en mensen die je wel positieve energie geven :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi mijn naam is sjon ik heb bijna 13 jaar een nu begint het scheurtjes te vertonen ik krijg eerst te horen ik heb last van argwaan dan ben ik te druk enzovoort . Ik doe mijn best om deze relatie werkend te krijgen geef haar vrijheid hou afstand maar het schiet niks op . Wat moet ik hier mee aan gr sjon

  • Beste Sjon,

    Dat kan ik op basis van wat je schrijft niet beoordelen.
    Als je er zelf niet uitkomt en samen ook niet, is het wellicht een goed idee om een relatietherapeut te bezoeken,
    die de vertaling kan maken tussen wat jij en je partner willen en nodig hebben.

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo allemaal,

    Wat herkennend. Ik heb al een aantal jaren de kerels de rug gekeerd na al mijn relatie sores, waar ik zelf eens bijna aan onderdoor ben gegaan. Een tijdje terug kwam ik een bekende tegen die ik al jaren niet meer gezien had. Hij heeft me jaren geleden vaker gepoogd te versieren, ik was er echter niet aan toe door mijn relatiebreuk met mijn vriend destijds.

    Nu ben ik die bekende de laatste maanden wel eens in het voorbij gaan tegengekomen en onlangs was het dan raak. Gezellig op een terras werd ik spontaan aangesproken, hebben we leuke gesprekken gehad en en het voelde goed.

    We zijn een week met elkaar omgegaan, ook intiem. Heel leuk allemaal, maar voor mij was duidelijk: ik moet stoppen, eigenlijk gelijk. Want: totaal andere levens. Want ik voel heel goed aan, dat het iemand is die echt overdreven bewondering zoekt bij allerlei vrouwen, om zijn mislukte leven te compenseren. Dus ik ben niet de enige, die hij heeft versierd en met wie het op nix uitgelopen is. Die bekende van mij heeft de leeftijd van 62 jaar bereikt.

    En dan nog beweren dat hij van dieren houdt, terwijl gebleken is dat hij helemaal geen dierliefhebber is, dát was voor mij echt de druppel. Ik heb huisdieren en als iemand interesse in mij heeft, neemt hij ook de huisdieren.

    Nu had ik me voorgenomen dat als hij me nog 1x contacteert, ik zeg dat ik het hierbij wil laten. Maar opeens heb ik zelf niets meer vernomen.

    Vind ik toch laag, zeker gezien zijn beloftes naar mij allemaal (tot morgen!) en hij altijd degene was die mij contacteerde.
    En ik ben nu eenmaal niet iemand die een kerel na rent. Als een man aan me denkt, dan contacteert hij mij wel vind ik in een datingfase hoe ik het dan maar met hippe termen noem.

    Ik zou wel eens willen weten, hoe jullie hier denken erover waarom zo iemand opeens IN je leven komt, en daarna (zonder mijn mening over hem te weten) opeens EXIT gaat?

    Voor alle duidelijkheid: ik heb zijn telefoonnummer gewist en ook zijn berichten en ben er gewoon klaar mee. Alleen voel ik me lullig, omdat ik te goed van persoon ben om zo afgeserveerd te worden.

    Gr K

  • Ik ben al 25 jaar met dezelfde man getrouwd. Maar nu ik in de midlive zit lijkt alles te veranderen. Veel ruzies en verschillende keren naar relatie terapeut geweest in de jaren. Heb zelf fibromyalgie in de ruziën de jaren ook veel stress gehad. Mijn partner heeft zijn belofte aan mij voor de tweede keer overschreden door porno te kijken, wat ik niet leuk vind voel me niet meer aantrekkelijk voor hem, en mijn zelfvertrouwen sterk geschaat heeft zodat het vertrouwen een enorme deuk heeft opgelopen. Niet gelijkwaardig, heb ik sins kort een geheime minaar en het lijkt er sterk op dat ik met hem veel beter kan communiceren en ik wordt blijer van hem. Toekomst zal het uitwijzen, en hoop dat ik op een gegeven moment de juiste beslissing ga nemen.

  • Anoniem schreef:

    Hallo Frank,

    Mijn berichtje is mssh ergens verdwaald geraakt, toch zou ik het fijn vinden moest je hierop nog reageren…

  • Beste Anoniem,

    Ik zie geen bericht van je in de wachtrij.
    Dus stel opnieuw je vraag, want de oorspronkelijk vraag is helaas niet goed doorgekomen.

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Hallo Frank,

    Mijn berichtje was het volgende:

    Hallo Frank,

    Ik heb een kortstondige relatie gehad met iemand die ik erg apprecieer, waardeer, kortom graag zie. Voor we eraan begonnen hing er wel al een tijdje spanning in de lucht en hoewel ik in het begin afstand hield, voelde ik wel dat ik mij begon open te stellen en dat ik de kans zou wagen. Dat is er ook gebeurd, we zijn een relatie begonnen. Ik wist uiteraard op voorhand dat hij 3 jonge kindjes uit een vorige relatie had maar ik wist uiteraard niet hoe ik mij daarbij zou voelen of hoe dat allemaal in zijn werk zou gaan. Ik heb er namelijk nog geen…. In het begin was alles super leuk en was ik helemaal verkocht aan hem. Ik had nooit verwacht dat ik zo’n gevoel zou krijgen, ik was super blij, was echt fier, nam hem overal mee naartoe. Kort daarna leerde ik zijn kindjes kennen, die als persoontjes op zich heel leuk zijn. Hij is altijd heel eerlijk en open geweest over zijn situatie en over zijn leven voor mij… waarbij ik ook merkte dat we een totaal andere aanpak hebben qua levenswijze… Ik ben waarschijnlijk meer controle freak en wil bepalen doelen verwezenlijken, eigen huisje, etc. Terwijl hij, gezien zijn vorige leven, hier veel onduidelijkheid over heeft. Ik begon al snel na te denken over de impact van kinderen die niet de mijne zijn op ons leven…. emotioneel, financieel, praktisch, etc. Ook hoe het zou zijn als we zelf nog kindjes zouden willen etc. Uiteindelijk merkte ik dat ik heel veel stress kreeg van heel de situatie omdat ik niet kon plaatsen hoe alles te combineren. Niet alleen financieel maar ook de energie die je zou steken in de opvoeding van kinderen die niet de mijne zijn en dan de onzekerheid hoe alles zou uitdraaien later (puberteit van de kinderen, afwijzing of aanvaarding van hen naar mij toe, mogelijke problemen, zorgen, etc.). Door al dat gepieker besefte ik ook wel dat de situatie waar ik in zat niet hetgene was waar ik van droomde… Door al dat gepieker kwam er twijfel en kon ik er niet de volle 100% voor gaan, wat dan resulteerde in twijfels bij hem, etc… en zo raak je in een draaikolk terecht natuurlijk. We hebben ook sterk uiteenlopende levens en meer en meer kwamen we in een doodlopend straatje terecht. We hebben verschillende keren geprobeerd, uit elkaar gegaan en terug bij elkaar, etc. Hij heeft nu een duidelijke beslissing genomen en er een punt achter gezet aangezien de situatie onveranderbaar is…. Ook al begrijp ik dat we niet in een situatie kunnen blijven waar we elkaar niet kunnen geven wat we nodig hebben….toch vind ik het hartverscheurend om afstand te nemen en stribbel ik ongelooflijk tegen… Ik begrijp rationeel gezien wel dat de realiteit is wat ze is en dat we bepaalde zaken niet kunnen veranderen… maar ik weiger ze te aanvaarden… en heb ontzettend veel moeite om hem te laten gaan.. aangezien ik wel op hem als persoon verliefd ben geworden maar de situatie niet haalbaar is… :/

  • Beste Anoniem,

    Als je weigert te aanvaarden wat je niet kunt veranderen, dan verander je niets – het geeft je alleen maar extra spanning.

    We willen (in ons hoofd) alles controleren en precies uitstippelen hoe de toekomst gaat lopen. Helaas kan dat niet, de toekomst controleren
    en alle beren op de weg in je hoofd overwinnen is een vrij onmogelijke opgave.

    Het lijkt erop alsof je relatie erg fijn was.
    De stress lijkt te zijn gekomen toen je begon te piekeren over alle mogelijke beren op de weg (lees: toekomst).
    Het eerste was je toenmalige realiteit en die was fijn.
    Het tweede was de negatieve fantasieën in je hoofd en die gaven spanning.

    Mijn suggestie: kies altijd voor was NU goed voelt en realiseer je dat piekeren altijd leidt tot spanning en twijfel.
    Dat ligt niet aan jou, noch aan de situatie, dat ligt aan het piekeren zelf.
    Piekeren is een negatief doel in de toekomst stellen en je vervolgens afvragen waarom je je niet goed voelt.

    De situatie krijg je samen met de persoon. Ze horen bij elkaar.
    Als je verliefd bent op de persoon, wat ontbreekt er dan nog?

    Als wat er ontbreekt fundamenteel belangrijke dingen voor je zijn (bijvoorbeeld ik wil geen kinderen van anderen opvoeden),
    dan ontbreekt er dus iets wat je echt nodig hebt en niet vindt in deze situatie. Acceptatie hiervan of loslaten van de relatie is dan de keuze die je hebt.
    Maar als de situatie nu niet goed voelt omdat je allemaal doemscenario’s in je hoofd ziet, maak dan het onderscheid tussen realiteit en fantasie.
    En kies voor wat nu goed voelt.

    Te veel controle haalt de spontaniteit uit elke situatie. De les is vaak vertrouwen op jezelf (en de ander) en de controle over de toekomst los te laten.

    Er zit veel meer in dit verhaal, maar dan wordt het meer een persoonlijke coaching dan een korte reactie :)

    Ik wens je veel succes, wat je ook kiest!
    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Margot schreef:

    Dag Frank,
    Dit verhaal gaat over mijn zoon, die nu een relatie van 3.5 jaar heeft. In de 3 jaar van hun relatie is mijn zoon wel meer dan 10 keer naar me toe gekomen en blijven slapen omdat ze weer eens ruzie hadden. De ruzies ginge eigenlijk nergens over Van haar kan was ze boos omdat er geen champios in het eten zaten. Zij hem bijt , omdat hij de was niet goed had opgevouwen, er word daar met messsen en stofzuigers gegooid en zijn al raake klappen gevallen.
    Na een nacht hier te hebben geslapen gaat hij terug, praten ze erover en verder hoor ik niets.
    Oke denk ik dan, totdat het 2,5 a 3 maanden weer zover is.
    Zo ook de laatste keer in december vorig jaar,hij heeft hier toen 3 nachten geslapen en ja daarna weer terug.
    In al die tijd heb ik heel veel negatieve dingen over mij horen zeggen.
    Eigenlijk zat ik er doorheen en heb een flinke huilbui gehad en toen heb ik een sms naar me zoon gestuurd, dat ik er niets meer van snap en ja ik weet het heb hem kutkind genoemd.
    (had ik beter niet kunnen doen)
    Kort daarop kreeg ik vaan haar een boze mail ga en we moeten praten.
    Daar had ik totaal geen energie en zin in en zei , laat mij met rust.
    Na heel veel vervelende mails van haar, waarop ik niet opgerageerd heb is het afgelopen zaterdag uit de hand gelopen.
    Ik was jarig en we hebben met z’n allen gewoon gezellig gepraat over van alles en nog wat.
    Toen zij weggingen zei ik nog zand erover…toen brak de hel los,kreeg van alles naar me hoofd geslingerd de ene belediging volgde op de andere.
    Ik heb op dit momen echt geen energie meer zit er helemaal door heen.
    Heb zitten denken om alle contac te verbreken,ik kan niet meer, ja ik raak dan ook me zoon kwijt, die ben ik al kwijt,als ik hem vraag naar mij te komen, heeft hij haar toesteming nodig en dan wil (moet) zij erbij zijn ander ga ik me zoon beinvloeden.
    Het idee alle contact te verbreken geeft me allen al bij de gedachte wat meer lucht.
    Ik wil nu eigenlijk gaan genieten van mijn leven.
    groetjes ,
    Margot

  • Beste Frank,

    Ik ben nu 15 jaar getrouwd, we hebben twee schatten van kinderen maar het thema scheiden komt steeds maar terug en dat is eigenlijk al jaren zo. Zij is introvert, ik extravert, ik ben filosofisch ingesteld en nu weet ik wel dat je niet alles met je partner kunt delen. Ze is intelligent, heeft een goede opleiding, en is iemand met zuivere principes en in alles een dame. Ze is wel een monument van trots.
    Nu heeft elk huwelijk natuurlijk na een periode van 15 jaar wel wat meegemaakt maar ik denk dat we gewoon niet meer van elkaar houden. We hebben het over scheiden gehad en als ik dat wil dan moet ik dat maar doen en allemaal regelen. Mijn reactie is dan dat ze dan eigenlijk bevestigd dat ze niet van me houdt want anders reageer je toch niet zo. Dan wil je er toch voor knokken. Maar blijkbaar wil ik er niet meer voor knokken en vindt zij het allemaal wel best, dat door hobbelen. Ze zegt dat ze het zegt uit liefde want als ik iemand vind waar ik gelukkiger mee ben dan wil ze mij dat niet onthouden. Dat ze bijna nooit ongecompliceerd een keer sex wil daar heb ik moeite mee. Ik weet dat sex bij een gezonde relatie hoort maar dit is zo sporadisch dat ik er af en toe gek van word. Is dit erg egoïstisch? Het is natuurlijk een teken aan de wand, geen sex en dat is al jaren zo. We hebben andere verwachtingspatronen is dan de conclusie.
    Het was een min of meer gedwongen huwelijk in verband met een niet geplande zwangerschap. Onder druk van mijn ouders is ze hierheen (ze komt uit het buitenland, Oost-Europa) gekomen, heeft het gemaakt hier, spreekt perfect Nederlands, ze is een typische mannetjesputter. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik nooit genoeg van haar heb (kunnen) houden dus ik zit ook nog eens met een gigantisch schuldcomplex. Dit is me overigens van huis uit meegegeven, ik deed nooit wat goed.
    Ik heb ontzettend veel last van eenzaamheid in de relatie, en dat komt steeds terug. Het benauwd me allemaal en het benauwt me al heel lang. Toch ben ik bang om de knoop door te hakken. Maar zo doorgaan lijkt me op termijn ook niet gezond. Ik ben bang voor de verandering, de eenzaamheid, het thuis komen in een leeg huis.
    Als het tot een scheiding komt wil ik dat zonder toeters en bellen, en we blijven gewoon doorgaan totdat er een aanleiding is om het huis te verkopen enz. Maar toch durf ik het niet, hoe kom ik over die hobbel heen om de knoop door te hakken?

    Bedankt voor de reactie,

    Johan

  • Beste Johan,

    Dat lijkt een simpele vraag, maar in de praktijk zit daar heel veel achter en onder.
    Dit is eigenlijk iets waar ik alleen met coaching dieper op in kan gaan.

    Schuldgevoel, eenzaamheid, angst voor verandering, disbalans in een relatie, omgaan met elkaars verwachtingen, keuzes maken:
    dit zijn allemaal complexe thema’s die meer dan een kort antwoord verdienen.

    Voor nu: stop ermee je schuldig te voelen. Als een relatie niet werkt is het geen kwestie van schuld, het is een kwestie van een verschil in verwachtingen.

    Lees het volgende artikel voor meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/stop-je-schuldig-te-voelen/

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Sinds vorige maand ben ik 3 jaar samen met mijn vriend. Maar zo zeker de laatste maanden is onze relatie sterk achteruit gegaan. Hij is zich meer en meer beginnen afsluiten van mij, verteld mij minder en deed op alle gebieden afstandelijk. Ik kreeg niet meer het gevoel dat hij me graag zag of nog wel bij me wou zijn. Hier door ontstonden vaak ruzies waarbij hij steeds wel zei dat hij me graag zag en er op zou letten.
    Helaas veranderde er niets en bleef het maar erger worden. Vorige week hebben we elkaar een week en half niet gezien en 3 dagen daarvan ook niet meer met elkaar gesproken (geen sms of bellen of chat …).

    We hadden dit afgesproken in de hoop dat die afstand zou helpen. maar op het korte weekend dat we samen waren terug ging er al snel weer heel wat mis.
    We zagen uiteindelijk beide geen oplossing meer maar wouden ook geen punt achter de relatie zetten omdat we allebei nog wel met elkaar verder willen gaan.

    uiteindelijk hebben we gisteren besloten om elkaar een maand niet meer te zien. We zouden nog wel af en toe in de dag eens een lief berichtje naar elkaar sturen maar niet echt om te babbelen of echt te praten, gewoon zodat we toch nog iets van elkaar horen …
    tot deze middag is het deel met de berichtjes al gelukt, vanavond hebben we al weer gewoon liggen smsen. Terwijl we dit beter misschien niet zouden doen, om elkaar echt afstand te kunnen geven.

    Maar vooral ik heb het echt enorm moeilijk met de afstand die we van elkaar nemen. ik denk een hele dag door aan hem en zit vaak met tranen in men ogen. Alleen bij het idee al van wat we allemaal van elkaar moeten missen in een maand, kleine banale dingen die kunnen gebeuren die we niet samen kunnen meemaken of die we niet met elkaar kunnen delen. De steun van elkaar die we moeten missen het doet allemaal pijn.
    Het is nog maar 1 dag en ik mis hem zo enorm hard.
    Daarbij zit ik nu ook elke dag thuis alleen, iedereen die ik ken moet werken of is bezig met zijn herexamens. Wat ik ook zou moeten doen maar wat maar niet wil lukken ik vind de concentratie maar niet om er aan te beginnen, ik zit steeds maar met hem in men hoofd.

    Ik heb schrik dat het na deze maand elkaar niet zien en niet spreken nog steeds niet beter gaat zijn of dat hij in die maand alleen beseft dat hij liever zonder mij doorgaat en dat ik hem kwijt ben.

    En als we elkaar dan terug zien na die maand hoe pakken we dat dan best aan? Ik vind het verschrikkelijk om een maand niet bij hem te kunnen zijn, maar we vonden nergens een andere oplossing, het was dit of uit elkaar gaan en dat konden we geen van beide

    Groetjes B_M

  • Beste B_M,

    Ik zou eerst eens kijken waar precies de knelpunten liggen in de relatie.
    Dit artikel geeft meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/heb-ik-een-gezonde-relatie-of-relatieproblemen/

    Daarnaast kun je wederzijds duidelijk maken wat de verwachtingen van elkaar zijn
    en of jullie daar beiden aan willen voldoen.

    Als er genoeg liefde, vertrouwen en motivatie is om de relatie te verbeteren,
    dan zal dat zeker gaan lukken :)

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • jeaninne schreef:

    Hallo frank ik ben al ruim 3 jaar samen met mijn vriend en wonen sinds 2 maanden samen onze relatie is nooit echt soepel verlopen maar we kunnen niet met en niet zonder maar de relatie word maar slechter en slechter hij word snel om kleine dingen boos waarvan ik bijna de ernst er niet van kan inzien en hij daar erg boos om kan worden ik ben vaak verdrietig huil veel en als hij dat ziet word hij nog bozer dat ik me aanstel aandacht trek enz… maar ik huil niet express t gaat vanzelf ik voel me soms kapot van binnen omdat ik zie dat ik niks kan doen om de relatie te redden want zelfs mijn goede bedoelingen worden als slecht opgevat we zijn beide eens vreemd geweest daarom zijn we erg jaloers op elkaar en is er weinig vertrouwen mijn verstand zegt dat ik echt afstand moet nemen maar ik heb dit vaak geprobeerd maar ik kan niet zonder hem ik ben wel eens een half jaar weggeweest niets van me laten horen maar ik kon niet over hem heen waardoor ik terug ben gegaan want hij neemt me altijd terug ik wilde dat onze relatie te redden viel dat t liefst maar als dat niet gaat dan hoop ik dat ik echt eens afstand van hem kan doen maar ik ben net zo blij dat we eindelijk samen wonen ik weet niet wat ik moet doen wel of niet bllijven en als ik niet blijf hoe kan ik hem vergeten? hoe kan ik lachen zonder hem?

  • Beste Jeaninne,

    Mijn mening is minder belangrijk dan je eigen mening.

    Lees je reactie nog eens terug.
    Als je beste vriendin je dit zou vertellen, wat zou je haar dan aanraden?
    Zou je het patroon in haar relatie zien?
    Zou je beseffen wat nu echt het belangrijkste is?
    Zou je vinden dat ze zichzelf te kort doet?

    Laat dat eens goed bezinken en volg je eigen advies…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Maaike schreef:

    Beste Frank,

    Er is een vriendschap van mij die ik los moet laten maar ik wil het niet…er zit zoveel verzet in mij! Het betreft een goede vriend met wie ik 5 jaar een fijn contact had, hij heeft er nu een punt achter gezet, zonder reden en ik wil graag antwoorden…ben net 3 maanden geleden geëmigreerd en dus zien en spreken we elkaar ook niet meer vanwege de afstand etc.
    Vriendschap kun je niet afdwingen maar ik durf hem niet los te laten. Deze man heeft mij 5 jaar lang behandeld als therapeut en heeft mij ook mentaal gesteund in al die jaren…er was een klik tussen ons beide en er ontstond een spirituele vriendschap. Heb je misschien tips om hem los te kunnen en mogen laten Frank?

    Groeten uit CZ,
    Maaike

  • Beste Maaike,

    Bij deze:

    1. Kennelijk wil je antwoorden. Probeer er alles aan te doen om die van hem te krijgen, zodat je weet wat de breuk heeft veroorzaakt.
    2. Daarna, ongeacht die antwoorden: als iemand niet meer verder wilt, heeft vriendschap geen zin. Kun je dat inzien?
    3. “Ik durf hem niet los te laten.” Hij heeft jou kennelijk wel losgelaten, dus je hoeft hem dan ook niet meer vast te houden…
    4. Misschien is dit een mooie kans om (nog) meer op je eigen benen te staan?
    5. Waardeer jezelf: “Ik vind mezelf leuk genoeg. De mensen die dat inzien, die blijven bij me. En de mensen die me verlaten, die zien dat kennelijk niet in.”

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • deli deli schreef:

    ok e

  • Mooie woorden, maar niet altijd toepasbaar. Hoe ga je om met de relatie van een dementerende ouder. Deze relatie vreet energie, maar het is zeker geen optie om de relatie te beëindigen als mantelzorger.

  • Beste Geha,

    Dat kan ik me voorstellen.
    In dat geval is het moeilijk om afstand te nemen.

    Probeer in ieder geval de balans te vinden tussen het verzorgen van je ouder en jezelf.
    Je kunt alleen energie geven die je hebt, dus zorg ook voor je eigen energie :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • wouter schreef:

    Beste Frank,

    Mijn vriendin en ik hebben 3 maanden het ontzettend leuk gehad, onlangs ben ik heel verliefd geraakt en verteld, zei wist het nog niet zeker.

    Hierdoor is alles veranderd en ben ik heel afhankelijk en onzeker geworden. We hebben ruzie gekregen omdat ik bepaalde vervelende dingen heb gezegd door mijn onzekerheid, kleine dingen/uitspraken.

    Heel paranoïde vind ik nu. Maar ook weer niet. Heel vreemd.

    Ik denk nu dat ze mij associeert met negativiteit, ik check om de seconde mijn telefoon en hoop op bericht. Ik wil haar ruimte geven en niet reageren uit mezelf maar heb het heel moeilijk daarmee.

    ik schaam me voor mijn gedrag en wil het goed maken.
    Hoe kan ik haar weer voor mij winnen? Terug krijgen?

    Gr wouter

  • Beste Wouter,

    Afhankelijkheid stoot af, zelfstandigheid trekt aan.

    Door de ander niet te hard nodig te hebben voor je eigen geluk, wordt je juist aantrekkelijker. Al je geluk laten afhangen van een ander, werkt beknellend en daarmee duw je de ander juist van je af.

    Ik weet het, dit klinkt niet logisch, want als je verliefd bent, heb je juist het idee dat al je geluk afhankelijk is van de ander. De ander is de bron van je liefde.

    Verliefdheid is een soort van afhankelijkheid van de ander.
    Maar (echte) liefde is loslaten en de ander de vrijheid geven
    – in de veronderstelling dat je zo leuk bent dat ze vanzelf weer bij je terugkomt :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Ik raakte bevriend met mijn collega, hij had al een jaar relatieproblemen en daar vertelde hij me volop over. Na 2 jaar ‘gedoe’ besloten ze uit elkaar te gaan. In de tussentijd kregen wij gevoelens voor elkaar en vlak na de breuk kregen we een relatie. Eerst moedigde zijn ex ons bijna aan, maar al snel hoorde ik van hem dat hij dacht dat ze jaloers was. Net op het moment dat ik er vertrouwen in begon te krijgen dat onze relatie de goede kant op ging (hij maakte plannen voor vakantie, vroeg of ik nog kinderen wilde, kon ik wel wonen waar hij woonde?), besefte zij dat ze hem niet kwijt wilde. Hij is altijd eerlijk geweest: hij hield nog van haar. Maar zij koos niet meer voor hem. Nu ineens weer wel en hij ging terug. Ze zijn dolgelukkig en ik kan hem maar niet uit mijn hoofd zetten. Ik snap niet waarom ze het nu (na 2 jaar twijfels en weg willen) wel ineens zeker weet en ik kan maar moeilijk met zijn geluk omgaan. We moeten regelmatig samen werken en ik heb er moeite mee. Hij wil vrienden blijven, maar ik kan niet eens een normaal gesprek meer voeren. Ik ben boos, verdrietig, jaloers en ik blijf maar in dat kringetje ronddraaien. Ik wil hem niet kwalijk nemen dat hij voor haar koos, ik wil niet boos zijn op hem en tegelijkertijd stik ik soms bijna in die woede. Want zelfs na hun hereniging was hij nog met mij samen en hij huilde tranen met tuiten bij het afscheid. Ik heb aangegeven dat ik geen seks meer wilde en dat hij zijn tijd en aandacht dan maar in hun relatie moest stoppen En verstandelijk gezien snap ik dat je kiest voor de vrouw waar je al 20 jaar van houdt, voor het kind dat er is. En ondanks zijn eerlijkheid over zijn gevoelens voor haar, heeft hij alle initiatieven wat ons betreft genomen. Hij zegt dat hij mij echt leuk vond en dat de timing gewoon verkeerd was. Ik weet dat hij me nooit oprecht heeft willen kwetsen, maar toch…de pijn die ik nu voel wordt daar niet minder van. Ik had gehoopt dat hij voor mij zou kiezen….
    Ik weet dat hij me leuk vond en toch is het een deuk in mijn zelfvertrouwen. Terwijl ik me zo goed, leuk, sexy voelde tijdens onze relatie,voel ik me nu alsof ik weer 2 cm gekrompen ben. En het werkt dieper door….ik kan hem zijn keus misschien niet kwalijk nemen, maar ergens doe ik dat wel. Hij heeft zijn oude leventje met haar opgepakt alsof er in die 2 jaar nooit iets gebeurd is en ik sta voor mijn gevoel stil. Aan de ene kant hoop ik dat het stuk gaat tussen hun. Maar dan zijn er 3 mensen heel erg verdrietig en dan zou ik me nog steeds tweede keus voelen. Ik voel me rot door het einde van de relatie en tegelijkertijd voel ik me rot dat ik zo boos op hem ben, dat ik me afzet en dat ik twijfel aan zijn oprechtheid en het fijne van onze relatie, ik voel me soms gebruikt. Dit duurt nu al 3 maanden en het schiet nog niet echt op met mijn emoties. Wel heb ik in tussentijd gezegd dat ik echt geen contact meer met hem wil. Al zijn berichten en foto’s zijn gewist en ik beperk het contact op het werk tot het hoogst noodzakelijke. Maar ik mis hem, ik mis mijn maatje en onze gesprekken. Ben alleen heel bang dat ik er nog lang niet klaar voor ben om die vriendschapsband weer aan te trekken, misschien wel nooit meer en ook dat maakt me verdrietig….Ik hoop oprecht dat het niet lang meer duurt want mijn hoofd staat nooit stil en al die boosheid kost me zoveel negatieve energie…

  • Beste J,

    Ik kan me voorstellen dat je hier moeite mee hebt.

    En toch: “Ik sta voor mijn gevoel stil” dit omdat je het nog niet hebt losgelaten.
    Dat hoeft ook niet direct, maar dit gaat je helpen:

    Twee dingen kun je (stap voor stap) loslaten:
    1. Dat had hij nooit zo moeten doen! (Helaas, het is niet fijn, maar hij heeft het wel zo gedaan. Vechten tegen deze realiteit kost alleen maar extra spanning).
    2. Woede/boosheid. (Dit richt zich vooral tegen jezelf en het voorkomt dat je verder kunt.)

    Lees het volgende artikel voor meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/laat-je-boosheid-los/

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank,

    Wat een mooi artikel! Enorm inzicht weer in mijn eigen situatie. Mijn partner en ik houden zielsveel van elkaar, maar door beide ‘rugzakjes’ (gescheiden met kinderen) zijn er na een heel liefdevolle periode toch problemen gekomen. Helaas hebben wij dit zelf niet kunnen doorbreken. Ruim een maand gelden hebben wij besloten om afstand te nemen van elkaar. Ik was mezelf compleet verloren en mijn partner ook! Deze ‘breuk’ was onvermijdelijk! De afstand doet me goed, maar maakt tegelijk ook onzeker. Vorige week hebben wij elkaar weer gezien en is onze ontmoeting helaas toch mis gelopen. Wij hebben gehuild elkaar stevig vastgehouden en waren beide intens blij om elkaar weer te zien. Het begon fijn, wat onwennig misschien, maar we hebben goed gesproken, gelachen en elkaar veel aangeraakt! Toen mijn partner aangaf weer los te willen laten verviel ik toch weer in het oude en werd verdrietig en boos! Intens verdrietig zijn we uit elkaar gegaan en heb ik hem nog gebeld toen hij in de auto zat. Heb hem uitgelegd dat het nooit mijn bedoeling is geweest om in dat gedrag te vervallen. Hij heeft heel vee aan zijn hoofd momenteel, heftige zorgen en dat wil hij graag zelf verwerken. Ik heb daar respect voor, maar vind dit ongelooflijk lastig. Veel liever wil ik dat contact weer herstellen, in alle rust met ruimte. En hem mijn schouder bieden!! We hebben elkaar machteloos aan gekeken!

    Nu neem ik afstand uit liefde, maar of dit gaat werken en hoe het te doorbreken?? 2 mensen die zo veel van elkaar houden en dan elkaar zo ongelooflijk hard raken!! Beide zijn we verdrietig, missen elkaar en toch gaat t nu niet!!! Ik heb hem gezegd dat ik er voor hem ben en wil hem ook echt de ruimte geven. Nu is mijn vraag wel of het nu zinvol is dat er helemaal geen contact is? Ik geef hem de ruimte en in de afgelopen maand heb ik maar 2 keer contact gezocht en ook hij heeft mij 2 keer opgezocht. Ik benader hem liefdevol!! Probeer geen verwachtingen te hebben, maar ben wel met de rug tegen de muur gezet. Bijzonder lastig. Hoe kan ik hier nu het best mee omgaan?

  • Beste Niki,

    Ik kan me voorstellen dat dit een moeilijke situatie is.
    Het lijkt erop dat er meer dan voldoende liefde is, de vraag is alleen:
    “Wat ontbreekt er dan wel precies?”

    Het lijkt er ook op dat je partner op dit moment ‘vol’ zit met zijn persoonlijke uitdagingen.
    Als je echt om hem geeft en hem de ruimte wil geven, dan is dat toch prima?
    Natuurlijk heb je ook verwachtingen, die mogen er zeker zijn.

    Ik kan niet ontdekken of de reden van de relatiebreuk puur te maken had met de onverwerkte bagage uit het verleden,
    of dat er iets niet werkte tussen jullie zelf. Wat dat betreft is het een goed idee om )voor jezelf of samen) te bepalen
    wat er voor nodig is om (later) weer een stap samen verder te zetten. Maar maakt dit wel heel concreet en helder:
    Wat is er voor nodig – voor jullie allebei – om het samen in de toekomst weer te proberen.
    Als je dit niet weet, dan kun je er ook niet naar toe werken…

    Verwerking en gevoel laat zich niet dwingen en wat dat betreft heb je slechts 2 keuzes:
    Of je wacht, of je gaat alleen verder. Luister naar je hart, want dat klopt :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • hallo Frank,

    Dankjewel voor je reactie.

    Ik dacht dat mijn reactie niet geplaatst was, dus heb net nog een duidelijker verhaal naar je geschreven, met een betere uitleg.

    Mijn gevoel en hart zeggen dat ik moet volhouden, nog niet opgeven!! Hoe het verder moet als we doorgaan samen weet ik wel redelijk. Het gaat om wederszijds begrip en respect. Zo is mijn vriend niet zo open en ik wel, maar dat zal gerespecteerd moeten worden van elkaar. Uiteindelijk is dat er wel. Openheid van zijn kant verwacht ik ook niet volledig, maar duidelijkheid in bepaalde dingen is wel fijn. Dat is een eerlijke manier van met elkaar omgaan. Mezelf wegcijferen doe ik niet meer! Daarvoor is deze afstand toch even goed merk ik!!

    Eerlijk gezegd zou ik het wel erg fijn vinden als hij zich ging laten coachen door jou, maar daar staat hij niet voor open. Wil het zelf doen. Een man van over de 40 die zo overstuur raakt en zo uitgeput is, gaat die dat zelf redden?

    Groetjes, Niki

  • Hoi Frank,

    Ik zit op dit moment in zo’n situatie waarbij mijn vriend een punt achter onze relatie heeft gezet, omdat hij niet gelukkig is als ik er niet ben. We wonen op 2,5/3 uur afstand van elkaar vandaan en zijn erg gek op elkaar, maar zodra ik weg ben voelt hij zich rot, zo rot dat hij hier lichamelijke klachten door krijgt. Hij voelt zich afhankelijk van mij en zegt dat als ik in de buurt zou wonen dit geen problemen op zal hebben geleverd. Ook vertelde hij me dat hij soms het idee had dat hij zichzelf wegcijferde. Ik respecteer zijn besluit, maar heb het idee dat hij er niet 100% achterstaat, aangezien hij af en toe een bericht stuurt waarin hij zegt dat hij me mist en mij eigenlijk graag zou willen vertellen wat ik voor hem beteken. Ik heb het hier moeilijk mee en heb hem nu gevraagd om geen contact meer met mij op te nemen de komende tijd, gewoon omdat ik dat niet kan. Geen enkele oplossing die ik heb voorgedragen is mogelijk in zijn ogen en dat voelt voor mij haast een beetje alsof hij er geen moeite voor wil doen. Ik probeer hem los te laten, maar ben in het afgelopen half jaar ontzettend gek op hem geworden en zag dit totaal niet aankomen. Heb jij tips om hem los te laten?

    Groetjes Roxy

  • Beste Roxy,

    Een relatie beëindigen omdat je je afhankelijk voelt is een beetje als geen taart meer eten omdat je het lekker vindt…
    Daarnaast ligt de oplossing niet het het verbreken van de relatie, maar in het opbouwen van zelfstandigheid.
    Maar goed, dat is uiteraard de beslissing van je vriend.

    In dit artikel vind je meer inzichten die je helpen met loslaten:
    https://www.newstart.nl/blog/accepteren-en-loslaten/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Dankjewel voor je reactie Frank! Ja ik denk ook dat het hem niet zit in het verbreken van de relatie, maar hij zegt dat dat bij hem hoort en ziet het dus niet als iets waar hij aan zou kunnen werken. Zou ik dit hem op een bepaalde manier duidelijk kunnen/moeten maken?

    Groetjes Roxy

  • Beste Roxy,

    Als iemand zegt dat het bij hem hoort, dan lijkt het alsof het daarmee nooit anders kan zijn –
    dan is het nu eenmaal zo ‘besloten’ – en zal het kennelijk zo zijn.

    Ik denk dat je alles al hebt geprobeerd (“Geen enkele oplossing die ik heb voorgedragen is mogelijk in zijn ogen”).
    Als iemand niet wil veranderen, dan wordt het toch lastig.
    Vaak komt dit uit angst en een gebrek aan inzicht.

    Er is altijd een verschil tussen wat iemand wenst en iemand gelooft dat mogelijk is:
    https://www.newstart.nl/blog/wat-je-gelooft-is-sterker-dan-wat-je-wenst/

    Misschien dat dit je een handvat geeft, maar als je vriend niet wilt,
    zou ik er toch mee beginnen (hoe moeilijk het ook is) om het los te laten,
    want er zijn twee mensen nodig om van een relatie een succes te maken.

    Vriendelijke groet,
    Frank

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Frank65 schreef:

    Beste Annet, jouw vraag heeft mij aan het nadenken gezet. In eerste instantie kon ik mij volledig vinden in het beeld dat jij boven schetst. Maar nu ik er langer over heb nagedacht realiseer ik mij dat je je afhankelijk maakt (weliswaar goed bedoeld) van het effect dat jouw keuzes op anderen heeft/kan hebben en je jezelf daardoor in een min of meer ondergeschikte rol plaatst.

    Uiteraard maak je de beslissing om te gaan scheiden niet zomaar, maar ik vraag mij in een dergelijke situatie altijd of je er goed aan doet verstandelijk bij iemand te blijven terwijl je gevoel elders (en daarmee bedoel ik geen andere partner) ligt.

    Ik heb 65 achter mijn naam gezet om daarmee verwarring te voorkomen dat dit een antwoord van de coach betreft.

  • Vechtertje schreef:

    Beste Frank,

    Mijn vriend en ik waren zeer kort samen, nog maar 2 maanden. We zijn geen jonkies meer, ik 32 en alleenstaande mama, hij is 37 zonder kindjes.
    Alles in de relatie verliep zeer vlotjes, ongedwongen, respectvol, lief, kleine gelukzalige momenten, genieten van elkaar en elkaar perfect aanvullen…
    Ik denk zelfs dat het voor mij de eerste keer was, dat het echt 100% leek te kloppen en goed voelde.
    Bij hem was dat ook, hij zei ook dat hij deze gevoelens al heel lang niet meer heeft gevoeld. hij was bezig met een verrassingsreisje te boeken naar de zon, omdat ik dat wel verdiende… Dat doe je toch niet als het een bevlieging is?

    Tot maandagochtend mijn buikgevoel begon te spreken, er was die ochtend iets anders aan hem, hij keek net iets anders en deed ook anders.
    Ik heb hem er gisteren over aangesproken. Blijkt dat hij zich zondag ineens schuldig voelde tov zijn ex. Ze zijn 5 jaar samen geweest (maar ondertussen al 4 jaar uit elkaar). Nu ze hebben ook heel wat meegemaakt dat ik niet onderschat. Toen ze nog samen waren was er een onverwachte zwangerschap, die de ex niet echt zat zitten omdat ze nog carrière wou maken. Dus hebben ze het laten weghalen. Ik heb de indruk dat hij dat ook nog niet heeft kunnen verwerken.
    bijkomend is dat hij het momenteel ontzettend druk heeft op het werk en met de administratieve regelingen voor de verkoop van zijn appartement in Londen en aankoop van zijn huis hier.

    Hij voelde dat “wij” serieuzer werden en hij wilde het ook. Is het net omdat hij voor het eerst sinds zijn ex, dezelfde gevoelens krijgt, maar dan voor mij?

    ik weet het niet, ik weet wel dat de deur nog openstaat.

    Voor het eerst in mijn leven, zegt mijn buikgevoel dat ik moet vechten. maar dat is niet gemakkelijk, ik wil hem niet pushen en wil hem de nodige tijd geven om alles op orde te krijgen.

    maar hoe pak ik dit aan, zonder dat hij mij vergeet?

    Bedankt! en jouw artikel is er echt recht op! lang leven het buikgevoel!

    groetjes
    Vechtertje

  • Best Vechtertje,

    Ik kan niet helemaal ontdekken wat jullie nu hebben afgesproken en wat de ‘status’ is van jullie relatie.

    Maar het klinkt alsof het goed voelt, dus dat is de moeite waard om op te wachten.
    Het is menselijk dat hij zijn ervaringen uit het verleden nog een plaats moet geven.
    Een schuldgevoel heet soms langere tijd nodig om verwerkt te worden.
    Dat heeft uiteraard niets met jou te maken…

    Geef hem de ruimte daarvoor en blijf hem tegelijkertijd ‘uitnodigen’ door je persoonlijkheid en open te staan voor een toekomst samen.
    Als het zo bedoeld is en hij zich hier ook goed bij voelt, dan zal hij je zeker niet vergeten :)

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Waarom contacteer jij hem dan niet? Hij was toch ‘altijd al’ ,cq een week, degene die jou contacteerde? Misschien is het nu jouw beurt. Je vindt het niet kunnen dat hij niks meer laat horen maar dat doe jij toch ook niet? Dat je al gaat zitten wachten tot hij jou contacteert alleen om dan te kunnen zeggen dat je ermee wil stoppen. En nu hij dat niet doet, omdat hij er ook klaar mee is, is mevrouw gepikeerd. Ego gekrenkt.

  • Twijfelaar schreef:

    Beste Frank,
    mijn ex en ik zijn uit elkaar na een relatie van 12 jaar, waarin hij een aantal keren vreemd is gegaan. Hij heeft ook een paar maanden met een ander gewoond en daarna zijn we weer samen verder gegaan. We hebben toen ook nog een kindje gekregen. Daarna is hij een relatie met een ex van hem begonnen waar hij ook een kind mee heeft. Dit omdat volgens hem ik te weinig aandacht voor hem had in de relatie. Bovendien hadden we veel financiële problemen en hebben we kindjes verloren en heb ik gezondheidsissues gekregen. Ook had hij veel moeite met het gedrag van mijn twee puberkinderen. Al met al is hij toen meteen een andere relatie aangegaan, waarmee hij nu een jaar samenwoont. In dit jaar zijn we elkaar blijven zien, voor ons zoontje, maar hij smst me elke dag en komt ook bijna elke dag langs. Hij heeft na een half jaar gevraagd op hem te wachten en gezegd dat hij ontdekt had dat hij werkelijk van mij houdt. Toen heb ik gezegd dat ook al heeft hij me heel erg gekwetst en hebben we veel problemen (gehad) dat als hij het echt zo voelt dat we daaraan kunnen werken om te kijken of we toch weer samen verder kunnen gaan. Een paar dagen daarna gaf hij aan dat hij dacht dat we dan toch weer veel zouden ruzieen en dat we dan toch weer uitelkaar zouden gaan en dat dat veel pijnlijker zou zijn. Ondertussen gaat hij gewoon door met zijn nieuwe relatie en schijnt zij ook zwanger te zijn. Dit vind ik echt heel moeilijk, want door zijn gedrag en aanhankelijkheid naar mij toe, lijkt hij echt nog veel om mij te geven. Ook hebben we nog steeds en altijd gehad een hele goede intieme relatie. Soms zegt hij dat hij graag twee vrouwen wil, andere keren heeft hij gezegd dat als ik meer naar hem had geluisterd in de relatie dat we dan niet weg was gegaan. Hij zegt ook vaak dat hij spijt heeft, maar hij onderneemt geen stappen om die vrouw uit zijn leven te zetten. Af en toe neem ik meer afstand van hem, maar op andere momenten dan denk ik what the *** het is toch ook eigenlijk mijn vent! En de vader van mijn kindje, die ik zo heel graag met zijn vader en moeder zou laten opgroeien… Hij zegt zelf dat hij van anderen hoorde dat je snel over een relatie heen komt, maar dat hij nog voortdurend aan mij denkt, over me droomt en ook heel veel aantrekkingskracht voor mij voelt… Ik voel dat hij nog van me houdt, maar wat hij doet met haar wijst absoluut in een andere richting. Wat is wijsheid? Ik heb al heel veel pijn gehad door de hele situatie, maar elke keer als ik hem zien of als we elkaar zien, worden we heel blij en omhelzen we elkaar de hele tijd, we bellen ook een paar keer per dag, behalve na zijn werktijd want dan is hij bij haar…Maar als er maar iets is wat hij als excuus kan gebruiken om haar niet te laten weten dat hij bij mij is, dan komt hij meteen zelfs gedurende uren in de nacht. Ik ben geneigd te denken dat hij echt van me houdt, maar dat hij uit een illusie iets met die andere vrouw is begonnen, omdat hij dacht dat het gras elders groener is. Waarschijnlijk is zij ook georganiseerder etc, meer huisvrouw, want ze werkt ook niet en dat geeft hem rust, wat hij blijkbaar miste in onze relatie. ( Ik heb altijd nieuwe plannen, niet altijd even succesvol helaas) Maar ik denk dat onze (intieme) relatie veel spannender is voor hem en dus hem aan blijft trekken. Bovendien weet hij dat ik van hem hou. Ik snap eigenlijk niet hoe hij in zijn eerste jaar met haar, mij op blijft zoeken, het eerste jaar zou hij toch alleen maar oog voor haar moeten hebben. Detail ik ben twaalf jaar ouder dan hij. Graag advies.

  • Beste Twijfelaar,

    Er zitten zoveel kanten aan je verhaal dan een kort advies altijd te kort is…

    Als je je man moet delen met en andere vrouw, dan heb je een halve man – en dus een halve relatie
    – en dus een halve relatie met jezelf (want je wens wordt niet vervuld en je loopt jezelf voorbij).

    Kennelijk is dit voor jou op dit moment geen reden om afstand te nemen, maar je voelt je je er wel slecht bij.
    Dus vraag jezelf:
    1. Wat is beter: een halve relatie met mijn ex – en mijzelf hierin verliezen?
    Of mijn ex verliezen en mijzelf weer terugvinden?
    Is er ook een tussenweg?
    2. Hoelang ben ik bereid te wachten op hem?

    Die vragen kan alleen jij beantwoorden…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Margriet schreef:

    Hallo Frank,

    Ik heb sinds 10 maanden een relatie met een man waar ik totaal niet van op aan kan. Hij laat tijden niets horen, en dan ineens wil hij meteen afspreken. Al in het begin merkte ik dat hij afstand begon te nemen. Ik wilde wel verder maar het leek wel of hij ineens angstig werd of zoiets. Ik heb er met hem over geprobeerd te praten, maar het snapt het niet of wil het niet snappen. We komen zo geen steek verder.
    We zijn wel gek op elkaar maar deze relatie kost mij teveel energie. Altijd maar weer wachten tot hij opduikt. Het is moeilijk om hem los te laten, maar ik moet want het is slopend.

    Groeten, Margriet

  • Wesley schreef:

    Hoi ik had een relatie van 5 jaar en samenwonend
    In de laatste maand was er wat met me vriendin vroeg of alles goed was ze zei van wel .waren bezig met kinderen en aanzoek.
    Nu zo inene uit het niets kwam ik uit me werk thuis en had ik een brief waarin stond dat ze geen gevoelens meer had ,terwijl nog week ervoor allemaal leuke dingen deden gelachen enz.
    We zijn nu bijna een maand verder en ik heb het er nog steeds moeilijk mee
    Zo ben ik bepaalde dingen tegengekomen dat er een oudere man in spel zit waar ze nu een affaire mee zou moeten hebbe door de dingen die hij plaats.
    Van de week had ik der spullen op laten halen en vroeg hoe ze met dat kon uitleggen en waarom ze me nou verliet .de reden om mij te verlaten is onlogisch,irritaties teveel gebeurt bedoel elke relatie heb wel iets,en over die oudere man moest ik met een korrel zout nemen
    Werdt ontkent.dat het nie waar was.
    Ze is erg afgevallen en der fam is ze ook kwijt omdat het leeftijdsverschil best wel veel is
    En bij had ze alles wat ze kon krijgen.alles was goed daarom snap ik het nie ,had hij niet in licht gekomen was dit vast niet gebeurt.
    Ze zegt dat ze nie bij hem
    Inwoont alleen fotos die ik bij hem zie ,zie ik spullen van ons.
    Ze Zegt ik
    Heb een kamertje ,ik zei laat maar zien maar dat wilde ze nie.
    Ik mis der enorm veel hou nog van der .ze gaf me wel de indruk dat ze nog van me houdt en geeft
    Alleen voel ik me bedrogen enz
    Ik baal hier zo van heb alles gegeven om bij haar te zijn.
    Moest zelf naar andere provincie ervoor.
    En ik wordt zo aan de kant gezet .zelf onze huisdieren ben ik kwijt.
    Ben wel verder met me leven .
    Alleen ik heb me
    Momenten dat ik alleen ben uiteindelijk en dan krijg ik het moeilijk in huis .
    Alles hadden we samen opgebouwt in het huis .
    Me gevoel zegt dat er een dag komt dat ik er weer zie .
    Wil der wel terug maar aan de andere kant ook nie omdat ik bedrogen ben .
    Het gevoel dat aan je knaagt is vervelend ,want weet wel dat ze er altijd voor me stond en zorgde ook goed voor me .dus snapte ik nie dat ik met niks werdt achtergelaten .
    Voor nu ben ik met nieuw huis bezig nieuwe contacten en heb bijna geen contact met der.
    Ken een sms sturen en dan is maar zien of ik wat terugkrijg.
    Waren altijd gelukkig wilde alles samen daarom snap ik nie waarom dat ineens aan de kant wordt gegooid terwijl alles goed was want de fotos bewijzen het dat ze blij was met me en dat is nog 2a3 dagen terug en als ik nu zie op fotos van der zie ik der nie stralen zoals bij mij.
    Graag hoor ik van jullie je mening .
    Weet dat ik der los moet laten .zit nu gewoon in bepaalde momenten dat ik er mis .ene dag meer als andere dag. En toch weet ik dat ze rotzooit .
    En dan kom ik
    Uiteindelijk op die dag dat ze weer voor me staat .wat doe ik

  • Beste Wesley,

    Als iemand afscheid neemt terwijl je daar zelf niet voor kiest, is dat altijd pijnlijk.
    Er is veel tijd (meer dan een maand) voor nodig om dat te verwerken en de pijn te laten slijten.

    Toch kunnen we niemand dwingen bij ons te zijn.
    We kunnen alleen maar die beslissing accepteren, hoe moeilijk het soms ook is.
    Als je altijd een leuke vriend bent geweest voor je ex, dan is het haar verlies.

    Veel succes en vriendelijke groet
    Frank

  • Hai Frank,

    Ik wou dat ik je artikel eerder gelezen had.
    Ik heb nu 4 jaar een relatie, samenwonend met
    Een hele lieve jongen. Maar eigenlijk is het gevoel
    Er al heel lang niet of nooit geweest. Toch bleef ik bij
    Hem, wilde ik ervoor vechten, strijden, niet opgeven. Ik ben 10x bij
    Een psycholoog geweest omdat ik mijn relatie wilde accepteren.
    Toen werd ik zwanger. Deels gepland want ik ben 34 en heb
    Een kinderwens, maar het was in 1x onveilig
    Vrijen raak… Ik was erg overstuur. We hebben besloten het
    Kindje te houden. Ik ben nu 4 maanden.
    En begin me steeds meer te beseffen dat ik het veel te ver heb laten komen.
    Waarom heb ik niet naar mijn gevoel geluisterd?
    Het is net of ik iedereen voor de gek houd.
    Dit kindje wordt niet geboren uit liefde tussen 2 mensen.
    Wel verheug ik me deels op het moederschap.
    Het is dus heel dubbel.
    Heb je tips?

  • Beste Laila,

    Ik kan me voorstellen dat je een dubbel gevoel geeft.

    De beste tip die ik je kan geven, is: gun jezelf de tijd om hiermee om te gaan.
    Nu ‘moeten’ beslissen of kiezen, geeft alleen maar extra druk in een al gespannen situatie.

    Verwacht niet dat je in één keer alles helder ziet en een perfecte oplossing vindt.
    Het is okè wat je ook voelt of kiest op dit moment…
    Later kun je stap voor stap dichter naar je gevoel toegroeien en keuzes maken waar je je beter bij voelt :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Enirolf schreef:

    Beste Frank,

    Bedankt voor je mooie artikel.
    Ik heb juist het probleem dat ik juist soms te aardig wordt gevonden.
    Een vriend (hij heeft wel een verstandelijke beperking) van mij wil alleen met mij een relatie en niet met iemand anders.
    Ik heb voorgesteld om alleen vrienden te blijven vanwege de grote verschillen (bv. hij heeft niet of nauwelijks hobby’s en weinig interesse. Ik ben juist groot gebracht door brede interesses en veel dingen te doen die je leuk vind). Toch wil hij het proberen door onze eigen hobby’s te doen en ‘ s avonds gezellig samen te zijn maar hij knoopt haast nooit een gesprek met me aan of toont medeleven als er iets vervelends is gebeurd. Hij snapt niet dat ik er anders over denk. Toen we een keer afspraken kwam hij niet opdagen , ik belde hem om te vragen waar hij bleef. Pas veel later (in de avond) op Facebook kreeg ik te horen dat hij motorpech had. Ook heeft hij me niet vertelt dat zijn zus een kind heeft gekregen terwijl zijn zus een goede vriendin van me is geweest. Hoe leg ik aan hem uit zonder hem te kwetsen en zonder schuldgevoel. Alvast bedankt en succes met alles!

  • Beste Enirolf,

    Er spelen twee dingen mee (zoals je zelf al aangeeft):
    Een schuldgevoel en hem niet willen kwetsen.

    Hier een artikel over schuldgevoel:
    https://www.newstart.nl/blog/stop-je-schuldig-te-voelen/

    Je kunt wellicht niet helemaal voorkomen dat je hem kwetst
    (behalve door een relatie met hem te beginnen, maar daar kwets je
    jezelf mee). Maar de vraag is: ligt het aan jou dat hij dan wordt
    gekwetst of ligt het aan zijn eigen verwachtingen die niet kloppen
    met de realiteit?

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • suusje86 schreef:

    Ik ben ten einde raad en weet niet meer wat ik moet doen.
    Alles wat ik doe is verkeerd, op ieder ding wat ik doe heeft mijn partner commentaar, terwijl ik bang ben om iets te zeggen als hij iets mis doet omdat hij dan extreem boos word.
    Als voorbeeld wij liepen vandaag in de winkel en ik ging even een pad verder kijken want ik zag daar een actie. Hij ziet dat en begint boos te worden in de winkel van ooh loop maar weg en kan je niet bij mij blijven etc. ik loop meteen terug en blijf een half uur bij hem. Op een bepaald moment loopt hij weg dus gebruik ik zijn worden van schat kan je dan ook even bij mij blijven? Hij natuurlijk nog kwader. Zo gaat het iedere dag, of beter gezegd ieder uur.
    Ik werk 5 dagen in de week en ben zwanger, hij is voornamelijk thuis en op het moment dat hij me haalt van het werk ben ik zo moe, en in de auto krijg ik al allemaal kritiek over onbenullige dingen. Ik trek het niet meer om iedere keer zo uitgemaakt te worden en afgekeurd te worden. Hoe erg ik ook mijn best doe om het me niet aan te trekken en gewoon ja te zeggen zonder commentaar terug te geven. Het helpt gewoon niet en word zelfs alleen maar erger. Het enige wat ik wil is na mijn werk wat kunnen genieten van mijn zwangerschap, maar zelfs daar sta ik er alleen voor. Als ik s’morgens b.v overgeef heeft hij al commentaar ja dat krijg je ervan als je s’morgens Deo gebruikt. Terwijl ik gewoon wat lieve woordjes nodig heb.
    Ik wil niet weg bij hem want ondanks alles hou ik van hem en van ons ongeboren kindje, maar ik wil gewoon goed met elkaar om kunnen gaan.

  • Beste Suusje86,

    Om goed met elkaar om te gaan zijn er twee mensen nodig die dat allebei willen.
    Gedrag verandert niet als je het zo door laat gaan.
    Dus het wordt tijd om goed en duidelijk je grenzen aan te geven.
    Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je kind, want spanning werkt
    door in je lichaam, op elk niveau…

    Het volgende artikel geeft je meer inzicht in het aangeven van je grenzen:
    https://www.newstart.nl/blog/grenzen-aangeven-in-relaties/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,
    Bedankt voor je artikel. Het klinkt heel logisch, alleen wordt het ingewikkelder met kinderen. Ik wil bij mijn partner blijven, maar hij beseft dat hij een ander leven wil, zonder kinderen en vooral dat we opnieuw dichterbij emotioneler bij elkaar komen. Hij vindt onze relatie niet interessant genoeg. Ik zie niet hoe ik kan veranderen, vermits heel Veel naar de kinderen gaat. Heb jij adviezen? Bedankt !

  • Beste Marie,

    Ik kan uit je reactie niet opmaken of jullie al kinderen hebben. Als jullie ze al hebben, dan kun je dat niet ongedaan maken…
    En als ze er nog niet zijn en 1 van beiden wil kinderen in de toekomst, maar de ander niet, dan is er een fundamenteel verschil in verwachtingen…

    Probeer (samen) creatief te onderzoeken hoe jullie meer kunnen delen en de relatie voor jullie beiden interessant kunnen maken en houden.
    Hoe? Door er open en eerlijk over te praten. Met twee intelligente mensen is er altijd een oplossing waar jullie je beiden in kunnen vinden :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Roos,

    Dat je man dat doet, nu weer heeft gedaan klopt natuurlijk niet, en ik weet niet of hij stiekum porno kijkt, of daar eerlijk en open in is, maar verlaag je niet tot stiekum gedrag, en zeg dat je,je zo gekwetst hebt gevoeld en dat je een fijn iemand hebt leren kennen, waar jij je fijn bij voelt, dan schrikt hij misschien wel zo, dat er nu wel goed gepraat kan worden. Sterkte er mee.

  • annemarie schreef:

    Dank je wel Lizzy :-)

  • beste frank.

    Ik heb nu 3 maanden een leuke vriendin. Het ging in het begin perfecht de echte roze wolk zeg maar. Nu werd ze deze opeens uit het niks heel stil, en kortaf. Daarna zei ze dat ze rust nodig heeft en hoor ik nu week niks meer van haar. ze gaf als reden dat ik teveel door dram. Dit besfte ik me zelf ook en heb mijn exusses aangeboden. Ik krijg als reactie alleen oke. Als ik vraag of ze wil stoppen zegt ze :dit bedoel ik nou veel te onrustig. Als ik vraag om vriedjes te worden zegt ze, ik zie wel.Veder zei ze dat ze niks hoefte uitpraten alleen meer rust nodig had. Ik wil haar dit graag geven alleen de onzekheid maakt me gek. Ik krijg op geen een vraag atwoord, om de onrust een beetje weg te houden. Mijn vraag is dit normaal? Wat in de prive omgeving verteld idreen wat anders. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Praten heeft geen zin ze is echte binnen vetter. En is week niks horen normaal?

    Alvast bedankt voor het atwoorden

  • Beste Lucas,

    Ik kan me voorstellen dat het vervelend is dat ze je de duidelijkheid die je zoekt, niet kan geven.
    Dus er zijn twee mogelijkheden, of ze heeft echt rust nodig (maar als je dol bent op iemand, wil je deze persoon juist meer zien), of ze wil afstand dat richting een afscheid gaat…

    Aangezien je al hebt geprobeerd hierover te praten en ze dat niet wil, is het misschien tijd om uit te gaan van jezelf:
    Neem even geen contact op en bepaal zelf hoelang je deze ‘stilte’periode wilt laten duren.
    Als je na deze periode nog niets van haar hebt gehoord, dan weet je genoeg.

    Uit ervaring weet ik dat wachten furstrerend is, maar soms wel nodig om duidelijkheid te krijgen.
    Of het is duidelijk dat ze verder wilt, of niet. In beide gevallen houdt daarmee de onzekerheid op.
    Aangezien je een ander niet kunt dwingen te praten, zit er op dit moment even niets anders op….
    (maar wacht ook niet te lang, want je eigen keuzes maken is beter dan afhankelijk te zijn)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Het frank,
    onwijs bedankt voor de tips. Ik ga morgen wat nog wat spullen halen en dan inderdaad even rust nemen en weg zien wel wat volgt. Onwijs bedankt

  • Graag gedaan Lucas – veel succes! :)

  • Hallo,

    5 jaar in deze relatie. Sinds het begin vraag ik om trouwen. En hij antwoordt steeds is straks. 3jaar geleden hebben wij de trouwenring gekocht. En vorige jaar heeft hij zijn ring laat verkopen en zei dat ga andere ring kopen… September vorige jaar (ging ik bij mijn ouders 3 manden)toen heb ik gezegde: ik kom terug als je alles goed doet trouw en de andere belangrijk dingen… Doen. En hij zei oké ik doe! En nu is al bijna 6manden geweest en ik hoor weer straks… Hij gaat vaak allen op verjaardag feest ezv. En ik blijf thuis. En als het een familiefeest is dan moet ik mee! Hij heeft heel veel dingen aan mij beloofde. En niks gedan! Nu slapen wij aparte in het huis. Ik heb geen gevoelig meer voor hem!

  • Ef anoniem schreef:

    Graag even tips wat te doen? Ik zit al 10 jaar in een relatie goede relatie. 2 jonge kindjes. Tot een half jaar geleden ging alles perfect, ik kwam ineens iemand tegen waar ik tot over mijn oren verliefd op was/ben samen een affaire begonnen hij was ook in een relatie maar heeft deze verbroken voor mij. Ook hij wou dat ik een keuze maakte, maar door de constante twijfel wist ik niet wat juist was. Dus kon geen beslissing maken. Mn man wel op de hoogte gesteld van mn verliefde gevoelens.. Hij wou er alles aan doen om t te fixen. Maar ik kon geen afstand nemen van mn minnaar, dit aantal keer geprobeerd. Van de een op andere dag werd het mn minnaar teveel hij heeft t niet uitgesproken maar merkte het aan alles.. Toen is t contact vele male minder geworden. Aantrekken afstoten. Nu heb ik besloten omdat t me zoveel stress en energie kosten het gehele contact te verbreken dit is niet heel vriendelijk gegaan. Heb hem gevraagd nooit meer contact op te nemen. Dit heeft ie tot op heden 2 weken niet meer gedaan. De relatie met mijn man gaat prima. Maar ik mis mn minnaar enorm en denk dat ik echt oprecht van hem hou, ben in staat om mijn hele leven op zn kop te gooien voor hem (dat viel hem ook zwaar) als ik zeker zou weten dat hij er ook echt voor me zou zijn. Wat moet ik doen? Hem het laten weten of wachten tot het slijt. Denk ik nu wel rationeel? Of is t wanhoop?

  • Beste Ef,

    Dat is een lastige vraag die niet zo eenvoudig is te beantwoorden.
    In ieder geval is er maar één iemand die die keuze kan maken – je kunt die
    beslissing niet aan anderen overlaten.

    Er is geen enkele garantie dat een keuze voor altijd de beste keuze is,
    maar niemand heeft eigenlijk die garantie.

    2 Vragen om te bepalen wat je werkelijk wilt:

    1. Wat zou ik kiezen als ik werkelijk vrij zou zijn?
    2. Wat zou ik kiezen als ik hememaal opnieuw kon beginnen?

    Denk er eens over na en laat ze bezinken: de antwoorden helpen je verder…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • marijn schreef:

    beste frank,

    ik en mijn vriendin hebben afgelopen maanden ruzie gehad met mijn ouders! nu heb ik 2 maanden niet meer gepraat met mijn ouders. mijn vriendin is tot der bot helemaal vernederd en wil nu rust van mij en is heel erg kort af. ik geef de rust wel, maar ik wil ook graag iemand aan mijn zij hebben die mij ook steunt en de gesprekken met mijn familie weer op gang kan laten komen. ik wil mijn relatie niet door mijn familie kapot laten lopen. ik ben daar echt over de zeik van. met vriendelijke groet marijn

  • Beste Marijn,

    Ik herhaal wat ik toevallig net tegen een andere lezer in een andere reactie heb gezegd als suggestie:

    Hoe kunnen jullie van elkaar accepteren dat jullie t.o.v. de familie er (op dit moment) anders instaan
    en elkaar de vrijheid gunnen om daar op jullie manier mee om te gaan?
    Met andere woorden: waarom kan zij niet wat afstand nemen en jij langzaam het contact weer opbouwen?

    Dan doen jullie beiden wat jullie willen.
    Dit is alleen een probleem als een van jullie verwacht dat de ander iets tegen zijn/haar zin doet…
    Laat een derde partij niet tussen jullie relatie komen :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Gerita schreef:

    Hallo,

    Na een relatie van ruim 10 jaar (met twee kindjes van 5 en anderhalf) waarvan het laatste jaar vrij pittig was heeft mijn vriend besloten dat hij niet met me verder wil. Ik vind dat vreselijk want hou van hem met hart en ziel en wil niets liever dan samen onze kindjes opvoeden en een gelukkig leven leiden. We weten allebei waar het mis gegaan is. Hij praatte niet meer en ik was boos en probeerde hem uit de tent te lokken (mede omdat ik nogal last had van mijn hormonen na de zwangerschap van ons zoontje) en net nu alles rustiger is en ik me weer beter voel na de zware bevalling en het zware 1e jaar wil hij stoppen met de relatie en heeft hij nu na twee weken al een andere vriendin. Mijn wereld is helemaal ingestort ik kan en wil niet zonder hem maar hij zegt dat het te laat is hij heeft geen gevoelens meer voor mij. Help! Hoe kan ik hem het liefst overtuigen me of eigenlijk ons nog een kans te geven of als dat niet lukt Hoe kom ik hier overheen??? Hij is de liefde van mijn leven!

  • Beste Gerita,

    Dat is geen fijne situatie.
    Wat ik antwoord op jouw vragen, klinkt misschien wat kort door de bocht,
    maar het is wel de kern, ook uit eigen ervaring.

    Je vragen:

    1. Hoe kan ik hem overtuigen ons nog een kans te geven?
    Wel, probeert alles wat je kunt. Als je hem niet kunt overtuigen, dan ligt het misschien niet aan jou, want
    dan heb jij er alles aan gedaan. Je kunt helaas een ander niet dwingen om een relatie met je te hebben.

    2. Als dat niet lukt, hoe kom ik hier overheen?
    Dat heeft tijd nodig. Weinig mensen die net een relatiebreuk ervaren, voelen zich direct beter.
    Later – door tijd – komen ze uiteindelijk hier wel overheen. Soms is het gewoon beter en worden er nieuwe deuren geopend naar een nog betere relatie.
    Later kun je je wellicht afvragen: “Als hij de liefde van mijn leven was, waarom ging hij dan weg? Is de liefde van mijn leven
    niet iemand die bij mij blijft?”
    Dan wordt het tijd voor dit artikel:
    https://www.newstart.nl/blog/je-ex-loslaten-3-tips/

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank,
    Een mooi duidelijk stukje al is het toepassen voor mij iets lastiger. De knop zit er wel, maar ik moet nog even zien waar deze zit.

    8 Maanden geleden hebben mijn ex-partner en ik onze relatie van 7 jaar verbroken. Dit ging in fases waarbij gezegd moet worden dat al haar spullen nu nog bij mij in de schuur staan. Ze woont momenteel bij haar ouders, omdat ze te weinig uren werkt.

    Echter, nog steeds kunnen wij elkaar niet los laten. Het houden van lijkt er nog te zijn van beide kanten. Maar het verstand zegt, dat wij uiteindelijk niet bij elkaar passen. De laatste maanden van onze relatie wantrouwde ze mij in alles, maar dan ook echt alles. Dit was al vanaf het begin zo en de oorzaak hiervan was een ex die haar bedrogen had. Maar zo extreem als die laatste maanden was de druppel voor mij. Ze dacht, dat ik vreemd ging, dat ik schulden had en nog veel meer zoals bijv. dwangmatige naar Whatsapp zitten te kijken of ik online ben. Dit zonder enige aanleiding en volgens mij wist ze dat diep van binnen ook wel. Ik ben zo trouw als een hond en zou mijn partner nooit en te nimmer bedriegen.

    Het lukte mij niet meer mijn liefde voor haar te tonen, omdat ze mij door haar gedachten volledig van haar afduwde. Misschien was dat wel onbewust de reden, omdat ze zelf geen knopen kon doorhakken. We zijn beide erg gevoelig voor emoties alhoewel ik een stuk beter kan reageren met mijn verstand.

    Iedere dag denk ik nog aan haar en mis haar, maar meer aan hoe ze was in het begin van onze relatie. Dat is natuurlijk iets romantiseren en niet het juiste beeld. Ik heb inmiddels een andere vriendin en het klikt in 1 woord geweldig. Toch krijg ik mijn ex niet uit mijn hoofd en de keren dat wij afspraken na het einde van onze relatie gaven mij ook niet de indruk dat het wél zou gaan werken tussen ons.

    Wat moet ik met dit gevoel? Is dit een verwerkingsproces of zit er nog iets wat de moeite waard is om toenadering te zoeken?

  • Beste Fred,

    Wellicht dat de volgende punten je meer helderheid kunnen geven
    (ga altijd bij jezelf na of je er iets mee kunt):

    1. Vertrouwen is de basis van elke relatie. Wantrouwen zorgt voor emotionele afstand en met emotionele
    afstand is er in feite geen echte diepe relatie meer (zoals je hebt gemerkt).
    2. Het wantrouwen is iets dat puur bij je ex ligt. Alleen zij kan het oplossen, maar zolang ze het verleden
    met haar ex projecteert op jou, wordt dat nooit opgelost.
    3. He gevoel van gemis is menselijk en begrijpelijk, maar daarnaast iets wat je vooral zelf creëert door te denken
    aan het verleden (dat er niet meer is) en zij zoals ze was (wat ze ook niet meer is). Dus mocht je dat gevoel
    willen veranderen, dan weet je dat je je gedachten ergens anders op moet richten (op de relatie die je nu hebt bijvoorbeeld).
    4. Dat het met je nieuwe vriendin geweldig is, is de relatiteit. Fijn zo!
    5. De rest (het had zo mooi kunnen zijn als je ex anders was geweest), is een fantasie. Als het zo mooi had kunnen zijn, dan was het dat
    waarschijnlijk ook wel geweest.
    6. Er is meer nodig dan liefde of verlangen om een relatie te laten werken. Zonder vertrouwen ìs er niet echt een relatie
    denk daar eens over na als je de knop wilt omzetten).

    Veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Dus hij keek porno en jij neukt stiekem in het geheim. Wat is dan je verwijt? ik vind je zwaar hypocriet.

  • Hallo frank.

    Ik zat in een relatie wat nu een week over is maar kan het niet loslaten.

    En waarom niet is omdat hij nu een burn out heeft en alles veel moeite kost ook het onderhouden van de relatie…. Na alles wat ik steeds voor hem doe van in de ochtend tot in de avond is het niet goed genoeg voor hem ( zo komt dat op mij over) dan zeg ik dat tegen hem Hoe ik me voel daar over… dan krijg ik te horen ” dat is toch normaal dat je me helpt met me werk en alles in huis doet, omdat jij minder werkt als ik) daar kan ik het mee doen. Hij voelt dan opeens al een paar weken weinig liefde van mij af komen en dat ik minder me best doe na dat we al eerder uit elkaar zijn geweest. En dat alles weer wat normaler wordt en hij niet het gevoel heeft dat ik hem steun, rekening houd liefde heef. Want ik zou me best doen om hem te laten voelen dat ik het waard ben. Terwijl naar mijn mening je met ze tweeën een relatie moet runnen en allebei de best doen. Maar goed.

    Als er een ruzie of confrontatie ontstaat ligt het altijd aan mij. Want als er geen aanleiding is dan creëert hij er wel 1.

    Kreeg steeds sterker het gevoel dat hij mij sociaal isoleerde. Als ik overlegde ruim paar dagen van te voren om met vrienden mee te gaan opstap was dat eerst goed… als de dag daar was merkte ik dat hij wat stiller werdt en vroeg wat er was ” zit gewoon even niet lekker in me vel, komt door werk en financiële dingen” oke dat is vervelend hopen dat het straks weer beetje over waait beetje lief voor hem zijn toen ging het wel weer… Toen de avond viel en ik zat eerst ff met me vrienden thuis gezellog wat te drinken terwijl hij er met een dooie blik bij zat…. oke schat wij gaan ff goed? Ja prima….met een chagrijnige toon en blik. Dan vraag ik wat er is? Antwoord : ja je weet dat ik me kut voel en dan laat je me gewoon alleen. Dat gaat er bij mij niet in etc etc… Dus bijna niet meer op stap geweest.

    Verjaardagen in de avond van mijn vrienden kan ik ook overdag heen zegt hij.

    Om het verhaal kort te maken, alles wat ik zelfstandig wil doen wat “leuk” is komt er gezeur.

    Nu het over is en ben gaan na denken en op onderzoek uit ben gegaan op internet en vrienden benaderd heb sommige met enige ervaring kwam ik tot de conclusie dat hij lijd aan bordeline ook met de link aan zijn vervelende jeugd. De symptomen komen bijna allemaal overeen Hoe hij doet en zijn gedrag met stemmings wisselingen, onredelijk doen, zwart wit zien, verlatings angst, onzeker etc…

    Als ik alles doe wat hij wilt en naar zijn pijpen dans is er niks aan de hand en is het de liefste jongen van de hele wereld.

    Ik baal er ontzettend van want ik ben al met al zo erg gek op hem en hou zielsveel van hem. En weet met de gedachte dat hij ook anders kan zijn en met Hulp de bordeline in de hand kan houden. Alleen ziet hij het zelf niet zo denk ik…. heb hem er niet mee geconfronteerd met de angst voor zijn reactie en advies van derde met ervaring.

    Voel me zo machteloos terwijl ik hem zo graag wil helpen omdat ik weet dat hij zo’n lief mens kan zijn. En ik gun het hem zo om gelukkig te zijn met zichzelf.

    Kan hem niet loslaten. Veelste gek op hem.

    Als ik hem een berichtje stuur krijg ik heel koetjes antwoord.

    Help wat kan ik hiermee of aan doen?

    Mvg Gypsy

  • Beste Gypsy,

    Een gezonde relatie heeft een goede balans tussen geven en nemen
    en tussen zelfstandigheid en afhankelijkheid.
    Zoals jij het omschrijft, is die balans er gedeeltelijk niet (meer).
    In dit artikel kun je dat voor jezelf testen:
    https://www.newstart.nl/blog/breng-je-relaties-weer-in-balans/

    Je schrijft:
    “Om het verhaal kort te maken, alles wat ik zelfstandig wil doen wat “leuk” is komt er gezeur.
    Als ik alles doe wat hij wilt en naar zijn pijpen dans is er niks aan de hand en is het de liefste jongen van de hele wereld.
    En weet met de gedachte dat hij ook anders kan zijn”

    Iedereen kan anders zijn, maar meestal is iemand zoals hij is. Mensen veranderen niet omdat wij het willen.
    Dus als je de liefste jongen van de wereld wilt, krijg je tegelijkertijd ook iemand waarbij je niet helemaal kunt doen wat je leuk vindt.
    Die twee horen kennelijk bij elkaar. Aan jou de keuze om voor beiden te kiezen, of van beiden afstand te nemen…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Een goed artikel, maar ik weet niet of het mij erg gaat helpen.
    Ik sta op het punt een hele zware beslissing te nemen. Ik heb een hele lieve vriendin en en ben nog steeds ook erg verliefd op haar en ze maakt me erg gelukkig. Ik weet dat zij ook ontzettend gek op mij is. We zijn nagenoeg voor elkaar gemaakt. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo integer, lief en slim is als mijn vriendin en elke keer als ik haar zie lachen maakt mijn hart een sprongetje.
    Zij voelt zich erg ongelukkig de laatste tijd en dat lachen wordt steeds zeldzamer, dit komt doordat ik twee kinderen heb bij een ex die steeds erg aanwezig is en de nodige druk op mij legt door steeds maar van alles te willen en te moeten. Mijn vriendin is zelf bewust kinderloos. Ook komt mijn ex regelmatig onverwachts bij mij langs om haar gram te halen waardoor er de nodige spanningen ontstaan. Mijn vriendin heeft zich ook erg gehecht aan deze kinderen en het gaat haar erg aan het hart wat deze spanningen met de kinderen doen. Mij trouwens ook.
    Het gaat mij echter ook erg aan het hart wat dit met haar (mijn vriendin) doet, zij wordt zo niet erg gelukkig met mij en het ziet er naar uit dat deze toestanden nog wel de nodige jaren gaan aanhouden. Ondanks dat wil zij onze relatie niet beëindigen, dat heeft ze al een keer gedaan om vervolgens tot de conclusie te komen dat het zonder mij ook allemaal vrij zinloos is. Dat zelfde gevoel heb ik ook als ik zonder haar zal moeten doorgaan.

    Ik kan het alleen niet aanzien dat onze relatie haar juist erg ongelukkig maakt de laatste tijd en ben mij er van bewust dat het wel heel erg egoïstisch van mij is om onze relatie in stand te houden terwijl het dit met haar doet.

    Ik vind het een heel erg zware beslissing en ik moet er niet aan denken haar niet meer te zien. Alleen vriendschap is geen optie voor mij want ik zou het niet kunnen verdragen als ze uiteindelijk misschien wel weer met iemand anders gaat.

    Ik vind het erg moeilijk om haar los te moeten laten juist omdat ik zo ontzettend om haar geef.

    Hans

  • Beste Hans,

    Dus je relatie met je vriendin is erg goed?
    En je ex gooit roet in het eten?

    Dan is het wellicht aan jou om je grenzen aan te geven naar je ex toe…
    Als je zo gek bent op je vriendin kun je niet toestaan dat iemand anders zorgt voor een mogelijke relatiebreuk.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Ik dacht dat ik nu eindelijke de ideale man had ontmoet…hij heeft zoveel pluspunten. Maar ik heb nu inmiddels ruim een jaar contact met hem. En nu blijkt er toch wel iets heel erg belangrijks te zijn waar ik moeite mee hebt. En dat is zijn manier van communiceren. in eerste instantie het niet communiceren want als ik niks zeg kan hij zo een hele dag ook niks zeggen (dat heb ik al een paar keer uitgeprobeerd) het maakt hem niks uit! Maar mocht hij toch besluiten te praten, is het eigenlijk ook niet leuk want hij zegt iets en dat is gewoon zo. Hij zegt iets als een feit zeg maar niet als een mening. Dus hij zegt iets en dan is dat zo einde gesprek! Mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan snauwt hij en loopt tijdens het snauwen weg. Eigenlijk is er geen normaal leuk gezellig gesprek mogelijk op deze manier. Het voelt voor mij als een strijd en daar hou ik niet van. Kunt u mij misschien een tip geven hoe ik een andere manier van reageren bij hem uit kan lokken?

    Sasja

  • Beste Sasja,

    Dat kan wel, maar proberen een ander te veranderen is vaak erg moeilijk en kost veel energie.
    Het feit dat hij niet open staat voor jouw mening en je afsnauwt is geen goed teken.
    Dit kun je proberen te veranderen, maar ik vraag me af of je dat in je eentje wel gaat lukken…

    Ik zou hem gewoon eerlijk zeggen wat je hier opschrijft en aangeven dat je dit graag anders zou zien.
    Leg de nadruk op hoe het voor jou voelt, niet zozeer wat hij verkeerd doet.
    De beste tip is dus om het op tafel te leggen, want dit heeft meer te maken met hem dan met jou
    en dus kun je dit zelf niet zomaar veranderen – daar moet hij ook voor open staan.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • telelijkvoorrelatie schreef:

    Vind je het erg als ik vrouwen niet begrijp, nooit begreep en daarom ook geen relatie met ze wil? Dat is heel gemakkelijk want zo werkt het al heel lang, ze kijken totaal niet naar me om. Bij vrouwen heb ik het idee dat als ik dood in een gracht lig dat ze dan ook nog zitten te gniffelen, oh heerlijk hij is dood, terwijl hij altijd lief voor haar was en zij niet de moordenares was.

    Ik wil ook geen relatie met mannen, gewoon gemakkelijk,
    al die vrouwen zijn mij veel te complex en ze willen ook veel te veel wat ik niet kan.
    Dan ben ik maar onaantrekkelijk. Laten we het simpel houden s.v.p.

    We draaien het eens om zij zijn moeilijk niet ik. En dat al zeg maar dertig jaar lang.
    Als er echt iemand in me geïnteresseerd was, had ze toch al lang iets laten weten?
    Alles is mogelijk totdat het tegendeel bewezen is.

  • Beste frank

    Ik heb een realtie achter de rug van 1 jaar in dit jaar is het 3 keer uitgeweest omdat hij veel twijfelde of de relatie wel werkte. We zijn iedere keer weer terug bij elkaar gekomen. Alleen nu is het anders ik heb het contact gebroken het is op bij mij ik kan het niet meer. Vrienden van mij snappen het niet omdat hij altijd bij mij aanwezigheid zich gedraagt Als een verliefde puber. Er zitten bij mij natuurlijk nog zoveel vragen of dit wel juist is het is nu 2 weken na de breuk zonder enig contact! Zijn laatste woorden waren laat mij jou nou eens een keer missen. Maar gaat een mam die altijd twijfelt over een relatie je dan naar enige tijd ook echt missen? Of moet ik stoppen om op hem te wachten? ?. Ik mis hem namelijk onzettend omdat ik juist het gevoel had dat wij zo ontzettend goed bij elkaar paste in alles.

  • Stefan schreef:

    Beste Frank,

    Ben niet snel iemand die om advies zal vragen maar weet het gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Ben 26 jaar, 5 jaar samen met me vrouw, en hebben een prachtige dochter, mede door de kleine maakt het mijn keuze moeilijker. Ik ben gewoon volledig mezelf niet meer, ik werk dagelijks meer dan 10 uur, moet dan nog boodschappen doen, koken voor mezelf, eigenlijk alles doen. Zij werkt niet, ze ligt soms wel hele dagen op bed en ik vraag me dan af is dit normaal of ligt het aan mij? Hele kleine dingen kosten haar zo onwijs veel moeite, en ik ben heel blij met kleine dingen, en dan noem ik de theekoker aanzetten, of een belletje plegen, dat waardeer ik al maar zelf daar hebben we ruzie over. Communiceren gaat niet, meerdere malen geprobeerd, rustig gebleven(soms niet maar toch) maar het dringt gewoon niet tot haar door! Ik erger me nu vrijwel dagelijks aan haar gedrag, ze ligt sinds de geboorte van de kleine echt UREN per dag op bed. Ik heb alles voor der gedaan, vakanties, huis, altijd de nieuwste dingen, ik snap het gewoon niet. Is dit hoe een relatie hoort te zijn? Waar ik me dus vooral aan stoor is het NIKS doen van haar, ze heeft nog nooit in haar leven gewerkt, geen minuut, ze is trouwens 23. En nu hoeft ze niet te werken, maar ze kan me toch wel een beetje helpen? Ik hoop dat je me kan helpen en me een beetje te sturen in wat ik moet doen, want op deze manier word ik niet gelukkig.

  • Stefan schreef:

    Even nog een toevoeging: Als we ruzie hebben is er een soort muur die om haar heen gaat, ze heeft serieus nog niet 1x echt ruzie gemaakt, het is negeren negeren en nog is negeren. Kan soms dagen duren. Ik hoop echt dat je me kan helpen!

  • Beste Eefje,

    Je stel geen concrete vraag, maar als ik tussen de regels door lees: niemand anders dan jij kan bepalen wat goed voor je is.
    Je schrijft: “In 1 jaar is het 3 keer uitgeweest. Het is op bij mij ik kan het niet meer” en tegelijkertijd ook: “Ik had het gevoel dat wij zo ontzettend goed bij elkaar pasten in alles.”
    Die twee uitspraken verschillen als dag en nacht.
    Als jullie zo ontzettend goed bij elkaar passen, waarom dat al deze problemen in het begin van de relatie?
    Als jullie zo goed bij elkaar passen, waarom gaat het dan gewoon niet moeiteloos?

    Denk eens na over de twee laatste vragen en vraag dan vervolgens jezelf nog eens of jullie inderdaad wel zo goed bij elkaar pasten…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Stefan,

    Het lijkt erop dat de balans zoek is in jullie relatie (tussen jouw en haar inspanningen).
    Ook ontbreekt een belangrijke basis (met elkaar kunnen communiceren over wat jullie bezighoudt).
    Als ze uren per dag op bed ligt, dan klopt er iets niet en de oorzaak is ofwel psychologisch, ofwel lichamelijk. In beide gevallen zal er iets moeten veranderen. Alleen zal zij zelf daar de verantwoordelijkheid voor moeten nemen en contact moeten opnemen met een psycholoog of huisarts.
    Relatietherapie is een derde optie. Die drie opties zou ik als eerste onderzoeken.
    Tenslotte kun jij zelf nog een soort ulitmatum stellen als je vind dat het zo niet langer kan.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • beste frank bedankt voor de reactie. Ja ik schrijf dubbelen dingen op omdat het gewoon een moeilijke situatie is. En ik ook niet goed weet hoe het te verwoorden. Ik denk dat hij zelf ontzettend met zichzelf in de knoop ligt. Het enne moment ben
    ik het helemaal en het andere moment slaan er twijfels bij hem
    toe. Hij heeft ook afgelopen
    december de diagnose gehad add. Ik weet niet of daar een verband mee is. Maar voor mij is het nu in iedergeval belangrijk dat ik goed nagadenken of ik hier wel verder mee kan gaan op deze manier. Groetjes

  • Hoe oud is de kleine en wie verzorgt haar? Een postnatale depressie na het krijgen van een kind kan ook iets later komen na de geboorte. Mijn advies is samen naar de huisarts.

  • Hey Frank,

    4 jaar geleden heb ik iemand leren kennen. Hij was net uit een relatie van 6j met de moeder van zijn kinderen. Ondanks wat mijn verstand mij zei, ben ik toch relatie begonnen met hem. Ook omdat hij mij verzekerde dat hij er al klaar voor was. Die relatie heeft niet lang geduurd, maar 4maand doordat dan het proces rond het hoederecht is begonnen en hij het daar super moeilijk mee had. Ik ben hem blijven steunen en hij apprecieerde mijn steun ook. We zijn nu bijna 4jaar verder en nog steeds horen we elkaar iedere dag, gaan we samen op uitstapjes, kunnen praten, lachen en natuurlijk ook ruzie maken.
    Tijdens die 4jaar is er al een aantal keer gevallen dat we moeten afstand nemen van elkaar, dan eens van mijne kant en dan weer van zijne kant. Maar hoe dan ook, na een aantal dagen elkaar niet gezien of gehoord te hebben, zoeken we terug contact met elkaar.

    Mijn verstand zegt dat we inderdaad beter elkaar loslaten, want er is teveel gebeurd tussen ons om gewoon vrienden te zijn en ook om een relatie te beginnen. Maar dan bekruipt de schrik van hem echt voorgoed te verliezen als vriend. Hij is echt diegene waar ik kan op terugvallen als ik het lastig heb. Ik weet dat hij ook mijn steun nog steeds apprecieert. Al beseft hij het volgens mij niet echt. Hij geeft soms toe dat het super leuk is samen en eigenlijk niet moeilijk of lastig om samen te zijn. Maar dan na een tijd verandert hij weer van gedacht en is het wel te moeilijk, maken we elkaar het leven zuur.
    Ik kan alleen niet begrijpen als je er zo over denkt, dat je dan na een week terug die persoon opzoekt en opnieuw dagen wil samen spenderen.
    Nog een klein voorbeeld: paar weken terug zegt hij dat het hem niet interesseert wat ik doe of met wie ik wegga. Ik doe mijn zin. Ik heb dus nu een citytrip geboekt met een vriendin. Is hij lastig omdat ik hem dat niet verteld heb. Kan iemand mij uitleggen wat ik daaruit moet verstaan? Ik mag met andere mannen weggaan, alleen mag hij het niet weten of zien. Volgens mij is dat een teken dat hij jaloers is. of zie ik het verkeerd?

    Tips om hem echt los te laten zijn welkom. Want dit spelletje van aantrekken en afstoten is zo vermoeiend. Of ben ik zo naïef dat ik het kleinste bericht als groots ga zien?

  • Beste Ikke,

    Het lijkt erop dat jullie samen veel mooie dingen delen.
    Ik zie ook niet echt dat er iets aan jullie band schort.

    Maar als jij twijfelt en van gedachten verandert, terwijl jij meer zekerheid wil, dan wordt het langzamerhand tijd een keuze te maken:
    Een keuze tussen afscheid (lijkt me zonde van de mooie momenten), vriendschap of een liefdesrelatie.

    Zolang die keuze niet duidelijk wordt gemaakt, blijft de onzekerheid bestaan.
    Het is natuurlijk van zijn kant makkelijk om alles open te laten, dan hoeft je nooit een keuze te maken.
    Dus bepaal zelf wat je het liefste wilt en vraag hem om binnen korte tijd wèl een duidelijke keuze te maken.
    Je kunt lopen, zwemmen en vliegen, maar je kunt het niet tegelijkertijd en je wordt duizelig als je te snel afwisselt :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Als je merkt dat die ander jou of je familie niet eens condoleert en vraagt waarom ik mijn tanden niet poets. Goh, gek he dat iemand zijn tanden niet poetst? Gek he dat je niet eens rust wordt gegund om te rouwen en je alleen maar aan het opjagen bent. Je moet dit je moet dat. Aan die persoon: Ik wil je nooit meer zien, horen, voelen of merken dat jij in mijn aanwezigheid bent. Die vent die me dit heeft aangedaan mag ook geen reactie hierop schrijven, want zowel ik als mijn familie kotsen op hem. En dat werkt voor een zorginstelling, je moest je ogen uit je kop schamen.

  • Danielle schreef:

    Zelfde probleem hier! Ik rol van instantie naar instantie en de negatieve invloed van mijn ex heeft er voor gezorgd dat mijn lief dat niet meer aankon. Mijn zoontje was zo dol op zijn ‘stiefvader’ en mijn ex heeft alles op alles gezet om die kleine te beïnvloeden, terwijl hij verder niet naar het jongetje omkijkt. Eergisteren heb ik de knoop doorgehakt na 2 maanden kabbelen en vast te willen houden en ik ben kapot! Iemand uit liefde laten gaan is hartverscheurend… Het was een fantastische relatie en man…
    Ps: inmiddels een advocaat in de hand genomen om het heft in handen te nemen. Als de liefde sterk genoeg is, zullen we elkaar weer terug vinden, maar eerst schoon schip…. voor beiden

  • Beste Danielle.

    Mooi inzicht: “Als de liefde sterk genoeg is, zullen we elkaar weer terug vinden…”

    Ik help het je hopen, veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Ik zit nu 4 jaar in een lat-relatie waarvan ik weet dat het ’t niet zal redden. We zijn dagelijks samen en hou erg veel van mijn vriend, maar ik kan het niet meer.
    Hij werkt niet en wil dat ook niet, vertikt het boodschappen te doen (ook niet samen) ontvangen geen viste (geen vrienden of familie) en ook mijn dochter is er niet welkom.
    Ik wil er graag een punt achter zetten en doorgaan met mijn leven… weer gelukkig kunnen zijn.
    Maar dat is makkelijker gezegt dan gedaan. De gedachte dat ik “weer alleen” verder moet maakt mij bang, onzeker en verdrietig.
    Ik weet van mezelf dat ik (te)veel kan geven en veel toelaat waardoor er vaak misbruik wordt gemaakt…en denk altijd “mijn geluk” komt wel.
    Ik ben nu 40 jaar en geen van mijn relaties is een succes geweest.
    Waar ligt dat toch aan????
    Kan het komen door wat ik in mijn kinderjaren heb meegemaakt?
    De eerste 20 jaar van mijn heb ik veel met huislijk geweld te maken gehad… veel angst, onderdrukking en mishandeling.
    Dat is ook steeds onderdeel van mijn relaties.. en ook nu.
    Ik heb nu al een paar keer een punt achter gezet maar ga steeds weer terug.
    Dit wil ik niet meer en wil sterk zijn… maar dat lukt mij niet.
    Help!

    Gr. Sanne

  • Beste Sanne,

    Laat die angst los om alleen te zijn, want die blokkeert wat je op dit moment nodig hebt.
    Dit artikel geeft je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/gelukkig-zijn-zonder-relatie-kan-dat/

    Het ligt niet aan jou, maar jij bent wel de enige die dit op kan lossen.
    En dat doe je door je minder afhankelijk te maken, door meer op jezelf te vertrouwen, jezelf te accepteren zoals je bent en je eigen wensen en voorkeuren te waarderen.
    Dat doe je niet ‘eventjes’, daar is veel inzicht voor nodig. Maar dat je het kunt, dat is zeker!
    De e-cursus Blijvend Zelfvertrouwen en Betere relaties gaan je daarbij helpen, als je er voldoende tijd en energie in stopt :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Someone schreef:

    Beste Hans,

    Ik weet niet hoelang geleden dit geschreven is. Maar ik schrok van de gelijkenis en wil daarom reageren. Ik weet alleen niet of het zin heeft?

  • Hallo Someone,
    Was begin dit jaar. Uiteraard heeft het zin om te reageren en ben ook benieuwd naar jouw ervaring.

  • Sandra schreef:

    Hi Frank,
    Ik lees altijd je nieuwsbrieven .Ik vind het allemaal leerrijk.Mijn complimenten.
    Ik heb hierbij ook mijn verdriet te verwerken.Zit me vaak af te vragen waarom bepaalde dingen gebeuren in mijn leven.
    Ik heb begin dit jaar een man leren kennen via een datingsite.Alles was zo snel gegaan dat wij binnen 2 weken na over en weer chatten en appen hebben ontmoet.Daarna was ik naar hem gegaan om kennis te maken met zijn kinderen daar het zo goed aanvoelde en wij samen verder wilden gaan in het leven.Toen na een paar weken is hij naar mij gekomen om kennis met mijn kinderen te maken.Let wel het was een lange afstands relatie.Ik was vanaf het begin open geweest over mijn prive situatie.Wat schept mijn verbazing als hij teruggaat in zijn land mailde hij me dat hij niet verder wilde met de relatie vanwege enkele fundamentele dingen,maar gaf ook aan dat wij qua heleboel punten toch wel hetzelfde zijn.Dus nu zit ik mijn verdriet te verwerken en zit mij af te vragen waarom hij dan niet vanaf de eerste keer gewoon had stopgezet , omdat hij toen al wist hoe het in elkaar zat.
    Ik snap gewoon niet dat er zulke mannen zijn.Mag ik jou reactie,Frank.ik weet dat ik niemand kan dwingen om van mij te houden .
    Lieve groeten..
    Sandra

  • Beste Sandra,

    Hier een paar alternatieven om een positiever gevoel te creëren:

    1. “Ik vraag me vaak af waarom bepaalde (negatieve) dingen gebeuren in mijn leven.”
    Door jezelf een andere vraag te stellen, krijg je een positiever antwoord.
    Alternatief: Waarom heb ik zoveel geluk? Waar ben ik dankbaar voor?

    2. “Ik vraag mij af waarom hij niet vanaf de eerste keer er mee is gestopt?”
    Dat is weer een (negatieve) vraag waar je nooit het antwoord op zult krijgen. Alleen hij kan dat antwoord geven.
    Alternatief: Waarom zou ik mijn tijd en energie stoppen in iemand die me kennelijk niet accepteert zoals ik ben?

    Kortom: een andere vraag leidt tot een andere focus, dat weer leidt tot een ander (positiever) gevoel :)

    Hier meer informatie:
    https://www.newstart.nl/blog/van-klagen-naar-goede-vragen/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Someone schreef:

    Hoi Hans,

    Ik heb een hele lieve vriendin en 2 kinderen uit mijn vorige relatie. Ik wist nooit dat ik mij zo zou kunnen voelen over iemand zoals ik over haar voel. Mijn probleem is dat mijn ex dus erg aanwezig is en niet kan accepteren dat mijn vriendin een rol speelt in het leven van de kinderen. Het gedrag van mijn ex heeft invloed op de kinderen. Mijn vriendin maakt zich daar ook erg zorgen over. Het heeft ook geleid naar behoorlijke spanningen tussen ons. Om de boel te laten rusten en tot on zelf weer te komen kozen we om alleen elkaar te zien wanneer de kinderen bij mijn ex zijn. Wij willen weer graag dat we weer een stap nemen om volledig samen te komen. Maar mijn ex verbied het. Zij zegt letterlijk dat ze de kinderen van me gaat afpakken. Mijn ex zegt ook dat ze genoeg bewijs heeft om dit te doen. Dit komt doordat de tijd de spanningen opliepen ook ruzies waren die de kinderen hebben gehoord.
    ik weet dat het anders is nu en ik weet dat ik anders moet handelen wanneer er iets met de kinderen is. In het verleden heb ik alles weggewuifd. Maar nu ligt mijn keuze of ik de risico neem om verder te gaan met haar en dus de confrontatie aan met mijn ex of het uit te maken. Want dit situatie maakt ons ook beide ongelukkig.
    Hoe is het verder met jou verlopen… heb je de moeilijke beslissing genomen? En was het de juiste?

  • Danielle schreef:

    Idd… Als de liefde sterk genoeg is, mijn lieve ex is aan het rebound en, niet sterk genoeg dus…

  • Someone schreef:

    De afgelopen weken zoveel nagedacht over mijn keuze… uitmaken met mijn vriendin en dus mijn ex haar zin geven en ongelukkig voelen omdat ik niet bij mijn liefje niet meer zie… wat uiteindelijk mij geen betere vader en persoon maakt of actie ondernemen en voor mijn geluk te gaan en verder met mijn liefje te gaan en dus mijn geluk. Ik heb de keus een paar dagen geleden al gemaakt… Ik ga voor mijn vriendin… en natuurlijk voor mijn kinderen. Ik kan niet leven met een bedreiging van in ex boven mijn hoofd. Dit maakt mij niet gelukkig en dus geen goede vader. Ik ga voor mijn geluk en niet gebukt onder wat een ander wil. Mijn vriendin blijft mijn vriendin… en tot mijn verbazing gaat het ook goed! Mijn angst overwonnen en mijn vriendin is een stuk gelukkiger.. ik ook en mijn kinderen ook… mijn ex is niet gelukkiger ermee maar ik leef niet voor haar geluk, dit is iets wat zij moet verwerken. Mijn grenzen zijn duidelijk tov mijn ex en dat heeft gezorgd dat ik echt los kom van haar.
    Eindelijk begint de rust te komen…

  • Ha ha, top Someone!! Well done!

  • Waarom is alles tegenwoordig zo complex? Zelfs simpele dingen worden vanzelf complex.

  • Goede dag.
    Ik heb ook echt een probleem. Mijn man en ik zijn nu 11 jaar samen en hebben een dochter van 5 jaar. Nou ben ik een beetje jaloers aangelegd omdat ik me eigen niet aantrekkelijk vind. Maar mijn man is gek op sjansen met andere vrouwen via de telefoon of in de kroeg ook waar ik bij ben,heb regelmatig aangegeven dat ik dat niet fijn vind en dat hij er mee moet stoppen omdat ik me eigen dan nog onzekerder Door ga voelen dat vind hij onzin en trekt zich er niks van aan. Wat moet ik nou doen om hem wakker te schudden want ik weet het gewoon niet meer

  • Beste Anouk,

    “mijn man is gek op sjansen met andere vrouwen via de telefoon of in de kroeg ook waar ik bij ben”
    Dat is het gedeelte dat je man kan verandere, als hij tenminste rekening met je wil houden.

    “Nou ben ik een beetje jaloers aangelegd omdat ik me zelf niet aantrekkelijk vind.”
    Dat is het gedeelte dat alleen jij kan veranderen.

    De spanning komt dus van beide kanten: van zijn kant omdat hij gek is op sjansen en zich niets van je aantrekt,
    van jouw kant omdat je je onzeker voelt en je jezelf niet aantrekkelijk vindt. Dus de oplossing kan ook alleen van beide kanten komen.

    Begin ermee te werken aan je onzekerheid en daardoor jezelf aantrekkelijker te vinden. Maak hem heel goed duidelijk dat hij van zijn kant
    ook wat water bij de wijn moet doen. Als hij van je houdt, dan zal hij ook (wat meer) rekening met je houden :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Al heel mijn leven ben ik iemand die steeds veel te snel wil gaan. huisje, boompje, kindje,.. .
    Het ging ook steeds allemaal vlug… .
    In mijn laatste jaar school, het jaar dat ik 19 werd leerde ik mijn vriend kennen.
    We hebben de tijd niet gehad om elkaar echt te leren kennen, we kregen meteen een relatie en na 3 maanden was ik zwanger. Ik zat in mijn laatste jaar, hij woonde alleen dus het voelde allemaal goed. De intimiteit verdween snel, we verstaan elkaar minder goed. Toch deden we verder want er was een kindje opweg, zijn ouders wouden ook dat we een huis kochten, dus deden we dat. we keken steeds naar iets uit. Momenteel leven we als broer en zus, het dringt ons ook meer en meer door dat dit niet meer gaat. Inplaats van te praten, zwijgen we ( we verstaan elkaar toch niet ) is ook mijn schuld ik vind het te moeilijk om te praten omdat uitelkaar de oplossing is. maar wat met mijn zoon, om de week, al dat gemis wat met onze hond ? doen we er goed aan dit op te geven pff,

  • Anomeubel schreef:

    Hoi Frank,

    Eindelijk eens een artikel waar ik iets mee kan. Maar toch beslissingen maken in relaties is erg lastig. Zo zit ik al 5,5 jaar in een relatie. Beide zijn we nog jong (25&28). Het eerste jaar zijn we veel bij elkaar geweest en de 4 jaar daarna niet zo. Hij is gaan studeren in tilburg en we zagen elkaar alleen in het weekend. Dit waren korte momenten door onze bijbaantjes en voetballen en familie en vrienden etc. Onze seksleven is ook niets meer. 1x in het half jaar is al veel. Hierdoor ben ik erg onzeker geworden en heb vaker vragen gesteld waardoor dat kwam, maar nooit een zinnig antwoord gekregen. In jaar 3 is het 2 maanden uitgeweest en toen miste ik hem wel. Maar ik zag vooral hoeveel verdriet hij had.
    2 jaar verder nog steeds niets veranderd. Sinds juli is hij klaar met school en is bij mij ingetrokken. Een hele impact want hij kan in mijn gebied. Nu merk ik dat ik weinig door hem geïnspireerd wordt. Ik werk al 2,5 jaar en hij nog steeds niet. Hij begrijpt ook niet dat ik mijn slaap nodig heb.
    Ik moet heb vaker vertellen hoe het leven gaat, maar dan is hij koppig om niet te luisteren. Maar wat heb ik het goed bij hem. Hij maakt me aan het lachen, knuffelt me veel, we doen veel leuke dingen samen, zijn familie is goed voor me, wat wil ik nog meer?
    En toch heb ik al 2 jaar twijfel gevoelens en heb ik ontdekt dat ik me wel seksueel aangetrokken voel tot een andere man. Bij mij eigen vriend heb ik dat nu nog steeds niet, ondanks dat ik wel echt geprobeerd heb.
    What to do?

  • Beste Anomeubel,

    Tja, dat is een lastige keuze.

    Je schrijft:
    “Hij maakt me aan het lachen, knuffelt me veel, we doen veel leuke dingen samen, zijn familie is goed voor me, wat wil ik nog meer?”

    Dat klinkt erg goed :)

    Maar een liefdesrelatie zonder dat je je aangetrokken voelt tot de ander, is vrij zeldzaam.
    Misschien kun je daar eerst beginnen: Wat zou hij moeten doen/veranderen (gedrag, uiterlijk, jullie samenspel), zodat je hem aantrekkelijker vindt?

    Misschien kàn hij dat niet veranderen, maar dan weet je ook dat het niet zàl veranderen – en als dat een groot stuikelblok is in jullie relatie,
    dan kun je je of concentreren op alle leuke dingen die jullie wel samen hebben, of eraan denken om verder te gaan…

    Wat je ook kiest, ik wens je veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik lees dit en moet mijn verhaal echt even kwijt voor advies…

    Ik heb nu na 2 gebroken relaties een relatie met mijn beste vriendin..
    In het begin dat is nu bijna 2 jaar geleden was het allemaal leuk en aardig en kwam ik om de 3 dagen naar haar en de kinderen toe.. ik bleef 3 dagen en ging weer 4 dagen naar huis.. Alles was leuk en spannend en prima, na een paar maanden wilde ze niet meer dat ik weg ging en hebben we besloten dat ik in zou trekken.. Dat ging in het begin ook prima alleen zat zij nog met haar ex en de kinderen in 1 huis toen ik daar “introk” we hadden de mooiste plannen samen.. nog een kind trouwen… we zijn nu dus inmiddels bijna 2 jaar verder en we zitten nog met zijn 3en in 1 huis, de spanningen lopen dermate steeds op… ze heeft haar ex verteld niet verder te willen maar die heeft zoals we dat noemen een spreekwoordelijke plaat voor zijn hoofd… ik moet eerlijk zeggen dat ik wel wat heb lopen trekken en duwen omdat hij hoop blijft houden en zij alles zo rustig mogelijk wil laten verlopen voor de kinderen.. daardoor heb ik continue de bevestiging gezocht bij haar of ze van me hield en nog verder wilde.. ik ben in vorige relaties flink belazerd.. ik vroeg bevestiging omdat ik niets zag veranderen en geduld moest hebben… 2 jaar met 3 mensen onder 1 dak en niet kunnen uiten wat je voelt is mijn vriendin nu te veel geworden.. ze wijt dit aan mijn onzekerheid en wil nu een plek voor zichzelf en de kinderen alleen.. ze geeft aan dat ze zichzelf kwijt is en geen rust meer heeft in haar lijf.. ze wil daarom een eigen voordeur en wel elkaar blijven zien.. ze geeft aan er is nog steeds een ons en dat ze heel veel van me houd maar dat ze niet kan leven in de situatie en met dat stukje gedrag… ik heb nu aangegeven dat ik hulp ga zoeken om mijn onzekerheid aan te pakken… ik ben alleen enkel bang dat als zij eenmaal een eigen plek heeft we juist verder uit elkaar groeien.. omdat ze dan die vrijheid weer terug heeft als in met niemand rekening houden en doen wat ik wil..

  • Beste Nikki,

    Met je vriendin en haar ex onder een dak in harmonie leven, dat is bijna niet mogelijk.
    Uiteraard moet je dit aanpakken zoals je zelf het beste lijkt.
    Dit zijn een aantal vragen die je jezelf kunt stellen:

    Kun je haar dwingen bij jou te zijn? Ik denk het niet, dus je zult haar de ruimte moeten geven.
    Onzerkerheid maakt afhankelijk en afhankelijkheid is zelden goed, want in een gezonde relatie moeten beide personen naast elkaar, óók zichzelf waarderen.
    Dus hoe kun je je zelfstandigheid weer terugkrijgen? Dat is niet alleen belangrijk voor je relatie, maar nog meer voor je eigen persoonlijke ontwikkeling.
    Als jullie een tijdje apart gaan wonen (goed voor je zelfstandigheid) en ze besluit later niet meer verder te willen, dan kun je daar weinig aan veranderen.
    Die gok moet je nemen. Werk aan je zelfvertrouwen en werk aan je zelfstandigheid – die twee zijn de basis voor een gezond mens en een gezonde relatie :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank,

    Tijdens mijn huwelijk heb ik een gescheiden vrouw met 2 jonge kinderen leren kennen. Na een hele tijd piekeren en allerlei afwegingen heb ik besloten voor de relatie te gaan en te scheiden. Zelf heb ik 2 kinderen van 15 en 12 jaar. We zijn nu bijna een jaar verder en de relatie gaat heel goed ondanks dat wij een uur rijden van elkaar wonen. Beide doen we moeite om zoveel mogelijk bijlekaar te zijn zonder dat het voelt als opgave. Langzamerhand denken wij aan samenwonen. Dit om een volledige relatie op te kunnen bouwen met elkaar. Dit is wel een dilemma: ik heb mijn puberkinderen om de week 1 weekend (vrij-ma) en elke dinsdag. Indien ik naar haar ga verhuizen ben ik bang dat ik het contact ga verliezen. Pubers zitten denk ik niet op een andere woonomgeving te wachten. Waar ze geen vriendjes hebben en ook nog een huis moeten delen met jonge kinderen (4 en 6). Andersom is het ook lastig. Gelukkig kunnen wij er goed over praten, blijft dat het ingrijpende keuze’s zijn die een leven van kinderen beinvloed (hoeft niet alleen negatief te zijn). Hoe kunnen wij hier op een goede manier uitkomen? Zou het beter zijn om te wachten tot de kinderen oud genoeg zijn dat ze bijv zelf gaan studeren (betekent nog +/- 6 jaar wachten) en dan pas samenwonen, of nu ervoor gaan en zorgen dat de kinderen een warm thuis krijgen als ze bij mij zijn (betekent dat ik ze om het weekend ophaal + terugbreng). Mijn vriendin vindt een relatie op afstand niet houdbaar op de lange termijn en wil heel graag “samen” ik wil ook graag samen maar wil niet door deze beslissing mijn kinderen verliezen.

  • Beste Ron,

    Fijn om te horen dat je nieuwe relatie goed gaat :)

    Dat is altijd een moeilijke afweging, omdat er aan elke voordeel ook een nadeel hangt.

    Op het eerste gezicht lijkt het misschien makkelijker als je vriendin ‘naar jou toe’ verhuist (jongere kinderen passen zich sneller aan),
    maar ik begrijp dat ze dat niet wil?

    Wat is het belangrijkste? Als jij (dus niet alleen je vriendin) graag samen wilt wonen (en niet willen wachten) en jijzelf bereid bent om je eigen kinderen om het weekend te halen en brengen,
    dan moet het toch lukken? Is het niet de kwaliteit van jullie contact – niet zozeer de afstand – die je relatie met je kinderen bepaalt?
    En is een warm huis niet eerder een bepaald gevoel dan een bepaalde lokatie?

    Veel succes, wat je ook kiest!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Frank,

    Dank voor je reactie en advies! is zeer welkom.

    Idd de kwaliteit van het contact bepaalt en niet de kwantiteit. voel mij alleen schuldig dat ze dan niet meer spontaan even bij hun vader kunnen binnenwandelen. Alles moet met een afspraak. Verder heb ik ook nog te maken met mijn schuldgevoel, zo van kan of mag ik dat kinderen in de puberleeftijd aandoen. (maar goed daar moet ik mee dealen)

    Mijn vriendin heeft zeker overwogen om naar mij toe te verhuizen. Alleen moet ze ook rekening houden met een ex-man en de afstand die ze met de kinderen mag verhuizen. Deze optie houden we ook nog open.

    Heel erg bedankt voor jouw kijk of mijn dilemma

    groet
    Ron

  • Peter79 schreef:

    Beste Frank,

    Ik heb momenteel een vriendschap met een vrouw waarbij ik tegen een probleem aanloop. Ik ken haar al jaren en ze was tot voor kort getrouwd. Ze gaf altijd al zonder omhaal signalen dat ze mij leuk vond, ook terwijl ze getrouwd was.

    We zagen elkaar gemiddeld 1 a 2 keer per jaar en die momenten waren altijd heel gezellig en gaven ons allebei energie. Nu ze gescheiden is zoekt ze vaker contact. Onlangs ben ik met haar naar de dierentuin geweest en na afloop liet ze weten dat haar dochter had gezegd mij een leuke papa te vinden. Hierop ben ik meteen het gesprek aangegaan en heb ik aangegeven niet hetzelfde voor haar te voelen.
    Sindsdien houd ik de boot af, maar ze blijft trekken. Ik wil haar vriendschap niet kwijt, maar we hebben duidelijk andere gedachten hierbij.

    Het vervelende is dat ik haar hele familie goed ken en er vaak over de vloer kwam omdat ik jarenlang bevriend ben geweest met haar broer. Ik zou het haar graag op een goede manier duidelijk willen maken zonder haar te kwetsen, maar ik ben door de zacht-aardige opties heen.

    Heb jij misschien tips?

  • Beste Peter,

    Tja, om iets duidelijk te maken heb je twee mensen nodig: 1 persoon die iets stelt en de ander die er akkoord mee gaat…
    Veel meer dan duidelijk maken hoe jij erin staat, kun je niet doen. Ik zou het nog 1 keer heel goed en (nog) iets duidelijker proberen, maar als het kwartje dan niet valt, heb je drie keuzes: accepteren dat zij meer voor je voelt, niet-zachtaardig reageren of (tijdelijk) afstand nemen. Die keuze kun je alleen zelf maken. Kies voor wat het beste voelt :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Jeltje schreef:

    Mijn vriend met wie ik nu zo’n 5 jaar samenwoon, is vorig jaar veroordeeld voor verduistering in dienstbetrekking. Hij heeft het me verteld op de dag van zijn ontslag op staande voet. Het bleek dat hij rekeningen niet kon betalen en heeft hier een half jaar over gezwegen.
    Ik hou ontzettend veel van hem, maar ik merk dat ik hem niet meer zo maar op zijn woord vertrouw. (Daar komt bij dat de praktische nasleep van de veroordeling, zoals geen baan kunnen vinden zonder VOG, geen recht op uitkering en mijn (sinds kort) werkeloosheid (gelukkig wel met uitkering) niet echt meehelpen.) Ook heeft zijn vechtscheiding heel lang voortgeduurd, waardoor ik al eerder overwogen heb uit deze relatie te stappen. Maar dat ging steeds beter, helemaal toen zijn ex-vrouw een nieuwe vriend kreeg.
    Nu is hij vooral een positief denker en ik zie vaak beren op de weg. Ik probeer het ook vaak positiever te bekijken, maar soms ben ik bang dat ik gewoon naïef ben en mijn eigen weg moet gaan.

  • Beste Frank,

    Ik val in de categorie “geen afscheid willen nemen” en “de beslissing ligt bij de ander”. In middels heb ik bijna 2 jaar een relatie met een man, maar hij ontkent het feit dat we een relatie hebben. Hij ziet me als hele goede vriendin. Het gekke is dat we alles samen doen wat je zou doen als je een relatie hebt. We zien elkaar in de weekenden dat mijn kinderen bij hun papa zijn, we gaan samen op vakantie, hij komt regelmatig langs als de kinderen er ook zijn, we spreken samen af met vrienden. We houden rekening met elkaar en we respecteren elkaar. Ik heb het maar gelaten. Ik heb namelijk absoluut niet het gevoel dat er “gebruik gemaakt wordt” van mij. Vond lange tijd dat het niet uit maakte wat voor label er op geplakt werd, zolang het maar leuk is. Maar inmiddels krijg ik er toch steeds meer last van. Ik merk dat ik vooruit wil, met hem. En niet zo zeer dat hij gelijk bij mij in moet trekken enzo, ik ben namelijk ook erg gesteld op mijn leven zoals het nu gaat… Maar ik wil plannen met hem kunnen maken en eventueel over een gezamenlijke toekomst na kunnen denken. Moet ik hem forceren een keuze te maken? Nooit geweten dat het allemaal zo moeilijk was boven je 40 ste ;-).
    Hoop dat je tips hebt!

  • Beste Sacha,

    Tja, boven je veertigste heb je ook de nodige bagage uit vorige relaties, dus dat maakt het soms ook wat complexer :)

    “In middels heb ik bijna 2 jaar een relatie met een man, maar hij ontkent het feit dat we een relatie hebben.”
    Uit alles wat je daarna beschrijft blijkt dat jullie wel een relatie hebben.

    Ik vermoed dat aan dit alles de officiële term ‘relatie’ geven, iets is waar je vriend het wat benauwd van krijgt.
    Wellicht vind hij het fijner om het ‘open te laten’. En als dit zo is, heeft dat waarschijnlijk alles te maken met zijn bagage.

    Het hang ervan af of jullie ook lichamelijk intiem zijn (ik neem aan van wel). Zo nee, dan is het voor hem waarschijnlijk toch meer een vriendschap. Zo ja, dan hebben jullie een relatie, maar wil hij dat label er niet aan hangen. Ik zou hem dan voorzichtig erop wijzen dat als het eruit ziet als een relatie en jullie dingen doen die mensen in een relatie doen, dat wat jullie dan hebben … toch gewoon een relatie is. De ene heeft een hoger tempo in het maken van toekomstplannen dan de ander. Hopelijk vinden jullie ergens in het midden een mooi compromis :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Dag Frank,
    Bedankt voor je snelle antwoord. Ik vind het ook niet zo erg om er geen label aan te hangen. Als het goed voelt is het goed. Maar dat is een beetje het probleem. Als we samen zijn is het heerlijk, maar hij blijft vinden dat het alleen een hele fijne vriendschap is. En ik heb geen zin meer om gewoon als tijdverdrijf te dienen omdat het nu eenmaal samen leuker is dan alleen. (Dat klinkt erg plat en zo voelt het echt niet als we samen zijn, anders was ik er natuurlijk al lang mee gestopt) Ik wil dat hij voor me kiest. Dan hoeft de manier waarop we onze relatie invullen voor mij niet eens te veranderen, maar het zou mij rust geven. En daar blijft hij “overheen” praten. Vandaar dat ik er langzamerhand een beetje moe van word. Ik ben helemaal niet het type dat de boel forceert, eisen stelt of “vraagt” om een relatie, dat past niet bij mij. Maar het is toch niet vreemd dat ik inmiddels wil weten waar ik sta in deze relatie? Vandaar dat ik misschien toch vrees dat ik afscheid moet nemen van deze relatie. Of heb jij een andere tip hoe ik het bij hem zou kunnen aanpakken? Relatie is trouwens ook intiem inderdaad, ik slaap niet in het logeerbed ;-)

  • Sandra schreef:

    Dat is heel goed van jou Bert.
    Succes met alles wat je onderneemt.
    Groeten Sandra.

  • Beste Sacha,

    Natuurlijk wil en mag je duidelijk weten waar je staat. En natuurlijk mag je daar zelf ook duidelijk over zijn. Er is een reden waarom hij daar geen uitspraken over doet. Ik zou beginnen met doorvragen waarom hij dat kennelijk niet wil. Gewoon vragen, niet sturen. Dat heb je waarschijnlijk al gedaan, maar probeer het deze keer voor maar één doel: weten waarom. Wat zit daar onder? En waarom vind hij dàt dan weer? Als je dat weet, dan weet je ook wat je eraan kunt doen. Weet je het niet, dan blijft het gissen. Later kun je nog altijd je eigen grenzen aangeven en het laten kiezen.

    Veel succes!
    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Leonie schreef:

    Hallo Frank,

    Ik was dol op mijn vriend. We hadden bijna 4 jaar en we woonden nog niet samen. Op het laatst ging het wat minder, waarbij hij toenadering had gezocht bij een ex. We hadden na een ruzie hierover uitgesproken dat we er beide voor zouden gaan. Ik was immers ‘het leukste vriendinnetje die hij ooit had gehad’. Toch deed hij wat afstandelijk.

    Twee maanden later kwam ik erachter dat hij is vreemdgegaan middels een betaalde seksdate, waarbij hij in die afspraak aangaf dat vaker te willen doen. Hij ontkent de hele situatie. Ik heb toen zijn beste vriend erover benaderd, die de ontkenning ook in twijfel nam.

    Vervolgens hoorde ik dat mijn vriend tegen zijn vrienden vertelde dat het uit was, de reden was prive, maar ik was degene die het bont had gemaakt. Tegen zijn beste vriend zei hij dat hij me niet moest benaderen, omdat ik waarschijnlijk zelf nog niet door had dat het uit was.
    Daarna laat mijn vriend mij weten dat hij me niet aan de kant gezet heeft en er nog steeds over wilt praten. Ik gaf aan dat ik daar nog te gekwetst en in de war voor was. Hij heeft toen zijn beste vriend gesproken en hij vond het niet zo leuk dat hij al op de hoogte was, maar volgens die vriend stond hij nog steeds open voor een gesprek.

    Er was verder nog niks uitgesproken, dus vroeg ik een week later om te praten. Maar nu stelde hij dat een maand verder uit vanwege zijn werk! Ik voelde me afgescheept. Hierna heb ik nog een paar keer contact gezocht, maar hij negeert me nu volledig! En ik zit nog met allerlei vragen en gevoelens, en met een betaalde en geboekte reis waarvan ik de tickets nog niet heb gehad.

    Ik begrijp niets van zijn gedrag. Het doet me erg zeer dat hij het op deze manier afkapt, zonder nog iets te zeggen. Nu weet ik niet waar ik aan toe ben. Ook omdat ik nog veel van hem hield. Ik heb niet meer de kans gehad om te zeggen dat hij me gekwetst heeft of te vragen wat er aan de hand was/is. Ik voel me op een harde manier afgewezen. Als hij me duidelijkheid had gegeven en gezegd dat hij niet meer wilde praten, kon ik er tenminste wat mee. Op deze manier kan ik het moeilijk los laten.

    Moet ik me nu dan zomaar bij de situatie neerleggen en dit allemaal accepteren?
    Of moet ik nog (doorgaan met) proberen te vragen waarom hij niet reageert, zodat ik misschien nog wat gemoedsrust krijg?

    Hopelijk heb je verhelderend advies.

  • Beste Leonie,

    Kennelijk wil je ex geen relatie meer en wil hij er ook niet meer over praten.
    Ik denk dat dat voor jou ook erg duidelijk is, nietwaar?
    Ik heb iets soortgelijks meegemaakt en uiteindelijk mijn schouders opgehaald en verder gegaan.
    (Bepaal uiteraard altijd zelf je eigen keuze).

    Je kunt iemand niet dwingen om op jouw manier afscheid te nemen, hoe redelijk dat ook zou zijn.
    Hier is een inzicht: we kunnen nooit begrijpen waarom een ander zich zo gedraag, vanuit onze eigen mentaliteit.
    Dus ik ben bang dat je er nooit achter gaat komen. Maar waarom zou je uitleg willen hebben van iemand die kennelijk toch niet om je geeft?

    Hier een artikel over omgaan met afwijzing:
    https://www.newstart.nl/blog/afgewezen-worden-3-tips/

    Gun jezelf te tijd om het te verwerken, schud het uiteindelijk van je af en ga verder met je leven zodat je iemand tegenkomt die jou meer verdient :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Leonie schreef:

    Dag Frank,

    Ik heb je antwoord even op mij in laten werken! Hoewel ik weet dat dit het einde van de relatie is, was het voor mij in eerste instantie niet duidelijk dat hij niet meer wilde praten, gezien de verschillende signalen die hij gaf. Ik moet er mee leren leven dat het niet afgesloten is, maar gewoon is opgehouden. Ik wilde je in elk geval hartelijk danken voor je reactie, dat heeft mij zeker verder geholpen en meer inzicht gegeven. Ik weet nu wat mij te doen staat. Bedankt!

  • Beste Leonie,

    Graag gedaan en heel veel succes!
    Op naar iemand die je graag en veel wilt zien :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • thomas schreef:

    Weet je dat ecbt zo zeker?
    Liefde is waard om voor te gaan.
    Relaties hard werk maar het kan zo lonend en vervuld zijn.

  • helemaal eens met Frank. Hans laat met zich sollen door ex en zijn vriendin is daar de dupe van. Get a life ex! Maar vaak is het moeilijk, want je wilt het ook goed houden met ex vanwege de kinderen.

  • Emotioneel afstand nemen, die opdracht kreeg ik ook. En ik slaagde daar wel in maar heb misschien te hard en te lang moeten vechten, ik weet het niet. Mijn schoondochter ontnam me mijn kleinkinderen toen mijn zoon voor zijn job even naar het buitenland moest. Steeds meer voelde ik aan dat ik er niet meer welkom was. Alhoewel ik nooit kritiek had en niet elke dag hen ging bezoeken. Een jaar heeft het geduurd alvorens ik mijn kleinkinderen terug zag – ik tracht haar nu ook altijd te ontwijken. Verder heb ik een dochter die geen band met mij haar moeder kan opbouwen. Het gaat even goed, maar da

  • maar dan (sorry er liep iets fout) begint ze mij te kwetsen. Ook al heb ik haar dan geholpen, het maakt niets uit. Ik gaf haar meerdere keren een kans, maar het lukt haar nooit. Hier kom ik wel overheen, over dit alles, maar ik ben sindsdien zo moe, zo moe. Nadat ik de nodige stappen had gezegd, kreeg ik een decompressie, later ging het me beter. Doch ik ben niet meer wie ik was, en er ontbreek nog altijd de zin om terug in het sociaal leven te stappen, mijn schrijfsels te bundelen, filmpjes mee te maken. En die vermoeidheid is zo een zwaar gegeven. Groeten, ann

  • Beste Ann,

    Ik kan me voorstellen dat dit een hele zware situatie is.

    De vermoeidheid ontstaat waarschijnlijk vooral door het vele denken aan wat er is gebeurd. Probeer dit – op wat voor manier dan ook – steeds een beetje meer los te laten.
    Elke ontspanning die gecreëerd wordt in de hersenen, leidt tot meer ontspanning in het lichaam en daarmee wordt er plaats gemaakt voor nieuwe energie.

    Hier een aantal artikelen voor meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/laat-het-verleden-achter-je/
    https://www.newstart.nl/blog/verwerk-het-verleden/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • hallo ik ben al bijna 25 jaar getrouwd en heb 4 kinderen en 2 kleininderen .
    maar na dat mijn man onslag heeft gekregen en wij gedwongen de boerderij en de beesten moesten verkopen en nu in de schuldsanering zitten en dat al 4 jaar ,gaat onze relatie heel snel achteruit.ik ben 47 jaar en mijn bijna 48 jaar,maar ik heb het idee dat hij in de midlife crisis zit.
    want hij wordt al boos als hij even niet mijn borsten of mijn lichaam mag voelen .dan gaat hij van het bovenste plankje tegen mij schreeuwen.en dat het mijn schuld is ,omdat ik geen sex wil.maar hij is volgens mij nu zo op mij gericht dat het mij beknelt ,zo wil hij dat ik elke morgen tegen hem aanlig en dan gaat hij natuurlijk weer voelen en proberen om sex te krijgen.
    zo doet hij het nu ook elke dag even aan mij zitten en dat wil ik niet.
    ik ben zelf geen iemand die de voortouw neemt als het om sex gaat.
    ben ik nooit geweest en nu moet ik dat maar leren zegt hij ,ik moet me meer openstellen terwijl ik dat niet kan ,ook niet omdat wij geen leuke dingen meer kunnen doen ,en ook voor de kinderen is dit geen mooie relatie meer want we hebben bijna elke dag of avond wel weer ruzie.dat ik denk er wel eens aan om bij hem weg te gaan ,maarja wat dan en hoe reageren mijn kids hier op.ik ben ten einde raad,en ik ben op.

  • Beste Maria,

    Ik kan me voorstellen dat de gewongen verkoop en schuldensanering een zware wissel trekt op jullie relatie.
    Als jullie te weinig luek dingen meer samen doen, is dat het eerste wat je kunt veranderen. Samen positieve ervaringen delen is noodzakelijk voor elke relatie en helpt jullie om naast de uitdagingen ook iets moois te ervaren.
    Het lijkt erop alsof jullie verschillende behoeften hebben aan lichamelijk contact. Vraag jezelf of je helemaal geen lichamelijk contact wil met je man of niet zo vaak als hij het wil. In het laatste geval zullen jullie ergens in het midden een compromis moeten vinden. Maar in het eerste geval (als je helemaal geen lichamelijk contact wilt) mis je iets fundamenteels, want lichamelijk contact is in een liefdesrelatie alleen maar gezond.
    Als de ruzies blijven aanhouden, adviseer ik je om samen een relatietherapeut te bezoeken, want langdurige ruzie is funest voor elke relatie.

    Bepaal eerst voor jezelf of er een gezonde basis is in je relatie. Het volgende artikel helpt je daarmee:
    https://www.newstart.nl/blog/heb-ik-een-gezonde-relatie-of-relatieproblemen/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Mijn vriend en ik hebben nu 6 jaar een relatie en het is een aantal maanden uit geweest. We hebben alle twee stomme dingen gedaan en veel ruzies gehad. Sinds het de laatste keer is uitgegaan is hij verliefd geworden op iemand anders maar heeft toch voor mij gekozen. Ik heb nog veel moeite met alles wat er is gebeurd en ben dus erg onzeker. Op dit moment is hij erg afstandelijk en laat weinig horen. Hij zei dat hij voor mij ging kiezen maar ik merk er in de praktijk niet veel van.. Door die onzekerheid ben ik hem veel aan het bellen en lieve berichten sturen maar volgens mij duw ik hem dan nog verder van mij af. Erover praten vindt hij irritant omdat hij verder wil in de toekomst en niet steeds moeilijkheden aanhoren. (Omdat dit in het verleden altijd zo is geweest). Wat moet ik hiermee? Ik houd ontzettend veel van hem maar hij maakt me zo onzeker en ik begrijp zijn tegenstrijdige acties niet. Hij zou toch ook mij moeten begrijpen? Zal hij dan toch niet meer voor mij willen gaan? Graag hoor ik van je.

  • Beste Emma,

    Wanneer wordt je onzekerheid gerustgesteld? Wat moet hij doen om ervoor te zorgen dat jij weer vertrouwen krijgt? En kan hij dat alleen of kun je er zelf ook iets aan doen? Er is een mooie balans tussen duidelijk maken wat jij nodig hebt in jullie relatie en te veel blijven hangen in het verleden. Weet dat elke relatie pas werkt als beide personen er hetzelfde idee over hebben en er genoeg vertrouwen is. We kunnen niemand dwingen voor ons te kiezen (niet dat jij dat hebt gedaan natuurlijk) – het moet van beide kanten komen. Als hij voor jou heeft gekozen, waarom is hij dan zo afstandelijk? Ik zou heel duidelijk maken wat je nodig hebt (zonder teveel van hem te verwachten en zonder naar het verleden terug te gaan). Kan en wil hij dat geven, dat zal hij je dat vertellen. Kan of wil hij dat niet, dan weet je het ook. Geeft hij geen antwoord, ga erdan vanuit dat hij het niet kan of wil. En dan heeft het weinig zin deze relatie in je eentje voort te zetten…

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank, Erg bedankt voor je reactie! Ik had het er niet bij gezet maar hij is wel aantal maanden met haar geweest (geen relatie) toen het tussen ons uit was en wij elkaar wel zagen. Ik denk dat hij het nog moeilijk heeft met haar maar hij heeft meer gevoel voor mij en kiest dus voor mij. Dus dat zegt wel iets..Heb je verder nog tips om hier mee om te gaan? Waarom zegt hij zelf zo weinig en wil me wel zien maar best weinig.. Tegenstrijdige reactie.. Of hij verwacht gewoon heel iets anders dan ik? Ik vind het gek na alles waar ik over heen moet komen dat hij mij uit zichzelf niet wat meer geruststelt…

  • Beste Emma,

    Graag gedaan :)

    “Ik vind het gek na alles waar ik over heen moet komen dat hij mij uit zichzelf niet wat meer geruststelt…”

    Ik zou jezelf gerust gaan stellen – door gewoon al je kaarten open op tafel te leggen en hem te vragen wat hij voelt en hoe hij erin staat. Het lijkt me voor hem ook niet makkelijk.
    Pas op: vraag door, maar zonder verwijten, zonder oude koeien uit de sloot te halen, zonder hem te willen sturen, hoe moeilijk dat ook is. Al die dingen voorkomen dat hij met je deelt wat je nu zo graag wilt weten. Wees gewoon oprecht geïnteresseerd en vraag door. Iedereen komt los als ze ht gevoel hebben er niet op afgerekend te worden. Toon begrip en leef je in. De enige manier om erachter te komen waar je aan toe bent, is door het zo aan te pakken. En als je dat weet, dan kun je daarna (dus niet in het gesprek, maar later) altijd nog kiezen hoe je daarop gaat reageren :)

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Ik zit ook met probleem ik ben moeder van 2 kinderen jongste van 15 heeft pddnos is dus autistis andere dochter 18 en ja echt aan het puberen
    Ik heb een vriend en die kan eigenlijk niet met de problemen vn mn dochter omgaan en ziet mij niet los van de kinderen Ik wil de relatie niet opgeven maar hij kan het niet meer zegt hij hij weet het niet meer en weet je dit maakt me allemaal zo onzeker

  • betse hans
    er zijn 2 mensen die de heledag ruzie hebben maar ze kunnen niet van elkaar afblijven. stiekem zijn ze verliefd maar durfen het niet toe tegeven. ik heb hulp nodig een van hun begint de ander te mishandelen en ik weet niet hoe ik dit moet oplossen

  • Beste Ramon,

    Ik weet niet in wat voor situatie dit speelt (privé of werk), maar ik zou eerst met beiden in gesprek gaan om open kaart te spelen en het zo op te lossen. Is er sprake van mishandeling, dan zou ik het aangeven bij het management (indien werk) of instanties (indien privé).

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Wanneer stop je?
    Als je scheldwoorden voor de grap niet meer leuk vind?
    steeds voelt dat hij boos op je is omdat die weer wat aan te merken heeft gevonden en net doet alsof dat niet zo is dat die boos is.
    dat wat mij energie geeft hij dat afbreekt met woorden van voedsel tm wat ik leuk vind.
    nooit de perfectheidsgraad bereik van hoe hij het wil, nooit tevreden met wat dan ook.
    geen inspiratie of pretogen bij hem zie,
    gevoels uitwisseling mis.
    gevoelloosheid voel.
    gevoelig maar geen empathie.
    ja, wanneer stop je?

  • Catharina schreef:

    Hallo Joke,

    Wel eens van de Narcistische persoonlijkheidsstoornis gehoord,ga maar eens opzoeken op het internet.
    Want dit is er dus1 !!!!

  • Beste Frank,

    Ik heb bijna een jaar een relatie gehad met mijn ex. De eerste vier maanden waren zalig. Daarna is zijn ex op de proppen gekomen. Ik heb tientallen malen gevraagd om het contact te verbreken. Telkens opnieuw zei hij dat hij geen contact meer had met haar. Tot ik er laatste weer achter kwam dat dat niet waar was. Ik heb de realatie stopgezet. Hij wilde terug zijn best doen en hij beloofde mij dat hij het contact verbroken had. Ik wou eerst het vertrouwen terug 100%in orde krijgen alvorens terug een relatie te starten met hem. In deze periode heeft hij mij opnieuw belogen, het contact is nog steeds niet verbroken met zijn ex. Ik heb hem laten vallen. Hij zegt dat hij rust vindt bij mij en dat ik zijn alles ben. Hij wil zelfs trouwen….kan jij mij vertellen of ik hier de juiste beslissing heb genomen. Ik denk dat k hier te maken heb met een pure narcist….

  • Beste S,

    Dat kan ik niet echt beoordelen. Iedereen komt in een relatie met bagage uit het verleden. Het komt vaak voor dat mensen contact houden met hun ex, zeker als ze in goede verstandhouding uit elkaar zijn gegaan. De ander dat contact verbieden werkt meestal averechts, omdat een gezonde relatie gebaseerd is op wederzijds vertrouwen en vrijheid om te doen wat je zelf wilt, zolang je elkaar natuurlijk trouw blijft. Dus dat lijkt de kern te zijn: is iemand van plan om vreemd te gaan, dan kun je gemakkelijk vragen het contact te verbreken. Is het contact met de ex vriendschappelijk, dan maak je meestal iets kapot door eisen te gaan stellen. Als je vertrouwt op jezelf en je partner, dan hoef je hem niet te verbieden zijn ex te zien. Als je daar niet op vertrouwt, dan is dàt wellicht het echte probleem. Als hij zegt dat hij rust vindt bij je en dat je zijn alles bent, dan klinkt dat heel goed. Aan jou de wijsheid om te bepalen of je daar iets moois van kunt en wilt maken :)

    Veel sterkte en succes!

    Frank

  • Anoniem schreef:

    Mercikes voor het antwoord Frank. En ja idd het vertrouwen is de kern van de zaak hier, en is momenteel helemaal wel. Dit omwille van andere dingen die verzwegen heeft of er een draai aan gegeven heeft. Toch bedankt voor het snelle antwoord.

  • Beste Frank,
    Ik heb iemand ontmoet met wie ik het heel goed kan vinden. Hij heeft mij een tijdje geleden verteld dat hij sterke gevoelens voor mij heeft. Die gevoelens heb ik ook voor hem, dus dat is op zich heel mooi. Zij het niet dat hij (nog) getrouwd is. Hij was er stellig van overtuigd dat hij niet met zijn vrouw verder wilde, maar met mij. Nu is sinds kort de twijfel toegeslagen en weet hij het allemaal even niet meer. Op zich begrijp ik deze twijfel heel goed, er zijn ook kinderen in het spel, dus het is niet een beslissing die je onverschillig en over 1 nacht ijs neemt.
    Ik heb hem aangegeven dat ik geduld heb, maar wel met de intentie dat hij het met mij serieus meent en het tijd nodig heeft om uiteindelijk met elkaar verder te kunnen. Ik wil geen stiekem contact met hem, zijn vrouw weet wel van ons, maar niet dat we nog contact hebben. Dit voelt niet goed, ik wil graag een openlijke relatie met hem opbouwen. Dus ik zit een beetje vast in wat nu het beste is. Afstand nemen en zeggen dat hij eerst de tijd moet nemen om te beslissien wat hij wil en tot die tijd een soort van afscheid van elkaar nemen? De situatie accepteren en meegaan op de golfbewegingen die hij nu maakt? (voelt niet prettig, geeft veel onrust).

    Hartelijke groet,
    Koru

  • Beste Koru,

    Dat is inderdaad een heel lastige situatie, voor iedereen die erbij betrokken is vervelend. Iedereen heeft er wel een mening over, maar uiteindelijk ben jij degene die ‘moet’ kiezen waar jij je het beste bij voelt. Ik kan me voorstellen dat meegaan op de golfbewegingen van een ander onrustig voelt, want dan drijf je nogal af van je eigen koers. Dus tijdelijk afstand nemen is wellicht beter: het geeft jou het gevoel dat je zelf een keuze hebt gemaakt, het geeft aan jezelf en hem het signaal dat je jezelf te belangrijk vindt om je afhankelijk te maken van het plan van een ander – het geeft hem tijd om in alle rust te overdenken wat hij nu werkelijk wil en het is ook eerlijker naar zijn huidige relatie toe. Uiteraard moet je goed voor jezelf bepalen hoelang je die afstand wilt houden voordat jij of hij een definitieve beslissing neemt. Dit (afstand houden) vergt kracht en moed, maar je houdt zo wel zelf het initiatief en dat geeft hopelijk (meer) rust. Nogmaals, dit kun je alleen zelf beslissen, dus sla gerust mijn suggestie in de wind als je zelf iets anders wilt kiezen :)

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Someone schreef:

    Beste Frank,

    Ik zit zwaar in twijfel over m’n relatie, hij gaat nu goed maar eigenlijk zitten de problemen al in een veel eerder stadium waar ruzies ontstonden met veel fysieke bedoelingen, ik heb het hier moeilijk mee en kan dat niet vergeten. Daarbij is het ook zo dat ik een sociaal dier ben en zij meer een huismus. Niet dat dat erg is, maar ik kan moeilijk thuis komen vanuit een voetbalkantine zonder de discussie die dan aangegaan wordt. Altijd is er een probleem en is er veel discussie in onze relatie. Daarbij weet ik niet of ik heel verliefd op haar ben of gewoon gek op d’r ben. Meerdere malen heb ik aangegeven dat mijn gevoel hierin afneemt maar toch blijf ik erbij uit of een soort van medelijden of hoop dat het beter gaat. Er is totaal geen ander in het spel en die zou er ook niet gaan komen de eerste tijd, alleen ben ik gewoon niet meer mezelf. De vrolijke spontane jongen die altijd ouwehoert en grapjes maakt. Ik word er onzeker van en weet niet goed wat ik moet…..

  • Beste Someone,

    Je schrijft: “Altijd is er een probleem en is er veel discussie in onze relatie. Meerdere malen heb ik aangegeven dat mijn gevoel hierin afneemt maar toch blijf ik erbij uit of een soort van medelijden of hoop dat het beter gaat.”

    Hoop is geen goed plan, want het doet je inde wachtstand staan, zonder dat je zelf het gevoel hebt iets eraan te kunnen doen. Als er te veel ruzies zijn, is het logisch dat je gevoel afneemt. Ruzies gaat ten koste van vertrouwen en zonder vertrouwen is er weinig basis meer voor een relatie. Medelijden is ook geen goede basis om verder te gaan, want als je zelf niet gelukkig bent, dan kun je een ander ook niet gelukkig maken. Dus je zult hier samen met je vriendin een oplossing voor moeten vinden anders gaat het in de toekomst bergafwaarts. Probeer alles op alles te zetten om duidelijk te maken wat er voor jou speelt en probeer erachter te komen waarom er zo vaak discussies zijn. Bijna altijd heeft dat te maken met of de ander niet vrij kunnen laten of een gebrekkige communicatie.

    Lees deze artikelen voor meer inzicht en bekijk in hoeverre ze van toepassing zijn op jezelf en je vriendin:
    https://www.newstart.nl/blog/communiceren-in-relaties-3-tips/
    https://www.newstart.nl/blog/vrijheid-in-je-relatie/

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    ook mij mening

  • Beste Frank,

    Ik was aan het googlen en kwam je artikel tegen, geen idee hoe lang geleden dit gepost is.
    Ik ben ook een beetje radeloos met wat ik moet doen, ik zie mijn voorbeeld hier nog niet echt terugkomen.

    Ik heb een ‘vriend/relatie’, die heel veel issues heeft. Hij is heel erg lief, maar lijkt psychisch niet in orde door wat hij vroeger heeft meegemaakt. Hij heeft me al vaak laten zitten, ik zag hem dan weken niet (1 keer zelfs 2 maanden, dat was de eerste keer). Het ging de laatste tijd erg goed en ik had er weer vertrouwen in, totdat de belangrijkste persoon in zijn leven te horen heeft gekregen dat ze niet lang meer te leven heeft. Ik heb hem (nadat ik gezegd heb hoe erg ik het vind) gezegd dat ik zo niet verder kan. Hij gaf vervolgens aan me iedere dag te willen bellen, leuke dingen te gaan doen en wilde me niet kwijt. Dus ik geef hem nog een kans.
    Vervolgens hoor ik weer niks en blijkt omdat die belangrijke persoon nog maar een paar maanden heeft.

    Ik twijfel heel erg of ik nu moet loslaten of moet wachten. We zijn al 3 kwart jaar verder nu. Ik wil het niet zomaar opgeven, maar ik kan ook niet verder met iemand die zo met zijn problemen omgaat en mij buiten sluit. Maar misschien ben ik ook wel een slecht persoon als ik hem nu laat zitten? voelt hij zich dan nog slechter?

    Ik hoor graag van jou wat jij hiervan vindt.

    F

  • Beste F,

    Ik kan me voorstellen dat het voor hem moeilijke maanden worden en dat hij op dit moment veel dingen aan zijn hoofd heeft, waardoor hij weinig energie heeft om zich bezig te houden met andere zaken. De een sluit zich af tijdens een moeilijke periode (en dat is vaak de manier waarop mannen reageren) en de ander wilt graag delen wat er gebeurt (en dat is vaak de manier waarop vrouwen omgaan met uitdagingen). Er is geen goed of fout, het verschilt per persoon en we kunnen nooit bepalen hoe een ander moet omgaan met de uitdagingen in het leven.

    Hoe dan ook, ik denk dat je voor jezelf moet bepalen hoe lang je wilt wachten. Als je twijfelt, is het prima om nog even te wachten, maar bepaal voor jezelf wel een ‘einddatum’ waarop je een beslissing wilt nemen. Als ik het zo lees, is de relatie nog pril en kun je het rustig de tijd geven om het te laten groeien. Daar is wel geduld voor nodig en moet je natuurlijk het gevoel hebben dat de basis goed is…

    Voor wat betreft die basis: het lijkt erop dat de kern is dat er te weinig wordt gedeeld en dat je het gevoel hebt dat je niet op hem kunt vertrouwen.

    Dit artikel geeft je meer inzicht hoe je relatie er aan toe is:
    https://www.newstart.nl/blog/heb-ik-een-gezonde-relatie-of-relatieproblemen/

    Bepaal aan de hand van dit artikel hoe jullie er voorstaan.

    Veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Anneke schreef:

    Mijn advies uit eigen ervaring : hulp zoeken hoe de ex op afstand te houden!

  • Ik maak nu ook zo iets mee, mijn ex vriendin maakte het heel onverwacht uit na 3 jaar (voel me na 8 weken nog steeds erg rot), de dag erop kreeg ik een appje van haar dat we samen wel iets leuks zouden kunnen doen, alleen is maar alleen, we deden hierna de rust periode van 4 weken, vreselijke tijd voor mij, twee weken geleden maakte ze het opnieuw uit, ik was benieuwd wat nu toch de reden van de breuk is, dat zou dan zijn dat ik niet goed zou luisteren en haar niet begreep en ik vond dat ze me niet liet uitpraten, dat was eigenlijk alles heel simpel op te lossen en we hebben best al veel gepraat, en worden nooit boos, ik ben al druk met dingen voor me zelf te doen als afleiding en die waren vergeten in onze relatie, we hadden beide al een relatie hiervoor, ik wilde het te goed misschien, mijn vriendin is meer introvert en ik praat meer over dingen, vandaag voor het eerst een appje van haar en waarin we het een en ander aan elkaar uitlegden van hoe of wat, ik vond dat ze de relatie erg aprubt had beeindigd zonder het goed uit praten dat is haar manier van doen en had ook te maken met haar verleden thuis, maar bij mij verging de wereld het gevoel dan, het afgelopen jaar was een naar jaar een aantal overleden familileden en ziektes waaronder ook bij mij waarover veel gepraat werd, ook kwam dochter weer in huis wat niet echt boterde met mij, gelukkig hebben we dan wel beiden ons eigen huis, zodat ieder alleen kan zijn maar ook samen, maar toch was er nog steeds die spanning, het komt er op neer dat we voorlopig maar weer rust nemen, ik doe maar net of de relatie beeindigd is en zie van hoe en wat, al doet het me nog steeds veel verdriet.

  • Sinds juni heeft mijn partner de relatie beëindigd, na 8 jaar. In die 8 jaar heb ik ook voor mijn stiefdochter gezorgd en hebben samen een zoontje van 6 jaar. Hij zei dat hij 5 jaar geleden al op het punt stond de relatie te beëindigen. Hij is ook wel een beetje een autist. Alles moet bij hem op een bepaalde manier en ook wel direct. Je kan ook niet meer over dingen praten, hij heeft dit besloten is over en klaar.
    We hebben nog wel een fijn gesprek gehad over van alles. Maar hij vond het niet fijn, waarschijnlijk kwam het te dicht bij zijn gevoel. We wonen nog met zn alle samen in 1 huis en binnenkort wordt door de rechter bepaald wie er in dit huis kan blijven wonen. Hij vindt het vreselijk als ex het huis uit moet, ook als ik zou moeten gaan met mijn zoontje. ex partner is nu degene die veel praat tegen me, dingen overlegd over zijn dochter, verteld dat zijn moeder op vakantie gaat. Ik doe vrij oppervlakkig en ga niet te diep op dingen in. Het wordt dalijk al moeilijk genoeg als we definitief uit elkaar gaan. Op dit moment gaat het goed maar waarom doet hij dit tegen me. Eerst was hij er stellig van overuit dar ieder zijn ding doet enz enz. Nu praat hij veel over alles, en nu ook ineens over het huis dat als hij weg moet het toch niet zo erg is. Het is maar een huis. Ik hou nog steeds veel van hem. Maar hij heeft dit besloten en komt er niet meer tussen. Ik vind dit heel lastig

  • Anoniem schreef:

    Hans…..het wordt tijd om je ballen te laten zien,echt!!!!
    Je gaat toch niet je leven laten verzieken door je ex,goede afspraken maken en vooral Heeeeeel duidelijk zijn en je grenzen aangeven,succes

  • Peter Pan schreef:

    Frank.. Ik heb je bericht gelezen.
    Ik zit met een zwaar dilemma…
    Mijn tweelingbroer heeft 2 jaar met een enorm leuke vrouw een relatie gehad, waarbij haar ook erg ongelukkig en onzeker heeft gemaakt. 2 maanden geleden heeft ze de knoop doorgehakt en was het over. Ze kwam bij mij veel praten want dat konden we altijd goed. Je raad het al. We hebben in 6 weken tijd zo’n enorme leuke tijd gehad, en hadden beide van: Waar was je 2 jaar geleden. Ik ben ook zo anders dan mijn broer.
    We zijn beide 40 jaar en nou het is echt het einde…
    Nu wil het geval dat mijn broer enorm spijt heeft van alles en werkt enorm aan zichzelf om haar terug te winnen. Hij weet natuurlijk niets van mij en zijn Ex.
    Zij wil nu even afstand nemen.. omdat ze het even niet meer weet. Ik heb natuurlijk gezegd dat ze daar goed aan doet en ik begrijp haar volkomen. Aan de andere kant wil ik haar iedere minuut bellen of een bericht sturen.. Maar ik weet dat ze de tijd wil en nodig heeft. Ik zit echt met: wat moet ik nou.
    De liefde is enorm naar elkaar… en ik wil nou eindelijk eens na jaren van ellende mijn geluk hebben in de liefde en dat is zij echt daadwerkelijk. Dat voel ik aan alles.
    Moet ik nu afwachten totdat zij mij gaat missen, of evengoed contact opnemen met haar en vertellen wat ik voel, of echt haar de ruimte geven.?
    Een relatie met de ex van je broer is geen taboe vind ik trouwens. Ik ben een eigen persoon, eigen karakter, eigen dna en alles.
    Maar wat adviseer je mij om nu te doen…… zucht…

  • Beste Peter Pan,

    Ja, ik kan me goed voorstellen dat dit een ‘duivels dilemma’ is.
    Je zit middenin een soort driehoeksverhouding waarbij je niet weet of je links of rechts moet gaan.
    Het beste advies dat ik je kan geven is uiteindelijk je eigen gevoel te volgen: niemand anders kan voor je bepalen wat voor jou het beste voelt. Uiteraard zit er aan elke keuze een prijs die je moet betalen, maar als je daartoe bereid bent, dan zou ik vooral je hart volgen. Wel is het zo dat je – naast je broer – ook rekening moet houden met zijn ex. En als zij zegt dat ze even afstand wil nemen omdat ze voor zichzelf ook dingen duidelijker wilt hebben, dan is het helemaal niet slecht om haar daarvoor te tijd te gunnen. Als de liefde sterk is, dan is het ook de moeite waard daarop te wachten. Je hebt haar al verteld (neem ik aan) wat je voor haar voelt, dus dat weet ze. Hoe sterk je behoefte ook, een relatie kun je niet afdwingen als de anders daar op dit moment nog niet aan toe is. Maar zoals gezegd, je weet en voelt het zelf het beste, dus volg altijd je eigen hart, want dat klopt :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • peter pan schreef:

    Ok.. dankjewel voor je snelle bericht!
    heel fijn om te horen. Ik kan er met weinig mensen ocver praten namelijk op dit moment dus het speelt enorm in mijn kop. Een reatie kun je ook niet afdwingen, maar man.. dit is echt wel heel moeilijk merk ik de laatste dagen. Ik ben namelijk iemand van praten, positiviteit en alles erop en eraan. Ik ga mijn best doen om haar de ruite te geven. het is ook beetje aan haar momenteel wat zij wilt.. Als de liefde diep genoeg zit zal ze mij uiteindelijk zelf wel opzoeken ben ik van mening. Ik weet het allemaal wel, maar even een gesprek met jou (mailverkeer) is toch wel even prettig. Ik hou je op de hoogte.

  • Carice schreef:

    Beste Frank,
    Het volgende is het geval: ik heb een relatie met een lieve man die een stuk jonger is dan ik. We hebben het goed als we bij elkaar zijn. Onze levens zijn behoorlijk verschillend en we wonen apart, maar dat is voor ons beiden niet echt een probleem. We communiceren goed en steeds beter (tot mijn vreugde). Hij worstelt echter met een bindingsprobleem, en dieper nog, met onvoldoende zelfliefde. Dit is in onze relatie allemaal naar boven gekomen en zonder dat ik daarop hoefde aan te dringen is hij hiermee aan het werk en in therapie gegaan. Echter, het aantrekken / afstoten blijft vooralsnog bestaan. Ik weet dat het proces wat hij doormaakt lange tijd in beslag kan nemen. Dit betekent voor mij dat ik telkens moet incasseren dat hij mij weer afstoot, lees: verlaat, om even later weer terug te komen. Ik weet, dat als hij zich niet bewust zou zijn geweest van dit alles, ik al weg geweest zou zijn. Maar juist omdat hij zijn verantwoordelijkheid wil nemen en ik ontzettend veel van hem hou, ben ik steeds gebleven en heb ik hem weer terug laten komen. Ik moet zeggen dat ik zelf ook heel veel leer in dit proces. Van een stabiele relatie is echter geen sprake en ik ben hier nu eigenlijk wel eens aan toe. Verlang ernaar. Hij kan mij die nu niet bieden, maar wil dat wel. Ik worstel met de vraag tot hoever ik dit moet/mag toelaten. Er is geen enkele zekerheid of tijdsindicatie voor het uiteindelijk welslagen van onze relatie. Soms denk ik dat het beter is om voor mezelf te kiezen en hem het alleen verder te laten doen, maar kort daarna denk ik weer dat liefde betekent: blijven, ook als het moeilijk is. We hebben het hier geregeld over en ook hij zou het begrijpen als ik er een punt achter zou zetten. Maar we willen elkaar tegelijkertijd niet kwijt omdat er ook veel moois is tussen ons, misschien wel juist vanwege dit proces. Maar misschien ben ik blind en offer ik mezelf teveel op, dat is namelijk niet nieuw voor me. We weten het gewoon niet meer.

  • Beste Carice,

    Dat is inderdaad een heel proces. Wel mooi dat hij dit zelf inziet en eraan wilt werken. Hoelang je hierop wilt wachten is uiteraard aan jou. Zoals je weet is jezelf opofferen zinloos, want een goede relatie kan alleen bestaan als jullie beiden er energie van krijgen – anders is het een afhankelijke relatie. Wellicht dat de volgende vragen je kunnen helpen:

    1. Krijg ik hier nog energie van?
    2. Wat zou ik kiezen als ik terug kon gaan in de tijd en opnieuw zou kunnen kiezen? Zou ik dan weer kiezen voor deze relatie of zou ik het voorbij laten gaan?
    3. Ik hoeverre heb ik liefde voor mezelf?
    4. Als beide keuzes succesvol zouden zijn, waar zou ik dan voor kiezen? Weggaan of blijven?
    5. Alles bij elkaar opgeteld, is deze relatie voor mij positief of negatief?
    6. Wat houdt me tegen om weg te gaan – en wat houdt me tegen om hiermee door te gaan?

    Wellicht dat je voor jezelf een tijd of deadline kunt stellen, hoelang je wilt wachten. Maar het belangrijkste is deze vragen voor jezelf te onderzoeken – en dus jezelf te onderzoeken. Alleen jij kunt het beslissen en ik zou dat beslissen zonder al te veel rekening te houden met je partner (en dus uit te gaan van jezelf).

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi ik ben Iwan 44 jaar en samen met mijn vriendin heb ik 2 dochters van 4. Maar de laatste tijd heb ik veel moeite met onze relatie dit omdat ze werkt in leiden en we wonen in Beverwijk maar dat is nog niet het ergste de laatste tijd is ze heel laat thuis om dat er dan weer wat is op haar werk. Zoals personeelsfeest vergaderingen enz en zo komt dan vaak laat thuis. Ik heb hier heel veel moeite mee en weet niet wat ik moet doen. Pfff

  • Anoniem schreef:

    Beste Frank,

    Ik heb een aantal maanden geleden een jongen leren kennen op wie ik op slag verliefd was. Alles klopte. Hij was ontzettend lief voor mij. En ik voor hem. Na een lange relatie die niet goed voor mij is geweest, begon mijn vertrouwen in relaties terug te komen en durfde ik me eindelijk weer volledig open te stellen voor iemand.

    Na een paar maanden ging het mis. Een spelletje van aantrekken en afstoten begon. Hij gaf zelf al snel aan dat hij niet goed in zijn vel zat en te veel druk en prikkels in zijn dagelijks leven voelde om daarnaast ook nog positieve aandacht aan mij te besteden. En dat hij erg druk was met zichzelf. Ik heb gehuild en afstand willen nemen. Dit lukte mij maar gedeeltelijk. En hem ook. Hij vertrok, kwam terug, vertrok, kwam terug. En elke keer accepteerde ik het als hij terug kwam. Hij bood dan zijn excuses aan en gaf aan dat hij mij niet kwijt wilde. Maar elke keer was dan een fijne periode weer van korte duur en dan vertrok hij weer. Onlangs wilde ik het echt afsluiten. Het getouwtrek kost me zoveel energie. Tegelijkertijd kost het me ook heel veel energie om hem los te laten. Omdat ik me vast blijf houden aan alle fijne momenten die we hadden, die op de een of andere manier nog steeds zwaarder wegen voor mij dan de verdrietige momenten. Ik blijf daardoor vertrouwen houden in hem en ons.

    Maar een paar weken geleden had ik een streep getrokken. Hoe pijnlijk ook, het moest afgelopen zijn. En alsof hij dat aanvoelde, kwamen de berichten binnenstromen. Hij miste me. En hij had spijt en wilde me niet kwijt. En ondanks dat ik me had voorgenomen er niet op te reageren, kon ik mezelf niet inhouden. Ik miste hem ook. Maar voor ik er erg in had, stopte de berichtenstroom ook weer. Ik word er gek van. Werd boos op hem. Kreeg geen gehoor. Werd nog bozer. Geen gehoor. Hij reageert nu nergens meer op. En dat voelt zo oneerlijk. Ik weet dat ik dit gewoonweg niet verdien. Ik ben beter dan dit. Ik heb hem ook niet nodig om mijn leven in te vullen. Ik wil hem in mijn leven vanwege de persoon die hij is.

    Maar hoe sluit je iets af als er geen fatsoenlijk afscheid is genomen? Mijn vrienden zeggen steeds “geen reactie, is ook reactie”. Dat is wel zo, natuurlijk. Maar ik merk dat ik het nodig heb om iets op een fatsoenlijke en respectvolle manier af te sluiten. Zodat ik het los kan laten. En van “ik mis je”, naar volledige radiostilte, vind ik geen fatsoenlijk afscheid na wat er allemaal gedeeld is de afgelopen maanden. En ik merk dat ik nu vast blijf steken, doordat ik geen afsluiting heb gehad. En daardoor ook hoop houd dat hij weer terug komt, wat ik misschien stiekem ook wel wil. Maar verstandelijk weet ik dat ik hiermee op moet houden. Hoe kun je loslaten zonder afscheid van elkaar te hebben genomen?

  • Beste Anoniem,

    “Hoe kun je loslaten zonder afscheid van elkaar te hebben genomen?”

    Loslaten doe je niet samen, dan doet iedereen voor zich. Je hebt er de ander ook niet voor nodig. Bovendien betwijfel ik het of je in deze situatie ook wel je ‘afscheid’ van hèm krijgt. Mensen die in hun relaties continu een aantrek/afstoot patroon hebben, zijn zich er waarschijnlijk niet bewust van. Dat betekent ook dat er niets verandert. Ze willen een relatie, maar willen ook vrijheid en denken ergens dat ze misschien een relatie niet echt verdienen. Vandaar zijn ‘spelletje’ van aantrekken en afstoten. Dat kan niemand anders voor hem oplossen. Terug naar jou: je hebt (en ik zeg dit met veel begrip en sympathie) ergens nog de illusie dat je de ander nodig hebt om dit af te sluiten. Dat is niet zo. Wat heb je aan iemand die niet echt (i.e.g. niet volledig) bij je wilt zijn? Wat is het punt daarvan? Laat het los en ga op weg naar iemand die je meer waardeert :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik heb nu bijna 5 jaar een relatie met mijn vriend. Ik hou heel erg van hem maar onze relatie komt niet verder. Hij heeft een groot bedrijf wat hij binnenkort helemaal van zijn ouders overneemt. Omdat het dieren betreft is het noodzakelijk daar te wonen. Maar zijn ouders wonen daar ook en ze zitten erg op elkaars lip waardoor de sfeer er niet prettig is. Zijn ouders zouden al voor ik in beeld kwam met pensioen gaan en verhuizen maar dat is niet gebeurt. Daardoor kunnen wij niet samenwonen omdat mijn vriend daar echt moet wonen en ik niet bij mn schoonouders in wil trekken. Om die reden ben ik vorig jaar verhuisd naar een appartement in het dichtstbijzijnde dorp. Maar eigenlijk zien we mekaar maar iets vaker dan voorheen. Het heeft niet de vooruitgang geboekt die ik had gehoopt.

    Mijn vriend zegt ook dat hij angst heeft om die grote stap te nemen. We praten hier vaak en goed over maar we komen niks verder. Het kost mij veel energie, deze onzekerheid. Mijn tijdelijke woonruimte is ook niet ideaal en ik heb vaak heimwee naar mijn vorige huis en woonplaats waar mijn familie en vriendinnen wonen.

    Ik zie ook nog geen dingen gebeuren waardoor wij snel op het bedrijf kunnen gaan wonen en aan ons eigen leven kunnen beginnen. Ik wil graag meer werkzaam worden op het bedrijf maar omdat zn ouders er zitten en vooral zijn moeder nogal overheersend negatief aanwezig is lukt dat gewoon niet.

    Soms denk ik dat ik er grotendeels alleen in sta en ben ik zo ver dat ik de handdoek in de ring wil gooien. Dan praten we weer goed en voel ik mij weer beter. Maar over het algemeen weet ik het gewoon niet meer.

  • Dwarrel schreef:

    Ik heb sinds 3 maanden contact met een weduwnaar. Vanaf het begin is er een bijzondere klik. Hij is gevoelig en ik overgevoelig (hoogsensitief). We respecteren elkaar enorm en we kunnen volledig onszelf zijn. 3 Weken geleden hadden we voor het eerst seks, het blijkt dat hij moeite heeft dichtbij mij te zijn, zoveel aantrekkingskracht ervaart hij. Heerlijk zou je zeggen, want er is zowel een geestelijke en lichamelijke aantrekkingskracht tussen ons, maar blijkbaar is dat niet voldoende.
    Nu blijkt dat hij na het overlijden van zijn vrouw heeft besloten niet weer te willen zorgen voor een vrouw en hij vindt dat er rondom mij teveel zorgen hangen. Maar ik zorg al bijna mijn hele leven voor mezelf. Ondanks dat hij gevoelens voor mij heeft, al kan hij niet uitleggen wat voor gevoelens, nemen we afstand. Ik kom te dichtbij legt hij uit, te dichtbij zijn verdriet.
    Hij gaat het paasweekend met een andere vrouw naar Zwitserland. Een vrouw waar hij nog 0,0 mee heeft, maar hij wil in Zwitserland uitzoeken of er misschien meer is tussen hem en haar. Dit is een vrouw zonder zorgen en hij wil graag een vrouw die hem omhoog trekt, al begrijp ik niet helemaal wat hij daarmee bedoelt. Volgens hem lijken we teveel op elkaar.
    Hij wil na Zwitserland graag weer contact met mij, als een goede bijzondere vriendin. Volgens hem hebben we elkaar nodig. Ik vind dit heel moeilijk, ik kan niet zomaar uitvegen wat er is geweest en dat hoeft misschien ook niet. Misschien moet ik die seksmomenten juist koesteren. Maar wel zit er ontzettend veel verdriet omdat ik word afgewezen vanwege mijn ‘nog volle rugzak’, het voelt als ‘niet genoeg zijn’. Ik was aardig op weg in het krijgen van zelfvertrouwen, maar ik moet toegeven dat het toch een enorme knauw heeft opgelopen, al heeft hij mij heel duidelijk uitgelegd dat het niet aan mij als persoon ligt, want hij vindt mij leuk, aardig, lief, spontaan, open en eerlijk. Tja, ik weet dat je verliefdheid niet kunt afdwingen en dat wil ik ook niet. Alleen begrijp ik het allemaal niet.
    Is een fijne bijzonder vriendschap, zoals die in het begin was, weer mogelijk? We nemen voor nu dus 2-3 weken afstand, om de pijnlijke emoties (die hij ook ervaart) te laten afkoelen. Of is het toch beter om volledig met deze man te kappen?

  • Beste Dwarrel,

    Het feit dat hij nu met een ander op vakantie gaat, heeft niets te maken met ‘niet goed genoeg zijn’. Probeer dat los te koppelen. De keuzes van een ander (hoe vreemd ze soms op ons overkomen) kunnen we vaak niet begrijpen, we kunnen ze wel leren te accepteren. Ga op zoek naar iemand die wel het liefst bij jou wil zijn en met jou op vakantie wil :) Het lijkt me dat hij zich prima kan vinden in vriendschap, maar dat jij andere plannen had met jullie relatie, dus ik vermoed dat jij je daar niet zo goed bij voelt. Is dat het geval, dan is het wellicht voor jou makkelijker om helemaal geen contact meer te hebben.

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik bekijk vaak de site en hoop erg op een reactie. Ik merk gewoon dat ik zelf niet weet wat ik nu moet doen en kan elk advies goed gebruiken.

  • Beste Merel,

    Als je een reactie wilt, is het ’t beste om ook een vraag te stellen :)

    Het lijkt erop dat je nu in de wachtstand zit en afhankelijk bent van gebeurtenissen waar je zelf geen invloed op hebt (lees: beslissingen die andere mensen moeten maken). Ik kan me voorstellen dat je daarom je oude situatie (met je vorige huis en woonplaats met familie en vrienden) mist. Ik vermoed dat je zelf heel graag weer de controle over je leven terug wilt en niet (meer) wil wachten op toekomstplannen die op dit moment nogal onzeker zijn. Dus vraag jezelf af: “Hoelang wil ik nog zo doorgaan? Ben ik bereid om zelf knopen door te hakken en te kiezen voor wat mij gelukkig maakt? Zo ja, ben ik bereid de prijs daarvoor te betalen? Zo nee, ben ik bereid de prijs daarvoor te betalen? Elke keuze heeft namelijk zijn prijs en vaak is een keuze daarom niet gemakkelijk. De vraag blijft dus: “Waar heb je zelf controle over?” Dat is het enige dat je zelf kunt veranderen.

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Dag Frank, bedankt voor je reactie. Mijn vraag was idd niet duidelijk. Voors en tegens moet ik gaan afwegen. Het enige wat ik wil is zekerheid.

  • Beste Merel,

    In mijn ervaring (bepaal altijd je eigen standpunt), is zekerheid iets dat je het beste in jezelf kunt vinden en niet te veel moet laten afhangen van anderen :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Yvonne schreef:

    Mijn vriend heeft het uitgemaakt omdat hij het druk heeft met zijn baan de afstand is niet haalbaar voor hem . De afstand tussen hem en mij is 125 km . Ik wil hem eigenlijk gewoon terug . Ik neem afstand en geef hem nu rust . Iets in mij zegt dat de liefde er wel nog is ( van beide kanten ) . De wachtlijst voor een woning is 4 a 6 jaar . Heeft er iemand tips wat ik kan doen ?

  • Mijn vriend en ik zijn nu ongeveer twee jaar samen. Hij heeft twee kinderen uit een vorige relatie, twee meisjes (5 en 8 jaar oud). Sinds een jaar wonen we samen en alles liep voorspoedig. Er zijn echter zaken gebeurd die we elkaar kwalijk nemen/niet kunnen accepteren. De irritaties lopen hoog op en praten komt er niet van. We waren vorige week op het punt beland dat we wel gesproken hebben, over alles dat ons dwars zat. Besloten het nog 1 keer te proberen en zaken te veranderen. Afgelopen week is er een compleet nieuwe, niet eerder besproken gebeurtenis geweest, waardoor de bom gebarsten is. Ik ben een prater en kan niet tegen ruzie, hij wilt rust en niet praten. Ik begrijp niets van hoe hij nu verder wilt, maar praten lukt niet op dit moment. Hij doet onverschillig op vragen of hij er nog voor wilt gaan of dat ik mijn spullen moet pakken. “Geen idee, kijk maar”. Hij lijkt geen keuze te maken en ik weet dat ik dat zelf moet doen. Mijn verstand zegt, pak je spullen, maar gevoelsmatig kan ik het niet. Ik moet helder krijgen wat ik wil, maar ik weet niet hoe.

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Nadia,

    Als je iemand vraagt of ze in een relatie met je willen blijven en het antwoord is: “Geen idee, kijk maar”, dan is dat geen goed teken. Onverschilligheid is misschien nog wel slechter voor een relatie dan ruzie, want als je ruzie maakt, kan het je in ieder geval nog wat schelen. Bij onverschilligheid is het je om het even of het nog wat wordt of niet. Je hebt dan allang (emotioneel) afscheid genomen.

    Probeer te achterhalen waarom je gevoel moeite heeft met afscheid nemen. Het kan zijn dat je toch nog veel van hem houdt en nog hoop hebt dat het goed komt, maar het kan ook zijn dat je het als falen ziet of bang bent alleen te zijn. Die laaatste twee angsten zijn begrijpelijk en menselijk, maar ze zijn niet je gevoel, het is meer je verstand. Dus onderzoek je gevoel.

    Hier een artikel dat hier dieper op ingaat:
    https://www.newstart.nl/blog/onderzoek-je-gevoel/

    Veel succes en vriendeljke groet,
    Frank

  • Waarom zijn het vrijwel altijd de vrouwen die het verpesten voor de liefdevolle partner en kinderen

  • Anoniem schreef:

    Onlangs mijn relatie verbroken vanwege te weinig vertrouwen in relatie voor lange termijn en de basis niet goed genoeg vinden om verder te gaan, dit komt omdat we geen goede communicatie hebben, mijn vriend praat vrijwel nergens over als het op gevoelens oid aan komt of boos zijn bijvoorbeeld. Hij is altijd tevreden, uit zijn emoties of gevoelens niet. Daarnaast heeft hij lakse houding en doet het een en zegt het ander (over studie afronden, klusjes in huis etc), hij kan mij onzeker kan maken met acties (verkeerde dingen zeggen tegen mij of juist richting andere vrouwen). Ik weet dat ik hem niet kan veranderen in die dingen. We zijn 8,5 jaar samen geweest, (eerste liefdes) beide nog erg jong (tienerjaren verliefd geworden, nu jongvolwassen. Liefde is er echt nog heel erg voor elkaar, alhoewel ik wel afstand heb genomen en mijn gevoel minder is geworden omdat ik tijdens onze relatie al beetje gevlucht ben (veel andere dingen doen). Nu twijfel ik echt of ik het wel kan loslaten, of ik wel zonder hem wil en kan leven. Bij mij is vertrouwen en geloof in mooie woorden weg gegaan (geen daden in pakken van verantwoordelijkheid, en geen goede communicatie).

    Ik vraag me nu echter af, ben ik misschien niet dankbaar genoeg geweest en heb ik te veel gefocust op de negatieve dingen. Heb ik de goede dingen voor lief genomen?
    Kan ik misschien toch gelukkig met hem zijn als ik meer dankbaar ben, tevreden met wat ik wel heb en daarmee minder focus op de negatieve dingen (die dan echt volledig accepteren). Ik mis hem heel erg en weet niet of ik wel zonder hem wil en kan leven. Hij is nog bereid te vechten, ik heb aangegeven geloof niet meer te hebben, maar nu heb ik daar toch twijfels over. Of hoort het missen van hem bij relatie breuk en zijn deze gedachtes normaal?

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Anoniem,

    Alleen jij kunt deze vragen voor jezelf beantwoorden, niemand kan vertellen of je het nog moet proberen of er definitief mee moet stoppen.

    “Ik vraag me nu echter af, ben ik misschien niet dankbaar genoeg geweest en heb ik te veel gefocust op de negatieve dingen. Heb ik de goede dingen voor lief genomen?”

    Dat vermoed ik wel. Als ik je beschrijving van hem hierboven lees, dan zie ik vooral veel details die je niet bevallen aan hem. Waar het om gaat is of hij gelukkig is, van jou houdt (en jij van hm) en of hij betrouwbaar is (niet of hij klusjes afmaakt, maar of je hem vertrouwt als mens). Helaas hebben we de neiging om na een lagere tijd in een relatie vooral te focussen op het negatieve. Daarnaast gaan we pas iemand missen als deze er niet meer is. Mijn suggestie: als je vermoed dat je zelf te veel in je hoofd zit en daardoor te veel focust op dingen die niet goed zijn – en je houdt echt van hem – waarom zou je het dan niet nog proberen? Er moeten dan wel duidelijk afspraken gemaakt worden – maar die gelden wel naar beide kanten toe, want ook jij zult je tekortkomingen hebben, zoals ieder mens dat heeft. Elkaars tekortkomingen erkennen en toch accepteren, dat heet liefde en dat is de moeite waard :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank,

    Interessante en leerrijke website.

    Ik had in sept 2018 een leuke dame leren kennen. Zij 38 ik 42. De klik was er en we begonnen een relatie. We konden goed met elkaar praten en hadden altijd veel plezier. Na een paar maand vielen me twee puntjes op: zij was een dominant figuur, wilde mij modeleren en wilde altijd constant bevestiging, bevestiging over onze toekomst toe. Ik weigerde om garanties te geven omdat het allemaal veeeeeel te pril was, tot haar ergernis. Tot een 2 maand geleden ik mijn werk kwijt geraakte. Dit heeft mij hard geraakt mede omdat ik dit heel werk heel graag deed en mooie toekomstperspectieven had. Van nature uit ben ik wat introvert en wilde alleen zijn om dit te verwerken. Van haar kant, nooit enige vorm van empathie, nooit een schouderklopje en altijd maar liggen zeuren over de toekomst. Zij was 38 ik 42 en moesten toch al wat nadenken over settelen enz, (haar woorden). Voor mij was op dat moment mijn zelfbedruiping belangrijker. Op een gegeven moment kreeg ik een foon van haar: ze was kwaad en wilde duidelijkheid over onze toekomst. Ik vond dit zo egoistisch van haar (mede door de moeilijke periode waarin ik zat). Zij begon mij via foon onder druk zetten. Daarop heb gereageerd door het uit te maken, wat haar verastte. Wat ik niet begrijp Frank: hoe kan je in godsnaam over een toekomst beginnen na een relatie van 6 luttele maanden??? Ik ben meer van het principe om alvorens over een toekomst te kunnen spreken, dat een relatie moet evolueren. Ik heb dit zo dikwijls tegen haar gezegd maar het ging er nooit in bij haar. Ben ik nu zo naief geweest??

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Danny,

    Dominantie en druk zijn nooit een goede basis voor een gezonde relatie, dus wat dat betreft is het beter om even pas op de plaats te maken.

    Je schrijft: “Wat ik niet begrijp Frank: hoe kan je in godsnaam over een toekomst beginnen na een relatie van 6 luttele maanden???”

    Dat is een onbeantwoordbare vraag. We kunnen een ander niet echt begrijpen vanuit onze eigen mentaliteit, zeker niet als de wereldbeelden te ver uit elkaar liggen.

    ” Ik ben meer van het principe om alvorens over een toekomst te kunnen spreken, dat een relatie moet evolueren. Ik heb dit zo dikwijls tegen haar gezegd maar het ging er nooit in bij haar. Ben ik nu zo naief geweest??”

    Nee hoor, niet naïef. Je ging er alleen vanuit dat jouw idee over de volgende stap hetzelfde zou zijn als haar idee. En zij ging uit dat haar idee beter was. Wie heeft gelijk? Geen van beiden, het is gewoon een voorkeur op basis van persoonlijkheid en ervaring. Als het niet lukt m eergens in het midden een compromis te vinden, dan hebben jullie fundamenteel verschillende ideeëen over jullie toekomst – en dan is het misschien beter om dan niet verder te gaan, want verder gaan zou heel veel spanning opleveren vanwege de tegestrijdige toekomstverwachting. Dus waarschijnlijk beter zo.

    Heel veel succes met alles en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Ik heb onlangs mijn relatie van 7.5 jaar verbroken.
    Dit was een erg lastig besluit, heb 4 maanden hier over getwijfeld (ook gedeeld met partner en proberen op te lossen), maar had zoveel stress dat ik ook fysieke problemen kreeg.
    Ik heb zo hard gevochten om het te laten werken, maar mijn gevoel zit niet op de juiste plek o.a. door:

    – Mijn ex mij onzeker heeft gemaakt door bepaalde acties (als ik dit aankaarten zei hij dat ik mijzelf onzeker heb gemaakt en dat ik hem moet vertrouwen)
    – Ik niet het gevoel meer had prioriteit te zijn (hij zei van wel, maar de acties lieten dit niet blijken)
    – Ik doorzetter/ambitieus ben en hij best wel laks (prima, maar niet als het op mijn relatie aankwam)
    – Hij niet zelf inziet wat zijn aandeel in de relatiebreuk is geweest
    – Dat ik denk dat we uit elkaar gegroeid zijn
    – En dat ik pas in de 20 ben en het gevoel heb dat ik meer uit het leven wil halen, mijzelf verder wil ontwikkelen en nieuwsgierig ben geworden naar wat er nog meer is.

    Ik baal ergens echt dat het niet is gelukt en ik heb het gevoel de relatiebreuk aan mij ligt (denk ook doordat hij niet zijn gedeelte erkend heeft, of door de communicatie problemen).
    Ik heb vaak mijn emoties opgekropt en hier over niet goed met hem weten te communiceren. Hiervan heb ik in ieder geval geleerd.

    Maar nu dat het uit is, zegt die dat ik de liefde van zijn leven ben etc. Ik vind dit zo lastig, want ik heb nog steeds gevoelens voor hem, maar ben emotioneel gewoon op. Ik hoop ergens dat het in de toekomst nog iets kan worden, als wij allebei aan onszelf werken, meer van de wereld hebben gezien en de ruimte hebben gepakt om ons zelf te ontwikkelen.. Ik ben benieuwd hoe jij over mijn verhaal denkt.

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Bre,

    Er zijn zoveel aspecten aan een relatie, dan ik niet zo 1-2-3 kan ‘oordelen’ of dit een goede beslising is geweest, daarvoor moet je dieper kijken in de persoonlijkheden en wat er precies is gebeurd (en dit is niet de plaats om dat te doen). Maar het belangrijkste is dit: je hebt je belissing gemaakt met jouw redenen, dus dan is het voor jou kennelijk op dit moment de beste beslissing.

    Het is logisch te twijfelen aan die beslissing, maar die twijfel blijft altijd wel bestaan, welke beslissing je ook neemt. Ik vraag me af of je later nog wel bij elkaar zult komen, als jullie allebei aan jezelf hebt gewerkt (dat later samenkomen gebeurt in de praktijk zelden, want het leven gaat ondertussen door – meestal niet terug). Als hij de liefde van je leven was geweest, dan had je hem nooit laten gaan, dus misschien is hij niet de liefde van jouw leven. Mijn suggestie: werk inderdaad aan jezelf, dat komt je volgende relatie altijd ten goede: door aan jezelf te werken, krijg je meer inzicht in jezelf en wat je wilt. Bovendien zie je dan ook je eigen beperkingen en heb je daarmee ook meer begrip voor de beperkingen van een ander :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Goedemorgen,
    Ik wil graag anoniem blijven, maar ik heb wel dringend hulp nodig.
    Tot verkort heb ik een relatie met een man gehad, maar ik kwam er achter dat hij een nieuwe vriendin heeft.
    Hij vertelde mij altijd dat hij het druk heeft met zijn baan, dat hij daarom zo weinig bij me is terwijl hij bij haar was.
    Hoe kan ik hem vergeten?? hij is mij wel vergeten, dat merk ik door dat hij geen contact meer met mij opneemt, hij negeert me.
    Ik heb er veel verdriet van want ik wil antwoord hebben of hij wel ooit van mij gehouden heeft of niet.
    Wat moet ik doen?

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Anoniem,

    “Hoe kan ik hem vergeten?? hij is mij wel vergeten”
    Waarom verspil je je kostbare energie en geluk aan iemand die kennelijk niet meer aan jou denkt? Ben je niet meer waard dan dat?

    “Ik heb er veel verdriet van want ik wil antwoord hebben of hij wel ooit van mij gehouden heeft of niet.”
    Misschien kom je daar nooit achter en is het belangrijker meer van jezelf te leren houden.

    Want iemand die van je houdt, verlaat je niet – en iemand die je verlaat, houdt kennelijk niet van je.

    Dus houd van jezelf, dan wordt je minder afhankelijk van een ander en trek je tegelijkertijd wèl de juiste mensen aan in je leven.

    Veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Dankjewel Frank,
    Je hebt gelijk, ik heb teveel energie in hem gestoken.
    Iemand die echt van je houdt verlaat je niet, dat klopt
    Ik was inderdaad te afhankelijk van hem.
    Mijn zelfbeeld is ook kapot, hij heeft me verlaten voor een ander waardoor ik aan mezelf ging twijfelen of ik er nog wel goed uit zie of niet, ik probeer ook steeds een andere anti rimpel creme om er goed uit te blijven zien, maar mijn zeelfbeeld veranderd daardoor niet , dat heb ik al in de gaten :-)
    Maar je hebt gelijk, ik moet proberen om van mezelf te leren houden en niet zo afhankelijk zijn van andere mensen, dat is namelijk mijn valkuil.

    Dankjewel voor je hulp en voor een luisterend oor en dat je mijn ogen geopend hebt.

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Anoniem,

    Graag gedaan :)

    Nog één aanvullend inzicht: je zelfbeeld heeft niets met je uiterlijk te maken. Het is niet de spiegel: het is het negatief filter waarmee je naar je eigen spiegelbeeld kijkt.

    Het artikel Negatief zelfbeeld – wat zie je als je in de spiegel kijkt? geeft je meer inzicht en daarin lees je een ervaring van een lezeres die je waarschijnlijk wel herkent.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Hallo Frank,
    Zoals je weet kwam ik erachter dat mijn vriend een ander heeft, heeft mij verlaten en als ik een sms stuurde negeerde hij mij.
    Nu denk ik wel aan jouw woorden: iemand die van je houdt, verlaat je niet, maar ik heb even een zwak momentje gehad en ik heb toch weer contact met hem opgenomen omdat ik hem maar niet uit mijn hoofd kan krijgen.
    Het is dom van me, ik weet het, maar ik kan mijn gevoelens voor hem niet zomaar uitschakelen.
    Hoe kan ik het voor elkaar krijgen om mijn gevoelens toch uit te schakelen zodat ik niet meer aan hem denk?
    Met vriendelijke groet,
    Anoniem

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Anoniem,

    Deze gevoelens voel je omdat je je focust op gemis. Gevoelens kun je niet uitschakelen, want je voelt ze.

    Je kunt wèl je focus verleggen: van afhankelijkheid van de ander om je goed te voelen naar eigenliefde (zoals we reeds hebben besproken).

    Als je meer focust op jezelf, wordt je automatisch minder afhankelijk van de ander. Dan zullen je gevoelens (van afhankelijkheid, van gemis, ik heb iets of iemand nodig omn me weer goed te voelen) ook verdwijnen en zul je je compleet voelen, ook zonder je ex :)

    De cursus Betere Relaties en Blijvend Zelfvertrouwen kunnen je beide daar bij helpen :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Hallo Frank,
    Dat klopt, ik focus teveel op het gemis, zo nu en dan komen er herinneringen naar boven, die zitten helaas op mijn harde schijf :-)
    Nog bedankt voor de 2 linken die je mee hebt gestuurd, blijvend zelfvertrouwen heb ik al voor een gedeelte gelezen en ik zie wel een paar zinnen die me wel bekend voorkomen zoals Ben je regelmatig onzeker in je werk of privéleven? Maak je je druk wat anderen van je denken? Heb jij last van onzekerheid?.
    En jezelf accepteren zoals je bent.
    Ik ga wel even nadenken over deze cursus, dankjewel voor het openen van mijn ogen.
    Met vriendelijke groet,
    Anoniem

  • Beste Frank,

    Mijn relatie is nu 2 maanden uit, nadat we een 1 jaar samen zijn geweest. Mijn vriendin heeft het na haar vakantie uitgemaakt aangezien de gevoelens en niet meer waren. 1 maand gelegen hebben we elkaar nog gezien en gesproken waarin ze aangaf dat ze nog van mij hield, maar niet kan en wil op dut moment. Ze wilt nu rust en ruimte totdat ze zelf een week mij out of the blue mij benaderd voor computerprobleem.. ik heb haar netjes geholpen en aangegeven dat ik nog steeds om haar geef; intussen is het weer muisstil.

    Herken jij zon soort gedrag ?

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Eric,

    Het zou een soort aantrekken – afstoten kunnen zijn. Ik kan het moeilijk beoordelen, dus het kan ook iets anders zijn. Soms wil iemand aandacht en liefde, maar wordt er ook weer bang van als hij/zij dat krijgt. Dit omdat ze het dan ook weet kwijt kunnen raken of omdat ze vinden het zelf niet te verdienen. Het kan zijn dat ze je aandacht miste en nadat ze bij het computerprobleem de bevesting heeft gekregen dat jij om haar gaf, had ze de bevesting die ze verlangde en wat dat voor haar voldoende. Als je dit nog een paar keer meemaakt, dan weet je dat dit patroon erin zit. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze jou ook miste, maar nog niet helemaal overtuigd is dat ze weer opnieuw wil beginnen. Vraag het haar (de volgende keer) gewoon: alleen zij heeft de antwoorden die jij zoekt :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Bedankt voor jouw antwoord! Concreet had ik aangegeven dat ik nog van haar hou, waarop ze reageerde; “Oké, is het dan niet beter dat we het kontakt dan verbreken?” Ik verschrok mij van haar antwoord en weet tot op heden niet wat ik hier mee aanmoet..ze was afgelopen weekend jarig en zou haar graag een felicitatie sturen maar ik kon het niet vanwege haar uitspraak.. het sindsdien nog stil .. ik mis haar..

  • Hoi Frank,

    Hoe kijk jij tegen haar uitspraak aan, maw hoe interpreteer jij deze uitspraak: Oké, is het dan niet beter dat we het kontakt dan verbreken?- ??

  • Beste Hans,

    Geef je ex een schop onder haar kont en zeg haar dat ophoepelt met haar gezeur. Een ex is een ex en dat is ze niet voor niets. Jou ex heeft namelijk helemaal niets meer te willen en jij moet helemaal niks.
    Jij mag genieten van je nieuwe liefde en dat ze jou kinderen accepteert en er dol op is lijkt mij iets om erg dankbaar voor te zijn.

    Ik wens je wijsheid in je besluit,
    Groeten,
    Bob

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Eric.

    Ga altijd uit van wat je zelf vindt en voelt. Mijn interepretatie hoeft zeker niet te kloppen. Mijn interpretatie is dat ze alleen vrienden wil blijven, niets meer. Maar hier is mijn laatste suggestie: Als iemand niet staat te springen om samen met je te zijn, dan is dit niet de juiste persoon voor jou. Je kunt niemand overtuigen samen met je te zijn. ‘Graag of niet’ is een goed motto voor je relaties :)

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik zit nu al 2 jaar in een spagaat. 3 jaar geleden ben ik heftig vreemd gegaan. Daar is mijn partner achtergekomen en dat heeft uiteraard geleid tot grote shit. We hadden al 25 jaar een relatie en één kind die bijna volwassen is nu. Ik ben zelf niet zo een denken er voeler dus wist eerst niet goed waarom gebeurt is wat er gebeurt is. Vooropgesteld dat ik er nu achter ben (en ja dat is naief) dat ik met vreemdgaan alleen mijn eigen plezier achterna liep en niet besefte destijds wat dat betekende voor mijn relatie, was het probleem uiteraard daarvoor al geboren. We waren ooit verschrikkelijk verliefd maar door de jaren heen gebeuren er in ieders leven veel dingen. Ik ben niet zo een prater, heb een eigen zaak en neem mijn eigen beslissingen als ik vind dat het onze relatie niet aan gaat. Mijn partner heeft echter overal een mening over en meent die te moeten geven. Soms wil ik gewoon mijn verhaal kwijt en meer niet. Dus gewoon aandacht. Ik merkte dat de irritaties daarover gingen groeien. Ik ging steeds minder luisteren en nog meer mijn eigen dingen doen. Vreemdgaan. Met alle negatieve nasleep na het uitkomen. Van ontkennen, verzwijgen etc. Na vele therapieën zijn we erachter dat we heel erg veel van elkaar houden. Het kost nu na 2 jaar modderen erg veel moeite elkaar los te laten. We zijn ook wel uitgepraat via allerlei therapeuten. Maar ik merk dat ik steeds ongelukkiger wordt. Nog minimaal 1x per maand een escalatie over wat er gebeurd is. Boosheid, onredelijkheid (in mijn ogen) en voor mij voelt het alsof ik wel geopend ben maar mijn partner niet wil luisteren naar haar negatieve kanten. Ik moet dat maar accepteren. Overal een mening over hebben (wel enorm goedbedoeld), explosiviteit (daar werd ik ooit verliefd op) en meer karaktereigenschappen waar ik me nu aan erger. Ik ben al een paar keer een paar weken weggeweest. Of even ergens anders wonen. Of lange vakanties zonder elkaar. Dan is er wel verlangen naar elkaar. En af en toe is er een heel eigen, verbonden gevoel. Maar tering wat een knoop in mijn buik over hoe verder. Diep in mijn hart geloof ik dat we het niet redden en de knoop door moeten hakken. Maar dat lukt maar niet. Thanks voor het lezen ;) Verder kun je er niets mee ben ik bang maar ik heb het eens genoteerd.

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Tom,

    Gelezen, bedankt voor het delen :)

    Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is een knoop door te hakken na al die jaren samenzijn. Een knoop kun je helaas niet doorhakken met ‘doordenken’, hoe meer je denkt, hoe moeilijker het wordt een goede beslissing te nemen.

    Dit artikel geeft je wellicht meer inzicht, een soort checklist hoe jullie relatie ervoor staat:
    https://www.newstart.nl/blog/7-verschillen-tussen-gelukkige-gelukkige-relaties/

    En dit artikel gaat over knopen doorhakken, dat gaat je hopenlijk ook meer inzicht geven:
    https://www.newstart.nl/blog/beslissing-nemen-de-kunst-van-het-fouten-maken/

    Heel veel succes, wat je ook kiest!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Verdrietig als vriend naar zijn familie verjaardagen gaat, eerder mocht ik altijd mee, maar door iets prives kijkt op 1 familie lid normaal tegen mij. Elke keer heb ik verdriet er om, het gaat me opbreken, wat te doen

  • THE BIK BOS schreef:

    IK WIL MIJN EX TERUG LIEVER VAN DAAG DAN MORGEN

  • ik ben erg opgelucht ik stond op het punt5 om in te storten nu dit was echt het laate beetje hoop en heb het ten harte genomen pffffffff er valt een grote last van mij afff bedankt

  • ik wil niet lullig doen maar wat jij doet is ook erg stiekum en waarom heb jij advies nodig die heb je zelf toch al opgelost ik kan het mis hebben maar zo denk ik er over

  • frankik zit even probleem mijn moeder is dementerende en leunt veel op mijn mijn zus vind dat iker geen verstand van heb en zegt dat zei er ervaring mee heeft ik was vroeger altyd een probleem kind maar ben nu 53 volwassen en heb veel ervaring ermee nu heeft mijn zus het contact verbroken met mij omdat ze vind dat ik mij er niet mee moet bemoeien ik vind het kinderachtig

  • sorry frank voor mijnonduidelijk bericht het gaat mij erom dat mijn zus haarzelf ziet alsw slimme vrouw en mij nog steeds ziet als labiele zusje en nu ze erachter komt en beseft dat ik ook malle gerrit niet meer ben begint ze steeds gemener tegen tegen me te doen ik mag zelfs haar kinderen niet meer zien het lijkt een beetje op narcistisch maar dank zij jou laat ik haar in haar waan ik heb zoiets wat zij wil nu voel ik me ook wat rustiger en minder boos maardat ik mijn neefjes niet meer mag zien vreselijk en dat weet ze zo gemeen maar oke ik laat haar met rust thanks frank

  • Sharon schreef:

    Beste Frank,
    Mijn man heeft een diepgaande vriendschap met een vrouw.ze is twee keer gescheiden en sinds zes jaar alleen. Hij kent haar al 15 jaar en sinds een jaar of 6 is hij steeds stiekem naar haar toe gegaan. Daar ben ik onlangs achter gekomen. Hij heeft zelfs vrij genomen van zijn werk om bij haar te klussen. Hij is stiekem naar haar verjaardag gegaan. Hij zegt dat hij een goede klik heeft met haar en er verder niets tussen hen is. Ze hebben regelmatig telefonisch contact en ze appen. Mijn man zegt dat dit puur gast over zakelijke dingen zoals verbouwing huis, werk van haar, scheidingsteken van haar. Als ik vraag of ik appjes mag lezen dan worden deze voor mijn ogen gewist.Vorig jaar zag ik een apje waarin stond dat ze moe naar bed ging ook begint het apje met lieve……
    Mijn man zegt dat hij gewoon in alle redelijkheid contact wil met haar, dat kan zijn dat hij elke week een keer naar haar toe gaat of twee keer. Gewoon om ff koffie te drinken en te sparren over gezamenlijke interesses. Ik heb het hier erg moeilijk mee. Mijn man heeft al een keer het contact verbroken met haar ( op mijn verzoek ) maar daar stond hij niet achter en hij miste haar. Zij heeft al 5keer het contact verbroken en telkens na twee dagen belt ze mijn man weer huilend op. Het voelt ook dat ze niet zonder elkaar kunnen. Ik ben er depressief van geworden , mijn man heeft geen empathie voor mij en zegt dat ik ziekelijk jaloers ben. Hij heeft ook contact met een vrouwelijke collega waar ik geen last van heb. Ook gaat hij een cursus geven voor tien vrouwelijke collega’s waar ik ook geen last van heb. Dan heeft hij nog een vrouwelijke kennis waar hij af en toe koffie drinkt, heb ik ook geen last van. Ik hou van mijn man, we hebben het fijn samen maar dit gebeuren maakt mij kapot, zit aan de antidepressiva en ons gezin is flink beschadigd. Hoe moet ik nu verder? Kinderen wonen ver weg , ik heb geen familie in de buurt. Voel me zoooo slecht hierdoor.

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Sharon,

    Je schrijft:
    “… dit gebeuren maakt mij kapot, zit aan de antidepressiva en ons gezin is flink beschadigd. Hoe moet ik nu verder?”
    Wel, in ieder geval adviseer ik je om zó niet door te gaan…

    Jullie meningen staan vrijwel haaks op elkaar en samen komen jullie er op deze manier kennelijk niet uit. Dus mijn advies zou zijn om toch eens een afspraak te maken met een relatietherapeut.

    Dit geeft jullie de kans om elkaar duidelijk te maken wat jullie beiden voelen waarbij er de tijd wordt genomen om echt de diepte in te gaan onder begeleiding van een professional met ervaring.

    Als jullie dit zelf hadden kunnen oplossen, dan hadden jullie dat waarschijnlijk allang gedaan.

    Het kost wat moed om een relatietherapeut te bezoeken, maar het geeft je wel heel veel duidelijkheid in je relatie – en duidelijkheid heb je het hardste nodig, omdat je dan pas ècht weet waar je aan toe bent.

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank, wat doe jij veel zeg met je artikel over relaties. Wat een reacties zeg, enorm.
    Een hele poos geleden schreef ik je geregeld over mijn innerlijk gevecht wat mijn relatie aangaat. Jij adviseerde als ik het mij goed herinner dat deze relatie niet levensvatbaar was.
    Je had helemaal gelijk en zoals je ook vaak adviseer is je eigen pad te volgen. Dit heb ik dan ook gedaan op mijn manier en mijn tijd. Sinds januari is de relatie voorbij, althans hebben wij de knoop door gehakt om te gaan scheiden. Hij is alcoholist vanaf 17:00 uur en dan begint de ruzie die hij zoekt, soms kap ik het af maar ook wel gebeurd het eens dat ik te moe ben en mij in een ruzie mee laat nemen.
    Als hij ’s morgens nuchter is dan is hij vaak redelijk en heeft goede dingen.
    Zoals het advies om hem uit te kopen wat betreft ons koop huis. dit is volgens eerst financiele beoordeling mogelijk. Wij hebben een snelscheiden advocaat in de armen genomen en over 5 weken is het dan zover. is de scheiding definitief.
    Helaas dreigt hij geregeld om de scheiding stop te zetten en de boel te laten stagneren als ik niet dit of dat doe. En mij helemaal kaal plukt en er voor zorgt dat ik het huis niet kan kopen.
    Ellende al om zoals je leest.
    Helaas woont hij nog hier want huurhuizen zijn ook in de achterhoek moeizaam te verkrijgen en hij doet wel degelijk zijn best om woonruimte te zoeken. ( dronken oh ik blijf wel hier wonen lekker huis en fijne achtertuin. ik: IEK HELLUP)
    Maar ik strijd er voor om alleen door te gaan en niet teveel te buigen voor zijn capriolen.
    Laatst kwam ik een artikel tegen over narcistische mensen als of ze over Rene schreven echt bizar. Het klopt allemaal zijn gedrag: altijd maar proberen macht over mij te hebben en controle uit te oefenen.
    Ik ben van plan om mijn verpleegkundige opleiding toch weer te hervatten die mag ik van mijn baas doen in september en ik werk op een pg afdeling waar ik heel graag wilde werken.
    Zo zie je maar wat jou advies en kijk op situaties te weeg heeft gebracht.
    Heel veel positiviteit en kracht. ( alhoewel ik ook zo nu en dan gebukt ga onder de spanning) Ik weet ook dat men alles op zijn pad krijgt wat te dragen is. Gelukkig heb ik nu veel lieve collega’s en leidinggevende die luisteren en mij mogelijk helpen. Ook staan mijn kinderen klaar om te helpen al was het met een luisterend oor. Het ziet er naar uit dat hij nu binnenkort woonruimte krijgt maar eerst wachten tot dit definitief is dan opgelucht ademhalen en regelmatig ontspannen als ik alleen ben of op mijn werk. En als de woning op mijn naam staat : pfff dan 100% ontspannen en de draad oppakken en er positief er tegen aan. Bedankt voor al je berichten.

  • Frank De Moei schreef:

    Beste T,

    Ik adviseer meestal om diep in jezelf te kijken en te bepalen wat je nu echt gelukkig maakt.

    Een relatie die je veel negatieve energie geeft, hoort daar niet meestal niet bij.

    Als je hebt besloten hebt te doen wat jou gelukkig maakt (om nu, na al die jaren, toch je eigen weg te volgen), dan feliciteer ik je!

    Het is een dappere beslissing die je uiteindelijk veel plezier gaat brengen. Natuurlijk is de weg ernaartoe minder prettig (scheiden en ‘prettig’ gaan zelden samen), maar het is absboluut de moeite waard. Je krijgt er veel geluk, kracht, energie en positiviteit voor terug! Je krijgt er je eigen leven weer mee terug…

    Heel veel sterkte en succes – en geef jezelf regelmatig een compliment dat je dit toch maar zo doet :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Celia Forbes Val schreef:

    Een paar weken geleden zag ik een opmerking over Dr.Azaka Solution Temple, iemand die vertelde hoe hij haar heeft geholpen in zijn relatie.Ik nam ook contact met hem op omdat ik in mijn relatie met hetzelfde probleem werd geconfronteerd, vandaag kan ik Dr.Azaka Solution moedig aanbevelen. Tempel voor iemand die ook wordt geconfronteerd met het verbreken van zijn of haar relatie om vandaag contact met hem op te nemen voor hulp omdat hij me heeft geholpen mijn relatie weer normaal te maken, hier zijn de contactgegevens: Azakaspelltemple4 @ gmail. com of whatsapp hem +1(315)316-1521, dank u meneer God zegene u.

  • hoi Frank ik wil graag jou advies hier over mijn vriend was 25 jaar gok verlaaft toen waren onze kinderen nog klein waar die niet naar om keek net zo min naar mij nu is die door mij hulp jaren geleden gestopt al jaren kleineert em me controleerd en woord agressief om de minste geringste dingen hij heef me al jaren me zo afhankelijk van hem gemaakt al me familie en vrienden kwijd geraakt door hem zo dat ik bijna niemand meer heb alleen hem nu me zoons alle vier nu volwassen zijn en er 2 niet meer door hem niet meer thuis komen en me andere 2 zoons nog thuis wonen en me vriend blijf maar agressief en blijf me manipuleren kleineren het lijk wel een narcist en me blijven bedreigen al jaren en maar roepen je bent afhankelijk van mij waande zonder mij kan je de rekeningen niet betalen van je huis want ja ik heb zins pas een waijong en me andere zoons hebben ook een kleine in komen dus ik heb geen recht op huurtoeslag en daar dreig die steets mee de relatie is al jaren niet goed meer en toch blijf ik het steets proberen ik ben me zelf kwijd geraakt en me zelfvertrouwn kwijd door hem en durf me relatie niet te beeindigen omdat ik bang ben dat ik het zelf niet red en weer woord bedreig door hem

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Mary,

    Manipulatie, kleineren, bedreigen en agressiviteit horen niet thuis in een gezonde relatie. Als ik jouw verhaal zo lees zou ik naar je huisarts gaan. Die kan je advies geven, maar ook doorverwijzen naar bijvoobeeld de GGZ en andere hulpinstanties waar je een persoonlijk gesprek kunt hebben met een specialist voor dit soort situaties. Je moet wel zelf de eerste stap nemen en niet blijven hangen in deze situatie. Ga met je huisarts praten en volg de verdere adviezen op. Als je echt wilt, kun je elke situatie veranderen…

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Oude liefde Roest niet schreef:

    ik heb 13 jaar een relatie gehad met een vrouw, deze relatie kenmerkte zich door rampspoed. 2003 kreeg ze een herseninfarct en was ze bijna 2 jaar halfzijdig verlamd. hiervan herstelde ze gelukkig goed, in de jaren daarna overleed haar broer, kreeg haar zus een hersenbloeding en weer daarna overleed haar andere zus. Daarnaast hadden we een druk samengesteld gezin met tieners, deze tropen jaren veranderde zij in een vrouw die extreem jaloers was, kregen we vaak ruzie waarin ze door achterdocht en waanideeën allerlei dingen in haar hoofd haalde waardoor ze in 2 sec in razernij kon uitspatten. onze relatie ging bergafwaarts. Ik was altijd haar steun en toeverlaat in de moeilijke jaren, 2011 was het jaar dat ik e.e.a. voor de kiezen kreeg, moeilijke rechtszaak rondom mijn kinderen, en mijn vader overleed plotseling, daarnaast een relatie die niet lekker liep, eind 2011 gingen we uit elkaar. in het jaar dat volgde ben ik gevlucht in een andere relatie en deed de rust ruimte en de persoon met wie ik was me heel erg goed, ik verlangde naar deze rust en wilde kost wat kost niet meer in de verleiding komen nog ooit contact te hebben met mijn ex. mijn huidige partner is 15 jaar ouder dan ik ben, en al snel kreeg ik een huwelijksaanzoek, en ik zei ja. ik heb jaren en jaren geen contact gehad met mijn ex, heb haar overal geblokkeerd en ontliep haar zoveel als ik kon.
    En toch, bleef ze altijd ergens in mijn gedachten, een muzieknummer wat ik hoorde, een herinnering, na een jaar of 6 kwam daar de behoefte bij om gewoon weer eens hoi te zeggen als ik haar toevallig tegen kwam, weer een hele tijd later, kreeg ik op een feest, een gevoel dat ik haar miste, toch deed ik er niets meer. weer 2 jaar later, een app., even contact, en steeds vaker kwam ze weer in mijn gedachten. al deze jaren is zij bewust alleen gebleven, wel wat contacten maar geen vaste relatie/partner . sinds feb van dit jaar heb ik vaker contact, ik had de behoefte om te praten over ons wat er gebeurd was. Mijn ex heeft in al de 9 jaar dat we uit elkaar zijn geweest een harde leerschool gehad, ze is zichzelf tegen gekomen, weet wat er is mis gegaan en heeft geleerd en zoals ze zelf zegt, ten goede veranderd. wat is de situatie nu, ik ben getrouwd met een 15 jaar oudere lieverd, waarmee ik een respectvolle relatie heb, maar geen passie of sex leven deel. ik was altijd met deze relatie tevreden omdat ik simpelweg niet openstond voor wat anders en ik destijds de keuze heb gemaakt om te trouwen. En nu, mijn ex is in mijn leven, en ik ben verliefd en niet zo een beetje ook, ik wordt overspoeld door verlangen naar mijn ex, zij is ook verliefd op mij ze geeft aan dat er een rede is dat ze nooit een vast relatie kon aangaan , en die rede ben ik. Als ik aan mijn echtgenoot denk, wij zijn nu 9 jaar samen dan voel ik vriendschap, respect maar geen aantrekkingskracht, mijn intuittie zegt me dat een toekomst samen me beangstigd leven als broer en zus en als ik eerlijk ben kan ik dit ook niet. het leeftijd verschil was 9 jaar geleden geen probleem, nu wordt steeds duidelijker dat we in verschillende fases van ons leven zijn beland. Mijn echtgenoot nu 65 kan zo wel 100 worden, ik 50 kan dat niet. Mijn dilemma, mijn hoofd en hart schreeuwt om mijn ex, mijn loyaliteit ligt bij mijn echtgenoot en de pijn die ik haar doe door eventueel weg te gaan, die gedachte daaraan doet me pijn, waardoor ik niet kan kiezen.

  • Beste,

    Ik heb nu ongeveer 1.5 jaar een relatie met een man die nog steeds sms contact heeft met zijn exen, zelfs van 20 jaar geleden.Op zich vind ik dat niet erg maar hij is altijd stiekem met zijn gsm, ik word hier zeer wantrouwig door , te meer ook omdat hij zijn gsm nooit meeneemt als hij bij mij is.Ook word ik met elke ex vergeleken, ik ben ik toch?Op zich is het wel een lieve en een mooie man met een goed hart maar waarom wil hij zin relatie op het spel zetten door zo achterbaks te doen.Ik heb het hier niet over een 20er maar over een bijna 60er.Hij kan ook niet praten over gevoelens en krijg er geen binding mee want alles wat ik zeg ketst hij af op wat anders.Ik geloof wel dat hij mij graag ziet en zo maar zonder dat vertrouwen kun je toch geen relatie opbouwen?hij neemt ook nooit verantwoordelijkheid over zijn gedrag ( kan mij om niks afsnauwen en negeren) zegt nooit sorry of dank je wel.Is dit nu een narcist of gewoon iemand met een bord voor zijn kop?Elke keer als ik afstand wil, staat hij of onverwacht aan mijn deur, of zelfs op mijn werk, zit ik met een vriendin dan op een terras dan rijdt hij daar ook rond, dit is toch geen gezond gedrag?

    Alvast bedankt

    groetjes gena

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Gena,

    Het lijkt mij eerlijk gezegd ook niet zo’n gezonde relatie. Lees je eigen omschrijving nog eens terug. Er staat niet veel positiefs in over zijn gedrag. Ik mis de liefde, communicatie en support die nodig is voor een stabiele relatie. Wie daarvan (van dat gebrek) de oorzaak is, doet er eigenlijk niet echt toe. Het gaat erom dat jullie je beiden goed voelen over elkaar en op een positieve manier jullie leven en ervaringen willen delen. Dat lees ik helaas niet in jouw verhaal…

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Dag Frank,

    Ik heb 4 jaar een vriendin, het eerste jaar terwijl ik nog met mijn (nu) ex was. Ik ben absoluut geen vreemdganger of iemand die op zoek is naar continue aandacht. Mijn relatie met mijn ex is er één van 20 jaar geweest met 3 kinderen. Mijn vriendin heeft mij betoverd, ik kon haar al een jaar of 2 ervoor en toen zijn we vriendschappelijk met elkaar omgegaan. Tot ze een keer een weekendje meeging toen ik naar het buitenland moest. Ik was weg van haar (en nog steeds). Het eerste jaar deden we leuke dingen, gingen samen een paar dagen naar het buitenland, gingen samen uit en er ging een wereld voor mij open. Ik deed dit stiekem voor mijn ex. Ik schaamde mij diep van binnen ook naar haar dat dit gebeurde.
    Na een jaar begon ik te merken dat mijn vriendin zo nu en dan wat stil werd als we terugkwamen van een dagje samen. Ze kon het niet meer zo goed hebben dat ik erna naar huis terugging. Enfin, ik ben vertrokken thuis en bij haar ingetrokken, ik had een groot mooi huis en woonde nu in een kamer van 4×5 bij haar…en haar moeder (die ik ook goed kende en die zo lief was dat ik er ook kon inwonen). Eerst voor 3 maanden om even te wennen en ik wist niet waar het zou eindigen. Mijn ex wist ervan en was er ziek van, echt ziek. Na 3 maanden ben ik weer thuis gaan wonen omdat ik veel moeite had met wat het met mijn ex deed (en de kinderen). Ik heb geprobeerd uit te vinden wat ik moest doen maar ik was (en nog eigenlijk) zo verliefd op mijn vriendin dat ik niet meer helder kon denken. Na 8 maanden woonde ik weer bij mijn vriendin. Mijn vriendin had voor mij een relatie met iemand wat geen liefde was, had weinig geld en was opgegroeid met weinig. Ik heb haar behandeld als een prinses en gaf haar van alles, niet om haar te kopen maar gewoon omdat ik graag voor iemand zorg en het leuk vind iemand te verwennen. Zij had een issue met haar vader die haar (en haar moeder en zus) in haar kindertijd heeft laten zitten. Ze is zelfs depressief geweest. Daarvoor is ze behandeld want het was serieus een trauma. Haar verjaardag was altijd een sombere dag voor haar omdat dat haar eraan herinnerde. Ik leukte de eerste verjaardag op met een speciaal (duur…heel duur..) kado dat haar wegblies. Gewoon zonder bijbedoeling wilde ik haar blij maken. Ik ben niet rijk maar heb wel eens een mazzeltje met werk waar door ik soms ruim in de portemonnee zit. Dit deed ik ook met kerst en met soms gewoon zomaar. Ik vind haar de mooiste vrouw op de wereld. Ik realiseer mij dat anderen daar vast anders over denken (ze is niet heel dik maar wel een paar kilo teveel en heeft geen instagram uiterlijk), maar ze is perfect voor mij. De seks was superfijn en dat vertelde ze mij ook. Ik was daarin een beetje onzeker, maar ik geloofde haar volkomen dat zij het ook echt zo beleefde. Op een gegeven moment gaf ze aan dat ze verder met mij wilde en dat ik wel het huis moest verkopen en niet alles meer voor mijn ex moest betalen want, wie doet dat nu voor zijn ex. Omdat ik van mening ben dat mijn kinderen fijn zaten bij mijn ex en ook een veilige auto nodig hadden die er toch al stond betaalde ik gewoon de hypotheek en de autokosten. Het was immer dat ik was weggegaan, hoe kon ik mijn gezin nu laten vallen op financieel gebied. Het huis hadden we zelf gebouwd en het was toch een stukje trots. We hebben er gedurende het jaar en het jaar erop vaak woorden over gehad, ik wist dat als ik verder zou gaan met haar, en dat wilde ik echt, ik er niet onderuit zo komen. Mijn ex werkt en zorgt voor de kinderen en was furieus over mij de kinderen laten ophalen om ook bij mij (ons) te zijn. Dat snapte ik heel goed omdat ik het omgedraaid ook heel moeilijk had gevonden. Resultaat is dat ik het maar zo liet zoals het was en er 2x per week een middag en/of avond was om met de kinderen te zijn, eten en ze naar bed te brengen.Iedere keer als ik er wegging stierf een stukje van mij. Als ik dan weer bij mijn vriendin was voelde ik mij weer beter.
    Haar moeder wilde dat ik zelf een plek ging zoeken voor mij en haar dochter omdat ze haar privacy terugwilde en dat snap ik heel goed. Ik huurde een appartement en dat leek een goede plek, slaapkamer extra voor de kinderen en op onszelf. Bleek dat de buurman een aardige vent was en leuke vrienden had. Meeste alleenstaand en alleen geïnteresseerd in dates en onenight stands en duidelijk niet het type gezinsman.We werden snel geaccepteerd en deden er vaak een borrel. Mijn vriendin gaf aan dat het leuke mensen waren en dat ze er goed mee kon lachen maar aan iets anders zou ze niet moeten denken. De kinderen kwamen de eerste maanden nog steeds niet op 2x een middag na waar ik ze gewoon meenam. Ex pissed en dat weerhield mij van doorpakken. Uiteindelijk ben ik begonnen met doorpakken en heb een makelaar gebeld voor info over verkoop huis. Een mediator had ik al een jaar eerder bezocht over ouderschapsplan maar ik heb het traject niet helemaal afgemaakt en het open gelaten.
    En toen gebeurde het, na een avondje borrelen, ik had wat teveel op en maakte een opmerking eenmaal thuis dat er weinig meer van haar uitkwam. Ze explodeerde (we hadden eigenlijk nooit ruzie) en heeft de volgende dag aangegeven dat ze naar haar moeder terugging om ruimte te pakken, ze gaf aan dat ze heel vaak aangegeven heeft dat er niets veranderd en dat ze er geen vertrouwen meer in had.
    Ik raakte in paniek en wil haar niet kwijt. Ik heb het huis in de verkoop gezet en alles verder geregeld en verwachtte een opgeluchte vriendin die nu zag dat het eindelijk ging gebeuren. Ze had een jaar geleden aangegeven zelf een kinderwens te hebben (en bij aanvang relatie had ik aangegeven dat ik haar die niet wilde onthouden al wilde ze toen geen kinderen (maar de eierstokken gaan ooit vanzelf rammelen :-) ) maar puur voor mijzelf er nooit over nagedacht had). Die wens accepteerde ik ook nu ik met haar in het diepe ging springen..
    Maar ze kwam niet terug en gaf aan dat het gevoel er niet meer voor haar was, 4 weken gingen voorbij waar ze soms kort langskwam en weinig appte. De 5e week met haar gesproken en ze roept nu dat het als een bevrijding voelt en dat ze aan zichzelf wil werken omdat ze 2 jaar geleden heeft onder mijn treuzelen. Ze roept zelf als je wil daten, doe het gewoon.
    Inmiddels heb ik wat psychologische boeken gelezen en ze vertoond heel veel please gedrag, De buurman wordt in de watten gelegd, dingen die ze voor mij niet meer deed of wat een probleem was doet ze uit zichzelf, de vrienden ervan gaan verhuizen, zij komt helpen.
    Hij is jarig, zij regelt boodschappen en nodigt vrienden (van hem) uit. Ze heeft vaak aangegeven dat ik er niets van moet denken want het zijn gewoon vrienden. Ik heb wel mensen kennis en de buurman zou nooit met haar iets beginnen. Zij is zeker niet zijn type.
    Ze gaat uit met vriendinnen en neemt zelfs een vriendin mee omdat ze denkt dat het ‘wat’ voor de buurman is.

    Ik ben nogal in de war. Ik heb haar gezegd dat ik snap wat er aan de hand is, het is niet alleen het probleem dat ik niet doorgepakt heb omdat ik gewoon moeite had ermee en het pas gedaan heb toen ze wegging maar ook dat ik haar minder waardering heb laten voelen en minder met haar heb ondernomen dan ervoor. Die waardering lijkt ze nu obsessief te zoeken bij de buurman en de vrienden.
    Ik heb besloten dat ik even afstand neem en niet teveel erbij ga zitten als ze op visite gaat omdat het mij kapot maakt er als een lulletje rozenwater bij te zitten en zij mij negeert als het kan. Ik weet dat ik een goede man ben en dat veel vrouwen een moord voor mij zouden doen. Ik ben goed voor haar geweest en we hebben veel mooie momenten gehad en veel gelachen. Ik wil haar niet kwijt.

    Tips?

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Tom,

    Nou, dat is een heel verhaal, je hebt je niet ingehouden :)

    Het heeft weinig zin om het verleden te veranderen, want dat lukt je niet en je vriendin ook niet. Dus de vraag is: hoe staan jullie er nu voor? Je bent overduidelijk gek op je vriendin, maar er zijn twee mensen voor nodig om een relatie ‘door te pakken’. En jullie moeten allebei verder willen, anders heeft het geen zin.

    Mijn tip: vertel haar dat je heel graag verder met haar wilt, maar dat je niet eindeloos wilt wachten. Dat is natuurlijk je goed recht. Zeg dat je vooruit wilt kijken, niet achterom. Vraag haar hoelang ze nodig heeft om die beslissing te maken (om door te gaan of niet) en accepteer die tijd, of – indien je dat te lang vindt – neem afscheid. Geen enkele keuze is makkelijk, maar blijven hangen in een soort wachtstand is nog moeilijker omdat je niet weet waar je aan toe bent. Dus elke actie is beter dan dit :)

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
Frank

  • Dag Frank, bedankt voor je antwoord.
    De buurman en een vriend hebben haar al eens gezegd, ga nou gewoon terug, hij is een hele leuke vent, praat en maak het goed.
    Ze wankelde maar is uiteindelijk voor ik er was weggegaan. Later sprak ik haar en zei ze dat ze nu geen gepusht kan hebben en als ik het dan nu toch zou willen weten haar antwoord ‘ nee ‘ zou zijn.
    Ik heb haar aangegeven dat ze haar tijd kan pakken en ik niet direct op een antwoord wacht.

    Ik sprak vandaag een vriend en hij zei wat ik dacht toen ik in de auto erheen reed: Ik wil haar helpen met haar please gedrag, ik lees dat het te maken heeft met de eigen grenzen overschrijden, het hebben van een laag zelfbeeld en meer van deze problemen. Daarbij heeft ze ook fybromalgie, een soort reuma achtige aandoening die vaak parten speelt als je teveel hooi op je vork neemt en dat je ja roept terwijl je lichaam nee zegt.

    Als ik alle dingen bij elkaar optel dan is het wel een verklaarbaar verhaal. Ik zou haar graag willen helpen om haarzelf weer in goede doen te krijgen, los van dat ik haar terugwil, als vriend want ik ben ook gewoon haar vriend. Ik denk aan een manier om dit te opperen, mijn vriend zei mij (weer wat ik dacht toen ik het opperde) dat een brief of videoboodschap een goed idee is om geen discussie te krijgen of halverwege in de rede gevallen te worden.
    Ik denk namelijk dat zoals het nu gaat, het wachten is dat ze keihard op haar bek gaat.

    Wat denk jij?

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Tom,

    In mijn ervaring kun je mensen alleen helpen als ze willen dat je ze helpt. Hoe goed je bedoelingen ook zijn. Het is aan haar om aan te geven of ze ‘geholpen’ wilt worden en dan ook nog specifiek door jou. Anders heeft het een averechtse uitwerking en creëert het alleen maar meer afstand. Gun iemand de vrijheid om zijn of haar eigen beslissingen te maken, dat is het beste cadeau dat je iemand kunt geven. :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Dag Frank,

    Een laatste bericht erover want ik heb een vraag:
    Ik heb gelezen over de geen contact regel. Ik app haar niet (op 1 bericht na over iets dat ze vroeg toen ik haar zag over iets dat ze niet kon vinden in haar spullen).
    Ik kom haar soms tegen als ik bij de buurman (waar ik vriendschappelijk mee omga) ben en zij daar kennelijk mee heeft afgesproken of ze is er opeens (ze heeft verder in het dorp geen echte vrienden waar je ff een glaasje gaat drinken). Dan praten we wel in groepsverband of tegen elkaar maar meer oppervlakkig en ze geeft mij een kus als ze weggaat.
    Ik vind het heel moeilijk.Ik laat haar verder met rust.
    Ik begrijp als je elkaar niet ziet je elkaar zou gaan missen of in ieder geval van afstand er over zou gaan denken. Ik denk de hele dag aan haar, zie ik haar…ze ziet er zo mooi uit :-(
    Ik kan moeilijk uit mijn eigen huis wegblijven omdat ze in de buurt is.
    Ik heb wat vrienden discreet gesproken en die slaan steil achterover hoe dit is gegaan (ik bespaar ze de details en hou het liever kort) omdat ze ons allemaal zo een leuk stel vinden.
    Ook de vriendenkring van de buurman geeft aan dat ze het heel klote vinden.
    Ik heb van het weekend een bezoek gebracht aan de plaatselijke kroeg, buurman en vrienden en zij waren er ook. Ik had erg het idee dat ze mij aan het pesten was, overdreven lachen en aandacht zoeken bij de portier, hem omhelzen terwijl ze hem 3x heeft gezien in vanaf mei dit jaar bij het uitgaan.Alsof ze wil laten zien, kijk wat je kwijt bent.
    Er gaat vanalles door je hoofd, soms denk ik wel eens ‘ zou het een test zijn’. Ze riep wel eens dat als het over zou zijn ik regelrecht naar mijn ex zou gaan.

    Bedankt!

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Tom,

    Je kunt niemand verplichten om bij je te zijn, hoe graag je het ook zou willen.

    Zolang je denkt dat je haar nodig hebt om je goed te voelen, blijf je in deze vicieuze cirkel ronddraaien.

    Het is tijd om je aandacht weer te richten op jezelf. Niet op haar, maar op jezelf.

    Als je dat doet, dan verplaats je je afhankelijkheid naar zelfwaardering.

    En dat zal ongetwijfeld een nieuwe vriendin aantrekken die jou wel waardeert.

    Het is niet makkelijk om dit te doen, maar iemand willen die je niet kunt krijgen, is een recept voor frustratie.

    Gun jezelf meer dan dat :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hai Frank,

    Mijn hoofd zit vol en ik ben zoekend naar iemand die me kan helpen..zodoende kwam ik hier terecht.. ik heb 15 jaar een relatie, we hebben 2 kinderen waar ik alles voor doe.. onze relatie voor de kinderen ()ik was in puberteit) twijfelachtig..hij dwong zich op en ik vond hem wel leuk maar was meer fysiek..hadden wel een connectie maar niet zozeer dat ik me volledig kon uiten bij hem.. toen ik bleek zwanger te zijn()toen 17 jaar) belde ik hen want ik kwam zelf uit een niet financieel kant (mijn moeder werkte hard maar kon verder niks extra’s uitgeven en ik had wisselend wat)en wis niet wat ik moest doen.. hij nam gelijk de rol op ondanks dat zijn ouders abortus opbleef stellen ..ik wou het vruchtje ook niet pijn doen dus accepteerde het zwangerschap en dus ook het relatie.. de jaren gingen goed en niet goed..op dit moment voel ik me claustrofobisch dat heb ik ook aangegeven.. hij geeft aan dat ik misschien meer voor mezelf niet doen(lastig met corona).. als het gaat op relatievragen dus vakantieland vraag ben je gelukkig word ik al emotioneel en denk ik nee ( dat maak me zelf gestrest want waarom ben ik niet gelukkig? Ik weet dus wel het antwoord maar mijn gedachten spelen te veel.. andere kant wil ik graag gewoon alleen met de kids zijn geen verantwoording afleggen , geen rekening met iemand houdeb qua liefde en tijd ( hij geeft aan dat ik de laatste tijd geen aandacht geef en dat klopt ook ik heb dr afgelopen jaren teveel gegeven van mezelf voor iemand anders..en gun mezelf ook tijd) maar aan e andere kant Denk ik kan ik het wel echt alleen af dan..als ie echt er niet zou zijn hoe is het dan..hoe zou het voor de kinderen zijn…en dan gaat me gedachten weer ik zou hem met alles helpen een ander woning etc. misschien kunnen we dan een andere band krijgen en communiceren we dan beter als er wat meer ruimte is is..en dan gaat het weer maar hoe gaan zijn ouders hiernaar kijken.. gaan ze hem niet dingen dan zeggen en word het dan niet beter op..enof laat hij me dan niet met rust.. zoveel vragen dat ik er zelf niet uitkom zoals je kan lezen… Ik hoop dat u me kan helpen met wat ik het beste kan doen… het helpt misschien ook niet mee dat ik sinds kort iemand heb leren kennen via sociaal groep die alles op hetzelfde manier ziet als ik en veel dingen gemeen hebben qua doen en laten… En ik de onderscheid tussen iemand heel aardig vinden en hem in mijn leven wil houden en verliefd voelen omdat ik hem niet persoonlijk ken..maar met alles waar we het over hebben word ik opgewekt en blij..en dat kan over alles gaan..bij mijn huidige partner als hij wat zegt boeit het me echt niet hoeveel ik me best ook doe en ik altijd wel luister…pfff moeilijk….

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Chan,

    Het is uiteraard niet mogelijk om hier het perfecte antwoord te geven, want er speelt te veel om hier in een korte reactie op in te gaan.

    Ik lees duizend vragen en elke vraag geeft je meer twijfel.

    Dus ga terug naar de basis:

    1 Met alle ups en downs die bij een jarenlange relatie horen, wil je mèt of zonder je partner verder? Daar hoef je niet over na te denken (want dat geeft alleen maar meer twijfel), dat moet je vooral voelen. Ja of nee, wel of niet. Ga terug naar je gevoel.

    2 Weet dat alle uitdagingen in een relatie ook weer terugkomen in een volgende relatie, want veel uitdagingen zitten in onszelf (bv onszelf voorbij lopen of).

    3 Weet dat uiteindelijk geluk vooral in jezelf zit. Dus als je nu niet gelukkig bent, bekijk dat heel goed of dat echt aan je partner ligt, of dat je zelf werk te doen hebt (door beter in je eigen vel te zitten.)

    Voor wat betreft het laatste, gaat dit artikel je meer inzicht geven:
    https://www.newstart.nl/blog/waarom-ben-ik-nog-niet-gelukkig/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Dag Frank,

    Sinds 2 weken zijn mijn vriendin en ik uit elkaar. We hebben een relatie van 2,5 jaar achter de rug… het is de tweede maal dat zij een punt heeft gezet achter onze relatie.
    We blijven namelijk stuiten op het volgende, nutteloze ruzies en discussies. Ze zijn er zoals in elk koppel, maar worden telkens bijgelegd en uitgepraat. Wij hebben ook altijd zulke conflicten met respect, hier escaleert het nooit.
    Ik kan zulke conflicten voeren, meningsverschillen die er dan zijn en leiden tot een discussie of ruzie, of gewoon een ergernis. Zolang deze maar uitgepraat raken en het bijgelegd is. Echter kan mijn ex-vriendin niet om met het gevoel dat wij ruzies en discussies hebben. Dit zorgt voor negatieve energie bij haar en omdat zij deze dan zo graag wil vermijden bijt ze op haar tanden en is ze zichzelf niet meer. Zij staat in het leven met de gedachte dat er in een goede relatie geen (of toch zeer weinig) ruzies en discussies zijn. Haar emmer is nu onlangs overgelopen, zij ziet geen uitweg meer en heeft met alle pijn in haar hart de relatie stopgezet. Ondanks het feit dat we elkaar doodgraag zien, een plekje willen in elkaars leven en zij ook duidelijk maakte dat ik haar van begin tot einde gelukkig heb gemaakt.
    Werken aan deze problemen kan zij niet meer, zij is ervan overtuigd dat het beter is zo.
    Toch weet ik dat er nog te vechten valt, zeker omdat onze relatie perfect was buiten die (kleine) conflicten. Dat heeft zij ook al bevestigd.
    Zij wilt nu vrienden blijven, in elkaars leven zijn en nog steeds enorm veel delen met elkaar, samen op reis gaan, samen gaan eten, sporten, etc. Ik vraag me af of zij werkelijk op 2 weken tijd zo’n klik heeft kunnen maken en of zij zich niet sterker voordoet. Zij maakt ook duidelijk dat ze sterk afziet van onze breuk, enorm veel denkt aan ons en zelf met medicatie moet slapen. Ze is een enorme denker/twijfelaar, weet dat ze ooit spijt zal krijgen. De laatste keer dat we elkaar gezien hebben heeft ze van begin tot einde gehuild en heeft me zelf nog een afscheidskus gegeven.
    Tot voor kort stuurde ze mij nog, over alledaagse dingen zoals tijdens onze relatie. Maar dit lukt niet voor mij, een vriendschap zie ik niet zitten want ik hou nog zielsveel van haar. Hierdoor heb ik het besluit genomen om 2 weken geen contact te hebben, met de vraag of zij nogmaals alles op een rijtje wilt zetten en al het positieve tegenover het negatieve wilt plaatsen om zeker te zijn dat er niets meer te redden valt. Ze houdt zich sterk en ik heb het gevoel dat ze zich wil overtuigen van haar keuze. Ook opnieuw gaan verantwoorden dat ze het een nieuwe kans zou willen geven zit niet in haar volgens mij, ze is enorm standvastig. Toch wil ik haar terug… ik ben radeloos en weet niet wat te doen. We hebben nu 3 dagen alle contact verbroken maar het doet me ontzettend veel pijn. Valt er echt niet meer te vechten dan? Is onze relatie dan zo ongezond?
    Alle tips zijn welkom… ik wil werken aan mij/ons en de relatie. Want we zijn voor elkaar gemaakt… zien elkaar zo graag, vinden elkaar enorm aantrekkelijk en keken uit naar de toekomst. Het samenwonen in mijn recentelijk aangekocht appartement. Toch kon zij ook dit geen kans meer geven. Is het een impulsieve reactie geweest om ons te laten gaan? Want 3 dagen voor onze breuk was zij nog heel gelukkig en gaf zij ook niet aan met deze gedachtes te zitten. Na een geëscaleerde ruzie heeft zij het gedaan gemaakt op haar werk, via sms.

    Dankjewel om dit te lezen en me eventueel bij te staan met raad.

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Jules,

    “Ik kan zulke conflicten voeren, meningsverschillen die er dan zijn en leiden tot een discussie of ruzie, of gewoon een ergernis. Zolang deze maar uitgepraat raken en het bijgelegd is. Echter kan mijn ex-vriendin niet om met het gevoel dat wij ruzies en discussies hebben.”

    Ik vermoed dat daar de kern van het probleem ligt. Jouw vriendin denkt wezelijk anders over ruzies dan jij. Voor jou is het een onderdeel van elke relatie, voor haar zijn ruzies een no-go. Zoals je schrijft:

    “Zij staat in het leven met de gedachte dat er in een goede relatie geen (of toch zeer weinig) ruzies en discussies zijn.”

    En nu is er een relatiebreuk:
    
“Werken aan deze problemen kan zij niet meer, zij is ervan overtuigd dat het beter is zo.”

    “Valt er echt niet meer te vechten dan? Is onze relatie dan zo ongezond?”

    Je kunt alleen maar ‘vechten’ voor een relatie als de ander dat ook wil. Dat is helaas een feit.
    
Zoals ik het lees, voelt ze nog veel voor je en de kans is dan ook goed mogelik dat met tijd en vertrouwen (dat voor haar kennelijk nu weg is), jullie weer bij elkaar komen. Mijn advies is om dan héél voorzichtig te zijn met ruzies, want voor de vriendin leiden deze tot een relatiebreuk.

    Dat wil niet zeggen dat één van jullie daar beter mee omgaan dan de andere: mensen zitten nu eenmaal anders in elkaar en dat kunnen we alleen maar accepteren en respecteren.

    Is er nog iets dat je nu kunt doen? Nee, de bal ligt bij haar. Het enige dat je kunt doen is haar precies zeggen wat je voelt en vindt. Wat gebeurt is, kun je niet meer veranderen. Maar ik hoop voor je dat het nog lukt tussen jullie – want er is liefde genoeg als ik het zo lees :)

    Heel veel succes en sterkte!

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • zomaar iemand schreef:

    Hallo Frank, ook ik weet niet wat te doen. Ik heb na moeilijke een relatie van 13 jaar, meteen een nieuwe relatie gekregen met een partner die 15 jaar ouder is als mij. Ik was niet verliefd, maar hij was alles wat ik op dat nodig had, warmte, rust, genegenheid, Ik ben nu 50, en hij is 65 inmiddels zijn wij bijna 9 jaar verder, en ik voel geen fysieke aantrekkingskracht, nooit gevoeld ook maar de laatste 3 jaar voel ik weerstand bij het gevoel elkaar te willen aanraken. Hij is lief, liefdevol, attent en ik twijfel, ik twijfel zo. Ik denk dat ik in een midlife crisis zit, er zit zoveel onrust in mij, ik weet diep in mijn hart dat hij niet de juiste partner voor me is. Ik ben me ten volle bewust dat ik in de 2de fase van mijn leven zit en ik ben bang voor de toekomst. niet voor hem als persoon maar wel voor de verschillende levensfases waar we inzitten. Er zijn zoveel verschillen tussen ons, we missen begeerte maar we hebben het wel goed samen. Het idee dat bij hem de leeftijd nog sneller zal gaan tellen, doet me huiveren. Als de verschillen nu al zodanig zijn dat ik twijfel hoe moet dat dan als hij 70 is., of 75 . Ik kan echter de knoop niet doorhakken, zijn verdriet het leven wat ik van hem afneem, ik hou van hem maar ben bang dat als ik straks 80 ben en achterom kijk ik moet zeggen ik heb het verkeerd gedaan met mijn leven. Ik voel me schuldig, sta op het kruispunt van mijn leven en ik kan maar niet voor mezelf kiezen omdat het idee om hem kwijt te raken me ook vreselijk pijn doet.

  • Frank De Moei schreef:

    Beste zomaar iemand,

    Lees je eigen verhaal eens terug, het is vrij duidelijk wat je gevoel je vertelt. Het probleem is “ik kan maar niet voor mezelf kiezen omdat het idee om hem kwijt te raken me ook vreselijk pijn doet”.

    Dat kan ik me voorstellen. Er zijn in relaties nooit makkelijke keuzes. Voor alles wat we willen, moeten we een prijs betalen. Om door te gaan betaal je een prijs en om afscheid te nemen betaal je een prijs. Voor alles wat we willen, moeten we ook iets opgeven. Luister naar je hart en volg je gevoel. Of stel jezelf deze vraag: Van welke keuze krijg je het meeste spijt als je hem niet maakt?

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Sisi,

    Ook ik ken jou gevoel, ook ik heb mijn partner een tweede kans gegeven. Nu loop ik al iedere dag met het gevoel of ik wel de juiste beslissing heb genomen. Hij is een geweldige man, maar voor mij ontbreekt er zoveel. Hij is nu aan het vechten voor onze relatie, terwijl ik alleen maar twijfel.

    Hopelijk gaat het ondertussen beter met jou/jullie.

  • Charlotte schreef:

    Hallo Frank,

    Ik zit met een vreselijk gevoel.
    Met vriend is 29 en ik 33. We zijn 3,5 jaar samen en ik wil heel graag kinderen.
    Hij voorlopig niet en weet ook niet wanneer wel.
    Als ik van een nieuwe zwangerschap hoor, of we gaan op bezoek bij vrienden met kindjes voel ik me zo verdrietig dat ik niet samen met m’n vriend voor een kindje kan gaan. Het begint me echt op te breken.
    We zijn samen naar een coach gegaan en zij heeft tegen m’n vriend gezegd dat hij mijn tijd niet langer mag afnemen als hij geen kinderen wil en mij langzaam kapot maakt als hij me aan het lijntje houdt.
    Waar ben je bang voor? Vraagt zij dan, Weet ik niet zegt hij.
    Dat ellendige “weet ik niet” is zijn antwoord op alles.
    Nu hebben we afgesproken dat mijn vriend met zijn familie en vrienden eens goed gaat praten over dit probleem en over 6 weken hakken we de knoop door of we samen verder gaan.
    We zijn 1 week verder en hij heeft nog met niemand gepraat, en doet alsof alles koek en ei is tussen ons. Alsof dit probleem niet bestaat.
    Ondertussen ben ik op van de spanning omdat ik de kans zeer reëel acht dat we over 5 weken niet meer samen zijn.
    Ik ben al zo vaak het gesprek aangegaan over dit probleem, hem gevraagd iets te ondernemen en heb hem meegenomen naar die coach. Ik ben moe, en heb geen zin meer dat ik er altijd over moet beginnen dus speel nu maar flauwtjes mooi weer mee… Terwijl ik eigenlijk me zo ontzettend rot voel.
    Ik wil ook niet vragen wanneer hij nou eens met zijn familie en vrienden gaat praten… Ik wil zijn moeite zien en dat hij dit uit zichzelf doet en niet omdat ik erop aanstuur.
    Wat moet ik? Ik twijfel of ik uberhaubt verder met hem wil.
    Hij zit in de horeca en ik niet dus we leven buiten dit probleem ook nog behoorlijk langs elkaar.
    Ik hou van hem en het is een goede jongen. Ik ben ook zo ontzettend bang dat ik spijt ga krijgen als ik de relatie beëindig, maar ik trek dit echt niet meer. Ik wil een partner die met mij kindjes wil, met wie ik emotionele goede gesprekken heb en veel leuke dingen mee kan doen.
    Ik voel me zo ontzettend radeloos, verdrietig, afstandelijk en moe.
    Groetjes, Charlotte

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Charlotte,

    Dat kan ik me heel goed voorstellen.

    Jullie willen (op dit moment althans) verschillende dingen. Je weet niet zeker of je relatie er over 5 weken nog is. Je weet niet zeker of je droom (samen kinderen hebben) gaat lukken.

    Je probeert alles te controleren en niets schijnt te lukken.

    Hier is mijn suggestie. Deze suggestie klinkt wellicht vreemd en contra-logisch. Maar hier komt ie:

    Laat het los.
    
Laat het los alles te willen controleren. Laat het los je vriend te sturen. Laat het los te piekeren hoe het over 5 weken zal gaan. Laat het los te bedenken hoe je ervoor moet zorgen dat je krijgt wat je wilt.

    Laat het los. In ieder geval voor de komende 5 weken.

    Over 5 weken ga je een beslissing nemen die op dàt moment het beste (of het minst slechte) voor jou voelt. Je kunt er van tevoren over nadenken tot je erbij neervalt, maar je weet pas wat je gaat beslissen als het zover is.

    In de tussentijd is het ’t belangrijkste om jezelf niet gek te maken en je energie terug te pakken.

Besef dat je geen invloed hebt over wat je vriend beslist. Besef dat je niet in je eentje kunt bepalen hoe dit afloopt. En besef dat alle spanning die je voelt, ontstaaat omdat je probeert te controleren wat je gewoon niet kùnt controleren.

    Dat is menselijk en begrijpelijk, maar het helpt je niet op dit moment.
    
Trek even die controle-stekker eraf, laat het los – voor nu – en wacht af.

    Accepteert over 5 weken wat de uitkomst is. Bepaal daarna wat jij met die uitkomst wil gaan doen. First things first.

    
Hopelijk geeft dat wat lucht in de tussentijd…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    “Als je blijft doorgaan in een relatie waar je geen vreugde meer aan beleeft, dan wordt je langzaam leeggezogen. Zo’n relatie geeft je meestal negatieve energie en dat gaat ten koste van je levensgeluk.”

    Wat als de relatie geen blijdschap meer heeft door ziekte…?

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Anoniem,

    Een ziekte hoeft blijdschap niet per se in de weg te staan: als er genoeg liefde is voor, interesse in, en dankbaarheid voor de ander, dan overheersen de positieve gevoelens. Hier heb je uiteraard wel twee personen voor nodig. Dan is de relatie sterker dan de ziekte.

    In andere gevallen heb je voor je gevoel weinig keuze: je krijgt geen energie meer van een relatie, maar je voelt je toch veranntwoordelijk en hebt daardoor het gevoel dat je de relatie niet zo maar kan beeïndigen. Ziekte is een voorbeeld van zo’n situatie.

    Als je geen energie meer krijgt van een relatie (door wat voor reden dan ook), en je kunt geen afscheid nemen, dan kun je altijd wat afstand nemen. Met wat afstand nemen, blifjt de relatie toch in stand, maar wordt voorkomen dat het te veel energie en geluk kost, omdat de relatietijd wordt beperkt.

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hopeless schreef:

    Inderdaad een goed artikel met vele tips…. alleen weet ik niet wat ik moet Doen met mijn relatie… mocht iemand serieuze tips hebben is dit welkom .
    Ik zit ondertussen al 2 jaar in een relatie met volgens mij een narcist ,ik heb 4 kinderen waarvan 1 van hem ,maar onze relatie en communicatie gaat steeds slechter ,ik moet meer en meer toegeven terwijl hij mij meer en meer isoleert van vrienden en familie , ik mag zelfs mijn moeder niet meer zien , mijn beste vriendinnen heb ik moeten laten vallen omdat ze in zijn ogen stookten in de relatie ,en als ik dat niet zou doen zetten ik hun boven hem en was ik een slechte moeder en partner, wat ik natuurlijk niet wou dat de mensen zo over me zouden denken . Ik ? Een slechte moeder ?? Mijn kinderen zijn alles voor mij . Nu het punt is dat hij een alcoholprobleem heeft en zodra heel drinken hij vanalles in huis stuk maakt waarvoor er al verschillende keren politie is bijgekomen , en ze ook zeggen als hij zo doorgaat ik mijn kinderen kan kwijt raken , hij beweert telkens te veranderen als hij nog een kans krijgt maar dit is telkens van korte duur ,en ik moet steeds meer toegeven terwijl ik zelf als hij gaan werken is (als hij dat al doet ) niet buiten mag gaan wandelen of dergelijke , elke raad is welkom maar aub niet te grof … ik heb al genoeg miserie te verduren

  • Hopeless schreef:

    Normaal steunt je partner je toch door dik en dun ? Ookal heb je een ziekte , als de liefde sterk genoeg is mag dit geen probleem zijn

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Hopeless,

    Schrijf eens voor jezelf op wat je opgeeft als je met deze relatie doorgaat.

    Bijvoorbeeld: je gezondheid, de relatie met je moeder en familie en vriendinnen, je innerlijke rust, een rustige thuisbasis, enzovoort.

    Houd je niet in, maar schrijf alles op wat je – stap voor stap – kwijtraakt als je hiermee doorgaat.

    Lees het terug en besef dat wat je hebt opgeschreven, je leven is.

    Vraag jezelf: heeft mijn leven zin zonder deze dingen?

    Dat weet je natuurlijk allang, maar het is goed om het eens op papier te zetten. Zodat je je ogen er niet meer voor kunt sluiten…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Mijn dank van het lezen van deze omschrijving betreft relaties. Voor mij persoonlijk zijn deze handvaten zeer verhelderend, en brengen mij weer tot een ander inzicht, en tevens dichter bij mij zelf.

    Mvg Edith

  • Frank De Moei schreef:

    Fijn dat te horen Edith – dank voor je reactie!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik weet niet meer wat ik moet doen, het enige wat ik mag doen is gaan werken en de was en de plas. Hij gaat niet werken leeft voor zijn hobby zou er het land voor uitrijden terwijl ik enkel met de fiets mag gaan werken. Ik heb een eigen wagen maar heb de laatste keer gereden een jaar geleden. Hij leeft van mijn inkomen , doet wat hij wil .op verlof? Zeker niet … Heb juist 14 dagen verlof gehad, ben niet verder geraakt dan boodschappen doen. In 16 jaar nog zelfs de zee niet gezien… Mag geen vriendinnen hebben .. kan zo nog een eindje doorgaan…

  • {"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
    >