7 Verschillen tussen gelukkige en niet-gelukkige relaties

Gelukkige relaties zijn geen toeval. Ongelukkige relaties ook niet. Ze zijn het resultaat van bewuste keuzes:

1 – Er wordt anders omgegaan met liefde en vertrouwen dan in niet-gelukkige relaties.
2 – Er is meer diepgang en er wordt meer gedeeld.
3 – Beide partners zijn emotioneel zelfstandig en waarderen dat ook in elkaar.

Moet je bij relatieproblemen direct je relatie verbreken? Nee, gelukkig niet!

Leer van de lessen van gelukkige relaties en pas ze toe, dan voorkom je een hoop relatieproblemen.

Lees maar eens de reacties hieronder…

Hoe krijg je een gelukkige relatie met een ander?

Wat is een gelukkige relatie? Heel simpel, dat is een relatie die je energie geeft en waar jij en de ander zich goed bij voelen.

Het geheim van een gelukkige relatie is dat je jezelf blijft en de ander ook zichzelf laat blijven.

Hoe krijg je een gelukkige relatie? Door eraan te werken. Maar… je moet wel heel goed weten of je de juiste partner hebt om dat te doen.

Je kunt met een boot niet vliegen, dus de keuze van je relatiepartner is wel héél belangrijk.

Gelukkige zonder relatie of gelukiger met een relatie?

Beter gelukkig zonder relatie dan niet gelukkig terwijl je wel een relatie hebt, nietwaar?

In een gelukkige relatie test je elkaar niet, je vertrouwt elkaar en support elkaar. Als dat niet het geval is, dan ben je misschien beter af zonder de ander.

Je hoeft geen enorm spirituele relatie te hebben, maar liefde en vertrouwen moet er wel zijn.

Deze pijlers van een relatie blijven altijd belangrijk, of je nu een lange relatie of een korte relatie met iemand hebt.

Dit zijn de 7 tips voor een gelukkige relatie:

1. Liefde zorgt voor een gelukkige relatie.

In niet-gezonde relaties is liefde een onderhandelingsmiddel: “Ik houd alleen van je als je dit voor me doet. En als je dat doet, dan haat ik je.”

Liefde is een middel tot een doel, namelijk controle krijgen over de relatie.

Controle en geluk staan helaas haaks op elkaar. Dus controle in je relatie proberen te krijgen (door de ander proberen te controleren) en gelukkig zijn in je relatie, gaan meestal niet samen.

Bijvoorbeeld: Zolang je doet wat de ander wil, is er liefde. En anders is er het tegenovergestelde: boosheid, afkeer, jaloezie of afgunst.

Liefde is dus zeer beperkt en meestal slechts een momentopname.

Voorwaarden stellen aan je geluk.

In gelukkige relaties worden er weinig voorwaarden gesteld aan de liefde.

“Ik houd van je zoals je bent.”

Of: “Zolang je doet wat jou gelukkig maakt, ben ik ook gelukkig.”

Daardoor kan de liefde groeien.

En liefde groeit alleen in vertrouwen, niet in controle, want controle is meer gebaseerd op angst en angst staat haakt op liefde.

Dus laat de controle los:

Hoe meer je voelt dat de ander van je houdt zoals je bent, hoe meer je jezelf kunt zijn – en hoe meer liefde je terug kunt geven.

2. Zonder vertrouwen geen gelukkige relaties.

In niet-gelukkige relaties is er weinig vertrouwen.

Elke keer als je gekwetst wordt door het gedrag van de ander, wordt het vertrouwen minder. Op het laatst neem je alles wat de ander zegt met een korreltje zout.

Zonder vertrouwen geen liefde, diepgang, intimiteit of begrip, dus de relatie wordt steeds afstandelijker.

Mensen in gelukkige relaties vertrouwen elkaar blindelings. Ze weten precies wat ze aan elkaar hebben.

Misschien heeft het lang geduurd voordat dit vertrouwen er was. Maar eenmaal aanwezig, blijft het de relatie voeden met positieve energie.

Je weet dat de ander het beste met je voor heeft – en andersom ook natuurlijk.

Vertrouwen is het belangrijkste ingrediënt voor een gelukkig relatie, of het nu een relatie met je partner, met je vrienden of met collega’s is. Vertrouwen is alles.


”Hallo… Zelfvertrouwen!”

Heb jij genoeg van twijfel en onzekerheid?

Volg onze GRATIS serie:

Weg met Onzekerheid – Hallo Zelfvertrouwen!

Ontdek de Krachtige Weg naar Meer Zelfrespect!

“Mijn zelfvertrouwen groeit met de dag. Zowel op het werk als in mijn privéleven voel ik me gelukkiger. Ik sta er zelf van te kijken, maar het is waar. Bedankt voor de hulp!”


3. Diepgang is nodig voor elke relatie.

In minder goede relaties is de communicatie oppervlakkig. Je weet nooit wat de ander echt bezighoudt – of je hebt zelf geen behoefte te vertellen wat jou bezighoudt.

Daardoor raken gesprekken nooit de kern: wat iemand ècht denkt of voelt.

Er wordt veel gesproken over situaties (wat voor boodschappen er zijn gedaan, wat de weersvoorspelling is), maar weinig over diepere gevoelens.

In gelukkige relaties is die diepgang er wel.

Er wordt gesproken over wat de ander echt bezighoudt. Als je het bed deelt, ben je lichamelijk intiem. Als je gevoelens deelt, ben je emotioneel intiem.

Zonder intimiteit is er alleen maar afstand. Om dat te vermijden is diepgang essentieel.

4. Met delen worden gelukkige relaties nog beter.

In oppervlakkige relaties wordt er weinig gedeeld. Het lijkt alsof ieder een eigen leven leidt en slechts toevallig samenwoont.

Interesses worden niet gedeeld, ervaringen worden niet uitgewisseld en ideeën niet besproken.

De relatie lijkt op twee eilanden met een héle lange brug ertussen. Alleen door over te steken, kan er gedeeld worden.

Maar meestal is dat een brug te ver. Ieder blijft op het eigen eiland…

In gelukkige relaties wordt er veel gedeeld (niet alles, want er is misschien een gedeelte dat je liever met anderen deelt of voor jezelf houdt). Dat delen schept een band.

Delen is iets weggeven en het daarna dubbel terugontvangen. Zoals ze zeggen: “Sharing is caring.” Twee eilanden zijn naar elkaar toegegroeid…

5. Lachen is gezond voor elke relatie.

In slechte relaties wordt er weinig gelachen. Alles is zwaar en serieus. Relativeringsvermogen is er meestal niet.

Soms ontsnappen mensen hieraan door het plezier buiten de relatie te zoeken.

“Ze is altijd zo serieus, ik wil gewoon lol maken met m’n vrienden.” Of: “Hij ziet alles zo zwart, met mijn beste vriendin kan ik tenminste lachen…”

In gelukkige relaties wordt er wèl veel gelachen. Samen lachen – al is het alleen maar om je eigen tekortkomingen – werkt zo bevrijdend!

Wat doe je als je een zware dag hebt gehad? Soms heb je gewoon geen zin om daar over te praten. Dan voel je je beter bij een komedie of een kussengevecht.

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Lachen geeft licht, warmte en ontspanning. Lach, verdorie!

6. Zonder zelfstandigheid is er alleen afhankelijkheid.

In moeizame relaties is er altijd een vorm van afhankelijkheid. Eén partner is afhankelijk van de ander.

Het hoeft niet eens financiële afhankelijkheid te zijn. Vaker is het een emotionele afhankelijkheid. Het is alsof één van de twee het minder uitmaakt wat de ander doet.

De persoon die het minst te verliezen heeft als de relatie beëindigd zou worden, is degene die de relatie bepaalt.

In gezonde relaties is er gelijkwaardigheid. Twee mensen beslissen: “We voelen ons prima zonder elkaar, maar nòg beter met elkaar. We kiezen ervoor samen te zijn.

Niet uit noodzaak of armoede, maar uit liefde.” Beide personen waarderen elkaar en staan niet toe dat één de overhand neemt of de relatie bepaalt.

7. Waardering is nodig voor alle gelukkige relaties.

In niet-goede relaties ligt de focus erg op wat de partner fout doet.

“Ik zeg het elke keer weer, maar je doet het nooit goed!” Of: “Wanneer dring ik nou eens tot je door?”

Aangezien de focus ligt op de tekortkomingen van de ander, is er veel ontevredenheid.  Er wordt meer gekeken naar wat er niet is, dan naar wat er wèl is.

Gelukkige stellen waarderen elkaar.

1 – Je weet dat de ander niet perfect is.

2 – Je hebt geen behoefte hem of haar te veranderen.

3 – Je vergeet de kleine foutjes en richt je aandacht op wat je wèl waardeert.

Je kunt pas iemand waarderen als je ophoudt te focussen op diens gebreken. Dat geldt overigens niet alleen voor je relatie, maar ook voor jezelf!

Wil je een gelukkige relatie met andere mensen?

Met je partner, of met je familie, vrienden of collega’s?

Dan heb je meer inzicht nodig – en moet je ook wat aan jezelf werken. Want een goede relatie begint altijd met een goede relatie met jezelf.

De volgende online training gaat je hierbij helpen:


Wil jij gezonde relaties?

Volg dan deze online cursus Betere Relaties met Iedereen.

Geef je grenzen aan en los je relatieproblemen op.

Meer dan 15.000 cursisten gingen je voor!

“Jouw cursus is zo verhelderend! Was ik daar maar eerder bewust van geweest. Het geeft me veel voldoening – en het werkt!”

Verbeter je relaties


Heb jij een oppervlakkige relatie?

Zoals gezegd, zijn gelukkige relaties meestal diepgaande relaties. Je kunt met elkaar over alles spreken. Je kunt je kwetsbaarheid tonen zonder dat de ander daar misbruik van maakt.

Maar wat nu als je een oppervlakkige relatie hebt? Wat kun je daaraan doen?

Een relatie blijft oppervlakkig als een van jullie zich niet kwetsbaar durft op te stellen.

Dat hoeft helemaal niet aan de ander te liggen, het kan ook in de persoon zelf zitten.

Sommige mensen zijn door ervaringen uit het verleden gekwetst. Hun manier van omgaan met anderen bestaat eruit niet te veel de diepte in te gaan.

Want als ze dat doen, dan lopen ze de kans dat ze hun echte diepe emoties laten zien en zich dus kwetsbaar opstellen. Van die kwetsbaarheid kan misbruik gemaakt worden.

Dat gebeurde in het verleden ook al en dat willen ze ten alle kosten voorkomen. Dus deze mensen blijven daardoor liever aan de oppervlakte.

Mijn relatie blijft oppervlakkig, wat kan ik daaraan doen?

Als jouw relatie oppervlakkig blijft, dan kan dat dus gewoon aan de ander liggen. Dan heeft dat weinig met jou te maken. Misschien is er gewoon meer tijd nodig voor de ander om zich open te stellen.

Maar als je niet meer gelukkig in je relatie bent – doordat je relatie te oppervlakkig is – dan wordt het tijd om hier iets aan te doen.

Dan moet je heel duidelijk maken dat jij de diepgang in jullie relatie mist. Dat je dat nodig hebt. Geef duidelijk aan wat je graag wilt zien zodat de relatie minder oppervlakkig wordt.

Vraag door zodat je ook echt goed begrijpt wat je ander wilt en motiveert.

Begin met de kleine, makkelijke oplossingen en kijk of dit de relatie verbetert.

Dat geldt voor elk relatieprobleem: Kleine stappen kunnen een groot verschil maken.

Het is vaak een kwestie van geven en nemen. Ergens in het midden vind je meestal de beste oplossing!


Wil jij gezonde relaties?

Volg dan deze online cursus Betere Relaties met Iedereen.

Geef je grenzen aan en los je relatieproblemen op.

Meer dan 15.000 cursisten gingen je voor!

“Jouw cursus is zo verhelderend! Was ik daar maar eerder bewust van geweest. Het geeft me veel voldoening – en het werkt!”

Verbeter je relaties


Over de schrijver 

Frank De Moei

Ik ben een professionele life-coach, gespecialiseerd in persoonlijke groei.

Meer dan 15.000 cursisten heb ik inmiddels geholpen met een gelukkig en succesvol leven.

Wat wil jij?
Wil jij meer zelfvertrouwen, minder stress, betere relaties, leuker werk, meer geluk en meer succes?
Deze Online Trainingen gaan je helpen!

Meer over
Meer over Frank
Ervaringen van cursisten

Ontdek Het Geheim


Hoe krijg je wat je ècht wilt?


ONS GRATIS EBOEK

35.000 Lezers gingen je voor


Ook leuk om te lezen:

Reageer op dit artikel

  • Roosjeanne schreef:

    Hoi, ik heb al drie jaar een relatie met een jongen. Wij houden allebei zielsveel van elkaar. Natuurlijk gebeurt het weleens dat we ruzie hebben. Dan is het heel vaak dat ik de schuld krijg terwijl ik niks verkeerds deed. Ik zeg dat altijd wel duidelijk tegen hem en dan bied hij zijn excuses aan. Maar de laatste tijd vallen mij steeds meer dogen op van die verhalen kloppen niet. Ik heb het idee dat hij liegt, een leugentje om bestwil misschien?! Maar nu zijn we met een huis bezig en het gaat natuurlijk ook over geld. Hij heeft verteld wat we zelf in konden brengen enzo, maar nu kan hij de rekeningafschriften niet allemaal vinden(we moeten er namelijk wat meer hebben om te zien wat je opgebouwd hebt) we hebben er wel één en daar staat wel een bedrag op, maar mijn gevoelens twijfelen. Ik weet echt niet wat ik doen moet want we kunnen echt niet zonder elkaar, maar ik wil hem wel vertrouwen! Kan u me misschien helpen??

  • Beste Roosjeanne,

    Spreek je twijfels duidelijk uit (zonder beschuldiging uiteraard) en zet de stap alleen als je er 100% achter staat. Samen een huis kopen is een te belangrijke stap om halfhartig te doen.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Bertje schreef:

    Wat doe je als je partner zijn baan alles consumeert. Ook je partner. Hij ziet het niet in, want het is zijn “podium”. Daar haalt hij zijn kicks vandaan. Maar het beheerst ons hele leven en hij maakt er dankbaar gebruik van dat het financieel erg hard nodig is dat hij extra werkt. Terwijl hij dit altijd al heeft gedaan en niets wenst aan te passen.
    Verder is hij erg gesloten, deelt alleen oppervlakkigheden met mij. Als ik hem aangeef wat ik nodig heb (de 7 punten die in dit artikel staan) Geeft hij aan dat ik naar een psycholoog moet voor de zaken waar ik tegenaan loop…..

  • Beste Bertje,

    Tja, wat doe je als je partner gesloten, oppervlakkig is, zich niet wenst aan te passen en geen rekening houdt met wat je belangrijk vindt?
    Ik zou bij elkaar gaan zitten en vragen wat hij belangrijk vindt in een relatie en dat vergelijken met jouw verwachtingen.
    En vervolgens samen bekijken of er nog wel overeenkomsten zijn…

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • claudia schreef:

    Fijne artikelen om te lezen. Ook wel pijnlijk, juist omdat ik het herken en het voor mij ook zo ‘voelt’. Zo heeft onze relatie nooit veel diepgang gekend en voorheen kon ik daar mee omgaan, had ik voldoende om diepgang te halen uit ’t contact met vriendinnen. Overigens was dat 12 jaar geleden juist iets wat ik nodig had; een partner die niet ’te moeilijk’ deed. Maar inmiddels zijn er kinderen en dat heeft mij verder doen ontwikkelen. Alleen m’n partner lijkt daar niet mee bezig te zijn. Jaren heb ik het uit hem geprobeerd te trekken, door vragen te stellen, maar er komt nooit meer uit ’tja, weet ik niet’. Terwijl het een enorme attente man is, koopt na 12 jaar nog steeds zo nu en dan een bloemetje of ander cadeautje, schrijft af en toe een kaartje. Hij bedoelt alles enorm goed. Maar diepgang en het delen van emotionele ‘zaken’ zijn dingen die er niet in zitten. Helaas. En dat is het punt waarop de relatie nu aan ’t stuk lopen is. Nog steeds hoop ik dat vriendinnen contact de boel in evenwicht houdt, maar ik weet beter. Helaas.

  • Frank,
    Ik bewonder je artikelen. Altijd een bron van inzicht.
    Ik zit zelf in een relatie (al 25 jaar) waarbij ik voel dat ik gedwongen wordt om open en eerlijk alles te zeggen. Op zich een mooi doel, maar het staat niet helemaal op mijn lijf zeg maar.
    Ik krijg de ander niet tot inzicht dat er bepaalde dingen zijn die ik liever voor mezelf hou.
    Je moet dan denken aan eigen opvattingen, ideeën, dingen die ik leuk vind om te doen of misschien contact met mensen die mijn partner niet kan luchten. Geen heftige dingen die te maken hebben met ontrouw, relaties, geheimen waarbij mijn eigen (of algemeen bekende) normen overschreden zouden worden.
    Ik maak altijd een afweging als ik iets wil delen. En daarbij is mijn hoogste doel om de relatie niet te frustreren. Dus omwille van de stress en de pijn die ik iemand anders aan doe, hou ik dingen voor me zelf. Ik heb er zelf geen baat bij door het te delen (omdat ik hier geen schuldgevoel aan heb) en ik doe haar toch alleen maar pijn.
    Ik heb in het verleden vaker geprobeerd dingen te delen, maar wordt dan net zolang “overtuigd” totdat ik haar mening heb overgenomen. Hier ben ik dus mee gestopt.
    Als ze er dan later “achterkomt” dan heb ik een dubbel probleem.

    Maar ze komt er vaak gewoon achter mijn gevoelens,ideeën of acties. Ik word gecontroleerd of ze hoort het Via-via. of wat steeds vaker voorkomt: Ze droomt letterlijk wat ik heb gedaan of gedacht.
    Heel spooky…..maar vooral machteloos.

    Het worstelen met deze conflicten is echt uitputtend voor mij.

    Als ik jou een idee kan geven voor een nieuw inspirerend artikel, dan zou dat wat mij betreft mogen gaan over (oprechte) eerlijkheid in een relatie.
    Moet je alles kunnen zeggen tegen elkaar, of zijn daar voorwaarden voor nodig die moeten terugkomen in de kern van je relatie?

    PS. Als je nog inspiratie nodig hebt voor zo’n artikel, dan weet je me te vinden ;-)

  • Beste Simba,

    Dank je wel voor het compliment en het idee voor een artikel :)
    Overigens heb ik over dit onderwerp al wel zijdelings iets over geschreven:
    https://www.newstart.nl/blog/meer-ruimte-in-je-relatie/

    Ik kan me voorstellen dat dit je frustreert.
    Openheid is makkelijker als je het idee hebt dat je mening in zijn waarde wordt gelaten.

    Delen betekent ook elkaars mening in zijn waarde laten,
    anders is het niet delen maar overnemen…

    Alles delen (elke gedachte, elke emotie, elke ervaring) is een illusie:
    we hebben altijd iets dat persoonlijk blijft.

    Je kunt je afvragen waarom ze wil dat je letterlijk alles deelt.
    Waar ligt de balans tussen dicht bij iemand zijn en iemand willen controleren?

    Het hoogste doel lijkt me om jezelf niet te frustreren :)
    Wat voor zin heeft het iets te delen dat je niet oprecht wilt delen?

    Ik zou vooral dicht bij jezelf blijven!

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Nienke schreef:

    Erg interessant artikel, bedankt! Ik ben nog jong, heb 2,5 jaar een relatie dus niet veel levenswijsheid, maar ik heb pas weer ontdekt hoe ontzettend gezegend ik ben met mijn huidige vriend! Het belang van openheid en eerlijk zijn, dat geef zoveel lucht! Ik kan echt ALLES tegen hem zeggen, hij doet moeite mij te begrijpen en te helpen. Erg fijn artikel waarin niet alleen maar de mooie kanten van een relatie naar voren komen, maar ook de dingen waar je voor op moet passen. Ik heb goede moed voor de toekomst! :D

  • Dennis schreef:

    Frank,

    Wederom een pareltje van een artikel.
    Een heldere analyse en heel praktische voorbeelden.

    Bedankt!
    Dennis

  • We hadden een aparte vriendschap vele jaren. Met hele fijne momenten maar soms ook erg lastig. Voor mij, omdat zij zich regelmatig niet aan toezeggingen hield vooral. Kleine dingen eigenlijk. Ik mail je komende week bv. en dan gewoon niet doen. Dit kwam steeds terug. Als we bijelkaar waren voelde het als 2 handen op een buik. We hadden het supergezellig en urenlang konden we over vanalles praten. Altijd lastig om weer afscheid te moeten nemen daarom. Soms kwamen er verliefde gevoelens bij mij, omdat ik haar zo graag mocht, maar ook, omdat zij regelmatig sexueel- en emotioneel uitdagend deed naar mij. Ik heb in de loop der jaren alles wel eens naar haar benoemd wat mij dwars zat en vaak geprobeerd hierom afstand te nemen zelfs.
    De mooie dingen die we hadden wonnen het echter altijd, vooral na haar verklaringen van spijt e.d. Maar haar gedrag veranderde nooit echt. Het werd eerder erger, vooral de verleidingen op fysiek en emotioneel gebied.
    Ik probeerde steeds, ondanks de heftige gevoelens die soms getriggerd werden, een vriendschap met haar te behouden.
    Dit lukte niet meer nadat ze in een moeilijke periode (net uit met mijn vriendin) vet over mijn grenzen ging met fysieke uitdaging en op mijn emoties zitten (voor de duidelijkheid zij had al die jaren ook een relatie).
    Ik heb daarna alles benoemd hoe ik het ervaren had en zij heeft daarop alles ontkend en bij mij neergelegd. Ik ben toen boos geworden en haar o.a. gezegd dat ik haar erg manipulatief vond en totaal onverantwoordelijk naar mij. Ze nam gewoon geen enkele verantwoordelijkheid voor wat er gebeurt was. Alles lag bij mij vond zij.
    Ze loog ook gewoon in 1 van de mails die ze hierop schreef en verdraaide alles. Ook hier heb ik haar, op een nogal harde manier, mee geconfronteerd. Vervolgens heeft ze met een mailtje al het contact verbroken.
    Het probleem is; ik voel mij respectloos behandeld en gebruikt door haar en ik wil niet zo slecht over haar denken. Het voelt als zo’n desillusie, dat iemand waar je zoveel om gaf, waar je zoveel moois in zag en mee beleefd hebt, ineens zo liegt, alles verdraait en er een punt achter zet als ze daarmee geconfronteerd wordt.
    Ik heb daarna nog geprobeerd een opening voor toenadering te creëren maar ze gaat er niet meer direct op in. Weer omwegen en verdraaingen.
    Ik weet; ik moet het loslaten maar het is niet af voor mij. Het doet nog steeds pijn en ik mis haar als vriendin.
    Wat kan ik het beste doen?

  • Beste BT,

    Het lijkt erop alsof je een ander verwachting (of een andere invulling) hadden van jullie vriendschap. Daar begint meestal de schoen te wringen.
    Het is lastig om een vriendschap te continueren als een van beiden dat (om wat voor reden dan ook) niet meer wil.
    Misschien dat ze altijd al meer wilde dan een vriendschap, misschien dat ze dat niet wilde, maar gekwetst is door jouw boosheid.

    Hoe dan ook, je kunt altijd proberen weer contact op te nemen. Ik zou nooit iets verwijten, omdat verwijten mensen afstoot, niet aantrekt.
    Maar wat doe je als ze geen contact meer wil? Dan kun je alleen maar loslaten.

    Andermans motieven blijven altijd speculatief, maar wellicht kun je inzien dat iedereen zwakheden heeft en haar gedrag wellicht een daad van liefde was van haar kant.
    Als dat niet beantwoord wordt, dan voelt iemand zich gekwetst. Misschien beoordeel je het gedrag als fout, maar haar onderliggende motivatie was wellicht juist erg positief…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank,

    Bedankt voor je antwoord. Ja ze was zeker gekwetst door mijn boosheid. Ik ben gaan (ver)oordelen dus. Conclusies getrokken over haar als persoon. En dat is dodelijk natuurlijk. Dat was echt fout en heb ik diep mijn spijt om betuigd. Ik heb haar geschreven, dat ik het nu ook loslaat zonder boosheid en met de liefde die ik ook voor haar had. En als ze ooit nog de behoefte voelt iets te zeggen, dat die deur openblijft.

    Wat is goed communiceren dan toch moeilijk, terwijl je dacht dat je dat (samen) zo goed deed.. Hoeveel mensen zullen er wel niet zijn die om zoites geen contact meer hebben, terwijl ze elkaar eigenlijk zo graag mogen. Lessons in love, pijnlijke lessen in dit geval.

    Ik wil je nog bedanken voor de heldere en leerzame onderwerpen op je site.

    Groeten, BT

  • Beste BT,

    Graag gedaan :)

    Tja, lessons in love (mooi gezegd) zijn niet altijd makkelijk,
    maar wel altijd leerzaam…

    Veel succes!
    Frank

  • Beste Frank,

    Ik ben je teksten en de reacties er op gaan lezen omdat ik de laatste tijd enorm twijfel of mijn huidige relatie me wel gelukkig maakt.
    Ik ben nu 7 jaar samen met mijn vriend die vrachtwagen chauffeur is. Hij werkt 6 dagen op 7. Soms zie ik hem in de week niet. Ik sta dus in voor het huishouden, het onderhoud van de tuin en de opvoeding van mijn 2 kindjes en dit alles naast mijn fulltime job.
    Ik wist toen ik hem leerde kennen dat hij zo veel werkte. Maar hij maakte steeds tijd voor mij op zondag.
    Nu leven we steeds meer naast elkaar. Hij blijft hangen bij vrienden en neemt zelfs niet meer de moeite om te zeggen waar hij is. Of mij een seintje te geven wanneer hij laat thuis komt.
    Ik heb het gevoel dat hij totaal geen respect heeft voor mij, zijn gezin … Hij vindt dat hij het verdient om bij vrienden te gaan omdat hij zo hard werkt.
    Ik kan niet tot hem doordringen om hem aan te geven dat ik niet gelukkig ben in deze situatie!
    Dit is niet mijn eerste relatie. (Mijn kindjes zijn van uit een eerdere relatie) De vorige keren ben ik iedere keer gevlucht toen er iets scheef liep. Ik wil niet meer vluchten, ik wil dat dit werkt. Soms vraag ik me wel af of ik niet te veel energie wil steken in het laten slagen van deze relatie.
    Ik ben onlangs thuis maanden thuis geweest met een burn out. Op het werk heb ik de nodige acties genomen en dat komt wel in orde. De situatie thuis is er niet op verbeterd en mijn vriend ziet niet in dat hij ook aanleiding is van mijn burn out.
    Ik ben gewoon radeloos. Ik denk niet dat ik de energie heb om voor mezelf en mijn kindjes nog maar eens een nieuw leven te starten …

  • Beste Petra,

    Alhoewel je geen vraag stel, toch een kort antwoord:
    Dit is geen eenvoudige situatie, dus een korte reactie is helaas niet voldoende.

    Er zijn altijd twee mensen nodig om van een relatie een succes te maken.
    Als een relatie niet werkt dan is dat omdat beide personen er iets anders van verwachten.
    Je ontkomt er niet aan om met je vriend om de tafel te gaan zitten en samen (met begrip, zonder oordeel)
    te bepalen wat jullie nu eigenlijk van jullie relatie verwachten.
    En daarna te bepalen of er voldoende basis is om door te gaan.

    Als er voldoende begrip en respect is, is er wel altijd een oplossing mogelijk :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • wiesje schreef:

    Beste Frank,

    Wat een goed artikel. Ik zit zelf in een nog niet zo lange relatie waarbij er aan het begin heel veel aandacht naar mij ging en ik uiteraard ook aan hem besteedde. Hij kwam zomaar langs om een ijsje te brengen op mijn werk en ik nam hem mee naar een hotel als verassing, we konden goed praten en alles was echt heel fijn. Dit alles ging goed tot ik erachter kwam dat hij met zijn ex afgesproken had, hij was hier heel open in en gaf aan dat zij altijd heel speciaal voor hem zou blijven… Nu heb ik veel slechte relaties gehad, waar ik helemaal aan onderdoor ging en daar waren ook vaak nog exen in beeld, dit heeft mij mentaal helemaal kapot gemaakt (Mede omdat in deze periode ik niks mocht zien wat er gestuurd werd of ook maar ergens bij mocht zijn als hij met ‘vriendinnen’ afsprak). Sinds dat moment heb ik gevraagd of hij alstjeblieft geen contact meer met haar zou willen hebben omdat ik het er gewoon zo moeilijk mee heb dat de gehele relatie eronder lijdt. Hij gaf aan het contact nooit voor mij te zullen verbreken.

    Hierna ging alles een beetje down hill. Alle afspraken die we maken worden verbroken, of het gaat om opstaan wat we samen doen terwijl ik ziek op bed lig en ik hem moet wegbrengen naar werk of dat het gaat om een afspraak waarbij hij de foto’s van zijn ex van zijn facebook zou halen (Omdat ik, omdat ik hem niet kwijt wilde raken de stap heb gemaakt dat hij zijn ex nog mag zien, hetzij ik erbij ben en ik het hoor als hij contact met haar heeft). Elke afspraak die voor mij belangrijk is wordt gebroken en ik vertrouw er steeds minder op dat hij dingen nakomt. Als ik met hem probeer te praten over dingen die mij dwars zitten, gaat hij heel non actief op de bank zitten en geeft geen reactie of gaat zitten zuchten en kreunen, wanneer ik hem hiermee bel, hangt hij de laatste tijd zelfs gewoon op omdat hij daar geen energie in wil steken.

    Voor mijn gevoel vind hij mij gewoon niet meer leuk, daar hij dit allemaal zo doet zonder dat het iets met hem doet. Maar hij zegt dat hij mij niet kwijt wil en dat alles alleen maar aan mij ligt. Hij wil alleen maar alle leuke dingen van een relatie en lacht mij heel vaak uit en zegt zelfs dat hij dingen expres doet om mij uit te lokken. Hij geeft ook toe dat hij gewoon expres dingen niet of wel wil doen omdat hij gewoon koppig wil zijn.

    Door mijn voorgaande relaties ben ik onzeker geworden en weet ik niet meer waar het aan ligt, aan mij, hem of ons beide. Hij schuift alles naar mij, maar ik wil graag dingen met hem uitwerken en vind dat als er problemen zijn in een relatie je dit samen op moet lossen. Normaal gezien geloof ik in het principe: waar 2 zijn hebben 2 schuld.

    Wat kan ik het beste doen?

    ik hoop dat je een advies hebt voor mij

  • Beste Wiesje,

    Het is altijd ‘gevaarlijk’ je relaties uit het verleden te projecteren op je huidige relatie,
    want het gaat om totaal verschillende mensen.
    Wat je exen hebben gedaan, hoeft niets te maken te hebben met wat je huidige relatie doet.

    Je kunt iemand niet dwingen niet meer om te gaan met iemand die kennelijk belangrijk voor hem is,
    als er van zijn kant geen andere intenties zijn dan allen vriendschappelijk contact.
    Het probleem ligt wellicht niet zo zeer bij dat contact, maar meer bij je ervaringen in het verleden
    en de onzekerheid die dat je heeft gegeven. Dit is uiteraard menselijk en begrijpelijk, maar zo ga je iemand sturen
    en mensen laten zich niet sturen. Wellicht dat dit de aanleiding is geweest voor jullie huidige situatie.
    Je verzoek om open te zijn over zijn contact is uiteraard redelijk.

    Het lijkt mij dat alleen leuke ervaringen in een relatie niet realistisch is, maar sommige mensen hebben inderdaad die ervaring.
    Als hij jou niet kwijt wilt, dan ‘moet’ je hem duidelijk maken dat je er niet van houdt uitgelokt of uitgelachen te worden.
    Inderdaad, er zijn altijd twee mensen bij een relatie betrokken: de een doet iets en de ander staat het toe. Je hebt hem nodig om de relatie
    te verbeteren, dat kun je niet alleen.
    Nogmaals, als hij jou niet kwijt wil, dan ‘moet’ je helder zijn in wat je accepteert en verwacht in/van jullie relatie.
    Dan is het aan hem om daar iets mee te doen of niet – en aan jou om daar weer op te reageren.

    Werk aan je onzekerheid (bijvoorbeeld door het volgen van een e-cursus of een ander manier die je aanspreekt),
    want daardoor vind je meer rust bij jezelf en dat neem je automatisch mee in je relatie :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Djereen schreef:

    Hallo,

    Mijn partner en ik hebben al 5 jaar een relatie, waarvan we nu al 2.5 jaar samen wonen. Volgens deze website heb ik een niet gelukkige relatie. 6 van de 7 slechte punten herken ik ons in. Daarnaast blijft mijn partner ook altijd hangen in zijn boosheid, waardoor praten onmogelijk word gemaakt. Ik hou super veel van hem, alleen weet ik niet meer wat ik moet doen. Natuurlijk heb ik ook mijn tekortkomen. Alleen nu hoop ik echt dat we er wat aan kunnen doen. Hij is mij te kostbaar om te laten gaan.

    Heb jij tips?

    Groetjes!

  • Beste Djereen,

    Afgezien van de vele tips en artikelen op deze site, heb ik twee suggesties.

    Voor jezelf:
    Volg de cursus Betere Relaties als je echt een stevig fundament wilt bouwen in je huidige en toekomstige relatie(s)
    Dit doe je vooral vanuit jezelf en voor jezelf.

    Voor jullie beiden:
    Maak een afspraak met een relatietherapeut als jullie het willen oplossen er samen gewoon niet uitkomen.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Wat is een goede relatie? Weet het niet meer!
    Ik kom uit een relatie van 10 jaar – we waren smoor op elkaar! Maar dan kwam de sleur van het leven… En een zoontje. Wat voor mijn partner niet makkelijk was. ik zorgde alleen voor ons kind… Mijn partner ging meer en meer alleen weg…. Materialistisch gezien had ik alles wat mijn hertje begeerde. Groot huis, juwelen, op vakantie gaan, weekendjes en restaurants, noem maar op en toch voelde ik me niet gelukkig, hij ook niet meer.
    We zijn gescheiden.

    Nu heb ik sinds een paar maanden een hele lieve attente jonge man ontmoet… In het begin was ik zo onder de indruk van hoe iemand zo lief voor me kan zijn en zo veel van me kan houden… Ik was stapel op hem…
    Nu paar maanden later begin ik meer en meer te twijfelen!
    De gevoelens, het samen lachen en rekening houden met elkaar is er… Alles wat je omschrijft voor een “goede” relatie is er en toch….

    Ik begin “welvaart” en rijkdom uit mijn vorige relatie te missen. Geen restaurants, geen reizen, een kleine kerstbloem geen huis vol rozen. Deze man is “lief en attent”…. Daar stopt het… Ik dacht dat een “eenvoudiger” leven me gelukkig zou maken, maar neen dus…
    Ik zie hem graag maar merkt dat ik meer en meer afstand neem.

    Een mix van beide relaties zou voor mij ideaal zijn, maar dit is utopie…

    Wat nu?

  • Beste Ikke,

    Eerste was er geld, maar geen fijne relatie.
    Nu is er een fijne relatie, maar geen geld.

    “Een mix zou ideaal zijn, maar is een utopie.
    Wat nu?”

    Misschien je ideaalbeeld loslaten en waarderen wat je hebt?

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Dit heeft echt geholpen , ik weet nu precies hoe we het kunnen aanpakken

    dankje :)

  • Roeltje schreef:

    Een geweldig artikel ,nu nog in de praktijk uitvoeren

  • Hallo

    Ik heb een leuke. Maar soms lastige relatie.
    Wij zijn zo verschillend in denken.dat ik er moeite mee krijg.
    Normaal ben ik kei makkelijk. Kan alleen niet tegen leugens. En met exen heb ik ook niks.je bent tenslotte uit elkaar. Daar was een reden voor. Maar waarom.. Waarom dan nog met elkaar om blijven gaan.? Dat begrijp ik niet. En dan ook nog willen dat de nieuwe partner ook gezellig mee op de koffie gaat..Nou ik krijg er rillingen van. Totaal geen zin in. Maar mijn huidige partner zou het wel graag zo zien. Gezellig met al zijn exen op de koffie…….
    Hij ziet het als vriendschappen. Maar wat doe je. Als je nieuwe partner dat gewoon niet wilt…Ik zou open moeten staan. Zegt hij.Maar ik heb die behoefte niet.de verschillen die wij hebben beginnen haast deal breackers te worden. Ik weet niet hoe lang ik het nog vol houd zo. En btw. Ik hou kei veel van em. Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties

  • Hallo,

    Leuk artikel. Zelf zit ik met het probleem dat mijn vriendin onlangs mij belogen heeft met geheime GSM en SMS’en naar andere mannen, afspreken, … . Volgens haar is er niks gebeurd, maar hier heb ik natuurlijk het raden naar. Ondertussen is dit volgens haar allemaal gestopt. Probleem is dat ik hierdoor alle vertrouwen ben kwijtgeraakt. Ik zou graag met een schone lei beginnen, maar heb het momenteel moeilijk met mijn gevoelens. Probleem bij mijn partner is dat ze zegt dat ze alles opnieuw wil opbouwen, maar een keer een lief woord, knuffel, … is er teveel aan. Dit is voor mij zeer moeilijk omdat ik dit in de huidige situatie wel zou kunnen apprecieren. Hoop dat we hier toch snel uitgeraken.

  • Bert……

    Gewoon dumpen die hap
    Der zijn maar zat vrouwen die wel 100% trouw kunnen zijn.
    Dus waarom blijven hangen in list en bedrog???

  • Beste Frank,

    Na een paar serieuze relaties, waarin ik telkens wel het gevoel had gelukkig te zijn, veranderde er na een paar jaar iets. Ik voelde me steeds onbelangrijker in het leven van de ander en sprak dit uit. Hierop ben ik 2 keer aan de kant gezet om de reden dat het mij minder pijn zou doen. In mijn laatste relatie van 3 jaar met een jongere vriendin (ik nu 26, zij 22) is het weer misgegaan, maar ik was totaal gelukkig met onze relatie.
    De aanleiding voor de breuk was als volgt. Zij KON niet meer, ze was in de war en heeft zelfs een keer met een ander gezoend begin dit jaar. Ze zegt veel van me te houden en me niet uit haar leven wenst, maar ik zag dat ze om de een of andere reden niet (meer) gelukkig was en dit sprak ze ook uit. Wel weer het ik ben niet goed genoeg voor je verhaal als voorheen overigens… Daarom heb ik nu besloten uit elkaar te gaan en over 1 maand weer eens te gaan praten. Ze heeft niet de leukste jeugd achter de rug, als enigst kind met een narcistische (tegenwoordig ook alcoholistische) vader en aparte moeder met beiden weinig sociale contacten. Haar ouders zijn niet gelukkig en ze weet dus ook niet of zij dat wel kan zijn in een relatie. Al die twijfels breken haar op en dat was zo hartverscheurend dat ik deze keuze voor ons beiden heb gemaakt. Ik zou graag met haar verder willen, maar ik ben bang dat dit lieve onzekere meisje te diep in de put zit om uberhaupt in te zien dat liefde en een relatie fijn kunnen zijn. Ze zegt zelf ook dat er niets mis was met onze relatie (als je naar deze punten kijkt klopt dat ook), maar dat dat juist angstig was. Het breekt mijn hart voor de zoveelste keer, maar ik wil haar in ieder geval wel helpen. Inmiddels ga ik wel gewoon met andere vrouwen op stap (meer ook niet), omdat mijn eigen leven ook doorgaat en ik natuurlijk ook geluk moet kennen. Heb je tips voor me om weer een gezonde relatie met mijn ex op te bouwen?

    Groeten,
    Bas

  • Beste Bas,

    Als een van beiden – om wat voor reden dan ook – niet meer gelukkig is in de relatie,
    dan heeft op dat moment die relatie weinig zin.

    Het kan zijn zoals je opmerkt dat dit niet ligt aan de relatie zelf, maar meer aan de emotionele
    bagage en angsten die een van beiden in de relatie meebrengt.

    Zoals je nu hebt besloten, blijf je niet wachten tot je ex weer aangeeft dat ze graag met je doorwilt.
    Dat lijkt een goede beslissing (maar ga uiteraard altijd uit van wat je zelf vindt).

    Je kunt proberen haar te helpen en contact te onderhouden, maar ik zou er niet al je hoop op inzetten,
    dus niet in de wachtstand blijven (zoals je al besloten hebt) tot je ex zichzelf heeft overtuigd.
    Uieindelijk verdien je zelf ook iemand die voor 100% voor jou en jullie relatie gaat :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Wat nu als de relatie tussen mijn vriend en mij goed is, we zijn twee jaar gelukkig met elkaar. Maar de puberdochter van mijn vriend boycot de relatie door weglopen negeren, eisen dat ik er niet ben enz. Het is een lijst van manipulatie en chantage. Ik kan toch niet eisen dat deze dochter minder in ons leven is? Moet ik opgeven? We zijn radeloos

  • Beste Petra,

    Geef niet op, want de basis (een gelukkige relatie tussen jou en je vriend), die heb je :)
    Je kunt zelf aan deze situatie weinig veranderen, want ik neem aan dat je dat al hebt geprobeerd.
    Hooguit kan je vriend zelf heel duidelijk maken dat jij hem gelukkig maakt. Als zijn dochter
    begaan is met zijn geluk, dan zal ze dit moeten accepteren.
    Hij kan ook (nog) duidelijk(er) maken dat hij niet buigt voor chantage of manipulatie – ofwel
    grenzen stellen: tot hier en niet verder…
    Met praten (als dat lukt) komt hij er wellicht achter wat haar werkelijke motieven zijn om jou niet te accepteren
    (verdriet om de afwezigheid van haar moeder, wellicht voelt acceptatie van jou als een soort verraad’)…

    Hopenlijk – met geduld – verandert haar gedrag.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo,
    In dit artikel staan punten die ik als fundamenteel belangrijk zie in een relatie! Iedere relatie, ook vriendschapsrematies.
    Ondanks dat ik deze zaken altijd als belangrijk zag, heb ik toch geen goede relatie gehad.
    Ik wilde altijd praten over mijn gevoelens en noden. Mijn partner niet over de zijne. ‘Kon dit niet’. Ik had daar eerst begrip voor maar tergelijk irritatie. Ik voelde mij vaak een ‘last’ in de relatie. De persoon die te veel aandacht en hulp nodig had. Ik had het gevoel dat er momenten waren waar ik mijn gevoelens best niet prijs gaf, dat het op dat moment ongepast is omdat ik zijn plezier zou verpesten. Ik zat dus constant tussen 2 vuren bij mezelf – last zijn en eerlijk zijn vs opkroppen en geen last zijn-
    Nu de relatie ten einde is voel ik me over allemaal dingen schuldig. Ik voelde me vaak alsof ik meer moeite deed voor de relatie dan mijn partner. Ik had het idee dat hij ‘net genoeg’ deed om de relatie te behouden, maar hij nooit helemaal paraat stond voor mij. In de relatie had in dat nooit helemaal door. Ik legde dit soms uit maar we zijn nooit tot de bodem van het probleem geraakt.
    Nu de relatie ten einde is zie in waar hij wel open probeerde te zijn en ik dan degene was die niet responsief was.
    Maar veel dingen die een ‘goede’ vriend doet deed hij niet. Vb me helpen verhuizen. Samen iets doen met mijn familie. Hij had altijd als excuus dat mijn ouders te veel ruzie maken en hij daar niet tegen kan en daarom niet graag bij mij thuis is.
    Hij zag ook alsof veel kleine gedragingen van mij er waren om hem te pesten. Natuurlijk plaagde ik soms eens als onnozel doen maar de dingen die hij opsomde, ik denk niet dat ik dat expres deed. Nu begin ik erg te twijfelen aan mezelf. Ik dacht altijd dat ik een goede vriendin was, hoewel ik mijn vele fouten had, maar dat in toch altijd mijn best deed om er te zijn voor hem.
    Behalve op momenten dat ik me ongrwaardeert voelde…
    Ik was blij dat ik een partner had die me zo los liet, hoewel ik me soms weinig gewaardeerd voelde door het feit dat hij helemaal niets verwachte van hem. Hij wil totaal de verwachtingen van zijn vrouw invullen en heeft er zelf geen. Zo vond in het moeilijk omdat ik nooit ‘goed’ kon doen…
    Ik voel me schuldig dat de relatie niet is gelukt en vindt het moeilijk om het te aanvaarden.
    Aan de andere kant voel ik me nu toch even eenzaam als in de relatie. Het enige verschil is dat ik er nu niet meer aan kan werken. Ik heb het opgegeven terwijl ik eigenlijk nog ergens hoop had.

  • Beste Jan,

    Alle inzichten die je hebt opgedaan, kun je ook weer gebruiken in de volgende relatie.
    Geen enkele partner is perfect en iedereen maakt fouten, dus voel je niet schuldig.

    In de natuurlijkheid der dingen ligt kracht en ontspanning, d.w.z. als je het gevoel hebt
    dat je té hard moet werken aan een relatie, dan gaan dingen kennelijk niet natuurlijk en vanzelf.
    Die natuurlijkheid is dan iets dat je hopenlijk wel met een andere/nieuwe partner ervaart :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Begrijpen moet natuurlijk wel van beide kanten komen

  • anoniem schreef:

    hallo,

    ik en mijn vriend kennen elkaar al 2 jaar, maar pas sinds 3 maanden een serieuze relatie. dit is mijn eerste relatie, ik ben hierdoor erg voorzichtig en snel jaloers. hij is er achter gekomen dat ik een paar keer in zijn telefoon heb gekeken, en heeft hierdoor besloten om een nieuw wachtwoord aan te maken op zijn telefoon. niet omdat hij iets verbergt, maar om mij te helpen om minder jaloers te zijn. dit werkt eigenlijk de andere kant op, ik ben hierdoor juist meer jaloers. ik ben op een bericht gekomen, waardoor hij tegen een ander zegt dat hij een jaar geleden twijfelde over zijn gevoelen voor mannen of vrouwen. ik ben hierdoor erg bang dat hij ook gevoelens heeft voor mannen, maar dat niet eerlijk durft toe te geven. hij praat er niet over, hij wil er niks van weten. over ons seksleven valt niks te klagen, we zien elkaar 3 of 4x in de week, en als we elkaar zien dan doen we het ook. ik ben erg bang dat hij vreemd zal gaan, niet zozeer alleen met vrouwen maar ook met een man. ik wil graag van die gedachte af, maar ik weet niet hoe. Ik word er gek van en slaap s’nachts nauwelijks.

    zou u mij kunnen helpen?
    met vriendelijke groet,
    anoniem

  • Beste anoniem,

    Die gedachten (jaloezie en twijfel of hij zal vreemdgaan) zijn vormen van angst.
    Als alles goed tussen jullie gaat, zou ik in eerste instantie gewoon genieten van elkaar gezelschap.
    Als je die gedachten niet kunt loslaten, zou ik het met hèm bespreken, ze gaan immers over hem…
    Maar het allerbeste is om dit in jezelf op te lossen, want angst kent vele vormen en komt altijd
    terug tenzij je het definitief oplost – en dit is een innerlijk proces.

    Het volgende artikel geeft je meer inzicht in jaloezie:
    https://www.newstart.nl/blog/wil-je-minder-controle-en-jaloezie-in-je-relatie/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    beste Frank,

    dat probeer ik ook zeker, hij is nu een week in italie en dan slaat de angst bij me zeker opspelen. bang dat hij daar iets zal doen. het is de laatste week zeker goed gegaan, en was erg aan het genieten van de tijd samen. maar nu is hij in italie, en dan krijg ik weer die angst aanvallen, wat gebeurt daar, zal hij trouw blijven dat soort dingen gaan op dit moment door me heen. ik weet ook niet waarom ik dat steeds denk, maar het is niet zo fijn.

    groetjes anoniem

  • Beste Frank,

    Mijn vrouw (44) en ik (69) zijn samen met onze dochter erg gelukkig en hebben geen enkele twijfel aan onze relatie (7 jaar). We hebben destijds afgesproken open te zijn over alle aspecten van onze relatie en daar houden we ons aan. Hoewel ik mezelf geestelijk jong wil noemen verteld mijn lichaam me iets anders hetgeen ook tot uiting komt in de slaapkamer. Gelukkig zijn we ook daar eerlijk over en hebben we manieren gevonden om toch van elkaar te genieten.
    Ik schrijf dit om aan te geven dat ik achter alle in je artikel opgenomen standpunten. Tegen jonge stellen zou ik willen zeggen. Wees direct in het begin van een relatie eerlijk en houdt er GEEN GEHEIMEN op na en ga niet slapen voordat een ruzie is beslecht.

  • Beste Jan,

    Dank je voor je mooie aanvulling en advies! :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Kellie schreef:

    Hallo,

    Toevallig zit ik in 1x met pijn over een verbroken relatie van dikke 10 jaar geleden. Even kort: Hij zat in een ongelukkige relatie (samenwonend met kinderen van hem uit eerder huwelijk en kinderen van haar uit eerder huwelijk) en ik was vrij en happy. We leerden elkaar spontaan kennen en gingen vaak sporten. Hij heeft nooit gewerkt en was 20 jaar ouder dan ik, ik heb altijd gewerkt. Het feit dat hij nooit heeft gewerkt, vond ik wel storend moet ik zeggen.

    Zowel hij als ik, bedrogen zijn nog toenmalige vriendin, waar ik me ook wel eens niet happy onder voelde, want dat doe je gewoon niet. Het duurde 2 jaar voordat hij met haar of beter gezegd, zij met hem ging breken. Al die tijd, heb ik me door hem in de wacht laten zetten onder het motto: niemand mag ons samen zien, en straks beginnen we onze relatie. ?!?

    Toen zijn vriendin naar elders was verhuisd, kwam bij hem in een keer de ommekeer en ging hij zich anders bij mij gedragen. Het probleem zoals hij zei: ik was té jong voor hem. Pardon??
    Hij kon zich niet vinden met een leeftijdsverschil van 20 jaar, wat zouden zijn kinderen en ouders wel zeggen? Tevens vond hij mij met kleding maat 38 toch altijd wat aan de te dikke kant….ow ja, en zwanger worden mocht ik niet (gelukkig heb ik nooit een kinderwens gehad) maar zoiets zeg je toch niet..

    Ondertussen heeft hij het met veel (knappe) vrouwen op de sportschool gepoogd aan te leggen onder mijn ogen, maar het lukte niet.

    En na 1 jaar kwam ik hem plots weer tegen in die sportschool: met een vrouw die 15 jaar verschilde met hem in leeftijd, 110 kg op de weegschaal bracht en die echt niet kon meten met andere knappe vrouwen aldaar, volgens de omstanders en die voor mij geen concurrentie zou zijn aldus omstanders…
    Hij trouwede in hetzelfde jaar die vrouw (die al een kind had uit eerder huwelijk, gingen op luxe huwelijksreis en maakten nog een kind..hij was toen al boven de 50 en zijn eigen grote kinderen kregen dus een halfbroer of zus erbij..werken doet hij volgens omstanders nog altijd niet en met haar woont hij in een luxe villa, gaat 3x per jaar op vakantie naar peperdure oorden en leeft volgens alles als een god in Frankrijk.

    Mijn vragen: Ben ik nu echt destijds gebruikt en klopte het leeftijdsverschil niet (want zijn volgens mij nog huidige vrouw is 15 jaar jonger, dus ook nog altijd een groot verschil)

    Zouden ze nog echt gelukkig zijn na 10 jaar en is er dan ook nog aantrekking als je zo lang samen bent

    En zou het niet zo kunnen zijn dat sommige mannen echt een moeder figuur zoeken, die voor alles zorgt, regelt, met de kids heen en weer rangeert en voornamelijk het geld binnenhaalt waar hij de vruchten van plukt en hij in zijn niets-te-doen tijd vooral altijd lekker vreemd kan gaan? Want iemand die die eenmaal heeft gedaan, blijft dat volgens mij gewoon doen.

    Ik hoop op antwoorden-inzichten, want zelfs na 10 jaar of meer, zit het bij mij toch echt diep.

    Gr Kellie.

  • Beste Kellie,

    Dat klinkt niet echt als een betrouwbare partner die voor je kiest, die je accepteert zoals je bent en op wie je kunt bouwen.
    Dus waarom zou je daar nog (mentale) energie in steken?

    De vraag “waarom heeft hij het zo gedaan?” krijg je nooit (letterlijk nooit) beantwoord, want dat weet alleen hij.
    Dus laat het los daar ooit een antwoord op te vinden en ga verder met je leven.
    Als je iemand niet kan vertrouwen, dan ben je beter af zonder.
    We kunnen anderen nooit helemaal begrijpen met onze eigen mentaliteit, maar dat is geen probleem als we dat eenmaal leren te accepteren :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Kellie schreef:

    Beste Frank,

    Bedankt voor je snelle reactie. Zelf adviseer ik vriendinnen en kennissen altijd onder het mottio: ben blij dat je iemand die je niet kunt vertrouwen en die niet goed voor je is kwijt bent dan rijk en ga door met je leven, je hebt alles, geniet daarvan.

    Maar zo af en toe merk ik in mijn relatie-verleden toch nog wel, dat mij enkelen wel heel veel pijn hebben gedaan. Tuurlijk heb ik gerouwd en het grotendeels verwerkt, maar een stukje krijg je nooit helemaal verwerkt en duw je dan maar weg. Tevens neem je alle stukjes mee op je verdere weg en ben ik altijd bang, gewoon bang om weer teleurgesteld te worden. Daarom begin ik ook echt niet meer. Ben nu 7 jaar single en heb die stress gelukkig allemaal niet meer om mannen die je niet kunt vertrouwen en waar je niet op kunt bouwen en waarvan je diep in je onderbuik ook wel voelt, dat ze nooit een “huis met je gaan bouwen”.

    Ik ben natuurlijk nu wel wat ettelijke jaartjes ouder en weet wel zeker nu wat ik niet meer wil. Mocht ik ooit nog eens iemand tegenkomen die een aanvulling zou kunnen zijn op mij en ik zou de stap toch nog eens durven nemen, dit in ieder geval iemand moet zijn die niet in een relatie zit of echtscheiding en die ook ettelijke jaren alleen moet hebben doorgebracht en die gewoon fris met zichzelf in het leven staat.

    Vooralsnog denk ik nooit meer aan mannen en ze doen me ook nog maar vrij weinig, maar mocht cupido toch ooit nog eens raak schieten, dan hoop ik echt dat ik beslagen ben zoals ik zojuist heb omschreven.

    Bedankt en ga vooral zo door met jullie interessante topics hier, complimenten!

    Groet Kellie.

  • Hallo Frank,

    Ik zou het leuk vinden als je ook op mijn bericht zou willen reageren. Met veel belangstelling heb ik je artikel gelezen. Ik heb al meer dan 20 jaar een relatie, maar volgens mij is die niet helemaal gezond.

    Ik krijg vaak op mijn donder als ik iets niet goed doe in zijn ogen of als ik mijn eigen mening geef die hem niet aanstaat.

    Hoe kun je het beste reageren op zo’n situatie?

    Het klinkt misschien erg, maar ik ben er gewoon aan gewend geraakt.

    Gr. Diana

  • Beste Diana,

    Ik kan begrijpen dat je er gewend aan bent geraakt, maar ‘bestraft worden’ voor het geven van je mening is niet echt gezond voor een relatie.
    Bovendien los je het probleem niet op door er gewend aan te zijn.

    Ik zou beginnen met (in je eigen tempo en op je eigen manier) daar langzamerhand wat anders op te reageren.

    Voor elke persoon die iets doet, is er ook iemand die het toestaat en zo leer je hem anders/beter met je om te gaan.
    Het volgende artikel geeft je wat ideëen:

    https://www.newstart.nl/blog/grenzen-aangeven-in-relaties/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Bedank voor u mooie reakties.hetzelfde hebik meegemaakt met mijn relatie.ik had verkerering met een gescheiden vrouw die getrouwd was met een succesvolle handelaar.ze was opgegroied en getroued in luxe.teisfe elke jaar en kreeg ook na jt scheiden geld en luxe totdat ik in haar leven kwam.ze had een dochter en zei bepaalde xogenaamd in huis
    Ze deed mee met jaar door naar dochter te luisteren omdat de vader zei dat ht met de luxe en reizen afgelopen zou zijn als ze met een tweede relatie zou beginnen.na een lange vakantie begon ze extreem te gedragen en ruzies te maken en nam afstand door niet te ontmoeten en te reageren op berichten.
    Door haar houding en gedrag jeb ik de relatie afgezegd omdat ze beaamde dat ik als onderwijzer te weinig verdiende om hun te verzorgen welke in het begin geen probleem voor haar was.nu wel.heb nuneen maand geen kontakt.hoi nog van haar.maar nu niet.ze heeft me weggehaald uit haar kontaktlijst en heeft duidelijk gemaakt dat ze de luxe reizen en geld niet kan missen.als smoes gebruikt ze dat ik boos werd en mijn zus een probleem is en niet op haat gemak in onze familie voelt .maar kern is we zijn ban middenklasse dus arme mensen en zei wil niet aan een eenvoudige leven leiden.zo heb ik uit haar uitleg liever uitgesloten
    In ht begin ging alles goed.zij

  • Beste Anoniem,

    Misschien ben je beter af met iemand die liefde belangrijker vindt dan geld…

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Adriana schreef:

    Ik heb bijna 5 jaar een relatie. Onlangs heeft hij het uitgemaakt omdat ik hem de afgelopen periode (ik weet niet eens hoe lang), ik denk zo’n 2 jaar, niet genoeg aandacht heb gegeven vindt hij. Hij heeft het gevoel dat ik hem niet genoeg liefde geef en denkt dat ik niet van hem hou. Hij vertrouwt mij ook niet. Hij heeft het uitgemaakt omdat hij dus daardoor ook niet meer van mij houdt (soort van wisselwerking?). Het gekke is dat ik wel ontzettend veel van hem hou maar hij mij wil zien zoals hij het voor ogen heeft. Hij is nogal fysiek ingesteld dus knuffelen, aanrakingen en seks zou hij het liefst heel vaak willen, zoals het in het begin was. Hij wil verliefd zijn zegt hij en dat is hij niet meer. Ik denk overigens dat hij in de war is met verliefd zijn en houden van maar dat terzijde. Is het zo erg dat ik daar iets minder behoefte aan heb dan hij? Door omstandigheden in het verleden (2 jaar geleden) en medicatie denk ik dat ik iets minder zin heb in seks maar het is echt niet zo dat het helemaal niet wil of zo. Integendeel. Hij zegt dat hij ook ontzettend in de war is… en heeft er ook veel moeite mee. Ik weet het ook gewoon niet meer. Ik vind het alleen jammer dat hij er samen niets meer aan wilt doen en gewoon uit deze relatie stappen… Wat te doen, hem gewoon maar laten gaan? Gr. Adriana

  • Beste Adriane,

    Luister naar je hart, gat geeft je een beter advies dan ik ooit zou kunnen geven :)

    Wellicht dat hij dingen verlangt die niet helemaal realistisch zijn (na 5 jaar nog net zo verliefd zijn als in het begin).
    Wellicht dat jullie verwachtingen van elkaar anders zijn.
    Hoe dan ook, dat is zeker iets waar jullie samen uit kunnen komen, mits… jullie beiden dat willen.
    Als hij zoals je schrijft er niets meer aan wilt doen, dan heb je helaas geen andere keuze dan hem te laten gaan.
    Want als een van beiden er niet mee door wilt gaan, dan is er eigenlijk geen relatie meer.
    Maar hopelijk vind je samen nog de wil dit te bespreken en op te lossen :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Ik heb een goede relatie,
    ben 6 jaar samen met mijn vriend we hebben een kind samen van 4 en ben gelukkig zo.
    We hebben het financieel niet breed maar we hebben een thuis, we kunnen niet veel ondernemen maar maken het samen gezellig, we praten veel en hij is echt mijn soulmate hij begrijpt mij altijd.
    Huishouden is niet echt zijn ding dus dat doe ik en jij werkt dan weer fulltime. Zolang je evenwicht in je relatie kan brengen is er weinig wat mis kan gaan.
    We hebben echt veel negatieve dingen meegemaakt zoals het overlijden van mijn vader Door zelfmoord , zijn andere kind die hij ineens niet meer mocht zien. Maar ondanks alles zijn we enorm sterk samen en in mindere tijden nemen we tijd voor elkaar om te praten of elkaar aflijding te bieden. Geen ene relatie is perfect maar als je imperfectie van je partner kan accepteren heb je al de helft gewonnen van een Gelukkige relatie.

  • Beste Anoniem,

    “Als je de inperfectie van je partner kunt accepteren, heb je al de helft gewonnen.”
    Mooi gezegd en ik ben het daar helemaal mee eens!

    Fijn te horen dat het jullie goed gaat – dus niets veranderen en zo lekker doorgaan :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Goedemiddag Frank,

    Bedankt voor dit artikel.
    Ik ben hier terecht gekomen omdat ik problemen ondervind in mijn relatie.
    het is lastig te omschrijven, maar ik wil graag mijn hart luchten over dit onderwerp. Ik weet zelf niet wat er aan de hand is. Het enige wat ik weet is dat mijn vriend drastisch veranderd is sinds hij niet meer naar mij wil luisteren na een onenigheid. Sindsdien is onze relatie vooral eentonig met ruzie’s en oppervlakkig, omdat er niet geluisterd wordt. Dat was voor mij heel zwaar. Ik heb me er overheen gezet en probeer nu ruzie’s te vermijden en positief te doen. Ook al vind ik moeilijk, omdat ik diep van binnen erg ongelukkig ben in deze situatie. Alles is opgepropt, omdat ik probeer vol te houden en een nieuwe patroon in te krijgen (geen ruzie en positief zijn en naar elkaar luisteren en een nieuwe weg bouwen). Heb jij misschien tips?

  • Beste Keira,

    Gevoelens (van onrede) onderdrukken werkt meestal niet op lange termijn.
    Luisteren schijnt het sleutelwoord te zijn in wat je omschrijft.
    En vóórdat er geluisterd kan worden, moet je elkaar eerst accepteren.

    Dus hier twee artikelen die je meer inzicht geven:
    https://www.newstart.nl/blog/accepteren-van-anderen-hoe-doe-je-dat/
    https://www.newstart.nl/blog/hoe-kan-ik-beter-leren-luisteren/

    Ga aan de slag (ik hoop en ga ervanuit dat je vriend dit ook wil veranderen) – en veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Heey heey ,
    Onenigheid hoort soms in een relatie,
    Misschien voelde hij zich gekwetst? Of zit hij nog ergens mee waar hij moeilijk over kan praten.
    Mijn tip is probeer hem te laten praten, toon begrip en blijf vooral bij je eigen punten.
    Het is jammer dat mannen zo moeilijk over hun gevoel praten maar ik hoop dat je het kan oplossen.
    Mannen zijn geen hint rader van nature dus ga gewoon is lekker koken voor je vriend ga praten met hem en zorg dat hij zich begrepen voelt. Ik wens je veel succes.

  • Dennis schreef:

    Goede middag he ik heb sinds kort een relatie en ik vroeg me af is het waar dat wat van ver komt lekkerder is ?

  • Anoniem schreef:

    Hallo Frank,
    Afgelopen weekend is mijn relatie van 3 jaar uitgegaan. Ik ben nog helemaal vol van emoties, maar ik ben er achter gekomen dat ik in de relatie te emotioneel afhankelijk was. Ik vertrouwde mijn vriend niet als hij bij andere meisjes in de buurt was, hij appte bijvoorbeeld nog zijn ex en ik heb gezien dat er ook hartjes enzo bijstonden. Volgens hem heel onschuldig maar ik voelde de jaloezie. Ik kon hem na een weekend maar moeilijk loslaten en was altijd heel verdrietig als ik hem maar een dag zag in het weekend. De weekenden waren het enige moment wanneer ik hem kon zien dus baalde ik enorm als hij met zijn vrienden uit ging en ik daardoor hem maar een avond en een ochtend zag. Ik denk dat hij daardoor zijn vrienden minder zag. Daar voel ik me heel schuldig over. Al plande hij zelf ook niet heel vaak dingen met hen en nam hij mij ook weinig mee naar hen.
    Ik heb nooit gevoeld alsof hij trots was dat naast hem liep. Ook mijn onzekerheid stond in de weg, omdat ik me niet altijd mooi voelde. Ik had vaak bevestiging nodig (nog steeds eigenlijk). Ik denk dat dit de relatie heel erg in de weg stond en daardoor is het misschien vanuit zijn kant uit gegaan. Achteraf denk ik dat hij mij ook niet kon bieden wat ik nodig had, hij heeft een vorm van autisme waardoor hij mij niet altijd begrijpt. Ik heb het gevoel dat hij denkt dat het allemaal aan mij lag en ik ga daar heel erg over nadenken waardoor ik daar in blijf hangen. Als ik realistisch kijk hebben we beide iets waar we aan kunnen werken. Ik ben te emotioneel afhankelijk en te jaloers en hij is juist het tegenovergestelde.
    Ik voel me nu heel rot, ik weet niet zo goed hoe ik verder moet. Heb je wat tips voor me?

  • Beste Anoniem,

    “Als ik realistisch kijk hebben we beide iets waar we aan kunnen werken. Ik ben te emotioneel afhankelijk en te jaloers en hij is juist het tegenovergestelde.”

    Ik denk dat die conclusie een eind in de goede richting zit. Dus nu weet je voor jezelf in welke richting jij kunt groeien, zodat je in de toekomst iets onafhankelijker en daardoor zekerder wordt. Dus kort gezegd: geef jezelf de tijd om te treuren over het verlies van de relatie en ga verder met werken aan je zelfvertrouwen.

    De e-cursus Blijvend Zelfvertrouwen kan je daarbij helpen.
    En dit artikel geeft je inzicht in de voordelen van een relatiebreuk of andere crisis:
    https://www.newstart.nl/blog/drie-voordelen-van-een-crisis/

    Veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank

    Ik ben al 4 maanden samen met mijn vriendin, waar ik een jaar achterna heb gezeten. Ze heeft mij sinds vorig jaar januari tot nu vorig jaar eind november 2 keer afgewezen, maar ik bleef erbij dat zij de ware was. Nu sinds eind november zijn we samen, maar men vriendin is sinds oktober al ziek (kanker). Ze volgt chemo sinds dat we samen zijn, tot nu gisteren had ze uitslagen gekregen dat ze volledig genezen is, super!! Maar we hebben de 1ste 3 maanden het super gehad geen ruzie’s, soms hier en daar kleine discussie wat snel opgelost was. Maar nu laatste 3/4 weken hebben we elke week discussie en ruzie. We weten niet meer wat te doen, ik blijf alleen maar positief maar weet het niet. Kun jij misschien helpen?

    Groetjes M.

  • Beste Mika,

    Ik zou beginnen te onderzoeken waarover en waarom jullue discussies hebben.
    Is het over bepaalde situaties, verschillen jullie toekomstplannen, hoe zit het met jullie communicatie, willen jullie elkaar even graag?
    Als je dit niet weet, dan kun je het ook niet oplossen. Dus je moet hiervoor wat zelfonderzoek doen!
    (Naast het feit natuurlijk dat deze periode emotioneel zwaar is geweest en dat zich waarschijnlijk ook uit in jullie relatie.)

    Dit artikel gaat je helpen:
    https://www.newstart.nl/blog/het-geheim-van-goede-communcatie-en-relaties/

    Veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Beste Frank

    Meestal zijn het discussies over dat een van ons twee iets verkeerds opvat, wat we eerst nooit hadden. Graag zouden we samen een toekomst willen hebben het er vaak over gehad, maar ze vertrekt in mei naar Spanje bij de vader wonen, om te gaan werken en na die jaar gaat ze terug studeren voor stewardess. We houden heel veel van mekaar, we geven ook heel veel om mekaar, alleen we zitten in een stomme periode. Ik geloof erin dat goed komt.

    Groetjes Mika

  • Beste Mika,

    Dat kan toch gebreuren, dat je iets verkeerd opvat? Als je naar elkaar luistert, moet dat goed komen :)
    Heel veel succes samen!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • michel schreef:

    beste frank , lezers
    momenteel zit ik in een relatie van 15 jaar met mijn derde vrouw
    bij mijn eerste relatie was ik zeer jong en snel een kind gehad tot ik vernam dat mijn toenmalige beste vriend misschien wel de vader zou kunnen zijn van mijn zoon wat na een test niet bleek te zijn , daardoor ben ik voor de eerste maal gescheiden , het was mij teveel al het bedrog dat zij toen heeft gehad met verschillende mannen, daarop leerde ik iemand kennen die zelf ook in een gebroken relatie zat , en die ik ook van vroeger kende , en bleek dat zei verliefd op mij was enz , waardoor wij samen en nogal snelle en wilde relatie hebben gekend , door spontaan te trouwen in vegas na 3 maand samen te zijn , uiteindelijkis deze relatie beginnen mislopen omdat ik haar blijkbaar onder druk zette , hetgeen ook wel was achteraf gezien , en ben ik vreemd gegaan ,
    door die breuk was er iemand die bij ons werkte die eigenlijk eerst een afkeer had van hoe ik was , een beetje hautaine gedrag en datgeef ik ook gerust toe, en ben ik uiteindelijk met die persoon toch een relatie aangegaan , nu heb ik in die 15 jaar dat ik met haar ben haar al een aantal keer willen bedriegen door op chats en sms contacten in te gaan maar is er nooit echt een fysisch contact geweest met een persoon ,
    ik zie mijn huidige vrouw heeel graag en zei heeft mij telkens toch terug in huis genomen ondanks ik haar telkens bedroog , nu ben ik op een moment gekomen dat ik een aantal weken geleden ben gaan nadenken van waar ik mee bezig ben , het leven is te kort en te mooi om deze prachtvrouw haar leven te verpesten , daarom heb ik besloten om therapie te gaan en mezelf terug op te bouwen en hopelijk met haar verder te kunnen gaan
    mijn vraag is eigenlijk , kan een mens dit achter zich laten en terug aan mezelf bouwen om daarmee haar vertrouwen terug te winnen ? blijf ik die persoon die zo blijft doen en niet meer wil zijn zoals voorheen
    ik besef dit alles te laat geloof ik

  • Beste Michel,

    Inzicht komt nooit te laat (hooguit voor het verleden), je kunt er altijd iets mee, in het heden en in de toekomst :)

    Er zijn twee dingen cruciaal voor elke persoonlijke verandering.

    1. Ontdekken wat je tegenhoudt om te veranderen. Bij dit gedeelte kan de therapie je zeker helpen.
    2. De beslissing maken òm het te veranderen. Als jij besluit het vanaf vandaag anders te doen, dan is er niemand (anders dan jezelf) die je tegenhoudt dit te veranderen. Je bent een mens, geen boom :)

    Vertrouwen terugwinnen heeft veel tijd nodig. Dit artikel geeft je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/hoe-krijg-je-weer-vertrouwen-in-een-relatie/

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Hallo Frank,

    Mijn ex maakte het uit, en kwam na 5 maanden weer terug. Hij mistte me. Hij vroeg me terug, ik zei dat ik daar nog wel over na wilde denken omdat ik in de relatie die we hadden, best wat stress had, hij die het had over ja, je weet nooit hoe de relatie gaat lopen. Het kan altijd uitgaan. Als ik weg wil ga ik ook gewoon. Ik weet ook dat ik wel bang was om hem kwijt te raken en heel erg vooruit liep op alle zaken(wanner we elkaar weer zouden zien, wat er zou gebeuren als we een keer niet konden afspreken, wanneer we dat dan wel deden etc) Ik was dus soms ook niet makkelijk.En bang controle te verliezen Ik werd onzeker van zijn opmerkingen. Ergens gaf deze relatie mij dus ook veel stress. Nu weet ik, dat hij is genezen van een ziekte en het niet gezegd was, dat hij zou genezen. Dus misschien anders tegen het leven aankijkt als ik. Afijn, ik zeg ik wil erover nadenken. Kreeg de tijd daar niet voor. (slechts een paar uur) Ik zei toen na die paar uur nee.
    Hij gefrustreerd. Ik dacht er voor mezelf nog een paar dagen over na en besloot het toch een kans te geven. Toen hoefde het voor hem niet meer. Hij wilde me niet meer. Ik in de war, want ik dacht hoe kan dat? Hij zegt dat ik hem gekwetst zou hebben door hem eerst dingen te vragen(waarom hij mij terug wil en wat hij nu anders gaat doen om de relatie beter te laten verlopen) Maar hij mist me, maar we hebben beide verschillende ideeen over de relatie. Dat het voor hem lastig maakt om te beslissen wat hij wil. (Kan mij best voorstellen) Dus hij zegt ik moet erover nadenken. (ook logisch) Alleen zegt hij niet hoelang hij erover na wil denken en zegt hij alleen maar, misschien wil ik je ooit nog terug. Nu in ieder geval niet. Maar ga verder met je leven en ga niet hopen. Een antwoord waar ik niet goed tegen kan. Omdat ik niet goed weet wat daarmee te doen. Hij kan niet zeggen; ik wil je gewoon helemaal niet meer terug,nooit. Hij zegt ik wil je niet. Dat is duidelijk. Maar de vraag voor mij blijft, nu niet of nooit niet. En wanneer is dan ooit? Die vragen heb ik hem allemaal al gesteld en het antwoord wat ik dan krijg is hou op ik hoef je niet. Ik heb gezegd dat ik het niet leuk vind dat ik met een antwoord als ”ooit misschien” laat zitten. En uiteindelijk ook gezegd dat ik met die onduidelijkheid niks kan. En dat heel vervelend vind. Ook uiteindelijk hem nog een kans gegeven om er inderdaad over na te denken. (4 maanden) Werd niet op gereageerd. Dus ik ga mee in zijn verhaal en zeg; oke dan is het klaar tussen ons, ik ga verder met me leven en ik ga dit nu afsluiten en met een antwoord als ooit kan ik dat niet, dus zeg ik nu zelf dat ik je nooit meer terug wil, uit pure zelfbescherming. Niet omdat ik het niet nogmaals zou willen proberen met hem. Zegt ie; dat hij door mij weer aan het twijfelen is gebracht. Door mijn verhaal van het is echt klaar. Tenminste ik denk dat hij daarom twijfelt. Dat weet ik niet zeker, kan het hem weer vragen, maar ik merk dat er steeds wanneer ik hem wat vraag, weer vage antwoorden komen, waardoor ik met vragen blijf zitten. Ik heb ook gezegd dat ik mij zo aan het lijntje gehouden voel, het enige wat ik dan weer krijg is steeds hetzelfde antwoord, ik hoef je niet meer, nu niet in ieder geval. Hou op etc. Geen duidelijkheid dus. Ik vind het vreselijk moeilijk los te laten en er zijn mensen die zeggen dat het antwoord van hem wel duidelijk is. Hij wil me niet. Maar ik denk dan, ja maar hij zegt; nu niet, misschien ooit” En hij zegt dan ook aan de andere kant weer, ik hoef je niet meer, dus duidelijk lijkt me. Maar voor mezelf heb ik hem gevraagd mij toch te zeggen dat hij me nooit meer terug wil, anders blijf ik met hoop. Afijn, dat kan hij dus niet. Aan de andere kant zegt hij weer ergens aan te twijfelen. Weet niet wat. Krijg ik ook geen antwoord op. Ik krijg alleen maar hou op. Ik blijf met hoop en ik kan dit niet loslaten.

    Wat nu?

    Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk is en dat je mij misschien op weg kan helpen.

    Groetjes

  • Beste Anoniem,

    Als twee mensen bij elkaar horen dat is dat niet zo gecompliceerd.

    “..het enige wat ik dan weer krijg is steeds hetzelfde antwoord, ik hoef je niet meer, nu niet in ieder geval. Hou op etc. Geen duidelijkheid dus.”

    Het lijkt mij juist heel duidelijk – sterker nog: duidelijker kàn het bijna niet.
    Hoe duidelijk moet je te horen krijgen dat hij niet bij je wilt zijn?

    Ik weet, dat is niet fijn om te horen, maar je weet nu in ieder geval wel hoe het ervoor staat.
    Doe jezelf een plezier en ga verder met je leven. Zoek iemand waar je wel graag bij bent met heel je hart en die ook graag bij jou is :)

    Vind jezelf te goed om op iemand te moeten wachten!

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank
    Kan jij me misschien hierover een tip geven of hoe ermee omgaan dat het hoor mij makkelijker word ?
    Hier zou ik ook wel graag een reactie op willen Frank
    Zit in een soortgelijke relatie waarvan beiden elkaar al kennen van voor hun pubertijd
    Ze gaan nog steeds samen sporten boodschappen doen enz
    De situatie is als volgt
    Wij zijn 1jaar samen
    Zij wonen nog samen ik woon op 1u rijden
    Hij is wel aan het scheiden
    Het huis staat ondertussen te koop
    hij wil bouwen en een grond
    kopen
    Maar ik wil geen hele leven moeten vechten tegen iets dat ik niet kan winnen
    Denk je dat er verbetering komt als we gaan samenwonen
    In de weekends is hij steeds bij mij
    Alvast bedankt voor je reactie

  • Beste Wendy en T,

    Iedereen maakt zijn/haar eigen keuze: de ander ergens toe dwingen in een relatie werkt meestal niet en soms juist averechts. Dus in het belang van jullie relaties zou ik proberen de keuzes van jullie partners – hoe vreemd ook in jullie ogen – proberen te accepteren. Dat is te zeggen: tot een punt waarin je jezelf voorbij loopt. Dan is het in je eigen belang om er iets aan te doen. Helaas kunnen we anderen moeilijk dwingen te doen wat we zelf willen.

    Voor Wendy: Je kunt anders in het leven staan, maar over de echt belangrijke dingen moet je toch min of meer hetzelfde denken. Wat zijn die belangrijke dingen? Om te bepalen of de basis goed is, lees het volgende artikel:
    https://www.newstart.nl/blog/heb-ik-een-gezonde-relatie-of-relatieproblemen/

    Voor T: Wellicht dat de vriendschap met zijn ex verwatert als jullie samen gaan wonen, maar dat kan niemand eigenlijk voorspellen. Het feit dat ze gaan scheiden en dat hij met jouw samen is, zegt dat zij waarschijnlijk geen toekomst meer samen hebben. Maar ze hebben we een lang gezamenlijk leven en het kost tijd om daar afscheid van te nemen. Ik begrijp dat het voor jou lastig is, maar ook hier kun je de ander niet in dwingen. Probeer meer te luisteren naar je gevoel: dan vang je de kleine signalen op: hoe blij hij is als jullie samen zijn, hoe hij naar je kijkt, hoe hij kijkt als hij het over zijn ex heeft. Dan weet/voel je zelf het beste of het goed zit tussen jullie. Je kunt iemand niet verwijten aardig te zijn voor een ander en zeker niet voor iemand die hij al zo lang kent. Ga uit van jezelf en luister naar je gevoel.

    Beiden veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Na een relatie van vijf en dertig jaar en een huwelijk van dertig jaar afgelopen Januarie, kreeg ik op 7 april te horen van mijn vrouw dat ze van me wilde scheiden, dat het houden van weg is maar dat er nog welm genegenheid naar mij toe was als broer en dat ze dit ook als doelstelling wou in de toekomst, ik ben ingestemd met deze doelstelling maar heb er meteen bij gezegd dat ik voor net diev stap verder blijf vechten, nu bijna inmiddels twee maanden verder woont ze nog bij mij we eten nog samen wensen elkaar nog goedenacht en goedemorgen op een intieme manier niet meer zoals voor de aankondiging maar toch verder zijn er geen stappen ondernomen naar een scheiding toe ook is er geen communicatie mogelijk of er komen verwijten en we worden boos ik heb relatie therapie voorgesteld al is het maar om in gesprek te komen, ik ben ten einde raad ik houd nog van mijn vrouw kan er na deze twee maanden ook niet echt boos op worden ben wel boos op de situatie maar verder niet, wat zou jij voor advies hebben.
    Een hopeloze man

  • Beste Kees,

    Soms is een situatie echt overweldigend en heb je het gevoel dat je er geen enkel controle over hebt. Je doet wat je kunt en meer dan dat kun je gewoon niet doen, omdat jij niet degene bent die deze beslissing hebt gemaakt. Je voorstel voor relatietherapie is heel goed. Als je vrouw aankondigde dat ze wilde scheiden, maar verder geen stappen heeft genomen, dat is het heel goed mogelijk dat ze nog twijfelt. Wel, relatietherapie is niet alleen een middel om stellen weer dichter bij elkaar te brengen, het is ook een middel voor jullie beiden om voor jullie zelf helder te krijgen hoe jullie aankijken tegen de relatie en wat jullie ervan verwachten en of dat (nog) reëel is. Met andere woorden, relatietherapie kan ook voor haar een middel zijn te ontdekken of ze nu echt de beste beslissing maakt – de therapeut kan jullie hierin ondersteunen en begeleiden. Dus als ze nog vraagtekens heeft dan is het een goed idee en in het uiterste geval is het een manier om de relatie te beëindigen. Dus wat je zou kunnen doen, is dit haar voorleggen. Ik hoop dat het helpt en wens je het allerbeste!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • lonneke schreef:

    hallo frank ik sta in me gedachten om te vertrekken maar om die stap te zetten is echt heel moeilijk wel of niet ik ben nu 55 jaar we hebben 1 dochter die woont al op zich zelf .hij heeft een eigen huis waar ik ook mag wonen ,ik werk ook dus ik zorg voor me zelf hij heeft me nooit gevraagt alles wat hij doet is goed hij vraagt me mening als ik die geeft gaat hij toch verder met zijn eigen mening het huis moet worden op geknapt zegt hij weet je wel wat dat kost als ij het op gekapt wilt hebben zal je het zelf moeten betalen terwijl hij zelf zat heeft als hij thuis komt zegt hij me geen gedag als ik sta te koken vertelt hij me altijd wat en ho ik het moet doen doe het nooit goed ben veel alleen hij gaat nooit met me op vacantie nooit met me winkelen of een dagje weg vraagt een van zijn vrienden iets altijd alles goed van de week schopte hij de boodschappen die ik net had gehaald kapot door het hele huis nu loopt hij met een lang gezicht boos en praat niet tegen me ik zelf kan nergens heen zo gaat het al zo lang ik hem ken hij is zo moeilijk het wordt tijd dat ik het touw maar moet door knippen maar wel moeilijk mag ik aub u mening

  • Beste Lonneke,

    Dat klinkt inderdaad niet als een heel fijne waarin je elkaar wederzijds support. Wat voor mening ik of anderen je ook geven, ga altijd uit van wat je zelf wilt. Alleen jij kunt die beslissing maken. Deze punten kunnen je helpen meer inzicht te krijgen:

    1 Bepaal voor jezelf of je nu gelukkiger met hem of zonder hem bent.
    2 Bepaal of je als je hem nog niet kende, opnieuw een relatie met hem zou beginnen.
    3 Bepaal wat je echt belangrijk vindt in een relatie (is het vertrouwen, is het support, is het gemeenschappelijke interesses, etc, etc).
    4 Bepaal of je wat je bij 3 hebt gevonden, ook echt krijgt in deze relatie.

    Heb je uit bovenstaande vragen de conclusie getrokken dat deze relatie niet werkt voor je, dan kun je (hoeft niet, maar kan wel) eerst nog altijd met een relatietherapeut praten om samen proberen eruit te komen. Lukt dat niet, dan weet je wat je daarna moet doen, hoe moeilijk dit ook is.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • lonneke schreef:

    hallo frank van een relatie terapeut wil hij niets weten ,heb hem een berichtje gestuurd hoe ik er over denkt heb ik gedaan omdat hij niet tegen me praat ik moet eerst beginnen met praten en zal hij me kort en stug antwoordt terug geven heb ook geen antwoordt op me berichtje gehad als ik vertrek is hij wel echt alleen dat maakt het ook zo moeilijk ,en over een tijdje gaat het weer beetje goed en dan begint het weer goed moet allemaal in hem straatje passen anders heeft het niet naar zijn zin pfffffffffff

  • Lilian schreef:

    Beste Frank,

    Je hoeft niet alles te delen in een relatie. Respect is een cliché geworden, maar toch is het zo dat je ook elkaars keuzes moet respecteren. Het draait ook hier om vertrouwen. Om liefhebben. Om dat te bereiken dient er openheid te zijn. Emotionele intimiteit. Praat over hoe jij je relatie ziet en vooral waar je behoeftes liggen. Openheid geeft vertrouwen en controle is het gevolg van te weinig vertrouwen. Voedt haar en jouw zelfbeeld door het positieve te benoemen. En inderdaad, blijf bij jezelf, maar laat je partner wel zien hoe jij wilt[!] dat jij [!] bent. Openheid is óók zeggen wat je liever niet doet!

  • Lilian schreef:

    deze was voor Simba

  • Beste Lilian,

    Een mooie aanvulling, helemaal mee eens :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Dank je Lilian voor je reactie.
    Ik ben er inmiddels achter dat mijn partner een persoonlijkheidsstoornis (NPS) heeft waardoor deze situatie is ontstaan.
    De openheid die ik eerder had gegeven, werd als munitie gebruikt om mij te isoleren, kleineren en in haar macht te houden. Ik heb ook moeten inzien dat emotionele intimiteit met haar niet mogelijk is en dat weinig zicht op verbetering is met behandeling, als ze hulp ooit accepteert.
    Zoals Frank vaker zegt: Laat relaties los waar je niet van opknapt….. Maar dit is oh zo moeilijk als vader van meerdere kinderen. Het dilemma is te groot waar ik nu goed aan doe.Tevens zijn de gevolgen van het scheiden voor mij net te overzien.

  • Anoniem schreef:

    Wat een confronterend artikel!
    Ik merk dat ik op alle punten een slechte relatie heb en er toch in blijf hangen uit angst.
    Ik heb een zoontje van 3,5 en 36wkn zwanger van ons 2e kindje.
    Hij heeft net laten weten dat dit kind van hem niet gewenst is maar dat hij er wel voor wil zorgen.
    Dit doet mij vreselijk zeer.
    Als ik mijn emotie deel vindt hij dat ik me niet moet aanstellen.
    Hij heeft de hele zwangerschap niks geen interesse getoond en als iemand (zelfs ons zoontje) praat over de zwangerschap dan kijkt of loopt hij weg.
    Dit is iets wat altijd is geweest maar nu ik iemand nodig heb die mij ondersteund en laat weten dat hij van me houdt en er nu dus niet is raakt het mij nog meer.
    Hij geeft mij totaal geen gevoel dat hij van me houdt en is altijd op me aan het mopperen maar verwacht daarin tegen wel dat ik met m’n benen wijd ga liggen.
    De tegenover buurman van 70 geeft mij nog een warmer gevoel dat hem.
    Moet ik opstappen, waar moet ik heen, maak ik mijn kinderen dan niet nog ongelukkiger dan als ik mijn eigen gevoel wegzijver?
    Is het gras aan de overkant groener??
    Allemaal vragen waar ik al een tijd mee rondloop.
    Ik rondt mijn zwangerschap (zo voelt het nu) af en probeer ondanks zoveel mogelijk van m’n kinderen te genieten maar als de kraamtijd voorbij is en er nog niks veranderd is…wat dan… Dingen waar ik nu niet mee bezig hoor te zijn maar wel gedwongen doe.
    Help

  • Beste Anoniem.

    “Ik merk dat ik op alle punten een slechte relatie heb en er toch in blijf hangen uit angst.”
    Die angst is begrijpelijk, iedereen heeft angsten. Zoals je zelf al min of meer hebt besloten, kun je op korte termijn kiezen voor ‘geen verandering’ aangezien er al genoeg uitdagingen zijn met je zwangerschap.
    Voor de lange termijn – wèl verandering – helpt het om de vragen ‘wat moet ik doen, waar moet ik heen?’ te vervangen door de vragen ‘Wat wil ik doen, waar wil ik naartoe?’
    Kortom, je kunt kiezen op de korte termijn om rekening te houden met je (menselijke) angst en op de lange termijn te kiezen voor wat je zelf het liefste wilt.

    P.S. Hoe kun je anderen (inclusief je kinderen) gelukkig maken als je zelf niet gelukkig bent?

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik ben in verwachting en begin steeds meer aan mijn relatie te twijfelen. Ik hou wel van hem, maar hij maakt mij niet gelukkig. Hij vraagt nooit of ik iets leuks wil doen en het moet altijd van mijn kant komen en als wij wat leuks doen… dan zit hij er altijd tegenop. Ook is hij niet veel met mij bezig en hoe ik mij voel. Ik voel mij al een paar jaar doodongelukkig en hij doet er niets aan en ziet het waarschijnlijk niet eens. Veel met zn telefoon bezig (spelletjes) en veel televisie kijken… ik wil graag een gezin dat samen is.. maar ik ben nog zo jong en dit veranderd maar niet.. heb het al geprobeerd. Krijg nooit spontaan een kadootje of wat dan ook.. we hebben samen geen vrienden… ik weet het niet meer.

  • jennifer schreef:

    nul

  • Beste Frank,

    Geen idee hoe ik eraan moet beginnen. Ik heb al 14 jaar een relatie met mijn man en was zelf 14 toen ik een relatie had. Natuurlijk was het allemaal heel anders dan nu. Maar ik twijfel al jaren aan de relatie, we maken ook vaak ruzies en proberen dan weinig tegen elkaar te zeggen. We zijn ook 4,5 jaar getrouwd. Ook geen huwelijksreis, maar het maakte me ook niet zoveel uit omdat er geen geld was. Natuurlijk miste ik het toen, maar was zwanger van ons eerste kindje.

    Het ergste wat ik hoorde toen we ruzie hadden was. Ja ik ben met jou getrouwd omdat je zwanger was! Maanden later had ik er nog eens over en zei hij dat hij boos was en het zo zei. Maar ik vraag me elke keer af, misschien ligt het aan mij probeer het opnieuw.

    Ik wilde elke keer zo graag met hem erover hebben, dat de problemen worden opgelost. Hij wilt het niet en zegt niks. Zo gaan de dagen dan en dat is echt niet makkelijk.

    Ik had vroeger leukemie gehad en de dokter vertelde me toen tijdens de controlle dat ik het beste voor mijn 25e jaar een kindje kon nemen want daarna is het moeilijk. Daarom hadden we besloten om een kindje te nemen vandaar al op een jongere leeftijd met 22 en 24e heb ik 2 kinderen gekregen ze zijn inmiddels 4 en 6 jaar. Maar ik vind het allemaal zo moeilijk en weet niet met wie ik erover moet hebben.

    Mijn beste vriendin weet het ze ging ook op de 14e met haar vriend net als mij en ook allemaal problemen. Ze is vorig jaar gescheiden met de man en is nu erg gelukkig met de nieuwe vriend. Ze heeft een kindje van 2 jaar van haar ex waar ze ook mee getrouwd was.

    Ze zat samen bij mij in de klas en we wisten over dezelfde problemen van onze relatie. Ze vond het ook zo moeilijk om een punt achter te zetten. En kreeg veel steun van haar ouders.

    Dit is niet wat ik wil! Als vluchtpunt scheiden! Maar ook niet om zo met hem te leven. Ik heb hem zo vaak verteld dat ik zo ongelukkig ben met hem. Ja dan zoek je toch een ander! Als we ruzies hebben zeggen we wel vaker dan gaan we scheiden en tekenen we de papieren.

    Toen ik het zei meende ik het ook, omdat ik het al over na had gedacht.
    Wat ook een punt was, na de bruiloft bleek nog een schuld te zijn van paar duizenden euro’s zonder dat ik het weet. Jaren later hoorde ik het toevallig van mijn schoonmoeder. Ja daar ben je dan ook blij mee zeg! Ik was woedend van binnen. Zeggen is niet erg maar verbergen wel. Het zit namelijk zo dat er na een bruiloft meestal wel 20/30k overblijft van het geld wat je krijgt. Is bij ons een traditie om het zo te geven.

    Maar dit allemaal is geen punt. Het gaat erover dat je elkaar over alles kunt vertellen. Hij zal bijvoorbeeld nooit vreemdgaan ofzo. Dat doet hij weer niet, het is omdat we niet bijelkaar meer passen. We hebben kinderen en zaken en weet geen raad!

    Ik weet het allemaal niet meer…. relatietherapie wilt hij niet aan beginnen, vroeg ik vorig jaar eens. Dit is niet meer gezond zo samen leven. Het is ook niet dat ik iemand anders leuk vind. Het liefst wil ik dat alles goed gaat. Hij wilt dat ik dit en dat doet, mij vergelijken met andere. Hij zegt dat ik bijv alles rondslinger. Dan probeer ik het eens bij te houden op te ruimen doet hij het zelf ook telkens. En bij hem mag het dan wel. Wat moet ik doen??! Kan er wel een boek overschrijven, over m’n levensverhaal. Soms zeg ik kan beter toen doodgaan met de ziekte, maarja waarom moet ik steeds aan hem denken als ik zelf gelukkig ben om zelfst met gewoon mensen van buiten praat. Dat is toch te gek voor woorden.

    Ik lag een keer in het ziekenhuis waarschijnlijk door Te veel stress, kreeg ondraaglijke pijn door m’n lichaam kreeg de zwaarste ibuprofen en van alles. Daarna voelde ik de pijn niet meer. Hij kwam me wel elke keer opzoeken, tot op een keer iets zei over scheiden. Ik was van binnen zo boos dat ik het slangetje bijna los had gedraaid. Dan komt er namelijk bloed eruit. Maar ik dacht aan m’n kinderen. Ik draaide wel ff maar zat goed dicht en had zelf erg weinig energie en kracht. Toen ik t ziekenhuis binnenkwam kon k bijna niet meer lopen.

    Ik denk het elk jaar om de relatie te beëindigen maar weet niet hoe en toch wil ik het niet en blijf ik hopen dat het goed komt. Ben dan toch echt stom?

  • Beste L,

    “Ben dan toch echt stom?”
    Dat moet je echt nooit tegen jezelf zeggen. Niets wordt beter door slecht tegen jezelf te praten.

    “Maar ik vraag me elke keer af, misschien ligt het aan mij probeer het opnieuw. Ik wilde elke keer zo graag met hem erover hebben, dat de problemen worden opgelost. Hij wilt het niet en zegt niks.”
    Je hebt toch echt twee mensen nodig om een goede relatie te krijgen, je kunt dit nu eenmaal niet in je eentje voor elkaar krijgen, hoe graag je het ook wilt.

    Als je echt niet gelukkig bent in je relatie en je hebt het gevoel dat je er samen niet meer uit kunt komen, besef dan dat een relatie verbreken geen mislukking is of zoals jij het noemt een vluchtpunt. Het is juist slim om in te zien wanneer het niet meer gaat. En jij bent de enige die dat voor jezelf kunt beoordelen. Uit ervaring weet ik hoe moeilijk de keuze tussen doorgaan en stopzetten kan zijn. Als relatietherapie geen optie is, dan zou mijn suggestie zijn om in ieder geval voor jezelf hulp te zoeken bij een psycholoog of een coach (ik zelf doe geen 1-op-1 sessies meer) – om zo voor jezelf wat zaken op een rij te zetten. Als je nog geen beslissing kunt of wilt maken, dan is er waarschijnlijk meer inzicht nodig en dat lukt meestal beter met professionele begeleiding. Blijf niet aanmodderen, maar neemt de verantwoordelijkheid voor – en het initiatief in – je eigen leven. Dan kun je zeggen “Ik ben slim genoeg om hier iets aan te veranderen!” :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hey Frank,

    Ik heb momenteel 6 jaar een relatie met mijn vriendin en heb zware twijfelstress over waar ik met de relatie heen wil. Toen ik haar leerde kennen leek het ook totaal niet mijn type en begon het puur seksueel. Op den duur was het gezellig en leuk samen en groeide het uit tot een relatie ondanks dat ik wel mijn twijfels had over haar en een toekomst samen. Door de jaren heen zijn er veel dingen gebeurd, jaloezie van haar kant, losse omgang met jongens( niet vreemdgaan, althans geen weet van) en kattig gedrag. Maar toch niet de relatie verbroken want konden veel lachen samen, deden veel samen, en ook wel zelfde interesses. Dat zorgde al voor een tweestrijd wat ik nou moest met de relatie. Nu sinds een jaar ongeveer voel ik me heel slecht, draaien me hersenen overtoeren, en krijg ik zware keuzestress over waar ik nu met de relatie heen wil. Ik woon namelijk nog thuis, ben 26, en sta op het punt om uit huis te gaan maar weet eigenlijk niet of ik het aandurf om samen te wonen, omdat ik al twijfels heb en bang ben dat het dan nog definitiever wordt en moeilijker om eventueel uit de relatie te gaan. Omdat ik ook al langer twijfel heb ik het gevoel dat ik nu moet beslissen. Ik ben ook gediagnosticeerd met een angststoornis waardoor ik nu ook twijfel aan mijn gedachtes en gevoelens en wat ik nu wel of niet moet geloven. Aan de ene kant heb ik het gevoel dat het beter is om het uit te maken, helemaal omdat ik al zo lang twijfels heb maar aan de andere kant wil ik het niet uit maken want ben ik bang dat het de verkeerde keuze is en haar zal missen en niet iemand anders vind waar mee ik het zo kan vinden. Het is ook mijn eerste serieuze relatie dus maakt de keuze des te moeilijker. Wat moet ik doen??? Tips zijn van harte welkom

  • Beste FJ,

    Ik ben geen specialist in angststoornissen (dat is meer het gebied van een psycholoog, niet van een coach), dus het volgende antwoord moet je wel tegen dat licht in bekijken (en ga überhaupt altijd uit van jezelf, mijn mening is niets meer dan een mening):

    “Nu sinds een jaar ongeveer voel ik me heel slecht, draaien me hersenen overtoeren, en krijg ik zware keuzestress over waar ik nu met de relatie heen wil. Ik woon namelijk nog thuis, ben 26, en sta op het punt om uit huis te gaan maar weet eigenlijk niet of ik het aandurf om samen te wonen, omdat ik al twijfels heb en bang ben dat het dan nog definitiever wordt en moeilijker om eventueel uit de relatie te gaan.”

    Keuzestress komt omdat je nu in één keer een duidelijk keuze moet/wilt maken. Als je teveel keuzestress ervaart, zou mijn advies zijn: stel die keuze niog even uit.
    Je kunt bijvoorbeeld wel het huis uit gaan, maar hoeft nog niet samen te gaan wonen. Een tijde zelfstandig wonen is altijd een goed idee, zo kom je er beter achter wat je wilt terwijl je niet afhankelijk bent van anderen.

    Als je schrijft dat je bang bent om definitieve stappen te nemen omdat het dan nog moeilijker wordt de relatie te verbreken, dan is dat geen goede basis om samen te gaan wonen, want eigenlijk schrijf je dan dat je liever vrijheid wilt dan verder te gaan.

    “… ben ik bang dat het de verkeerde keuze is en haar zal missen en niet iemand anders vind waar mee ik het zo kan vinden.”
    Er is nooit een garantie dat onze keuze de beste is en die garantie vind je zeker niet in je hoofd door er eindeloos over te piekeren.

    Mijn suggestie: stel de stap van samenwonenn nog even uit tot je gevoel duidelijker wordt. Ik vermoed dat je daar zeker geen spijt van zal krijgen :)

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste frank,
    Wat een mooi, herkenbaar maar ook confronterend artikel. Ik heb inmiddels al 20 jaar een relatie die op zich prettig verloopt. Er is nooit ruzie en er is ruimte om eigen dingen te doen. Alleen de diepgang en interesse in elkaar die je omschrijft ontbreekt. Ik heb gedurenede de relatie regelmatig het gevoel gehad ‘inwisselbaar’ te zijn. Dus niet samen meer te zijn dan beiden apart. Inmiddels hebben we 2 kinderen en laatst hebben we hier weer met elkaar over gesproken. Nu blijkt mijn gevoel te kloppen, hij houdt namelijk niet van mij. Nooit gedaan ook, alleen van de kinderen. Hij zegt dat hij het gevoel van ” houden van” nooit heeft gekend en ook niet goed weet wat het is. Nu heb ik dat altijd wel gevoeld, maar hij maakte dat weg en ik wilde het denk ik ook niet onder ogen zien. Ik mis vooral de genegenheid en de steun. We leiden een bijna zakelijk leven met elkaar. Nu is mijn vraag: kun je leven met iemand die niet van je houdt en toch gelukkig zijn. Of blijf je dan altijd iets missen? Het antwoord lijkt logisch, maar ik doe het al 20 jaar, zonder al te veel problemen. Er is geen ruzie en weinig gezeur dus misschien kan het wel?

  • Beste Josje,

    Dat is geen eenvoudige vraag :)

    Ik zou zeggen: als jij je er (relatief) goed bij voelt, dan kan het zeker. Niemand anders kan die vraag voor je oplossen, want het is een vraag voor je eigen geweten en gevoel. In mijn ervaring zijn er meer wegen naar een gelukkig relatie en vriendschap is zeker een van die wegen. Je kunt zeker gelukkig zijn met iemand die niet van je houdt, want houden van is een gevoel dat in jezelf zit, je hebt er niet per se een ander voor nodig. Je kunt dus zelfs houden van iemand die je nooit meer ziet. De vraag is eigenlijk: Voel jij je er goed bij? Diepgang en gedeelde interesse kun je ook bij vrienden vinden. Genegenheid en steun is iets lastiger, omdat de reden voor een relatie meestal is om er voor elkaar te zijn en elkaar te helpen/ondersteunen.

    “Hij zegt dat hij het gevoel van ” houden van” nooit heeft gekend en ook niet goed weet wat het is.” Je kunt je afvragen of dat betekent dat hij niet van je houdt. Vaak merken we pas wat we voelen als we het niet meer hebben. Dus als je er niet meer zou zijn, dan zou hij je misschien heel erg missen en dat is toch een vorm van houden van (alhoewel houden van natuurlijk dieper gaat dan dat). Als iemand niet echt in contact is met zijn gevoel, betekent dat niet dat dat gevoel er niet is. Hoe dan ook, de kernvraag is: “Is het voor jou voldoende om zo verder te gaan? Los van een ideaalbeeld van een relatie, los van wat anderen zeggen?” Stel jezelf die vraag zonder jezelf of je partner te veroordelen en met begrip voor je situatie. Elk antwoord is goed, want dat antwoord past kennelijk bij jou :)

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,
    Wat doe je als je partner gelooft dat het beter is om de relatie te beïndigen met het oog om de vriendschap te bewaren? Hij heeft een moeilijk karakter en vindt o.a. dat hij mij teveel oplegt en dat ik beter verdien. Ik ben het hier helemaal niet mee eens. Ik hou van hem, ondanks zijn unieke persoonlijkheid. Ik weet niet wat ik nog moet doen of zeggen om hem opnieuw in onze relatie te doen geloven.. Geef ik hem tijd en ruimte? Of moet ik juist blijven praten en pushen om hem te tonen dat je liefde niet na 1 jaar zomaar moet opgeven omdat je bang bent op mogelijke hypothetische scenario’s op basis van zijn ervaringen in het verleden.. Ik ben ten einde raad..

  • Beste Ella,

    Dat is natuurlijk een ‘duivels dilemma’: Kiezen tussen loslaten omdat je een ander niet kan dwingen met je om te gaan, of wachten in de hoop dat hij zijn gedachten zal veranderen. Niemand kan die keuze maken en er is geen perfecte keuze. Ergens in de toekomst ligt voor jou het moment om de definitieve keuze tussen die twee te maken (kennelijk kun je dat nu nog).

    Er zijn nog een inzicht: Of je patner houdt oprecht van je en dan is het de moeite waard om te wachten. Of hij houdt niet genoeg van je en dan is het de moeite waard om los te laten. Zelf kun je dat natuurlijk het beste inschatten. Denk je dat hij genoeg van je houdt en wil je nog niet opgeven? Realiseer je dan dat er altijd angst zit onder zijn belissing de relatie te beïndigen. Uit je verhaal is niet duidelijk wat die angst precies is. Zolang die angst er is, blijft de twijfel. Dus wat kun je doen om hem in te laten zien dat angst hem niet hoeft tegen te houden om samen met jou verder te gaan?

    Het volgende artikelen geven je meer inzicht dat je kan helpen met je gesprekken:
    https://www.newstart.nl/blog/minder-angst-3-effectieve-tips/
    https://www.newstart.nl/blog/leren-van-deze-relatie-7-lessen/

    Blijf proberen met hem te praten, maar vind jezelf wel zo belangrijk dat je niet hemel en aarde hoeft te bewegen om iemand te overtuigen met je samen te zijn :)

    Veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik maak nu ook zo iets mee, mijn ex vriendin maakte het heel onverwacht uit na 3 jaar (voel me na 8 weken nog steeds erg rot), de dag erop kreeg ik een appje van haar dat we samen wel iets leuks zouden kunnen doen, alleen is maar alleen, we deden hierna de rust periode van 4 weken, vreselijke tijd voor mij, twee weken geleden maakte ze het opnieuw uit, ik was benieuwd wat nu toch de reden van de breuk is, dat zou dan zijn dat ik niet goed zou luisteren en haar niet begreep en ik vond dat ze me niet liet uitpraten, dat was eigenlijk alles heel simpel op te lossen en we hebben best al veel gepraat, en worden nooit boos, ik ben al druk met dingen voor me zelf te doen als afleiding en die waren vergeten in onze relatie, we hadden beide al een relatie hiervoor, ik wilde het te goed misschien, mijn vriendin is meer introvert en ik praat meer over dingen, vandaag voor het eerst een appje van haar en waarin we het een en ander aan elkaar uitlegden van hoe of wat, ik vond dat ze de relatie erg aprubt had beeindigd zonder het goed uit praten dat is haar manier van doen en had ook te maken met haar verleden thuis, maar bij mij verging de wereld het gevoel dan, het afgelopen jaar was een naar jaar een aantal overleden familileden en ziektes waaronder ook bij mij waarover veel gepraat werd, ook kwam dochter weer in huis wat niet echt boterde met mij, gelukkig hebben we dan wel beiden ons eigen huis, zodat ieder alleen kan zijn maar ook samen, maar toch was er nog steeds die spanning, het komt er op neer dat we voorlopig maar weer rust nemen, ik doe maar net of de relatie beeindigd is en zie van hoe en wat, al doet het me nog steeds veel verdriet.

  • Anoniem schreef:

    Beste frank wat doe als je partner alles betaald en bepaald

  • Beste Anoniem,

    Het kan zijn dat je financieel afhankelijk bent van je partner – en daar is niets mis mee, dat gebeurd in veel relaties. Maar dat betekent niet dat je partner ook alles voor je hoeft te bepalen. Ik zou daar een goed gesprek over beginnen, want geen gelijkwaardigheid in een relatie (in dit geval wil dat zeggen dat jullie beiden evenveel recht hebben om te bepalen wat jullie doen – niet zozeer financieel, maar op alle andere gebieden) geeft spanning. Onthoud dat er altijd één persoon is die iets doet – en een ander die het toelaat. Dus als je het niet meer wilt, zeg er dan iets van :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Zo is dat,

    Hop on the bus Gus,
    Succes Bert

  • Louise schreef:

    Hoi, ik heb een afstands relatie, ik twijfel heel veel en hij weet het zeker dat hij voor mij wil gaan. We hebben elkaar ontmoet op vakantie en het was dus onder de gelukzalige zon en alles was leuk en goed. Hij heeft zo veel goede kanten, maar ik kan mij sinds kort geen toekomst meer met hem voorstellen, terwijl dat wel is waar we onze relatie een beetje op baseren, hij komt in februari in Nederland wonen, dus dat is heel dichtbij. Maar naarmate ik minder de toekomst samen kan voorstellen begin ik ook meer te twijfelen of misschien de ontmoeting is gebaseerd op adrenaline in plaats van liefde. Ik irriteer mij steeds vaker aan dingen die hij doet of zegt. En ik voel me ook niet echt aangetrokken tot seks met hem. Maar ik heb ook een vrij laag libido. Ik lees vaak dingen over een relatie niet zomaar opgeven en dat wil ik ook niet zomaar doen, maar hoe weet ik of ik de juiste keuze maak, straks is hij hier en dan is het nog steeds zo twijfel achting, stel dat ik dan niks meer voel. Ik vind het heel lullig want ik heb het wel al eens met hem gedeeld maar hij wordt ook steeds meer paranoïde tegenover mijn liefde of geen liefde en dat snap ik. Maar ik zit zo erg in de twijfel, kan iemand misschien nieuw licht werpen op mijn situatie

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Louise,

    Zolang je ‘een toekomst probeert voor te stellen’, ga je twijfelen. Dat komt omdat je hersenen dan van alles gaan inbeelden dat er nu nog niet is. Dus terug naar het heden: hoe voel je je nu over jullie relatie, lod van de toekomst. Je geeft aan dat je je soms irriteert en weinig aantrekkingskracht voelt. Is dat voldoende om de relatie te verbreken? Of is er genoeg liefde om ermee door te gaan? Die vraag kun jij alleen beantwoorden. Waat soms helpt is de vraag: “Als ik hem nu voor het eerste tegen zou komen, zou ik dan een relatie met hem willen beginnen? Ja of nee?” Dat antwoord vertelt je of je verder moet gaan of hier het beste mee kunt stoppen.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Valerie schreef:

    Ik ben bijna 3 jaar samen met een man met 2 kinderen, week om week. Zijn persoonlijkheid begint nu heel duidelijk te worden voor mij. Hij is altijd bezig met zijn kinderen de ene week, de andere week, zijn werk, zijn huis, zijn jogsessies, zijn fixatie voor huizen kopen en 2de hands, zijn familie… de week zonder kinderen wil ik graag leuke dingen doen met hem. Initiatief moet altijd van mij komen. Hij zegt dat hij niets te vertellen heeft en geen behoefte heeft om te kussen, samen veel dingen te doen…enkel als hij seks wil. Ik wou altijd een relatie waar ik samen met m’n vriend leuke dingen kon doen, over alles kunnen praten, er voor elkaar zijn…ik word hierdoor soms wel kwaad, omdat hij daar dan zit en niets doet, niets zegt, uren aan een stuk. Is het bij anderen ook zo dat het altijd van 1 kant komt, dat mannen gewoon zo zijn en je er niet meer van kan verwachten? Ik weet het soms niet meer.

  • {"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
    >