Heb ik een gezonde relatie of relatieproblemen?

Heb jij een gezonde relatie of heb je relatieproblemen? Met dit artikel kun je bepalen hoe jouw relatie er nu voorstaat – en of je iets moet veranderen.

Hoe beoordeel je of je een goede relatie hebt?

Een relatie met een partner kan veel plezier geven, maar ook energie kosten. Soms is het moeilijk te beoordelen of je een gezonde relatie hebt, of één die je beter kunt loslaten. Niet alles is even belangrijk in een relatie en er zal altijd iets zijn wat beter kan. De perfecte relatie bestaat nu eenmaal niet.

Als je relatieproblemen ervaart, weet dan dat dit geen toeval is, noch plotseling ontstaat. Relatieproblemen zijn het gevolg van (onbewust) de verkeere keuze maken gedurende een lange tijd. Het overkomt je niet zomaar.

Door bewuster te kijken naar je relatieproblemen, kun je ze oplossen. En als je ze eenmaal oplost, dan zul je ze in de toekomst ook niet meer ervaren!

De volgende 8 vragen doen je beseffen of er relatieproblemen zijn in jouw relatie :

Gezonde relatie vraag 1 – Is er vertrouwen?

Er is een reden dat deze vraag als eerste komt, nog voor liefde. Zonder vertrouwen kun je niet echt intiem met een ander zijn en zonder intimiteit geen relatie. Vertrouwen is de basis.

Dus de eerste vraag die je jezelf kunt stellen als je twijfelt over je relatie is: ‘Vertrouw ik hem of haar nog wel?’

Dit is vaak een probleem als je partner je vertrouwen heeft beschaamd. Dit kan te maken hebben met vreemdgaan, te veel ruzies of een andere kijk op hoe een relatie zou moeten zijn.

Als er een gebrek aan vertrouwen is zijn er waarschijnlijk twee vragen die je jezelf stelt:
1. Kan ik vergeven wat er is gebeurd?
2. Geloof ik dat dit in de toekomst niet meer zal voorkomen?

Als je één van de twee vragen met nee beantwoordt, moet er iets gebeuren. Dit gebrek aan vertrouwen staat nu tussen jou en je partner. Daardoor houd je een bepaalde afstand. Afstand staat haaks op intimiteit en zorg ervoor dat je langzaam uit elkaar groeit, aangezien gevoelens in een relatie zich verdiepen.

Is er afstand in je relatie, dan zal deze zich over het algemeen vergroten. Is er intimiteit in je relatie, dan zal deze zich verdiepen.

De vraag is: Vertrouwen jullie elkaar nu en in de toekomst?

Mijn definitie van een gezonde relatie is: Een liefdevolle verhouding van twee gelijkwaardige partners die elkaar in hun waarde laten en elkaar ondersteunen.

Relatieproblemen vraag 2 – Is er respect?

Respect betekent rekening houden met de ander en deze in zijn of haar waarde laten. Een gebrek aan respect uit zich in kritiek. Kritiek is de wens om de ander te veranderen. Dit is het kernprobleem van veel relaties, aangezien je iemand niet fundamenteel kunt veranderen. Misschien dat je de scherpe randjes wat afvlakt, maar iemands basiskarakter verandert niet.

Als één van de partners de ander probeert te veranderen, ontstaat er een doorlopend spanningsveld: de één corrigeert en levert kritiek en de ander verzet zich. Dit geeft beide partners stress en is desastreus voor een gezonde relatie.

De ander accepteren zoals hij of zij is, is niet alleen goed voor je relatie, maar ook de realiteit: beide partners zijn uniek. Door de ander in zijn of haar waarde te laten geef je blijk dat je zijn of haar unieke karakter en persoonlijkheid waardeert. Is er geen waardering dan is er geen reden om samen te zijn.

De vraag is: Kun jij helemaal jezelf zijn in je relatie en kan je partner dat ook?


”Hallo… Zelfvertrouwen!”

Heb jij genoeg van twijfel en onzekerheid?

Volg onze GRATIS serie:

Weg met Onzekerheid – Hallo Zelfvertrouwen!

Ontdek de Krachtige Weg naar Meer Zelfrespect!

“Mijn zelfvertrouwen groeit met de dag. Zowel op het werk als in mijn privéleven voel ik me gelukkiger. Ik sta er zelf van te kijken, maar het is waar. Bedankt voor de hulp!”


Gezonde of slechte relatie vraag 3 – Is er vrijheid?

Respect geeft ook ruimte en vrijheid aan de ander. Vrij om dingen zelfstandig en op je eigen manier aan te pakken. Altijd alles samen willen doen is niet gezond. Er is ook een leven naast een relatie. Door iemand ‘dood te knuffelen’ bereik je het tegenovergestelde: omdat er niet voldoende vrijheid is, neemt iemand afstand.

Er is natuurlijk een balans tussen vrijheid en afstand. Te veel vrijheid zorgt ervoor dat je te weinig samen deelt. Dan heeft ieder een eigen leven, maar leef te je weinig samen.

De vraag is: Heb je de vrijheid om de dingen te doen die je wilt doen en geef je deze vrijheid ook aan je partner?

Gezonde relatie vraag 4 – Is er liefde?

Hou je van je partner zoals deze is? Ben je gelukkig als jullie samen zijn? Voel je een diepe verbondenheid? Zou je hem of haar niet willen missen? Dan is er liefde.
Zonder liefde wordt een relatie voornamelijk vriendschappelijk, lichamelijk of verzorgend. Dan heb je een vriend, een ‘bedgenoot’ of een bron van zekerheid, maar nog geen echte partner.

Ben je verliefd of houd je van je partner? Verliefdheid is de kriebel in je buik en liefde het warme, blijvende gevoel. Verliefdheid is tijdelijk niet zonder de ander te kunnen. Liefde is blijvend niet zonder de ander te willen. Ze kunnen samengaan, maar het hoeft niet. Zowel liefde als verliefdheid zijn geen garantie voor een goede en gezonde relatie. Dat er meer voor nodig is, blijkt wel uit deze lijst.

De vraag is: Houden jullie echt van elkaar?

Goede relatie vraag 5 – Is er aantrekkingskracht?

Het uiterlijk is beperkt houdbaar: het wordt wat ‘gewoner’ naarmate je elkaar langer kent. Uiterlijk doet je stilstaan bij een persoon, maar het innerlijk doet je blijven. Je hebt dus ook geestelijke aantrekkingskracht. Toch is lichamelijke aantrekkingskracht het verschil tussen vriendschap en een romantische relatie.

Dit is niet iets waar je veel invloed op hebt: het is er of het is er niet. Natuurlijk kun je met wat kunst- en vliegwerk de lichamelijke relatie spannender maken. Maar als de aantrekkingskracht alleen hiervan afhankelijk is, kun je je afvragen of vriendschap niet beter zou zijn.

De vraag is: Vind je jouw partner (nog) aantrekkelijk en andersom ook?

Gezonde relaties vraag 6 – Is er afhankelijkheid?

Een gezonde relatie is een samenzijn van twee gelijkwaardige personen. Als één van beiden afhankelijk is van de ander is er een fundamentele uitdaging: een gebrek aan zelfstandigheid leidt tot een gebrek aan gelijkwaardigheid.

Dit heeft niet alleen met geld of inkomen te maken, maar ook met geestelijke afhankelijkheid: als je de partner nodig hebt om je volwaardig te voelen. Of als je het van je partner laat afhangen wat er gebeurt, wat jullie doen, wanneer jullie samen zijn, enzovoort. Het is niet gezond als één van beiden dit continu voor de ander bepaalt.

Natuurlijk kun je duidelijke afspraken maken over bijvoorbeeld het inkomen: de één werkt en de ander zorgt voor de kinderen. Dit is een vooraf bepaalde afhankelijkheid met wederzijdse instemming.

Als je je afhankelijk opstelt naar een ander en de relatie verandert, kun je dan nog verder of stort je wereld in? Als het laatste het geval is, dan wordt het nu tijd om je zelfstandigheid terug te claimen.

De vraag is: Heb je een gelijkwaardige relatie of is een van beiden afhankelijk van de ander?

Goede relaties vraag 7 – Wordt er naar elkaar geluisterd?

We kennen allemaal wel een stel dat langs elkaar heen praat. Ieder heeft zijn of haar eigen verhaal, in plaats van een echt gesprek te voeren. In het begin van een relatie zijn de partners erg geïnteresseerd in de ander, maar na verloop van tijd neemt die interesse af.

Het is alsof je al precies weet hoe de ander in elkaar zit en dus wordt er niet meer naar gevraagd. Dan worden de gesprekken oppervlakkiger en gaan meer over externe gebeurtenissen dan over wat de ander denkt of voelt.

Aandacht is het mooiste compliment dat je aan je partner kunt geven – en van hem of haar kunt krijgen.

De vraag is: Heb je het gevoel dat je echt naar elkaar luistert?

Gezonde relatie vraag 8 – Denken we hetzelfde over belangrijke zaken?

Ze zeggen vaak dat tegenovergestelde persoonlijkheden elkaar aantrekken. Dat kan best, maar voor een goede en gezonde relatie is het belangrijk dat je het eens bent over de fundamentele dingen in het leven. Hebben jullie dezelfde mening over relaties? Hebben jullie dezelfde verwachtingen? Hoe denken jullie over monogamie of over kinderen?

Als de één vindt dat een goede relatie valt of staat met diepe gesprekken en de ander vindt dat helemaal niet belangrijk, dan is er een probleem. Als de één wel kinderen wilt en de ander niet, hoe willen jullie dan verder?

Botsen jouw ‘normen en waarden’ met die van je partner? Sta je heel anders in het leven? Lig jij elke avond met een boek op de bank terwijl je partner alle cafés afgaat? Is hij of zij al jaren aan het sparen en geef jij alles zo snel mogelijk uit?

Zijn er gemeenschappelijk interesses of houden jullie totaal niet van dezelfde dingen? Zijn er meer overeenkomsten dan verschillen? Een gezonde relatie is compromissen maken, maar als je teveel moet inleveren dan blijft er te weinig over. Als je van dezelfde dingen houdt als je partner maakt dat alles een stuk makkelijker.

De vraag is: Denken jullie hetzelfde over belangrijke zaken?

De bottom-line: Wil ik bij deze persoon blijven?

Als je nu het bovenstaande lijstje hebt bekeken, de vragen hebt beantwoord en je neemt alle details van je relatie in overweging, kun je dan beoordelen of jouw relatie gezond is of niet?

Natuurlijk is geen enkele relatie perfect. Er zijn altijd dingen die goed gaan en die beter kunnen. Uiteindelijk is het een optelsom en moet je jezelf de vraag stellen: ‘Met alle goede en minder goede kanten van mijn relatie, is dit de persoon waar ik bij wil blijven?’

Word ik blij van hem of haar? Zijn we gelukkig samen? Wil ik doorgaan of is het beter te stoppen? Moet ik afstand nemen in mijn relatie – of zelfs afscheid nemen? Kunnen we bepaalde dingen verbeteren of heeft dat geen zin meer? Is dit wat ik wil of mis ik iets wat echt belangrijk voor mij is? Als ik opnieuw zou kunnen beginnen, zou ik dat met of zonder de ander doen?

Je hoeft je relatie niet te vergelijken met een ideaalbeeld want dat bestaat toch niet. Vergelijk je relatie wel met de verwachting die jij ervan hebt. Wat zoek jij in een relatie? Wat wil jij beslist niet hebben? Wat maakt jou gelukkig?

De vraag is: Is dit wat ik wil of voelt het niet (meer) goed?

Wil je je relatie(s) verbeteren? Bestel dan de volgende e-cursus:


Wil jij gezonde relaties?

Volg dan deze online cursus Betere Relaties met Iedereen.

Geef je grenzen aan en los je relatieproblemen op.

Meer dan 15.000 cursisten gingen je voor!

“Jouw cursus is zo verhelderend! Was ik daar maar eerder bewust van geweest. Het geeft me veel voldoening – en het werkt!”

Verbeter je relaties


Over de schrijver 

Frank De Moei

Ik ben een professionele life-coach, gespecialiseerd in persoonlijke groei.

Meer dan 15.000 cursisten heb ik inmiddels geholpen met een gelukkig en succesvol leven.

Wat wil jij?
Wil jij meer zelfvertrouwen, minder stress, betere relaties, leuker werk, meer geluk en meer succes?
Deze Online Trainingen gaan je helpen!

Meer over
Meer over Frank
Ervaringen van cursisten

Ontdek Het Geheim


Hoe krijg je wat je ècht wilt?


ONS GRATIS EBOEK

35.000 Lezers gingen je voor


Ook leuk om te lezen:

Reageer op dit artikel

  • Marissa Bakker schreef:

    Mooie tekst en interessant. Vooral het gedeelte of je uberhaupt bij zo’n persoon wilt blijven blijft me bij.

    Groetjes Marissa

  • Louise schreef:

    Nu ik dit zo lees besef ik mij, dat ik gek ben op mijn “liefde”. Dat er ook wel eens dingen zijn waar ik minder blij van word, maar dat wij toch wel een goed stel zijn, zo samen!

  • absoluut waar, eenmaal gekwetst, dan zit er iets dwars in je relatie en van zodra er iets tussen jou en je partner staat, kan je niet meer jezelf overgeven, het intieme lukt niet meer bij ons

  • Challenger schreef:

    Heel herkenbaar voor iedereen denk ik. Het wordt echt in -Jip en Janneke taal- uitgelegd. Stellen blijven vaak te lang bij elkaar als er iets niet goed zit. Als je weet dat het niet goed zit, STOP er dan mee. Je doet jezelf en je partner tekort. En als het niet goed zit, komt er vanzelf een moment dat het over is. Daarna heb je spijt dat je het zolang heb aangehouden.

  • DE GEKUKKIGE schreef:

    Het is begrijpelijk. Mijn relatie is begonnen met een leugen en het einde was ook een leugen. Een leugentje voor eigen bestwil is te begrijpen.Maar over je hele leven liegen en niet toegeven. Dan ben je in mijn ogen gewoon ziek. Toen vreemdgaan nog in het spel kwam. Toen was het voor mij de druppel. Eenmaal je vertrouwen geschaad.Het zal nooit meer worden zoals het was. Ik heb voor mijzelf gekozen, en ga voor de hoofdprijs. Het doet begin pijn, maar ook dat gaat over. Daarom zeg ik kies keihard voor jezelf. Luister naar je gevoel en naar jezelf.Dan maar alleen gelukkig.Ik heb mijn geloof in en dat houdt mij heel sterk op de been.

  • Ik zie haar graag maar kan soms te weinig respect opbrengen.Ik neem soms aanstoot aan hoe ze is. Dit zorgt voor twijfels en spanning. Op momenten dat we goed hebben kunnen babbelen, we eerlijk zijn geweest naar elkaar toe, licht ze in mijn ogen plots op, is ze plots wondermooi, vind ik het supergezellig samen, is daar weer het respect en de bewondering.
    Ben ik slachtoffer van onrealistisch perfectionisme dat zo veel kapot maakt of is dit een belangrijke stem waaraan ik gehoor moet geven? Ik vraag het me af…

  • wat ik had gelezen laat je echt na denken hoe verre je een goede relatie of zowel een gezonde. en ook dat het niet altijd je partner is fout aan het doen maar ook jij zelf.

  • susanna schreef:

    jaren geleden is mijn vertrouwen geschaad en nog nooit zo hard heeft mijn partner gewerkt om mij dat weer terug te geven maar deze tekst doet mij beseffen dat dingen niet altijd goed gemaakt kunnen worden maar dat dat wel nodig is om een relatie te hebben

  • Tja, wanneer is een relatie over… wanneer zit je in een impasse? Eigenlijk weet ik het gewoon helemaal niet meer… wel dat ik bekaf ben en me steeds onzekerder voel, ook bij andere mensen.
    Wat ik lees uit bovenstaand artikel is best waar, de moeilijkheid is echter wanneer je elkaar best nog aardig vind, alleen is alles een sleur geworden.. je ben blij dat de ander er is, maar echt gelukkig word je er niet meer van.
    Zoiets! Heel ingewikkeld dus… maar ik sluit me aan bij wat Frank staat opnieuw schrijft: het gaat er niet om wat je weet, maar wat je doet met wat je weet… enne kom in beweging… tsja!

  • moedertje schreef:

    Hallo mensen heel mooi wat er staat
    Het loopt momenteel niet echt op rolletjes in mijn relatie dat komt omdat me vriend niet de vader is van me kindje en hij is strenger als ik en me zoon huilt alles bij elkaar en dan hebben we mot met elkaar en dat niet alleen sinds ik weer een relatie heb ben ik aangekomen was altijd mooi van figuur als zeg uj het zelf alleen dij aan alle kanten uit ik ze dan ook tegen e vriend dit kan niet want ik wordt te dik dan zegt tie ja komt goed maar wil elke keer weer iets eten wat niet goed voor ons is kan iemand me misschien helpen door me advies te geven ? Ik hou van hem dus wil het liefste niet bij hem weg
    Groetjes moedertje

  • Beste Moedertje (originele anoniem),

    Het lijkt me dat het goed zou zijn om met je vriend duidelijke afspraken te maken over de opvoeding van je kind. Met van beide kanten wat water bij de wijn, zodat jullie allebei met die afspraken kunnen leven.

    Daarnaast bepaal alleen jij wat je wilt eten. Als je niet wilt aankomen, dan zul je ook duidelijke afspraken moeten maken over wat jullie eten, maar de eindverantwoordelijkheid voor het eigen lichaam ligt altijd bij de eigenaar :)

    Succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Keetje_Tippel schreef:

    Ik herken me enorm in wat Floor schrijft. Ook wij zitten in een sleur, vinden elkaar leuk en aardig maar zijn allang geen volwaardig partners meer. Slapen al een jaar apart. Het hoge woord is er wel uit, we hebben geen relatie maar zijn goede vrienden.
    Beiden ‘durven’ de handdoek niet in de ring te gooien maar weten niet hoelang we dit nog volhouden.
    Zelf ben ik ook overspannen op het moment ivm werk en lichamelijke klachten dus ik heb al veel op mijn bordje. Maar dit speelt ook mee, wat te doen???

  • Beste Keetje_Tippel,

    Ik zou je adviseren om op zoek te gaan naar een goede relatietherapeut als jullie beiden toch nog samen verder willen. Indien je vindt dat het beter is dat jullie ieder je eigen weg gaan, is de vraag: “Wat houd je precies tegen en wat heb je nodig om dat los te laten?”

    Hoe dan ook, heel veel succes!

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Madelief schreef:

    Frank, wat schrijf je toch helder en – in de basis – simpel. Mijn complimenten! Heel goede teksten maak je. Mijn relatie is pas uit (na bijna 4 jaar). Door jouw artikelen te lezen wordt me steeds meer duidelijk dat wij de juiste keuze hebben gemaakt.
    Mijn vriend wil niet/nooit samenwonen, en laat hij nou net de eerste man zijn met wie ik dat wél wil op termijn, als zijn kinderen niet meer om het wekeend bij hem zijn. Tja, dat is dus een van die dingen die wel erg wezenlijk zijn in je relatie. Het vooruitzicht om als ik oud ben misschien wel nooit meer naar hem toe te kunnen vind ik zó bizar, dat dat voor mij een belangrijke reden is/was om te gaan twijfelen of we zo nog wel verder konden, met elk zo’n heel ander idee hierover. Door zijn autisme heeft hij heel veel ruimte nodig voor zichzelf, om te ‘recoveren’. Hij is bang dat hij geen eigen leven meer heeft als hij gaat samenwonen. NB: zelf heb ik (52) nooit samengewoond; hij heeft een huwelijk achter de rug van 10 jaar. Dat moet traumatisch voor hem zijn. Maar ik ben niet hetzelfde als zijn ex. Toch durft hij het niet aan met mij. Daarom is er nu een einde gekomen aan een verder heel fijne periode met een verder heel lieve, betrouwbare man. Maar ook met een man die zijn eigen beperkingen niet onder ogen wil zien (vanwege zijn autisme). Ik had alles wilen doen om hier samen beter uit te komen. Hij was zelfs bezig zich te laten diagnosticeren, dus ik had goede hoop, maar voor de diagnose is het toch uitgegaan. (Hij wil er verder ook niets aan/mee doen, dus ook niet als hij wél de diagnose Asperger zou krijgen; hij verandert namelijk tóch niet vindt hij…). Ken jij het Cassandra-symdroom? Daarvan begon ik steeds meer symptomen te vertonen in de afgelopen periode.
    Toen hij mijn spullen terug kwam brengen en daar voor me stond met een prachtig boeket bloemen brak mijn hart…

  • Beste Madelief,

    Bedankt voor je verhaal en je complimenten.

    Ik begrijp dat het moeilijk voor je is. Toch lijkt het erop dat je de juiste beslissing hebt genomen waar jij je het beste bij voelt. Het is nooit zwart/wit in deze situatie en er zijn altijd voordelen en nadelen, opluchting en spijt, soms tegelijkertijd. Blijf je gevoel volgen, dat is altijd het beste :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • miranda schreef:

    Hoi Frank,

    Ik ben al 8 jaar met mijn man samen, we zijn 3 jaar getrouwd en hebbben een zoontje van bijna anderhalf. Ik heb het gevoel dat we nu een beetje in een sleur raken. We hebben om de paar dagen ruzie. Een jaar geleden was ik er door omstandigheden heilig van overtuigd dat mijn man vreemdging. Maar hij heeft dit altijd ontkent. Ik weet het nu nog niet zeker. Kan hem niet helemaal geloven. Vind het erg moeilijk om hem te vertrouwen. Ik wilde toen scheiden en ben samen met onze kleine bij een collega van me ingetrokken. Ik voelde mij toen erg rot en ik ben notabene zelf vreemdgegaan! Terwijl ik altijd heb gezegd dat ik dat nooit zou doen. Ik deed het niet voor de sex maar meer voor de aandacht en omdat ik smoor verliefd was. Ik heb met die man een relatie gehad die 8 weken duurde. Pas na 5 weken ging ik verder dan alleen wat zoenen. Het is ook maar 3x gebeurt. Ik heb het uitgemaakt omdat ik er uiteindelijk achter kwam dat het hem maar om 1 ding ging. Ik heb het toen ook aan mijn man verteld. Die belde de andere man op om hem te vragen of hij 8 weken een relatie met mij had gehad. Maar die nam de telefoon op en zei tegen mijn man: Wat lult dat wijf! (sorry…) Gelukkig geloofde mijn man mij. Na een week of 2 besefte ik dat ik nog van mijn man hield… Hij had er ook werkelijk alles voor over, als ik maar weer bij hem kwam wonen. Ik weet dat hij heel veel van mij houdt. Hij heeft destijds ook heel veel gehuild, toen ik wilde scheiden en ook toen ik zei dat ik het weer wilde proberen met hem. Mijn man heeft mij vergeven. Maar hij heeft er geen vertrouwen in dat dit niet nog eens zal gebeuren. Ik begrijp het wel maar heb het er ook wel erg moeilijk mee. Dat wanneer hij s’avonds thuiskomt hij eerst gaat kijken of er niet ergens een man in huis is… Ook wanneer we ruzie hebben, maakt niet uit waarover, komt het altijd op mijn vreemdgaan neer, en hij is hard en scheld heel erg. Ik heb ook het gevoel dat ik mezelf niet helemaal kan geven/uitten tegenover hem, ben bang dat als ik iets verkeerds zeg of doe dat hij dan ontploft. Want hij word altijd heel snel boos. Nu probeert hij wel minder te schelden. Dit ging een tijdje best redelijk en ik zeg dan ook dat ik trots op hem ben. We houden wel zielsveel van elkaar. Op sexueel gebied gaat alles uitstekend. Of het een gelijkwaardige relatie is, dat denk ik niet want ik hou me heel vaak in. Als ik zou zeggen wat ik denk dan zou het huis te klein zijn. Als we praten heb ik ook het idee dat hij niet echt luistert, hij wil altijd het hoogste woord hebben, ook met ruzie’s, laat hij mij niet uitpraten. Nogmaals, ik hou van hem en wil niet scheiden maar wil wel dat onze relatie veel beter word. Hij vind ook dat ik te vaak zeur. Ik heb al relatie therapie voorgesteld maar dat vind hij niet nodig en ziet hij niet zitten. We weken allebei, hij fulltime, ik 28 uur. Dus ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat hij meehelpt in het huishouden, toch? Als we ruzie hebben dan praat ik hier altijd met mijn moeder over, misschien niet zo slim.

    Sorry, het verhaal is langer geworden dan de bedoeling was. Maar ik ben soms teneinde raad en wil graag advies. Hoop snel van je te horen. Groetjes Miranda.

  • Beste Miranda,

    Het lijkt me dat er drie dingen gaande zijn:
    – Er is te weinig vertrouwen.
    – Er is te weinig openheid.
    – Er is te weinig acceptatie van de mening van de ander.

    Ik kan hier moeilijk een paar A4’tjes schrijven met allerlei suggesties en inzichten.
    De situatie is te complex om even een paar ‘snelle tips’ te geven.

    Volg de e-cursus Betere Relaties voor een dieper inzicht in deze drie thema’s.

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • serena schreef:

    Hoi Frank,

    Weet het soms niet, heb sinds 2 1/2 jaar een relatie met een getrouwde man. Ben echter voor hem weggegaan bij mijn partner, waar ik 24 jaar mee samenwoonde dat was geen rozegeur en maneschijn. Met deze man is het liefde op het eerste gezicht, van beide kanten hij is vaak naar het buitenland voor zijn werk. Hij moeilijkste vind ik dat als hij op vakantie gaat, dan mis ik hem wel maar mijn gezonde verstand zegt me loslaten. Ik heb mijn eigen leven, heb niets meegenomen in mijn vorige relatie. Maar sta wel met twee benen aan de grond, iedereen noemt me een sterke zelfverzekerde vrouw heb een eigen bedrijf. Hij heeft verleden jaar op het punt gestaan te scheiden, ik heb hem dat nooit gevraagt hij wilde het zelf. Maar na 3 maanden kwam hij met dat hij geen tijd voor me had, hij kon gewoon niet meer liegen en ik was zo gemeen dat ik hem lied draaien. Hij is na een maand naar me terug gekomen, ik had veel verdriet in die tijd hij heeft weliswaar mijn hart gebroken toen. Ik ben nog steeds verliefd op hem, maar ben wel voorzichter geworden moet ik vertrouwen of niet. Ik weet en voel wel dat de liefde tussen ons uniek is, maar zie hem ook maar 1x in de twee weken drukke baan. Een toekomst dat zie ik niet meer, ben er eigenlijk ook een beetje bang van geworden. Zijn vrouw wist alles, en toch gaaat daar alles door en ik moet op de zijlijn blijven. Heb weldegelijk veel respect voor zijn vrouw, wil als het goed gaat dat nooit kapot maken. Alleen wilde dat ik hem kon gaan loslaten, dit is best moeilijk.

  • Ik ga nu 1,5 jaar met mijn vriend en we hebben de laatste tijd best wel veel stress en we beloven elkaar elke keer dat we geen stress meer veroorzaken ma het loopt soms te hoog op.we houden teveel van elkaar om elkaar los te laten.wij weten beide niet meer wat we moeten doen…want uit elkaar gaan doet ons veel pijn ma we willen ook geen stress mee..

  • Alexandra schreef:

    Heb ik een gezonde relatie? Ik kom er steeds vaker achter dat mijn vriend liegt om de stomste dingen, en het ergste vind ik, de gemakkelijkheid van hem, de manier waarop hij liegt bedoel ik, hij verzint het ter plekke. Ik word hierdoor erg wantrouwend en achterdochtig. Ik heb het al verschillende keren tegen hem gezegd en al meerdere malen heeft hij mij belooft het niet meer te zullen doen. Ik word er ziek van, geestelijk moe van. Ik heb nu besloten en ook tegen hem gezegd, dat ik er niet meer tegen kan..als hij niet veranderd daarin, maak ik een einde aan de relatie. Hij zegt van mij te houden en mij niet kwijt wil..ik ben het gevoel ff kwijt.

  • Anoniempje schreef:

    Hoi, Ik loop nu al een jaar te rommelen. Mijn leven moet anders maar weet niet hoe. Werk geen uitdaging geen hobby’s enz. Ik zie de toekomst niet meer. Ik heb een lieve trouwe vriend die mij alle ruimte geeft om te onderzoeken waar het bij mij in zit. Of is het toch misschien mijn relatie. Ik kan mijn vinger er niet opleggen. Wel loop ik nu bij een psycholoog omdat ik last heb van paniek en angstaanvalletjes. Last van stress geen honger en misselijk met een brok in mijn keel. Wat is nu het geen waar ik last van heb. Ben altijd maar doorgegaan en mijzelf te veel voor bij gelopen en niet geluisterd naar mijn lichaam. Ben 18 jaar samen en als ik er aan denk dat het misschien aan de relaties ligt dreigt de paniek. Ik hou van de man hebben de zelfde interesses. De sex staat op een extreem laag pitje als het 6 x is geweest dit jaar zo het zomaar kunnen. Nogmaals ik hou van hem maar is dat genoeg. Ik mis spetters en voel mij soms 65 in de relatie omdat we ook al zo veel mee hebben gemaakt. Ik heb de gedachte van kinderen altijd weggeschoven omdat ik dan het idee had voor nog een kind te moeten zorgen moet ik helemaal alles doen. Hij helpt mij nu beter in het huishouden en probeert er alles aan te doen om mij te ondersteunen. Nu denk ik dat een kindje een juiste stap kan zijn, maar niet zolang ik in de toekomst kan geloven en dat er nog kracht in onze relatie zit om verder te gaan. Wil mij zo graag beter voelen en van alle klachten af zijn en gewoon gelukkig te zijn. Ben het gewoon helemaal kwijt op het moment.

  • Mylena schreef:

    Beste frank,
    Mijn vriend en ik zijn nu zes en een half jaar samen. Ik ben bijna 25, hij is 32. In het begin heeft hij alles voor mij opgegeven omdat ik toen erg ziek was en geen ouders had om voor mij te zorgen. Inmiddels ben ik kerngezond en geniet volop van het leven. Maar hij zit nu in een soort depressie zou ik het haast noemen. Hij heeft geen greintje zelfvertrouwen meer, heeft dagen waarop hij mij onmogelijke dilemma’s stelt, aan intimiteit heeft hij al ruim twee haar geen behoefte (niet met mij, maar hij zegt dat hij bevestiging wilt van andere meiden omdat ik zijn eerste vriendinnetje ben en hij het gevoel geeft iets gemist te hebben). Daarbij heeft hij het gevoel dat het niet opschiet met zijn carrière en dat hij vast zit -aan de verantwoordelijkheid van volwassen leven zoals hypotheek, verzekeringen etc-. Wekelijks heeft hij boze buien en tot slot denkt hij geen vrienden meer te hebben omdat die massaal vader zijn geworden. We zijn al in relatietherapie geweest, met veel pijn en moeite, maar dat hielp niks. Hij wilt ook geen hulp zoeken. Inmiddels begin ik erg te twijfelen of ik mijn leven verder met hem wil delen; ik ben 25 en deze zware problemen wil ik nog niet hoeven te hebben. Als er verbetering was, dan steun ik hem volledig maar het wordt alleen erger. Wat te doen, voor hem en voor mij?

  • Sigrid schreef:

    Ik ben nu 20, mijn vriend 23. We zijn jong, dat klopt. Hebben nu zo’n 5 jaar een relatie. Het begon als verkering maar we bleven bij elkaar en zijn nog gelukkig samen. We zijn nu samen een huis aan het kopen. Daar heb ik altijd van gedroomd, om samen met hem oud te worden. Toch ben ik heel erg bang dat het fout gaat. Je hoort het zoveel om je heen. Voor hem had ik een ex, dat was nooit zo serieus als nu. Maar als ik hem tegen kom begint het te kriebelen, dan gaat het meer om de gedachte hoe het zou zijn als ik nu nog met hem zou lopen. Terwijl ik ook wel besef dat je dat natuurlijk nooit weet.
    Ik hou van mijn vriend, heel veel en als ik het artikel lees denk ik dat het wel goed komt met ons. Toch blijft een beetje die angst voor de toekomst, want als we echt samenwonen, en daarna gaan trouwen is het echt ‘vast’. Is dat normaal?

  • Beste Sigrid,

    Dat is vrij normaal. Toch kunnen we die toekomst niet controleren, we kunnen alleen maar doen waar we ons op dit moment goed bij voelen. En het klinkt alsof jij dat al doet en daarmee erg gelukkig bent. Gefeliciteerd! :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo frank. Wat kan je soms een rotzooi maken van je eigen leven. Ik ben 43 jaar, waarvan 21 jaar getrouwd en 2 kids. Mijn man komt uit een rottige jeugd met geestelijk en lichaamlijke mishandeling. Aan de buitenkant weinig van te merken. Hij staat als hardwerkende rustige man met weinig woorden te boek. Hij en ik delen niets behalve huishouden en kids(mijn visie dan he) hij doet aan vissen , speelt 1 avond p/week potje op playstation met broer en dart 1 avond in de week. De weekenden zijn al jaren hetzelfde. Enigste uitje is eens een verjaardag of vakantie. Sinds 3 jaar heb ik een laptop en heb op die manier iemand leren kennen die 1000% anders is. Diegene hoort al jaren mijn grieven aan en ik zie diegene aantal keer per jaar. We WhatsAppen wel gehele dag met elkaar. Diegene wil nu eens dat ik inziet dat ik geen ECHTE relatie heb en te jong ben om op de bank te wachten op de volgende dag. Ik heb 3 jaar geleden aan mijn man ook aangegeven me ongelukkig te voelen en dat ik me alleen voelde. Sinds deze zomervakantie is het flink geescaleerd en dat kabbelt maar door. Hij doet ietsje zijn best wel, maar voel me nog steeds alleen op de wereld. Wij praten ook nooit, want praten gaat over in verwijten. En hij is geen prater zegt ie. Nu ga ik aankomende woensdag naar psychologen praktijk om in aantal sessies erachter te komen of ik kies voor dit huwelijk of ermee stop. Hij weet dat niet . durf niets te zeggen. Ik heb angstzweet op mijn rug wat komen gaat. Slaap amper, weeg nog maar 48 kg . Zo bang om hem verdriet aan te doen. Want echt een rotvent is het niet. Weet niet wat er op me af komt en doe ik er wel goed aan. want het voelt als mijn schuld ……..groetjes …..

  • Beste Linda,

    Ik hoop dat je eruit komt met de sessies.

    Vergeet niet:
    – We maken allemaal fouten, dat hoort er nu eenmaal bij.
    – Angst is ook normaal, laat het je niet tegenhouden.
    – In elke relatie zijn beide partijen evenveel verantwoordelijk (en het gaat om verantwoordelijkheid, niet om schuld).

    Wat gebeurt is, is gebeurt…
    Richt je aandacht op wat je nu het liefste wilt, onder deze omstandigheden :)

    Succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • mooie tekst !!bij mij loopt het helemaal fout ,heb ik nog wel een relatie,inderdaad mijn vertrouwen werd al zoveel x beschadigd, enfin ,,nu is er het probleem dat ik hem niet kan vertrouwen. hij is koud en afstandelijk, het maakt me doodongelukkig –

    er is ruzie, doordat ik boos werd toen ik antwoorde dat hij naar een andere vrouw keek –
    zei hij dat ‘ik’ moet veranderen en hij ging wéér lopen,

    ff ik heb het gevoel dat het maar van 1 kant komt ,

    groetjes, ik wens iedereen een mooie liefdevolle relatie toe ,

  • Er staan heelveel punten in waar men wel wat aan heeft het blijft natuurlijk wel dat je het samen wilt aannemen. Als er een is die zijn/haar ogen voor sluit dan wordt het moeilijk voor de ander als die ander door een dergelijke beperking(en) niet meer kan voldoen aan de verwachting van die ander. Een lichamelijke en/of hersenletsel aan beide zijden met kinderen. Acceptatie is een grote waarde, zelf kan ik niet meer zoals ik wil, ik kan mezelf redden maar ben wel min of meerdere manier afhankelijk. Verder ben ik gewetensvol en een samenwerkende werkwijze en ben altijd bereid tot samenwerking.

    Warme groet gehandicapte man

  • Hallo frank.

    Ik en mijn vriend zijn bijna 2jaar bij elkaar.
    We hebben de laatste tijd best vaak ruzie/meningsverschillen.
    Ook ben ik er achter gekomen vorig jaar april dat hij met een andere meisje aan het smsen was en hebben ze imtieme fotos uitgewisseld.
    Ik heb er met hem over gepraat en hij huilde en wilde mij niet kwijt.
    Nu heb ik gewoon nog weinig vertrouwen want dat moet terug komen.
    Ik houd heel veel van hem maar soms ben ik gewoon blij als ik hem een weekje niet zie.
    En meestal als hij komt dan ben ik niet enthousiast ofzo verder.
    Ik vind het wel leuk en wil hem ook graag bij me hebben.
    Maar ben gewoon bang voor de dingen die ik ga ontdekken als die er is.
    Heb er ook best vaak over na gedacht of het niet beter is om het uit te maken omdat ik dan niet met al die gevoelens zit.

  • Hayley schreef:

    Hoi Frank,

    Ik en mijn vriend zijn allebei 18, bijna 19 en we zijn nu 2 en een half jaar samen. Ik hou zielsveel van hem en hij ook van mij maar ik weet niet meer wat ik moet doen. Hij is elke dag met zn vrienden, zie hem hooguit een paar uurtjes in de week en slaap dan 2 x in de week met hem en als we samen zijn is het meestal met zn vrienden. Maar we doen nooit wat leuks samen en hij wilt alleen maar met zn vrienden zijn en met hun op vakantie gaan terwijl ik juist met hem op vakantie zou willen. Ik wil niet dat alles vanuit mij moet komen en heb het gevoel dat ik op de tweede plaats sta. Ik heb het gevoel dat ik een stap verder wilt en hij lijkt daar totaal niet aan te denken Wat moet ik hieraan doen..

  • Beste Hayley,

    Tijd om voor jezelf op te komen. Dat hij tijd wil doorbrengen met zijn vrienden is normaal. Maar jouw verwachting om samen meer leuke dingen te doen (zonder zijn vrienden erbij), is dat ook.

    Vertel hem open en eerlijk wat je hier schrijft en vraag hem hoe hij hier over denkt.
    Een goede relatie begint bij goede communicatie :)

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank,
    Ik heb nu circa 1,5 jaar een superleuke vriend. Het lijkt erop dat hij gelukkig is en wanneer ik bij hem ben voel ik mij ook gelukkig. Maar wanneer ik gescheiden ben van mijn vriend begin ik na te denken en te piekeren over zijn verleden (ex vriendinnen etc) Hij is mijn eerst vriend en ook mijn eerst sexuele partner. VOor mij was mijn vriend nogal losbandig qua flirten, sex etc. Hij heeft mij hier alles over verteld en zegt sit niet meer te willen en veranderd te zijn door dat ik in zijn leven ben gekomen. Simpelweg kan ik dit maar niet aannemen. Ik ben constant achterdochtig en bang dat hij vreemdgaat en contact heeft met andere vrouwen. Dit weet hij ook van mij en zegt telkens dat dit niet ter sprake is en hij dit helemaal niet wil. Die continue gedachtes over mijn vriend in zojn verleden, met andere vrouwen en voorstellingem dat hij vreemdgaat maken mij gek. Ik ben ook vrij depressief op dit moment (mede door dit en mede door thuiszitten) en ben nu alleen nog meer bang dat hij een ander wil, omdat ik op dit moment de gezelligste niet ben en hem het gevoel geef dat ik gem niet vertrouw. Ik loop hier momenteel ook bij een spw’er voor, alleen merk ik nog geen veranderingen. Wat vind jij van deze situatie?

  • Beste Lisa,

    Als korte reactie: De oplossing ligt in het vergroten van je zelfvertrouwen en het verminderen van de fantasieën in je hoofd. Beide zijn essentieel, want onzekerheid in combinatie met negatief fantaseren veroorzaakt dit probleem.
    Als je echt hiervan af wilt, dan kun je altijd kijken naar de e-cursussen
    Blijvend Zelfvertrouwen en Nooit meer Zorgen of Stress.
    Volg ze alleen als je er hier echt energie in wilt stoppen, want je hebt tijd nodig om een beter gevoel te ontwikkelen, het gaat niet vanzelf.

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Goodman schreef:

    Relaties, ervaring genoeg maar snel verliefd worden ho maar…. En dan BAM kom je iemand tegen en je denkt dat het toch bestaat. Passie aantrekkingskracht en veel liefde….
    Allebei slechte ervaring met het verleden……Door agressieve partners zowel vrouwelijk als bij haar mannelijk…..angst…bang….maar dan opeens een twijfel van haar kant benauwdheid…Het gevoel zit bij mij diep en ik weet dat dat ook bij haar zo is, maar ze wil niet meer …….Moet ik haar laten gaan….?? Zo nee / Hoe moet ik haar helpen……..?? Ik weet dat ze het waard is, maar kan me zelf ook niet alleen maar blijven pijnigen…het zit diep :-(

  • creativiteit verdwenen na 2 jaar samenwonen.
    tgevoel 2 jaar meer vanuit uit hoofd en gelddenken geleefd.
    weer alleen wonen nu besloten, in volle gang.
    kben een hartenvolger , m,n dromen waar maken, m,n missie leven, toch telkens wanneer ik m,n gevoel wil volgen , m,n creativiteit weer wil laten stromen, en mensen gaan praten vanuit hoofd en denken wat verstandig is voor mij schiet ikzelf ook weer naar hoofd en verlies m,n hartmuziek en wil ik gaan doen wat verstandig is, baan, m,n creativiteit op een laag pitje weer zetten omdat ik verstandig moet staan in deze maatschappij en volgens mensen om mij heen.
    creativiteit in gronding brengen is zo afwijkend van deze maatschappij, als een vis de andere kant opzwemmen.
    een geldbaan en de druk v.d creativiteit afhalen word gezegd, haha de grap is dan vanuit hoofd leven in de baan en m,n creatieve energie nog 10 % voor over is.
    hoe krijg ik m,n leven zo dat ik in kracht kom in m,n creativiteit en het 24 uur kan leven?
    leven met hooggevoeligheid in kracht. kheb v.b gehad van hoe ongelukkig te worden door je passie niet te kunnen leven, ik wil het anders.

  • Beste Goodman,

    Als iemand niet meer wil, heb je twee keuzes:

    1. Haar laten gaan. Een relatie komt van twee kanten – of niet…
    2. Proberen geduld op te brengen en haar gevoel/motieven te begrijpen – zonder jezelf voorbij te lopen of te vergeten.

    Beide keuzes zijn inderdaad heel lastig. Misschien kun je voor jezelf een tijd bepalen tot welke je jullie relatie nog een kans geeft en binnen die tijd er alles aan doen. Als je dan niet zou lukken, dan heb je er alles aan gedaan – en meer kun je niet doen.

    Beste J,

    Er zijn talloze mensen van creativiteit hun beroep hebben gemaakt. Als zij het kunnen, waarom dan jij niet?
    Dit artikel geeft misschien wat inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/maak-van-je-hobby-je-werk/

    Beide veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi,

    Goede website die een ander licht werpt op bestaande problemen! Compliments!

    Na een aantal minder geslaagde ervaringen ben ik het vertrouwen in romantische relaties compleet verloren. Ben ik een keer verliefd -wat ik niet snel ben-, ziet diegene mij niet zitten. Of iemand vind mij helemaal te gek en diegene laat mij compleet koud. Ik weet dat afwijzing erbij hoort en het iedereen kan overkomen. Maar toch is het voor mij moeilijk te verteren. Ik weet dat de het beste uitgangspunt geluk met jezelf is. Dan komt de rest vanzelf. Ik ben alleen zo ongeduldig! Ik ben al in de dertig en ik zou wel eens een relatie willen die helemaal goed voelt.

  • Kwam toevallig op deze site terecht en heb het hele artikel over gezonde relatie of relatie problemen gelezen. Ik heb ongeveer 4 maanden een relatie gehad. In het begin voelde het heel goed, maar gaandeweg kregen we een soort tweestrijd. Een ja en nee spel, waarbij ik steeds het verwijt kreeg dat ik steeds in de verdediging ging. Hij vroeg zich af wat er in mijn verleden had gespeeld waardoor ik zo reageerde. Bij mijn beste weten hoef ik me niet te verdedigen, maar wilde wel blijven die ik was en niets van mijn persoonlijkheid inleveren. Mijn vriend en ik, allebei 70+, hadden wel seks, maar dat ging soms moizaam van zijn kant. Daarnaast was het geestelijk moeilijk, ik werd in mijn geestelijke vrijheid afgeremd. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat mijn relatie met hem niet goed was en ik bij het idee de rest van mijn leven samen te wonen, werd ik heel onrustig. Uiteindelijk heb ik een eind aan de relatie gemaakt. Ik voel me bevrijd, er ligt geen druk meer op me en ik kan eindelijk weer zijn wie ik ben.
    Voor deze relatie had ik een korte maar hevige relatie met een 10 jaar jongere man. Hij was vaak in mijn gedachten en een stuk van mijn hart was van hem Sinds enige tijd, al voor mijn relatie met mijn vriend verbrokenwas, hebben we contact via de chat. We praten over heel veel uiteenlopende zaken en het praten over seks hoort daar ook bij. Het voelt allemaal heel goed, maar een ontmoeting is er nog niet geweest. Hij zegt dat hij gek op me is en dat voor hem leeftijd geen rol speelt, maar dat het gaat om geloof, respect, passie, intimiteit en toewijding en dat ben ik wel met hem eens. Maar hoe ga ik nu verder. Kan ikhem het beste eens ontmoeten op een neutrale plaats? Ik denk dat het niet goed is in dit stadium al “thuis” te komen. Ik vind dit best lastig, want een half jaar geleden had hij ook contact met mij en is hij bij mij thuis geweest. Vervolgens liet hij niets meer horen, reageerde niet op telefoon, sms en e-mail e.d. Ik was heel teleurgesteld en mijn vertrouwen in hem was weg. Na ruim een week wilde hij weer contact leggen en het hoe en waaromuitleggen , maar dat wilde ik toen niet. Nu sta ik voor het dolemm: wat moet ik doen?

  • Best Oudje :)

    Je schrijft dat de laatste man een stuk van je hart had en het goed voelde.
    Dan is het toch de moeite waard om hem te laten uitleggen waarom hij niets meer van zich liet horen?
    Zo weet je in ieder geval wat de reden daarvan was –
    en kun je tegelijkertijd inschatten wat jullie nog voor elkaar voelen.
    Een neutrale plaats is altijd het beste als je nog niet zeker weet welke kan dat gesprek op zal gaan.

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Gebroken hart schreef:

    Met veel verdriet wil ik mijn ervaring delen. Ik heb dit nog niet eerder gedaan, maar voel me erg eenzaam. 8 maanden geleden heb ik ontdekt dat mijn partner met wie ik 14 jaar samen ben sms’te met zijn baas. Het bleek dat hij al een tijdje gevoelens voor haar had en het was wederzijds. Hij vond dat onze relatie teveel broer en zus was geworden en wist niet of hij nog van mij hield. Er volgende een nare tijd waarin hij wou uitzoeken wat hij voor haar voelde en ik ervan overtuigd was dat we uit elkaar zouden gaan.
    We hebben een zoontje van 2,5 en dat maakte wel een verschil. Op een gegeven moment hebben we besloten het nogmaals te proberen, maar rond de kerst is hij een paar weken weg geweest omdat hij ‘het toch allemaal niet wist’. Twee weken laten staat hij weer op de stoep en wil nu echt zijn best gaan doen. We zijn nu een aantal weken verder en ik voel een enorme afstand. Er zijn dagen dat hij niet of nauwelijks praat, omdat hij zich ellendig voelt. Het gaat allemaal enorm moeizaam. Ik wil alles proberen voor ons zoontje, maar moet me nu wel erg wegcijferen en het aanhalen en weer van zich afduwen gedrag wat hij vertoont baart me zorgen. Bij mij overheerst pijn, verdriet en teleurstelling omdat hij verliefd is geworden op iemand anders.

    Ik vraag me af of je uit zo’n situatie kan komen.

  • Beste gebroken hart,

    Iedereen gaat op een andere manier met zo’n situatie om. Je schrijft dat je jezelf wegcijfert. Begin er eens mee dat niet meer te doen en bepaal duidelijk voor jezelf wat je wilt en wat je grenzen zijn. Tot waar en niet verder? Tot wanneer geef je hem de tijd om erachter te komen wat hij nu precies wilt? In hoeverre wil jij je aanpassen en waneeer houdt dat op? Bepaal het eerst voor jezelf en geef het daarna duidelijk aan bij je partner. Nu zit je in de ‘wachtstand’ en dat is niet fijn, dus neem een beetje controle terug. Jezelf wegcijferen is zelden een goede oplossing, want voor een relatie hebt je altijd twee mensen nodig en een ervan ben jij :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Gebroken hart schreef:

    Beste Frank,
    Alsof het zo heeft moeten zijn. Vlak na jouw reactie heeft mijn partner gemeld dat hij dit leven niet meer volhoudt. Hij is nog steeds verliefd op de andere vrouw en zou het liefst met haar verder gaan en een relatie opbouwen. Hij is al lange tijd niet eerlijk tegen mij. Dit was voor mij de druppel. Als iemand al een jaar echt verliefd is en droomt van een toekomst met een ander denk ik dat je voor jezelf moet kiezen. Dat heb ik nu ook gedaan en ga alleen verder. Ik hoop dat het verdriet uiteindelijk slijt.

    Dankjewel voor je inspirerende woorden.

  • Beste frank

    Ik had bijna twee jaar een heel goede relatie met mijn vriend tot hij het plots uitmaakte. Voor mij kwam dit als een donderslag bij heldere hemel. Het ging dan wel al een tijdje nietmmer zo vlot maar ja alle twee net afgestudeerd voor het eerst aan het werk en hij volgt dan nog twee avonden en de zarerdagvoormiddag een extra opleiding dus ja wat weinig oog voor elkaar gehad. Nu ziet hijzelf ook dat de scheiding van zijn ouders hem ook wel parten speelt en wil hij alles eerst even op een rij zetten. De voornaamste problemen waren dat ik hem niet genoeg ruimte gaf en dat hij niet durfde zeggen wat er scheelde en mis was doordat hij dat thuis ook nooit gezien heeft. Zen mama doe namelijk alles voor de goede vrede en durft haar gedacht ook niet zeggen. Nu durft hij inmiddels drie maand later wel praten en zen gedacht zeggen alleen is hij door alles er nu wat bang van geworden om het nog eens te proberen, ik zou er alles willen aan doen en als hij zegt wat er is denk ik dat her ook wel moet lukken. Hij wil alleen eerst alles op een rij zetten en een plaats geven en zo. Ik weet niet goed meer wat ik er mee moet doen. Moet ik er nog op wachten op een misschien een kans dat hij het nog probeert of laat ik het beter los. Zelf zou ik het nog wel willen proberen maar iedereen zegt tegen me zoek je een ander er zijn vissen genoeg in de zee maar zo zit ik niet in elkaar….. Ik weet het gewoon niet meer zeker niet nu het praten stilaan opener verloopt. Het is ook zo verwarrend omdat hij nog steeds blijft twijfelen en het nog steeds niet weet wat ie wil.

  • martin schreef:

    hoi ik heb 15 jaar een relatie en ik heb het idee dat het in een slop zit we werken allebei maar als we thuis komen is het een kusje en praten doen we haast niet en als we ooit ruzie zouden hebben wat haast nooit voor komt dan praten we het ook nooit uit als we naar bed gaan dan ook weer een kusje en dat was het als we sex met elkaar hebben is het niet spannend meer alleen lust op dat moment ik denk dat we meer als broer en zus samen wonen ze heeft zelf een dochter die ik al 15 jaar al opvoed maar daar kom je niet tussen we hebben ook een zoon van 10 jaar maar mijn grote probleem is nu dat ik zwaar verlieft op iemand ben geworden ik hou zelfs mijn kussen vast en denk aan haar en heb al meer dat 2 maanden pijn in mijn buik van haar zelf was het mijn type niet eens wand ze is Surinaams Antilliaans en daar viel ik totaal niet op maar als ik haar zie dan raak ik van slag ze is zo een mooi mens en ik kan zo goed met haar praten ze heeft ook veel in houd we hebben ook heel veel gesprekken gehad van hoe nu verder maar zei zegt al rustig aan en we zien wel maar ik wil mijn vriendin niet besodemieteren al hoewel ik dat al doen maar mijn grote probleem is ik wil met haar verder maar kan moeilijk mijn vriendin op straat zetten ze heeft geen woning en geen vrienden waar ze terecht kan wat moet ik nu help help help zit ook veel te huilen om dat ik mijn geen raad weet wil mijn dochter zoon en eigenlijk ook mijn vriendin geen pijn doen wat moet ik nu

  • Beste Lieze,

    Als iemand heel erg twijfelt of hij wel met jou verder wil, dan kun je je afvragen of dat een goed begin is van je (hernieuwde) relatie. Hij heeft het recht tijd te nemen om na te denken over jullie relatie – maar jij hebt ook het recht jezelf belangrijk genoeg te vinden niet hierop te hoeven wachten.

    Beste Martin,

    Een lastige situatie. Helaas is het niet te vermijden dat we anderen kwetsen door te kiezen voor ons eigen geluk. Tegelijkertijd kun je anderen ook niet gelukkig maken door zelf ongelukkig te zijn. Vraag jezelf af: “Wat zou mij echt gelukkig maken? Hoe belangrijk is dat voor de rest van mijn leven? Welke prijs ben ik bereid daarvoor te betalen?” Alleen jij kunt bepalen wat voor jou de beste keuze is.

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste frank dank voor je antwoord. Deze week lijkt het of hij voor zichzelf uitgemaakt heeft dat hij er wil voor gaan en zien wat het wordt. Hij is er heb ik de indruk ook wel mee bezig en nu voor het eerst ook wel weer bereid voor er inspanningen voor te leveren. Ik zou het graag nog eens proberen daar we ook nooit echt grote problemen hadden. We zijn elkaar gewoon wat verloren met de drukte van het beide beginnen werken en zo. Ik vind het wel lastig dat iedereen in mijn omgeving steeds maar zegt stop met hopen en laat hem gaan maar zo ben ik niet…

  • ik heb wel drie lieven tergelijk en ik weet niet wie ik moet kiezen als mijn eenige echte lief

  • Dank je wel voor je super leesbare uitleg over goede relaties. Ik heb zelf een moeilijke relatie en twijfel echt of ik er mee moet stoppen of toch doorgaan. Mijn vriend ( wij wonen 5 jaar samen ) kan allergisch reageren op iets. Hij gaat dan tekeer, scheld me uit en dan is alles verkeerd. Ik ben ook een keer, helemaal ingestort, en 5 maanden weg geweest. Maar we kunnen het niet uitpraten als hij zo’n bui heeft gehad. Hij wil het er niet meer over hebben.
    Ook al wacht ik 1,2 dagen, om het nog eens aan te kaarten. Het kan over simpele dingen gaan. als ik het dan laat rusten en ‘wacht’ op de volgende allergische reactie, kan hij ook zeggen dat hij niet meer van plan is in gesprekstherapie te gaan , zoals eerder. Niet samen en niet alleen. Hij zegt ook dat ik hem niet begrijp en te direct iets kan zeggen en gevoelig is en daarom zo reageert. Hoe kan ik dit aanpakken en beoordelen of we toch samen willen blijven? soms denk ik dat het me allemaal wel veel energie kost en blijkbaar soms iets zeg waardoor hij zo allergisch reageert…

  • Beste Maria,

    Kennelijk is je vriend erg gevoelig voor zichzelf, maar is hij ook gevoelig voor jou?
    Schelden is niet echt een uiting van gevoeligheid, of wel?

    Hoe wil jij precies behandeld worden in je relatie?
    Hoe belangrijk vind je jezelf?
    En wat ga je er aan doen om het te veranderen?

    Tip voor (veel) meer inzicht:
    Volg de e-cursus Betere Relaties.

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,
    Ik verkeer nu in een moeilijke situatie, heb geen uitweg. ik heb 5 jaren lang een relatie met mijn vriend, ken zijn ouders niet die zijn in het buitenland. Maar 5 jaren lang was er ook een andere jongen die van mij hield, afgelopen week heeft hij mij gezegd dat hij al 5 jaren naar mij uitkijk en dat hij om mij geeft.
    Ik wil het nu uitmaken met mijn vriend want ik ben verliefd om de jongen die al 5 jaren naar mij keek.
    misschien kunt u mij helpen, want ben radeloos.

    Vriendelijke groet,
    Mere

  • Beste Frank,

    Dank je wel voor je genomen moeite om op mijn bericht te reageren.
    Je hebt een sterk punt neergezet en ik zal je vragen voor mijzelf gaan beantwoorden.
    1 met respect
    2 blijkbaar nog niet belangrijk genoeg.
    3 weet ik niet! Daar ga ik eens heel goed mee aan de slag.

    Hartelijke groeten

    Maria

  • Beste Mere,

    Volg wat je hart je zegt, dat lijkt met het beste.

    Ik kan je hier niet even een snelle tip voor geven, want dat zou te kort door de bocht zijn.
    Ik geef je daarom hetzelfde advies als aan Maria:
    Volg de e-cursus Betere Relaties.
    Dat geeft je het meeste inzicht.

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo,

    Ik heb nu bijna 6 jaar een relatie en een tweeling van bijna 4.
    Ikzelf ben 30 en mijn vriend is tien jaar ouder.
    Al geruime tijd..wellicht al een jaar..bemerk ik steeds meer dat we uit elkaar aan het groeien zijn.
    De bekende cliches..tropenjaren mbt de kinderen zijn meermaals gepasseerd..maar ik twijfel of dat echt de oorzaak is. Wij zijn na 4 maanden gaan samenwonen een jaar later huis gekocht en weer een jaar later bevallen van de kids. Al met al leven we nu langer met elkaar met kinderen als zonder..en heb ik het gevoel dat het veel te snel is gegaan. Ikheb zelf een goed sociaal leven en hij niet..heeft dit meteen opgegeven..met regelmaat geef ik dit aan..of hij dit niet mist..maar hij zegt van niet..te druk ( gezin eigen bedrijf )..maar ik denk dat hij er gewoon echt geen behoefte aan heeft. Hij laat mij vrij..erg vrij..waardoor we meer ons eigen leven zijn gaan leiden. Een hele dag met hem benauwd me..niet om hem..hij is geweldig ( lieve papa harde werker )..De verbondenheid is weg..ik wil hem ontwijken..aantrekkingskracht naar hem toe is ook ver te zoeken..en hij stelt zich enorm afhankelijk op ten aanzien van mij…ik bepaal wat waar en wanneer iets gebeurt..Verder qua luisteren..hij hoort mij letterlijk niet..is vaak niet voor de 100% aanwezig..praat veelal over zijn werk..vraagt niet naar de mijne..In het bijzijn van anderen voel ik me letterlijk ondergesneeuwd..daar het dan weer om hem draait in de gesprekken.
    Al met al…krijg ik een beklemmend gevoel..en ik merk dat ik opener sta voor anderen. Ik verafschuw dit..want ik heb ooit ergens voor gekozen. Hij laat mij met regelmaat merken dat hij de intimiteit mist…en dat is voor hem het belangrijkste..want als dat er is..dan heb ik de geweldigste man ( letterlijk zijn woorden )..het lijkt voor mij wel de omgekeerde wereld. Dit is een oneindig discussiepunt tussen ons.
    IK weet dus dat ik hem niet gelukkig maak…niet volwaardig..het liefst zit hij elke dag met mij op de bank..of waar dan ook..als het maar met mij is..Ik mis een vriendengroep..gezelligheid van buitenaf..waardoor ik dus vaak weg ben. De onrust zit enorm in mij…maar ik wil er voor knokken om te kijken of we nog op het goeie pad kunnen komen…voor mijn gezin..Ik denk dat ik eerst bij mezelf begin..een therapeut en een gesprek met mijn vriend..ik heb er iig alles voor over..maar ik ben wel van mening dat het voor beide goed moet blijven voelen.

  • rianne schreef:

    Beste Frank,

    Helaas is mijn relatie reeds ten einde. Ik weet niet meer welke kant ik zelf op moet. Ik hoop dat je wilt reageren.

    Met mijn eerste liefde heb ik vier jaar een relatie gehad. Van die vier jaar hebben we twee jaar samengewoond. In die tijd heb ik mijn vriendin achteruit zien gaan. Niks lukte, niks werkte en de enige antwoorden die ik kreeg waren ‘ik weet het niet’ en ‘nee, geen zin’. Ik heb tijden met mn handen in het haar gezeten. Ik probeerde alles voor haar te doen en deed suggesties. Tuurlijk hadden we ook onze leuke momenten maar het was een proces.
    Overal probeerde ik haar bij de te blijven betrekken ondanks haar depressie waar ze ook geen hulp voor wilde. Op het moment dat ik iets voor mezelf koos te doen zag zij hoe enthousiast ik was en wilde daarna uit zichzelf toch ook op voetbal.
    Op dat veld liep een andere vrouw en binnen de korste keren had ze het met mij uitgemaakt en was ze overgestapt op de volgende trein.
    Ik ben toen 1,5 jaar depressief geweest. Ik snapte het niet. We kwamen er altijd wel uit. Waarom vluchtte ze toch? Ze kon me alles vertellen maar deed dat maar niet? En dan was ik haar ineens kwijt.
    Een andere relatie volgde en haar relatie met die andere vrouw ging uiteraard uit en bleek achteraf helemaal niet goed te zijn verlopen.
    Na drie jaar, toen mijn eigen relatie ook weer verbroken was, kwam ze terug. Ze had zoveel spijt. Had me al zolang gemist. Had beter moeten weten. Had moeten blijven communiceren. Ik viel van positieve verbazing achterover. Ze had mensen die haar gekwetst hadden ‘de waarheid verteld’ en was in therapie gegaan.
    Na alle spijtbetuigingen heeft ze heel erg haar best gedaan mij weer terug te winnen. Ze beloofde mij werkelijk de hemel. Ze wist nu beter, ze wist wat ze wilde en dat was ik. Ze wilde altijd blijven praten en ze beloofde mij het vertrouwen terug te winnen en dat ze zich zou bewijzen.
    Ik die haar nooit vergeten was en haar nooit had losgelaten werd toch weer verliefd. We hebben talloze gesprekken gehad, ook over mijn depressie en ik wilde hoe dan ook voorkomen dat ik in de fout zou gaan.
    Twee maanden nadat het dan ‘aan’ was viel ze opnieuw in het gat. Direct. Ik mocht niet meer aan haar zitten, want ze was in het verleden misbruikt. Ik probeerde te communiceren en vragen te stellen over haar gevoel en ze antwoordde weer dat ze het niet wist. Ik kreeg alleen te horen van haar dat ik geduld moest hebben.
    Opnieuw zat ik met mijn handen in het haar. Hoe kan dit nou? Zij die mij beloofde het beter te maken stort compleet in. Ik zou eindelijk gesteund worden en nu slokte ze weer alle energie op. Hoe kon ik haar steunen in al mijn twijfel en angst door wat vroeger al gebeurd was?
    Toch bleef ik wachten..9 maanden lang. In die tijd ben ik alleen maar afgewezen. Terug in de hoek, zo voelde het. Ik keek hulpeloos toe. Zij ging naar de psychiater en aan de pillen. Zei dat ze daardoor niks meer voelde. Ze kreeg de stempel depressief en een persoonlijkheidsstoornis. Eentje waarin ze mensen niet durft toe te laten.
    Ik probeerde af te wachten en een tijd niks te zeggen. Dan kwam er niks. Als ik haar confronteerde met haar beloftes, vanuit mijn angst en pijn, dan duwde ze dat ook weg. Het enige wat ze nog deed was slapen. Op de bank onder een dekentje.
    Vorige maand heeft ze eerst een kaartje gegeven waarin ze schreef zo dankbaar te zijn dat ik haar nog een kans had gegeven en dat ze de rest van mijn leven bij me wilde zijn. Een week later ging ze er opnieuw vandoor met een meisje van de voetbal. Op exaxt dezelfde manier als de vorige keer. Ze maakte het uit omdat ik teveel vragen stelde.
    Nu zit ik opnieuw in een diep donker gat. Erger nog misschien dan de vorige keer. Ik heb mezelf helemaal gegeven aan haar en mezelf totaal weggecijferd. Nu weet ik niet meer wat ik wil en wie ik ben en waar ik naartoe moet. Ik wist dat zij degene was met wie ik oud wilde worden. Ik was zielsgelukkig toen ik haar terughad. ‘Zie je wel, het heeft wel zo moeten zijn’.
    Ze is zo ziek dat ze niet doorheeft wat ze met me gedaan heeft. Ze gaat fluitend verder en heeft geen enkele traan gelaten. Ook heeft ze mij van alles de schuld gegeven. Ze vond het vervelend dat ze zich moest bewijzen naar me. Maarja dat had ze zelf gezegd.
    Ik voel me compleet leeg en dood van binnen. Ik mis haar verschrikkelijk maar kan haar toch niet een derde kans geven. Ze zal het opnieuw doen. Ze kan blijkbaar niet intiem zijn, op welk vlak dan ook. Ik zou haar nooit meer dat vertrouwen kunnen geven zoals hierboven beschreven staat. Ik weet gewoon niet hoe ik haar nu uit mijn systeem krijg. Ik vind het zo oneerlijk allemaal. Ik mij compleet geven, zij zag dat niet eens en nu weer gedumpt.

    Iedereen verwacht dat ze over een tijdje wel weer op de stoep zal staan.

    Heb je advies?

  • Beste,

    Frank ik stel het zeer op prijs dat u gereageerd hebt op mijn bericht.

    Ik neem het mee en zal er werk van maken.
    Blijf het goede werk doen Frank.

    U bent geweldig.

  • Beste Rianne,

    Je schrijft: “Ik heb mezelf helemaal gegeven aan haar en mezelf totaal weggecijferd. Nu weet ik niet meer wat ik wil en wie ik ben en waar ik naartoe moet.”

    Dat is nu precies de oorzaak van dit probleem. En er is geen andere oplossing dan te ontdekken wie je bent – los van de ander – en dicht bij jezelf te blijven. Dat is het beste advies dat ik je kan geven, zonder in te gaan op allerlei details (anders wordt het een persoonlijk coachingsgesprek.) Geen enkel relatie kan ooit in balans zijn als je jezelf wegcijfert.

    Volg de e-cursus Blijvend Zelfvertrouwen voor meer inzicht.

    Veel succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank. Ik heb een onwijs leuke vriend. Ben heel erg gek op hem en hij op mij. We kennen elkaar door en door en zijn echt maatjes van elkaar. Maar er is 1 probleem. Ik ben behoorlijk jaloers. Geef dit ook toe. Bij mijn vriend zorgt dit er voor dat hij “onbewust” afstand van mij neemt. Terwijl hij het ook gewoon leuk wilt hebben tussen ons. Hoe kan ik dit veranderen ? Want we willen elkaar niet kwijt. Groetjes

  • Beste Romy,

    Jaloezie komt meestal voort uit twee gedachten:

    1. Ben ik wel leuk genoeg?
    2. Is een ander niet leuker dan mij?

    De oorzaak is meestal een gebrek aan zelfwaardering en zelfvertrouwen.
    Ook jou kan ik je aanraden om de e-cursus Blijvend Zelfvertrouwen te volgen
    voor een beter gevoel over jezelf :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • herman schreef:

    Het begon voor mij toen ik op relatieonderhoud kwam. Daar las ik over afhankelijkheid en over zelf kiezen. Dat lees ik ook heel herkenbaar in dit stuk. Als je nog van elkaar houdt is er veel mogelijk. Hartelijk dank daarvoor.

  • Beste Frank,

    Wat een goed stuk! Ik sta op dit moment op een moeilijke kruising in mijn leven. Mijn vriend en ik zijn vanaf mijn 18e samen en zijn na een paar maanden al gaan samenwonen. We hebben al 10 jaar een geweldige relatie, het enige is dat mijn vriend constant liegt en verzwijgt. We zijn hiervoor al jaren in relatietherapie geweest en hebben duidelijke afspraken gemaakt maar telkens valt hij weer door de mand en blijkt hij weer te liegen en te verzwijgen. Ook kan hij niet omgaan met stressvolle situaties, als ik hem echt nodig heb is hij er niet voor me. Toen mijn vader bijvoorbeeld werd opgenomen met een hardinfarct vond hij het niet nodig om linea recta naar het ziekenhuis te racen, hij bleef thuis omdat hij aan het verven was. Verder behalve de twee eerder genoemde eigenschappen passen we heel goed bij elkaar en hij is ontzettend lief. Maar om nou keer op keer die deksel op je neus te krijgen is echt niet fijn. Ook omdat we al jaren relatietherapie hebben gehad. Ergens moet het toch ophouden?

    Groeten,

    Juul

  • elke keer alls ik een relatie heb loopt het wel fout nu ook ik was met een meisje en ze dumte me voor mijn maat ze dumpen me voor de domste dingen ofwel ben ik te klijn of wel worden ze al verliefd op iemand anders er is atijd iets kweet soms niet meer wat te doen xp

  • patricia schreef:

    Wat een geweldige site

    Ik zit ook met een aantal vragen in mn relatie

    Mijn vriend en ik zijn samen sinds januari en ik was echt super gelukkig met hem. Eindelijk vond ik een jongen die perfect was dacht ik…vanuit huis uit kreeg ik al weinig liefde en toen ik hem leerde kennen wist ik niet dat je zoveel liefde kon krijgen van iemand maar we zijn door mijn prive situatie snel gaan samen wonen en ik ben bang dat we dat nooit hadden moeten doen. ..

    In het begin kon hij niet van me af blijven seks was perfect totdat ik ging zien op zn ipad dat hij op seks site zat onze seks leven is ineens bijna verdwenen kijkt veel na andere en slaapt liefst niet naast mij hij zegt dat het slapen wel weer komt in de winter en dat hij na andere graag kijkt moet ik accepteren

    Maar hoe kan ik zulke dingen accepteren en er mee omgaan? ?
    Eindelijk had ik gevonden wat ik nodig had maar helaas van korte duur ook is hij moslim en ik nederlands hij vind dat mannen mogen kijken en vrouwen mogen dat niet uit respect naar hun zelf
    Maar ik vind dat je niet hoort te g….n op andere als je een vriendin hebt in mijn ogen maak je dan alleen je eigen relatie kapot

    Pff moet ik voor mezelf kiezen??en hem loslaten of moet ik geduld hebben en mezelf elke dag afvragen of hij wel echt bij me wilt zijn

    Ik weet het echt niet meer helpp

    Liefs een onzeker iemand

  • Beste Patricia,

    Geen enkele partner is perfect, die bestaan gewoon niet…
    Het is normaal dat mannen/vrouwen kijken naar andere mannen/vrouwen. Honderdduizenden jaren evolutie heeft dat in ons systeem verankerd :)

    Bepaal de drie dingen die je het allerbelangrijkst vindt (bv liefde, vertrouwen, goed kunnen praten etc, etc) in een relatie en bepaal of je deze dingen ook daadwerkelijk krijgt van je vriend. Ga met die uitkomst om de tafel zitten en leg uit wat je wilt en nodig hebt.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem8986 schreef:

    Jeetje ik lees dit nu met tranen in mn ogen. Mijn partner en ik hebben nu ruim 2 jaar een relatie. Het is allemaal verkeerd begonnen. Na ongeveer 3 maanden relatie kwam ik er achter dat hij nog een relatie had met iemand uit het buitenland. Op een of andere manier heb ik hem laten kiezen tussen haar en mij. Hij had voor mij gekozen, naar achteraf weet ik niet of ik hier wel blij mee moet zijn.

    Mijn liefde voor hem is zo groot dat ik hem gewoon niet los kan laten gaan. Ik geef eerlijk toe dat ik wel jaloers ben. Maar als ik geen reden hiertoe heb laat ik het ook niet merken.

    Ik kom vrijwel wekelijks achter een nieuw leugentje van hem. Hij liegt over grote en kleine dingen. Ik weet echt niet wat ik hiermee moet. Ik heb het gevoel dat ik nu vaker verdriet heb dsn blijschap. Ik snap niet waarom ik de touwtjes niet door kan hakken.

    Ik wil hem zo graag alles vertellen, maar hij is nooit bereid naar mij te luisteren waardoor ons gesprek altijd eindigd in hevige ruzies.

    Ik weet het echt niet meer!!! Hopelijk heeft iemand advies voor me :(

    Groet,

  • Anoniem schreef:

    Beste frank..
    Ik heb nu 8 jaar een relatie maar ik weet niet of ik moet stoppen of doorgaan.
    We hebben al 4 jaar geen sex meer en ik heb daar ook geen behoefte aan. Op een of andere manier begin ik er een afkeer van te krijgen als ik hem naakt zie.
    We zijn net vervroegd terug gekomen van vakantie omdat ik me zo voel.
    Ik heb veel steun van mijn familie maar toch kan ik geen keuze maken, stoppen of doorgaan.
    Ook hij zegt dat hij dat niet het belangrijkste vind en wil me overal in steunen ongeacht de uitkomst. Ik vind het echt heeeel erg moeilijk omdat ik aan de ene kant denk dat ik beter kan stoppen met mijn 24 jaar en dan al zo’n problemen..maar aan de andere kant is hij mijn save haven……ik word gek van mezelf!! Kan en wil hem geen pijn doen…het liefste zou ik het allenmaal leuker zien maar of dat nog kan? Help!

  • Beste Anoniem,

    Als je al 4 jaar niet meer intiem met je partner bent, dan kun je nauwelijks meer spreken van een liefdesrelatie. Dan lijkt het meer op een goede vriendschap. Wellicht wordt het tijd in te zien dat jullie relatie geen liefdesrelatie meer is, maar meer een broer/zus relatie? Je hoeft de vriendschap niet te verliezen als jullie beiden dat niet willen. Maar het lijkt me dat jullie allebei meer willen/verdienen dan dit…

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Vindt jij dat hij je goed behandelt?
    Wat zegt je hart werkelijk?
    Gun jij jezelf een vriend die helemaal voor je gaat?

  • Goed artikel. Wat ik al dacht lees ik hier ook : ik moet de stap zetten om bij hem weg te gaan. Ik heb het recht om gelukkig te zijn. 14 jaar van mijn leven verspild.

  • Denzel schreef:

    Beste frank, ik heb een best groot probleem. Ik heb nu bijna 2 jaar een relatie met mijn vriendin, maar we hebben zoveel problemen gehad in deze 2 jaar tijd. Ups en downs, het hoort erbij, maar het lijkt voor mij nu weg te dwalen.. Het voelt alsof ik bij haar weg wil, haar los wil laten, maar als ze dan bij mij is, dan doet ze alles maar dan ook echt alles voor mij. Ik daarin tegen, ben een heel moeilijk persoon, moeilijk karakter ook, ben best dominant tegen haar, terwijl ik dat niet echt in de gaten heb, maar krijg daar altijd weinig weerwoord van haar voor terug. Ze pikt alles, en ik denk dat ze alles laat vallen voor haar eigen, en alles mij maar gunt.. En daar zit ik heel erg mee, ik denk soms dat dit t einde is, maar dan kan ik haar als het echt moet, niet loslaten. Ik zie Zoveel mooie vrouwen, en ik denk dat het niet goed zit vanuit mijn kant. Ik kan mezelf heel moeilijk veranderen, en ben heel eigenwijs daarin. Frustratie daarover is hoog. Wat betekent dit allemaal en wat voor consequenties heeft dit voor deze relatie maar misschien ook voor een volgende. Ik hoor graag van jou Frank, en ik zie jou reactie hier op de site graag!

    Dankjewel,

    Denzel.

  • Beste Denzel,

    Dat klinkt alsof de werkelijke uitdaging in jezelf ligt.
    Dan kun je wel van relatie veranderen, maar dit lost dan de uitdaging helaas niet op,
    want waar je ook naar toegaat, je neemt altijd jezelf mee :)

    Je hoeft natuurlijk niet te veranderen, maar als je lekkerder in je vel wilt zitten, dan is er eigenlijk ook geen alternatief.
    Deze site geeft je voldoende artikelen om je daar bij te helpen.

    Hier is er één:
    https://www.newstart.nl/blog/de-enige-weg-naar-verandering/

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem33 schreef:

    Hoi Floor,

    Wat herken ik veel in je verhaal… ik heb sinds 3 jaar een (italiaanse) vriend en heb vorig jaar de keuze gemaakt om met hem in Italië te wonen. Tot dan toe zagen we mekaar elke maand, de ene keer ging ik naar hem, de andere keer hij naar mij. Qua werkomstandigheden was het logischer dat ik de stap naar Italië maakte. Nu, bijna een jaar verder weet ik niet meer of ik hier zo gelukkig ben. Gister hebben we voor de zoveelste keer ruzie gehad. Ik heb het gevoel dat hij mij niet begrijpt. Ik heb alles achtergelaten om bij hem te zijn, mijn vrienden, mijn familie. Ik heb eigenlijk nooit wat met Italië gehad en het aanpassen kost me enorm veel energie. De taal beheers ik inmiddels redelijk goed, tenminste, ik kan kleine gesprekjes voeren. Maar ik voel me onzeker. Ik wil vanalles doen, maar ik kan mij er niet toe zetten om actie over te gaan. Hij heeft het aan de ene kant continu over geld en dat elk dubbeltje omgedraaid moet worden, en aan de andere kant wordt hij boos als ik zeg dat ik niets doe, juist om geld te besparen. Daardoor blijf ik meestal maar thuis en stel ik mijn creatieve ideeen in bv. het huis inrichten uit, maar ik kan niet zeggen dat ik gelukkig ben. Wat hem weer boos maakt. Hij heeft ook meestal direct een scherp antwoord terug wat mij nooit lukt. Het lukt mij maar niet mijn gevoelens goed te verwoorden zodat hij het begrijpt. Dat maakt mij onzeker in het uiten van mijn gevoelens en zeg ik meestal maar dat hij gelijk heeft in zijn kritiek. Gister hebben we ruzie gehad en hij zegt dat ik een jaar weggegooid heb en niets gedaan heb. Ik had op z’n minst dan het huis kunnen schoonhouden en de boodschappen doen (zijn moeder is een schoonmaakfreak en ik ben wat relaxter hierin, niet dat het smerig is, maar een dagje stof vind ik niet zo erg). Voel me nergens in gesteund, we lachen niet meer, ondernemen nauwelijks wat, als hij thuiskomt is het standaard zijn computerspelletje en roken en slapen op de bank. Ik heb niet het gevoel dat hij het beste in me naar boven haalt. Integendeel, hij belemmert mij geestelijk in alles. Ik heb de puf niet meer om creatief te zijn, en als ik in the mood ben, dan krijg ik dat niet omgezet in actie. Heb de hele dag gehuild en vannacht niet geslapen. Zo had ik mijn leven hier niet voorgesteld. Ik had een goede baan in NL en ben hoogopgeleid, en hier moet ik weer terug de winkel in of telemarketing doen omdat er weinig anders is. Voelt als achteruitgang, alhoewel ik denk dat als ik echt gelukkig hier was, ik hier wel overheen zou komen. Maar het weegt wel mee. Het liefst wil ik voor mezelf beginnen, en ben aan het orienteren op cursussen. Maar ik kan niet ontkennen soms weer terug te verlangen naar het vrijgezelle leven, terug zijn in NL, dat ik mezelf weer kan zijn. Maarja, ik ben 33,5 en begin dan weer van 0 af aan. Geen baan, geen huis, niets meer… en ik wil geen tweedehands mannen met kinderen.. pff ik weet het ff niet meer…

  • Anoeska schreef:

    dank je op jou antwoord zat ik net op te wachten :D

  • jelena schreef:

    Beste frank,

    Heb echt advies nodig: al vier “relatie” met mijn eerste liefde na vele jaren. Inmiddels in die jare (30) weer bij elkaar dus. Nu zie we elkaar 1 of 2 3 keer per maand. Intiem, gezellig en betrokken met elkaar. Echter altijd bij mij thuis..nooit samen eve weg. Hij wil geen echte relatie kan zich of wil niet binden. Ik ga hier nu eetje aan onderdoor…wat ben ik dan voor hem? Hij zoekt zelf contact vertelt me alles, ik heb het idee dat hij niet zijn gevoel wil tonen uit zelfbescherming. Maar ik wacht dus maar, houdt zielsveel van hem dat weet hij donders goed. Ik ben er voor hem moet ik gaan loslaten? Ben bang dat ik hem dan kwijtraak op verkeerde manier als hij juist mij helemaal niet kwijt wil. Of op de man af vragen wat ben ik voor jou? Alleen maatjes e intiem (wat heel goed zit tusse ons) en ook praten met elkaar…Ik zal er altijd voor je zijn zegt hij…wat moet iik hier nu mee? Ik geef maar moet im hiermee stoppen en afstand nemen het idee alleen al doet pijn. Nog wat vergeten al voor de vierde keer bij elkaar terug in 30 jaar. Allebei nog kids en gescheiden nu. Veel meegemaakt. Elkaar steeds gesteund.Contact van allebeide kanten opgenomen, ik en hij.

    Alvast bedankt voor je reactie

  • Beste Jelena,

    “Hij wil geen echte relatie en kan/wil zich niet binden.”
    Dat staat haaks op wat jij wilt nietwaar?

    Na 30 jaar ‘eventjes’ loslaten is niet zo makkelijk…

    Ik zou eerst bepalen hoe jullie relatie op dit moment is.
    Dit artikel geeft je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/7-verschillen-tussen-gelukkige-gelukkige-relaties/

    Mocht je meer inzicht willen voor het maken van een beslissing, neem dan contact op voor persoonlijke coaching,
    want daar is meer voor nodig dan een artikel je kan bieden.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Beste frank

    Er staat heel veel informatie in soms een beetje te veel, ik vind het eigenlijk belangrijker om te weten hoe je al die positieve doelen kan berijken.
    kunt u in een paar zinnen ofeen zin aangeven wat het geheim is in een goede realatie.
    Heeft u een soort toverspreuk een zinnetje wat alles in een x helpt om je relatie nieuw leven in te brengen. Grt anoniem

  • Beste Anoniem,

    Het is echt een illusie dat er je met een toverspreuk alles oplost.
    Er is geen magische pil, elke groei is het resultaat van het investeren van je aandacht en energie.

    De grootste blokkade naar verandering is het idee dat het ‘eventjes snel’ moet gebeuren.
    We hebben ook niet eventjes leren fietsen of leren praten :)

    Als er dan toch een ’toverspreuk’ zou zijn, is het misschien deze:
    Stop alleen energie in relaties waar je van opknapt.

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank,

    De laatste 10 jaar is mijn huwelijk (27 jaar getrouwd) aan het slabakken, en dat is mijn fout; zit liever voor de PC dan in de huiskamer samen TV te kijken of te babbelen. Ook op seksueel gebied gebeurde er niet veel meer.

    Uiteindelijk zijn we naar een therapeut gegaan, en zijn terug beginnen babbelen. Mijn libido is erg laag en dat was een groot probleem voor mijn vrouwtje. Ik heb haar dan ook gezegd dat, indien alles discreet gebeurde, en zij een leuke man zou tegen komen, dat ik haar een SEKSUELE relatie gunde, totdat het tussen ons weer goed kwam op dat gebied. Ze gaf toen toe dat ze al enkele maanden zo een relatie had; puur seksueel.

    Ondertussen gaat het al veel beter; zowel op het vlak van communicatie als op seksueel gebied en ze zegt dat als het zo verder gaat, ze haar seksmaatje zal dumpen.

    Op een bepaald moment kwam ik de woonkamer binnen en zag dat ze snel gmail afsloot. Ik had in een glimp echter nog gezien dat er meerdere afzenders een bericht gestuurd hadden.

    Een tijdje later hab ik haar daarover aangesproken, en ze vertelde me dat haar vriendje meerdere e-mail adressen had (privé, werk,….). Ik vroeg haar op de vrouw af of ze misschien op een dating site zat, dat ontkende ze ten stelligste (zei dat ze zelfs niet wist hoe dat werkte)
    Daar kon ik dus wel mee leven.
    Ook zei ze dat er maar heel af en toe eens een mailtje gewisseld werd; “prettige Kerst, Gelukkig Nieuwjaar, “hoe is de operatie verlopen” en dergelijke.

    Eigenlijk is het zover gekomen dat we over die man spreken als “Jefke” en, gezien mijn vrouwtje pas een hysterectomie gehad heeft, kan er nog geen sprake zijn van echte seks, dus is de sfeer relax.

    Maar ik betrap haar er toch op dat ze bijna dagelijks op Gmail zit. Uiteindelijk (ik ben IT specialist van beroep), heb ik een keylogger op haar PC geïnstalleerd en kon zo haar Gmail adres en paswoord achterhalen.

    En wat blijkt? Uit de mails die ik kon meelezen bleek dat ze wel degelijk op een dating site zit/zat, en nog correspondeerde met verschillende mannen, en zelfs gisteren nog een ontmoeting voorstelde met een van die mannen…

    Mijn dilemma: moet ik er haar mee confronteren of niet.
    Ze zegt zelf altijd dat er 1 ding is dat ze absoluut niet kan verdragen en dat is liegen.
    Maar is hetgeen ik gedaan heb (keylogger) liegen of haar vertrouwen beschamen?

    Ik weet echt niet hoe ik dit moet aanpakken, maar ik ga er wel psychisch onderuit en het is natuurlijk extra moeilijk om onder zulke omstandigheden te doen alsof er niets is en verder te werken aan onze relatie (waarvan ze zelf zegt dat die heel erg verbeterd is; weer veel geknuffel, haar voorzichtig (operatie) bevredigen,….)

    Groet,

    Chris

  • Beste Chris,

    Dat is een lastig dilemma nietwaar?

    Als je niets zegt, is jouw vertrouwen in haar beschaamd en
    als je wel iets zegt, dan is haar vertrouwen in jou beschaamd.

    Vraag jezelf af: Is een deuk in haar vertrouwen naar mij toe
    de prijs die ik wil betalen voor het bespreken van onze relatie
    in de hoop uiteindelijk weer het vertrouwen te herstellen?

    Zo ja, zeg het haar dan en luister vooral naar haar verhaal.

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Sterkte.

    Ik herken t. Hier n vrouwtje met nah zonder kinderen. Maar die met r vent elkaar de tent uitknokken.

    Better off alone.

    Lukt vast ook wel.

  • Dag Alex,

    ik heb net hetzelfde probleem als jij. Ik heb het een aantal maanden geleden uit gemaakt met mijn toenmalige vriend omwille van dezelfde reden. Ik twijfelde of hij wel ‘de juiste’ was voor mij. Ik respecteerde hem ook niet altijd voldoende. Ik had zelfs het gevoel dat ik me soms schaamde voor hem.

    Tot op heden weet ik nog altijd niet of ik de juiste beslissing gemaakt heb. Zijn/waren mijn twijfels gegrond en heb ik de juiste stap gezet door mijn relatie te beëindigen of ben ik (ook) slachtoffer van mijn onrealistisch perfectionisme?

    Ik weet het ook allemaal niet…

  • radeloosje schreef:

    Hallo Frank,

    ook ik zit sinds een week ineens in een situatie waar ik niet van gedacht had daar in te belanden en weet niet meer wat te doen of hoe ik kan zorgen dat mijn huwelijk niet kapot gaat.
    Mijn man en ik zijn nu 11 jaar samen waarvan dit jaar 9 jaar getrouwd twee kleine meisjes van 4 jaar en 9 maanden. in de 11 jaar al veel meegemaakt en doorstaan samen waaronder een falisement van ons bedrijf en daarop volgend de schuldsanering waar we met alle zeilen bijzetten doorheen gekomen zijn. een aantal jaar geleden verandere de mijn van de ene op de andere dag in een boze man met veel verwijten naar mij toe en ruzies uitlokkend en wist niet of hij nog wel door wilde met onze relatie.
    De druk op zijn werk was erg hoog toen en ik dacht dat het daardoor kwam. In deze periode ben ik er toen ook achter gekomen dat hij contact had met een vrouwelijke collega op een manier die niet hoort als je getrouwd bent of in een relatie zit. We zijn toen in relatietherapie geweest en daar kwam uit dat hij mij verwijte dat ik hem alleen heb laten staan tijdens het fallisament en schuldsanering. Dat hij mij uit de wind heeft gehouden en alles alleen heeft moeten regelen. ik heb in die periode een zware bevalling van onze eerste dochter gehad en heb daar psygisch nogal wat gevolgen van gehad waardoor ik niet bij machte was hem te steunen in dit proses. We hebben het er toen over gehad en uitgesproken en ik mijn excuus aangeboden. En uitgesproken dat we samen verder wilde. en hebben het weer fijn gekregen samen. 8 maanden geleden is onze tweede dochter geboren wat allemaal goed gegaan is. door drukte met een baby in huis en de werksituatie van mijn man kwamen we niet aan elkaar toe en hebben dit ook benoemd naar elkaar en dat we daar iets aan moesten doen. ons sexleven is nihil ook maar we knuffelden en lagen nog wel vaak samen fijn op de bank. ik dacht dat het beter was hem met rust te laten vanwege zijn werkstress en de vermoeidheid om verder niet aan te dringen en dat het wel weer zou komen we hielden immers van elkaar en als je dan zo’n periode hebt ga ik niet gelijk van het ergste uit. afgelopen december op vakantie geweest en heeft mijn man een baan aangeboden gekregen hier in spanje. Onze grootste droom vanaf het eerste begin was om ooit hiernaar toe te verhuizen. Na veel gesproken te hebben besloten de stap met ons gezin te maken. en zo zijn wij in januari verhuist naar het mooie spanje. ik dacht ook door het nieuwe werk geen stress van zijn andere baan en nieuwe omgeving dat we weer dichter naar elkaar toe zouden groeien (op liefdesgebied) niets was minder waar want al gauw werkte mijn man tot 10 uur in de avond en kan moe en afgeseveerd thuis. Ik heb mezelf al die tijd voorgehouden dat het logisch was en dit de investering was om hier te kunnen slagen. Dus wederom niet gevraagt of gezeurt om de aandacht die ik zo miste dat zou wel komen als alles in rustiger vaarwater komt want ik zit ondertussen al die tijd hier alleen met twee kindjes.. Tot vorige week. mijn man werkt ondertussen 7 dagen in de week van sóchtends 9 tot savonds 22. en ik heb aangegeven dat het teveel is en dat hij dit niet kan volhouden..hij zei ik moet geld verdienen dus ik moet..oke dacht ik ik laat hem maar. Vorige week begon hij weer zomaar vanuit het niks ruzie te maken en verwijten te maken over de kleinste dingen…niks deed ik meer goed..hij wilde niet meer thuis komen en voelde zich niet meer welkom hier bij ons…..ik kreeg een deja vu van een paar jaar geleden en snapte er helemaal niks van. afgelopen maandag heeft hij aangegeven rust te willen hebben en dat hij weg zou gaan in een hostal zou gaan slapen. dit heeft mij veel vedriet gedaan want ik moest hem al die tijd al zoveel missen en nu zou hij helemaal niet thuis meer komen. ik heb hem laten gaan. Gisteravond snapte ik het ineens na een sms van hem…hij verwijt mij nog steeds na al die jaren de periode van ons faillisement en schuldsanering dat ik hem daar alleen heb laten staan… Daar heb ik tot gister nooit meer bij stil gestaan dat dat nog steeds een groot probleem voor hem was al die tijd. voor mij was het afgesloten zoals ik dacht ook voor hem maar niks is minder waar. Hoe kan hij mij dat na al die jaren blijven verwijten en niet vergeven en zo erg dat het zelfs zijn liefde voor mij in de weg staat en er straks misschien niet eens een wij meer is… hoe kan ik hier nog iets aan doen zodat ik mijn huwelijk nog kan redden. want ik hou met heel mijn hart en ziel van deze man. maar weet ook dat liefde van twee kanten moet komen en als hij die door dit alles niet meer voor mij voelt zal onze groote droom hier dus al snel een einde hebben…valt er vanaf mijn kant nog iets te doen?

  • Beste Radeloos,

    Dat is een heel verhaal. Dit is niet iets dat ik uitbreid kan bespreken, want daarvoor is persoonlijke coaching beter geschikt.

    In het kort: De vraag is: komt je man niet toe aan zijn privé-leven vanwege het vele werk, of werkt hij zoveel om niet toe te komen aan zijn privé-leven?

    Liefde moet zoals je zegt van twee kanten komen. Ik vermoed dat je niet veel meer kunt doen als ik je verhaal zo lees.

    Ik adviseer je wel om de e-cursus Betere Relaties te volgen, want er zit een groot verschil tussen jouw verhaal en wat een gezonde relatie kenmerkt.
    Je bent jezelf flink voorbij gelopen en deze cursus helpt je om weer terug te gaan naar de basis.

    Een gezonde relatie is een relatie tussen twee mensen die in balans zijn en dat is helaas niet het geval.

    Ik wens je heel veel succes!

  • Tine, ik voel dat nu ook mijn partner heeft mij voor de tweede keer zijn belofte verbroken door te zegen dat hij nooit geen pornofims meer zou kijken. Hij weet dat mijn eigenwaarde naar beneden gaat met porno, omgekeerd is nog nooit gebeurt dat ik emotioneel vreemd ben gegaan of in het echt vreemd ben gegaan in 26 jaren huwelijk.

    Ik wil gelijkwaardigheid in relatie dat ben ik nu totaal kwijt !

    En om nu weer vertrouwen te krijgen, weet niet of dat ooit gaat lukken.

  • Elke man kijkt porno, neem het niet persoonlijk.

  • Amen

  • Anoniem schreef:

    Amen amen amen

  • Ik heb hetzelfde, paar keer diep gekwetst en kan geen sex meer met hem hebben. Kan het niet meer vergeten. Heel veel mannen hebben een groot ego, maakt ook veel kapot als ze zich niet kunnen verplaatsen in een ander !

  • Geklets !

  • sharon schreef:

    Elke man! Als ie jou niet meer aanraakt en wel porno kijkt, is er een probleem. Maar anders is het heel normaal. Met mate dan he, zoals met alles.

  • Hoe ben je gekwets? Als het weer over die porno gaat, plaats eens een bericht op een forum en je zult zien dat elke man (uitzonderingen daargelaten) naar sex/porno kijkt, relatie of niet. Dit heeft totaal niets met jou te maken of hoe aantrekkelijk hij je vind. Koppel je eigenwaarde niet vast aan gezonde bezigheden van je man maar gun het hem om een vent te zijn. Case closed.

  • Je kan bij hem aangeven dat je twijfelt, en dan een periode werken aan juliie relatie. Als het daarna niet nog goed voelt neem dan een break en ga bijvoorbeeld bij je vriendin of ouders slapen in Nederland. Ga dan alleen weer terug naar italie als je denk echt gelukkig te worden samen met hem. Er zijn genoeg mannen zonder kinderen tussen de 30 en 40. Met online daten heb je zo weer een leuke date. En dan nog, wil je kinderen met een man waar je over twijfelt en je geestelijk afstompt? Volg je gevoel en gun jezelf een leven met een partner waar je energie en liefde van krijgt.

  • Neem een break, ga na de break met elkaar daten en maak het weer aan als het goed voelt. Maak plaats tijdens het daten voor tederheid en een open manier van communiceren. Oefen in het goed naar elkaar luisteren. Kijk elkaar aan en zoek lichamelijk contact, lach en relativeer.

  • Het Paard schreef:

    Beste Frank,
    Ik ben een gescheiden en hardwerkende (soms meer dan 40 uur per week) man met twee pubers een jongen en een meisje, daar ik ik een co-ouderschap en ze zijn om de week bij mij.
    Na mijn scheiding, nu ruim 7 jaar geleden, ben ik nog steeds opzoek naar mijn ideale partner. Ik heb een paar relaties gehad na mijn scheiding. De laatste dacht ik de vrouw van mijn leven te hebben gevonden, maar dit veranderd zich snel naar nachtmerry, en werd een verstikkende relatie. Ik kreeg het gevoel dat ik als een kind behandeld werd, ik kon mezelf niet meer zijn, ik werd gecontroleerd op alles wat ik deed, zelfs de lege flessen wijn in de glascontainer werden geteld, ik moest bijna alles anders doen, op haar manier, dat was veel beter, zelfs het ophangen van mijn polo-shirt aan de waslijn om te drogen was niet goed, er kwamen de afdruk van de wasknijpers op de polo-shirt, en over dit soort dingen, voor mij onbelangrijke in het leven, hebben we regelmatig ruzies gehad. Toen zij bij mij in mijn huis is ingetrokken, liep ik in mijn eigen huis op me tenen, ik kon niet mezelf zijn en ik voel me niet eens meer happy in mijn eigen huis.
    Verder vond ik haar een hele lieve vrouw, ze deed alles voor me, intimiteit was geweldig en met heel veel passie, maar ik voelde een verstikkende relatie, er werd heel veel aandacht van mij gevraagd, ik had het gevoel dat mijn vrijheid ten alle tijd werd geclaimd, ik mocht niet eens samen met mijn beste vriend gaan sporten of met een groep in het weekend gaan fietsen. Mijn vrijheid om dingen alleen te doen wat voor mij belangrijk is, zoals sporten, werd mij niet gegund. Ik moest alles samen doen. En ook hierover hebben we ruzies gehad. We hebben veel leuke dingen samen gedaan, waar zij altijd de controle over wilde hebben. Liefde en intimiteit dat zat heel goed, maar de praktische dagelijkse leven in de relatie dat ging regelmatig gepaard met ruzies, en van haar kant heel heftig, dat zij mij fysiek probeerde aan te vallen en met heftige emoties. Ik weet dat zij 90% arbeidsongeschikt verklaard is, maar is voor mij nooit duidelijk geweest waarom, er kwamen alle verklaring waar o.a postnatale depressie, maar ik heb het gevoel dat er veel meer achter zit. Ik heb een stukje over de Symptomen borderline, en ik herken daar veel in, wat ik dus mee gemaakt heb.
    We zijn met de relatie gestopt, en dit kwam een beetje van beiden kanten. Nu wil ik verder met mijn leven, en met een andere partner, maar ik voel me nog steeds aangetrokken tot die vrouw, zij is lief, ze doet heel veel in het huis, er is liefde passie en intimiteit is geweldig. Ik heb nog contact met haar via berichten, zij zegt dat ze heel veel aan haar heeft gewerkt en veel is veranderd, en Ik sta op de punt om de relatie met haar te herstarten, maar ik twijfel heel erg en ik heb nu al dat verstikkende gevoel. Uit gesprekken blijkt dat zij nog steeds geen vrijheid gunt.

    Dus ik weet niet meer wat ik moet doen, maar mijn gevoel zegt dat ik niet aan moet beginnen.

    Beste Frank, dit is een lang verhaal, en ik hoop dat jij tussen de regels door de essentie van het verhaal kan uit halen en mij advies kan geven.
    Met vriendelijke groet,

    Het Paard

  • Beste Paard,

    Je schrijft: “Uit gesprekken blijkt dat zij nog steeds geen vrijheid gunt.”

    Wel, wat voor zin heeft een relatie als een ander je niet de vrijheid gunt jezelf te zijn?
    Met wie heeft die ander dan eigenlijk een relatie? Als je jezelf niet meer bent, dan kennelijk niet met jou…

    Hoe belangrijk is die vrijheid voor je? Is hij belangrijker dan de vele voordelen (intimiteit, passie, etc)?
    Ben je bereid je vrijheid op te offeren of wil je dat per se niet?

    Laat die vragen eens bezinken – de antwoorden geven je de kern van waar het hier om draait.
    Elke keuze is een afweging tussen iets loslaten om er iets anders voor terug te krijgen…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Het Paard schreef:

    Beste Frank,
    Hartelijk dank voor je reactie op mijn bericht.
    Met vriendelijke groet,

    Het Paard

  • Johannes schreef:

    Dit is al een redelijk gedateerd artikel maar op een of andere manier blijft het actueel en het staat ook niet voor niets bovenaan in de meest gelezen artikelen….;-)

    Het is heel mooi geschreven en raakt ook diep in de ziel op bepaalde punten, mijn complimenten!

    Vandaag las ik een stukje over relaties en hoe die in verhouding staan tot andere mensen en tot jezelf en dat wil ik toch graag even delen:

    “Wat heb jij nu nodig om te groeien teneinde te zijn wie je wilt zijn”?!

    Het citaat komt van Walsch en geeft maar aan dat je dus niet bezig “moet” zijn met wat de ander wil in je relatie maar dat je je focussed op je eigen zelf en het beeld wat je van jezelf wilt scheppen of hoe je jezelf graag wilt zien/ervaren……

  • Beste Johannes,

    Dank je wel voor je compliment.

    Een goede relatie (in mijn persoonlijke ervaring): twee mensen die beide in balans zijn (met zichzelf en met elkaar).
    Balans zorgt altijd voor rust, disbalans altijd voor stress.

    Dank je voor het delen :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Babsie schreef:

    In mei leerde ik een leuk iemand kennen. Na een kleine maand daten, begonnen we een relatie. We deden leuke dingen samen, ik was verliefd, paar toch begon het me op te vallen dat er dingen anders werden. Sms’ n begon hem te storen, aan praten over hoe hij ons zag of dingen plannen, had hij geen behoefte, bij knuffels kreeg ik ook weleens de bemerking of dat wel moest en van het andere kwam niks in huis. Praten blokte hij af want daar werd hij angstig van en ik ging meer en meer piekeren.
    Zelf ben ik al onzeker over mezelf, maar dit maakte het alleen nog maar erger.
    Ik vind het fijn aan mezelf dat ik geen koele kikker ben, dat ik open sta voor praten en dingen in vraag stellen. Ik heb vaak te horen gekregen dat ik te veel verwacht van mensen, ook in deze relatie. Maar mag je dan echt niks verwachten? Ook niet dat je jezelf mag zijn?

    Ik heb de relatie ondertussen verbroken. Ik zie hem nog altijd graag, hij heeft ook goeie eigenschappen en we hebben fijne momenten gehad, maar ik heb het gevoel dat ik mezelf niet kan zijn.
    En is het niet met jezelf dat je altijd een relatie zal hebben…

  • Beste Babsie,

    Als je niet kunt sms-en, praten, delen, knuffelen, waar heb je dan anders een relatie voor?
    Misschien zegt dit meer over hem dan over jou.

    Natuurlijk mag je iets verwachten in een relatie.
    En natuurlijk moet je jezelf kunnen zijn – dat is inderdaad het allerbelangrijkste :)
    Met wie heeft de ander eigenlijk een relatie als je jezelf niet bent?

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Wanderlust schreef:

    Hey frank,

    Als eerste, ik vind dat je echt goede artikelen schrijft! Maar, ik heb eigenlijk een vraag.. nouja niet echt een vraag, ik heb meer een advies nodig en ik hoopte dat jij die zou kunnen geven. Uhm, als eerste: ik ben 17 jaar en heb een vriend sinds 2,5 jaar geleden. Ik twijfel of ik nog wel een relatie wil. De eene keer weet ik zeker van wel en de andere keer niet, ik hou van de zekerheid en het warme gevoel om iemand bij me te hebben. Maar tegelijkertijd heb ik ook het gevoel dat ik niet de vrijheid heb. Omdat we allebei heel anders tegen het leven aankijken en andere plannen zien voor later. Hij weet al zeker wat hij wil en ziet echt een huisje boompje beestje voor zich. Ik weet nog helemaal niet wat ik wil (als in beroep, inkomen) maar wat ik wel weet is dat ik veel wil reizen en meer bezig ben op spiritueel gebied en mezelf te beter te leren kennen. Ik heb veel dingen die ik wil doen, maar dit zijn niet de dingen waar ik met hem over kan praten omdat hij het niet begrijpt en het niet in zijn toekomstbeeld past. Op spiritueel gebied en mezelf te beter te leren kennen. Ik heb veel dingen die ik wil doen, maar dit zijn niet de dingen waar ik met hem over kan praten omdat hij het niet begrijpt en het niet in zijn toekomstbeeld past.
    We hebben ook hele andere ideeen over de wereld, hij lijkt op zijn ouders en ik op de mijne. Wat logisch is, maar die zijn heel verschillend. Zijn ouders zijn echte zakenmensen en gaat het vooral om geld en economie. Mijn mijn moeder houd en mijn vader hield(overleden) meer van hun vrijheid en zoals veel mensen zien ze dat deze samenleving gewoon klote is. En ook ons eigen leven is totaal verschillend, ik heb in tegenstelling tot hem al best veel (nare) dingen meegemaakt en hij is best beschermt opgevoed. Ik heb veel dingen te verwerken en ik kan daar met hem niet over praten. In het kort dus, ik kan niet goed mezelf zijn bij hem en ik kan niet een toekomst met hem voor me zien.. ook al hou ik wel heel veel van hem, ik wou soms dat ik gewoon kon denken dat het allemaal niet zo ingewikkeld is en dat het veel makkelijker zou zijn als ik bij hem bleef. Wat nu ook de makkelijkste oplossing lijkt.. het is echt dubbel omdat ik me gelukkig voel als ik samen met hem ben, maar ik weet dat als ik samen met hem blijf dat ik niet het leven leid zoals ik wil. Ik weet niet wat ik moet doen en welk gevoel het juiste is..

  • Beste Wanderlust,

    Dank je wel, altijd fijn dat te horen :)

    Het is de uitdaging om voor jezelf te beste balans te vinden tussen zekerheid en vrijheid.
    Dat geldt voor een relatie, maar eigenlijk voor alles in je leven.

    Het is logisch dat je altijd anders bent dan je vriend, qua interesses, wereldbeeld etc.
    Geen twee mensen denken hetzelfde.
    Probeer voor jezelf te bepalen of het echt om fundamentele verschillen gaat.

    Is het een kwestie van niet jezelf kunnen zijn – of is het een kwestie van bepaalde interesses niet kunnen delen?
    Dat is een wereld van verschil: het eerste is funest voor een relatie – het tweede valt op te lossen door die interesses te delen met b.v. vriendinnen.

    Ook is er een verschil tussen een toekomst nog niet kunnen zien (doordat je bezig bent met het heden en niet de toekomst) – een een toekomst NIET kunnen zien (omdat je niet verder wilt met iemand.)

    Probeer deze punten/vragen voor jezelf te laten bezinken en kijk wat voor gevoel er naar boven komt :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Ik ook

  • tobbertje schreef:

    Hallo Frank,

    Ik ben al 32 jaar samen met mijn schoolvriendje, 2 meisjes in de leeftijd van 13 en 15.
    Nu bijna een jaar uit elkaar en waren niet getrouwd.
    De rede van het uit elkaar gaan was dat zoals in elk huwelijk de sleur erin kwam en wij als broer en zus leefde, dit tot totale ergernis van mij …Man eigen bedrijf en ik zorgde de hele dag voor mijn 2 kinderen,waardoor er dus weinig tijd overbleef om samen dingen te doen.
    Ook merkte ik wel dat hij altijd zijn telefoon angstvallig bij zich hield. En omdat vrouwen een zesde zintuig hebben, wist ik wel dat er iets aan de hand was.
    Om een lang verhaal kort te maken, kwam ik erachter door verschillende aanwijzingen en controle dat hij al 3 jaar een dubbelleven heeft geleefd met verschillende sexdates, voortvloeiend door t vele porno kijken wat er aan vooraf ging.
    Dit was voor mij emotioneel gezien een enorme klap in mijn gezicht, aangezien ik meerdere malen in mijn relatie mij zo kwetsbaar opgesteld heb,en hem ermee geconfronteerd heb dat als ik de intimiteit mis, hij dat zeker ook zou moeten missen.
    Hier heeft hij nooit wat mee gedaan, en dat uiteindelijk ben opgestapt.
    Toch geeft dit een enorme deuk in je zelfvertrouwen,en zie er gezien mijn leeftijd toch niet onaardig uit.
    Maar nu t volgende , na een half jaar uit elkaar geweest te zijn kwamen we erachter dat we elkaar toch niet konden missen, en veel gepraat hierover.
    Ik dacht dat wij samen echt aan t groeien waren in onze relatie,en door deze situatie hadden wij ook weer goede sex. Dit had denk ik moeten gebeuren omdat wij beide nooit een andere partner hadden gehad dacht ik. Mijn man dacht dus ook dat t gras aan de andere kant groener was. toch is er in de 3 maanden dat wij dus elkaar weer regelmatig zagen, weer iets gebeurt waardoor alles weer op zijn kop stond. ik betrapte hem weer met een ander in bed in ons eigen huis .
    Hierdoor ben ik totaal door t lint gegaan, wat had hij mij en de kinderen aangedaan om ons weer hoop te geven.Vertrouwen weg, maar kan hem denk ik niet veranderen. Hij zegt dat hij alleen voor mij gevoelens heeft, de rest is maar lust. EN EEN STUIPTREKKING HOE HIJ DE LAATSTE JAREN GELEEFD HEEFT.zei hij. Had enorme spijt en bracht mij en mijn ouders de volgende dag een bos bloemen voor wat hij ons had aangedaan.
    Wat moet ik nu met hem, ik ben financieel afhankelijk van hem, en hij probeert daarmee zijn macht uit te oefenen door alles naar zijn hand te zetten zoals hij t wil. Groot ego, waarbij ik alles eraan gedaan heb om t te laten werken, hij weer vlucht naar zijn oude gedrag. Ik weet dat met een eigen bedrijf hij enorme verantwoordelijk en druk voelt, maar heeft totaal geen waardering dat ik thuis alles onder controle had. Hij zei dat hij de stress aan kon door op deze manier buiten de deur te gaan. Maar had dit toch ook kunnen bespreken met mij?
    HOUDEN VAN GAAT ZOMAAR NIET WE, WAT NU? Mijn hele leven staat om z,n kop.
    En hoe harder ik mijn best deed, hoe meer hij zich in zijn vrijheid beperkt voelde.
    Aangezien ik echt gevochten heb voor deze relatie, kan ik niet meer.
    Ben helemaal op, toch laat hij mij ook steeds niet los enz. Als ik hem minder zie gaat t wel iets beter, maar hij blijft dan zelf ook komen ook omdat hij zielsveel van de kinderen houd. Waarom kunnen we niet met en zonder elkaar….Ben ik te naïef ! Om te denken dat ik hem kan veranderen. Vroeger was hij zo nooit, zijn woorden zijn dan ook .Ik heb voor iedereen gezorgd,nu is het mijn beurt om voor mijzelf te gaan. Tobbertje

  • Best Tobbertje,

    Stel jezelf deze vragen:

    1. Welke keuze zou ik maken als ik niet afhankelijk van hem zou zijn? Dat is de keuze van je gevoel.
    2. Waarom heb ik een relatie met iemand die kennelijk geen rekening houdt met mijn behoefte aan monogamie?
    3. Is er ook aan andere manier om spanning/stress af te reageren? Is dan voor hem een optie?
    4. Is wat we morgen hebben geen herhaling van gisteren, tenzij we iets veranderen?
    5. Als ik hem niet kan veranderen, wat moet/wil ik dan zelf veranderen?

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Frank,

    Als donderslag bij heldere hemel heeft mijn vriendin onze relatie na 17 maanden beeindigt.
    Ik 40 ben gescheiden en heb 2 zoontjes, zij 40 gescheiden en heeft 3 kindertjes (zelfde leeftijd als de mijne)
    De klik is in mijn ogen op alle fronten perfect:
    wonen dicht bij elkaar
    kids gaan perfect met elkaar om
    de seks was perfect (zelfs tot 2dagen voor het uitmaken)
    omgang ik met haar kinderen perfect
    omgang zij met mijn kinderen perfect
    altijd goede gesprekken
    wanneer we samen zijn altijd schik met elkaar
    helpen elkaar bij elkander thuis wanneer er iets moet gebeuren
    bla bla bla

    Echter is haar opmerking “mijn gevoel zegt dat het houden van niet genoeg is” , hoe kun je met alle positieve zaken die je hebt dan alsnog zo’n gevoel creeren?
    Ik kom niet door bij haar om te vragen wat haar verwachtingspatroon is wat er anders zou moeten gebeuren om eventueel wel verder te gaan.
    In mijn ogen maakt ze voor haar zelf een totaal profiel van mij en meld mij dat ben jij, en daar wil ik niet aankomen/veranderen want anders verander ik jou, en dan concludeer ik dat dat plaatje niet voldoet aan mijn verwachtingspatroon.
    Terwijl ik weet wanneer je allebei een leven achter je hebt (rugzakje met kinderen etc) er concessies gedaan moet worden en dat je af en toe moet accepteren.
    Het doet mij zo extreem veel pijn dat je volledig lam geslagen bent.
    Terwijl we afgelopen zomer nog met haar gehele familie naar australie geweest zijn, en haar familie daar bezocht hebben, die gehele vakantie was van dag 1 t/m de laatste dag extreem gaaf, en ik voelde niets anders dan liefde, vertrouwen, respect, etc.

    Wat is wijs om nu te doen? , hoe moet je hier mee omgaan?
    Ik ga niet bedelen, en laat haar met rust, zielig doen heeft geen nut denk ik, maar toch.

    absurd gevoel en ben best wel radeloos.

  • Beste GHB,

    Ik kan me voorstellen dat dit een shock is, als je het niet hebt zien aankomen en zelf niet twijfelt aan jullie relatie.

    Van de ene kant is het goed om haar met rust te laten zoals je zelf al hebt besloten.
    Want je kunt niemand dwingen bij je te zijn.

    Je zegt dat je er ‘bij haar niet door komt’, ik neem aan dat je hiermee bedoeld dat ze niet wilt praten waarom dit zo gelopen is
    en wat jij er nog aan kunt doen om jullie relatie weer te herstellen.
    En ik kan me voorstellen dus van de andere kant goed voorstellen dat jij dat wel wilt weten en je ook een antwoord verdient.

    Beide keuzes (haar met rust laten en meer uitleg vragen) zijn natuurlijk prima, kies voor wat je zelf wilt, dat is altijd het beste :)
    Als houden van niet genoeg is, ligt het dus kennelijk niet aan het houden van.
    Maar als ze niet verder wit uitleggen wat er aan jullie relatie dan nog ontbreekt,
    dan kun je op dit moment niets anders doen dan je erbij neerleggen.

    Als je ervan overtuigt bent dat je wel een goede vriend voor haar bent geweest,
    dan kun je alleen maar hopen dat ze dat op een later tijdstip alsnog inziet.

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Wij doen inmiddels veel dingen alleen.
    We zijn te verschillend…..
    Alleen in je kracht!

    Volgens mij bestaan er geen mannen die vrouwen begrijpen
    En andersom. Wel houden de meeste vrouwen Rekenschap. Nou, breek me de bek niet los mannen.

    Zal me eens gaan verdiepen in vrouwen

  • Sabrina schreef:

    na meerdere misstappen van mijn vriend heeft hij beloofd niet meer te liegen of de misstappen te begaan. dit is een hele tijd goed gegaan. vertrouwen kwam terug en relatie was mooi stabiel.
    nu hebben we een kindje en hij is tijdens de zwangerschap niet emotioneel betrokken geweest.maar toen ik ruim 6 maanden zwanger was zei hij ik heb een verassing voor je, een foto shoot als die kleine geboren is…….. kleine is al 4 maanden maar nog niks, nu ga ik het zelf wel regelen. raakte buik niet aan en nu heeft hij geen emotionele band met zijn kindje. als ik vraag hoe vind je het om papa te zijn, is zijn reactie weet ik nog niet……
    nu is hij weer erg egoïstisch en heeft geen respect voor me. zoals we altijd alles bespraken met bijvoorbeeld en dure aankoop, doet hij nu gewoon wat hij wil, heeft nooit is een lief woord voor ons over of een kleine attentie is er niet bij. geen tijd voor hoor ik dan, te druk met de zaak. maar voor zichzelf kan hij wel tijd maken als hij wat wil kopen.
    nu heeft hij hier en daar weer leugentjes,om kleine dingen weliswaar maar het vertrouwen krijgt een enorme knak.
    mijn gevoel is minder en we vrijen nu ook niet meer omdat ik het niet kan opbrengen om zo behandeld te worden, maar wel mijn benen open te gooien. nu twijfel ik over de relatie. praten helpt niet, hij zal niks ondernemen om mij weer het gevoel te geven wat ik had.

  • Ik had een relatie, en ik ervoer wederzijdse liefde. Toch kon hij ineens omslaan en zich druk maken om hele kleine dingen. Toch zei hij keer op keer dat ik de vrouw was waar hij zichzelf kon zijn. Hij had een moeder die hem nooit stimuleerde, maar alleen miskende. Hij kon niets goed doen, twee vrouwen die te sterk voor hem waren en ik was de eerste waar hij echt liefde ervoer. Maar dit is nu net het probleem. Ik denk dat hij niet geloofde dat ik echt van hem hield. Toen hij het uitmaakte met de reden dat ik niet communiceerde, dat de relatie ongelijkwaardig was, en nog was onnozelheden waren het juist de dingen die hij niet goeddeed, maar die ik wel van hem accepteerde. Het klopt dat ik hem niet altijd de waarheid zei, maar ik wist hoe fragiel onze relatie was. Ik ben nu drie maanden alleen na een relatie van twee jaar, maar ik hou nog steeds van hem. Omdat ik weet dat er achter deze man een hele gevoelige kant zit die ik gelukkig ook vaak mocht ervaren. Op die man ben ik zo verliefd geworden. Toch zal hij het zelf moeten inzien dat hij ook bij zal moeten sturen, ik ga er niet meer achteraan. Het doet mij wel heel veel verdriet, omdat ik weet dat het hem ook verdriet doet. Wist ik maar hoe ik hem kon bereiken. Hij heeft het contact volledig verbroken. Echt heel erg jammer. Ik zal hem waarschijnlijk nooit weer zien.

  • Anoniem schreef:

    J

  • Beste Frank,
    Wat kan je goed adviseren, hopelijk mij ook..
    Ik zit in een sleur en weet er ook niet meer mee om te gaan.
    Ik heb drie jaar een relatie met mijn vriend en hebben sinds 1.5 jaar een huis gekocht en sindsdien lijkt alles verandert..
    Het begon eigenlijk met de seks, hij stelden het telkens uit als ik erom vroeg ( morgen,morgen, en nog eens morgen ) Als de morgen was gekomen wilden hij niet. Ik heb gevraagd of hier een specifieke reden voor is zodat ik het kan veranderen hij zegt dat het niet aan mij ligt maar juist erg moe is.. maar hij kan wel tot 00:00 uur op zijn telefoon zitten ( marktplaats enz. ) Heb wel eens iets moois voor hem aangetrokken maar dat zag hij nog niet eens en deed er ook niets mee.. Als ik 2 keer in een maand anderhalve maand seks heb is dat al veel en dat op me 22e jarige leeftijd ( me vriend is 28 ) Dit kan toch nooit goed zijn?
    Laatste tijd zeurt hij letterlijk om alles… met name geld.. als ik bij benzinepomp koffie ga halen of sigaretten nodig heb, dat ik teveel make up op doe, elke keer is het wel wat..
    Ik heb dit met mijn familie besproken en die zeggen eigenlijk dat ik ermee moet kappen maar heb ook tegen hun gezegd dat ik wel van hem houd en dat niet wil.. het probleem is ook dat we een huis hebben dus dan denk je toch wel langer na..
    Ze hebben me het advies gegeven om eens wat dingen op te schrijven – en + punten van hem. Hij heeft die wel alleen is dit pas sneller te merken als we op vakantie zijn of wel eens weg gaan maar daar moet het niet van af hangen toch? Ze vragen wel eens waarom houdt je van hem en dan denk ik ook wel eens ja waarom eigenlijk? is het niet gewoon het veilige en het vertrouwende wat ik om me heen heb… Pff lastig allemaal…. Kan je me wat adviseren??

  • Beste Lot,

    Die vraag ‘waarom hou je van hem?’ is inderdaad een goede vraag.
    Natuurlijk hebben we de neiging om te kiezen voor veiligheid en een vertrouwde omgeving,
    dat is menselijk.

    Aangezien jullie liefdesleven terecht belangrijk voor je is, zou ik alles op alles zetten
    om erachter te komen wat jij (en hij natuurlijk!) kunnen doen om dit weer tot bloei te brengen.
    Hij heeft kennelijk wel tijd en energie. Dus daar ligt het niet aan.

    Uiteindelijk (los van je huis) is het belangrijk dat hij je waardeert,
    waarom heeft hij anders een relatie met jou (en jij met hem?).

    Laat hem het uitleggen en oordeel niet, maar vraag door met oprechte interesse en begrip.
    Zonder antwoord kun je überhaupt niet verder, welke keuze je ook maakt.

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • uit respect voor de vrouw en zeker als je weet dat ze zich erbij slecht gaat voelen geen porno voor de man,,of samen kijken dan kun je het nog altijd wegklikken,,en als je toch niks tekort komt in bed waarom porno,,tegenwoordig gaat alles veel te gemakkelijk via internet,,vroeger ging de man ook niet na de krantewinkel om n boekje te halen en zich belachelijk te maken terwijl hij n vrouw heeft,,kheb gesproken.

  • Beste Frank,

    Ik zit met een probleem. Al drie jaar zat ik in een relatie met de man die ik mijn grote liefde noemde. Helaas zijn er een aantal dingen gebeurd. Zo wilde ik nog niet samenwonen en ben ik tijdelijk in mijn eigen woning getrokken. Ik was er nog niet aan toe en hoopte dat het beter zou worden. Helaas wilde hij mij dit niet vergeven. Hij wilde het wel, maar hij kon het niet.
    Vanaf dat moment ging het bergafwaards. We gingen elkaar een beetje chanteren (op basis van gevoelens). Ik wist dat dit niet goed was en ik heb het uitgemaakt. Ik weet niet of ik de goede keuze heb gemaakt. Mensen om mij heen vertellen mij dat ik erachter moet komen wat ik wil.. En ik weet ook wel wat ik wil. Ik wil samen met hem zijn, want ondanks alles was er liefde en vertrouwen. Op sommige momenten ging het gewoon heel slecht, maar het grootste deel van de tijd waren we echt heel gelukkig en vulde wij elkaar goed aan. In hoeverre zou dit nog omgezet kunnen worden naar een goede relatie? Ik hoop echt dat je mij kan adviseren over waar ik zou moeten beginnen? Kan ik hem beter vergeven of zijn er manieren om het op te lossen.
    Groetjes

  • Beste Suzie,

    Liefde en vertrouwen enerzijds en chantage anderzijds gaan niet goed samen.
    Bij liefde hoort elkaar vrij laten en emotionele chantage is het tegenovergestelde.
    Dat laatste gaat dan ten koste van het vertrouwen, want de eerste voorwaarde is dat je erop vertrouwt
    dat de ander je keuzes en persoonlijkheid respecteert.

    Dus voorwaarden stellen (jij moet het doen zoals ik het wil, anders…) is het grootste struikelblok.
    Zolang daar niet meer ruimte in komt, blijft de liefde erg voorwaardelijk en afhankelijk.

    Stap 1: Bepaal (samen) of je je verwachtingen van elkaar wat meer los kunt laten.
    Is die stap gezet, dan groeit daarna het vertrouwen weer en daarmee een toekomst samen :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik ook alleen maar zonde van mijn tijd.

  • Melanie schreef:

    Hallo Frank,

    Ik zit met een probleem waar ik al heel lang mee zit en het put me volledig uit. Ik heb een man die mij niet kan steunen wanneer ik hem echt nodig hebt. Vooral met mijn gezondheid, een half jaar terug ben ik door mijn gebroken enkel gegaan, hijwas er niet voor mij en ik moest alles zelf doen, ook toen ik hulpmiddellen nodig had om in beweging te kunnen blijven zei hij dat alles maar in de weg stond en ik het niet nodig had. Ik heb dit tot op heden niet kunnen verwerken.
    Ik heb dit wel eens eerder meegemaakt toen ik een black out had en naar het ziekenhuis moest, maar hij kon zijn werk niet laten staan en moest de hele dag wachten op hem. Ben ik echt zo minder waard ? En ik ben zelf wel zorgzaam voor hem.
    Zijn eigen spullen ruim ik op, zelfs zware dingen tillen. Hij zegt dat het rustig jarenlang kan blijven liggen, anders moet ik het doen.

    Ik weet echt niet wat ik moet doen en ben volledig teleurgesteld.

    Groetjes,
    Melanie

  • Melanie schreef:

    Frank,
    Nog eens om toe te voegen: alles wat ik hem vertel, wat ik allleen met hem wilt delen, vertel hij aan anderen. Mijn vertrouwen is er niet. Hoe ik hem ook vertel, hij respecteer mijn gevoelens niet. Wat moet ik doen?

    Groetjes,
    Melanie

  • Beste Melanie,

    Ik som het even voor je op: Je hebt een relatie met iemand die je niet ondersteunt en die je niet vertrouwt.
    Wat denk je zelf dat je daar aan moet doen?

    Er zijn altijd 3 keuzes:
    1. Actie – het aangeven in de hoop dat de ander verandert. Verandert de ander niet en kun je dit niet accepteren, dan heb je de keuze om afscheid te nemen.
    2. Acceptatie – en besluiten dat er ook voldoende goede dingen zijn voor om te blijven.
    3. Frustratie – dit is nooit de goede keuze.

    Dus accepteer wat je niet kunt veranderen en verander wat je niet kunt accepteren.
    Je zult tussen deze twee moeten kiezen…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Pardoesje schreef:

    Lve anoniem33,

    Wat een verhaal! Meid ik kan wil graag een ding tegen je zeggen. Kies alsjeblieft voor jezelf. Deze man kan jou niet redden. Jij bent de enige die dit kan. Het zal even vreselijk pijn doen weer op nul te beginnen, maar uiteindelijk wordt je er gelukkiger van. Ik ben zelf 35 ook een goede baan en hoogopgeleid en nu weer singel. Ik heb vorig jaar een mega zwaar jaar gehad door het moeten loslaten van mijn grote liefde. Maar na hard aan mijzelf werken ben nu weer happy en heb ik het vertrouwen dat er een nieuwe mister right voor mij komt. Gewoon vertrouwen hebben. Lieve antoniem33 ook voor jou gaat de zon schijnen. Maar blijf bij jezelf.
    Ps. Wees wel voorzichtig met je uitspraken betreft wat jij noemt tweede hands mannen. Zie mannen niet zo. Ook zei hebben niet gekozen om aan iets te beginnen dat helaas heeft moeten eindigen. Uit ervaring weet ik dat het niet uitmaakt of iemand een rugzakjes heeft met bijvoorbeeld kinderen. Als ze hun rugzakje maar een plekje hebben gegeven. Zijn dat ook fantastische mannen en kun je ook erg genieten van andermans kinderen en hun liefde voelen. Alleen moet je er voor willen openstaan en verbinding willen maken.

    Succes &liefs Pardoesje

  • everybody. schreef:

    beste frank..
    ik heb een vriendin
    we wonen niet samen.
    ze gaat verhuizen naar de andere kant van het land
    we kunnen elkaar alleen zaterdag zien.
    ik ben alleen snel jaloers en daarom zit ik met onzekerheid.
    Ik vertrouw haar wel maar ik ben alsnog snel jaloers
    wat kan ik dus toen tegen onzekerheid/jaloezie
    we hebben ook al heel veel ruzie gehad omdat ik te jaloers was.
    ik wil niet dat ons relatie verandert/stuk gaat nu ze gaat verhuizen

  • Luister niet naar een andere die zeg elke man kijkt porno want dat is onzin. Als jij er niet ok mee ben dan is dat zo .
    Als hij beloftes maakt en ze breekt dan heeft hij geen respect voor jou gevoelens en ben je beter af zonder deze ellende .
    Wie weet wat hij nog meer doet achter je rug , want hij is blijkbaar niet te vertrouwen …

  • Zodra een relatie meer spanning dan liefde en plezier geeft dan is het hoog tijd om op te stappen …

    Het is wel zo dat men eens beter moet uitkijken met wie men in bed stapt voor de ellende begint want daar zit het grootste probleem .
    Heb je eenmaal een verkeerde beslissing genomen door met iemand een relatie te beginnen dan leer van je fouten en move on with your life ..

  • Ik ben heel verward op het moment. Ik ben nu 40 jaar getrouwd en ik ben zeker dat ik niet meer van mijn man houd. Als ik geen kinderen had gehad was ik al lang bij hem weggegaan. Maar omwille van hen (emotioneel en financieel) ben ik gebleven. Hij heeft mij vroeger dikwijls pijn gedaan door zijn toenmalig drankprobleem, uitgaansgedrag, verwijten over dat ik niet veel geld binnenbracht, afwijkend sexueel gedrag enz. Maar sinds een tiental jaren terug heeft hij zich herpakt maar ik kan hem niet meer graag zien. Hij drinkt niet meer en gaat niet meer alleen uit en is nu ALTIJD thuis en heeft niet liever dat ik naast hem op de bank zit en mee TV kijk of lees. Maar ik ben altijd zeer sociaal geweest en heb nood aan menselijk contact en zo ben ik een hobby begonnen : dansen. Hierover is nu telkens ruzie als ik wegga en krijg ik verwijten. Ik ben bij een psycholoog geweest en ik moet voor mezelf opkomen zegt die en desondanks mijn hobby uitoefenen. Maar dit geeft grote spanningen en zo is het dan gebeurt dat iemand me is beginnen troosten en die persoon ben ik nu verliefd op geworden. Mijn man voelt aan dat er iets is en probeert nu van alles te doen in huis en lief te zijn maar ik kan mij er niet in vinden. Weggaan durf ik niet want financieel zal dit moeilijk zijn en bij die ander gaan heb ik een beetje schrik dat ik weer afhankelijk zal zijn van iemand en ik wil eindelijk vrij en zelfstandig zijn. Ik voel mij er heel slecht over en ik word er ziek van en bovendien ben ik al een eind in de 60 en mijn man wou nu genieten van ons pensioen. Maar ik vind het niet leuk om met hem iets te doen. Mijn gedachten zijn ergens anders ….

  • Beste Frank,
    Kan jij ook een reactie geven op mijn hierboven vermeld verhaal ? Ik denk dat ik per ongeluk gewist heb om op mijn email adres een reactie te krijgen.
    Dank U
    Suzy

  • Beste Suzy,

    In de kern voel je je niet fijn meer in de relatie,
    maar ben je bang om afscheid te nemen wegens (financiele) afhankelijkheid.
    Uiteindelijk moet je een keuze maken tussen zo doorgaan òf knopen doorhakken.
    Dat is niet eenvoudig, maar hier komt het wel op neer. Het is of/of…

    Dit artikel geeft je meer inzicht in afhankelijkheid in relaties:
    https://www.newstart.nl/blog/word-minder-afhankelijk-in-je-relaties/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • annemarie schreef:

    Vindt ik ook Anja, je merkt alweer dat veel mannen het gewoon normaal vinden porno, om het zich zelf te verantwoorden. Ik heb het nu voor mijzelf vergeven, om mezelf beter te voelen maar niet voor hem.

  • Anoniem schreef:

    Vind dat je hier in overdrijft ik ben een vrouw ook niet dol op porno maar prijs het wel wegens het feit dat porno in cene gezet is liever dat dan na de hoeren als jij zel er niet tegen kan dan is dat een probleem van jou en onredelijk dat bij hem
    Neer te leggen

  • Anoniem schreef:

    Dan had hij het niet moeten beloven

  • Anoniempje schreef:

    Hoe zit het over tattoo’s dan?
    Mijn partner wou graag een tattoo voor zijn overleden familie lid (mama) maar had al een kleine tattoo op de arm, toch liet ik hem 1 tattoo toe op zijn schouder maar niet meer dan dat omdat ik geen lief wou dat vol zou staan me tattoo’s.

    (die in de familie was gezet en ook is mislukt de inkt is weg en nu zijn het enkel nog lijntjes)

    Maar dan een aantal weken later liet hij op zijn andere schouder weer een andere tattoo zetten (door dat familie lid) hier was even een discussie om hij had het mij niet verteld dat hij dit had geplanned enz…
    Maar heb t er dan bij gelaten uiteindelijk, maar blijf het ergens jammer vinden.
    Enige tips hierom trend misschien? suggesties?
    had eigenlijk geen idee hoe hier mee om te gaan.

  • Beste Anoniem,

    Ik kan begrijpen dat jij het liever niet wil,
    maar het is toch zijn lichaam en voor hem is het een manier
    om zijn overleden moeder te herdenken.
    We kunnen anderen nu eenmaal niet vertellen wat ze zouden moeten doen,
    net zomin als anderen kunnen bepalen wat wij graag willen doen.

    Dus kun je kiezen tussen ruzie, weggaan of acceptatie.
    Het laatste lijkt me het meest gezond :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Christel schreef:

    Beste,
    Dilemma…. relatie begonnen 2,5 jaar terug, vorig jaar zoektocht naar woning om te gaan samenwonen en in april 2014 effectief gaan samenwonen. Net daarvoor ontdekte ik dat hij toch nog op datingsites zat en met vrouwen wilde afspreken. Hij beloofde me dat het enkel om chatsessies ging en niks in het echt. Nu na ruim een jaar samenwonen, kom ik er achter dat hij toch vreemdging, met zeker 1 vrouw een relatie had van 6-8 weken, met alles er op en er aan… op weekend gegaan, bij haar thuis afgesproken, misschien ook bij hem thuis dat weet ik niet zeker.
    Mijn vertrouwen is volledig weg nu en het enige waar hij zich druk om maakt, is dat ik zijn privcacy geschonden heb (door op zijn facebook account te lezen) en dat het vorig jaar gebeurt is. Ik haal oude koeien uit de sloot en blijf volgens hem hangen in het verleden….
    Zo verleden is het niet voor mij want ik ontdekte het net pas, 2 weken terug.

  • Christel schreef:

    Oeps… per ongeluk verzonden…. dilemma dus, ik bood mijn excuses aan voor schending privacy maar op zijne voor het schenden van mijn vertrouwen en het gaan samenwonen gebaseerd op leugens, daar hoor ik niks van….
    Dilemma dus, blijven wat voor mij moeilijk is na deze ontdekking of kiezen voor mezelf….

  • Beste Christel,

    Een dilemma is meestal een keuze tussen gevoel en verstand.

    Bepaal voor jezelf hoe belangrijk vertrouwen is in je relatie
    en in hoeverre je verwacht of dit eenmalig is
    of er een kans bestaat dat dit (vreemdgaan) terugkomt.

    Uiteindelijk kan alleen jij deze keuze maken…

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Daniel schreef:

    Goeiedag Frank, heb onlangs leuke vrouw ontmoet, zei had de leiding en ik volgde maar deed ook dingen spontaan toen ze plots zei dat het allemaal te vlug ging,(ondanks haar voorstellen om groter bed, diepvriezer te kopen voor onze toekomst etc..) haar ouders hebben me graag etc…haar kwestie, neemt sinds tijd chemo medicatie voor hervallen baarmoeder kanker, n in maart voet verzwikt met alle gevolgen vandien, nu juni in gips voor 8tal weken, ze zei me dat ze tijd nodig heeft en dat onze zoenen ivm met hoe haar ex haar behandelde(bedrog) nog diep zit, kmoet haar tijd geven, ok, maar wat is tijd en hoelang moet ik wachten…of zit ze zo diep dat ik haar beter loslaat en verder ga met mn leven… groeten daniel

  • Beste Daniel,

    Dat is een goede vraag: Hoelang moet ik wachten en moet ik wel wachten of kan ik beter loslaten?

    De enige die een antwoord heeft op het eerste gedeelte van de vraag is je vriendin,
    de enige die een antwoord kan vinden op het tweede gedeelte ben jij.

    Ik zou haar vragen om duidelijk aan te geven wat voor termijn ze zelf in gedachten heeft
    (want als je iemand laat wachten, mag je ook wel aangeven hoelang dat zou gaan duren).
    En n.a.v. haar antwoord zelf bepalen of je dit wilt.

    Wachten is soms de moeite waard, maar je bent zelf ook de moeite waard om niet te lang te wachten :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • lotte3 schreef:

    wat als ik nou eenmaal met mijn 45 jaar voor het eerst een relatie heb die in mijn ogen fijn is en voor het eerst een relatie is zonder geweld ! ?
    maar je zelf ook een persoonlijkheid bezit die passie en hartstocht bezit, maar daardoor inderdaad weer net die grens overschrijdende gedrag accepteert ? wat dan ? war moet ik mijn relatie aan aan meten om te herkennen wat juist is?
    Spanning is het enige wat ik ken en mee om weet te gaan volgens mij :-(

  • lotte3 schreef:

    Inderdaad los laten! want zonder dat kun je niet verder en maak je jezelf en jou partner ongelukkig.
    als je verder wilt dan moet je zelf ervoor kiezen om dat gene waar je verdriet en wantrouwen om had los te laten. je kunt niet verder met wantrouwen omdat je zelf kiest om verder te gaan met hem… dus kies. laat los en ga verder of laat hem los en ga verder.

  • Beste Lotte,

    Dan kun je jezelf afvragen:
    “Waar asocieer ik die spanning mee? Wat ascocieer ik een stabiele, rustige relatie mee?
    Vind ik dat saai? Denk ik dat liefde altijd spannend moet zijn?”
    Het antwoord zit in jezelf en als je dat vindt (dan moet je jezelf wel deze vragen stellen en doorgaan
    tot je een antworod hebt), kun je je afvragen: “Klopt die aanname wel? Kan ik er ook anders tegenaan kijken?”

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • je hoeft daarvoor niet alleen gekwetst te zijn hoor hier is het vooral de te veel kijken naar porno en minder kijken naar mij en geen affectie dat het voor mij lijkt alsof ik een plant ben tijdens de seks een gevoelloos iemand :(

  • ja maar wat doe je dan als je hem nog graag ziet maar geen affectie meer is

  • ik ken dat gevoel maar al te goed :( ben blij dat ik mijn man heb maar gelukkig voel ik me niet meer :(

  • en het erge is dat ik vrees dat hij verslaaft aan het raken is aan de porno ik heb al zo veel verschillende verhalen gelezen over mannen maar bij geen enkele man (gezonde man) is het zo erg en het feit is hij kan er niet mee stoppen en wilt ook niet als ik er commentaar op heb is hij boos en schuift de schuld op mij, ik zit in de zorgsector en weet dus wel wat van psychologie af (een beetje) maar besef zelf dat dit niet gezond meer kan zijn niet alleen voor hem maar vooral voor ons en onze relatie en naar een therapeut krijg ik hem nooit hij is er erg tegen. en ik krop het dus allemaal op daarom dat er zo veel staat (sorry daarvoor) maar ik kan er echt met niemand over praten als hij het nog maar zou lezen op mijn fb dan wordt die woest want een ander mag dat allemaal niet weten dat hij dit doet.(schaamte dan toch ergens volgens mij) maar hoe kan ik het hem doen beseffen zonder ruzie te maken

  • dat is wel maar er moe natuurlijk ook een mate in zijn hier is dar meermaal dagelijks :( en dit kan zo niet verder

  • Als jij vind dat het normaal is dat kijken naar porno beter is dan naar hoeren gaan . Nee sorry! Een man die kijkt naar porno en of derelijke heeft geen enkel respect voor zijn vrouw dan heeft hij geen goed opvoeding gekregen wat de waarde van een vrouw is had wazrschijnlijk ook een rotte jeugd. Dus als we dit allemaal normaal gaan vinden gaan mannnen alle vrouwen als lust objecten bekijken en is de vrouw maar een €@(@). Want ja naar porno kijken met mate is toch gezond??? Denk eens na kijk waar jij staat als vrouw want ik denk dat je omgeving waar je nu staat je niet echt laten nadenken eerder geprogrammeerd. Na zeggen wat de anderen zeggen

  • Helemaal waar!

  • Mrs. Annonymous schreef:

    Begrijp je helemaal! Zit in een erg soortgelijke situatie de afgelopen jaren, sinds een jaar ben ikik ook bang dat het groten deels aan de relatie ligt. Ondanks dat ben ik toch gaan samenwonen maar voel me erg afhankelijk van hem. Het huis is ook niet op mijn naam, eigenlijk heb ik niks, dat doet me verdriet.
    ook praten we langs elkaar heen, geen seks meer.

    Regelmatig huilen en paniek.. niet leuk voor mij maar ook niet voor hem..

    Ik wens je hierin veel sterkte!
    Groet,
    Mrs. Annonymous

  • antonio schreef:

    Sorry mijn vrouw kijkt ook naar porno. En soms kijken wij samen. Houd onze seks leven op stand. Misschien moet jij dat ook gaan inplaats van te gaan zeuren. Je kan er niet omheen. Dan kijk je na 10 uur ook geen tv zeker. Waarom klagen mensen zo erg.

  • dream56 schreef:

    Ik geloof dat de meeste mensen in een bepaalde levensfase op zoek gaan naar porno maar als je een levende verbeelding bezit hoef je geen porno in te kijken……..de rest volgt.Tenslotte persoonlijk vind ik bevrijdend , heeft niks met ontrouw te maken.

  • Waarom wel porno en geen zin in sex met je eigen vrouw? Geef daar eens andwoord op inplaats van roepen dat elke man prono kijkt en dat dat normaal is!

  • Dan voor mij geen man…niet nodig die lustgestuurde emotionele vreemdgangers.

  • Wat een mooie reactie. Daar gaat het inderdaad om: wat vinden mensen in een relatie er van, en welke afspraken maak je, hoever houd je rekening met de ander of meer met jezelf en welke beloftes doe je.

  • Dat is vaak zo. Omdat anderen het normaal vinden en omdat mannen het elkaar vertellen dat het heel normaal en ‘gezond’ is zonder even na te denken wat het eigenlijk inhoudt!

  • Goed zo, top van je!

  • Ja ik ook, helaas. Heb geen respect meer. Zou eigenlijk willen of moeten opstappen maar denk aan de kinderen die dat vreselijk zullen vinden. Heb ook het idee dat hij dat weet en nu bang wordt en zijn best gaat doen. Ik zie wel hoe lang we het beiden volhouden. Denk eerlijk gezegd dat we beiden gelukkiger zullen zijn zonder elkaar. Maar hij vindt dat onzin en zegt dat hij alleen maar bij mij wil zijn en vreselijk veel van mij houdt. Tja, maar daar is zijn gedrag dus niet naar.

  • Mooi omschreven het maakt een heleboel duidelijk.

    wat een gezeik hier boven over porno
    ook in een relatie huwelijk heb je privacy toch?? En iedereen kijkt wel eens porno

  • Weet je hoeveel mannen stiekem voor ze naar hun werk gaan of daarna via kinky bij een vrouwtje langs gaan en daar betalen ze dan voor.. Mannen hebben nou eenmaal meer spanning nodig dan een vrouw.

  • Kijk, eindelijk 1 die weet hoe het wel moet ?

  • Anoniem schreef:

    Je hebt een verschil tussen eens porno kijken of soms 3tot 4 keer per dag wat hier bij men man het geval is hij heeft hierdoor me er een afschuw van doen krijgen ik wou wel eens samen kijken maar niet elke dag en zeker niet zo veel op een dag ik geniet er de laatste tijd niet meer van het voelt zo gemaakt en er is totaal geen passie meer

  • Ik heb nogmaals geprobeerd om met hem er over te praten wat in 2dagen ruzie eindigde. Nu ondervindt ik dat hij meer en meer naar alleen vrouwen kijkt en dan nog naar een specifiek 1 meisje hij zoekt alle filmpjes van haar op zelfs haar Twitter account ik voel me hier echt vreselijk rot door en wens me liever dood dan hier nog rond te lopen ik heb het gevoel dat ik niets ben en niets voorstel en buiten men kinderen hier geen doel heb.

  • Elke vrouw ook. Haha boeiend! Wil niet zeggen dat ik niet van mijn vrouw houd

  • tweedehandsman met kinderen?… Wat een respect voor de heren of dames die, misschien door toedoen van hun partner, hun ultieme liefdesdroom niet mogen beleven…

  • Hey Pardoesje,

    Jouw verhaal had de mijne kunnen zijn. Dat heb je netjes op papier gezet. Goed gedaan!

    groets

  • Hoi Lara,

    Vergeet niet dat jullie kinderen dit voelen. En vooral als ze wat ouder worden gaan ze dingen kopiëren en zouden jullie je kunnen afvragen wat ze van echte liefde meekrijgen in het leven. De liefde tussen twee partners zullen zij niet zien en dus ook niet kunnen of durven geven. Dit staat los van de liefde die jullie als ouder aan jullie kinderen geven. Ik zou nog maar eens goed nadenken of JIJ echt gelukkig bent. Want als jij het bent zullen je kinderen dat uiteindelijk ook zijn en worden.

  • Iemand schreef:

    Een man die zo makkelijk iets dergelijks uithaalt bij zijn ‘geliefde’ verdient naar mijn mening geen excuus. Uiteraard, u had niet op diens Facebook moeten kijken maar ik kan me goed voorstellen dat u dat deed uit ‘verdenking op’. Heeft u dit aan hem zelf gevraagd voordat Facebook werd bekeken? Als hij vreemdging en dit uit zichzelf heeft verteld is er berouw getoond en belangrijker: eerlijkheid.
    Als u dit zelf te weten heeft moeten komen waarna hij zelfs geen excuses heeft aangeboden raad ik u aan goed na te denken over de relatie. Is dat wat u wilt? Een oneerlijke partner?
    Als hij dit uit zich zelf heeft toegegeven, wat ik betwijfel na uw verhaal, dan is hij toch eerlijk en raad ik u aan goed na te denken over het vergeven van de daad.

    Mee eens Frank?

  • Beste Iemand,

    Ja hoor, dat zijn prima adviezen :)
    We hebben allemaal wel een idee hoe wij zouden reageren, maar uiteindelijk kunnen we dat niet voor iemand anders bepalen.
    Dus ik ben zelf wat voorzichtig om te zeggen: “Doe dit, kies dat”. Wat voor mij geld, geld niet automatisch voor jou – en andersom.
    Maar jouw suggesties en vragen zijn prima hoor :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Mijn man kijkt porno (ik heb het gezien in zijn geschiedenis), ik kijk ook porno en ik vind het heel acceptabel. Maar mijn man zegt dat hij hij nooit kijkt, geen behoefte heeft, blijkbaar een uitzondering is (ik zei alle mannen kijken toch!) en op mijn vraag of hij het mij zou zeggen, vooral omdat ik er ook eerlijk over ben, zei hij ja. Ik begrijp het niet en ik wil hem niet confronteren. Waarom zegt hij niet gewoon dat hij kijkt, hij weet dat ik het ook kijk! Weet iemand waarom dat is? Misschien een man die antwoord kan geven? :)

  • Dat is juist het beeld van de vrouw in pornofilms. Gevoelloos, hersenloos en gewillig….

  • Ja vind ik ook. Maar er echt over liegen terwijl je partner er eerlijk over is, vind ik wel ver gaan. Misschien toch schaamte over de hoeveelheid porno? Ik heb soms het idee dat mijn man ook vaak pornobeelden in zijn hoofd heeft, tijdens onze seks maar ook als hij vrouwen ziet. Ik krijg dat idee omdat ik hem soms zo nerveus vind als er een mooie vrouw in de buurt zit, waar hij dan af en toe naar kijkt. Hij doet dan wat afwezig. Ik vind het wel een probleem en voel mij dan niet meer op mijn gemak bij hem.

  • Monique schreef:

    Hoi Frank,

    Ik ben heel verdrietig. In het begin van onze relatie, was ik heel verliefd op mijn vriend, maar we kregen steeds ruzie. Ik voelde me niet begrepen en maakte het dan vaak uit. Mijn vriend vertelde mij dat dat uitmaken hem pijn deed en toen ik dat kon zien, stopte ik ermee. Maar de ruzies bleven. Hij zei dat ik hem aan zijn vader deed denken, ging dan altijd weg en maakte het vervolgens zelf steeds uit, waardoor hij mij pijn deed, maar ik ook angstig werd. Ik bleef dan huilend achter, terwijl hij op feestjes zat met zijn vrienden, kinderen en zijn ex. Dat uitmaken van hem heeft anderhalf jaar geduurd, maar er was meer aan de hand. Hij wilde niet dat ik zijn vrienden en zijn kinderen zag. Hij zei dat we samen op vakantie gingen, maar vertelde uiteindelijk dat hij al een reis had geboekt met zijn vrienden en kinderen en dat ik niet meeging. Ook had ik een weekje Marrakech geboekt en vertelde hij twee dagen van te voren dat hij niet meeging, omdat hij bang was voor ruzie. Daar werd ik heel verdrietig van en dat heb ik hem ook verteld. Het werd een vicieuze cirkel, want hij deed me hoe langer hoe meer pijn, maar als ik daar met hem over wilde praten, kregen we weer ruzie en ging hij weg en maakte het uit. Voor mijn vriend is er een streep onder die periode gezet. Maar nu dreigt alles weer opnieuw te beginnen. Enige tijd geleden wilde ik met hem praten over hoe hij onze toekomst zag en hoe ik dit zag, bijvoorbeeld over samenwonen. Ik heb zeven weken lang hem gevraagd om een gesprek, maar hij bleef maar zeggen dat dat gesprek er wel kwam, maar een andere keer en uiteindelijk kwam dat gesprek er niet en heb ik het ten einde raad uitgemaakt. Toen kwam het gesprek wel. Nu zegt hij ook: er is niets aan de hand, we kunnen heel goed praten, maar dat ben ik niet met hem eens. Deze relatie zuigt me zo langzamerhand leeg en ik ben dan ook overspannen geraakt. Ik ben eigenlijk in mijn studie gevlucht om een bepaalde leegte in onze relatie niet te voelen. Mijn dokter heeft me gewaarschuwd. Mijn vriend probeert aan de ene kant me dan heel lief mee te nemen naar Groningen en betaald het hotel, aan de andere kant komen we thuis, vraagt hij of ik blijf slapen en ga ik om elf uur ’s avonds naar huis omdat hij en zijn dochter een bed in elkaar moeten zetten op de slaapkamer waar wij zouden gaan slapen. De laatste tijd is hij er heel erg mee bezig dat hij HSP is. Hij geeft aan dat hij daarvoor heel erg op zichzelf moet zijn om niet in mijn emotie te komen. Dat betekent dat we elkaar nog nauwelijks zien, alleen soms ’s avonds laat en ’s nachts, op een aantal uitzonderingen na. We zijn nu drie jaar samen en zouden samen op vakantie gaan. Ik heb al een aantal dingen uitgezocht en voorgesteld. Ook hadden we een afspraak gemaakt om onze vakantie voor te bereiden, maar toen ik kwam, gingen we t.v. kijken, want hij was te moe. Dit is inmiddels ook weken geleden. In het weekend wilde hij me niet, maar ook weer wel zien. Zaterdag hebben we elkaar even twee uurtjes gezien. Zondag moest hij zijn lessen voorbereiden en kon hij niet afspreken. Op het moment dat hij klaar was en vroeg ergens iets af te spreken, was het drie uur en was ik al iets anders aan het doen. Ik stelde voor dat ik en mijn dochter na de film samen bij hun kwamen eten. Maar dat kon toen opeens niet. Eerst kon hij het niet betalen, later toen ik zei dat ik dan wel de helft zou betalen, kon het niet omdat zijn zoon moest leren. Hij heeft geen tentamens, maar problemen op school, maar aan de andere kant: hij moet toch eten en wat maakt het uit dat we dan voor een keer met zijn 5-en eten? Hij appt me later dat hij ‘ja’ had moeten zeggen en dat hij een eikel is en doet vervolgens net alsof er niets aan de hand is. Hij begint me eigenlijk weer ontzettend pijn te doen en als ik dat tegen hem zeg, zegt hij dat hij op zichzelf moet, want dan voelt hij zich goed en hij wil zich niet naar gaan voelen en niet in mijn emotie komen. Ik zit vervolgens hier alleen te huilen. Zo blijft het maar doorgaan. Hij zegt dat ik negatief ben en niet kan dulden dat hij van mij houdt. Ook zegt hij dat de pijn die ik voel niet waar is. Ik voel het zo, maar hij wijst me niet echt af, want hij heeft veel ruimte voor zichzelf nodig om zijn hoofd leeg te maken en om niet in mijn emotie te raken. Ik ben ten einde raad, want we zien elkaar nauwelijks meer en ik ben eigenlijk een vrijgezel die af en toe een relatie heeft. Ook zien we elkaar, met een aantal uitzonderingen, alleen ’s avonds laat en ’s nachts, maar ik ben dat contact nu aan het minderen, omdat dat voor mij niet volledig is. Ik raak ook verstrikt in twijfel; wat is nu wel en niet waar. Wat moet ik nu nog geloven en niet.

  • Beste Monique,

    “ik ben eigenlijk een vrijgezel die af en toe een relatie heeft.”
    Zoals je het beschrijft, lijkt het erop alsof dat van twee kanten geldt. Er is een relatie, maar toch eigenlijk ook weer niet omdat er te veel pijn, miscommunicatie en afstand is. De vraag die je jezelf kunt stellen, is: “waarom ga ik hier mee door?”
    Het gaat er niet zozeer om wie gelijk heeft of wat waar is of niet – dat is heel subjectief en niemand heeft de waarheid in pacht.
    Als jullie serieus samen verder willen, kun je altijd een paar sessies relatietherapie volgen ( om te kijken of dat een slagingskans heeft. Dat geeft jou in ieder geval ook houvast of wat je voelt, wel klopt. Het lijkt mij het belangrijkste om te stoppen elkaar te pijnigen en het liefst natuurlijk door duidelijkheid te krijgen waar jullie nu staan. Maar deze situatie zoals hij nu is, moet snel veranderen…

    Wat je ook kiest, ik wens je heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Bij mij is sex nu ook totaal over en uit heb mij enorm vergist in relatie water sex betreft, heb een frustratie opgelopen en vies van sex geworden. Heb er nooit bij stilgestaan dat het niet altijd leuk is als je getrouwd bent. En er is ook nog iets van hechting als je al 25 jaar samen bent. Ben aan mijn partner gehecht omdat hij wel gewoon lief is en mij heel veel steund in het huishouden en zou ook niet eens bij hem weg (kunnen of willen) gewoon omdat ik het niet slecht heb bij hem.

    En dan ook nog financieel afhankelijk van je partner en fibro atritespijn, het is bekend dat partners met zijn tweeen beter hebben dan dat je gaat scheiden dat maakt het voor vrouw(en) ook nog eens moeilijk om te gaan lopen.

    Nu hebben we afgesproken om het verleden te laten rusten, en proberen om het een plaats te geven, en omdat het anders stress veroorzaakt en mij nog slechter ga voelen en afgesproken om vooral leuke dingen te gaan doen. Niet alles is optelossen in een relatie, gewoon twee verschillende mensen. Ik kwam deze reakties van het verleden weer tegen en moest er toch nog iets op zeggen, wat ze al zeggen als er tussen partners weer eens ruzie is wordt het verleden er weer bij betrokken.

    Zal wel overal hetzelfde zijn, zelf ben ik ook al voor twee maanden wezen overwinteren nu alweer 2 jaar geleden, heb mij heel goed kunnen vermaken alleen. Nu dit jaar naar Bali geweest ook voor 2 maanden waarvan we de Laatste 2 weken nog samen hebben doorgebracht. Dat was gezellig maar nu worden er weer plannen gemaakt maar moet wel oppassen dat hij niet al mijn ruimte inneemt.

    Omdat hij het er toch over heeft om ook wel wat langer te komen, waar doe je altijd goed aan niet gemakkelijk.

    Waar ik bang voor ben dat het dan niet meer leuk is, in de vakantie is mijn partner toch ook wel anders misschien ik zelf ook wel. En dan ga ik mij misschien wel weer iriteren.

    En er komt ook een tijd dat je steeds meer hulp nodig hebt van elkaar, als je nog met vakantie wil.

  • Zo zie ik dat ook, afspraak is toch afspraak.

  • Was het maar zo gemakkelijk om te stoppen, bijna nooit kunnen werken in verband met cronische ziekte. Je hebt in al die jaren wel een emotionele band opgebouwd. En wat met mensen waarvan de partner werkt en maar van een inkomen moeten leven. Algemeen bekend dat in deze situaties mensen het veel slechter gaan krijgen als ze zouden gaan scheiden.
    Ondertussen weet je ook niet meer wat een goede relatie is.

  • Rianne schreef:

    Mijn vriendje heeft met een andere meisje stiekem gedanst terwel dat hij verliefd is op mij.

  • Na 4 jaar ben ik op een punt gekomen waar ik mij afvraag of ik nog wel energie in mijn relatie wil steken.
    Ik en ook mijn kinderen kunnen ons niet zelf zijn. Ik herken heel erg wat er onder het kopje Respect is geschreven.
    Wij zijn bij meerdere therapeuten geweest, met z’n tweeën en samen met mijn kinderen.
    Iedere keer komen we weer terug bij af. Het kost mij ontzettend veel energie en ik weet niet of het beter gaat worden.
    Laats ben ik 2 weken alleen met de kinderen geweest. Wat een rust in huis, geen spanningen, wat relaxed.
    Als ik besluit te stoppen, bezorg ik haar veel verdriet en praktische problemen. Alleen al als ik dat visualiseer doet mijn hart al pijn, wat mij weerhoud om voor mezelf te kiezen.
    Ik denk echter dat zij op dit moment ook niet helemaal gelukkig is en het ook graag anders zou zien en mss is het ook voor haar beter. Haar verdriet doen vind vind ik verschrikkelijk.

  • Ramize. schreef:

    Ik heb. 3 kinderen met mijn partner. Maar ik heb ok heel veel. Probleem me gehad. Een nu is mijn vraag. Ik ben bena altijt alen met mijn kinderen. Een savos lig ok alen in mijn bed een soms. Als hij tuis elijke 2 dag is dan die drinken een alcohol. Een begint te deskuzeeren over. Die problemen. Dan moest ik naar luister. Maar dan kan ik heele dagt niet. Slapen in mijn bed van al da dezkuzis ik wet egt niet wat ik moet doen voor. Zo partner of relaties. Zo als mijn situatie.?

  • Ramize. schreef:

    Ik heb. 3 kinderen met mijn partner. Maar ik heb ok heel veel. Probleem me gehad. Een nu is mijn vraag. Ik ben bena altijt alen met mijn kinderen. Een savos lig ok alen in mijn bed een soms. Als hij tuis elijke 2 dag is dan die drinken een alcohol. Een begint te deskuzeeren over. Die problemen. Dan moest ik naar luister. Maar dan kan ik heele dagt niet. Slapen in mijn bed van al da dezkuzis ik wet egt niet wat ik moet doen voor. Zo partner of relaties. Zo als mijn situatie.? Een ok nooit bena geen zien nergens naar toe samen te gaan of is doen. Maar alleen gaan. Wel. Ik fiend egt. Moelijk. Zo je kreeg een mooi huisje. Mooi kinderen maar een liefde. Persis Moelijk.

  • Fatima schreef:

    Beste Frank,

    Weet niet eens zo goed waar ik moet beginnen. Ik (30) heb al 8 jaar een relatie met mijn man (36) waarvan wij er 4 getrouwd zijn. In een periode waarin het erg slecht ging met mijn moeder en wij genoodzaakt waren om onze studies stop te zetten en haar onderneming (tijdelijk) over te nemen, heeft hij mij goed geholpen. Ik ben hem hier erg dankbaar voor. Tegelijkertijd heeft deze periode ook geleidt tot heel veel problemen tussen ons. Zo vond ik het belangrijk dat mijn moeder ( die financieel altijd voor ons heeft klaar gestaan) zich geen zorgen zou maken wat betreft de financiën en dat wij haar, nu wij haar onderneming aan het runnen waren, konden ondersteunen. Dit deden wij ook, echter, hij vond dat hier duidelijke grenzen in moesten worden aangegeven en dat wij ook aan onze toekomst moesten denken. Het ging zelfs zó ver dat hij een kosten-baten analyse heeft gemaakt die ik met mijn moeder (die zware chemokuren aan het ondergaan was) moest gaan bespreken om haar te doen inzien dat zij teveel geld uitgeeft. Zo gezegd..zo gedaan. Niet geheel onverwachts heeft dit geleidt tot veel ruzie binnen mijn familie en een periode van depressie bij mij. Mijn moeder heeft koste wat kost de onderneming weer overgenomen zodat zij niet afhankelijk zou zijn van ons. Ik ben blij dat zij is hersteld en het zo goed doet. De relatie tussen ons is verbeterd maar ik voel mij erg schuldig wat betreft hetgeen ik haar heb aangedaan en voel mij des te meer schuldig wanneer zij iets voor mij koopt of iets voor mij doet. Deze omstandigheden hebben ertoe geleidt dat ik in die periode, dat wij die onderneming hadden, stiekem geld aan mijn moeder gaf en een lening had afgesloten zodat ik ongezien haar financieel kon ondersteunen. Mijn man is hier destijds achter gekomen en was het vertrouwen in mij kwijt wat betreft geldzaken. Hij controleerde mij en had moeite met geld uitgeven aan zaken die ik belangrijk vond of wilde hebben. Nadat wij getrouwd waren zijn wij erachter gekomen dat hij een stoornis heeft op het autisme spectrum. Dit zorgde voor mij voor een soort ‘rouw’. Ik besefte dat de zaken waaraan ik mij ergerde waarschijnlijk nooit zouden veranderen. Dit samen met de voorafgaande zaken, hebben ervoor gezorgd dat ik afstand heb genomen van hem. Ik was het zat om mijzelf steeds te verdedigen en om voor elk dingetje een heel pleidooi te moeten houden om hem te overtuigen. Op een gegeven moment ben ik ermee gestopt. Ik besprak vrijwel niets meer met hem; hij snapte mij niet en ik hem niet. In die periode zocht ik toenadering bij een oude vriend. Hij was heel anders dan mijn man. Heel open, vrij en ongedwongen. Ons contact werd steeds intenser en intiemer. Ondanks dat ik wist en weet dat hij geen relatie wilde, zijn wij met elkaar naar bed geweest. 3 jaar lang hebben wij een relatie gehad. Hij was mijn beste vriend, ik hield van hem en wilde bij hem zijn. Ik weet dat hij ook van mij houdt maar dat een echte relatie tussen ons nooit zou werken. Mijn man wist van onze vriendschap (niet het intieme gedeelte). Onlangs is hij er ook achter gekomen dat wij intiem met elkaar zijn geweest en heeft mij verboden om nog contact met hem te hebben. Sindsdien voel ik mij echter verloren. Ondanks dat ik nog stiekem contact heb met die vriend, voel ik mij alleen en radeloos. Ik weet dat wat ik gedaan heb niet goed was en niet de juiste beslissing was maar wat voelde ik mij alleen in die periode. Het was onvoorstelbaar hoe goed het me deed om met iemand te zijn waarbij ik gewoon mezelf kon zijn. Iemand waarvoor ik mij niet anders hoefde voor te doen. Iemand waarmee ik kon praten en die mij ook daadwerkelijk begreep. Niet iemand waarbij ik 100 keer moet nadenken over hoe ik iets ga overbrengen zodat het duidelijk is; iemand met dezelfde interesses en dezelfde raakvlakken. Begrijp mij niet verkeerd, mijn man zorgt heel goed voor mij. Hij kookt, maakt schoon, doet boodschappen, etc. maar ik mis een heel stuk in mijn leven doordat ik het idee heb dat ik moet veranderen zodat hij een rustig leven kan leiden. Ik begrijp de veranderingen die hij wilt zien wel, echter weet ik niet of ik zoveel kan veranderen. Hij komt uit een heel ander gezin dan ik, denk en ziet dingen heel anders. Sinds hij erachter is gekomen dat ik ben vreemdgegaan is het eigenlijk alleen maar erger geworden. Soms komt hij ’s avonds naar bed en zegt hij: ” ik heb het idee dat jullie nog contact hebben met elkaar. Als ik erachter kom dat jullie elkaar nog spreken, zal ik je geen kans meer geven en zal ik aan iedereen vertellen wat jij hebt gedaan”. Wij hebben besloten om in relatietherapie te gaan maar ik weet echt niet of ik wel gelukkig kan zijn met hem. Ik houd heel veel van hem en op de momenten dat wij niet samen zijn voor een periode, mis ik hem erg en heb ik spijt van alles wat er is gebeurd. Maar zodra wij weer samen zijn, denk ik: “wanneer ga je weer weg?”. Ik ben ten einde raad.

  • Beste Fatima,

    Dat is een heel verhaal…

    “ik voel mij erg schuldig wat betreft hetgeen ik haar heb aangedaan.”
    Je hebt haar niets aangedaan, je hebt haar vooral geprobeerd te helpen. Je bent niet verantwoordelijk voor de acties van je man, dus stop ermee jezelf schuldig te voelen.

    “Ik besefte dat de zaken waaraan ik mij ergerde waarschijnlijk nooit zouden veranderen.”
    Dat is een diep en waar inzicht, ook al is dit natuurlijk pijnlijk. Andere mensen gaan helaas niet veranderen omdat wij het willen.

    “Wij hebben besloten om in relatietherapie te gaan maar ik weet echt niet of ik wel gelukkig kan zijn met hem.”
    Relatietherapie kan je (en hem) helpen daar een antwoord op te vinden, maar dat is inderdaad wel de kernvraag. Of liever een van de drie kernvragen: Ben je nu echt gelukkig in je relatie, heb je nog hoop dat het gaat veranderen en wil je het nog een kans geven?

    Die vragen kan niemand behalve jijzelf een antwoord op geven. Een relatietherapeut kan helpen, maar de antwoorden zijn uiteraard alleen van jou. Voor elke beslissing (blijven of weggaan) moeten we een ‘prijs’ (het nadeel van die beslissing) betalen en er zijn geen gemakkelijke keuzes. Vandaar dat alles draait om de vraag: “Ben je nu gelukkig?” Zo nee, dan kun je er alleen maar op vooruit gaan als je een andere keuze maakt (maar dat laatste is mijn eigen mening, luister altijd naar je eigen gevoel).

    
Heel veel succes, wat je ook kiest!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    +1

  • wij zijn een getrouwd stel van 32 (man) en 30(vrouw) met een zoontje van 5. bijna 15jaar samen waarvan 6jaar getrouwd, als tieners bij elkaar gekomen. nooit, nee echt nooit hebben wij ruzie. af en toe een huis tuin en keuken discussie (altijd begripvol naar elkaar), maar meer ook niet.

    ik heb al jaren een vaste en stabiele baan, het ontbreekt ons financieel aan niets (beetje gangbare inkomen) en zijn wat dat betreft je standaard starters.

    na een paar jaar in de ouderenzorg te hebben gewerkt is mijn vrouw nu enkele jaren afgekeurd en is huismoeder geworden met een vrijwilligers baan.

    zij lijd aan migraine, clusterhoofdpijn en een vorm van reuma, dit laatste uit zich bij haar voornamelijk in heftige spierpijn na, bijvoorbeeld een dagje dierentuin. dan moet zij meestal een dag of 2 bijkomen. ondanks dat we van alles proberen, niet enkel qua medicatie maar ook bijvoorbeeld onze dagelijks ritme /leven, gaat het niet beter. tijdens de zomer maanden voelt zij zich wat beter en tijdens de wintermaanden gaat het wat minderen. lichamelijke en geestelijk, zo heeft zij de afgelopen jaren al vaker hulp gezocht van een vaste psycholoog. de laatste keer was +- 3 jaar geleden.

    deze situatie heeft een flinke impact op ons gezin, maar tegelijk tijd kijken en werken wij altijd aan oplossingen (opa en oma oa) en niet zozeer het probleem.
    zo gaat dit nou wat jaren, pieken en dalen, maar altijd samen als team.

    afgelopen vrijdag (nu 5dagen geleden) kwam ik thuis van werk en vertelde zei dat ze al weken/maanden met verschillende gedachten en gevoelens worstelede en er zelfs ziek van werd en er 10kilo van af viel. ze houd van mij, ze waardeert mij, ik ben haar maatje maar de verliefdheid en de man//vrouw gevoelens ( haar woorden) zijn weg en kwam de vergelijking van Bert & Ernie zelfs voorbij.

    ze vertelde mij dat ze door haar ziektes, weinig tot soms geen van mijn behoeftes (oa seksueel) kan bevredigen en dat dit haar heel erg dwarsligt en hier veel aan denkt. tegelijkertijd is dit voor haar ook het geval. door deze situatie worden ook haar behoeftes niet bevredigd. bij tijdens ben ik soms meer haar verpleger dan man.

    dit alles zie en voel ik ook. maar ligt de weegschaal bij mij de andere kant op. waar zij meer het negatieve ziet en voelt, heeft het positieve bij mij de overwicht en dit vertel ik haar (maar ook onze naasten zoals opa en oma en vrienden) altijd en jaren.

    na een heftige weekend voor ons beide, waarbij zij een dag/nacht bij een vriendin is gebleven. praten wij dagelijks over de situatie, onze gevoelens maar ook al over wat er bij ”onze” scheiding komt kijken. nog steeds geen ruzie en alles gaat respectvol en met gevoel voor elkaar.

    wij hebben afgesproken, zeker ook omdat dit voor mij (en familie en vrienden) als een donderslag bij een heldere hemel kwam, de komende 2 a 3 weken het te laten bezinken. wij praten veel met elkaar en de dagelijkse zaken gaan ook gewoon door. zo slapen (geen seks dus) wij ook gewoon samen in 1 bed, maken grapjes, af en toe een knuffel of een kusje en dergelijke. wel gaan wij beide haar vaste psycholoog bezoeken. deze is bij haar bekend en ook ik heb eens een sessie of 4 gedaan bij haar ivm problemen met mijn ouders. we gaan na die 2 a 3 weken (of meer als wij dat nodig hebben) rustig zaken uitzoeken en regelen voor de scheiding. dit doen we om haar rust te geven, de druk is er voor nu ven af.

    een concrete vraag voor jou heb ik niet, maar zou enige inzicht van jou op onze situatie zeer waarderen. misschien kan er iets mee en of begrijp ik het beter.

    alvast bedankt

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Rick,

    Ik kan me voorstellen dat haar lichamelijke klachten erg zwaar voor haar – en natuurlijk ook voor jou – moeten zijn. Chapeau dat jullie er samen zo goed mee omgaan! En ik bewonder dat je haar zo goed hierin steunt.

    Ik kan me ook helemaal voorstellen dat deze lichamelijke klachten haar gevoelsleven enorm beïnvloeden. Het is een uitdaging om zin in lichamelik contact te hebben als je in de lappemmand ligt…

    Heel goed dat jullie veel met elkaar praten in deze situatie!

    Ook al gaf je een heel verhaal, ik kan moeilijk oordelen over een situatie waar zo veel bij kijken. Hooguit kan ik uit eigen ervaring zeggen dat ik vermoed dat het gevoel van verliefdheid dat zij zoekt wellicht een soort wens is die moeilijk haalbaar is.

    De realiteit is er een van twee mensen die elkaar ondersteunen in een uitdagende situatie en dat is totaal niet te vergelijken met een periode van onbezorgde verliefdheid of een sterke behoefte aan lichamelijk contact. Kortom, het lijkt me niet meer dan logisch dat jullie meer maatjes zijn dan het verliefde stel. Ik vraag me af of het anders zou kunnen of moeten.

    Hoe dan ook, je kunt een ander niet dwingen bij je te blijven en ik proef uit je woorden dat jij dit ook weet. Het enige dat je kunt doen is jezelf blijven (je doet niets verkeerds en dit ligt ook niet aan jou), haar behoeften respecteren en hopen dat het goed komt tussen jullie. En zo niet, dan worden jullie ongetwijfeld ook gelukkig zonder elkaar :)

    Liefde is soms loslaten, ook al vermoed je dat ze beter af is samen…

    Probeer te achterhalen in hoeverre ze deze beslissing neemt uit een oprechte wens tot verandering – of door een schuldgevoel naar jou toe. Het eerste kun je weinig aan doen, wellicht kun je haar wel geruststellen als het vooral ’t tweede blijkt te zijn.

    Ik wens jullie beiden heel veel sterkte en succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Frank, ik dank je voor je (snelle) reactie. Ondanks dat iedereen om ons heen met hun goed bedoelde adviezen komen, heb ik hier mee aan.

    we zijn nu bijna 1.5 week verder en nog steeds gaat alles rustig en met respect. vandaag wordt contact opgenomen met de psycholoog. wel gaf zij aan zelf pas in behandeling te willen alles achter de rug is wat betreft de scheiding. in mijn en haar ouders hun ogen een verkeerde beslissing, dit omdat zij zelf ook flink beschadigd is en een opkropper is. het viel mij de afgelopen dagen op dat zij het, hele ”alleen wonen” (natuurlijk wel met zoontje) wat te veel romantiseert. hetzij bewust of onbewust. en ben niet de enig die dit opviel en hier ben ik dan ook blij om (zover ik blij kan zijn natuurlijk). had al het idee dingen te zien of te willen zien, die er niet zijn. zonder kwade bedoelingen of iets dergelijks zal ik haar de komende tijd wat meer zelf laten doen. natuurlijk zal ik haar blijven (onder)steunen, maar simpele zaken die ik nu veel doen en zij straks zal MOETEN doen, zal ik de komende tijd wat vaker laten liggen. ook ik moet mijn energie nu wat meer gaan verdelen. ook kijkt zij, maar mij idee , iets te veel naar de relatie van haar goede vriendin. alles bij elkaar reden genoeg om zelf ook nu al de psycholoog te gaan bezoeken. blijft zij bij haar mening dan ga ik proberen, in overleg met de psycholoog, of zij een keer (of meerderen ) met mij mee gaat.

    wat betreft mijzelf, ik ben flink beschadig. ben een flinke kerel van 110kilo met altijd een gezonde eetlust en energie die nu op halve kracht loopt. het idee om straks alleen te wonen maakt deze altijd stoere beveiliger, onzeker en zelfs bang. vanuit huis meteen samen gaan wonen dus heb ook geen idee hoe dit allemaal gaat lopen.

    ik probeer zoveel mogelijk rustig en logisch (beetje mijn rode draad) na te denken. gisteren met mijn schoonvader gevist en natuurlijk ook een hoop gepraat. mijn schoonouders hebben een paar jaar geleden ook een moeilijk tijd met elkaar gehad waarbij mijn schoonvader ook in een onzekere situatie zat als ik nu. gelukkig hebben zij het samen kunnen oplossen. ik heb hun jouw reactie ook laten lezen, dit gaf ook hun enige inzicht op de situatie.

    voor nu is het maar afwachten wat er allemaal gaat gebeuren,

  • kleine aanvulling op het bovenstaande.

    waar ik bang voor ben is dat zij bewust of onbewust toch wel haar twijfels heeft of dat die er gaan komen. ken haar goed, hebben in die 15jaar een hoop mee gemaakt.

    zij heeft maanden lang met deze gevoelens en twijfels rondgelopen, met niemand gedeeld. haar energie en wilskracht is weg. voor haar is de kogel door de kerk en met die roze bril die ze figuurlijk draagt zal die 1% twijfel en eventuele wilskracht op toch met hulp verder te gaan niet naar buiten komen.

    ik zal haar, voorzichtig natuurlijk, dan ook aanmoedigen om toch nu al ook de psycholoog te bezoeken ipv als alles voorbij is. ondanks dat onze 5jarige wel ”iets” door heeft, weet hij nog niet wat er gaat komen. er staat nu nog niks vast, de wond is voor mij nog vers. mocht zij, met hulp, toch tot de conclusie komen om samen verder te gaan. dan liever voor dat het vast staat dan na die tijd.

  • Patricia schreef:

    Wil graag reactie plaatsen.

    Mijn partner en ik zijn ruim 10 jaar samen waarvan 3 jaar geregistreerd partnerschap, op zich is er niks mis in de relatie. Hij werkt bij defensie en vaak weg.
    Afgelopen november dacht ik voor de grap meldt me aan op tinder , leerde ik daar een man kennen , zelf is die gescheiden, drukke baan. Hebben leuke gesprekken , bellen zo nu en dan. Hebben elkaar 1 keer ontmoet. We zijn heel duidelijk naar elkaar toe over vertrouwen en eerlijkheid. Hij belde me vandaag de week op en hij zei moeten niks overhaasten , en voorzichtig zijn hij wil geen problemen. Lijkt erop of hij bang is. Kan niet echt hoogte ervan krijgen . Wat is jullie advies.

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Patricia,

    Mijn advies is om het bij één relatie te houden.

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Ik ben een vrouw van 30 en heb nu 1 jaar een relatie (hij is 29). Ik was dan een halfjaar single na een relatie van 10 jaar.
    Wij zijn beginnen daten begin 2020. Tussen de eerste paar dates zat er telkens wel een week ofzo. Na enkele dates begonnen deze sneller elkaar op te volgen. Ik was een beetje afhoudend in het begin omdat ik wel zoiets had, ik kom net uit een lange relatie, heb wel de tijd nodig om mij terug te binden aan iemand. Voor hem lag dat allemaal anders, hij wou mij veel zien, wou vaak dingen met mij samen doen.
    Begrijp mij niet verkeerd, ik wou dit ook, maar op mijn tempo.. dus voelde ik mij op een bepaald moment erg gepusht. Waar ik eigenlijk zoiets had, als het nu nog even zo doorgaat stop ik hiermee. Ik heb hem dat dan ook gezegd dat hij rekening moest houden met mijn noden ook, dat ik tijd nodig had en dergelijke. Hij zei dat hij me begreep maar toch bleef hij mij echt vaak te willen zien. Toch spraken wij vaak af, en met de corona waren we nog meer bij elkaar.
    Soms vind ik het nog steeds wat verstikkend, toch in hoe ik me voel.
    Hij leunt erg op mij, omdat hij ook niet zo’n sterke band met z’n ouders heeft en vaak alleen zit en zich zo ook wat eenzaam voelt.
    Hij is een zeer gevoelsmatig persoon, ook impulsief en emotioneel. Hij kan helemaal niet goed tegen kritiek en ontploft best vaak als ik dit dan iets teveel doe..
    Hij woont bij zijn ouders, maar deels afgescheiden (hij heeft z’n eigen leefruimte). Ik woon ook terug even bij mijn ouders na m’n breuk.
    Hij heeft van thuis uit niet zoveel informatie meegekregen en dingen geleerd, wat bij mij helemaal anders ligt. Daardoor ben ik vaak diegene die zegt hoe dingen moeten, hem moet helpen, info geven,.. vind ik vaak lastig..
    Hij weet ook dat hij nog veel te leren heeft en als we alleen zouden wonen dat dit waarschijnlijk wel zou lukken, dat hij het eens moet zien en hij het wel zal doen..
    Ik zit vaak met het idee dat hij niet mannelijk genoeg is..
    Daarnaast kan hij vrij kinds zijn, wat soms wel positief is want dat zorgt wel dat ik meer los ben. Ik ben nogal een serieus persoon.
    Ik heb het lastig om te zeggen dat ik echt die gevoelens heb. . Echt zo het idee van wauw, dit is het..
    Ik voel me zeer goed bij hem, we kunnen goed praten, hij is eerlijk, te vertrouwen en doet zoveel voor me.. Hij doet zoveel voor me, maar soms voel ik dat niet..
    Vaak heb ik het gevoel dat ik tijd voor mezelf wil, dat ik het voor mezelf gewoon niet toelaat die gevoelens te ontwikkelen of mij goed te voelen bij hem..
    Ik blokkeer mezelf..
    Ik ben ook wel perfectionistisch in vanalles en zeker in de relatie ook..

    Daarnaast speelt bij mij erg het idee ‘ik ben 30, straks 31’.. kinderen enzo.. Dus nu moet het goed zijn…
    Ik ben erg met de toekomst bezig en kan dit ook niet goed loslaten..
    Ik heb een huis gekocht en deze zomer kan ik erin. Nu heb ik zoiets, ik zou graag nog wat bij m’n ouders genieten, tijd voor mezelf en meer tijd met m’n ouders doorbrengen. maar anderzijds heb ik hem echt graag en wil ik niet daarvoor zo’n stap zetten.
    Corona slaat ook erg in op m’n denken en doen.. twijfel en onzekerheid…

  • Frank De Moei schreef:

    Beste J,

    “Vaak heb ik het gevoel dat ik tijd voor mezelf wil, dat ik het voor mezelf gewoon niet toelaat die gevoelens te ontwikkelen of mij goed te voelen bij hem. Ik blokkeer mezelf. Ik ben ook wel perfectionistisch in vanalles en zeker in de relatie ook..

    Daarnaast speelt bij mij erg het idee ‘ik ben 30, straks 31’.. kinderen enzo.. Dus nu moet het goed zijn…
    Ik ben erg met de toekomst bezig en kan dit ook niet goed loslaten.”

    Los van je relatie zou ik je aanraden om te leren minder perfectionistisch te worden, want dat blokkeert je altijd. Daarnaast kan niemand de toekomst controleren, dus ook dat zul je moeten leren los te laten. Daarmee laat je al een groot deel van je blokkades achter je en dat geeft je meer ruimte en vrijheid. Pas dan kun je meer naar je gevoel luisteren en bepalen hoe goed je je goed voelt bij deze relatie. Perfectionisme en te veel met de toekomst bezig zijn, doet geen goed voor een relatie – en zeker niet voor de relatie met jezelf :)

    Deze twee artikelen geven je meer inzicht:

    https://www.newstart.nl/blog/de-10-leugens-van-een-controlefreak/
    https://www.newstart.nl/blog/er-is-geen-garantie-voor-de-toekomst/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • {"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
    >