Kies voor jezelf – luisteren naar je gevoel

“Luister niet naar anderen – kies voor jezelf. Volg je intuïtie.” “Luister naar je gevoel. ” Hoe vaak hoor je dit niet?
Sommige mensen vinden dit zweverig klinken en vertrouwen meer op hun verstand en logica.

Als coach merk ik dat de uitdagingen van cliënten vaak te maken hebben met het (niet) luisteren naar hun gevoel.
In plaats van ons te richten op wat we zelf willen en voelen, worden we soms overweldigd door onze omgeving en wat we denken dat andere mensen van ons verwachten.
Dat is logisch en verklaarbaar, maar wel jammer.

De twijfel tussen verstand en gevoel.

Je gevoel is gebaseerd op veel meer dan alleen logica en kennis. Je gevoel is gebaseerd op alles wat je bewust en onbewust opneemt.
Stel dat iemand tegen je lacht en zegt: “Ik ben het met je eens.” Je verstand vertelt je dan dat het zo is. Maar je gevoel registreert dat de ogen niet mee lachen en de stem niet overtuigd klinkt. Dat laatste vergeet je verstand je mee te delen.

Een ander voorbeeld: Je verstand zegt je dat deze baan ‘verstandig’ is en goed voor je carrière. Maar je gevoel vertelt je dat het niet echt is wat je wilt. Je verstand zegt je dat veranderen van baan risico’s met zich meebrengt. Je gevoel zegt je dat je veel gelukkiger zou zijn als je iets anders ging doen.

Soms moet je niet meer denken, maar meer vertrouwen op jezelf.


”Hallo… Zelfvertrouwen!”

Heb jij genoeg van twijfel en onzekerheid?

Volg onze GRATIS serie:

Weg met Onzekerheid – Hallo Zelfvertrouwen!

Ontdek de Krachtige Weg naar Meer Zelfrespect!

“Mijn zelfvertrouwen groeit met de dag. Zowel op het werk als in mijn privéleven voel ik me gelukkiger. Ik sta er zelf van te kijken, maar het is waar. Bedankt voor de hulp!”


Wie heeft nu gelijk, je verstand of je gevoel?

Het is allemaal gevoel.

Uiteindelijk doen we alles wat we doen om er een bepaald gevoel van te krijgen. We zijn op zoek naar een gevoel van zekerheid, een gevoel van geluk, een gevoel van succes. De acties die we nemen zorgen voor dat gevoel.

Ook je verstand gebruik je om een bepaald gevoel te krijgen. Je gebruikt je verstand om de beste keuze te maken die je een bepaald resultaat geeft. Wat wil je met dat resultaat? Je wilt een bepaald gevoel creëren. Je wilt je blij of succesvol voelen.

Je weet nu dat je gevoel je zelden bedriegt en is gebaseerd op meer dan alleen je kennis en logica.

Je weet ook dat wat je uiteindelijk wilt een bepaald gevoel is. Dan is het toch ‘logisch’ om meer te luisteren naar je gevoel? Dan weet je zeker dat je op het juiste spoor zit. Kies voor jezelf – kies voor je gevoel!

Hoe je dicht bij je gevoel komt.

Als je wilt weten wat je gevoel je zegt, luister dan naar je emoties. Wat zeggen die je? Voel je blijdschap, opluchting, verdriet, onzekerheid, vertrouwen?
Dat is je gevoel. Je verstand zegt je dat je blij zou moeten zijn, maar je voelt bijvoorbeeld spanning.
Dat gevoel (spanning) is een indicatie wat je echt voelt als je je verstand even uitzet.

Dan kun je jezelf de vraag stellen: “Wat wil ik nu eigenlijk?” Wat voor gevoel wil ik werkelijk?” “En wat moet ik daarvoor doen?”

Als je blokkeert, dan kan het zijn dat je teveel in je hoofd zit, dat je bezig bent met je gedachten.
Soms helpt het door je hand op je buik te leggen, een paar keer diep adem te halen en dan te wachten tot er een bepaald gevoel naar boven komt.

In het begin is het even oefenen, maar je gevoel is de kern van wie je bent en wat je wilt en dus te belangrijk om te negeren.

Waarom we toch nog twijfelen.

We hebben de neiging om onze gevoelen te verstoppen op het moment dat we bezig zijn met onze omgeving of onze angsten:

Omgeving:
We willen een beslissing nemen die afwijkt van wat onze omgeving doet of wat andere mensen ons adviseren.
Voorbeeld: We willen graag een andere baan, maar iedereen zegt ons dat het in deze tijd te veel risico’s met zich meebrengt. We kunnen beter verstandig zijn en kiezen voor zekerheid.

Dit heeft te maken met zelfvertrouwen. Als je vertrouwt op jezelf, dan volg je je eigen weg, omdat je gelooft in wie je bent en wat je kunt.

Angsten:
Op het moment dat we bang zijn de verkeerde beslissing te nemen schakelen we ons verstand in en gaan we alles logisch beredeneren. Waarom? Omdat we in onze angst niet meer vertrouwen op ons gevoel.
Voorbeeld: We zijn bang om een bepaalde beslissing te nemen en de verkeerde keuze te maken. We onderdrukken ons gevoel, dat zegt wel die beslissing te nemen en verzinnen redenen waarom het verstandiger is het niet te doen.

Wat zou er gebeuren als je je gevoel volgt?

Als jij je gevoel zou volgen kan het bijna niet misgaan.
Jij en jij alleen weet wat je wilt en daarvoor kiezen is een keuze maken voor je eigen geluk.
Ook al zegt de wereld dat het niet kan of dat iets anders verstandiger zou zijn, blijf dicht bij je gevoel en kies op basis van je intuïtie.

Diep in je hart weet je wel of een keuze de juiste is voor jou.
Waarom zou je genoegen nemen met minder?
Het kan zijn dat je bang bent dat het niet lukt. Maar ze zeggen niet voor niks: “Als je mikt op de sterren en je mist, dan ben je nog altijd in de hemel.”

Als je een keuze maakt op jouw gevoel en het blijkt later niet te hebben uitgepakt, heb je nog altijd je hart gevolgd. Je hebt gekozen voor jouw wensen en verlangens. Dat is beter dan een beslissing nemen waar je eigenlijk niet achterstaat, alleen omdat het ‘verstandig’ zou zijn. Waarom zou je iets kiezen waar je niet achter staat?

Wees een beetje onredelijk en kies op je gevoel, wat anderen ook zeggen. Neem een beetje risico en vertrouw op jezelf.

Als je je gevoel negeert.

Soms heb je een situatie meegemaakt waarvan je achteraf denkt: “Zie je, ik wist het wel. Mijn gevoel zei dat het niet goed zat.” Dat kun je voorkomen door ernaar te luisteren.

Vaak is dat bij relaties het geval. Je maakt een keuze voor een persoon en negeert de signalen. De ander ziet er toch goed uit? Je bent toch al zo lang bij elkaar? Hij of zij zegt toch dat ze gaat veranderen? Je hebt toch ook leuke momenten samen? Maar de signalen zeggen wat anders en in je achterhoofd klinkt er een klein stemmetje dat zegt: “Het voelt gewoon niet goed zo.”

En later, als je terugkijkt, weet je precies te vertellen wanneer dit gevoel tot je sprak en je liet weten dat er iets niet klopte. Kies voor jezelf – maar dan moet je wel eerst je gevoel vertrouwen.

Kies voor je gevoel.

Je gevoel bedriegt je niet. Het vertelt je precies wat jou gelukkig maakt. Alle andere beslissingen die je neemt zijn tweede keuzes. En waarom zou je niet voor de hoofdprijs gaan?
Luister naar je gevoel en maak het de belangrijkste stem in je keuzes en beslissingen: je zult niet teleurgesteld worden!

Het verstand zegt je wat verstandig is. Je gevoel zegt je wat je werkelijk wilt. Dat kunnen best twee verschillende dingen zijn. Ook je verstand gebruik je om er uiteindelijk gelukkiger van te worden. Je gevoel volgen is de snelste weg naar geluk en zelfvertrouwen. Luisteren naar je gevoel is luisteren naar je hart. Alleen jij weet wat dat tegen je zegt.

Hoe meer zelfvertrouwen, hoe meer je voor jezelf kiest. Want dat is toch eigenlijk wat je wilt?


Wil jij meer zelfvertrouwen?

Volg dan deze online cursus Blijvend Zelfvertrouwen.

Voel je sterk en zeker over jezelf – wat er ook gebeurt.

Meer dan 15.000 cursisten gingen je voor!

“De cursus zelfvertrouwen is het bedrag dubbel en dwars waard! Ik sta steviger in m’n schoenen, al vanaf de eerste les!“

Vergroot je zelfvertrouwen


Over de schrijver 

Frank De Moei

Ik ben een professionele life-coach, gespecialiseerd in persoonlijke groei.

Meer dan 15.000 cursisten heb ik inmiddels geholpen met een gelukkig en succesvol leven.

Wat wil jij?
Wil jij meer zelfvertrouwen, minder stress, betere relaties, leuker werk, meer geluk en meer succes?
Deze Online Trainingen gaan je helpen!

Meer over
Meer over Frank
Ervaringen van cursisten

Ontdek Het Geheim


Hoe krijg je wat je ècht wilt?


ONS GRATIS EBOEK

35.000 Lezers gingen je voor


Ook leuk om te lezen:

Reageer op dit artikel

  • Chantal schreef:

    De race van Sven Kramer was een mooi voorbeeld van gevoel en ratio (verstand), gevoel wijst je de juiste weg. Door de aanwijzing van Kemkers ging het denken aan het werk en koos hij de verkeerde baan.

  • Inderdaad Chantal,

    Een mooi voorbeeld!
    Wat zou Gerard Kempes hebben gedacht? En heeft hij gekozen voor gevoel of verstand?

    Het blijft een dilemma…

  • Nienke schreef:

    Hoi Frank,

    Helder artikel. Ik doe mijn best om, ondanks de mening van anderen, naar mijn eigen gevoel te luisteren. Toch vind ik het wel eens moeilijk om het verschil tussen gevoel en angst te herkennen. Bijv. wanneer ik iets niet wil doen (bepaald werk bijv.), is dat dan omdat mijn gevoel zegt dat het niet bij mij past of is het mijn angst die zegt dat de kans groot is dat ik zal mislukken? Snap je wat ik bedoel? Hoe kun je gevoel en angst beter uit elkaar houden?

    Groetjes Nienke

  • Mooie vraag Nienke, ik snap wat je bedoelt.

    Het is inderdaad soms lastig je gevoel en angst uit elkaar te halen. Is dit wat je wilt of juist waar je bang voor bent?

    Een goede vraag zou zijn:
    Als ik wist dat ik dit succesvol voor elkaar zou krijgen, zou ik het dat nog willen doen?
    Zoja, dan is het angst voor het onbekende. Als je wist dat je succesvol zou zijn zou je het immers wel proberen.

    Als je het desondanks niet zou doen, dan spreek je gevoel dat zegt dat dit niet is wat je wilt.

    Kan je hier iets mee?

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Zou helemaal mooi zijn, maar hoe kan ik me sterken in het assertiever zijn?
    Want ik vind het best moeilijk om dat zo om te draaien.
    Als je mij daarin een tip kan geven.

  • Dat is eigenlijk afhankelijk van de situatie en van jou als persoon. In welke situaties heb je moeite met assertief zijn? En waarom? Wat houdt je tegen?

    Als ik 1 tip zou kunnen geven is het deze: niemand kan rekening houden met je gevoelens als ze niet weten wat je voelt. Als ze niet weten wat je vindt. Daarom is het zo belangrijk om je grenzen aan te geven.

    Dat doen we vaak niet omdat we bang zijn voor de reactie van de ander. Maar er zal altijd wel iemand zijn die ‘raar’ reageert als jij je grenzen aangeeft. Wat je ook zegt en wat je ook doet.

    Dus de beste tip is deze: waardeer jouw mening net zo veel als die van de ander.
    De ander is niet beter of slechter. Jij bent net zo belangrijk. Hoe meer zelfvertrouwen, hoe natuurlijker het voelt om voldoende assertief te zijn…

    In dit artikel staat meer informatie over opkomen voor jezelf:
    https://www.newstart.nl/blog/voor-jezelf-opkomen-in-3-eenvoudige-stappen/

    Frank

  • Lilian schreef:

    Luister naar je gevoel. Ik kan het alleen maar beamen.
    Ik heb een keer bij het zoeken naar een andere baan niet geluisterd naar mijn gevoel. En inderdaad nadat ik in die nieuwe baan was begonnen, had ik vanaf het begin het gevoel dat ik daar niet goed zat. Bij het eerste overleg bleek mijn gevoel te kloppen. Bij deze werkgever mochten werknemers niet meedenken, laat staan meepraten.
    Ik ben toen heel hard gaan werken om mijn droombaan te zoeken en dat is gelukt. Op een gegeven moment stond er een artikel in de krant dat mijn ‘voorganger’ zou vertrekken. Ik had van meet af aan het gevoel: dan wordt dit mijn baan. Op die manier heb ik de brief geschreven, ben het sollicitatiegesprek in gegaan. En inderdaad heb ik de baan gekregen en werk met zeer veel plezier in deze geweldige baan.

  • Mooie aanvulling Lilian,

    Jo hoort wel vaker bij een nieuwe baan: “Mijn gevoel zei dat er iets niet klopte.”
    Je eerste gevoel is vaak het beste, nietwaar?
    Mooi dat je het er niet bij hebt laten zitten en nu je ideale baan hebt gevonden!

  • Lilian schreef:

    Klopt helemaal. Die eerste baan heb ik toen genomen omdat ik echt iets anders wilde. Maar ik had toen beter naar mijn gevoel moeten luisteren. De tweede keer heb ik dat wel gedaan en dat heeft heel wat positiefs opgeleverd.

  • 2 weken geleden heb ik me ingeschreven bij de KVK. Eindelijk voor mezelf begonnen als zelfstandig ondernemer/kunstenaar. Geluisterd naar mijn gevoel? Ik weet het niet. Nu, 2 weken later zie ik het ineens niet meer zitten en wil ik alweer allerlei andere dingen doen. Is dat nou angst of wilde ik al echt iets anders? En als ik nu luister naar mijn gevoel, wat zegt dat ik iets anders wil, zit ik dan over 2 maanden weer in hetzelfde schuitje, dat ik dan weeeer iets anders wil?
    Ook al geloof ik er helemaal in, ik vind het een lastige; luisteren naar mijn gevoel.

  • Beste Paul,

    Je zegt ‘eindelijk voor mezelf begonnen’. Dat klinkt als iets dat je echt wilde doen. Dus heb je geluisterd naar je gevoel.

    Als je het ‘niet meer ziet zitten’ kun je jezelf afvragen:
    – Zie ik het niet meer zitten omdat het niet lukt?
    – Zou ik het wel zien zitten als het wel zou lukken?
    – Of heb ik er geen zin meer in, omdat ik het gewoon niet meer leuk vind?

    De eerste twee vragen vertellen je of je bang bent dat dingen niet lukken. Dat is je verstand.
    De laatste vraag vertelt je of je het nog wel echt wilt. Dat is dus je gevoel.

    Veel succes
    Frank

  • Hoi Frank,

    Ik vind het een super artikel en begrijp precies wat je ermee bedoeld. Hoe vaak heb ik mijn gevoel wel niet genegeerd? Precies… veel te vaak en nog steeds. Mijn eigen koude drukte door ongeduld, perfectionisme en te veel vertrouwen in mijn medemens heeft mij op vele verkeerde paden gebracht en ja ik was er zelf bij aanwezig en heb het toegelaten ondanks dat mijn gevoel mij allang had gewaarschuwd. Er zijn enorm veel negatieve dingen voorgevallen in mijn leven en ik begin mij zo langzamerhand af te vragen of ik wel gek genoeg ben met mijzelf. Nu bijna 39 jaar en nog steeds moeite met nee zeggen en mijn eigen dromen najagen. Te weinig zelfvertrouwen terwijl ik donders goed weet waar ik goed in ben. Ik heb te veel liefde in mij voor een ander maar ik denk te weinig voor mijzelf. Pffff, kun je het nog volgen? Hahahaaa. Het is toch eigenlijk om te lachen, wat zeg ik…. een ware giller! Ik heb twee artikelen voor een website mogen schrijven en mega, wat een overweldigend gevoel bezorgde mij dat. Ik begin steeds meer te geloven dat ik een goede coach nodig heb, die mij eens flink in mijn achterste schopt!! Iets voor jou? :-)

  • Beste Il,

    Het centrale thema in je verhaal lijkt mij zelfvertrouwen: geloven in eigen kunnen en jezelf de moeite waard vinden. Hiermee kun je makkelijker nee zeggen tegen de plannen van anderen en dus meer je eigen plan volgen.

    Ik ben niet een coach die iemand flink achter de broek gaat zitten (of schoppen zoals jij het noemt): daarmee zou ik de verantwoordelijkheid van iemand afnemen om zelf initiatief te tonen.
    Ik ben wel de coach die je kan helpen jezelf in beweging te zetten. Ik geef je duidelijke, no-nonsense feedback, maar altijd met begrip en zonder je iets op te leggen dat niet bij je past. Eigen inzicht werkt beter dan een schop. :)

    Als dat je aanspreekt kun je altijd contact met me opnemen: dan kunnen we samen zien hoe je deze situatie kunt veranderen…

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Frank,

    Moeilijk, en tegelijkertijd zo simpel, deze ‘materie’. Je artikel spreekt me aan. Dank dat je het onder woorden hebt gebracht en hebt gedeeld!

  • Hoe verklaar je dan het volgende:

    Ik heb soms het gevoel, dat het niet goed is om naar mijn gevoel te luisteren. Om het wat concreter te maken: Ik had een relatie waarbij ik zeer ging twijfelen of dit het wel was. Uiteindelijk ermee gestopt, maar naar verloop van tijd kwam ik erachter: shit! had ik maar niet naar mijn gevoel geluisterd. Ik had gewoon een soort gevoelsmatige waas voor me ogen, waardoor ik me gek kon piekeren. Ik voelde toen oprecht: wij passen niet bij elkaar. Later zegt mijn gevoel het tegenovergestelde: nu is ze er niet meer, maar we hadden wel degelijk bij elkaar gepast.

    Ik heb nu een nieuwe relatie waarbij dezelfde problematiek soms boven komt drijven: twijfels. Als ik dan probeer te voelen wat er het allerdiepst van binnen wordt geroepen, is dat: het klopt niet! Anders zou je je nu wel gelukkiger voelen! Ik ga echter niet weer eenzelfde fout maken als daarvoor. Daar naar luisteren. Op dat moment is het fijn dat je iets hebt als je verstand. Namelijk:
    Met je verstand kun je op een rijtje zetten wat de dingen zijn die voor jouw gevoel belangrijk zijn. Komen die terug bij je partner, dan zit het eigenlijk wel goed, maar zit je gevoel je in de weg. Je verstand kan er nu voor zorgen dat je niet weer een fout maakt en dat gevoel ebt wel weer weg.

    Ik ben heel benieuwd hoe jullie hier naar kijken.

  • Beste Erik,

    Die vraag is alleen te beantwoorden na meer inzicht in jouw specifieke situatie.

    Als coach zou ik de volgende vragen stellen:

    1. Waarom dacht je in de eerste relatie: “Dit is het niet”?
    2. Waarom dacht je daarna: “Het was het achteraf toch wel”?
    3. Waarom denk je in deze nieuwe relatie: “Ik twijfel”?
    4. Wat moet in een relatie aanwezig zijn voordat jij er tevreden mee bent?
    5. Ben je bereid achter je keuzes te staan of wil je het liefst alles openlaten?
    6. Hoe kun je met je verstand kiezen terwijl je gevoel je wat anders zegt?
    7. Waar draait het om in een relatie: verstand of gevoel?
    8. Wat zit er in jou zelf (wat zijn jouw drijfveren) dat deze situatie (twijfel over keuze) zich kennelijk blijft herhalen? Met andere woorden: wat moet jij oplossen?
    8. Waar heb je moeite mee? Zijn je verwachtingen misschien te hoog, vind je het moeilijk je te binden, concentreer je je teveel op wat er in een relatie ontbreekt, ben je niet zeker van je eigen beslissingen?
    9. Was het echt een fout om naar je gevoel te luisteren? Kan het zijn dat er uiteindelijk iemand is die beter bij je past?

    De kernvraag is deze: zegt je gevoel je iets waar je naar moet luisteren? Of zit er iets in jezelf dat je moet oplossen – iets wat je gevoel vertroebelt?

    Je ziet: veel vragen die niet eventjes in een korte reactie reactie beantwoord kunnen worden.

    Hoe dan ook, de antwoorden liggen achter de vragen.

    Veel succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Beste Frank,

    Ik dacht in eerste instantie ook ‘wat een super artikel’, maar nu mijn volgende probleem, Ik sta nu voor een lastige keuze. De keuze is lastig omdat ik idd bang ben de verkeerde keuze te maken, dat ik na mijn keuze weer iets anders voel. Het ene moment voel ik zeer sterk het niet te doen dus onprettig en het andere moment ervaar ik juist het tegenovergestelde.. Ik wil zoo graag luisteren naar mijn gevoel, maar eigenlijk wil ik nog liever dat mijn gevoel eindelijk eens een keer hetzelfde blijft. Ik ga dan de dingen rationaliseren omdat ik duidelijkheid wil, maar dat is nogal irritant als ik dan een paar uur later een ander gevoel bij de situatie heb. dit noem ik twijfelen en wispelturig… Echt lastig. Heeft u hier misschien ook wat tips voor?

    Zou dan dol blij zijn, want word gek van dat vele nadenken de hele tijd, zou echt een opluchting zijn als ik op een dag niet zo vaak meer van gevoel wissel en er dan ook echt een keer op durf te vertrouwen. Dat zou dingen een stuk simpeler maken.

    Gr. Anoniem

  • Beste Anoniem,

    Zonder verdere details is je vraag niet makkelijk te beantwoorden.
    Maar ik doe een gok:
    Ik denk dat het probleem niet ligt in het luisteren naar je gevoel.
    Ik denk dat het probleem is dat je verstand het overneemt en je daardoor elke keer twijfelt. Je verstand kies de ene keer voor optie a en daarna voor optie b.
    Waarom neemt je verstand het over? Omdat je te weinig vertrouwen hebt in je gevoel.
    Waarom heb je te weinig vertrouwen in je gevoel? Omdat je je eigen beslissingen niet vertrouwt. Als je meer zelfvertrouwen zou hebben, zou je automatisch je eigen gevoel en je eigen beslissingen meer vertrouwen.

    Als je gek wordt van de hele tijd nadenken, stop er dan mee – vertrouw op je gevoel :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Tjonge Anoniem….wat spreekt jouw verhaal mij aan. Echt niet te geloven zoals jij het omschrijft voel ik het ook. Een ware worsteling met mezelf waardoor ik me niet kan vasthouden aan mijn gevoel maar me continu laat manipuleren door mijn verstand, de woorden vanuit mijn omgeving of de toestanden in en rondom mijn leven waardoor ik me continu laat afleiden. Kortom te veel aan mijn hoofd waardoor de automatische piloot telkens in werking treedt.

    @Frank ”stop met nadenken – vertrouw op je gevoel” Ik denk dat dit nou juist het probleem is…. Als het gevoel goed is, is dat vaak net van te korte duur om het vast te kunnen houden waardoor je weer gaat twijfelen omdat je gevoel dan ineens niet meer klopt.
    Binnenkort ga ik je zelfvertrouwen cursus volgen en ik hoop dan toch echt dat er duidelijkheid in mijn leven gaat komen :-)

  • Anoniem schreef:

    Beste Frank,
    Ik zit met hetzelfde probleem, wat moet ik volgen, mijn gevoel of mijn verstand.
    Het volgende: Ik heb aan mijn familie te kennen gegeven dat ik graag zou willen dat ze de relatie verbreken met mijn ex, zodat ze mij en mijn vriend een eerlijke kans kunnen geven om opgenomen te worden in de familie. Mijn fam. vindt niet dat ik hun die keuze op mag leggen, maar ik heb daar wel mijn redenen voor. Nu heeft mijn vriend me terug laten gaan naar mijn woonplaats (hij woont hier ruim 200 km vandaan)om orde op zaken te stellen. Hij wil nl heel graag met mij verder maar wil niets met mijn fam te maken hebben. Nu heb ik dus al enige tijd geen contact met mijn fam en het bevalt me eigenlijk wel, maar ik weet niet of dit zo zal blijven. Als ik op mijn gevoel moet afgaan dan kies ik voor 100% voor mijn vriend en niet voor mijn familie. Als u mijn verhaal zo leest, wat denkt u er dan van?

  • Beste Anoniem,

    Je laatste zin “Als ik op mijn gevoel moet afgaan dan kies ik voor 100% voor mijn vriend en niet voor mijn familie” zegt duidelijk wat je eigenlijk wilt, nietwaar?

    Ik vraag me wel het volgende af:
    “Ik heb aan mijn familie te kennen gegeven dat ik graag zou willen dat ze de relatie verbreken met mijn ex, zodat ze mij en mijn vriend een eerlijke kans kunnen geven om opgenomen te worden in de familie”

    Is er alleen sprake van een eerlijke kans als het contact met de ex verbroken wordt? Of kunnen die twee ook los van elkaar staan?

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Melissa schreef:

    Ja, je gevoel volgen. Als ik ergens over twijfel krijg ik vaak toevallig iets dat ermee te maken heeft en bevestiging geeft.
    Maar soms spreken de dingen precies elkaar ook tegen. Dan denk ik soms, ze zijn mij hierboven aan het testen of ik het meen…

    Groetjes en mooi artikel.

    Melissa

  • Beste Frank,

    In mijn verleden heb ik in relaties niet goed naar mijn gevoel geluisterd, waardoor ik ben bedrogen, gemanipuleerd en mishandeld. Je zou nu zeggen, luister vanaf nu naar je gevoel, maar toch is de afgelopen periode (sinds 4 jaar nieuwe relatie) gebleken dat mijn gevoel ook niet altijd meer klopt. En dit zal waarschijnlijk wel de angst zijn, de angst dat ik weer in de maling genomen wordt.

    Afgelopen week is er iets heftigs gebeurd, waardoor mijn gevoel zegt dat mijn partner bi-sexueel is, maar als ik hem daarop aanspreek dan ontkent hij dit. Hij weet wat ik in het verleden meegemaakt heb en zegt keer op keer dat hij mij niet voor zal liegen, niet zal bedonderen, dat ik spoken zie etc. Toch is mijn gevoel heel sterk en weet ik eigenlijk wel zeker dat het zo is. Of toch niet?

    Ik vind het nu erg lastig worden omdat ik mijn gevoel altijd genegeerd heb omdat men mij er steeds van wist te overtuigen dat ik ongelijk had, je kunt ook niet altijd alles zo maar bewijzen. Achteraf heb ik wel altijd gelijk gehad, maar is dat nu ook zo? Of is het angst?

    Ben erg benieuwd naar je reactie.

    Groet, Karin

  • Beste Karin,

    Dat is een lastige vraag om te beantwoorden, zeker zonder een persoonlijke gesprek.

    Ik denk dat je voor jezelf moet onderzoeken in welke mate jouw gevoel wordt gevoed door je intuïtie aan de ene kant en door angst aan de andere kant. Het kan zijn dat ervaringen uit het verleden en angst voor wat er zou kunnen gebeuren je gevoel beïnvloedt.

    De basis van een relatie is vertrouwen. Kun je ervoor kiezen hem te vertrouwen tot het tegendeel is bewezen?

    Succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Angela schreef:

    Beste Frank,

    Heb vol bevestiging dit stuk gelezen.
    Ik heb een vraag, kan iemand zijn gevoelens zo onderdrukken omdat het eigenlijk “niet” zou mogen en daardoor het ontkend dat er wat meer is dan alleen vriendschap?
    Ben benieuwd naar je antwoord.

  • Natuurlijk Angela,

    Heel veel mensen onderdrukken hun gevoel en zijn daar erg succesvol in. Kijk maar om je heen :)
    ‘Iets dat niet zou mogen’ is typisch de redenatie van het verstand. En zolang dat belangrijker is, wordt het gevoel (‘wat ik echt wil’) onderdrukt.

    Dus het kan zeker, maar of het in jouw geval ook zo is…?

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Angela schreef:

    Frank,

    Dank je wel voor je antwoord.
    Natuurlijk blijft het altijd de vraag of het echt zo is, zolang de ander niet kan toegeven aan zijn gevoel.
    Maar als je eigen gevoel zegt dat het niet zo is (d.o.a. lichaamstaal van de ander)mag je er dan vanuit gaan dat het wel zo is?

    Groet

    Angela

  • Beste Angela,

    Graag gedaan :)

    Het makkelijkste is natuurlijk om het gewoon te vragen, direct of indirect.

    Je voelt meestal zelf wel wat een ander uitstraalt; door lichaamstaal, zijn of haar energie, de manier van uitdrukken en een heleboel andere subtiele signalen. Je voelt zo of iemand oprecht is of iets probeert te onderdrukken.
    Ik zou uitgaan van je eigen gevoel, tot het tegendeel is bewezen :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    ik heb mijn vraag volgens mij al gesteld op het verkeerde forum, maar toch nog maar een keertje:
    Ik heb een vraag; Ik ben 34 jaar, heb een dochtertje van twee jaar oud en ben vorig jaar gescheiden (als vrienden)
    Ik heb sinds een aantal maanden een vriendin en we zijn erg gek op elkaar. Als ze bij me is ben ik erg blij en gelukkig en als ze niet bij me is, mis ik haar echt enorm. We zijn deze zomer drie weken op vakantie geweest samen en dat liep echt perfect.
    Toch ben ben ik wel erg onzeker over de relatie (mijn ex heeft me na 16 jaar plotseling laten staan, dit zou eea verklaren?)Ik ben bang dat ze mij ook plotseling wil verlaten. dit heb ik besproken en dat zal ze zeker niet op die manier doen (garanties geven kan natuurlijk niet) Over de belangrijke zaken in het leven (normen en waarden) denken we gelijk en we hebben ook gemeenschappelijke hobbies (volleybal) Nu denken we voorzichtig over samenwonen (wonen nu 80 kom uit elkaar). Mijn vriendin is soms best stilletjes en soms hebben we elkaar niet zoveel te vertellen. (mijn ex was erg expressief en had altijd iets te vertellen) verder kan ze best onredelijk uit de hoek komen als ze moe is (ze weet dat ook van zichzelf). Mijn verstand zegt soms; passen we wel echt bij elkaar?, maar mijn gevoel is 100% overtuigd dat ik veel van haar houd en het liefste wil dat ze vandaag nog bij me intrekt. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Bedankt alvast!

  • Beste Theo,

    Je zegt: “We zijn gek op elkaar, ik ben blij en gelukkig als ze er is, ik mis haar als ze er niet is, mijn gevoel is er 100% van overtuigd dat ik veel van haar houd en ik wil het liefste dat ze vandaag nog bij me intrekt.”

    Wat wil je nog meer? Kan het nog beter?
    De twijfel zit waarschijnlijk in je angst (opnieuw) een verkeerde keuze te maken.
    Maar als deze keuze zo goed voelt, is dat dan niet de beste bevestiging dat het de goede keuze is?
    Waar wacht je dan nog op?

    Heel veel succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • DJ incognito schreef:

    Beste Frank,

    Even in’t kort: ik ben 28jaar en ik hou van muziek. Ik ben beginnen plaatjes draaien op m’n 13de tot m’n 20ste ongeveer.Ik rookte behoorlijk wat marihuana toen en ben mij inééns meer met spiritualiteit beginnen bezig houden. Ik ben depressief geweest (mede door de marihuana)maar toch heeft religie/spiritualiteit mij erbovenop geholpen. Ik ben gestopt met draaien omdat ik enkel nog negativiteit zag in het nachtleven (drugs,drank,losbandige sex e.d.) en ook omdat ik ooit een verkeerde keuze heb gemaakt door mijn muziekstijl aan te passen. Nu na zoveel jaren kriebelt het opnieuw en heb ik een muziekstijl gevonden die me aanstaat. Mijn verstand zegt doen en niet doen, mijn gevoel zegt niets. Zou ik het een keer terug beginnen te doen in de muziekrichting die mij aanspreekt ,wetende dat ik er sterker tegen bestand ben om nee te zeggen tegen drugs (ben ook nog een tijdje reisagent geweest,reden van het DJ gebeuren was ook dat ik dan veel zou reizen ;)) Wat denk jij hiervan?

  • Beste DJ,

    Een reactie hier zou te kort door de bocht zijn in jouw geval. Sommige dingen kun je niet in een paar regels oplossen.
    Ik vermoed dat de oplossing ligt in het loskoppelen van het nachtleven en de negatieve levensstijl die je daar bij hebt ervaren.

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Maartje schreef:

    Beste Frank,

    Ik zit ook met een moeilijke keuze. Ik moet kiezen hoe ik mijn verdere carriere doorzet. Ik kan kiezen om internationaal te gaan met het onvermijdelijke reizen en van huis weg zijn. Of iets heel anders gaan doen, iets waar ik echt passie voor heb en wat in de toekomst ook veel beter past bij een gezin e.d.
    Ik denk dat mijn verstand elke keer naar het reizen neigt, omdat dat is wat iedereen van me verwacht en ik kort geleden ook nog helemaal mijn doel was. Maar nu de keuze dichterbij komt en ik hem echt moet maken heb ik er steeds minder zin in en zelfs geen zin in. Mijn gevoel zegt dat ik nu aan iedereen wel heb bewezen dat ik iets kan, maar zelf eigenlijk niet meer zo nodig iets ‘ambitieus’ moet bereiken. Wat me vooral tegenhoudt van de keuze te maken is dat niemand dit zal verwachten en ikzelf eigenlijk ook niet. Een tweede heel belangrijke punt is dat als ik niet voor deze keuze ga..wat moet ik dan wel doen?? Ik heb totaal geen idee, ik weet niet waar ik dan moet beginnen. En dat vind ik ook zwak overkomen, tegen het ene kiezen..maar nog niet voor iets anders kunnen kiezen.

  • Beste Maartje,

    Eerst dacht ik dat je wilde kiezen tussen iets waar je geen zin in hebt en je echte passie dicht bij huis. Dat lijkt me een duidelijke keuze. In de laatste zin zeg je alleen dat je niet weet wat je dan wel moet doen, dus kennelijk is die passie nog niet gevonden.

    Dit artikel geeft je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/in-je-passie-ligt-je-kracht/

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Dag Frank,
    Wat een interessant artikel, het heft me aan het denken gezet. Maar werpt ook de nodige vragen op… Ik zit momenteel in een situatie waarbij mijn partner en ik een keuze willen maken om te gaan samen wonen. Er gaat een heel lang verhaal van bijna 6 jaar aan vooraf en nu heb ik voor mijzelf de grens getrokken en gezegd, samen wonen of uit elkaar. (ivm een koophuis moet deze beslissing deze week gemaakt worden) Mijn partner begrijpt deze keuze maar weet niet wat hij wil (hij ligt regelmatig met zichzelf in de knoop en heeft een hoop te verwerken). Mijn gevoel zegt dat ik mijn leven voor 100% met hem wil delen, na alles wat we samen hebben meegemaakt geloof ik in ons samen en ik durf (hoe bang ik soms ook ben) die stap te nemen om te gaan samen wonen. Ik hou zielsveel van hem! Mijn partner daar in tegen weet niet waar hij aan toe is maar weet wel zeker dat hij mij niet kwijt wil en van me houdt. Hij mist alleen de blijdschap in het maken van die keuze….Soms zegt zijn gevoel dat hij ervoor wil gaan en dat zijn depressies wel goed komen, maar op het moment dat hij somber is gaat zijn gedachten met hem aan de loop en twijfelt hij of hij niet voor zichzelf moet kiezen en alleen verder moet gaan….We liggen dus niet op 1 lijn hierin, willen elkaar respecteren maar ook ons gevoel. Maar wat is gevoel en wat is angst? En wat als die niet op 1 lijn liggen. Wanneer maak je de juiste keuze? Het voelt nu alsof er iemand van ons twee moet kiezen en ongelukkig achterblijft…..
    Met vriendelijke groeten,
    Anouk

  • Beste Anouk,

    Dank je voor je compliment.

    Zoals ik het lees wil jij samenwonen en is dat de keuze van je gevoel. Je partner echter kan niet kiezen doordat gevoel en verstand (lees: angst) haaks op elkaar staan.

    Zijn paradox tussen verstand (angst) en gevoel (wens) blijft, totdat hij de oorzaak ervan begrijpt. Pas dan kan het opgelost worden.

    Die oorzaak kan een officiële depressie zijn en in dat geval verwijs ik je door naar een psycholoog. Als het geen officiële depressie is, maar gewoon menselijke twijfel, dan kan dit artikel hem helpen:
    https://www.newstart.nl/blog/van-verstand-naar-gevoel-gebruik-je-intuitie/

    Succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Tamara schreef:

    Beste Frank,

    Wat een mooi en duidelijk artikel :)

    Sinds 2-3 maanden heb ik een ‘affaire’ met een leuke jongen, die sinds geruime tijd een relatie heeft, samenwoont en verloofd is. Op een gegeven moment werd de druk voor hem erg groot, hij is ontzettend verliefd op me maar wist totaal niet wat hij met de situatie aan moest. Hij heeft twee weken geleden de keuze gemaakt voor zijn vriendin, maar heeft dit met zijn verstand gedaan. Hij zegt dat hij het in z’n hart zo voelt dat ie het liefst met mij zou zijn. Hij is bang voor de consequenties en alle veranderingen. Nu, twee weken later, merk ik dat hij mij nog heel erg mist, en niet achter zijn keuze staat. Hij heeft de keuze gemaakt omdat hij zich rot voelde, en dacht dat dit de verstandigste keuze zou zijn. Het rotgevoel is er echter nog steeds (zo geeft hij aan).

    Mijn vraag is of je uiteindelijk gelukkig kunt worden als je een keuze maakt waar je niet achter staat? En als je niet weet wat te doen, moet je dan maar gewoon één van de twee kiezen, of moet je wachten tot je het wel weet?

    Ik ben benieuwd naar jouw visie op bovenstaand verhaal.

    Vast bedankt.

  • Beste Tamara,

    In mijn ervaring kun je de keuzes van je gevoel wegstoppen, maar komen ze altijd terug om je te herinneren aan wat je werkelijk wilt. Werkelijk geluk ligt altijd in het verlengde van je gevoel, alhoewel je natuurlijk ook de keuzes van je verstand kunt accepteren en daar relatief tevreden mee kunt (proberen te) zijn…

    Met vriendelijke groet,
    Frank

    P.S. Ik heb je achternaam verwijderd in je geplaatste reactie, dat leek me beter :)

  • Ben bezig met de aankoop van een nieuw huis, moeilijk. Ben Belg en werk in Nederland en mijn vriendin is Nederlandse en werk er ook. Mijn droom ook voor mijn toekomst een huis met een lood, nu vind ik er een en twijfel ik ! Te ver van ons werk en zou het niet beter zijn voor mij om wat meer stads te liggen, maar dat vind ik daar niet of onbetaalbaar. Als ik in de loods kom gaat mijn creativiteit helemaal open en weet ik dat er van mij zelf veel zal uitkomen. Ik heb vele ideeen en heb ruimte nodig om ze uitte voeren maar zou ik de mensen die ik in weert ken (omdat ik er nu voorlopig woon) niet te hard gaan missen. Maar als dat zo is kan ik nog beslissen om het terug te verkopen en dan met 100% overtuiging die richting uit te gaan.

    denk ik nu verkeerd of te positief of geef ik mijn gevoel de volle vrijheid, wat denk je ?

  • Beste Ronny,

    Het is je droomhuis en het stimuleert je creativiteit. Wat wil je nog meer?
    Ik zou zeggen: “Ga ervoor!”

    Veel succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Seline schreef:

    Herkenbare verhalen…

    Ik zit in een relatie van dik 7 jaar, waarvan we er 5 getrouwd zijn. We hebben samen een kindje en met z’n drieeen hebben we een prima leven. Prima is ook meteen het probleem. We hebben het financieel goed voor elkaar, allebei een goede baan, een prachtig huis, 2 auto’s, gezellige vrienden en gezonde families waarmee het contact meer dan goed is. Ondanks bovenstaande opsomming ben ik niet gelukkig in mijn relatie en mijn huidige leven. Al dik 2 jaar niet als ik eerlijk ben. Nu ben ik een half jaar geleden iemand tegengekomen waar ik ontzettend verliefd op ben geworden. Nu is deze man ook verliefd op en hebben we dit ook naar elkaar uitgesproken. Hij begrijpt mijn situatie, ik ben een getrouwde vrouw met kind en hij respecteert dit. Er is dan ook helemaal niets gebeurd tussen ons. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik wil mijn man niet kwetsen, geen slechte moeder zijn en mijn familie teleurstellen… maar ik wil deze man gewoon niet laten lopen. Ik wil hem beter leren kennen, hij mij ook… maar is dit eerlijk t.o.v. mijn man? Mijn verstand zegt dat ik het bij voorbaat moet afkappen en al het contact moet verbreken, mijn gevoel schreeuwt wat anders… wat te doen?

  • Beste Seline,

    Inderdaad geen gemakkelijke situatie…

    Als je je verstand volgt, dan kwets je niemand…. behalve je eigen gevoel.
    In deze situatie wordt er dan ook altijd wel iemand gekwetst of teleurgesteld: hetzij anderen, hetzij jezelf. Dat kun je bijna niet voorkomen.

    Maar ben je een slechte moeder omdat je deze gevoelens hebt? Maakt dat je tot een slechte moeder? Ik denk het niet :)

    Wat is voor jou belangrijker? Je behoefte om niemand teleur te stellen of je behoefte om je gevoel en hart te volgen? Daar komt het wel op neer….

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • ik ben 7 jaar getrouwd en best gelukkig maar mijn man wil emigreren naar het buitenland,
    ik ben er alleen niet klaar voor,maar mijn kinderen willen dolgraag en mijn man ook.,
    moet ik mijn gevoelens opzij zetten en er voor gaan.Ik droomde altijd van het perfecte gezin voor altijd bijelkaar huisje boompje beestje.Maar nu heb ik zoiets dat ik in mijn schulpje wil kruipen want ik weet het niet meer.
    :-( Kies ik voor de liefde of moet ik voor mezelf kiezen,en hoe moet het dan met de kinderen.ppff soms is het echt ingewikkeld.

  • Keetje_Tippel schreef:

    Ook ik ga nu een tijd door waar verstand en gevoel met elkaar botsen.
    Zit niet lekker in m’n vel, overspannen door oa werk en lichamelijk aan t kwakkelen met de rug.
    Heb acties uitstaan om me te ondersteunen (fysio, halve dagen werken etc) maar een onderdeel is ook dat mijn relatie niet goed is. Al een tijd niet. We zijn 12 jaar samen, leven als vrienden en er is geen intimiteit en dat mis ik enorm.
    Verstand zegt blijven want we hebben het goed, gezellig en hij steunt me volledig. Gevoelsmatig ben ik niet happy.
    Ik durf de keus niet te maken, ben al kwetsbaar op t moment en dan dit er ook nog bij. Ook de angst voor t alleen zijn en het opnieuw beginnen.
    Ik vind het zo moeilijk, soms vraag ik me af of het een fase is maar als ik heel eerlijk ben gaat t al lang niet goed. Hij vind t wel prima zo, heeft zich erbij neergelegd maar bij mij knaagt t enorm…..

  • Anoniem schreef:

    Hallo,

    Ook ik zit in een moeilijk pakket!
    …………..(verhaal op verzoek niet getoond)………….
    Bedankt alvast voor de reactie.

  • Beste Anoniem,

    Je verhaal gaat erg diep en er speelt veel op dit moment.
    Dit is echt iets waar ik je niet even in een korte reactie mee kan helpen.

    Wat me overigens opvalt in je verhaal is dat bijna dit hele verhaal draait om je man.
    Maar hoe zit het met jouzelf – hoe zit het met jouw wensen?

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Corina schreef:

    beste Frank,
    allereerst bedankt voor al je inspirerende woorden/adviezen.
    maar blijf het toch een lastige vinden luisteren naar je gevoel..
    ik werk in de zorg met hart en ziel maar het is erg vermoeiend en zo wil ik me niet voelen na een werkdag. komen nog de onregelmatige diensten bij en in het weekend werken. hierdoor slaap ik slechter (geen fijn gevoel) en mis ik veel uitstapjes in het weekend en sociaal verkeer.
    ochtenddiensten beginnen veel te vroeg (7.00u) waardoor ik veel te moe thuis kom en met late diensten mis ik dus veel afspraakjes of leuke sportsessies/dansen. heb voor het werk gekozen puur op gevoel maar er zitten dus vele andere andere gevoelsmatige nadelen aan (en dan refeer ik naar een uitspraak van jou; hoe wil je je werkelijk voelen).
    volgende dilemma heb ik bij mijn partner. houd zielsveel van hem maar hij werkt dag en
    nacht (hij heeft een eigen zaak) dus, is hij of vaak aan het werk of is hij moe. ik zou veel meer leuke ontspannen dingen met hem samen willen doen om me goed te voelen maar, dat gaat dus niet. moet het doen met de dagen of momenten die er zijn en die zijn dan ook super. ga dan ook voor mijn hart en kies voor hem.
    maar kan er ook niet omheen dat ik me vaak eenzaam voel en het gevoel heb dat ik er
    vaak alleen voor sta; qua onze relatie aandacht te geven (dus elkaar) en samen het huishouden te runnen etc.
    alvast bedankt voor het lezen en benieuwd naar je reactie!

    vele inspirerende groetjes! Corina

  • Beste Corina,

    Bedankt voor je reactie.

    Ook in jouw verhaal zitten meerdere blokkades, mogelijkheden en oplossingen.
    Het zou te kort door de bocht zijn even een snelle tip te geven.

    Maar toch een suggestie/vraag: Wat zou je (nu) kunnen veranderen dat onmiddellijk een positief resultaat in je leven geeft? Waar heb je invloed op en wat kun je praktisch en snel verbeteren? Denk hier eens over na… :)

    met vriendelijke groet,
    Frank

  • Jargal schreef:

    Beste frank,

    Ik ben een buitenlanders dame. Heel moeilijk om te Nederlands schrijven.
    Ik ben net ontmoet een Ned man. Ik ben 45 jaar. Hij is 62. Hij bent een ambetenaar.

    Als hij bij mij bezoek en hij graag langer bij mij blijven logeren bijvoorbeeld vrijdag, zaterdag en zondag.. Ik vind het moeilijk. Ik woon al 4 jaar alleen. dus ik graag even stap naar stap wennen.. Hij dit begrijp niet. Ik heb echt moeite om nee te zeggen. Ik word door de situaties veel spanning.. Ik slaap nu niet goed.. ik twijfel.. Hij is misschien niet mijn partner in toekomst. Als hij bij mij logeren dan ik moet hem per dag 10 keer coffee zetten ,…ook ontbijt , lunch, dinner… Ik graag even rustig aan. of dat is in Nederland normaal? Als hij een dag logeren dan ik vind helemaal niet erg, mag lekker coffee, ontbijt, lunch dinner. al 3 dagen…te druk… Toekomst mag wel ik voor hem koken en coffee zitten.
    en hij verteld mij: ik heb deze jaar 4500 euro voor mijn ouders begrijfenis gebruiken. dus ik heb geen vakantie.. En hij zei ook. ik heb vandaag voor parkeerplaats 20 euro getaald.. Normaal hij gaat zijn werk met tram als hij bij mij logeerd ben dan met auto naar werk. Als iemand over financiel dingen vertellen dat is normaal.. Aub.. mij helpen.

    Met vriendelijk groeten, Jargal

  • Beste Jargal,

    De ene Nederlander praat wel over geld, de andere niet. De ene Nederlander wil direct ontbijt/luch/diner en de ander niet.

    Dus wat is ‘normaal’?

    Het belangrijkste is dat je zelf aangeeft wat jij wilt. Het is heel begrijpelijk dat je in het begin rustig aan wilt doen. Alleen door dat duidelijk te maken verandert er iets. Wees vriendelijk, maar ook duidelijk. Daar hebben jullie beiden recht op :)

    Succes en met vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,
    Prima artikel maar toch niet helemaal bevredigend.
    Ik worstel op dit moment met een dilemma waar ik niet uitkom. Kies ik voor mijn huidige part-time baan, niet al te zwaar (hiervoor zware baan bij multi-national), dicht bij huis (waardoor ik mijn lieve gezin veel zie) OF verzilver ik een kans op een ‘grote’ baan bij een gerenommeerd concern, uitdagend, status, hoog salaris, maar wel 2 nachten per week van huis. Mijn IK bestaat uit meerdere kanten: de relaxte huisvader die houdt van tijd met zijn kinderen, niet te veel druk en niet te veel van huis zijn EN de ambitieuze manager die op het toppen van zijn kunnen wil presteren. Dit laatste is niet alleen een ‘verstandelijk’ gedreven iets, ingegeven door wat anderen van mij verlangen, maar een realiteit dat altijd weer opborrelt. Ik laveer tussen de 2 polen. Lijkt een beetje op ‘Dort wo do nicht bist ist das Gluck’. Mijn gevoel om te streven naar een relaxte levenstijl met een grote rol voor mijn gezin is het grootst, maar ik vind het te gemakkelijk om alleen op basis van dit gevoel mijn leven te laten leiden. Mijn ervaring is ook dat je soms contra-gevoelsmatige keuzes maakt, die niet ‘de makkelijke weg’ zijn, waardoor je uiteindelijk beloond wordt omdat je je comfort zone hebt verplaatst, met als resultaat een gevoel van trots en voldoening. Dus met andere woorden: het alleen volgen van je gevoel kan leiden tot het uit de weg gaan van risico’s waardoor je uiteindelijk kansen op geluk mist.
    Het grote probleem met keuzes / dilemma’s vind ik overigens dat je vaak 1 optie kent (de situatie waar je je nu in bevindt), maar de 2e optie een grote hypothese is: je weet niet precies hoe het gaat uitpakken, ten goede of ten kwade.
    Groet, Bart

  • Beste Bart,

    Geen enkel artikel kan volledig zijn.

    Het is inderdaad een dunne balans tussen luisteren en dicht bij jezelf blijven – en tegelijkertijd ook blijven groeien door af en toe uit je comfortzone te stappen :)
    Die balans ligt voor iedereen weer anders.

    Als het gaat om het maken van een keuze, dan geeft dit artikel je wellicht meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/de-juiste-keuze-maken-in-10-minuten/

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Lilian schreef:

    Frank,

    Dit artikel komt binnen.
    Vooral het stukje onder de kop: ‘Als je je gevoel negeert’ is ZOOO herkenbaar.
    Echt een eyeopener!

    Lilian

  • margreet schreef:

    Beste Frank,
    Uiteindelijk weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen, maar toch heb ik het gevoel dat ik het puur op verstand heb gedaan. Mijn hele lijf en gevoel vertelde me dat ik me wel zonder hem kon redden en toch wilde ik het niet. Ik had zo graag samen met hem verder gewild en een goede basis voor onze kinderen willen zijn. Maar ik heb toch naar mijn verstand geluisterd en de stap genomen om de relatie te beeindigen. Het moeilijkst van alles vind ik het enorme verschil tussen verstand en gevoel. Aan de andere kant was het waarschijnlijk mijn gevoel dat me al jaren vertelde dat het niet goed zat….en toch beef al die jaren de wens om er het beste van te maken. En nu vind ik het ook nog lastig en moet mijn verstand mijn gevoel echt regelmatig vertellen dat het goed is zo. Maw het blijft ingewikkelde materie: verstand en gevoel.
    Groet Margreet

  • En wat als je gevoel zegt te stoppen met je opleiding?

    Je haat je vak,
    je wilt er niet meer door.

    Maar je verstand zegt dat je nog maar 5 maanden hebt te gaan en door moet zetten. Prestatiebeurs innen. HBO gediplomeerd zijn. Dan toch maar verstand en afmaken en daarna doen wat het gevoel zegt. Het verstand is er niet voor niets.

  • Wat als je niet weet wat je voelt of niet eens weet of je iets voelt of denkt?

    Bij mij lukt bijna alles, komen veel goede dingen op m’n pad en daar hoef ik weinig voor te doen en weinig (misschien wel niets) voor te laten. Toch kan ik niet zien of voelen of ik iets “goed” doe, daar heb ik anderen voor nodig en dan nog geloof ik anderen niet altijd.
    Daarnaast ben ik een uitsteller, want als ik iets niet doe of nog niet doe, is het in ieder geval niet mislukt. Al vraag ik me soms af of ik niet ook lui ben en mezelf de angst van het fouten maken als excuus geef om weer eens niet productief te zijn…

    Nu sta ik op een punt dat het tijd is om op zoek te gaan naar een nieuwe baan. Waarom? Omdat m’n omgeving (lees: iedereen van vrienden en familie t/m collega’s, ex-bazin etc) vindt dat ik de potentie heb. Omdat ik zelf denk dat ik de potentie zou moeten hebben gebaseerd op wat ik tot nu toe heb laten zien. Omdat ik nu niet hard m’n best hoef te doen. Omdat ik vind dat het tijd wordt dat ik wel een keer ’t snot voor m’n ogen moet werken. (Waarom dat nodig is, geen idee, maar lijkt me goed voor iemands ontwikkeling?) Omdat m’n moeder dat vroeger niet gedaan heeft en nu ze wel graag meer uitdaging zou willen hebben, die uitdaging niet meer krijgt omdat ze een “te oud” is en ik lijk in veel dingen op m’n moeder en misschien krijg ik dan later wel ’tzelfde…

    Maar wat mijn gevoel zegt?

    Mijn huidige baan is me aankomen waaien, zoals eigenlijk alles in m’n leven tot nu toe aardig lukt zonder bloed, zweet en tranen te vergieten, maar is onzeker qua uren (freelance) en qua taken, maar geen slechte start voor een baantje die je al tijdens ’t schrijven van je scriptie krijgt aangeboden in deze economische tijd. Alleen nu blijf ik een beetje hangen, m’n persoonlijke ontwikkeling stagneert en ik zeg al bijna een jaar dat ik ga solliciteren (werk er nu 1,5 jaar), maar dat stel ik zoals gewoonlijk weer uit.

    Nu is dus de tijd gekomen om een keuze te maken betreft een volgende stap in mijn carrière. Ooit zag ik mezelf later congressen organiseren, rondsnellen met een oortje in, mantelpakje aan, naaldhakjes eronder, haar opgestoken, alles tot in de puntjes regelen, streng, maar goed in m’n vak en leuk om mee te werken zou ik zijn. Toen was ik nog een meisje die nog nooit hakken had gedragen en nooit een rokje aan had, ook had ik nog nooit een evenement of iets dergelijks georganiseerd… Waar komt dan zo’n idee vandaan? Heeft dat iets met gevoel te maken? Hoe bedenk je zoiets gedetailleerds?
    Ik koos een studie die me hiervoor zou kunnen opleiden, HBO terwijl ik met prima cijfers m’n VWO haalde, maar ik ging doen wat me leuk leek. Een hele bewuste keuze. Die studie vond ik leuk, maar te makkelijk, dus stapte ik over naar een bredere studie, maar op hoger niveau. Nu, 10 jaar later, zie ik mezelf nog steeds het bovenstaande doen. Maar waarom zie ik mezelf dat doen? Waarom dat gedetailleerde beeld van een soort devil wears prada die geen devil is maar leuk. En waarom specifiek congressen.

    Hoe herken ik m’n gevoel als ik al jaren alles puur rationeel benader? (Tenminste ik denk dat ik alles rationeel benader)

  • Beste Anne,

    Het is een goed teken als dingen je gemakkelijk afgaan. Het is niet nodig krampachtig bezig te zijn om doelen te bereiken.

    Als ik je verhaal goed lees, dan zijn de uitdagingen:

    1. Leren eigen keuzes te maken, niet omdat anderen je vertellen wat je moet doen.
    2. De balans te vinden tussen genieten (van wat je hebt) en groeien (naar wat je nog meer wilt bereiken). Dit is ook de balans tussen gevoel en verstand.
    3. Uitvinden of je je droom werkelijkheid moet maken en hoe je dat kunt doen als je dat besluit.

    Mooie uitdagingen, maar een simpele tip zou te kort schieten. De e-cursussen helpen je om deze vragen te beantwoorden als dit echt wilt onderzoeken en oplossen.

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • hoi Frank

    weet niet meer wat te doen in mijn relatie
    het knaagt diep in mij, wat er gaande is tussen ons tweeën, van wegen dat er geen eerlijkheid is tussenons twee, en toch kan ik de relatie niet verbreken omdat ik bang ben voor verlatings angsten
    iedere keer als ik over ons tweeën na denk krijg ik krampen in mijn buik, en onstaat er spanningen in mijn lichaam
    wat moet ik doen, kun je mij wat tips geven

  • Beste J,

    Een korte tip is onmogelijk omdat mensen en hun uitdagingen heel complex zijn en ik daar alleen met coaching dieper op in kan gaan.
    Maar de kern ligt in de angst om verlaten te worden. Die is kennelijk sterker dan de wetenschap dat je niet tevreden bent over je relatie.

    Neem gerust contact op voor een persoonlijk gesprek als je eraan toe bent die angst los te laten. Dit is niet makkelijk, maar wel zeker mogelijk :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Beste Frank,

    Mijn ex-vriend en ik zijn ruim 5 maanden uit elkaar.
    Zijn ” beslissing” ( welke ik min of meer heb aangestuurd door vier maal te vragen of het nu echt voorbij was, waarop ik een knik kreeg, mn spullen pakte en ben gegaan.) was voor hem niet met voorbedachte raden.

    Zijn hoofd zegt, naar eigen zeggen, dat het geloof dat bepaalde zaken een plek krijgen en we wel samen kunnen zijn weg is.
    Terwijl zijn gevoel zegt niets liever wilt dan bij me zijn. De keuze niet is geweest omdat hij dit wilde maar niet anders meer kon.
    En, nu nog steeds, dol op me is. Me mist en van me houdt. Huilt hier nog om.

    Maar dan, midden in het gesprek lijkt hij weer te kunnen relativeren en de muur is weer op.

    De angst om in ” het oude” te vervallen zit diep.

    Enig idee hoe ik hiermee kan omgaan? Wat houdt dit in?

    Met aandacht de blog zitten lezen, herken er persoonlijk erg veel in. De uitspraak over het missen van sterren maar toch in de hemel zijn slaat echt de spijker op zijn kop!
    Geeft inzichten. Super!

    Groet,
    Anoniem

    P.s. De beste wensen voor 2013

  • Beste Anoniem,

    Wat het echt inhoudt, weet alleen je vriend…

    Als woorden en daden elkaar tegenspreken, zou ik afgaan op de daden.

    Ik kan zeggen dat ik van mijn vriendin houd (woorden),
    maar het beste bewijs daarvoor is dat ik bij haar blijf (daden)…

    Veel succes, jij ook de beste wensen en vriendelijke groet,
    Frank

  • Mystery schreef:

    Beste Frank,

    Erg herkenbaar allemaal. Ik zit ook veel te veel in mijn hoofd, het loopt vaak over…

    Een paar maanden geleden is mijn relatie uitgegaan. Hij heeft mij nooit verteld dat hij twijfelde. Integendeel want ik heb wel eens mijn twijfels geuit, hij wees het dan van de hand (het lag bij mij, die onzekerheid). Ik vond het al heel wat (voor mij) dat ik mijn gevoelens heb geuit bij hem…maar goed.
    Hij wilde vrienden blijven en mij niet uit zijn leven. (Een goede vriend van hem denkt dat hij bindingsangst heeft). Daar heb ik trouwens ook last van..(problemen met hechten).
    Nu is hij inmiddels een paar keer langsgeweest om nog zijn spullen om te halen. Hij flirt dan best wel met me, geeft me complimentjes kijkt me lang aan enz. Ik kreeg met oud&nieuw ’s nachts ook nog een berichtje van hem..dan noemt hij me lieverd en vraagt of ik langs wil komen (hij was toen met vrienden van hem, waar ik ook goed mee kan). Gaf me weer complimentjes over eenf foto (op Whatsapp).
    Ik vraag me soms af wat hij er mee wil, maar natuurlijk ook wat ik ermee wil. In het begin was ik namelijk erg gelukkig, maar de laatste maanden ook zeker niet.
    Dat kwam vooral omdat ik weinig aandacht van hem kreeg. Had vaak het gevoel een kennisje van hem te zijn ipv zijn vriendin, werd ik erg onzeker van. Dat wil ik zeker niet meer!
    Ik durf hem eigenlijk niet te vragen wat hij nou precies bedoelt met zijn berichtjes enz…bang om toch iets te horen wat ik niet wil horen?
    Weet wel dat als ik een lief berichtje van hem krijg, ik daar wel een goed gevoel van krijg. Maar is dat nou alleen omdat de aandacht fijn is….? Pff..ik weet het niet…
    Ik heb me wel bij hem, meer dan bij exen, geuit en opengesteld….

    Groetjes

  • En wat nou als je gevoel iets zegt, maar je beter je gevoel niet wil volgen om je kinderen geen pijn te doen?

    Ik zou graag bij mijn man weggaan, het is er gewoon niet meer….maar…we hebben 2 kleine kinderen en die zijn ontzettend gek van ons allebei…..dus wat doe je dan?

    Ik offer liever mijn geluk op dan dat ik mijn kinderen pijn doe.

    Daar komt ook nog bij dat ik in het buitenland woon en als we uit elkaar zouden gaan zou ik terug naar Nl willen met de kinderen, maar dat is toch veel te egoistisch tegenover mijn kinderen?

  • Beste Ley,

    Je schrijft: “Ik offer liever mijn geluk op dan dat ik mijn kinderen pijn doe.”

    Denk je dat je kinderen zich beter voelen als je niet gelukkig bent?
    Denk je dat dit ze niet beïnvloedt?
    Het is een illusie te denken dat we anderen gelukkig kunnen maken door zelf ongelukkig te zijn.
    Lees dit artikel maar eens:
    https://www.newstart.nl/blog/ben-je-egoistisch-als-je-voor-jezelf-kiest/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Ik begrijp al veel van het leven en ben geheel niet bang om van fouten te leren. Ik ben 18 en heb alsnog altijd te kort aan ervaring. Ik ben ook een echte denker, maar daarnaast wel een jongen met veel gevoel. Hierbij ben ik in mijn levenswijze ook gaan richten op doe wat je gevoel zegt alleen in het volgende is dat niet geheel prettig.

    Nu mijn kwestie is dat er een meisje is die ik sinds in het begin van de afgelopen zomervakantie heb leren kennen. We hebben veel samen gedaan en het was altijd wel leuk en gezellig en mijn gevoel voor haar was zeer sterk. Helaas niet wederzijds en na een aantal weken werd dat al snel duidelijk, dat voelde ik aankomen, maar ik heb zelf al velen pogingen om met een meisje een relatie te willen beginnen waarin alle eindes mij werd verteld dat ik een geweldige leuke jongen ben, maar er geen gevoel was bij haar. Dus ik wilde niet opgeven, althans dat gaf mijn gevoel aan nadat ik er achter kwam. Nu zoveel maanden later heb ik er lang over gedaan om afstand te creëren tussen haar en mij in mijn gevoel en verstand. Nou ben ik in mijn verstand over haar heen, maar mijn gevoel is nog steeds zeer sterk. Het is zeer frustrerend en ik wil eigenlijk van het gevoel af, al voelt het gevoel goed aan. Ze zeggen wel is dat je een aantal keer in je leven echt verliefd wordt en dit voelt wel heel erg hetzelfde aan, al is het helaas niet wederzijds.

    Mijn vraag is dus, moet ik nou mijn gevoel hierin blijven volgen en hopen dat tijden veranderen, aangezien zij nog volwassen moet worden of is er een manier of iets wat het gevoel vervangt of eerder stopt. Ik denk persoonlijk dat het zal moeten slijten en er op een dag wel iemand zal zijn waar ik mijn gevoel wel bij kan uiten. Maar op dit moment weet ik het niet met zo’n gevoel waar ik niks mee kan. Daarnaast ga ik wel eens met haar om en wil ik graag vrienden blijven. Wat dan ook nog een vreemd iets is dat ik normaal gesproken geen jaloezie ken en laatst was er wel een jongen in haar leven waarbij ik een jaloers gevoel kreeg, wat ik geheel niet in mezelf kende. Hoe kan dat en hoe moet je daarmee omgaan?

    Bij voorbaat vele dank.

    Brian

  • Beste Brian,

    Dat zijn veel vragen – hier wat ideëen en tegenvragen:

    1. Moet ik nou mijn gevoel hierin blijven volgen en hopen dat tijden veranderen?
    Dat kan, maar waarom wil jij wachten op iemand die niet voor jou kiest?
    Zet nooit iemand op nummer 1 die jou op nummer 5 zet :)
    2. Is er een manier of iets wat het gevoel vervangt of eerder stopt?
    Ja, kunstmatig zijn er wel technieken, maar het is niet natuurlijk. Gevoel heeft soms tijd nodig.
    3. Ik denk dat er op een dag wel iemand zal zijn waar ik mijn gevoel wel bij kan uiten.
    Precies – en dat is de persoon die je ook verdient!

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Frankie schreef:

    Beste Frank,

    Ik kwam een lange tijd geleden in de put te zitten waardoor ik bitter werd en de relatie heb verpest, terwijl mijn ex alles voor me deed en voor me klaarstond. Na een relatie van bijna 3 jaar heeft hij het uitgemaakt. Hij was er kapot van en ik ook. Toen hij het uitmaakte was het een soort reality slap, ik realiseerde dat ik weer mezelf moest zijn en bepaalde dingen moest verbeteren voor mijn eigen bestwil. Dat is inmiddels gelukt waar ik heel trots op ben.

    Mijn ex heeft weer contact gezocht en wilde het langzaam aan doen tussen ons omdat we nog enorm veel van elkaar houden.
    Wel is er een probleem, nl dat hij niet weet wat hij wilt. Hij wilt met mij zijn omdat hij nog veel van me houdt en het goed voelt, maar tegelijk is hij bang dat het weer zal gaan zoals ervoor. Hij weet wel dat ik in positieve zin veranderd ben, maar de angst blijft. Probleem nr.2 is dat hij om andermans mening is gaan vragen en naar mijn gevoel hebben deze hem beïnvloed. Zijn manier van spreken en de dingen die hij noemt zijn niet ”hem”. Ik ben dan wel degene die hem verteld om even niks met anderen te bespreken om het antwoord in zichzelf te vinden, aangezien iedereen wel een mening heeft. Maar wat kan ik verder doen?
    Hij begon gisteren opeens ook over de vrijheid die hij heeft en de dingen die hij nu eindelijk kan doen. Hij gelooft namelijk niet dat je in een relatie nog steeds je eigen dingen kunt blijven doen zolang deze goed gecommuniceerd worden.. Help!

  • Beste Frankie,

    Even een ‘snelle’ oplossing is er niet, daarvoor is het een te gecompliceerde situatie.
    Ik zou i.e.g. beginnen hem te vragen wat hij precies nodig heeft voordat hij overtuigd is dat hij samen met je verder wilt gaan. Daarna kun je beoordelen of jij hem dat kan geven of niet.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Wat een inspirerende artikelen post je, leuk om dit te lezen. Zelf ben ik nog student en vind ik van mijzelf dat ik te vroeg ging samenwonen met mijn partner. Na één jaar ben ik erachter gekomen dat ik eigenlijk niet meer wil samenwonen met mijn partner.

    We botsen veel met elkaar, we hebben verschillende denkwijzes en we zitten niet op een lijn. Ik moet bekennen dat ik mij hierdoor onzeker voel, omdat we zo verschillend zijn. Is het gek als ik zeg dat ik het gevoel heb mijn eigen ”ik” een beetje te verliezen?
    Ik voel me minder spontaan, sociaal, levenslust is ook wat verdwenen, plus ik denk ook aan anderen en over vreemdgaan. Is dat normaal in een relatie?

    Mijn partner is enorm lief en hij ziet het helemaal zitten de toekomst wij samen.
    Maar ik ben net 24 en ik twijfel om het samenwonen nog verder voort te zetten. Ik vind mijzelf nog te jong om nu al te binden.

    Ik vind het moeilijk om de knoop door te hakken, wat als ik een verkeerde keuze maak?

  • Beste S,

    Lees je eigen reactie nog eens goed door, dat zegt eigenlijk alles.
    Je hebt nooit de zekerheid dat je keuze voor iets anders perfect zal zijn, maar je weet in ieder geval wel wat je krijgt als je die keuze niet maakt – zie jouw omschrijving hierboven. Klinkt die omschrijving goed? Nee? Kies dan voor iets anders :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Cherry schreef:

    Hoi Frank,
    Je artikel heeft mijn bevestiging gegeven.
    Ik ben iemand die altijd mijn gevoel volgt en het is altijd waar.

    Ik heb 5 mnd geleden een heel lieve man leren kennen. Ik heb hiervoor gebeden en hij is alles wat ik voor had gedroomd en op gewacht.
    Als ik bij hem ben, zijn we zo gelukkig hij behandeld mij als een prinses en ik hem als mijn prins. We doen zoveel samen want ik ben van de vrouwen die alles deelt met zijn partner, gesprekken, huishouden, liefde enz.

    We wonen 100km bij elkaar vandaan en elke keer als ik naar huis moet zie ik een verdriet in hem maar hij zegt niks tegen mij.

    We zijn vreselijk gelukkig als we samen zijn.
    Onderweg naar huis appte hij mij om hem te vergeten dat hij niet van mij houd, dat ik hem los moet laten. Het heeft mij veel verdriet gedaan.
    In zijn daden zie ik en voel ik zijn liefde en dat is geen spelletje maar zijn woorden waren hard aangekomen. Mijn gevoel zeg me dat hij van mij houd en ik moet voor hem gaan. Ik merk dat hij om de minuut naar zijn whatsapp kijkt of ik iets tegen hem zegt ik heb hem een hele dag niet geappt. toen appte hij mij. Hij zegt dat hij heel veel verdriet heb niet kan slapen, als ik hem wil vergeven dat hij mij pijn heb gedaan.
    We zijn allebei gelovig. Ik hou zielsveel van hem, had nooit zo gevoeld voor een man. Hij heeft me vaker gezegt dat ik de zon in zijn leven bent. Ik heb het gevoel dat hij met veel verdriet zit en dat ik hem daarbij moet helpen.

    Frank, Hij is de beste dat ik mij is overkomen.

    Help me aub.
    Moet ik mijn gevoel volgen?

  • Beste Cherry,

    Als je gevoel zegt dat je van hem houdt en hij van jou, dan zou ik je gevoel zeker volgen. Vergeet alleen niet dat er een reden is dat hij eerst zegt gelukkig met je te zijn – en daarna dat je hem moet vergeten. Probeer uit te vinden waarom hij dat laatste zegt. Besef ook dat er twee mensen voor nodig zijn om samen gelukkig te worden, dus loop jezelf niet voorbij in je verlangen hem te helpen :)

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • hoi frank

    ik wil je gewoon even zeggen…ik hou van je verhaal vanwege dat je het doet voor de passie in jezelf..ik heb sinds kort ervaren dat gevoel en verstand heel goed samenwerken…en kunnen vertrouwen op elkaar ..hoe dan ervaar de harmonie in jezelf…

    hoop dat ik het hier goed bij heb want dit zegt mijn gevoel

    klopt dat frank ??zit ik idd op de goede weg

    groetjes johan

  • Beste Johan,

    Inderdaad en mooi gezegd: verstand en gevoel kunnen prima in harmonie met elkaar leven. Als het goed voelt, is dit toch de beste indicatie dat je op de goede weg bent?

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • ja dat klopt idd frank en het is heerlijk om zo te praten met mensen.
    behalve als je je soulmate los moet laten omwille van haar om te groeien.
    hoop dat je me een beetje begrijpt en me een duwtje kunt geven op de goeie weg

    dankje frank
    liefs johan en ik Hecht veel waarde aan je woorden

  • Dag Frank

    Mijn droom is dat ik iemand terug wil. Nu is mijn vraag: bedoel je dat ik daarom mij eerst goed moeten voel (zonder ongemakken) en dat ik daarna aan de persoon van wie ik droom, kan aanspreken?
    Toen ik afgelopen 3 maanden gelukkig was, was ik van plan om een auto te kopen. Eenmaal dat ik mijn auto zag, was ik verliefd op mijn auto. Het is precies dat mijn gevoelens overeen kwam naar wat mijn verlangens (naar mijn auto toe).

    Groetjes Cindy

  • Beste Cindy,

    Je goed voelen is de basis van alles. Er is geen aantrekkelijker eigenschap dan iemand die lekker in zijn/haar vel zit.

    Dus als je iemand terug wilt, is je goed voelen inderdaad de eerste stap :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Dag Karin,

    jouw verhaal is voor mij herkenbaar. Door bedrogen, gemanipuleerd en mishandeld door jouw verstand en of door jouw omgeving wat de andere mensen ook aan u zeggen. Vertrouw op uzelf. Hoogstwaarschijnlijk heb je misschien in het verleden dingen een sterke overtuigingen gezegd waardoor je jezelf wijsgemaakt hebt dat je dingen moest neerleggen. Ik heb vroeger mezelf wijsgemaakt dat iemand mij niet zal begrijpen terwijl zij mij wel begrijpt. Maar ik zag het niet. Al die hele tijd dat Marina mij graag ziet, heb ik hele tijd getwijfeld over haar. Een vriendin van mij en ik zag Marina dat zij een knipoog aan mij gegeven heeft. Mijn vriendin zeidde aan mij dat Marina mij graag ziet. Ik twijfelde over haar toen. Maar nu weet ik weer, al die subtiele lichaamstaal wat Marina gedaan heeft, zij ziet mij graag. En dat mag je nooit vergeten. Maar ja, een mens heeft gebreken he. Wat je wel kunt doen, is elke dag in het schriftje schrijven en herlezen.

  • Dag Frank,

    Ik vind het moeilijk om een onderscheid te maken tussen emoties en gevoel.
    Ongeveer 5 maanden geleden kwam ik de man van mijn dromen tegen. Hij had alles wat ik in een man zoek. We hebben een ongelofelijke tijd gehad tot hij over kinderen begon.
    Hij heeft een dochter van 11jaar en wil absoluut geen kinderen meer. Ik heb nog wel een kinderwens. Vanaf toen is het zowat fout gelopen tussen ons.
    Hij ging lopen. Ik heb hem gebeld, gekalmeerd en hij is bij me teruggekomen.
    Daarna ging het over vertrouwen. Ik heb door mijn ervaringen het moeilijk hem te vertrouwen (nu weet ik dat dit angst was)Hij ging weer lopen. Zo is het 4 keer af en aan gegaan.
    De laatste keer zei hij na onze ruzie over vertrouwen dat hij voorlopig geen vaste relatie meer wil en we verder wel zien. Mijn gevoel zegt dat ik hem doodgraag zie. Ergens zit er ook een stemmetje dat zegt dat het niets kan worden omwille van de kinderwens.
    Ik weet bijna zeker dat hij mij ook graag ziet, maar nadat de kinderwens werd besproken voelde ik dat hij er niet meer volledig voor kon gaan. Ik heb vorige week gezegd dat ik geen vrienden meer wil zijn en geen contact meer wil ( uit angst dat hij iemand anders tegen komt). Mijn emoties overweldigen me, ik mis hem enorm, wordt s nachts en s morgens wakker en het eerste waar ik aan denk is hij. we passen zo goed bij elkaar! Ik wil hem bellen en sms’en maar mijn verstand houdt me tegen. Het kan niets worden ondanks onze gevoelens. Mijn emoties willen naar hem terug, ik mis hem en wil bij hem zijn, maar mijn verstand (stemmetje in mij: ik weet niet of dit mijn verstand is of gevoel)zegt dat dit niet kan. Wat moet ik nu doen? Gevoel volgen of verstand?

    Alvast dank voor uw reactie

    Kim

  • Beste Kim,

    Ik kan me voorstellen dat dit heel verwarrend is. Soms helpt het om terug naar de kern te gaan. Vraag jezelf: “Wat is het belangrijkste – de man van mijn dromen of mijn kinderwens?” Een hele lastige vraag, maar gezien je ervaringen, lijkt het erop dat je een keuze moet maken…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,

    Sinds een paar dagen heeft mijn vriend het abrupt uitgemaakt, omdat hij twijfelde en het naar zijn mening niet goed voelde. Hij zei mij dat hij eerst een aantal dingen moest verwerken, voordat hij weer een relatie aan kan gaan. Mijn gevoel daarentegen was heel anders. Ik voelde mij gelukkig in deze relatie en had er een goed gevoel over. Sterker nog, ik heb mij nog nooit beter gevoeld in een relatie en die kant van hem had ik nog nooit gezien. Nu zegt hij mij dat hij tijd en ruimte nodig heeft en mij daar niet bij kan gebruiken. Ikzelf heb een gevoel dat hij vergissing heeft gemaakt, maar het is mijn woord tegen het zijne.

    Ik heb nu twee soorten gevoelens:
    1) Het komt wel goed, hij komt zelf naar mij toe wanneer hij er klaar voor is en dan zal hij dingen gaan inzien. Ik moet geduld hebben.
    2) Ik wil graag met hem praten en hem benaderen, maar ik ben bang voor een afwijzing Dit voel ik heel sterk maar ik moet zijn tijd en ruimte respecteren.

    Nu heb ik geen flauw idee welk gevoel juist is. Ik wil juist heel graag naar mijn gevoel luisteren, maar ik heb twee gevoelens. Het is allemaal erg verwarrend. Hij zegt natuurlijk wel dat hij op zijn gevoel is afgegaan en het daarom heeft uitgemaakt, maar mijn vermoeden is dat er meer achter zit. Is het nu zo dat ik in een ontkenningsfase zit of dat ik dit ook echt voel?

    Alvast bedankt voor uw reactie. Uw artikel heeft mij geïnspireerd.

    Met vriendelijke groet.

  • Beste Y,

    Duidelijkheid is het allerbelangrijkste: Je verdient het om te weten waar je aan toe bent. Dat weet je inmiddels, want de beslissing van je vriend is heel duidelijk.
    Je verdient het ook om te weten waarom hij dit heeft besloten. Dus als je dat wilt weten, zou ik het hem zeker vragen.

    Kun je wellicht eerst kiezen voor optie 2 en daarna voor optie 1?

    Uiteindelijk heeft dit ook te maken met zelfrespect.
    Zoals ze zeggen: “Waarom zou je iemand jouw prioriteit maken, als jij voor hem (op dit moment) een tweede keus bent?”
    Blijf vooral dicht bij jezelf :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Maartje schreef:

    Beste Frank,

    Ik zit regelmatig te twijfelen over mijn relatie. Ik heb een man met 2 kinderen. Daar heb ik het erg moeilijk mee gehad omdat ik mezelf altijd wegcijferde. Ik heb daarvoor hulp gezocht bij een psycholoog en het gaat nu een stuk beter, ik geef mijn grenzen nu wel aan. En ik doe ook leuke dingen voor mezelf of met vriendinnen. Alleen nu heeft mijn zus haar relatie uitgemaakt na 6 jaar en ik zie dat het haar heel goed bevalt, begin ik weer te twijfelen. Ik heb een kinderwens maar ik durf het niet aan met mijn partner omdat ik altijd op de 2e plaats kom (heel begrijpelijk) maar daar heb ik het wel moeilijk mee. Ik ben bang als wij samen voor een kindje zouden gaan dat hij zn andere kids alsnog op de 1e plek zet en ons kindje en mij op de 2e plek, omdat hij hun natuurlijk niet zo vaak ziet om het weekend. Aan de andere kant denk ik, heb ik eindelijk een goeie vent die ik 95% vertrouw voor wat betreft vreemdgaan enz waarom zou ik het dan met hem uitmaken? Hoe kom ik hieruit? We zijn nu 4 jaar bij elkaar en elke keer komen die twijfels weer. En daarbij komt ook dat ik iemand anders leuk vind. Dat weet diegene niet en ik ga daar ook niks mee doen. Maar ik fantaseer er weleens over hoe het met hem zou zijn. En dan denk ik dit zegt toch ook wel iets?

  • Beste Maartje,

    Fantaseren is niet erg, maar als je dan toch wilt fantaseren, fantaseer dan eens dat je jezelf niet altijd op de tweede plaats zet.
    Maak je behoeften duidelijk en vertel je partner ook waar je bang voor bent. Wat heb je te verliezen?

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Nu moet ik kiezen en het ene moment was het zo duidelijk voor mijzelf dat ik hier weg moest, maar daarna kwam een enorme angst opzetten om die stap te nemen. En nu voel ik me eigenlijk goed om hier wel te blijven… Is dat jezelf voor de gek houden na angst, of is dat gewoon een verandering van kijken die allebei goed zijn.

  • Beste Anoniem,

    Als je je goed voelt waar je zit, hoef je niets te veranderen. Misschien komt dat inderdaad door een andere manier van kijken.
    Vraag jezelf: “Wat zou ik willen doen als beide keuzes succesvol zouden zijn?”
    Dat is meestal de beste keuze op de lange termijn, want het antwoord gaat uit van vertrouwen, niet van angst.

    Succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Wel,
    Ik ben kenneth
    Ik heb een relatie gehad vanaf me 16de , heb 5 jaar gevreën.
    En ja ik zie haar nog altijd graag , t’gaat om onzekerheden dat de relatie stop is gezet.
    En door te tijd in de relatie is de schoongrootmoeder gestorven.
    En even geleden is de relatie gebroken.

    Nu raar maar waar , ik had deze grootmoeder wel echt graag, en mijn gevoel geeft me constant signalen om daar even langs te gaan zo om de 2 dagen.

    Waarom en hoe?

    En toch als ik er langs ga , geeft mij dit een gevoel van vreugde op de pijn van de gebroken relatie, ik snap dit niet volledig..

    Met vriendelijke groeten
    K

  • Anoniem schreef:

    Hallo Karin,

    Uit ervaring kan ik je vertellen dat als jou gevoel zo sterk is dat het echt wel waaheid is en het feit dat je vriend zegt dat je spoken ziet zegt al meer dan genoeg, hij liegt dat je spoken ziet, jij voelt dat heel goed aan.

    Ik heb een ex die vreemd ging bij het leven en als ik hem er mee confronteerde werd er ook gezegd het zit tussen je oren of je ziet spoken, het feit dat men zo een uitspraak doet om jou gek te maken bewijst al dat die persoon je niet eens serieus neemt, maar in de maling neemt.

    Een andere vreemdganger zei precies het zelfde toen ik hem confronteerde met vreemdgaan, maar juist dan wist ik absoluut zeker dat hij vreemd ging en de aap kwam ook uit de mouw. Elke keer was mijn intuitive heel sterk en had het juist.

    laat je niet gek maken, het is jou gevoel vertrouw daarop.

    Zo kun je het herkennen, als je je partner wat vraagt en hij geeft antwoord en jij krijgt een onrustig gevoel van binnen over zijn antwoord, dan is dat een teken dat het niet klopt.

    Als je een antwoord krijgt en je gevoel is rustig van binnen dan klopt het wat hij zegt.
    Zo kun je je gevoel toetsen of iemand de waarheid zegt.

    sterkte…

  • Beste Frank.

    Leuk dit hoor dat je voor je gevoel moet kiezen.
    Maar als je vrouw van 40(midlife) en erg ongelukkig op haar werk zegt inderdaad op haar gevoel af te gaan en voor zichzelf te kiezen is dat best hard zeker als er ook nog twee kinderen bij zijn.

    In haar geval is ze haar zielsverwant tegen gekomen en kunnen ze elkaar helpen om samen een praktijk op te zetten als hsp begeleiders.
    Dat ze achter mijn rug om al twee maanden liegen en bedriegen tja ze heeft niks willen zeggen om ons geen pijn te doen.
    En als ik het niet ontdekt had was het zo doorgegaan.
    Ze bedankt me overigens voor die mooie jaren en het ligt ook niet aan mij want ons
    huwelijk was goed, maar ze wil verder groeien.
    Dus best gevaarlijk als mensen dit soor stukjes lezen en eruit halen wat ze zelf graag willen lezen.

    groet henk

  • Beste Henk,

    Het spijt me voor jou dit te horen.

    Uiteraard is dit artikel niet geschreven naar aanleiding van jouw persoonlijke situatie,
    noch is het de aanleiding/oorzaak voor die situatie.
    Het is slechts een (positief bedoeld) artikel en iedereen haalt eruit wat hij of zij erin leest (ook jij).

    Rest mij je heel veel sterkte en kracht te wensen!

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste frank,

    Ik ben altijd een type geweest die een sterke intuitie had en vrijwel blind kon vertrouwen op mijn gevoel, een positief mens. Door mijn scheiding een aantal jaren geleden waarna ik zoveel verwijten naar mijn hoofd heb gekregen, wetende dat die verwijten onterecht waren, begon ik opeens steeds meer te twijfelen aan mijzelf, en niet meer zeker te zijn van ‘wat zegt mijn gevoel. Nu merk ik dat wanneer ik een leuke man ontmoet, en ik vind niet zo snel iemand leuk, ik erg veel waarde hecht aan een goed gevoel tussen hem en mij. Alleen op het moment dat iets niet helemaal lekker gaat, bv een misverstand of een twijfel bij de ander ik meteen op ‘mijn gevoel’ afga. een voorbeeld: Ik zat in een ‘start’van een nieuwe relatie, alles ging zo vanzelf en we zochten elkaar constant op, we gaven elkaar positieve energie en snapten elkaar gewoon. Hij gaf aan dat ik zijn muren naar beneden haalde en veel in hem losmaakte. Daardoor kwam bij hem opeens het gevoel’ waarom kan het met jou wel en had ik dit met mijn ex niet. Mijn gevoel en verstand zei gelijk dat hij dat voor zichzelf even op een rij moest gaan zetten en dat hij me wist te vinden wanneer hij eruit was. ( Dit was trouwens een hele ongezonde relatie ) Omdat ik nog steeds achter mijn beslissing sta, merk ik dat mijn positieve gevoel, wat ik hierbij eerst had, steeds negatiever wordt, aangezien er inmiddels een week of 4 verstreken zijn en ik niets hoor. Ik ben nogal een ongeduldig persoon met dit soort dingen. Waarom is mijn ‘eerste instantie’ positieve gevoel nu negatief aan het worden? Heeft dit te maken met mijn ongeduldigheid ( Goh ik hoor maar niks ),waardoor ik negatief ben ga denken, of heeft dit te maken met dat ik mezelf voor de gek heb gehouden op het moment dat ik hier een positief gevoel bij had?
    Dit schept verwarring zodat ik ga twijfelen aan het vertrouwen op mijn gevoel.

  • Excuus, ik drukte perongeluk te snel op ‘verzenden’.

    Wat ik eigenlijk wil weten: kan ongeduldigheid op de loop gaan met je gedachte waardoor iets wat in de eerste instantie goed voelt om te doen, opeens richting een negatief gevoel gaat?
    En is het niet zo dat er over het algemeen wordt gezegd je eerste gevoel is vaak je ‘echte’ gevoel?

    waar moet ik nu op vertrouwen in dit verhaal?

    Ik hoor graag hoe jij dit ziet en alvast dank !

  • Beste Ella,

    Ongeduld gaat niet op de loop met je gedachten,
    het is afkomstig van je gedachten.

    Je beslissing te wachten tot hij zijn zaakjes op orde heeft, is een heel goede,
    het gaat uit van vertrouwen in jezelf (ik ben leuk genoeg en aan jou de keuze dat in te zien)
    en de ander de ruimte geven.

    Een relatie zonder geduld wordt meestal een hele korte relatie :)
    Ieder neemt zijn/haar bagage mee en het heeft tijd nodig in te zien dat je nieuwe partner
    anders kan zijn dan de oude. Dus met geduld is alles mogelijk, zonder geduld meestal heel weinig :)

    Probeer te achterhalen waar het negatieve gevoel (eigenlijk een gedachte) nu vandaag komt:
    1. Het duurt me te lang, ik ga hier niet op wachten…
    2. Zal hij wel voor mij kiezen?
    3. Ik zit in de wachtstand en daar heb ik een hekel aan!

    Uiteraard bepaal je zelf hoelang je op iemand wilt wachten…

    Het oorspronkelijke positieve gevoel ging uit van vertrouwen, geduld en acceptatie.
    Het nieuwe ‘negatieve’ gevoel wordt veroorzaakt door twijfel, ongeduld en de behoefte aan controle.

    Waar kies je uiteindelijk voor?

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Dank je voor je reactie!

    Het is geen kwestie van ‘kiezen’. Hij is niet toe aan een relatie want hij moet nog veel te veel verwerken, denk ik. Wel vind ik dat hij verder moet met zijn leven, en daarom heb ik hem geadviseerd het uit te gaan zoeken. Ik, en hij net zo goed, weten dat je niet zo vaak iemand tegenkomt waar je zo’n connectie mee hebt zoals wij dat hebben ( hadden moet ik nu zeggen ). Omdat ik ook gescheiden ben en jaren aan een dood paard heb getrokken, en hij ook uit net zo’n relatie kwam, was het een verademing en voelde het ‘onbevangen ‘ tussen ons. Omdat ik zijn muren naar beneden haalde en zoveel in hem los maakte is hij waarschijnlijk aan zichzelf gaan twijfelen en begon zich af te vragen ; ‘ heb ik er echt wel alles aan gedaan met mijn ex’. Ik denk zelf dat je op een gegeven moment wel moet inzien dat je niet voor niets bent gescheiden en dat je de aard van het beestje niet veranderen kan, en dat je moet stoppen met je tijd te verdoen aan een relatie die alles behalve positief is en wat je nooit goed is geweest je nooit ‘goed’ gaat maken. Ik zit niet in de ‘wachtstand’ en ga gewoon door met mijn leven. Doordat de tijd verstrijkt en ik af en toe weer wat gesprekken ga terughalen, kom ik in mijn hoofd dingen tegen en dan denk ik: Hoeveel tijd heb je nodig om bepaalde dingen in te zien? Waarom hou je je niet bezig met positieve mensen? Heeft hij nu niet juist een negatief gevoel bij mij, aangezien ik zoveel en blijkbaar de verkeerde emoties in hem los heb gemaakt?
    Door deze vragen verlies ik mijn positieve gevoel terwijl ik gewoon wil denken. ‘Joh, op een gegeven moment beseft hij heus wel dat hij verder moet en dan hoor ik hem vanzelf wel weer’ Of is dat een hele naieve gedachte van mijn kant? Heb je hierop nog een reactie?

  • Beste Ella,

    Graag gedaan :)

    Hooguit een herhaling:

    Jouw uitgangspunt:

    ‘Joh, op een gegeven moment beseft hij heus wel dat hij verder moet en dan hoor ik hem vanzelf wel weer’ en
    Ik zit niet in de ‘wachtstand’ en ga gewoon door met mijn leven.

    geeft je positieve energie. Heel goed!

    Je kunt een ander nooit volledig begrijpen, dus de vragen:

    Hoeveel tijd heb je nodig om bepaalde dingen in te zien?
    Waarom hou je je niet bezig met positieve mensen?
    Heeft hij nu niet juist een negatief gevoel bij mij, aangezien ik zoveel en blijkbaar de verkeerde
    (wie zegt dat) emoties in hem los heb gemaakt?

    daar krijg je geen antwoord op – althans niet door ze jezelf te stellen.
    Dus daar zou ik mee stoppen :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Beste Frank,

    Ik sta voor een levensbelangrijke keuze, namelijk mijn studiekeuze. Ik heb reeds een jaar handelsingenieur met succes voltooid maar ik weet nu dat dit helemaal niks voor mij is. Wel zocht ik dit nog een jaar verder te doen en te combineren terwijl met de studie psychologie, maar dit is bijna onbegonnen werk.

    Ik heb reeds 3 weken verspeeld met piekeren wat ik ga studeren (psychologie aan de unief of wiskunde aan de unief), maar ik kom maar niet tot beslissen. Het vreet volledig mijn leven op en ik kan aan niets anders meer denken. Ik heb alles al geprobeerd en ik weet dat ik met mijn gevoel moet beslissen in plaats van met mijn verstand, maar ik kan het niet meer onderscheiden. Ik doe enorm graag wiskunde maar krijg angst aangezien ik al drie weken gemist heb en ik me niet wil opsluiten met enkel wiskunde (langs een kant ook wel, maar in de studie psychologie zou ik het eindelijk eens wat rustiger aan kunnen doen aangezien ik steeds maar blok. Maar dat is dan weer het probleem, ik heb angst dat ik mijn wiskunde ga missen en er spijt van ga krijgen en ook heb ik angst voor de vrije tijd die ik ineens ga hebben aangezien wiskunde zowat mijn vlucht vormt van mijn zorgen (eigenlijk zorgen om bijna niets, maar ik word er echt gek van: de kleinste beslissing kan ik gewoonweg niet maken, ik slaag tilt en krijg angst en probeer steeds anderen voor mij te laten beslissen). In wiskunde kan ik me echt volledig in vastbijten, maar ik heb angst dat het me niet lukt en ik later enkel nog met wiskunde ga moeten bezig zijn. Ik zeg (schrijf :p) dat nu wel, maar ik weet al dat ik later nog een master statistiek ga doen en zo psychologische en sociologische statistieken ga maken en onderzoeken en dat wil ik gerust wél mijn hele leven doen waardoor dit argument eigenlijk niet eens steek houdt. Ik maak mijn moeder ook helemaal gek met mijn besluiteloosheid, maar ze blijft toch steeds maar luisteren. Het is gewoonweg ongelofelijk hoeveel keer ik al heb gezegd ‘goed ik denk dat ik psychologie of wiskunde ga studeren’ heb gezegd tegen mijn moeder waarna ik toch weer volledig van gedacht verander. Ik zoek telkens dezelfde informatie over de studierichtingen op, doe interessetesten,… om toch maar iets of iemand voor mij te kunnen laten beslissen of om ‘de meest logische keuze’ te zoeken, maar ik weet ook dat dit helemaal geen optie meer is en ik met mijn gevoel moet beslissen, maar het feit is dat ik mijn gevoel gewoon helemaal niet meer vertrouw… Mijn moeder en vele anderen zeggen me wel vaak dat mijn oogjes echt glunderen als ik met wiskunde bezig ben en praat over leerkracht wiskunde, maar die leerkracht wiskunde kan ik nog steeds worden met een master in psychologie gevolgd door master statistiek.

    Ook is mijn interesse zodanig breed dat ik schrik heb enkel nog maar wiskunde te hebben, al zou ik doodgraag wiskundige zijn (meer bepaald later statisticus voor psychologische en menselijke onderwerpen aangezien ik zo enorm hard gefascineerd ben door percentages en statistiekjes) die in zijn vrije tijd boeken statistiek leest en zo anderen kan helpen met hun problemen. Maar jammer genoeg gaat hetzelfde ook op voor wetenschappelijk onderzoeker in de psychologie. Ik Zou zeer graag wetenschapper worden (onderzoeker in de psychologie p.s. een wiskundige is ook een wetenschapper) aangezien ik dan met anderen geboeid kan praten over mijn werk wat ik dan eigenlijk totaal niet meer bezie als werk.

    Na enoooooorm veel stress en 2 weken lang een verschrikkelijk gevoel was ik opeens volledig opgelucht toen ik hoorde dat ik der eerste 2 jaren van de bachelor psychologie kon combineren met handelsingenieur nog 2 jaar. Ik kon mijn geluk niet op en vertelde het allemaal tegen mijn moeder die meegenoot van dit langverwachte enthousiasme. Ik kon niet meer deftig praten van de blijheid in mijn stem. Ik was zo blij aangezien ik nog de nodige hoeveelheid wiskunde zou hebben voor mezelf en voor mijn leerkracht wiskunde later. Maar nu enkele dagen later sloeg de twijfel weer toe aangezien dit vrijwel onmogelijk is ( maar dit vind ik leuk omdat het mij speciaal maakt en ik zo 2 bachelors later kan hebben, 2 masters nl statistiek en experimentele psychologie en hopelijk nog een doctoraat in de psychologie als ze mij toelaten en een lerarenopleiding.) Dit zou me enorm trots en blij maken om zoveel kennis en diploma’s te hebben. ( voor mezelf maar wellicht ook voor meningen van anderen maar ja..). Daarnaast zou ik dan nog 2 jaar lang de studie moeten volgen die me ongelukkig maakt aangezien ik helemaal niet houdt van economie en zaken, maar ik zou het wel zeer graag willen weten voor later en zo. Ik kan de vakken wel leren enzo omdat ik graag leer en ik heb nog talen en wiskunde, waar ik mijn tanden in kan zetten maar toch zou ik me wel eens diep ongelukkig kunnen voelen als ik die richting nog voortdoe en zo mijn gevoel (waarvan ik in dit geval wel zeker ben :) ) onderdruk aangezien ik weet dat deze richting niets voor mij is. Ik ben ook bang om een burn-out te krijgen en zo alles te verliezen terwijl ik mijn droom ik gewoon zou kunnen bereiken met enkel psychologie of wiskunde te studeren. Ik hou ook vast aan handelsingenieur aangezien er een maat van mij dat doet, dit is niet de juiste reden en ik zou handelsingenieur moeten opgeven. MAAR WAAROM ZAT IK DAN 1 OF 2 DAGEN IN EEN GELUKZALIGE ROES, VOL VAN ENERGIE TERWIJL IK ONDERNEMINGSGERICHT NAAR IEDEREEN ZAT ROND TE BELLEN OM TE HOREN OF DIT PLAN MOCHT, KON, HOE IK HET MOEST DOEN…???

    Nu zit ik weer in hetzelfde schuitje, ik sta niet meer ten volle achter mijn plan (wederom geluisterd naar anderen die het me waarschijnlijk wel terecht afraden). Ik had zelfs gezegd toen ik ‘in mijn roes’ was dat het een slecht plan was, maar dat ik het desalniettemin toch zou uitvoeren. Ik vind het namelijk leuk om iets te doen dat niemand anders doet (2 bachelors tegelijkertijd doen in 2 verschillende steden) en om mijn gevoel en mening koppig door te zetten (al is dit juist wat me al een hele tijd totaal niet meer lukt ). Ook wil ik graag 2 jaar afzien om zo het derde jaar eindelijk het wat rustiger te hebben en op mijn plek volledig en alleen nog maar op de unief bezig te zijn met psychologie, want ik denk wel echt dat ik daar thuishoor. Dit zou wel inhouden dat ik nu de lessen handelsingenieur volg en dus 2 jaar niet naar de vakken van psychologie kan gaan die ik opneem, maar dat is geen ramp want ik ben van plan de vakken psychologie te doen in herexamen. k twijfel weer aan dit plan want zo maak ik het mezelf wederom weer enorm moeilijk (dit heb ik graag). Over hetzelfde schuitje gesproken, ik zit wederom vast tussen psychologie en wiskunde… psychologie vind ik niet genoeg uitdaging, maar waarom kan ik het mezelf nu eens niet gemakkelijk maken… Ik heb vandaag alles geprobeerd om gewoon te voelen wat ik wil van de twee, maar dit levert geen oplossing. Ik denk dat ik wiskunde voelde, maar ik heb schrik om weer eens van mening te veranderen bij mijn mama en dat ik morgen weer het omgekeerde ga denken.. Ik slaag er maar niet in om los te laten… Of psychologisch onderzoeker (al wordt ik dat zowiezo met beide richingen want ik denk dat dit zowat hetzelfde is als de statisticus in psychologisch onderzoeken (dit is zowiezo mijn beroep als ik afstudeer)) of mijn passie van kindsaf aan waarin ik kan vluchten, waarmee ik dagelijks bezigben (dingens tellen en uitrekenen) ( al geef ik dit eigelijk ook niet volledig op aangezien ik in beide gevallen later met cijfers ga bezigzijn en echt alleen nog maar pure wiskunde doen, lijkt me niet volledig juist want ik denk niet dat ik veel ben met alle ‘extra wiskunde’ naast de statistiek en het benodigde voor leerkracht wiskunde (heel later).

    Kortom, ik slaag er maar niet in om deze levensverstikkende knoop door te hakken. Dit is tevens zo met alle andere beslissingen. Het voelt alsof ikzelf niet meer kan voelen en ikzelf geen mening meer heb. HET BELANGRIJKSTE: IK WEET DAT IKZELF EEN MENING HEB EN DAT IK OOK EEN MENING HEB DIE IS OPGEBOUWD UIT ANGSTEN OM NIET TE VOLDOEN AAN WAT ANDEREN WILLEN. IK DENK OOK DAT MISSCHIEN EEN VAN DE TWEE RICHTINGEN DE MENING IS VAN MEZELF (deze moet ik dus volgen) EN DAT DE ANDERE DEGENE IS DIE NIET VAN MEZELF IS EN DOOR ANGST IS OPGEMAAKT OFZO. MAAR HOE KAN IK DEZE TWEE NU ONDERSCHEIDEN????? Daarnaast is het ook gewoon goed mogelijk (en dat denk ik wel) dat ze allebei iets voor mij zijn al denk ik dat ik eerder een wiskundige ben. Ik schrijf dit op omdat het in me opkwam, maar ik weet niet zozeer of ik wel eerder een wiskundige ben. Ik ben namelijk ook nog een sociale persoon, maar ben gewoon af en toe graag op mezelf bezig met mijn werk ( wat dan weer eerder overeenkomt met experimenteel psycholoog).

    Ik ben wederom goed bezig met de keuze uit te stellen waardoor de tijd of iemand anders weer gaat moeten beslissen voor mij omdat ik te laat ben, maar dit wil ik deze keer koste wat kost vermijden!!!!!!!!!!!!!!!

    Alvast bedankt voor het luisteren en sorry voor de lange tekst,
    Met vriendelijke groeten

  • anoniem schreef:

    (nogmaals dezelfde persoon)

    p.s. ik ben al een jaar bezig met deze keuze en heb de verschillende uniefs bezocht. De unief psychologie sprak me echt aan en ik had er een goed gevoel bij. De unief wiskunde vond ik veel te oubollig en sprak me echt niet aan, maar de andere unief wiskunde is veel moderner dan degene die me niet aanspreekt in de andere stad en daar zou ik mezelf wel nog kunnen vinden. Alhoewel ik ook al meerdere keren in het jaar heb gezegd dat ik me daar niet volledig thuisvoel en het niet zou gaan doen omdat ik ook nog sociaal ben, maar dit was hetzelfde bij psychologie . (Al had ik dit idee enkel maar afgezegd omdat het ’te makkelijk’ zou zijn en ik dan geen wiskunde meer zou hebben (wat een veel specialer diploma is en waar ik talent en interesse voor heb in tegenstelling tot de grote massa) ).

    Wat zeker is, is dat ik me op beiden veel beter zou voelen dan op de unief voor handelsingenieur waar ik nu zit.

  • Anoniem schreef:

    Beste Frank,

    Ik weer van mezelf dat ik heel onzeker ben, inmiddels 40 jaar en vier relaties verder.
    Het lijkt erop dat ik steeds de verkeerde keuzes maak met mannen.
    Nu een partner die alles negatief ziet En een zoon heeft die alles mag. En mijn kinderen en dieren zijn maar lastig.
    Nu heb ik al twee jaar een relarie met deze man en woon nu een week bij hem met mijn kinderen.
    Ik hou ontzettend veel van hem hoor en is vaak erg lief maar tovert om in een draak, doet echt heel lelijk tegen me en neerbuigend. Hij mag altijd uit alleen, maar als ik weg wil dan ben ik ergens op uit volgens zijn zeggen.
    Mijn gevoel zegt ik wil blijven maar mijn verstand zegt rennen zo hard mogelijk.
    Ik kan hem niet veranderen al zou ik hek zo graag willen helpen maar dat laat hij niet toe.
    Ik zak steeds verder in mijn onzekerheid en hebben vaak bonje thuis en nu ook waar de kinderen Bij zijn. Zo was ik nooit altijd ergens waar de kinderen niet waren sprak ik hem aan. Hij niet hij valt me aan waar ze bij zijn en voel me dan zo ontzettend klein zeg dan ook dat hij totaal geen respect voor mij toont als ouder maar ik zie dat verkeerd zegt ie.

    Weet het echt allemaal niet meer, ben mezelf echt helemaal kwijt

  • Beste Anoniem,

    Wederzijds respect en gelijkwaardigheid zijn wel de basis van een gezonde relatie
    Kijk eens naar deze elementen van een goede relatie en bepaal voor jezelf wat je hebt, wat je mist en wat je echt nodig hebt:
    https://www.newstart.nl/blog/heb-ik-een-gezonde-relatie-of-relatieproblemen/

    Je hebt niets te winnen door jezelf te verliezen :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Dit artikel heeft me toch het zetje gegeven.
    ik ben 15 jaar en word gepest.
    ik kwam op een nieuwe school, waar het in het begin echt heel leuk was.
    tot mensen raar tegen me gingen doen.
    het worden er steeds meer en ik heb ook een paar ruzies gehad.
    nu heb ik nog meer problemen.
    mijn stiefzus heeft me al gewaarschuwd dat het geen leuke school was en dat was het inderdaad.
    ik ben altijd het meisje dat door veel mensen word uitgekotst.
    ze moeten me altijd hebben en ik begrijp niet goed waarom.
    thuis heb ik ook heel veel meegemaakt.
    mishandeling, op straat gezet.
    ik heb het er sociaal met mensen heel moeilijk mee.
    ik denk altijd dat mensen wat tegen me hebben of over me praten

    maar wat ik al zei dit artikel heeft me echt geholpen.

    ik volg me gevoel en ik ga naar een nieuwe school waar waarschijnlijk niemand me kent en ik een nieuwe start kan maken.

  • Beste frank,

    Hier ook een dillema.
    Sinds vier jaar werkloos te zijn geweest heb ik sinds kort weer een baan bij de gemeente gevonden. Blij en trots omdat ik gekozen ben uit 3oo sollicitanten.
    Noorden des lands liggen de banen al helemaal niet voor t oprapen.
    Toch kreeg ik na t gesprek een heel apart onderbuik gevoel,iets waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Ik moet toch blij zijn? Nu aantal weken verder voelt het nog steeds niet goed.
    Ben niet blij of happy en t geeft niet echt voldoening.ook merk ik van hun kant dat ze hogere verwachtingen hadden dan hoe ik werk.
    Nu ben ik er in die 4 jaar dat ik thuis was erachter gekomen dat mijn passie en talenten liggen in de wereld van interieur,styling en vormgeving.ook ben ik daar een opleiding in begonnen.helemaal mijn ding! Diep in mijn hart weet ik dat dat mijn ding is…het creatieve maar het punt is vindt er maar eens een baan in. Ik werk bij de gemeente om mijn interieur opleiding te kunnen betalen maar het voelt niet goed. Toch zal er brood op de planken moeten komen,gezin met drie kids. Iemand tips?

  • Beste Elva,

    In elk werkgebied is wel een baan te vinden, er zijn immers ook andere mensen die het al het doen zijn.

    Je kunt dit als een overgangsperiode zien, waarin je investeert in je opleiding om er later iets mee te doen,
    terwijl je dan langzaam je oude werk afbouwt.

    Hier zijn 7 mythen over je droombaan (een aantal vermeld je in je reactie):
    https://www.newstart.nl/blog/7-mythen-over-je-ideale-baan/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Thanx!

  • anomiem schreef:

    Beste frank

    Als eerste wat een goed artikel,maar toch blijft het lastig om naar je gevoel
    Te luisteren .
    Ik ben verliefd geworden op een man die al een relatie heeft .
    Nu twijfelt hij heel erg aan zijn relatie maar wil er toch voor gaan .
    Terwijl m’n gevoel zegt het komt goed ooit worden wij samen gebracht.
    Maar geef ik hierdoor me zelf niet teveel hoop ?
    Om me daar op te blijven focussen ?

    Groetjes

  • Beste anoniem,

    Dat kan alleen jijzelf bepalen, maar stel jezelf eens deze vraag:
    Waarom hoop je op een relatie met iemand die al een relatie heeft en daarvoor
    wil gaan, terwijl hij twijfelt of hij met jou samen wil zijn?

    Ben je niet meer waard dan dat?
    Ben je het niet waard om met iemand samen te zijn
    die niet twijfelt dàt hij met jou samen wil zijn?

    Dat is uiteraard ook een vraag die alleen jijzelf kunt beantwoorden…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anneke schreef:

    Twijfels waar ik niet mee om kan ..
    Ik heb sinds een dikke 2 jaar een relatie met een man. De eerste date was fantastisch en duurde 7 uur. De maanden nadien was het oik super. Ik straalde helemaal! Hij woonde samen met zijn broer. Ik wou hem meer zien en hij mij ook. Maar hij wou niet dat zijn broer altijd alleen was ( die had nochtans veel vrienden). Een 9tal maanden verliep het héél goed totdat ik van de ene op de andere dag ineens twijels begon te krijgen. Ik voelde me heel lastig en ongelukkig door de twijfels. We zijn toen 2 weken uit elkaar gegaan en nadien toch terug samen gekomen. Nadien ging het weer heel goed. We zijn in mijn app gaan samenwonen en na eenhalf jaar keken we rond voor een huisje. Maar toen kwam ik er achter dat hij met een ander meisje had afgesproken.( mijn vriend is nochtans een hele brave en soms te braaf voor mij, dus ik schrok hier heel hard van) hij zei dat hij jaloers was op een vriendschapsrelatie die ik al sinds mijn 18 jaar heb met iemand op het internet maar die ik nog nooit ontmoet heb en ook nooit zal ontmoeten. Ik ben er altijd open over geweest. Hij zei dat hij met dat meisje alleen maar iets gaan drinken is… maar achter de waarheid zal ik nooit achter komen. Ik was er niet goed van maar hij ook niet. Een huisje zag ik niet direct zitten, dus kocht hij een app voor zichzelf om te kunnen gznieten van de meeneembaarheid van registratierechten. Hij wou zijn app verhuren, maar er was een addertje onder het gras want hij was verplicht om er te gaan wonen.. weer een tegenslag! Nadien verloor hij ook zijn job! Een rollercoaster van miserie en verdriet … nadien zijnwe op reis geweest en dat was wel fijn. De maand na de reis zat ik op een roze wolk en kon ik eindelijk zeggen : ik ben dolgelukkig! En dat zal ik niet snel zeggen!! Twee maanden later kwamen de twijfels terug!!! Zie ik hem wel graag? Is hij de man van mijn leven?,…. ik sta op een kruispunt en ik weetniet welke richting ik uit moet. Raak ik ooit van dat kruispunt?? Ook financieel heb ik veel tegemoetkomingen gedaan. Hij betaalde mee op het app van zijn broer ook al woonde hij bij mij en betaalde hij enkel mee met de boodschappen. Ondertussen woont hij al een jaar bij mij en is het huurapp met zijn broer opgezegd en heeft hij nog steeds niets betaald. Hij heeft nu al wel terug een job, maar nu heeft hijeen eigen app dus ook een eigen lening. Ook al wonen we toch nog grotendeels bij mij, krijg ik nog niets. Er zijn al vele gesprekken over geweest … ik voel dat ik in alles op de tweede plaats kom en dat ik hem moet onderhouden en dat ik weinig plezier beleef. Hoe krijg ik alles terug op de juiste lijn met veel plezier en evenwicht? Ik twijfel aan hem en toh wil ik dat de relatie lukt!! Ik zou ook graag kinderen hebben, ben ook net 30 jaar geworden. Maar ik kan niet aan kinderen beginnen als er twijfels zin, want dat is geen goed plan. Bedankt voor de eventuele reacties

  • Beste Anneke,

    Bepaal eerst voor jezelf hoe je relatie ervoor staat en wat nu echt belangrijk voor je is:
    https://www.newstart.nl/blog/heb-ik-een-gezonde-relatie-of-relatieproblemen/

    In dit artikel zitten veel uitdagingen die je opnoemt. Je hebt altijd twee mensen nodig om het evenwicht
    in een relatie (terug) te vinden, maar begin eerst met jezelf en wat jij belangrijk vindt.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi frank,

    Ik vraag me af hoe het kon dat ik bij het begin van mijn relatie na 3 weken een rotgevoel kreeg en het eigenlijk niet weg vaat. Ik weet dat mijn gevoel voor haar gewoon goed is want op sommige momenten zeg ik tegen mezelf je zit te veel in je hoofd daardoor voel je niks en denk je dat het niet goed zit en het duurt even voordat ik het door heb. Als ik hey eenmaal door heb voel ik weer heel veel voor mijn vriendin. Maar op een of andere manier veranderd dit soms door bepaalde gedachten die niet waar zijn. Alleen vraag ik me soms af omdat ze niet verdwijnen en toch wer teug komen wat ik nu moet doen is het wel echt een angst en zit het met het gevoel wel goed of houd ik mezelf voor de gek.

  • Als ik dan in een negatieve spiraal zit dan denk ik ik moet het uitmaken. Maar dan zegt weer iets tegen mij het is je angst die opspeeld het heeft niks met je vriendin te maken maar ik vraag me dan af of dit mijn gevoel is of mijn verstnad. En als ik in een opwaartse spiraal zit twijfel ik niet en ben ik blij dat ik het nog niet heb opgegeven maar op een of andere manier kan ik die opwaartse positiviteit nooit lang vast houden of het faalangst is of iets dergelijks gewoon de angst dat het fout gaat. Alles wat fout kan gaan in een relatie ben ik bang voor. Bijvoorbeeld de angst dat ik vreemd ga of dat ikooit iemand anders leuker zal gaan vinden of bang dat ik door verkeerde motieven im deze relatie zit. Ik snap het niet ik was helemaal verliefd maar dat ging snel weg waarom weet ik niet. Ik denk angst omdat er ook momenten in de relatie zijn waar ik echt denk ja dit is het toch wel maar hoelang houdt ik dat vol.

  • Regine schreef:

    We komen vaak in al onze zwakheid en is iedereen soms angstig en onzeker. De boodschap die zo belangrijk is, overtuigd door wijsheid, is dat het een leugen is dat de mens op zijn gevoel” af moet gaan. Gevoel is onderhevig aan emoties en invloeden van anderen”. Dus hetgeen wat we als leiding” gaan zien is het meest onbetrouwbaar. Hoe heb je op basis van je gevoel je beslissingen en je doelen, wensen van je hart dichterbij zien komen?
    Door twijfel en angst en leugenachtige influisteringen ( en je eigen onzekerheden) komen we niet daar waar echte LIEFDE is. Als je je laat leiden door Liefde, onder leiding – de kracht van de Geest, want uw geloof moest niet op menselijke wijsheid steunen, maar op de kracht van God.

    En ook ik geloofde nooit, ook ik dacht het alleen te kunnen, ook ik wilde mijn vrijheid behouden, en ook ik wilde niet zo een christen zijn, ook ik vond die stap moeilijk over te geven, aan iets wat groter en beter en betrouwbaarder was en is dan mijn eigen ik.. Wij zijn zo beïnvloedbaar hoe sterk we denken we zijn. Is het een grote genade de Liefde Gods toe te laten. Het negeren het uitstellen, en toch.. Heb ik altijd geloofd, kijk maar eens naar het mooie in de natuur, het rollen van de donder, de kracht van de zee. Zou een mensenhand of bing bang of evolutie theorie of van beestje aapje tot mens theorie dit alles hebben gecreëerd. Mens, lief mens word wakker! En maak je keuze, nu het nog kan !

  • Insecure schreef:

    Hoi Frank,

    Ik ben na tien jaar achter dat ik om de verkeerde reden in deze relatie zit.
    Namelijk om hem gelukkig te maken, ik begin mezelf steeds meer weg te cijferen.
    Drie jaar geleden was er al een moment gekomen dat ik weg wilde gaan, ook heb ik
    twee mooie kinderen met hem, maar hij liet mij niet gaan. Hij wist ook zo mooi te vertel-
    men dat het wel anders kan en met mooie woorden wist hij een prachtig schilderij te maken.
    Nu drie jaar verder alles is nog hetzelfde. En ik begin steeds meer mijn onafhankelijkheid te
    verliezen. Ik wil die stap zetten, maar de angst is er gewoon dat ik weer in de val raak door zijn
    manipulatie.
    Hoe kan ik mezelf hier tegen beschermen?

  • Beste Insecure,

    Jezelf wegcijferen en afhankelijk maken van (de goedkeuring van) anderen,
    is iets, wat meestal niet beperkt is door slechts 1 relatie.
    Als dit gebeurt, gebeurt het meestal (in verschillende) gradaties
    in meerdere relaties (partner, familie,vrienden enz.)

    Dus het belangrijkste inzicht is dat dit iets is in jezelf en ook jij alleen het kan oplossen.
    Dit is de beste vorm van zelfbescherming, aangezien een persoon die dicht bij zichzelf blijft en zich
    onafhankelijk opstelt minder snel de uitdaging heeft die jij beschrijft.

    Voor een ieder die iets doet, is er een ander die het toelaat…

    Mijn beste advies is om te beginnen bij de basis:
    Dichter bij jezelf blijven in je relaties met anderen.
    De e-cursus Betere Relaties gaat je hierbij helpen.
    Daarin wordt uitgebreid beschreven hoe je omgaat met afhankelijkheid, conflicten en manipulatie.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank,

    U zegt zulke ware dingen. vooral dat stuk kiezen voor jezelf is niet egoïstisch. wow dat moet ik wel heel vaak aan mijzelf vertellen. je schrijft ergens dat mensen vaak verbergen wat ze echt willen. ik zou er een oscar oor moeten krijgen ik ben er een meester in. want ik doe eigenlijk altijd wat anderen willen/ verwachten van mij. zonder in verdere details te gaan. als ik echt voor mezelf zou kiezen zou ik willen scheiden en een nieuw leven opbouwen. maar dan komt die irritante innerlijke stem weer: en de kinderen dan? waarom is voor jezelf kiezen toch zo moeilijk als je weet dat anderen gekwetst gaan worden?

  • Beste D,

    Voor jezelf kiezen is juist zo moeilijk omdat je geen anderen wilt kwetsen…

    De vraag is: is voor jezelf kiezen egoïstisch of getuigt het van gezond zelfrespect?
    Kun je anderen wel gelukkig maken als je zelf ongelukkig bent?
    En waar ligt de balans tussen voor jezelf kiezen en rekening houden met anderen?

    Deze artikelen gaan dieper in op die vragen:
    https://www.newstart.nl/blog/ben-je-egoistisch-als-je-voor-jezelf-kiest/
    https://www.newstart.nl/blog/kies-voor-jezelf-en-help-zo-anderen/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • dank u voor uw reactie.
    u heeft gelijk ik zal naar de artikelen gaan kijken. ik had ook veel aan het artikel over onzekerheid.. dat lijkt namelijk heel erg op mijn situatie.
    dank u wel je hebt veel aan deze website

  • met tranen in mijn ogen het artikel “help jezelf en help zo anderen”gelezen.. alsof dat over mij gaat. daar komt bij dat ik ook nog introvert persoon ben dus alles vak opkrop en dat maakt het dubbel op. maar het probleem is ook dat ik wel weet wat ik wil ik kan het alleen (nog) niet bereiken. en dat maakt het lastig.

  • Ik merk steeds en steeds meer dat ik niet meer weet wat ik voel en dat ik over alles ga nadenken in plaats van erbij te gaan voelen. Ik kom uit een familie met een ziek zusje en ik ben eigenlijk bijna 10 jaar (sinds mijn 11e denk ik) bezig met het schetsen van een perfect beeld van mezelf, zodat in ieder geval mijn ouders geen zorgen over mij hoeven te maken, dat alles met mij in ieder geval goed gaat. Mijn zusje heeft een erg zeldzame ziekte. Omdat de doktoren hier niks voor haar konden betekenen is mijn moeder samen met mijn zusje voor 7 jaar naar het buitenland gegaan om doktoren te zoeken. Nu zijn ze wel al een aantal jaar terug in Nederland. Mijn zusje is nog niet helemaal genezen, maar het belemmert haar niet meer in het dagelijks functioneren. Wat goed is.
    Nu merk ik dat ik zo diep zit in mijn perfecte beeld (naar familie, maar ook naar vrienden) dat ik niet meer weet wie ikzelf ben, wat ik wil.
    Ik heb nu drie keer meegemaakt dat wanneer iemand vroeg naar hoe ik me VOEL, dat ik in huilen uitbarstte. Je schreef hierboven: “Als je blokkeert, dan kan het zijn dat je teveel in je hoofd zit, dat je bezig bent met je gedachten. Soms helpt het door je hand op je buik te leggen, een paar keer diep adem te halen en dan te wachten tot er een bepaald gevoel naar boven komt.” Wanneer ik dit doe, moet ik ook alleen maar huilen. Ik weet niet zo goed waarom, ik kan het niet relateren.
    Ik wil naar mijn gevoel kunnen luisteren, maar ik weet niet zo goed WAT ik voel en of het uberhaupt gevoelens zijn of dat het gewoon mijn gedachtes zijn. Het frustreert me.

  • anoniem schreef:

    Hallo Frank,

    Wat een herkenbare verhalen komen hier voor bij nav boventaand artikel.

    Mijn vriendin en heb vijf maanden verkering, en de eerste 4-5 weken was het gevoel bij mij prima, maar daarna is er plaats voor twijfel gekomen en hebben wij het samen veel over gehad.
    Ik voelde mij steeds kleiner en kleiner en zag veel dingen somber, en niet alleen over de relatie, maar eigenlijks met alles, het was in de periode van december en heb in deze maanden vaak last van soort winterdepressie.
    Ik moet wel zeggen dat ik best over heel veel dingen pieker en soms ook door mijn omgeving het gevoel van druk krijg, waardoor ik niet mijn gevoel of verstand liet spreken.

    In mijn relatie heb ik echt wel momenten gevoeld dat ik alleen door het aankijken naar
    mijn partner, ik echt zo’n warm gevoel kreeg dat ik mijn emotie moeilijk kon verbergen.
    En dat vond ik heel erg fijn. maar ik ben ook wel perfectionistisch, mss miet helemaal het juiste woord, maar ik wil hier mee zeggen dat als ik dat gevoel niet heb wat ik zojuist beschreef, dat ik daar over ga nadenken, en dan denk of voel dit zit niet goed.

    Ik hoop dat het een beetje duidelijk word, en mss kun je mij wat handvaten meegeven.

    Mvg Anoniem

  • Noeaname schreef:

    weet wie je niet bent.!.

  • nietmij schreef:

    Luisteren naar je gevoel? Dat doe ik al jaren niet meer. Waarom zou ik? Die ander is toch altijd zo belangrijk. We leven in een gek land waar iedereen elkaar haat.

  • Hoi Frank,

    Wellicht dat u me kunt helpen. Ik sta op het punt een belangrijke keuze te maken en ik weet niet meer wat mijn gevoel/verstand zegt door het vele nadenken.
    Ik ben iemand die alles vanuit alle kanten bekijkt, waardoor ik soms het overzicht verlies.
    Mijn dilemma is als volgt:
    Ik kan binnenkort de kans krijgen om drie maanden in het buitenland stage te lopen in het onderwijs. Ik reis heel graag en wil graag veel van de wereld zien. Dit heb ik dan tot nu toe ook regelmatig gedaan met familie.
    Er zijn echter een aantal zaken die me tegenhouden bij het maken van de keuze. Ik heb een relatie van 2 jaar en ik woon nog thuis. Hier val ik altijd op terug. Dit stukje zal ik daar heel erg missen.
    Ik heb een fobie voor overgeven, dus als ik het eten niet vertrouw dan eet ik niet. Ik kan daar echter ook zelf koken, maar dit zal niet altijd lukken.
    Aan de ene kant lijkt me dit een unieke kans, iets waardoor ik een stuk zelfstandiger word en iets wat goed zal zijn voor mijn ontwikkeling. Ook lijkt het me heel erg leuk om te reizen naar dit land en daar verschillende avonturen aan te gaan.
    Aan de andere kant staan de bovengenoemde onderdelen in de weg en twijfel ik aan mezelf. Ik weet namelijk niet of ik hier sterk genoeg voor ben.

    Natuurlijk kent u me niet, dus is het erg moeilijk om hierop te reageren. Hopelijk kunt u me wat tips meegeven waardoor ik weer wat realistischer ga denken.

    Met vriendelijke groet,
    Ano

  • Beste Ano,

    Wat je wilt is duidelijk.
    Wat je mist ook, maar dit is slechts tijdelijk.
    Waar we bang voor zijn, staat altijd tussen ons en wat we werkelijk willen.
    Alleen kun je dit nooit helemaal ‘wegdenken’, je kunt alleen de stap maken
    en later zien dat het allemaal wel meevalt :)

    Het lijkt erop dat de voordelen veel groter zijn dat de nadelen.
    Als je dan toch je verstand wilt gebruiken in het maken van een keuze,
    gebruik het dan op een constructieve manier:

    Dit artikel geeft je meer inzicht om de essentie van je keuze beter te doorgronden:
    https://www.newstart.nl/blog/de-juiste-keuze-maken-in-10-minuten/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    hoi frank

    wellicht dat u mijn gevoel een beetje kan uitleggen. ik weet niet zo goed wat ik op het moment met deze situatie aan moet ik heb een vriend we gaan nu al 7 jaar samen is van alles gebeurt slechte maar ook hele goeie dingen we zijn al heel jong plots ouders geworden en hij is 2 jaar jonger als ik ik ben nu 25 hij is 23 we hebben een zoontje van 4 hij heeft dan ook altijd een beetje gefeest en gedaan wat hij wou maar ik ben nu op een punt dat ik zoiets heb van ik moet kiezen men gevoel zegt ja maar men verstand zegt nee omdat me kleine er nu tussen zit ook loopt hij nu bij amerant en kentron ik heb best veel meegemaakt en altijd gedacht dat er meer was wat hem bezig hielt hij is nu ook onder een psygoloog enzo ik weet niet of er echt iets is maar ben er wel bang voor hij wist nooit iets te vertellen van vroeger en dat baarde me zorgen ik wil hem dan ook steunen als vrienden op dit moment men gevoel zegt nog steeds na al die jaren van spanning en beloftes die hij nooit na kwam dat mijn hart van hem houd en dat wij later samen oud worden mensen in mijn omgeving snappen me niet maar ik weet het niet meer zo goed hoe nu verder ik zou wel willen maar ben op dit moment bang dat men hard weer een klap krijgt als het niet gaat zoals ik zou willen

    met vriendelijke groet ,

    anoniem

  • Beste Anoniem,

    Je gevoel kan ik niet uitleggen – en jij ook niet.
    Je gevoel is er gewoon en het mag er ook zijn.
    Gevoel hoeft dus niet uitgelegd te worden, maar alleen erkend en gevold te worden.

    De werkelijke utidaging is dat we twijfelen tussen gevoel én verstand.
    Dit artikel geeft je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/van-verstand-naar-gevoel-gebruik-je-intuitie/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Hoi Frank,

    Mijn ex-vriend en ik zijn 3 maanden geleden uit elkaar gegaan na een relatie van ruim 2 jaar. Hij is al 5 jaar in mijn leven. Zijn reden was om op deze manier niet meer door te gaan.
    Zelf heb ik problemen gehad waardoor ik vaak mezelf niet was en niet lekker in mijn vel zat.

    Sindsdien heb ik niks meer van me laten horen en hem met rust gelaten. Maar omdat hij ook niks meer laat horen heb ik het gevoel dat hij naar zijn verstand luistert. Hij wilde wel altijd verder, maar niet op de manier zoals het ging.. Ook heeft hij het momenteel erg druk met zijn werk, waardoor het lijkt alsof hij ervoor vlucht/het probeert te onderdrukken. Terwijl ik het gevoel altijd heb gehad dat hij er wel voor wilde gaan (toekomstplannen). We hebben altijd een echte klik gehad. Ten slotte heb ik laatst een berichtje gestuurd om nog een keer wat te praten wanneer hij terug is uit het buitenland. Dit is over een paar weken. Zou graag opnieuw willen beginnen samen, al geeft hij ons slechts een laatste kans om te zien dat het wel anders kan..

    Hopelijk heeft u advies over hoe ik dit het beste aan kan pakken.

    Mvg,
    Anoniem

  • Beste Anoniem,

    Ik zou in het gesprek dat jullie houden als hij terugkomt uit het buitenland,
    twee dingen doen:

    1. Goed luisteren naar hem om er precies achter te komen wat hij wil. (wat jij wil is duidelijk)
    2. Duidelijk de vraag stellen: Wat is ervoor nodig om samen de draad weer op te pakken
    en verder te kunnen gaan? (wat moet ik daarvoor doen?)

    Of jullie verder kunnen gaan, hangt dus vooral van hem af als ik je goed begrijp, dus met name
    die tweede vraag vertelt je of die kans er inzit en wat er voor nodig is om dat te laten gebeuren :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Ik ben het er niet mee eens, ik heb ook jaren het gevecht gehad tussen gevoel en verstand. Hield zielsveel van een man. 9 jaar een relatie mee gehad, maar hij heeft me diep gekwetst meerdere malen. En dan heb je de vraag stoppen of doorgaan? Gevoel zegt nee.. want je houd nog steeds van hem en wilt hem niet kwijt ondanks dat hij je gekwetst heeft. Je verstand zegt dat je er mee moet stoppen. Heb naar mijn gevoel geluisterd en ben er voor gegaan. Met als resultaat wéér gekwetst te worden. Nu heb ik naar mijn verstand geluisterd en er een punt achter gezet. Natuurlijk veel verdriet gehad en het was moeilijk, maar voel me nu stukken beter en heb nu wel een lieve man. Dus is niet altijd waar.

  • Hey frank,

    Ik ben net 18 en al bijna 3 jaar gelukkig met mijn vriend. Hij geeft mij t gevoel dat ik er toe doe en bij hem kan ik gewoon mezelf zijn. Ik hou zielsveel van hem en weet zeker dat ik niet zonder hem kan. Ik heb nooit zoveel liefde voor iemand gevoeld. Hij is de ware voor mij snap je wat ik bedoel? Klinkt misschien raar om dat van iemand met zo’n leeftijd te horen maar toch is het zo.

    Nu is er een probleem. Mijn vriend heeft onlangs verteld dat hij twijfelt. Over een hoop. Hij heeft veel stress door oa school en werk en daardoor gaat hij aan alles twijfelen. Ook aan onze relatie dus. Hij heeft binding angst en verlatinngsangst en weet niet welke de grootste is. Hij zegt dat hij me op het moment meer als vriend ziet dan als echte vriendin snap je? Ook appt hij nu met een ander meiske dat hij kent via een spelletje. Ik ben bang dat hij iets in haar ziet. Hij maakt flirterige grapjes tegen haar wat hij wel bij meer meiden doet, noemt haar schoonheid enzo en hij heeft in het begin van onze relatie met 2 andere meiden gezoend wat ik hem vergeven heb. Toen ik m daar huilend over aansprak moest hij zelf de tranen wegpinken en zei toen me nooit kwijt te willen. En nu twijfelt hij aan de relatie. Heb ik dan niet goed mijn best gedaan? Ben ik dan niet lief genoeg geweest? Heb ik dan niet genoeg tijd aan hem besteed of juist teveel dat ie er gek van wordt? Hij wil nu de rust om na te denken wat het moet worden tussen ons. Of ik z’n vriendin ben of gewoon een vriend. Want voor mij zal hij altijd meer blijven dan een vriend. We spreken elkaar nu nog wel enzo en ben heel afgelopen weekend daar geweest. Maar t is nu toch iets anders omdat hij zo twijfelt. En dan ben ik zo bang m te verliezen. De keuze ligt niet bij mij helaas maar bij hem. Ik kan alleen niet tegen die onzekerheid. Hoe groot schat je de kans dat ik m kwijt raak of dat t goed komt? En wat zou ik kunnen doen om z’n twijfels weg te nemen aangezien hij oa bang is dat ik m wil veranderen of m van z’n vrijheid wil beroven. Kep m namelijk al duidelijk gemaakt dat ik dat nooit zal doen en hoeveel hij voor me betekent enzo. Wat kan ik nogmeer doen om m te laten weten wat hij voor me is zodat ie bij me blijft? Help me alsjeblieft. Ik bem echat ten einde raad. Kep het gevoel dat mn wereld op t punt staat volledig en voor altijd in te storten.

    Fox

  • Beste Fox,

    Ook al zou ik je kunnen helpen, dan nog kan dat nooit helemaal, want deze beslissing ligt vooral bij je vriend.

    “En nu twijfelt hij aan de relatie. Heb ik dan niet goed mijn best gedaan? Ben ik dan niet lief genoeg geweest? Heb ik dan niet genoeg tijd aan hem besteed of juist teveel dat ie er gek van wordt?”
    Dat laatste kan ik niet bepalen, maar je hebt zeker je best gedaan, dit ligt niet aan jou.

    “Hoe groot schat je de kans dat ik m kwijt raak of dat t goed komt?”
    Dat is onmogelijk te zeggen. Ik zou wel zeggen: Je houdt overduidelijk van hem, dus doe er alles aan om het duidelijk te maken dat hij jou nooit hoeft te verliezen. Meer dan dat kun je niet doen.
    Voor 50% is het zijn beslissing en we kunnen hem helaas niet verplichten die keuze te maken.

    “En wat zou ik kunnen doen om z’n twijfels weg te nemen aangezien hij oa bang is dat ik m wil veranderen of m van z’n vrijheid wil beroven. Kep m namelijk al duidelijk gemaakt dat ik dat nooit zal doen en hoeveel hij voor me betekent enzo. Wat kan ik nogmeer doen om m te laten weten wat hij voor me is zodat ie bij me blijft?

    Je hebt al alles gedaan wat je kunt. Misschien – maar dat is echt iets wat je zelf moet bepalen – kun je hem vragen wat hij zou missen als jullie uit elkaar zouden gaan. Zou hij spijt hebben en degene die zo van hem houdt en er altijd voor hem was, missen? Soms, als mensen vooraf inzien wat ze in de toekomst gaan missen, maken ze een andere keuze, omdat ze zich weer realiseren wat ze eigelijk hebben.

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank, allereerst mijn complimenten voor het artikel. Het leest gemakkelijk en het negeren van het gevoel leidt alleen maar tot ongelukkig zijn. Ik bevind mij in een enorme tweestrijd en ben heel benieuwd naar jouw advies in de volgende situatie.

    Al twaalf jaar moet ik vechten om omgang te krijgen met mijn dochter, maar ik heb te maken met een moeder die mij de omgang niet gunt. De “strijd” die ik heb geleverd, heeft veel geld en vooral negatieve energie gekost. Inmiddels heb ik mijn dochter bijna een jaar niet kunnen zien en nu ben ik op het punt gekomen de situatie zoals die nu is te accepteren.

    Alles in mij zegt dat het goed is om een nieuwe start te maken in een nieuwe omgeving. Het idee om een nieuwe woonplaats op te zoeken voelt goed, maar tegelijkertijd voelt het ook alsof ik mijn dochter in de steek laat want zij heeft niet meer de mogelijkheid om spontaan op de fiets even langs te komen. Ik ben ook bang voor de boodschap die mijn dochter gaat meekrijgen want die boodschap zal zijn “zie je wel, nu gaat Papa zelfs verhuizen want hij is toch niet in jou geïnteresseerd”. Dit is een aanname, maar daar heb ik dan ook alle redenen voor.

    Ik vind het een onmogelijke situatie. Als ik voor mij zelf kies ga ik weg, maar het voelt alsof ik mijn dochter achter laat. Kun jij mij hierbij helpen?

  • Beste Frank,

    Ik kan me voorstellen dat dit een moeilijke situatie is.

    Mijn suggestie (bepaal altijd of je er iets mee kunt):

    Als je al 12 jaar vecht, kan ik me voorstellen dat je er klaar mee bent om de situatie te accepteren zoals deze is en dat het goed voelt een nieuwe start te maken. Volg dat goede gevoel!

    Dat je je dochter in de steek laat is natuurlijk niet zo. Je hebt er alles aan gedaan om voor haar te vechten. Ze kan misschien niet meer spontaan even langskomen, maar dat kan ze kennelijk nu ook al niet (je hebt haar al een jaar niet meer gezien). Dus hierin (even langskomen) verandert er niet zo veel. Dan zou ik dan ook niet in overweging meenemen.

    De boodschap (waarschijnlijk van je ex) dat papa niet in haar is geïntereseerd: je weet wel beter en als je dochter je goed kent, weer zij dat ook. Je hebt helaas geen invloed op de boodschap die je ex doorgeeft, dus ook dit zou ik niet in overweging nemen, je hebt er immers geen enkele controle over.

    Ik neem aan dat je een auto hebt, dus als het weer mogelijk is om contact met je dochter te hebben, dan kun je dat zó regelen.
    Laat je dochter weten (voor zover je dat al niet hebt gedaan) dat je van haar houdt, dat je er altijd zult zijn als ze je nodig heeft en leg uit waarom je graag van omgeving wilt veranderen. Dit is geen keuze tussen jezelf en je dochter, dit een slechts keuze vóór jezelf. Je laat je dochter alleen achter als je niet meer (emotioneel of fysiek) bereikbaar bent, maar ik vermoed dat dit nooit het geval zal zijn. Als laatste: je dochter heeft er ook niets aan als jij blijft doen wat niet goed voor je voelt :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,
    Jouw artikel over gevoel en verstand is fijn om te lezen, dankje!
    Heb sinds een paar maanden een nieuwe vriend. Tijdens de gevoelsmatig momenten hebben we het geweldig fijn, de hemel!, maar steed achteraf (verstand) zet hij de rem er extreem op. Met woorden: “Wil geen verkeerde indruk maken, wil je niet kwetsen..Komt te dichtbij..Liever vrienden blijven. Ik heb nu een fijn (vrij) leven. Zelfbescherming vanwege verleden.. ” e.d. uitspraken. Hoewel we het qua gevoel en lichaamstaal geweldig hebben samen, blokkeerd hij telkens als hij áchteraf over de situatie heeft nagedacht.. en deelt mij dit dan mede. Hoewel de aantrekkingskracht van beiden uitgaat, maakt het me toch onzeker. Is dit wat ik wil? Je afschermen is een soort weerstand, verzet, maar het isoleert helaas mij ook emotioneel. Dan maakt hij van mij de buitenstaander die niet in zijn leven past. En dat klopt voor mijn gevoel niet. Hoe moet ik hier mee omgaan? Het is zo ambivalent. Gevoel versus verstand? Of angst en projectie uit verleden op mij? Ik merk dat het me raakt en ook afremt, maar hij wil er ook niet over praten.. Lastig.. heel jammer..

  • Beste Malou,

    Natuurlijk is dit angst, projectie uit zijn verleden en zelfbescherming.
    Het probleem is dat jij dit niet – en zeker niet in je eentje – kunt oplossen.
    Hooguit met veel geduld en tijd kan er iets veranderen, maar je kunt je wellicht wel afvragen:
    Als dit zo krampachtig gaat, wil ik er dan wel mee doorgaan?

    Vertrouwen en intimiteit (lichamelijk en emotioneel) is wel de basis van een gezonde relatie
    en er zijn altijd twee mensen nodig om dit in een relatie te laten groeien.
    Daarnaast: alles wat niet uitgesproken of opgelost wordt, blijft terugkomen in de toekomst.

    Veel wijsheid en succes!
    Frank

  • Beste Frank,

    Bedankt voor je reactie.. doet me goed.
    Ik denk dat ik nog in de onkenningsfase zit wegens de mooie momenten..
    Verstand zegt ook stoppen, maar mijn gevoel wijgert dit!
    Ingewikkelt als verstand en gevoel een conflikt hebben..

    succes met je site!

  • Dag Frank,
    Ook ik zit met een dilemma. Ik heb gesolliciteerd voor 2 jobs die me allebei wel aanspreken, maar ik twijfel nog. De ene baan is in het toerisme, reizen organiseren. Dit is de richting die ik voor ogen had om uit te gaan. Ik heb interieurvormgeving gestudeerd en na een moeilijke periode op het werk, beslist om ze op te zeggen. Ik ben iemand die graag werkt, en veel afwisseling nodig heeft, met de mogelijkheid om creatief te zijn. Ook is het een pluspunt als ik toch ergens de wereld wat beter kan maken door hetgene wat ik doe:)
    Maar reizen en ze organiseren is echt wel mijn ding, ook de mensen die in deze sector werken hun persoonlijkheid past bij mij.
    Ik ben dus erg enthousiast over deze baan, en maandag weet ik of ik daar mag beginnen.
    Ondertussen heb ik ook grote kans op een andere baan.
    De sector is iets uniek: indoor pretparken over gans de wereld. Het is ook een erg gevarieerde job, internationaal, maar mijn gevoel gaat meer uit naar de richting van het toerisme.
    Momenteel volg ik ook avondlessen reisleider/gids, en ik voel aan dat dit me echt interesseert, dat dit de richting is die ik uit wil gaan met mijn leven.
    Het probleem is dat, indien ik niet mag beginnen in het reisbureau, ik maandag moet laten weten of ik nog interesse heb in de andere baan. De kans is heel erg groot dat ik daar mag beginnen, ze zijn erg geinteresseerd in mij.
    Maar daar twijfel ik nu juist over. Het is een leuke sector, met doorgroeimogelijkheden. Die ook internationaal zit, en in de entertainment industrie, dus ergens is er zeker een link met het toerisme.
    Maar ik ben bang dat als ik daar zou beginnen, ik vrees dat ik het toerisme zal missen.
    Aan de andere kant zijn er heel erg weinig jobs te vinden in het toerisme, heb ik er ook geen diploma in, dus vrees ik spijt te hebben van de job niet te aanvaarden, omdat het ook een mooie kans is met eventueel mooie toekomstperspectieven.

    Het is moeilijk, ik hoop de job te hebben in het reisbureau zodat ik niet hoef te twijfelen, maar indien niet zou ik ergens ook zot zijn om dan niet de andere job te aanvaarden.
    Bedankt voor je raad!
    Groeten!

  • Beste Mel,

    Mijn suggesties:

    1. Kies altijd voor je gevoel.
    2. Kies altijd eerst het beste, als dat niet lukt kunt je daarna nog altijd verder gaan met de tweede keuze.
    3. Als timing moeilijk is, vraag dan een dag/paar dagen uitstel. Dat is niet veel en de meeste werkgevers geven je wel die ruimte.

    Je kunt ook nog even ‘controleren’ wat nu echt je passie is, alhoewel dat eigenlijk in jouw geval wel duidelijk is :)
    Het volgende artikel geeft je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/in-je-passie-ligt-je-kracht/

    Veel succes, zet ‘m op!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Dag Frank,
    Erg bedankt voor je reactie!
    Ik voel inderdaad sterk aan dat als ik niet mag beginnen in het reisbureau, ik toch best blijf doorzoeken naar een job in het toerisme. Daar ligt idd echt mijn passie.
    De andere job is in een leuke sector, maar de jobinhoud is niet volledig mijn ding.
    Ik zou altijd blijven verder zoeken naar iets in de toeristische sector, en het zou jammer zijn om toch een job te aanvaarden als ik weet dat ik nooit tevreden zal zijn daar.
    Ik heb dus beslist om die andere job zowieso niet te aanvaarden, en te blijven verder zoeken indien het niks wordt in het reisbureau. Want nu is een periode dat ik daar tijd voor heb.
    Nu maar hopen dat ik daar mag beginnen, dan heb ik gepiekerd voor niks;)
    Het is wel een eye opener natuurlijk, dat de richting die ik uit moet nu heel duidelijk is. Dat is het positieve eraan.
    Nogmaals erg bedankt voor je raad en super artikels.
    Vele groeten en succes verder,
    Mel

  • Beste Mel,

    Fijn dat te horen en graag gedaan :)

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo Frank,

    Ik zit met de basisvraag “waar komt gevoel vandaan … hoe wordt het gevormd”. Immers ooit kwamen we “blanco” op de wereld en gaandeweg beleven we allemaal ervaringen zowel bewust als onbewust die we netjes opslaan. Een ervaring op zich is in principe altijd leuk, maar het resultaat kan tegenvallen. Dit zie ik dan als conditioneringen.
    Uiteindelijk zullen we hierop proberen terug te vallen wanneer we weer een keuze willen/moeten maken. Dit is immers ons referentiekader of zoals ik het dan zie … het gevoel.

    Dat betekent dus ook dat je een product bent van je eigen historie/ervaringen. In dat geval kan dat ook heel beperkend/verkrampend werken. Ik zou dus bij beslissingen een zekere onbevangheid prefeleren … Als het ware terug naar de kindtijd. Je eerdere ervaringen kunnen je helpen bij de nieuwe ervaring.

    Wat is jouw idee hierbij?

  • Beste Frank,

    Teveel verantwoording kan je gevoelens bllokkeren, vooral als een ongevoelige omgeving je op je verantwoording wijst, vaak mensen die het zelf niet zo nauw nemen, inconsequent dus. Als authist/einzelganger vaak verweten niet te passen in een groep, terwijl het eigenlijk andersom is. Authisten kunnen zich prima alleen vermaken en ook anderen maar hebben een hekel aan kuddedieren die alleen zjjn een stoornis vinden.
    Je ziel niet verliezen kan alleen wanneer je gevoelens voor verstand plaatst, eenzaamheid begint waar we onze ziel inleveren,

    nog een fijne avond,

    adri.

  • Frank, ik begrijp jouw redenering, maar zie de emotie meer als resultaat van een conditionering (een eerder opgeslagen ervaring met bijbehorend resultaat).
    Bij de emotie boosheid kun je je bijvoorbeeld afvragen waarom wordt ik boos? Wat voor diepliggende conditionering ligt hieronder … en is die dan (nog) wel echt waar?

    Niet iedereen wordt immers boos in een gelijksoortige situatie.

    Mooi als dat kan worden herkent en nog mooier als het kan worden hersteld.

    Voor intuïtie las ik recent nog de volgende definitie: Iets weten wat je logischerwijs niet kunt weten

  • Beste Adri,

    “Je ziel niet verliezen kan alleen wanneer je gevoelens voor verstand plaatst, eenzaamheid begint waar we onze ziel inleveren.”

    Heel mooi geformuleerd!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Harry,

    Inderdaad, emotie is meer een gevolg van conditionering dan een gevoel dat is.
    Een gevoel heeft ook wel met conditionering te maken, maar minder.
    Alles wat we hebben evaren, nemen we mee in ons gevoel en onze emoties :)

    Achter elke emotie ligt een overtuiging en overtuiging is altijd het resultaat van conditionering.
    Aangezien iedereen andere overtuigingen heeft, ervaart iedereen ook andere emoties in een bepaalde situatie :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank,

    Dag Frank,

    Ik herken me heel erg in het verhaal van deze persoon.
    Momenteel (na slechts een paar maanden) zit ik heel erg te piekeren over mijn relatie. Heb ik wel de goede keus gemaakt, houd ik wel van hem. Ik heb dit een keer eerder meegemaakt en ben er toen al na een paar weken mee gestopt omdat ik zo ongelukkig van het piekeren werd.
    Als ik bij mijn vriend ben, voel ik dat het goed is. Ik voel me op mijn gemak, tot hem aangetrokken en heb het leuk. Ben ik thuis, dan denk ik steeds: mis ik hem wel? Houd ik mezelf voor de gek?
    Mijn gevoel zegt: op deze manier moet je er mee stoppen maar mijn verstand zegt: volhouden; er zit misschien een blokkade in je gevoel.

    Wat moet ik doen?
    Mijn karakter is wel dat ik keuzes maken moeilijk vind overigens.

    Groeten

  • Beste Maud,

    Alles wat we overanalyseren, maakt ongelukkig.
    Dat geldt helemaal voor je gevoel.

    Het verstand maakt alles heel complex. Het gevoel is meestal veel eenvoudiger: het voelt NU goed, of het voelt NU niet goed.
    Het gevoel kun je alleen op dit moment bepalen. Het verstand probeert echter ook de toekomst en verleden mee te nemen.
    Dus laat het verstand wat los en ga terug naar je gevoel.

    “Als ik bij mijn vriend ben, voel ik dat het goed is. Ik voel me op mijn gemak, tot hem aangetrokken en heb het leuk.”
    Prima, dat is je gevoel en dat voelt goed. Dus niets aanveranderen, maar gewoon accepteren dat het fijn voelt.

    “Ben ik thuis, dan denk ik steeds: mis ik hem wel? Houd ik mezelf voor de gek?”
    Door te gaan analyseren, onderdruk je je gevoel.” Probeer dit zo veel mogelijk te vermijden.

    “Mijn gevoel zegt: op deze manier moet je er mee stoppen maar mijn verstand zegt: volhouden; er zit misschien een blokkade in je gevoel.”
    Het is andersom: het gevoel voelt goed, maar het verstand creëert het probleem. Daardoor denk je dat je gevoel zegt dat je moet stoppen.
    Maar waar je eigenlijk mee wilt stoppen is de twijfel (en die zit in je verstand, niet in je gevoel).

    Er zit dus geen blokkade in je gevoel, maar in je verstand.
    Dus…luister meer naar je gevoel :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank,

    Dank voor je reactie. Waardevol!

    Ik vind het heel moeilijk om beide te scheiden.

    Het probleem is nu dat mijn gevoel soort weg is als ik zijn nabijheid niet ervaar. Dus op basis daarvan denk ik dan dat het niet waar kan zijn. Het moet toch ook goed voelen, als ik niet bij hem ben? Beeld ik me dan wat in? Of wil ik dit graag voelen?

    Nogmaals bedankt voor de reactie.

    Groeten

  • Beste Maud,

    Graag gedaan :)

    “Het moet toch ook goed voelen, als ik niet bij hem ben?”

    Misschien is dat juist het punt: dat je gaat analyseren als je niet bij hem bent en dan niet/minder in je gevoel zit en meer in je verstand.
    En er dan/daardoor een probleem onstaat dat er niet is als je bij hem bent…

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Phoebe schreef:

    Goed en herkenbaar artikel! Heb ik toch een vraag over.
    Is je gevoel/intuïtie ook betrouwbaar bij hevige verliefdheid?
    Dit is al zo’n maand of vier zeer heftig het geval bij mij, het is wederzijds echter het gaat zeer moeizaam. (Heeft een rede) Mijn ego/verstand roept steeds dat ik het los moet laten en probeert door piekeren het gevoel ter vergeefs te beïnvloeden. Inmiddels ben ik ook klaar met moeite ervoor doen. Echter, mijn gevoel trekt zich hier niks van aan en houdt op een of andere manier vol dat dit de juiste persoon is voor mij en dat het wel goed komt. (Ik heb tot voorheen nooit geloofd in ware liefde..)

    Het liefst wil ik trouwens helemaal niet meer nadenken en bezig zijn met dit gedoe haha.

    Maar goed het is voor mij wat verwarrend en vooral eng om helemaal op mn gevoel te vertrouwen aangezien de realiteit anders is op dit moment.

    Wat is uw mening en advies? (Hoop niet dat mn verhaal erg verwarrend is..)

  • Hallo!
    Ik had met mezelf afgesproken dat ik meer naar mn gevoel moest luisteren en minder ging piekeren en nadenken en dat hielp. Het ging een tijd heel erg goed, ik kwam een meisje tegen waarvan mijn gevoel zij dat ik haar echt leuk vind. Ik twijfelde omdat mijn eerdere relaties niet goed gingen, maar mijn gevoel bij haar was veel beter en voelde me voor het eerst echt aangetrokken tot iemand.
    Nu ben ik bang dat ik weer ga blokkeren omdat ik niet weet wat ik moet doen. Zij vind mij ook leuk en we voelde allebei hetzelfde, alleen nu maak ik me weer druk om vanalles. Ze zegt ook tegen me dat het haar niet uitmaakt hoe ik doe omdat ze wilt dat ik hoe dan ook gelukkig ben, dat had ik nog nooit van iemand gehoord. Ik denk dat ik mijn gevoel niet vertrouw omdat ik in het verleden altijd afgewezen ben (wat nu niet helemaal het geval is). Ze heeft wel een vriend waar ze eigenlijk nog maar weinig voor voelt en ze focust me op mij. Het probleem is dat ik altijd ineens heel anders ga doen als ik iemand leuk vind, terwijl ik haar daarvoor ook gewoon zag en toen ik naar mn gevoel luisterde klopte alles gewoon. Ik durf het eigenlijk niet te geloven, omdat ze iemand is die mij niet wil veranderen, en alles wat ze zegt raakt me echt. Ik ga haar zaterdag weer zien en hoop dat ik weer in contact kom met mijn gevoel en dat ik vanuit daar mn beslissing kan maken, maar ik ben bang dat mn hoofd in de weg zit (verstand dus).

    Ik hoop op een reactie, groetjes Lara

  • Beste Phoebe,

    Dat is een goede vraag.
    Verliefdheid is natuurlijk een gevoel.
    Echter, soms slaat verliefdheid door in afhankelijkheid (alleen met die persoon kan ik gelukkig zijn).
    Dan komt het verstand ook naar boven en die voelt angst (stel dat de ander afscheid neemt.)
    Dus verliefdheid (dit is slechts mijn mening, niet per se de waarheid) is vaak een combinatie van gevoel en verstand.

    Lees het volgende artikel om te ‘controleren’ of je relatie een goede basis heeft.
    Als dat zo is, dan zou ik gewoon genieten van dit mooie gevoel van verliefdheid :)
    https://www.newstart.nl/blog/heb-ik-een-gezonde-relatie-of-relatieproblemen/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Lara,

    “Ik had met mezelf afgesproken dat ik meer naar mn gevoel moest luisteren en minder ging piekeren en nadenken en dat hielp. Het ging een tijd heel erg goed.”
    Mooi zo, als het goed gaat, blijf er dan mee doorgaan :)

    “Ik denk dat ik mijn gevoel niet vertrouw omdat ik in het verleden altijd afgewezen ben.”
    Als je je gevoel niet vertrouwt, gaat je verstand in de piekerstand.

    Dit artikel helpt je om dat vertrouwen weer terug te krijgen:
    https://www.newstart.nl/blog/hoe-krijg-je-weer-vertrouwen-in-een-relatie/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Phoebe schreef:

    Bedankt voor het antwoord, heb ik veel aan aangezien ik het beter ga snappen.
    Ik denk dat het beter is om het los te laten en niks te verwachten. Echter daar gaat mn gevoel niet mee akkoord wat mij in de war raakt.
    En er is ergens een stemmetje die zegt dat het goed komt… (hij is op dit moment qua communicatie even ‘gesloten’ aangezien hij veel stress heeft ivm problemen)

    Kort samengevat zit ik enorm in gevecht met mezelf en ik ben dat een beetje beu.
    Wat te doen?

  • Beste Phoebe,

    Als je denkt (dus je verstand) dat het beter is het los te laten,
    maar het stemmetje (van je gevoel) zegt dat het goed gaat komen,
    dan zijn gevoel en verstand niet in balans.

    Misschien is het dan beter om jezelf nog wat meer tijd te gunnen.
    De deadline (ik moet nu de knoop doorhakken) zorgt immmers ook voor extra spanning.

    Als je jezelf meer tijd gunt, dan vermindert je het gevecht met jezelf (het gevecht tussen verstand en gevoel),
    en neemt de spanning af. Daarna komt er vanzelf wel meer informatie (verstand) of gevoel bovendrijven dat je een duidelijker idee geeft wat de beste beslissing voor je is. Als je niet kunt kiezen, is even niet kiezen vaak de beste oplossing :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoe waar. Ik zou bijna zeggen, amen, amen.
    Ik heb onvoorwaardelijk moeten kiezen voor mezelf en op alle levensgebieden de verantwoordelijkheid moeten nemen voor mijn gevoel, mijn intuïtie en verstand en daarmee een groot existentieel verlies geleden.

    Ik ben opgegroeid zonder enige vorm van contact en heb een geschiedenis vol angst en onveiligheid. Niemand nam me echter serieus en ik klopte tevergeefs aan bij hulpverleners, psychotherapeuteen psychiaters. Door altijd zelf na te denken en onvoorwaardelijke vriendschap met mezelf te sluiten ben ik bijna aan het einde van mijn reis naar het Nu.

    Ik ben bang voor de reactie van de ander, heel bang, wanneer ik grenzen stel. Ik word nog banger wanneer de ander mijn grenzen heeft overschreden,ik daar iets van zeg en de ander me hierin weer negeert. Meestal keert de boosheid van de ander zich tegen mij. Ik kan het niet zo goed uitleggen,maar de ander beantwoordt mijn grens met de zijne/hare er tegen over te zetten. Mijn ervaring is dat als ik grenzen stel, er een (groot) conflict ontstaat met de ander. Meestal bukte ik, maar nu niet meer. Ik neem een andere houding aan en kom voor me zelf op, maar soms beneemt die angst mij de adem.

    Misschien kun je hier iets over zeggen, vriendelijke groet, Joke

  • Beste Joke,

    “Door altijd zelf na te denken en onvoorwaardelijke vriendschap met mezelf te sluiten ben ik bijna aan het einde van mijn reis naar het Nu.”
    Dat klint heel goed – gefeliciteerd!

    De kernangst in het stellen van grenzen is dat je de ander teleurstelt of boos maakt – en ze je dan niet meer oké vinden en afscheid nemen.
    Dus het is de angst voor het eindigen van de relatie – en het gevoel dat je dan niet de moeite waard bent.
    Wel, als je een relatie alleen maar in stand kunt houden door jezelf voorbij te lopen,
    dan is het geen relatie die gezond is. En als je jezelf echt de moeite waard vindt, laat je dat minder afhangen van het oordeel van een ander :)

    Het volgende artikel geeft je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/grenzen-aangeven-in-relaties/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Judith schreef:

    Hoi Frank
    Heel interessant artikel, ik zoek wat af op internet om duidelijkheid te krijgen over mijn twijfel.
    Ik heb 11 jaar een relatie, op dit moment twijfel ik enorm. Dit heb ik al vaker gehad een periode twijfel en dan gaat het wel weer een tijd goed en dan komt het weer terug. Ik wil graag leuke dingen doen met vriendinnen, sporten en daar moet ik steeds voor vechten omdat te doen, in het begin ging ik vaker niet omdat hij het niet leuk vindt, tegenwoordig die ik dat wel. hij laat me wel gaan maar het voelt nooit van harte. Hij wilt het liefst alles samen doen. Stappen wilt hij niet en ik wel af en toe. Zijn inleving is wat moeizaam. Ik vindt dat ik deze dingen mis in mijn relatie en zou dat graag anders zien. Anderzijds weer ik dat hij heel veel van mij houdt, mij geen kwaad doet, niet lui is en hij te vertrouwen is. Voor een kind zou hij denk ik wel een leuke papa zijn wat hij graag zou willen. Ik ook maar weet niet of ik het aandurf. Ik wil zo graag eens van het getwijfel af en een goede keuze kunnen maken
    Gevoelens zijn denk ik wisselend, het vertrouwen voelt goed, mijn keuzes voelen wat belemmerd

  • Beste Judith,

    Wel, de basis (vertrouwen en liefde) is er, dus dat is heel mooi :)

    Natuurlijk wil je ook je eigen gang kunnen gaan en een leven hebbe buiten de relatie.
    Het is een illusie dat je altijd alles samen moet doen in een relatie.
    Ik vermoed dat je vriend een bepaalde angst heeft als je buiten hem om je eigen ding wilt doen.
    Dus is het zaak om goed uit te zoeken waar hij nu precies bang voor is.
    Leunt hij te veel op je en is hij bang dat je anderen ontmoet en hem dan niet/minder nodig hebt?

    Ik zou dit proberen boven water te halen (door een combinatie van doorvragen en begrip tonen),
    want zoalang dit speelt, creëer het spanning in jullie relatie.

    Daarnaast zal er altijd wel af en toe wat twijfel zijn (het hoofd twijfelt wat af), maar als naast vertrouwen en liefde er ook nog ruimte is om jezelf te kunnen zijn, dan is de basis heel gezond :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Bedankt voor de fijne reactie!
    We hebben het wel over gehad met moeite. Het komt er aan uit dat hij jaloers, bang dat er iemand aan me zit, maar ook jaloers in de dingen die ik doe, waarom wel met andere en niet met mij. Of aandacht.
    Dit is al jaren zo en blijft moeizaam.
    En hierdoor stoot ik hem steeds meer van af

  • Anoniem schreef:

    Beste Frank,
    Wat een mooi artikel.
    Ik heb wel een vraag. Je hart en verstand moet toch in balans zijn?
    Ik zit erg te twijfelen voor het wel of geen 3e kindje gaan.. Te veel angst om het niet aan te kunnen (met name de drukte en absoluut niet financieel) ik heb een goede en leuke maar drukke baan.
    Ik wil nu ik dichtbij mezelf ben aan het voelen in mijn hart dat ik het graag wil. Dit is een dilemma van 4 jaar. Ik ben moe van het geen keuze kunnen maken. Bovendien moet ik zsm de knoop doorhakken ivm mijn leeftijd. Wat adviseer je? Want mijn verstand zegt keihard nee :(
    En ben ik bang later spijt te gaan krijgen dat ik t niet gedaan heb
    Bedankt voor je reactie alvast.

  • Beste Anoniem,

    Ja, idealiter zijn hart en verstand in balans.
    Maar wat te doen als ze dat niet zijn?
    Kies je dan voor je hart of voor je verstand? Die keuze kun je alleen zelf maken…

    Het verstand zegt: te druk, ik krijg later spijt als ik het niet doe (merk op dat deze twee tegenovergesteld zijn).
    Het gevoel zegt: ik wil het graag.

    Als je beloning (dat wat je graag wil) groot genoeg is, dan is de prijs die je ervoor betaald (minder tijd) minder belangrijk.

    Ik zou wel in je overweging meenemen:
    a) wat betekent het voor jou persoonlijke balans als je het (nog) drukker krijgt? Eerst jezelf in balans, dan je buitenwereld.
    b) Waarom wil je precies een derde kindje? Is dat toch iets van het verstand (bv wat ik nu heb, is nog niet compleet) of echt 100% je gevoel?

    Wat je ook kiest, ik wens je veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • sharon schreef:

    Heel mooi geschreven. Het blijft verwarrend gevoel en verstand ik zit ook met me gevoel. Onze relatie wil maar niet meer lukken we hebben continu discussies overal om kunnen niks van elkaar hebben. Ik twijfel ook heel erg aan onze relatie of ik dit nog wil ik kan hem niet de liefde geven die hij wil het lukt me niet ik denk wel van geef hem een kus of een knuffel maar iets houd me tegen . Ik irriteer me ook aan alles v hem en als hij aan me zit vind ik het niet meer zo prettig. Ik sluit me daardoor ook heel erg van hem af .We hebben een zoontje samen van 19 maanden en dat maakt het ook lastiger om een keuze te maken. Kunt u mij misschien tips geven.

  • Beste Sharon,

    Lees je reactie eens terug en vertel me waarom je nog samen met hem bent? Ergens moet er toch een reden zijn dat jullie samen zijn? Vraag jezelf af: “wat moet er veranderen voordat ik weer liefde kan voelen?” Of: “wat moet hij doen voordat ik me weer open kan stellen?” Als je dat weet, Weet je ook wat je kunt veranderen. Als er niets is wat hij kan doen, dan is het misschien beter om een punt achter te zetten. Maar ik zou eerst in jezelf uitvinden waarom je gevoel precies is verandert in de afgelopen tijd en hoe je dit weer kunt terugveranderen :)

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Heel herkenbaar dat getwijfel. Kom ik in al mijn relaties tegen dus denk inmiddels wel dat het iets is wat ik moet oplossen maar wat dat dan precies is….ik ben heel blij met mijn vriend, maar hij is vrij stil en zit soms een beetje in zijn eigen wereld, wat mij dan onzeker maakt. Op dat soort momenten ga ik altijd denken dat het geen zin heeft om bij elkaar te blijven want het kwetst mij als hij zo stil is, maar ik wil hem ook niet kwijt, maar hem veranderen zal ook niet lukken. Nu ben ik al snel onzeker als mensen stil zijn, dan betrek ik dit eigenlijk altijd op mezelf, bang dat de ander me niet meer leuk vindt, dat is een naar gevoel dus wellicht is het dan gewoon “makkelijker” om te gaan twijfelen aan de ander, die minder leuk te gaan vinden en op die manier misschien een beetje het gevoel te hebben de controle terug te pakken. Ik denk dat mijn verwachtingen soms wat hoog zijn, ik het moeilijk vind om de ander te laten zijn wie hij is en dan heb ik nog een hele lading bagage van vroeger bij me waarin ik nooit gehoord werd door de mensen die voor mij belangrijk waren (ouders). Dus het is ook nog eens een zere plek. En als ik me dan onzeker ben ga ik ook focussen op wat er ontbreekt en niet meer op wat er wel is, wat ook genoeg is. Op een gegeven moment krijg ik dan toch het idee dat mijn twijfel mijn echte gevoel is. Terwijl op de momenten dat ik me wel zelfverzekerder voel ik eigenlijk nooit twijfel, maar ook niet zo’n last heb van de momenten dat mijn vriend wat meer in zichzelf gekeerd is. Verder heb ik volgens mij ook nog eens hele verkeerde ideeën over hoe een goede relatie eruit moet zien, zoals in de film, altijd gezellig kletsen aan tafel en als je samen thuis bent, in de weekenden altijd leuke dingen doen. Zomaar in stilte samen thuis met eigen bezigheden bezig zijn vind ik maar gek, terwijl ik het tegelijkertijd ook juist weer knap vind als mensen dat kunnen, want dan moet je je wel heel erg op je gemak voelen bij elkaar. Het ratelt dus lekker door in mijn hoofd.
    Geen idee waar te beginnen, hoe kom je erachter wat het dan is in jezelf dat je moet oplossen?

  • Beste Ilse,

    Doe je daarachter komt? Lees je eigen verhaal terug: er staan veel treffende observaties in en ik heb de indruk dan ook dat je precies weet waar de schoen wringt.

    Vraag jezelf bij elk verband/elke conclusie af: klopt dit wel?

    Bijvoorbeeld:
    ” hij is vrij stil en zit soms een beetje in zijn eigen wereld, wat mij dan onzeker maakt. Op dat soort momenten ga ik altijd denken dat het geen zin heeft om bij elkaar te blijven want het kwetst mij als hij zo stil”

    Waarom maakt zijn stile jou onzeker en kwetst het je? Hoogstwaarschijnlijk zegt die stilte helemaal niets over jou.
    In jouw overtuiging betekent stilte bijvoorbeeld afstand, koudheid of desinteresse. In zijn beleving betekent het bijvoorbeeld dat hij zich op zijn gemakt voelt.

    “Nu ben ik al snel onzeker als mensen stil zijn”
    Dat is de werkelijke uitdaging.

    Stilte ’triggert’ je onzekerheid, dus het is zaak om te werken aan die onzekerheid. Daar zou ik mee beginnen.
    Lees bijvoorbeeld dit artikel of volg de cursus die onderaan dat artikel staat.
    https://www.newstart.nl/blog/wat-anderen-van-je-denken-gaat-je-niets-aan/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank,

    Dank voor je reactie. Als je het zo zegt is het inderdaad wel duidelijk. :-)

    Werk aan de winkel dus. Ik heb me inmiddels ingeschreven voor de cursus, ben heel benieuwd. Ik weet niet of ik het tempo ga bijhouden want zit nog in een proces van herstellen van een bijna burn-out, dus moet een beetje schipperen met mijn tijd om voldoende rust te nemen, maar ik volg hem gewoon op mijn eigen tempo.

    Met vriendelijke groet,
    Ilse

  • Beste Ilse,

    Je eigen tempo is altijd het beste, persoonlijke groei heeft geen deadline…
    Met elke stap en elk inzicht groei je weer vooruit :)

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Prachtig artikel! Wat blijft het toch moeilijk het verschil te voelen/ervaren tussen verstand en gevoel. Ik ben 5 jaar samen met een hele lieve man en we hebben het heel fijn samen. Echter speelt er bij mij erg veel waardoor we nu even in een pauze van onze relatie zitten. Ik ben erg onzeker, mijn gedachten nemen het vaak over van gevoel. Er is veel gebeurd waardoor ik altijd in angst leef dat mensen uiteindelijk allemaal toch wel weg gaan. Angst en onzekerheid heeft zijn scheuren in onze relatie gebracht. Ik wil het liefste 24/7 in contact staan met mijn vriend. Onze levens zijn anders; ik werk, hij studeert.. Mijn vriendinnen wonen vrijwel allemaal samen, zijn vrienden allemaal nog vrijgezel. Hij besteedt graag ook tijd met zijn vrienden, ik vind het moeilijk een leven te leiden maast onze relatie. Ik weet dat de manier van onze relatie leiden nu niet goed is en dat er dingen moeten veranderen. Sinds 4 weken heb ik een knoop in mijn maag, is dit het allemaal wel? Sindsdien spelen er iedere minuut vd dsg vragen in mijn hoofd: is hij de ware? Kan ik oud met hem worden? Deze vragen hebben mij zo in de war gebracht. Als hij er niet is mis ik hem, als we samen zijn voel ik mij zo dijn, maar die vragen nemen de overhand.. Ik weet niet meer wat te doen. Ik weet niet eens of al die vragen kan lagen rusten om samen weer verder te gaan.. En dat terwijl ik er niet aan moet denken dat het ooit uit gaat en ik zonder hem verder moet…

    Groetjes,
    Lilly

  • Beste Lilly,

    Voor je het weet maak je zo jezelf ‘gek’ – dus stop jezelf al die vragen te stellen – voor nu.
    Later, als je wat meer in je gevoel zit, kun je ze altijd nog stellen, maar nu brengen ze je uit balans.

    Ik vermoed dat al die vragen opborrelen uit één en dezelfde kern: verlatingsangst (wat zich uit in bovenmatige controle)
    Dus onderzoek die kern! Anders verandert er weinig..

    Het volgende artikel geeft je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/wees-niet-bang-voor-verlatingsangst/

    Vel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Beste Frank,

    Ik heb het gevoel al een tijd met mezelf in de knoop te zitten, wie ben ik en wat wil ik nu eigenlijk in mijn leven? Ik ben vrij onzeker en heb altijd angst voor dingen die eventueel kunnen gaan gebeuren. Heb bijna 6 jaar een relatie en sinds een aantal weken zit er een knoop in mijn maag: is dit het allemaal wel? We zijn nog jong, 25, dus vrienden en uitgaan is er nog steeds. We wonen ook nog niet samen en studeren allebei. Hij is erg sociaal, is graag met vrienden en heeft een druk leven. Ik heb moeite met dingen voor mezelf te doen en vind het lastig een sociaal leven te hebben. Soms ben ik bang dat dit betekent dat hij mij niet balengeijk genoeg vindt. Ik ben me kapot aan het analyseren en ben bang dat tekenen van nu leiden tot onvrede in de toekomst. Ben ik wel belangrijk genoeg voor hem? Hij is lief, zorgzaam, luistert naar mij en heeft al het geduld en begrip met al mijn mankementen en angsten. Als laatste vindt gij het heel moeilijk om initiatief te nemen om samen leuke dingen te gaan doen. Dit vind ik heel moeilijk, wil hij dan niet graag bij me zijn? Als we samen blijven en ooit in de sleur komen van een huwelijk, is hij dan in staat hier voor te werken of trek ik de kar dan alleen?
    Als hij 1 keer niet snel antwoord op een sms oid, ga ik al twijfelen aan zijn liefde voor mij en de toekomst van onze relatie. Ik weet niet wat ik moet doen en hoe ik van deze knoop in mijn maag af kom.

    Groetjes,
    Anoniem

  • Beste Anoniem,

    De kern van het verhaal is (zoals ik het lees) deze:
    a) “Ik ben vrij onzeker”
    b) “Ben ik wel belangrijk genoeg voor hem?”

    Probeer in te zien dat a leidt tot b. De oplossing ligt niet zozeer in zijn bevestiging (dat kan nooit kwaad natuurlijk, maar is het ooit genoeg?) maar vooral in jezelf belangrijk en leuk genoeg vinden. Als jij ervan overtuigd bent dat je de leukste vriendin voor hem bent, heb je minder bevestiging nodig, want er is minder twijfel aan je eigenwaarde. Kortom, tijd voor zelfonderzoek en uitvinden wie je bent om erachter te komen dat je de moeite waard bent. Dan komt de innerlijke rust vanzelf. Een relatie speigelt altijd onze innerlijke wereld, dus begin bij de bron: jezelf.

    Deze artikelen gaat je helpen:
    https://www.newstart.nl/blog/jezelf-kennen-wie-ben-ik-nu-werkelijk/
    https://www.newstart.nl/blog/de-moeite-waard-zijn-je-verdient-het/

    Onderaan de artikelen vind je de e-cursus Blijvend Zelfvertrouwen, voor als je echt aan de slag wilt gaan :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Bedankt voor het antwoord, Frank. Heel duidelijk en hier kan ik echt iets mee. Echter, het maakt mij ook bang. Juist omdat het bovenstaande artikel zegt dat je moet luisteren naar gevoel. Als mijn gevoel een knoop in mijn maag heeft/zegt, dan voelt het toch miet goed. Betekent dat niet dat de relatie moet stoppen…

  • Beste Anoniem,

    Graag gedaan :)

    Inderdaad: je gevoel en gedachten spreken door middel van je lichaam: voel je je ontspannen en licht, dan is je gevoel goed en/of denk je aan iets positiefs.
    Voel je een knoop in je maag, dan is je gevoel slecht en/of denk je aan iets negatiefs. Dus probeer erachter te komen of je gevoel (dit voelt NU niet goed) spreekt of dat je gedachten (lees: angst voor negatieve scenario’s in de toekomst) spreken. Kortom, voelt het nu niet goed (= gevoel) – ga je piekeren (= angst = gedachten). Beiden uiten zich door die knoop in je maag. Het eerste (gevoel) zou ik volgen, het tweede (gedachten) zou ik onderzoeken.

    De ‘shortcut’ is door te bekijken of je relatie in de basis goed is. Dit artikel geeft je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/heb-ik-een-gezonde-relatie-of-relatieproblemen/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Je kan ook denken in de trend van 7 relaxte jaren en 7 enz….. kijk wat voor jou van toepassing is.

  • Beste Frank,

    Op het moment ga ik door een moeilijke tijd.
    Ik twijfel heel erg. Dit zorgt voor een hoop spanning in mn lichaam. Het gaat om het volgende:
    Na al mn diploma’s te hebben gehaald wilde ik na jaren toch mezelf uitdagen om een hbo traject ( eerste halfjaar van Hbo social work) te gaan doen. Ik heb weinig zelfvertrouwen en mede door het volgen van trainingen en opleidingen krijg ik mijn bevestiging dat ik (wel)iets kan. Nou ben ik hier vol energie mee begonnen, maar nu het einde nadert en ik twee onvoldoendes heb gehaald en deze dus voor de eindstreep moet herkansen.. Is mn energie zodanig op dat ik mezelf er nauwelijks nog toe kan zetten.
    Het probleem is dat ik van mezelf er niet mee mag kappen. Bang voor de negatieve gedachten die zullen komen. Zo van..zie je wel dat je het niet kan. En de gedachten van anderen hierover. Nee, ik moet het afmaken voor het gevoel van euforie..bevestiging en zelfvertrouwen.
    Dit betekent wel dat ik wekelijks bij de fysio ben voor mn overbelaste schouders, armen en rug. Mn werk lijdt onder de vermoeidheid en lage energie. Simpel weg aan mn herkansingen werken lukt ook nauwelijks. Ben enorm aan het uitstellen..
    Ik weet t echt niet meer waar ik goed aan doe. Ik hoop dat je een goed advies voor mij hebt.

    Gr Merel

  • Beste Merel,

    Kies altijd voor wat zelf het beste bij je past, dat is het beste advies dat ik je ooit kan geven.

    Hier twee aanvullingen:
    Vaak stoppen mensen net voordat ze succes hebben bereikt. De laatste loodjes wegen misschien het zwaarst, maar ze zorgen er ook voor dat je bij de finish komt en je doel bereikt :) Zie het in perspectief: je hebt al die moeite gedaan, nu nog even de twee herkansingen en je bent binnen!

    Van de andere kant, hier ligt ook een uitdaging:
    “Het probleem is dat ik van mezelf er niet mee mag kappen. Bang voor de negatieve gedachten die zullen komen. Zo van..zie je wel dat je het niet kan. En de gedachten van anderen hierover.”

    De gedachten over opgeven zijn veroorzaken de spanning, niet per se het opgeven zelf.
    Hier is de vraag: moet je doorzetten of loslaten? Daar is veel over te zeggen, vandaag dit artikel dat je meer inzicht geeft:
    https://www.newstart.nl/blog/moet-je-doorzetten-of-juist-loslaten/

    Kies nogmaals voor wat bij je past, dat is altijd het beste!

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank

    Zalig om dit te mogen lezen allemaal, maar ik zit met mezelf in een strijd. Ik heb een relatie van 11 jaar achter de rug waar twee prachtige dochter uit voort zijn gekomen. Nu wij zijn al 10 jaar uit elkaar en heb altijd gedacht dat ik iets miste, terwijl onze relatie wel vanzelf ging buiten dat het initiatief altijd van mezelf moest komen. Enorm getwijfeld aan mezelf of ik wel goed genoeg voor hem was. Na de breuk 10 jaar geleden heb ik verschillende relatie gehad waarvan de partner enorm veel initiatieve nam, maar niets ging nog vanzelf en ik ook slecht werd behandeld. Mijn gevoel zat ook altijd juist, het klopt niet. Toch mijn verstand zij volhouden of het was allemaal voor niets. Heb me er mezelf wel in verloren en voel me niet meer zo veilig. Ik ben dan mezelf gaan beginnen ontdekken en meer gaan feesten en mensen leren kennen. Ik sta versteld hoe oppelvlakkig de meeste wel niet zijn en nog weinig serieuse nemen. Na een lange tijd uitgaan besefte ik dat dit niet het geen is wat ik wil. Ik wil rust in mijn leven! Nu ben ik 10 maanden samen met een hele lieve man, maar hij heeft het al 6 keer uitgemaakt omdat hij twijfelt en vindt dat we niet bij elkaar passen? De reden is omdat hij denkt dat ik nog teveel wil uitgaan en met vrienden wil afspreken. Nu dat is juist niet meer wat ik wil, maar nu nooit meer buiten komen of eens met vrienden afspreken lijkt mij naar mijn gevoel niet juist. Hij zet me voor een dilemma…kieze voor hem of voor mijn vrienden. Ik wil dat zo graag combineren, maar dat kan voor hem niet. Ik voel me zo goed bij hem, maar sta niet mee achter zijn keuze. Mijn verstand zegt dat hij verkeerd is met zijn keuze, mijn gevoel zegt dat iemand je niet wil, je ook niet waard is. Is het nu verstandig om voor die reden je relatie te stoppen. We zijn juist terug van een leuke vakantie en ik ben al 10 maanden niet meer weg geweest of met vrienden afgesproken. Het lijkt me dan niet goed om alles te laten, maar ik heb wel terug rust in mijn leven. Ik heb geen ouders meer en ja nu gaan kloppen bij mijn vrienden lijk me moeilijk, daarom ik het ideaal vond mijn verhaal ook hier neer te pennen.

  • Beste Cindy,

    Dat klinkt herkenbaar.

    “Toch mijn verstand zij volhouden of het was allemaal voor niets”
    Als je op weg bent naar de verkeerde bestemming, kun je doorzetten omdat anders je reis voor niets is geweest. Je kunt ook omkeren om een betere bestemming te zoeken. Dat eerste getuigt van doorzettingsvermogen, het tweede getuigt van wijsheid :)

    “Hij zet me voor een dilemma… kiezen voor hem of voor mijn vrienden.”
    Die keuze kun je alleen maar zelf maken. Wel kun je je afvragen of je in een gezonde relatie die keuze wel zou hoeven te maken. Als een ander je accepteert zoals je bent, accepteert hij/zij ook dat je je eigen keuzes wilt maken. Een gezonde relatie is acceptatie van het feit dat je verschillend bent. Het lijkt er wel op dat jullie wensen niet zo heel ver van elkaar liggen, dus ik hoop dat jullie eruit kunnen komen :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Dank u voor de uw reactie Frank.

    Ik vind het allemaal heel wijs wat je vertelt, maar ik versta wel als je schrijft dat doorzetting een gevoel is en wijsheid u verstand gebruiken niet? En ik begrijp te lezen steeds je gevoel te volgen, maar ik ben ook zeker overtuigd dat een ongezonde relatie niet gaat werken. Ik heb hem nu 6 dagen niet gehoord van hem en nu begint hij terug te sturen. Ik probeer toch een afstand te houden nu, want ik begrijp niet waarom je iemand graag ziet zo kunt doen. Grtjs

  • Beste Frank,

    Kwam op je site door het volgende dilemma: Ben een gescheiden vader met 2 pubers van 13 en 16 jaar. Heb een lieve vriendin leren kennen waar ik nu bijna 2 jaar een relatie mee heb. Zij heeft 2 jongere kinderen van 5 en 7 jaar. Nu zijn wij al een tijd bezig om een samen te kijken naar een huis. Dit in de woonplaats van mijn vriendin 80 km van mijn kinderen vandaan. Heel veel gepiekerd wat te doen en of het niet beter is om tot de jongste 18 is apart te blijven wonen. Het gaat overigens heel goed tussen de kinderen en de (stief of life) moeder, alleen zitten mijn kinderen er niet op te wachten o om het weekend te komen vanwege werk, sporten, vrienden. Nu doet zich de situatie voor dat we een geschikt huis kunnen kopen met ruimte voor ons allen. Mijn verstand geeft aan dat ik blij zou moeten zijn en dat ik met extra moeite het contact en de relatie met mijn kinderen ook op afstand goed kan houden. Mijn gevoel is gespannen, onzeker en ik ben bang om de stap te zetten. Dit omdat ik weet dat mijn dochter meer bij mij wil zijn … en wat ik nu ga doen is tegenovergesteld. Indien ik het niet doe (het kopen van het huis) betekent dit het einde van de relatie. We zijn al maanden allerlei opties aan het overwegen (maar latten wil mijn vriendin echt niet langer, zij verhuizen kan ivm co ouderschap ook niet) Mijn gevoel zegt al een hele tijd niet doen, mijn verstand zegt “het komt wel goed als ik mij extra inspan om ze vaak te zien”. Nu het moment daar is om een definitieve beslissing te nemen twijfel ik (met name dat ik het contact niet wil verliezen) door het artikel hierboven wordt ik gesterkt om toch maar het gevoel te volgen. Als ik het huis heb gekocht en het blijkt niet te werken dan is iedereen de dupe.
    Heb jij misschien nog een andere kijk, inzicht

  • Beste Ron,

    Dat is een ‘duivels dilemma’: kiezen tussen je kinderen en je vriendin. Ik kan me voorstellen dat dit lastig is.

    “Indien ik het niet doe (het kopen van het huis) betekent dit het einde van de relatie.” Dus je wordt gedwongen om actie te nemen, terwijl dat voor jou een belangrijk nadeel heeft: je kunt minder bij je kinderen zijn. Je kunt je afvragen:

    1. Waarom het zo stellig wordt voorgesteld door je vriendin. Haar punt is begrijpelijk natuurlijk. Maar ze wil graag bij je zijn en dat kan voor haar alleen als jij verhuist en je kinderen minder ziet. Als je dat niet doet, dan wil ze niet meer bij je zijn. Dus een hele fijne relatie geeft ze op als jij er niet voor kiest je kinderen minder te zien, terwijl dat ontzettend belangrijk voor je is. Jij bent ook vader van je kinderen, dus daar zal ze begrip voor moeten hebben, net zoals jij begrip hebt voor het feit dat zij co-ouderschap heeft.

    2. Of er geen tussenoplossing is, bijvoorbeeld door tijdelijk een huis te huren en te kijken hoe het gaat. Of door een andere tijdelijke oplossing die jullie samen bedenken. Nu klinkt het nogal definitief en dat maakt een keuze een stuk moeilijker.

    Kies voor waar jij je het beste bij voelt. Als je zelf ongelukkig bent met een keuze, heeft dat zeker invloed op de relatie en wreekt zich dat op termijn. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en wens je veel sterkte en wijsheid!

    Vriendelijke groet,
    Frank

    Iedereen komt met bagage in een relatie en samen moet je zoeken naar de beste weg.

  • Carinne schreef:

    Beste Frank,
    Ik volg altijd of toch bijna altijd mijn gevoel maar momenteel weet ik niet wat mijn gevoel is.
    Ik ben een dame van 45 en 17 jaar geleden gescheiden van mijn eerste man met drie kinderen, heb daarna mijn nieuwe partner ontmoet en samen hebben we één zoon. Vorige week is er een incident geweest tss mijn huidige partner en mijn zoon vn 19, om een lang verhaal kort te maken heeft mijn man mijn zoon overroepen aan de telefoon in de auto, mijn hart brak…we waren in het stad en mijn zoon ook en ik had gezegd dat ik hem een berichtje zou sturen als we naar huis zouden gaan zodat hij dan met ons mee kon rijden.( Een paar weken ervoren had mijn zelfde zoon beloofd om mijn man te gaan halen in Leuven na een avondje kerstmarkt met werk. Diezelfde avond wou mijn zoon niet opblijven tot 23u om miijn man te gaan halen en ik had ook een afspraak dus stuurde ik hem een bericht dat mijn zoon hem vroeger wou komen halen maar niet om 23u waarop mijn man zei dat hij wel zijn plan zou trekken, en is hij gewoon uit koppigheid te voet naar huis gekomen,16km.)
    Nu weken later vrijdagnacht en heel wat alcohol later wanneer we naar de auto stappen en ik hem zeg dat ik mijn zoon moet bellen begint mijn man alles op te halen van toen (paar weken geleden van die kerstmarkt)
    Mijn man leek wel een monster, grof, en ik moest kiezen tss hem of mijn zoon…..hallo als ik moet kiezen kies ik voor mijn zoon sowieso maar die vraag alleen al. Daarna, nadat we mij zoon eindelijk toch hadden opgepikt begon mijn man weer in de auto op mijn zoon af te geven en mijn hart brak voor de tweede keer, ik zag mijn zoon zijn gezicht en wist dat het hem pijn deed. De dag nadien is mijn zoon bij ons thuis weg gegaan naar mijn ouders, hij wou mijn man niet meer zien, en nu is hij terug bij zijn papa gaan wonen. Ik heb zo hard gehuild, verdriet immens en nog geen excuses ’s ochtends gewoon een zoen of er niets is gebeurd. Heb hem dan gezegd dat dit niet kon en dat ik erg geschrokken was van hoe hij deed waarop hij zei dat hij mss wel iets te ver is gegaan maar dat ik dat ook wel eens doe…..pardon! Ik ga nooit in het publiek iemand vernederen daar kan ik niet tegen dat is not done en er zijn andere manieren om uw frustraties uit te werken zoals mss eens praten wanneer je niet dronken bent en het op een kalme manier zeggen dat je niet akkoord bent!
    Nu heb ik een heel raar gevoel, ik was de week ervoor nog gek van mijn man maar nu wil ik hem liever niet zien of horen…alleen door wat er vorige week gebeurd is! Ik weet het nu niet meer en weet nu niet wat mijn gevoel is enkel de ontgoocheling. Kan jij me mss raad geven?

    Dank u,

    Carinne

  • Beste Carinne,

    Jammer dat het zo is gelopen. Voor jouw gevoel is dit niet goed en daardoor wil je het liefst even afstand nemen. Toch, als je dit niet uitpraat met je partner (of je partner en je zoon), dan blijft dit de verhoudingen verstoren. Het is te belangrijk om dat te laten gebeuren. Dus ik zou dit normaals aankaarten, je partner het laten uitleggen en ook nogmaals uitleggen wat jij er van vindt. Hopelijk in rust en harmonie en hopelijk komen jullie drieën er dan samen uit :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Hoi Frank,

    wat een diepgang, de waarde van dit platform spat haast van het scherm, heel mooi!
    Ook ik zit met een vraagstuk…

    Mijn vrouw (we zijn 17 jaar samen, hebben kindjes van 2 en 4) is tot over dr oren verliefd geraakt op iemand anders. En heeft er ook naar gehandeld, all the way. Een maand later heeft ze het mij verteld…
    Enorme klap natuurlijk, nooit gedacht, en tot op dag van vandaag voel/vind ik dat ze op een dwaalspoor terecht is gekomen, maar het zelf niet goed inziet omdat ze op een roze wolk zit. Ik voel ook dat wij groter zijn dan dit, er niet voor te willen weglopen.

    We hebben een appartement gehuurd zodat ze in rust naar haar innerlijke antwoorden op zoek kan, om betekenis aan de situatie te kunnen geven.

    Inmiddels zijn we 2 maanden verder en is de ongewijzigde tussenstand: ze geeft aan met haar verstand 100% te vinden dat ze bij haar gezin moet zijn, voor onze relatie zou moeten vechten, maar dat haar gevoel compleet anders is. De aantrekkingskracht tussen hen beiden is zo sterk dat ze er geen weerstand aan kan bieden. Daarmee bedoel ik dat ze niet in staat is het contact af te kappen, het verlangen is te groot. De affaire gaat dus ook door. Echter spreekt ze wel uit dat ze met hem geen echte toekomst ziet.

    Waar ik benieuwd naar ben, is of het ‘ga altijd voor je gevoel advies’ in deze situatie genuanceerder ligt?
    Haar gevoel zou haar op korte termijn bij hem brengen, maar op lange termijn gaat dat verliefde gevoel toch weer over? Zou het gevoel dan achteraf niet juist een heel verradelijke raadgever kunnen blijken te zijn geweest, als ze dan voelt dat alles anders is geworden en ze toch liever bij dr gezin was gebleven?

  • Beste Emiel,

    Bedankt voor je mooie woorden :)

    Allereerst heel moedig en sterk van je dat je haar de ruimte hebt gegeven om op zoek te gaan naar haar ‘innerlijke antwoorden’ en haar hebt laten weten hierop te wachten.

    Ik kan natuurlijk niet voor een ander beslissen wat de beste weg is. De balans tussen gevoel en verstand is het beste: beide zijn belangrijk. Alleen onderdrukken veel mensen hun gevoel en vandaar dit artikelen.

    Als je 100% voor je gevoel kiest of 100% voor je verstand, dan gaat er iets fout. In extremen zit altijd spanning, in de balans zit altijd rust.

    Het is natuurlijk koffiedik kijken, want wij weten niet exact hoe een ander zich voelt, noch hoe de toekomst zich gaat ontwikkelen, maar om je vraag te beantwoorden:

    Wellicht is het goed dat ze haar gevoel een tijd volgt. Als ze nu al geen toekomst met hem ziet, dan is het hopenlijk slechts een kwestie van tijd voordat ze weer bij je terug is. Ik zou wel voor jezelf duidelijk een deadline instellen, want nu zit je in de wachtkamer en dat voelt natuurlijk ook niet fijn.

    Als je vrouw haar gevoel had onderdrukt, dan was de kans geweest dat ze erg ongelukkig was geworden en dat dit zich had gewreekt op jullie relatie. Soms is het beter om in één keer je gevoel ‘eruit te gooien’ in plaats van het jaren te laten sluimeren. Je kent zeker wel stellen die wel samenleven, maar niet meer met elkaar praten omdat ze zich beiden hebben afgesloten voor hun eigen gevoel.

    “Waar ik benieuwd naar ben, is of het ‘ga altijd voor je gevoel advies’ in deze situatie genuanceerder ligt?”
    Natuurlijk, het hele leven is genuanceerd(er) en vandaar dat ik ook niet schreef: “Ga altijd voor je gevoel.” :)

    Heel veel succes en sterkte!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank

    Kerst 2015 keek ik naar de sterren en wenste een soulmate in mannelijke vorm ….
    Februari en het wonder geschiede ….. Hij bestaat
    Een man met hart van goud bizar gevoel voor humor warm hartelijk en heel goed voor mij en mijn zonen
    Maaaaaaar daar is die maar ….doordat onze kinderen het zo geweldig fijn in hun eigen omgeving hebben zijn wij geen van beode omwille van de kinderen bereid om in 1 huis te wonen

    Met als gevolg dat ik leef in twee werelden en die leef ik half…. Erg frustrerend ondat ik van bewust aandacht geven hou ipv alles half….
    Ik werk fulltime mijn kinderen vragen ook aandacht heb ook sociaal leven dat behoorlijk op zijn gat ligt en ben helemaal bekaf
    Ik voel een enorm energie lek
    Wat nu zo een lieve man laten gaan???! Ik denk er vaak aan omdat ik zo snak naar meer tijd en energie
    We hebben verschillende vormen geprobeerd
    Ik weet niet wat ik moet
    Ik ben op deze manier niet de leuke sprankelende gezellige Wendy die bruist van energie die ik was

    Heb jij een antwoord???

  • Beste Wendy,

    Ik weet niet alle details (leeftijd van de kinderen, afstanden tussen jullie woonplaatsen etc), dus het is lastig een pasklaar antwoord te geven. Wel denk ik dat er iets moet veranderen. Je eigen energie draagt alles (je kinderen, je relatie, je baan), dus als deze te veel weglekt, dat komen al die andere dingen ook onder druk te staan. Ergens moet er een keuze gemaakt worden en aan elke keuze zitten consequenties. Houd er rekening mee dat je eigen energie zoals gezegd het allerbelangrijkste is. Je relatie is goed, dus die zou ik zeker niet beëindigen. Luister naar je gevoel: waar zou je het liefst voor willen kiezen, wetende dat alles goed zal komen? Nogmaals, aan elke keuze zit een consequentie (net zoals aan elke wens ook een nadeel zit). Je weet waarschijnlijk wat je het liefste zou willen…. Mocht je er met je gevoel niet uitkomen, dan kun je ook deze oefening gebruiken voor meer inzicht en helderheid:

    https://www.newstart.nl/blog/de-juiste-keuze-maken-in-10-minuten/

    Veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Frank zo enorm bedankt voor de tijd die jij in mijn vraag gestoken hebt….
    Ik kan er zeker wat mee
    Liefs Wendy

  • Beste Frank,

    Dit is zeker interessant. Mijn verstand zegt blijven en weggaan (bij mijn man) en mijn gevoel zegt het zelfde. Het is echt zo lastig. Ik lees in jouw tekst ook dat er wellicht wat opgelost moet worden om het gevoel (en verstand) goed te krijgen. Ik denk wel eens, als ik opstap komen er wellicht antwoorden (of juist nooit meer) en krijg ik misschien spijt. Wij zijn 16 jaar samen, twee kids van 6 en 8. Ik heb soms het gevoel dat ik mijn man niet goed ken, ik voel mij erg onzeker de laatste tijd, vooral door de relatiecrisis die we hebben gehad. Gehad, het lijkt nu allemaal weer mooi. We zijn ook in therapie geweest. Ik realiseer mij door jouw tekst dat ik nog verder moet praten met hem om het vertrouwen goed te krijgen. Ik merk dat het lang duurt, na een crisis, om weer het vertrouwen te hebben. Hij is niet vreemdgegaan overigens. Het had met ons erg te maken met afstand houden, niet zorgen voor elkaar, duivelse dialogen en ook kwetsende opmerkingen. Ik merk eigenlijk soms dat ik voel dat ik niet meer van hem houd. En soms ineens weer wel, maar ik denk dat wel dat ik mijzelf voor de gek houd. Het is zo moeilijk om bij je gevoel te komen, vooral omdat mijn gevoel steeds veranderd. Nu voel ik niets voor hem, maar dat kan ineens weer opkomen. Ik durf mijn gevoel niet toe te laten, bang om weer gekwetst te worden.

    Frank, mijn concrete vraag zou dan zijn. Hoe herstel je vertrouwen, zonder eindeloos vragen te blijven stellen? Want dat laatste put zo uit, ook voor hem. De rek is er bij ons uit.

    Dank!
    Roma

  • Aanvulling: als ik de test maak, keuze in tien minuten (heel interessant!), kom ik uit op het grootste voordeel van blijven is dat ik de kans om onze relatie te laten ontwikkelen/groeien aan ga. Het grootste nadeel als ik wegga is dat ik spijt krijg misschien. Het is wel echt goed om die test even te doen. Ik wil de relatie wel laten groeien (hij ook), ik heb alleen nog niet voldoende vertrouwen, dat houdt het groeien tegen.

  • Beste Roma,

    Er is natuurlijk nooit een garantie dat je ergens geen spijt van krijgt. Dat argument zou ik ook nooit meenemen in een keuze, want die garantie is (helaas) een illusie.

    “Ik merk dat het lang duurt, na een crisis, om weer het vertrouwen te hebben”.
    Ja, dat klopt. vertrouwen ‘komt te voet en gaat te paard’, zoals ze zeggen. Gekwetst worden heeft tijd nodig om te helen. Het belangrijkste is dat jullie er allebei aan willen werken. Dat is de allerbelangrijkste voorwaarde. Hoe herstel je vertrouwen?

    Een aantal (7) punten over vertrouwen staan in dit artikel:
    https://www.newstart.nl/blog/hoe-krijg-je-weer-vertrouwen-in-een-relatie/

    Ook al gaat het artikel uit van een nieuwe relatie, de punten gelden ook voor het verdergaan met je bestaande relatie. ‘Tel’ de punten vanaf nu (jullie nieuwe start), niet met het oog op het verleden. Als jullie beiden willen, stop er dan mee om oude pijnlijke herinneringen naar boven te halen en besluit om weer vanaf 0 te beginnen. Ergens moet er een streep onder het verleden gezet kunnen worden om een nieuwe toekomst op te kunnen bouwen :)

    Veel succes, wat je ook kiest!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Bedankt! Ik ga het lezen. Ik vind het moeilijk om te vertrouwen, met name omdat ik niet weet of mijn partner wel “open” is. Dat levert een zoektocht op wat mij teveel energie kost. Om een voorbeeld te noemen, mijn man is voyeur (zo onopvallend mogelijk). Maar ik merk en zie het en het is al eens genant geweest. Hij begrijpt dat heel erg goed en zegt mij niet te willen kwetsen. Maar ik zag het hem laatst weer doen, waar ik bij zat. Het is zo moeilijk he, hij vindt het helemaal geen punt en ik voel me er zo rot bij. Ik leg het keer op keer uit, maar hij wil het gewoon niet delen en ook niet stoppen. (het gaat ook over kijken naar vrouwen dus).

    Nou, in elk geval zal ik die tekst lezen. Bedankt!

  • Beste Roma,

    Iedereen moet natuurlijk zelf weten wat hij of zij vindt of gelooft. Toch hier mijn suggestie: mannen die naar vrouwen kijken zijn er net zoveel als vrouwen die naar mannen kijken. Het hoort bij de natuur. Natuurlijk zijn er verschillen in de manier waarop ze dit doen (meer of minder, openlijk of heimelijk), maar het feit dat een man naar een vrouw kijkt, is normaal (en andersom ook). Het probleem is wellicht dat jij vindt dat dit niet mag èn dat dit betekent dat jij minder aantrekkelijk voor je man bent (of dat je je ervoor schaamt). Het eerste is een recept voor spanning en het tweede is een recept voor onzekerheid. Je kunt niet bepalen waar een ander naar mag kijken en dit zegt ook helemaal niets over jou. Probeer dat in te zien en je vindt de weg naar ontspanning en vertrouwen weer terug. P.S. Als hij echt speciaal ergens gaat staan om speciaal naar vrouwen te kijken, dan kan ik me voorstellen dat dit vervelend is. Als hij dat niet doet, maar in zijn dagelijkse bezigheden onder andere ook naar vrouwen kijkt, dan is dat vrij normaal. Er is natuurlijk een verschil tussen normaal en compulsief :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank. Dank voor je waardevolle reactie. Kijken vind ik geen punt, dat is idd normaal, ook voor mij. Maar mijn man gluurt ongeneerd en geeft dat ook toe. Hij zegt wel dat hij dat idd niet moet doen. Hij houdt het nu voor zichzelf, praat er ook moeilijk over. Zegt zich niet bewust te zijn, maar geeft het later wel toe en zegt mij niet te willen kwetsen. Hij is er heel gesloten over, hij klapt dicht als ik er naar vraag. Het geeft mij een onaangenaam gevoel en door het gevoel hem niet te kennen.

    Groet,
    Roma

  • Anoniem schreef:

    Ik heb nu 7 jaar een relatie, het eerste halfjaar ging goed tot ik tijdens de seks in ene een herinnering aan iets seksuele kreeg en ik dicht klapte. Sindsdien staat ons seksuele leventje op een laag pitje, heb ik geen zin meer en als we het weldoen geniet ik niet. Ik ben hiervoor in therapie geweest en dit heeft zeker geholpen alleen loopt het seksueel gezien nog steeds niet.
    Ik heb sindsdien ook momenten, meerdere keren per jaar( 8x) waarop ik denk/voel help dit is t niet, werd in het begin letterlijk ziek van de spanning, zodra ik t dan uitmaakte was t gevoel meteen weg en snapte ik echt niet waarom ik t uit wilde maken, voelde me dan echt weer verliefd.
    Ook hiervoor ben ik in therapie geweest en ben r achter gekomen dat t angst was.

    Het is toen een tijdje goed gegaan maar nu komt t weer regelmatig opzetten en ik word r gek van, nerveus, kan met niets anders bezig zijn dan met die gedachten. Nu heb ik laatst met mijn partner besproken dat we nog zelf gaan proberen het seksuele gebeuren te verbeteren en anders samen in relatietherapie of seksuoloog gaan, dit gaf rust tot nu.Ik twijfel weer heel erg En weet weer niet wat ik moet. Kan m echt uitkotsen, vind alles stom aan hem.. op het onredelijk af, weer nerveus.
    Is dit weer angst, voor de toekomst dat t seksueel niet goed komt, of is t zo dat gewoon niet genoeg van m houdt. Als t t laatste is dan ga ik wel alleen verder, dat red ik wel en voelt nu ook als een bevrijding maar niet van hem maar van die gedachten.

    Mijn vriend is een hele lieve leuke gezellige man, een fijne partner om mee samen te zijn, ik ben iemand die snel twijfels, niet snel tevreden is.

    Het lijkt wel of r een patroon in zit..
    Seksueel gezien loopt t niet, ga piekeren en ga m dan steeds minder leuk vinden, als ik t dan uitspreek voelt t weer goed.
    Alleen iedere keer als mij zo voel denk ik.. maar nu is t anders, hij is t echt niet.

    Wat is jou beeld hier op en zou ik hier mee kunnen?

    Bedankt en Sorry voor het lange verhaal..

  • Beste Anoniem,

    Hoe meer je hierover nadenkt, hoe meer je gaat piekeren en hoe meer je gaat twijfelen. Dus ik zou je adviseren verder door te gaan met de therapie, want dat is de beste manier om de piekergedachten te onderzoeken (daar is de therapeut speciaal voor opgeleid) en ze daarmee langzaam los te laten.

    Als je dit alleen had kunnen oplossen, dan had je het waarschijnlijk allang gedaan, dus maak gebruik van de expertise van iemand die je hier mee kan helpen.

    Besef dat alles wat je niet in jezelf oplost, je ook weer meeneemt naar een volgende relatie…

    Als je twijfelt of dit nu aan jou ligt of dat deze relatie gewoon niet voor jou bedoeld is, stel jezelf dan de volgende vraag:

    “Als ik deze uitdaging zou kunnen oplossen (en me daar helemaal goed bij zou voelen), zou ik dan het liefst verder gaan met deze relatie? Of zou ik dan toch afscheid nemen?”

    Ik wens je heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Fatima schreef:

    Hoi Frank,

    Late reactie omdat ik me weer onrustig voel.
    Wat ik een beetje lastig vind is de opmerking over de uitdaging.. Mijn inziens: Natuurlijk zou ik met hem door willen gaan als de twijfels weg waren.. Maar dat lijkt me toch logisch of begrijp ik het verkeerd/
    Groetjes

  • Beste Fatima,

    Je reageert waarschijnlijk op een ander artikel waar je een eedere reactie onder hebt gegeven. Zo wordt het wat moeilijk om het verband van je vraag te zien. In het kort: natuurlijk is het makkelijk te kiezen als we geen twijfel meer hebben. Dat is inderdaad logsich, maar helaas niet hoe het leven werkt.

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • fatima schreef:

    Hoi Frank,

    Ik zie inderdaad dat ik niet zo handig gereageerd heb. Ik heb hier vorige keer anoniem mijn verhaal neergezet, in het stukje boven deze reactie, over de relatie van 7 jaar..
    Wie weet dat je zo gerichter een reactie kan geven.

  • Anoniem schreef:

    Beste Frank,

    Ik heb 2 maanden geleden mijn baan opgezegd, deze vond ik erg leuk, maar door wat misverstanden is het zo gelopen. De reden dat ik weg ben gegaan is dat ik angsten had. Nu kan waarschijnlijk terugkeren als er weer ruimte komt in het team. Ik heb moeite om een andere baan te zoeken omdat ik hier nog steeds erg mee zit. Iets in mij zegt dat ik moet wachten tot de (oude) baan komt, maar ik weet niet zo goed of dit mijn gevoel is of angst voor iets nieuws.

    Bedankt.

  • Beste Anoniem,

    Angst voor het onbekende is vrij normaal en komt bij elke keuze die we maken naar boven. Vraag jezelf af: “Wat zou ik doen als elke keuze succesvol zou zijn? Als ik wist dat het allemaal goed zou uitpakken? Zou ik dan teruggaan naar mijn oude baan of op zoek gaan naar iets nieuws?” Het antwoord vertelt je wat je echt wilt. Als je je oude baan leuk vond, is het prima om die weer op te pakken. Niemand zegt dat je iets nieuws moet proberen. Laat de vraag goed bezinken en dat weet je het antwoord :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Beste Frank,
    Ook gezien alle reacties is het wel duidelijk dat dit waarschijnlijk het onderwerp is wat iedereen in het dagelijks leven bezig houdt. Ik ben het absoluut met je eens al kost het me soms nog wel eens moeite om me er aan te houden. Als je beslist op basis van je gevoel zal je gedurende de rest van je leven nog wel eens tegen de lamp lopen, zoals dit bij mij gebeurd. Maar ik ben een goed mens en laat mijn benadering van problemen, levensopvatting of beoordeling van mensen niet veranderen door andere mensen. Het voordeel van handelen, beslissen en vertrouwen op gevoel is dat het veel minder frustratie opleverd. Niemand is perfect en van je eigen fouten kan je alleen maar leren. Iemand de schuld geven van negatieve gevolgen van een eigen beslissing levert slechts frustratie op. Hoe fijn is het bovendien, wanneer jouw laatste uur geslagen heeft, te kunnen zeggen dat je trouw aan jezelf bent geweest? Kortom….al ben je niet alwetend, laat je niet gekmaken. Blijf doen wat je doet en hopelijk zullen steeds meer mensen het begrijpen. Mensen zijn naar mijn mening van natura goed, maar worden veranderd door onze maatschappij en materialisme. Al kan jij dat hiermee bij 1 persoon voorkomen ben jij een held??

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Mark,

    Dat is een mooie aanvulling waar ik het alleen maar mee eens kan zijn. Fijn te horen dat je je eigen gevoel volgt. Zoals ze zeggen: “Volg je hart, want dat klopt” :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Branco schreef:

    Hallo Frank

    Mooi artikel ik heb een relatie 8 jaar nu 2 kinderen het ging begin dit jaar erg slecht ze wilde van me af omdat we uit elkaar gegroeit waren maar we hebben open gestaan voor relatie therapie en liefdes coach en we kregen weer een verbinding samen heel bijzonder doen erg lief tegen elkaar samen toekomst plannen luisteren naar elkaar doen nu ook veel samen alleen ik ben nog steeds heel onzeker en bang dat het uiteindelijk niet goed gaat maar wil haar niet kwijt en ben mezelf gaan veranderen mischien ben ik wel te lief ik krijg niet het gevoel dat we oud worden samen maar dat wil ik wel groeten Branco

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Branco,

    Heel mooi dat jullie een nieuwe start hebben gemaakt en het weer fijn hebben samen!

    Als het nu goed gaat, dan is dat prachtig en dat is het enige dat echt belangrijk is. De toekomst weet niemand en kan niemand controleren. Het is logisch dat als je gaat nadenken over de toekomst, je ‘plotseling’ allerlei angsten en bezwaren tegenkomt. Geniet van wat je nu hebt en doe je best om zo door te gaan: meer kun je niet doen en meer kun je ook niet van jezelf verwachten :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • anoniem schreef:

    Beste Frank,
    Wat in dit artikel stat is erg van belang op mijn situatie.
    Ik ben ontzettend aan het nadenken over mijn gevoel en verstand en kom er op dit moment niet uit. Ik ben 26 jaar en al 10 jaar samen met mijn vriend, ik heb een andere man ontmoet die aangeeft dat hij niet de reden wil zijn dat ik mijn relatie stop zet maar ook aangeeft mij ontzettend leuk te vinden, erg onzeker dus.
    Mijn gevoelens voor hem zijn heel sterk (verliefd) en ik ben bang om mijn relatie te beëindigen, omdat ik gewoon echt een goede relatie heb. We hebben nooit ruzie of irritaties, het enige is dat ik nieuwsgierig ben geworden naar een andere man (uiteraard door mijn leeftijd) en daar nooit serieus over had nagedacht totdat ik de man tegen kwam waar ik verliefd op ben geworden.
    Mijn verstand zegt dat ik moet blijven bij mijn vriend, maar ik ben heel bang dat ik dan altijd me af blijf vragen hoe het met de ander geweest zou zijn. Ik vind het verschrikkelijk dat ik dit gevoel heb omdat ik een ”perfecte” relatie heb, we hebben nooit ruzie, we wonen mooi, we vinden dezelfde dingen leuk en hij gaat 100% voor mij.. Ik ben echt ten einde raad en weet eigenlijk niet meer wat ik moet doen. Ik heb aangegeven bij mijn vriend dat ik twijfels heb en ben daarom eventjes weg uit ons huis, maar hij wil me niet heel lang de tijd geven om na te denken hierover. Ik hou echt van hem en ben ondertussen verliefd geworden op iemand anders waarvan ik niet eens weet of hij dat zou zijn op mij. Zal ik dit gevoel weg stoppen of niet? of vind je dat ik uit moet zoeken bij de andere man of hij verliefd op mij is? (maar ik wil hem ook niet pushen, we kennen elkaar pas kort)
    Daarnaast heb ik heb veel verdriet als ik mijn (ex)vriend spreek, want ik doe hem iets verschrikkelijks aan en ik hou echt heel veel van hem en denk ook als ik dit verdriet heb, dan kan het ook niet goed zijn om hem te verlaten, maar ik wil niet doorgaan en met de vraag blijven zitten; ‘is dit het?’.
    Wat zou jij voorstellen? bedankt voor je reactie alvast..

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Anoniem,

    Het perfecte advies bestaat helaas niet – en er is altijd een prijs te betalen voor elke keuze. Ik kan me heel goed voorstellen dat je nieuwsgierig bent naar een ervaring met een andere man. De vraag: “Is dit het?” is misschien niet de juiste. Een betere vraag zou zijn: “Ben ik gelukkig met deze relatie?” En uit alles wat je schrijft, blijkt dat je een geweldige relatie hebt. Nu ken je de andere man slechts kort en voel je heftige emoties. Besef wel dat verliefdheid meestal tijdelijk is en het gevoedt wordt door het gevoel dat je de ander NU wilt zien/hebben. Verliefdheid is een afhankelijk gevoel dat vaak tijdelijk is. Liefde daarentegen is een stabieler gevoel dat meestal blijvend is – een groot verschil. Er is geen perfecte keuze in deze. De enige vraag die overblijft is: “Ben je bereid alles op te geven om te ontdekken of er nog iets meer in zit? Ben je bereid om die 90% op te geven zonder de garantie dat je die 10% extra zult vinden?” Als je bereid bent die prijs te betalen (omdat die 90% echt niet meer voldoende is), dan is het kennelijk de goede keuze voor jou. Als je twijfelt, kun je misschien beter afwachten of dat gevoel van verliefdheid echt blijvend is. Zo ja, dan kun je er iets mee doen. Zo nee, dan weet je dat het een bevlieging was.

    Heel veel succes en wijsheid gewenst!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Hi Erik,

    Momenteel zit ik in een lastig pakket wat betreft gevoel en verstand.

    Mijn vriend en ik hebben nu een pauze in onze relatie. We geven elkaar de ruimte om na te denken over wat we willen. Als het aan hem ligt, doen we een laatste poging om de relatie te redden. Dit betekent dat ik alle gebeurtenissen uit het verleden moet vergeten.

    Mijn verstand roept al een paar dagen dat het beter is zo, maar mijn gevoel begint weer op te spelen en schreeuwt dat ik bij hem moet blijven, terwijl ook mijn vrienden aangeven dat het misschien beter is zo. Maar ik kan/ wil helemaal niet zonder hem… terwijl mijn verstand duidelijk aangeeft dat hier stopt…

    Waar moet ik naar luisteren?

  • {"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
    >