Alleen zijn is niet eenzaam – het is een kunst

Het grote voordeel van alleen zijn is dat je tijd hebt voor jezelf en zo jezelf leert kennen. Alleen zijn is dus een kunst. Eenzaamheid is een gevoel van gemis. Als je alleen kunt zijn en je daar goed bij voelt, ben je nooit meer eenzaam.

Wat is het verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn?

Bij eenzaamheid heb je het gevoel geïsoleerd te zijn van de buitenwereld. Je mist een partner of vrienden. Je bent op zoek naar goede relaties. Eenzaamheid is dus een gevoel.

Alleen zijn is geen gevoel, het is een situatie. Het betekent alleen maar dat er niemand om je heen is. Je kunt je daar prima bij voelen. Je hoeft niemand te missen. Alleen zijn is dus geen probleem. Maar eenzaamheid wil je vermijden.

Maar als je goed met jezelf kunt opschieten, dan ben je misschien wel eens alleen, maar nooit eenzaam!


”Hallo… Zelfvertrouwen!”

Heb jij genoeg van twijfel en onzekerheid?

Volg onze GRATIS serie:

Weg met Onzekerheid – Hallo Zelfvertrouwen!

Ontdek de Krachtige Weg naar Meer Zelfrespect!

“Mijn zelfvertrouwen groeit met de dag. Zowel op het werk als in mijn privéleven voel ik me gelukkiger. Ik sta er zelf van te kijken, maar het is waar. Bedankt voor de hulp!”


Is alleen zijn een teken van mislukking?

In onze maatschappij betekent alleen zijn mislukking. Succes wordt bekeken in het licht van je relatie met anderen. Geen relatie = geen succes. We doen er van alles aan om het gezelschap van anderen te zoeken. Maar wat als dat niet lukt? Is dat zo slecht?

Wat je ziet is dat veel mensen niet alleen kunnen zijn. Ze raken als het ware in paniek. Ze vinden zichzelf zonder betekenis als ze niemand om zich heen hebben. Alsof je alleen van waarde bent als iemand je ziet!

Ik kan niet alleen zijn!

Dus doen ze er alles aan om dit te vermijden: ze zijn geen avond thuis en hebben hun hele agenda vol gepland. Als ze dan alleen thuis zijn, gaan ze onmiddellijk iedereen bellen. Want anders moeten ze met zichzelf gaan praten en wie weet wat ze dan te horen krijgen?

Ook in relaties kom je dit verschijnsel tegen. Elke keer als een relatie verbroken wordt, gaat iemand direct op zoek naar een nieuwe relatie. Twee dagen single en nu gelukkig weer compleet! Want zonder partner ben je alleen en alleen zijn is eng. Dan moet je jezelf gaan vermaken. Stel je voor!

Het grote voordeel van alleen zijn.

Maar alleen zijn heeft een enorm voordeel. Misschien zie je het nog niet: door alleen te zijn leer je jezelf kennen. Je krijgt eindelijk de tijd om na te denken over wat jij wilt. Dat lukt je niet in gezelschap. Dan ben je geneigd je aandacht te richten op anderen.

Het grootste voordeel van alleen zijn is dat je erachter komt wie je bent – los van anderen. Wat maakt jou gelukkig? Wat zijn jouw verlangens en drijfveren? Dat vind je uit door tijd met jezelf door te brengen. We doen er veel voor om dat te vermijden, want jezelf analyseren is eng. Wie weet wat je tegenkomt?

Zelfkennis.

Toch is zelfkennis de enige weg naar geluk en succes. Zelfkennis leidt tot zelfvertrouwen. Zonder jezelf te kennen hebben geluk en succes helemaal geen zin, want wie is dan gelukkig en succesvol? Dat weet je niet. Natuurlijk leer je ook jezelf kennen als je in een relatie of in gezelschap zit. Maar dat is slechts de helft van het verhaal. Wie je bent, los van anderen, maakt dat verhaal compleet.

Alleen, maar zeker niet eenzaam.

Als je gelukkig met jezelf bent, ben je nooit eenzaam. Ook al heb ik een relatie, vrienden en familie, ik vind het heerlijk om alleen te zijn. Ik gebruik die tijd om na te denken over wat ik wil. Om dingen te doen die me interesseren. Zo ken ik talloze mensen die graag alleen zijn. Sommigen gaan zelfs alleen op vakantie of uit eten. Ze zijn niet zielig, maar kiezen er bewust voor.

Dat maakt hen niet minder sociaal dan anderen. Alleen zijn betekent niet dat je asociaal bent. Je kent vast wel mensen die juist in gezelschap erg asociaal zijn. Alleen zijn zegt meer over waar je voor kiest dan over je sociale vermogens.

Hoe eerder je leert jezelf te vermaken zonder gezelschap, hoe beter. Dat betekent niet dat je een kluizenaar moet worden. Als je wilt, kun je natuurlijk altijd gezelschap zoeken. Als je echt wilt, kun je natuurlijk altijd een relatie zoeken. Het betekent alleen maar dat je je goed voelt, of je er nu anderen bij zijn of niet. Als dat je lukt, ben je nooit meer eenzaam.


Wil jij meer zelfvertrouwen?

Volg dan deze online cursus Blijvend Zelfvertrouwen.

Voel je sterk en zeker over jezelf – wat er ook gebeurt.

Meer dan 15.000 cursisten gingen je voor!

“De cursus zelfvertrouwen is het bedrag dubbel en dwars waard! Ik sta steviger in m’n schoenen, al vanaf de eerste les!“

Vergroot je zelfvertrouwen


En jij – heb jij moeite met alleen zijn?
Of vind je het juist heerlijk?

Over de schrijver 

Frank De Moei

Ik ben een professionele life-coach, gespecialiseerd in persoonlijke groei.

Meer dan 15.000 cursisten heb ik inmiddels geholpen met een gelukkig en succesvol leven.

Wat wil jij?
Wil jij meer zelfvertrouwen, minder stress, betere relaties, leuker werk, meer geluk en meer succes?
Deze Online Trainingen gaan je helpen!

Meer over
Meer over Frank
Ervaringen van cursisten

Ontdek Het Geheim


Hoe krijg je wat je ècht wilt?


ONS GRATIS EBOEK

35.000 Lezers gingen je voor


Ook leuk om te lezen:

Reageer op dit artikel

  • martine schreef:

    Alleen zijn heb ik altijd nodig gehad en dat vind ik ook fijn,en
    kan me ook goed vermaken, maar na de dood van mijn vriend is het
    anders geworden, nu is er niemand meer waar ik zijn diepe band
    mee had als met hem, nu kan ik niet meer kiezen om alleen te zijn
    of bij hem, ik heb wel vriendinnen, maar dat is natuurlijk heel
    anders, nu voel ik me diep van binnen altijd alleen

  • Beste Martine,

    In jouw geval kun je wel alleen zijn, maar mis je je vriend. Dat kan ik me heel goed voorstellen. Wellicht dat iemand die dit leest daar ook ervaring in heeft en deze met je kan delen. Heb je al een afspraak gemaakt met een coach/counselor die gespecialiseerd is in rouwverwerking? Mocht je niemand weten, dan kan ik je wel in contact brengen met iemand.

    Heel veel succes en sterkte
    Frank

  • Een aantal jaren terug hoorde ik oud-Kardinaal Simonis met een opmerkelijke uitspraak in een televisie programma toen er gesproken werd over de eenzaamheid als priester of zoals hij later als Kardinaal.Hij sprak de volgende woorden over zijn levensles:
    Ik heb in mijn zeer lange carierre meer eenzaamheid in huwelijken gezien dan bij de eenzamen zelf.
    Het televisie progamma was na deze laatste beantwoording ook gelijk afgelopen,maar het was een voltreffer van de bovenste plank om mee af te sluiten!.

  • Beste John,

    Mooi gezegd!

    Beter alleen en gelukkig dan ongelukkig samen, nietwaar?

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik heb dat ook! Ik ben altijd bang om alleen te zijn. Als ik alleen ben voel ik me slecht, omdat er geen andere mensen om mij heen zijn. Hoewel ik weet dat dat belachelijk is, lukt het me niet om me erover heen te zetten. Ik ben bang dat ik te weinig vrienden heb, maar aan de andere kant denk ik dat een handjevol vrienden diep van binnen een bewuste keuze is van mij. Ik heb een geweldige vriend, een superfamilie en een paar vriendinnen. Toch lijkt het alsof dat niet genoeg is tegenwoordig en dat zit me erg dwars. Ik worstel steeds met wat ik zelf wil en wat anderen van mij verwachten. Ik weet niet eens meer wat ik zelf wil. Als ik alleen ben probeer ik ook al mijn tijd vol te plannen met anderen. Lukt dit niet, dan voel ik me rot.

  • Mijn vriend sprak weinig en had geen sociale contacten nodig. Nu hij overleden is (ondertussen al bijna 6 jaar) zijn er dagen na elkaar dat ik mijn eigen stem niet hoor.
    een leven alleen is geen volwaardig leven voor mij.

  • Leuk en herkenbaar om te lezen. Ik ben momenteel met een jongeren productie(toneel) bezig en mijn onderzoek gaat ook over het alleen zijn en hoe daarmee om te gaan. Ik ga dit verhaal er zeker voor gebruiken. Bedankt!

    Groetjes, Gaby

  • Bedankt voor het delen van deze blog. Zeer herkenbaar. Ik ben zelf al een periode single en heb hierin zoveel over mezelf geleerd. Ik had die inzichten niet willen missen!

    groet, Ilona

  • Ik kan in paniek raken als ik alleen ben. Ik heb een grote onrust in mij en ik heb dan ook altijd ( vanaf ik uit huis ben, vanaf mijn 19 de ) een vriendje gehad. En ja inderdaad er zat twee weken tussen de relaties in of minder. Ander kenmerk is dat ik ook lange relaties had 7 jaar, 5 jaar 4 jaar etc. Ik wachtte te lang met het uitmaken omdat ik onzeker was of ik dat wel kon doen, echt wilde en of de rede wel goed was etc. Geen eigen identiteit opgebouwd. Gevolg is dat je dus dat je geen grenzen kan stellen waardoor je je compleet overgeeft en afhankelijk wordt van de ander in de relatie. Uiteindelijk ben je dan ook niemand…En… Als je dan alleen bent en de relatie is uit wat is er dan nog over van jezelf? Alles is weg.. Dan totale paniek en depressie. Geen zelfvertrouwen. De confrontatie dat je blijkbaar niks van jezelf hebt en niet tevreden bent met wie je bent en wat je doet is teveel gevraagd. Toch is het inderdaad zo dat je daar doorheen moet en je jezelf positief advies moet gaan geven en moet leren je eigen kracht en kwaliteiten te ontdekken. Het kost energie en tijd hahah. Die tijd is dus wel te vullen…

  • Dag,
    Het verhaal van Shane bracht me aan het denken. Namelijk stel ik me de vraag waarom het alleen zijn me zo zwaar valt.
    Wanneer de partner overlijdt (in mijn geval dan) valt het zorgen voor en in dienste staan voor iemand weg en hoe meer men zich ingezet heeft voor de ander hoe groter de leegte die er dan is wanneer de partner wegvalt. Ook de genegenheid die men kreeg valt weg.
    Soms ben ik al blij met een “goededag” van iemand . Dan denk ik ’s avonds is dat het leven? Blij zijn wanneer men op 1 dag een “goededag” krijgt en zelf dan ook een goededag kunt zeggen.
    Alleen kunnen zijn is misschien een kunst en is misschien aan te leren. Maar 24 u op 24 u alleen zijn! Dat is geen leven leiden maar een leven “lijden”.
    Ik moest het efkens kwijt.

  • Beste Linda, Shan en anderen,

    Wat is er nog over van jezelf als je niet meer met een ander bent? Alles, alleen beseffen we dat niet, omdat we onze eigenwaarde koppelen aan samenzijn. Er is veel vreugde te ontdekken in jezelf, maar daarvoor moeten we vaak eerst met onszelf ‘geconfronteerd’ worden: wie we werkelijk zijn, los van anderen…

    Beste Linda, 24 uur alleen, elke dag? Dat hoeft niet: begin een hobby, volg een cursus, ga naar bijeenkomsten of doe vrijwilligerswerk. We hebben allemaal sociale contacten nodig. Overigens heeft een leven alleen in dienst van een ander weinig zin – in de juiste balans tussen jezelf en anderen zit de werkelijke kracht.

    Allen veel succes!

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Hallo,

    Ook ik ben een man, afhankelijk van een vrouw naast me, ben ik ondertussen achter gekomen. Het lijkt wel of ik mezelf in dienst stel van mijn vrouw. Nadat mijn 1e huwelijk stuk liep ben ik een paar jaar alleen geweest. Dit was een hel voor me. Ik moest het verwerken en voelde me enorm eenzaam. Uiteindelijk. Ben ik vanuit eenzaamheid weer een relatie begonnen. Na 8 maanden ben ik met deze vrouw getrouwd omdat ik dacht en voelde dat het goed was. Dit bleek dus niet. Nu na 1.5 jaar gaan we alweer scheiden. Ik ben bang dat ik snel weer in dezelfde valkuil stap. Dt wil ik niet! Ik wil graag weer een relatie maar ik wil niet afhankelijk zijn zodat ik me zoals nu weer, doodongelukkig voel. Wie heeft er sleutels voor me waar ik iets mee kan?

  • Beste Leo,

    In dezelfde valkuil stappen komt door een patroon in je relaties. Dat patroon komt over het algemeen terug totdat je het oplost.

    Elke relatie begint met gelijkwaardigheid, d.w.z. jezelf blijven i.p.v. afhankelijk te zijn van een ander. Dit heeft te maken met zelfvertrouwen. Daarnaast is het nodig om heel helder te bepalen wat je verwacht van en zoekt in een vrouw.

    De e-cursus Betere Relaties gaat je daarbij helpen.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Ik ben al zolang ik leef alleen, waarvan op momenten eenzaam.
    Op een gegeven moment heb ik dit alleen zijn geaccepteerd, waardoor de eenzaamheid verdwijnt; eenzaamheid is vaak een keuze. Inmiddels acht ik mij zelfs goed in alleen zijn; ik ken mijzelf en respecteer mijzelf.

    Nu ervaar ik echter het probleem dat ik het moeilijk vind een relatie aan te gaan omdat dat betekent dat ik een deel van die vrijheid in moet leveren. Dat voelt op zijn beurt weer alsof ik een deel van mijzelf moet opgeven. Op een gegeven moment is alleen zijn niet zo rooskleurig als hierboven beschreven.

    Teveel alleen zijn leidt tot over analyseren waardoor je je niet meer over kan geven aan het onbekende.

  • dagdroom schreef:

    Hallo ,je bent altijd alleen.
    Geloof me !Maar je zelf vermaken dat is belangrijk.Zodra je dit kunt .
    Ben je nooit alleen ,,je hebt je zelf een doel gesteld.Werk aan die onrust kijk wat er gebeurd als je in paniek raakt ? ga je er dood aan.Nee.
    Dat is gewoon door dat dal heen gaan,dat andere mensen je kunnen vemaken.
    Nou ec ht niet.Gezelligheid zit in jezelf.Je bent een onrust als je voordurent andere wil hebben die je vermaken.Ik ga niet graag om met mensen die onrust hebben.
    Geloof me je bent een veel leuker mens als je die onrust probeert kwijt te raken.
    En echt erken dat je onrust hebt.En ga daar mee aan de slag.Pak geen drank drug of game.
    Maar ga eens stilletje voelen!!!!!! wat gebeurd er als ik niks doe.

    Lekker opgeruimd niks doen.Als de ep en de vloed laat het komen en gaan.
    Je word sterker echt waar niet na 1 keer maar misschien wel 100 maal .Maar het is een levens les.

    Succes.

  • Kel Bloem schreef:

    Hallo,

    Wat een fijn stukje tekst om te lezen.
    Ik vind het heerlijk om alleen te zijn. Ik heb een geweldige familie & leuke vrienden. Leuke dingen doen met heb vind ik net zo heerlijk als alleen zijn. Wat ik vaak wel merk is dat ik soms in gezelschap van anderen niet kan wachten om weer alleen te zijn. Ik erger me dan aan de aanwezigheid hen. Ook kan ik licht gepiekerd raken van het idee van een vaste relatie. Altijd rekening moeten houden met… Vrijheden inleveren… Ik vind m’n leven veel te leuk om niet alleen te zijn! ;) hihihi

    Gr.

  • Aan Kel Bloem. Jij hebt een geweldige familie en leuke vrienden met wie je leuke dingen kunt doen. Dan sta je er toch niet alleen voor in het leven.
    Met alleen zijn heb ik in gedachten dat er geen familie is en ook geen vrienden zijn om eens iets leuk te doen. En dat alles maar dan ook alles alleen moet verwerkt worden.

  • Kel Bloem schreef:

    Elke dag thuis zitten en jezelf eenzaam voelen en zielig vinden bevorderd dat ook niet Linda. Dat straal je uit en niemand (of tenminste ik) voel me niet aangetrokken tot iemand die weinig positiefs uitstraalt.
    Lach, geniet, leef, sta op en je zult vanzelf “toevallig” een hele hoop mensen in je leven hebben.

  • Ik zit niet thuis hoor en ben best wel positief. Maandag ga ik zwemmen met een groep (daar is weinig contact zwemmen en iedereen naar huis. Woensdagvoormiddag ga ik turnen en woensdagnamiddag volg ik computerles. en vrijdagnamiddag ga ik met OKRA wandelen.
    Maar die sociale contacten zijn zo oppervlakkig dat wanneer ik 2 maand niet zou gaan, er niemand zich vragen stelt. In die oppervlakkige contacten ondervind ik geen vriendschap.
    Ik ben onder de mensen: dat is het. Ik voel me alleen ook in die groepen.
    Misschien is het omdat ik mijn overleden vriend nog mis. Ik weet het niet.
    Je schrijft: “Lach, geniet, leef, sta op en je zult vanzelf “toevallig” een hele hoop mensen in je leven hebben”. Er zijn dus wel veel mensen die wie ik goedendag kan zeggen maar veel verder gaat het niet.
    Ik moet er wel bij zeggen dat ik nog nieuw ben in die groepen. Misschien moet ik het meer tijd geven om meer persoonlijke contacten te vinden.
    Zielig vind ik mezelf dus niet want heb wel deugd van het zwemmen, wandelen … op zich.

  • Kel Bloem schreef:

    Misschien was jouw leven zo ingericht dat het ongeveer om je partner draaide (een fout die overigens een héle boel mensen maken binnen een relatie & ja helaas vooral wij vrouwen), ben je daaraan gewend geraakt en voel je je nu leeg? Hoe oud ben je en hoe lang ben je met hem/haar samen geweest?

    Hoe presenteer je je in deze groepen? Als iemand die zich eenzaam voelt en verdrietig is over het verlies van haar partner? Of als postieve persoon die ook geïnteresseerd is in andere en plezier maken met hen?

    Gr.

  • Inderdaad was ons leven meer ingericht naar wat hij graag deed. En zijn leven was zijn dieren (kippen, konijnen en zo meer). Sociaal leven hadden we eigenlijk niet.
    Hoe ik me presenteer? In de groepen waar ik nog niet lang bij ben weten ze zelfs niet dat ik alleen woon/ ben. Het is vooral luisteren en zelf weinig zeggen. Maar zoals ik de stap gezet heb om in groep aan activiteiten deel te nemen zal de stap om zelf wat meer te praten misschien ook wel komen.
    Met die activiteiten ben ik begonnen omdat ik niet alleen kan zijn. Daarbuiten ben ik natuurlijk nog veel alleen. Misschien is de samenhorigheid die ik mis. Misschien moet ik alles meer tijd geven……
    Ben 58 j

  • Theresa schreef:

    Aan Linda,
    Tsja Linda, ik vind ’t heel herkenbaar hoor, zoals jij beschrijft wat je voelt door alleen te wonen. Soms kom ik tijdens m’n wandeling iemand tegen die me aanspreekt en waarbij ik dan merk dat mijn stem ’t nog niet doet. Wat ik in jouw woorden denk te ontdekken is, dat je intimiteit mist doordat je vriend is weggevallen. Het samen delen doordat de ander je kon verstaan. Er zijn weinig mensen die de ander kunnen horen, ieder zit met zoveel gedachten in ’t hoofd en reageert/oordeelt van daaruit.Over ’t algemeen sluit dat niet aan bij wat jij zegt en daardoor voel je je dan niet gehoord. En dat is iets waar ieder mens behoefte aan heeft toch, gezien en gehoord worden, zeker als je verdriet hebt zoals jij nu? Hoe je dit oplost? Ik ben dit aan ’t ontdekken door me te realiseren dat mijn situatie nu zo is en dat ik veel mag leren als ik naar mezelf luister en mijn emoties onderzoek. Zo denk ik steeds een stapje verder te komen en komt er vast een moment waarop ik me opnieuw naar een relatie zal bewegen, hoe deze er ook uit mag zien. En dan heb ik mezelf met mijn eigen behoeftes veel beter leren kennen en deze in mijn rugzak gestopt bij datgene wat er voor de ander in zit. Op naar een mooier bestaan wellicht, ’t is maar net hoe je kijkt. Ik wens je een mooie blik toe, veel sterkte, lieve groet Theresa

  • Ik hou zo van alleen zijn iets gaan drinken naar de omgeving kijken ,niet verplicht zijn om te praten puur mijzelf,de momenten met mijn zoon en of bij mijn vrienden koester ik ook

  • ook ik herken het beeld van eenzaamheid, ik krijg paniek aanvallen, huilbuien en ga overal rond bellen om maar met iemand te praten. ik heb er ook medicijnen voor maar die slik ik al zo lang dat ze niet meer werken, ik wou zo graag iemand om me heen om mee te praten en ook ik heb alleen nog maar een zoon maar die is er zat van dat ik depresief ben en wordt dan ook depresief. ik woon in een buurt waar niemand aandacht aan een ander schent en familie ken ik niet. we wonen dus samen maar toch alleen, ik hoop op hulp want ik red het zo niet meer. ik wil er ook graag uit maar heb zeer weinig geld, bijstand,dus dat is ook al beperkt. we hebben geen auto dus ook dat zit vast.

  • caroline schreef:

    hallo allemaal …. ik zat gisteren avond lekker me sigarettetje te roken kreeg ik een eens een aanval van eenzaam , dat was zo een naar gevoel .. ik ben een moeder van 33 . ik geniet dagelijks van me 3 dochters maar ik hebt geen vriend … ik ben erg gelukkig hoor met ze maar ik denkt dat die eenzaam gevoel kwam door dat ik geen vriend hebt , ik mis een man in me leven …. gr

  • kellie schreef:

    Mijn post is kennelijk niet aangekomen, bijgaand nog een keer.

    Gelukkig dat er zo’n topic is!

    Na al mijn relaties, ook nog jaren samengewoond, met alleen maar ‘foute’ mannen, ben ik geleidelijk aan helemaal genezen: voor mij helemaal geen man meer en ik mis hem ook niet, in geen een opzicht! Ik heb een leuk leventje met mijn huisdieren, vrienden, familie en collega’s en heb eindelijk innerlijke rust gevonden.

    Ik ben zelfverzekerder dan ooit en heb ook in mijn loopbaan veel meer succes dan ooit met een man aan mijn zijde.

    Echter nu word ik ook wel eens regelmatig gepeild, hoe het met mij zit. Zovan: je heb dus ook ooit een vriend gehad? Samengewoond? En nu? Mis je dan nix? Dit vind ik dan weer bijzonder irritant, want ik vraag aan iemand die 40 jaar dezelfde partner heeft ook niet of het nog uit te houden is of niet. Dan opeens he, ga ik toch een probleem erbij krijgen wat NIET mijn probleem is, maar dat van een ander die er kennelijk zo mee zitten dat ik al 6 jaar lekker single door het leven ga. En denk ik: ben ik dan toch raar? zielig? lelijk? niet geaccepteerd in de maatschappij omdat ik geen man meer wil?

    Nu valt het me van tijd tot tijd zwaar, hoe hier dan mee om te gaan.
    Heeft iemand tips?

    Liefs Kellie.

  • Beste Kellie,

    Je vorige post was drie uur geleden en die heb ik inderdaad nog niet beantwoord.
    Ik had heel toevallig nog iets anders te doen :)

    Bij deze: bijna alles wat mensen je vertellen, zegt meer over hen dan over jou. Het zijn hun vraagtekens, hun ideeen, hun twijfels die je hoort. Het heeft meestal niets met jou te maken.

    Misschien willen ze weten hoe het je lukt gelukkig single te zijn, misschien willen ze alleen maar bevestigd worden dat ze zelf de goede keuze hebben gemaakt.

    Hoe dan ook, alleen jij bepaalt waar je je goed bij voelt. Dan anderen daar anders over denken, is toch niet jouw probleem? Streef niet naar acceptatie van anderen, maar accepteer jezelf. Als je niet jezelf bent, heeft het ook geen zin dat anderen je accepteren :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Kellie schreef:

    Beste Frank,

    Bedankt voor je reactie en uitleg en voor het posten van mijn bericht!

    Ik ben blij dat ik hier gelukkig begrepen word. Je zet hier een mooie zin neer, die op mijn wc-tegeltje komt:

    “Het zijn hun vraagtekens, hun ideeen, hun twijfels die je hoort. Het heeft meestal niets met jou te maken”.

    Ja, degene die me zulks onlangs vroeg heeft een dochter die vorige maand in het huwelijksbootje is gestapt..het was haar droomman…ik hield mijn commentaar echter voor mij, omdat ik me niet wil mengen in andermans levens.

    Brutaal blijf ik het echter vinden zulks aan iemand te vragen en blijven doorvragen, maar hoop het met de nieuwe wc-tegel tekst weer geplaatst te krijgen en vrolijk verder te genieten van mijn leventje zoals ik het wil leven!

    Heel veel vrijheid en wijsheid toegewenst aan iedereen!

    Groetjes, Kellie.

  • Hallo Iedereen.

    Ik heb vluchtig door de reacties doorgelezen en ben blij (voor mezelf) de verscheidenheid te lezen. (Kan ik namelijk mijn gevoel spiegelen)

    Op dit moment zit ik een dubio (alhoewel ik het antwoord al ken….): ga ik verder met mijn (ex-) vriendin, waarmee ik (naar dat ik denk) fijne jaren heb beleefd, of kies ik voor het grote avontuur om mezelf écht te leren kennen.

    Dat laatste is best eng, want wie kom ik tegen… ja, jezelf maar die ken je dus nog niet zo goed. Gek hè!
    De mensen om me heen kennen me als een 50-jarige, 16 jaar getrouwd geweest, 2 kids, 7 jaar geleden gescheiden, sindsdien een vriendin die hángt aan me maar ook erg dominant is. Beleef een gevarieerd leven maar die onbekende, die lonkt.

    Het is 5 weken geleden echt uit geraakt na een worsteling van een half jaar (eigenlijk 2 jaar). Afgelopen 3 weken ben ik een sfeer terecht gekomen die vrijheid uitademd en een grote aantrekkingskracht op me uitoefend, onweerstaanbaar.

    Ik heb veel mensen leren kennen in korte tijd, op een afstandje waarmee ik volledig me zelf kan blijven. Ik geniet met grote teugen daarvan!
    Ik moet bekennen dat ik me erg rijk voel aan respons, de mensen waarderen me.

    Daarnaast ben ik ook graag met mezelf.
    Lange wandelingen (en fiets of motor), geniet ik van. Mis niet dat er niemand bij is. Is er wel iemand bij, dan geniet ik weer van het gezelschap.

    Zoals Kel Bloem het ervaart, daar teken ik voor…
    Ik heb een kennis die het me een tijdje geleden probeerde uit te leggen. Ik snapte er helemaal niks van. Echt, de meesten, en ik toch ook, zijn doordrenkt met huisje, boompje, beestje. Niks mis mee, alhoewel… de kans dat je jezelf leert kennen, echt… weet niet.
    Ik geloof dat je niet zoveel vrijheid krijgt om op onderzoek te gaan, want het is bedreigend voor de ander denk ik.

    Ik zie mijn kinderen gelukkig vaak, dat gaat onderling goed! Ben heus wel een pappa.
    Daarnaast ben ik een spartelende ikke… Barst van levenswil en ontdekkingskracht.
    Ik heb ook gemakkelijk praten want het leven lacht mij toe, heb het nu zo ingericht, dat de verplichtingen goed te doen zijn (werk, woning, kennissenkring, weinig familie).

    Ik ben zo bang dat als ik nu in een relatie ga, ik deuren sluit die de weg naar mezelf moeilijk maken… maar ben ook bang dat het mogelijk een bevlieging is….
    Ben er nog niet van overtuigd want ik ben nog nooit echt alleen geweest (wel eenzaam in relatie!)

    ….

    Ik ben benieuwd naar jullie reactie.

    Groetjes,
    Tjeu

  • Kel Bloem schreef:

    Hoi Tjeu,

    Weet je wat mij opvalt aan jouw verhaal? Je stelt vragen, of eigenlijk een centrale vraag, waarop jijzelf meerdere malen antwoord geeft.
    Het zit sowieso niet in mij om iemand aan te raden voor een relatie te gaan, laat staan voor een relatie waar jezelf al vraagtekens bij hebt maar dat terzijde.

    Je vraagt of je voor het avontuur moet kiezen en jezelf leren kennen. In mijn hoofd kan daar maar met één woord antwoord op gegeven worden; een volmondige JÁ! Even later bevestig je dit zelf! Je geeft aan dat je de laatste weken in een sfeer beland bent die grote vrijheid uitademt en onweerstaanbaar is. Je hebt nieuwe mensen leren kennen etc. Je hebt waarschijnlijk in die 5 weken meer meegemaakt dan in die 2 jaar relatie. Het is niet de bedoeling om je te kwetsen hoor, ik ken jou natuurlijk niet maar je snapt dat 99% van wat de mens zegt betrekking heeft opzichzelf hahaha. Ik neem aan dat we niet zoveel verschillen.

    Je hebt een lang huwelijk achter de rug, kinderen en bent een stuk ouder dan ik. Mijn langste relatie heeft zo’n 3 jaar geduurd, heb geen kinderen en ben pas 21. Maar ik weet zeker dat wij het gevoel van vrijheid, geluk, optimisme, verlangen en nogmaals het aller belangrijkste vrijheid, hetzelfde ervaren. Soms lijkt het zo ingewikkeld en ver weg allemaal maar zit het antwoord gewoon al in je. Stel jezelf gewoon die ene centrale vraag, schrijf het desnoods op, zoals je hierboven hebt gedaan. En heel simpel beantwoord hem gewoon, zoals je hierboven ook al hebt gedaan.

    Succes ermee en veel geluk en bovenal VRIJHEID toegewens!

  • ik ben pas 20 jaar.
    En ik voel me heel eenzaam.
    Ik heb veel vrienden en familie, ook als ik bij hen ben, voel ik me alleen.
    Als ik een vriend heb is het intense eenzame gevoel heel even weg maar na een tijd komt dat terug en voel ik niks anders meer dan alleen dat diep vervelende gevoel en moet ik alleen zijn om mezelf op een rijtje te zetten.. en juist als ik alleen ben, ben ik heel bang om alleen te zijn.

    achterliggende gebeurtenissen:
    Mijn moeder is overleden toen ik 2 was.
    Mijn vader heeft voor een ander gezin gekozen en nooit voor mij gezorgd.
    ik woon bij mijn tante die de jongste niet meer is.

  • Brigitte schreef:

    Besten allemaal,

    Ik val binnen zonder op jullie te reageren, maar ik zit hoog, excuseer.

    Ik schaam me. Ik schaam me zo erg, dat ik de laatste paar maanden niet meer de deur uit durf.

    Ik ben single vrouw nu 6 jaar. Helemaal geen moeite mee. Relaties genoeg gehad, maar niets opgeleverd. Ben dus bewust single en gelukkig zo met mijn eigen.

    Nu ben ik laatst gaan uit eten met 2 mannelijke oud collega’s van mij, echt goede collega’s.

    We hadden een discussie over de crisis en opeens hakte het op fronten bij mij er zo in, dat ik me echt kwaad maakte en nogal heftig uit de hoek kwam. Ik ben namelijk een wereldverbeteraar, wil gerechtigheid voor iedereen, zo zit ik in elkaar.
    Mijn mannelijk collega’s vonden maar dat ik maar eens moest gaan speed daten. Ik dacht eerst: speed daten via het UWV, voor een baan. Echter toen merkte ik aan het gelach, dat het om wat anders ging en zo zeiden ze me: je moet aan de man, en lachten daarbij. Ik zou mijn energie beter positief moeten inzetten dan negatief. ??!?? Maw: ik ben volgens hun seksueel gefrustreerd!

    Ik kon het niet geloven, de grond zakte gewoon weg onder mijn voeten. Wat een vraag, wat onbeschoft! Ik mis niets momenteel, het komt zoals het komt.

    Het maalt altijd nog in mijn hoofd en ik voel me echt alsof er iets mis is aan mij. Kennelijk moet je met een bill board op je hoofd rondlopen over je wilde nacht met weet ik wie de avond ervoor en hoe vaak je het hebt gedaan en waar. Kortom: wie geen seks heeft, telt niet mee in de maatschappij??

    Ik voel me hier echt zeer minderwaardig door en ook gediscrimineerd.
    Zeker heb ook ik behoefte aan intimiteit, mocht cupido toeslaan, maar die heb ik lang niet meer gezien en het is zoals het is.

    Is het echt zo erg dat je wereldwijd over je seksleven moet uitpakken?
    Kan ik beter gewoon faken en zeggen dat ik een vriend heb (die niemand ooit leert kennen?) om niet zo’n beschamend slecht gevoel over me heen te krijgen?

    Ik hoop op jullie adviezen, ik weet me echt geen raad.

    Groetjes, Brigitte.

  • Beste Brigitte,

    Hebben zij je letterlijk gezegd dat je seksueel gefrustreerd was, of is dat je eigen interpretatie?

    Als zij je hebben verteld dat je je energie positief moet inzetten en moet gaan speeddaten, wat bedoelen ze dan precies?
    Wellicht (het is maar een idee) bedoelen ze alleen maar dat je meer kunt ontspannen.
    “Met andere woorden: ik ben seksueel gefrusteerd” klinkt alsof ze dit niet letterlijk hebben gezegd en het dus jouw andere woorden zijn…

    Kan het zo zijn dat alle associaties die je hebt (seksueel gefrustreerd, er is iets mis aan, je moet seks hebben, je wordt gediscrimineerd, je bent minderwaardig) niet zozeer is wat zij bedoelden,
    als wel jouw interpretatie? Als het je hoog zit, zou ik nogmaals vragen wat ze echt bedoelden. Wees niet verrast als dit anders is dan wat je denkt…

    Maak een onderscheid tussen wat iemand zegt, wat ze bedoelen en hoe jij dat interpreteert. Dit zijn bijna altijd drie verschillende dingen.

    Uiteraard bepaal je helemaal zelf hoe je je leven wilt indelen. Als jij je hiervoor prima voelde bij je huidige levensstijl, waarom zou je dat dan veranderen?
    Je bent niet verantwoordelijk voor de verwachtingen van anderen.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Brigitte schreef:

    Dag Frank,

    Dank voor je reactie. Ergens heb je wel gelijk, het is zeker mijn interpretatie, maar ik zit volgens mij wel goed ermee. Ik krijg trouwens wel vaker van die collega’s de opmerkingen: zoek je een rijke man en je bent crisis af, heb je al een vriend? Ben je nog altijd single? Dat terwijl ze weten dat ik daar niet op zit te wachten en ik me in mijn eentje red.
    En nu ik dan in een politieke discussie met hen verzeild raakte en me echt ergens gigantisch over deed opwinden, kwam dan die opmerking van: ga speeddaten..gniffel gniffel..dat ik dan eens rustiger zou worden volgens hen..dan weer gniffel gniffel..je hebt een man nodig! Dus ik concludeer daaruit dat zij vinden dat ik seksueel gefrustreerd ben. Maar dat is helemaal niet het geval!

    Zeker, mis ik ook bepaalde intimiteiten met de juiste man, zoals ik het voorheen ook gekend heb, maar wat er niet is laat zich niet afdwingen. Ik kan er goed mee leven. Die knop is gewoon omgegaan en ik haal mijn lusten vooral uit de kunst en muziek. Kan ik helemaal in opgaan. Verder heb ik een grote leuke familie, huisdieren en leuke vrienden en doe ik veel vrijwilligerswerk.

    Ik weet niet of het bij mannen anders ligt, maar ik als vrouw heb altijd al wel het idee gehad dat als je eens een jaar of langer single bent, je door het mannelijke geslacht daarom uitgelachen wordt.

    Ik ken zelden vrouwen, die erom lachen als een man lang single is, laat staan nooit een vrouw gehad heeft. Vrouwen zeggen dan: och ja, hij heeft het gewoon nog niet gevonden en misschien vind hij zijn leventje wel compleet zoals het is.
    Maar mannen? Schandalig gewoon.

    Ik moet vooral van dat schaamte-gevoel af, dat ik me zou moeten schamen omdat anderen het zielig vinden dat ik volgens hun mening seksueel gefrustreerd ben, alleen omdat ik single ben? Ik denk zelf dat vele singles prettigere seks hebben en one night stands of affaires met misschien nog wel getrouwden, dan een getrouwd echtpaar in hun hele leven.

    We leven nu eenmaal ik een verrotte maatschappij en dat wordt iedere dag erger.
    Helaas, maar ik zal er mijn draai in moeten vinden.

    Groet Brigitte.

  • blomke schreef:

    Dat is makkellijk gezegd hoor dat je moet lachen en contacten moet aangaan.
    Ik heb dan wel 2 kindjes maar voel me heel eenzaam en tijd of energie om er op uit te gaan heb ik niet bovendien kom ik uit een relatie waarin ik ben bedrogen en iedereen laat je als en baksteen vallen. Dus eigen keus Nee.wil ik het anders Ja maar ik ben al een jaar bezig om te ontdekken hoe en nog heb ik het antwoord niet gevonden want ik vertrouw ook niemand.toch lijkt het me heerlijk om eens visite te krijgen en een normaal volwassen gesprek te voeren.
    Ik zou zeggen if you did’nt walk in my shoes don’t judge me

  • Hallo ik wil even wat kwijt ik ben echt allen heb 1 vriendin die zelf haar eigen gezin heeft ik kan er niet aan wennen om zaterdag allen op de bank te zitten echt k… hoor voel me ziek ben door de stress ook 12 kilo kwijt ik kan nu niet geloven dat dit goed komt

  • yvonne boesveldl schreef:

    Ik zit in het zelfde schuitje ik kan ook niet alleen zijn dan krijg ik al paniek aanvallen hou het vaak niet meer uit word er gek van zou ook graag iemand willen leren kennen die mij begrijpt

  • Victoria schreef:

    Hallo iedereen,

    Ik ben 17 jaar en zit in de vierde klas. Ik vind het ook vaak fijn om alleen te zijn. Dit begrijpen veel kinderen op school niet. Laatst zei een vriendin van me dat een paar meiden uit onze klas over mij aan het praten waren. Ze vroegen zich af waarom ik alleen tijdens een tussenuur aan het leren was enz. Ze dachten ook dat ik heel ongelukkig was omdat ik erg stil ben. Maar zo ben ik nou eenmaal.

    Ik voel me echt niet eenzaam. Als ik behoefte heb om met anderen te praten, doe ik dat heus wel. Ik heb er gewoon minder behoefte aan dan de meeste mensen uit mijn klas. Veel leraren zeurden ook wel eens dat ik te weinig contact zoek en stil ben!

    Mooi artikel trouwens!

    Groetjes, Victoria.

  • claudia schreef:

    Dit artikel en deze verhalen zijn zo herkenbaar…
    Ik kan ook heel slecht alleen zijn. Ook al is er maar iemand anders “aanwezig” zonder met mij te praten is het oké. Heb ik bang om na te denken over mezelf? Misschien. Maar als ik alleen ben komen er gewoon geen nuttige gedachten precies. Wie ben ik en wat wil ik? Tgoh. Ik wil gewoon gelukkig zijn. Ben nu 24 en heb sinds mijn 16de ook de relaties aan mekaar geregen omdat ik na een relatie terug alleen viel en daar niet goed mee om kon.
    Mijn laatste relatie heeft er echter wel stevig ingehakt. Ik moest door de scheiding van mijn ouders alleen gaan wonen en aangezien mijn vriend een slechte thuissituatie had, heeft hij eigenlijk vanaf dag 1 bij mij gewoon. Maar dat was geen gezonde relatie. Hij was heel jaloers, rookte wiet en bovendien was hij werkloos. We hadden constant ruzie, maar toch zag ik hem graag. Ik denk dat ik ergens medelijden had met zijn situatie en hem wou helpen, en daar zoveel energie instak dat ik mezelf kwijt ben geraakt. Ik was een emotioneel wrak op het einde. Ben toen naar een psycholoog beginnen gaan en na 3 sessies heb ik het uitgemaakt met mijn vriend. Die sessies hebben mij het inzicht gegeven dat ik beter af ben zonder hem. Die relatie is nu dik anderhalve maand gedaan (waren nog maar 8 maanden samen, waarvan 6 samenwonen). Het valt me zwaar om hier nu alleen op het appartement te zitten. Ik wil niet dezelfde fout maken als vroeger en weer meteen in een relatie duiken. Daar heb ik nu ook geen behoefte aan, omdat ik schrik heb om weer in een slechte relatie te komen. Ik wil zo graag weer een fijne relatie, en sommige momenten overvalt me dat gevoel van eenzaamheid en voel ik me zo opgejaagd omdat ik hier alleen zit, en dat wil ik net niet. Gisteren is mijn papa hertrouwd, en ik voelde me gisteren heel goed op dat feest, omringd door mensen en met zoveel liefde. Maar vandaag hakt de eenzaamheid er des te feller in. En het weekend moet nog beginnen.. Wil ook niet weglopen van het alleen zijn, ik moet het toch leren… Het van me af schrijven hier, lucht al wel op moet ik zeggen.

  • jeannette schreef:

    ik ben het eens, liever alleen gezond, dan samen ziek.
    jaren ben ik al alleen, en soms is het heerlijk, gaan en staan waar je wilt, geen verantwoording hoeven af te leggen,kan mensen ontvangen, maar ik heb ook vaak het gevoel van;1+1=2, soms meer soms minder.Moet ik naar verjaardagen, bruiloften, feestjes ed, kan moet ik altijd alleen.Nee het alleen zijn is soms heel welkom, maar vaak ook niet, immers je wil delen wat er speelde in je leven.

    groet jeannette

  • Hallo, na een relatie van 15 jaar (gelijk samenwonend) heeft de wederhelft besloten dat het uit is. Totaal onverwachts. Zit nu sinds 1,5 maand alleen en vind er niets aan. Alleen eten, alleen naar bed is niet aan mij besteed. Terwijl toen we samen waren ik het heerlijk vond om bijvoorbeeld op zaterdag lekker alleen thuis te zijn en mijn eigen gang te gaan. MAAR ik wist dus dat hij dan ’s avonds thuis zou komen en we samen zouden eten en later samen slapen. Doordeweeks gaat het nog maar de weekenden komen de muren op mij af. Ik heb meer dan genoeg werk liggen, een opleiding en ook meer dan genoeg boeken die ik eigenlijk wil gaan lezen maar kan me er niet toe zetten hier mee aan de gang te gaan. Ben te onrustig en kan alleen maar huilen. Het huis herinnerd me natuurlijk ook nog aan het verleden en ik ga over 14 dagen verhuizen naar eigen appartement. Maar de gedachte aan voor altijd alleen te moeten eten, slapen en dat soort dingen (in zeker zin mis ik dus de intimiteit van samen zijn) beneemt me de adem en ik kan dan paniek aanvallen krijgen. Ik vraag me dan ook af of ik ooit mezelf weer terug kan vinden en weer de dingen op kan pakken als voorheen. Cq wennen aan het alleen slapen en eten?
    Heb voor de rest schatten van collega’s en vrienden waar ik me heerlijk bij voel. Alleen als ik thuis ben gaat het dus mis met me. Ja ik mis een paar armen om me heen. Maar ik moet niet denken aan een nieuwe partner (zo “wanhopig” ben ik dus niet)
    Is er nog hoop voor me? Of zal ik altijd dat alleen/eenzaam blijven voelen?

  • Beste Karin,

    Er is altijd hoop en niemand is hopeloos.

    Grotere veranderingen in het leven (zoals en relatieverandering) hebben tijd nodig om verwerkt te worden.
    Na een tijd verandert je gevoel omdat het ‘nieuwe’ van de situatie slijt.
    Gun jezelf die tijd…

    Er is wel een tegenstelling tussen ‘ik mis een paar armen om me heen’ en ‘ik moet niet denken aan een nieuwe partner’.
    Na verloop van tijd zul je meer neigen naar het een of het ander.

    En wie zegt dat je ‘voor altijd alleen moet zijn’?

    Het volgende artikel geeft inzicht in het verschil tussen alleen zijn en eenzaam zijn:
    https://www.newstart.nl/blog/alleen-zijn-is-niet-eenzaam/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Zevenster schreef:

    Ik kan goed alleen zijn, dat is geen probleem.

    Alleen heb ik geen familie contact meer en te weinig sociale contacten. Waarbij vooral het initiatief van mijn kant komt, om te bellen, te mailen en/of iets leuks te doen. Ik ontmoet regelmatig nieuwe mensen, maar die hebben het vaak druk met van alles. Moeten naar verjaardagen/feestdagen enz.

    Dus inmiddels voel ik mij ook eenzaam! Het kan dus ook allebei.

    Zevenster

  • jeroen schreef:

    Dat ervaar ik exact hetzelfde.. mag ik vragen hoe oud je bent?

  • Anoniem schreef:

    Hoi Sanne,

    Hoe ben je daar doorheen gekomen? Ik zit er middenin. Kan en wil niet meer terug naar de afhankelijkheid, maar heb nog niet alle contact met mezelf terug. Gewoon maar doorzetten zeker? ;-)

  • soms is het 1 zaam zijn niet te beschrijven ..na 3 jaren alleen zijn hb ik een vriend die in het buitenland woont.ik was al bang dt ik eens weer 1zaam zou zijn maar dacht ..hb ik tg iem op de chat met wie j praat… maar naarmate de jaren vrbij gaan en omde zoveel maanden elkaar zien wordt het tg moeilijk… wanneer hij hhier is en terug moet hb ik een rot gevoel dt ik zelf niet kan begrijpen …….lijkt wel of j gek aan t worden bnt n niets is meer goed………en dt doet vreselijk pijn …is je rotgevoel mischien en beetje weg of hij komt weer… en zo wordt je weer gelukkig zeg maar en weer ongelukkig gemaakt….je 1zaamheid komt weer naar boven en dt is het elke keer weer……….het 1zaamheid in deze is niet te begrijpen……. en het rotgevoel wil hwt kwijt …..dat stukje bij alleen thuis komn in een leegte……wat kan ik doen…ik zit echt mee,,,soms denk ik …. had ik maar die vriend nooit leren kennen……..

  • Ja,Linda
    Aan wat je schrijft kan ik mijn ervaring in het alleen zijn maar beamen
    Ik heb geen kans gekregen iemand te leren kennen door abnormale werkdagen en uren,en draag daar nu de gevolgen van .ik kan nog juist voor mijn oude en blinde moeder zorgen, die er intussen 82 is geworden.Voor de rest heb ik geen familie .alleen zijn ligt mij zwaar.

  • Spijtig dat ik al te oud ben ,maar ik heb hetzelfde gevoel ,wel zonder kinderen

  • Patrick schreef:

    Ja… er is inderdaad een verschil tussen alleen zijn en eenzaamheid: het is niet omdat men alleen is dat men daarom eenzaam is. Toch sta ik er versteld van hoe moeilijk het is om als alleenstaande man, met correcte bedoelingen, iemand nieuws te vinden voor relatie. Ben 55 en na 23j huwelijk wou mijn vrouw scheiden. Uiteindelijk moest ik ongewild toegeven. Maar vind maar eens iemand nieuws… Ik begrijp heel goed dat dames die bv slachtoffer waren van geweld misschien met trauma’s zitten en, bij wijze van spreken, 4x uit hun ogen kijken vooraleer een nieuwe relatie te beginnen. Zelf, door mijn huwelijkservaring, kijk ik 2x uit mijn ogen. Volgens mij is er een zeker wantrouwen onder de alleenstaanden daar wij allemaal de eerder negatievere kant van ” de liefde ” zagen en ondervonden…
    Ja, alles is in de loop der jaren geevolueerd, relaties enzo ook. Toen ik in de jaren ’80 mijn ex leerde kennen was dat een andere tijd dan nu het geval is. We zijn +/- 30j later…
    Mijns inziens is de maatschappij harder geworden, normen en waarden vervagen. Het internet… allemaal goed en wel, maar… met al die sekssites enzo en menigen over de liefde… Alles is precies veel losser geworden… Toegegeven, ik keek ook wel eens naar zulke dingen… Dacht van daar inspiratie uit te halen… Ja, wat doet een man niet allemaal om zijn huwelijk te proberen te redden… Kan heel goed begrijpen dat dit een vrouw kan kwetsen maar een man is toch ook een wezen van vlees en bloed…
    Uiteindelijk wou zij scheiden, ik heb moeten toegeven… Dacht dat ik haar kende… Dacht van veel vlugger iemand nieuws te hebben…
    Blijkbaar moet men anders te werk gaan als bij een eerste relatie…
    Nu, ik heb ervan geleerd. En doe nu voort. Inderdaad, men leert na echtscheiding zichzelf kennen in de periode dat men alleen is. Een hele ervaring moet ik zeggen: soms is er, toegegeven, paniek, soms is er ook de ervaring van een ongekende kracht in mezelf. Ja, de mens is mens…

  • Patrick schreef:

    Kan ik geloven Kim. Sterkte. Alles komt goed.

  • Patrick schreef:

    Brigitte,

    ja, de maatschappij is wel heel hard geworden vind ik. Normen en waarden vervagen. Singles worden veroordeeld ahw en aanzien als losers.
    Dan vraag ik mij af:” Wat vind ik zelf van mijn situatie? ” Ok, wat de maatschappij daarvan zegt is haar probleem zeg ik.
    Volgens mij moet het individu zich zien staande te houden in de toch ergens dolgedraaide maatschappij.

  • Sinds de breuk met mijn vriendin kan ik totaal niet alleen zijn en voel ik me ook nog eens eenzaam.
    Ik geniet niet meer van het leven, ik heb geen baan, geen hobby en geen vrienden.

    Help alsjebliefd!

  • Beste Satif,

    Het beste wat je kunt doen is jezelf helpen.

    Neem de verantwoordelijkheid, werk aan jezelf en breng je leven weer in balans.
    Dat kost tijd, maar het is de moeite waard :)

    De volgende artikelen geven je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/neem-verantwoordelijkheid-voor-jezelf-en-je-leven/
    https://www.newstart.nl/blog/persoonlijke-groei-en-ontwikkeling-maar-hoe/
    https://www.newstart.nl/blog/heb-jij-de-juiste-balans-in-je-leven/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Herman schreef:

    Ik ben ook erg benieuwd. Ik kom net uit een relatie waarin ik( heb ik gemerkt ) niet goed alleen kon zijn, en dus inderdaad haast geen indentiteit had ) en mijn wederhelft daar juist supersterk in was. Hierdoor is het dus ook helaas niet goed gekomen. NU ik weer alleen ben wil ik eraan werken dat ik wel sterk sta en mezelf respecteer. Doch Heb ik van mezelf erg last omtrent overanalyseren. Tot in den treuren aan toe. DIt gebeurd dus ook tijdens mijn relatie waarin ik niet zoveel alleen was.

  • Ruime tijd geleden heb ik hier enkele keren mijn “”eenzaamheidsgevoelens”” gepost. Toen was ik nieuw in de zwemgroep, wandelgroep … en had ik eigenlijk alleen “”een goededagcontact””, als je begrijpt wat ik bedoel. Het heeft lang geduurd maar ….
    Ondertussen heb ik in die groepen (bij het zwemmen, wandelen, …) een vijftal vrouwen, waaronder ook een paar weduwen, beter leren kennen en het klikt. Het is niet dat we veel doen samen …. wel eens samen naar een toneel of een uitstapje of blijven ‘hangen’ na het zwemmen of …..
    Nog altijd ben ik veel alleen. Veel te veel eigenlijk. En ik voel me ook nog dikwijls eenzaam.
    Maar het maakt zo een verschil te weten dat één van hen eens telefoneert of dat ik naar hen eens kan bellen. Dat we samen eens kunnen “zagen” of “lachen”. Dat we samen eens op stap gaan. Dat we elkaar eens kunnen helpen. Die lichtpuntjes maken het leven voor mij zoveel aangenamer.
    Want “vriendschap maakt het leven de moeite waard”.
    ik hoop voor iedereen die hier post dat hij/zij eenzaam zijn, dat zij ook een paar lichtpuntjes vinden.

  • Beste Linda,

    Dat klinkt erg mooi – fijn dat je nieuwe contacten hebt gemaakt.
    Als het je lukt met een paar mensen, dan kun je het ook – als je wilt – met méér mensen.
    Het is niet zo dat er een tekort is aan leuke mensen op de wereld :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Jan-Anne schreef:

    Ik ben vaak alleen. Relaties heb ik nooit gehad en wil ook single blijven met beperkt sociaal netwerk, omdat ik géén enkele behoefte heb aan een relatie en ook géén mensenmens ben.
    Kortom mijn zeer bewuste én definitieve keuze is: voor altijd single met beperkt sociaal netwerk.
    Af en toe heb ik behoefte aan contact met andere mensen zoals in een kring of vereniging, die ik dan ongeveer drie keer per maand bezoek. Maar dan houdt het ook op!
    Zielig vind ik mijzelf allerminst, daar bovenstaande mijn zeer bewuste keuze is. Aan zelfmedelijden doe ik niet!
    Vaak ben ik alleen, maar niet eenzaam. Kunnen jullie dit begrijpen?

  • Beste Jan-Anne,

    Natuurlijk. Het beste bewijs dat iets bij je past, is dat je je er goed bij voelt.
    Zolang je jezelf niet vergelijkt met andere mensen is dat goede gevoel het enige wat echt belangrijk is :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • pieter schreef:

    ja ik heb dat ook, ik word er gek van, ik kan wel mijn zussie bellen als ik wil praten, maar die woont ook aan de andere kant van nederland.

  • Ik ben graag alleen, na een drukke werkdag met veel mensen om me heen ben ik enorm blij om thuis te komen! Heerlijk alleen tijd :) ben dan ook best wel erg introvert, heb natuurlijk ook wel goede vrienden en familie. Een relatie geeft mij niet echt de rust die ik nodig heb. Ik kies er bewust voor om lekker alleen te zijn.
    Gr. C

  • Barbara schreef:

    Hoi,

    Hierbij zit ik in de knoop. Ik doe graag dingen alleen, wandelen, op vakantie gaan, sporten, winkelen, … Toch kom ik ergens niet graag thuis want het is er te stil, dan wil ik muziek rond mij, bel ik soms iemand. Als ik wel dingen kan plannen in mijn huis, dan ben ik wel graag thuis. Hetzelfde gevoel heb ik in relaties. Op dit moment ben ik single en ergens vind ik het fantastisch. Maar toch voel ik mij soms ook leeg, vloek ik omdat ik nog alleen ben en er mij blijkbaar niemand leuk of de moeite waard vindt, omdat ik nog niet zoveel bereikt heb dan anderen (partner, huis, kinderen). Maar ik weet dan wel dat ik echt zelfstandig kan zijn, niet afhankelijk ben van iemand.

    Soms vraag ik mij af of dit komt omdat ik enig kind ben. Ik ben het zo gewoon, dat ik mij soms afvraag of het wel nog gezond is.

    Ben ik dan eenzaam? Ik weet het niet.

  • Beste Barbara,

    “Maar toch voel ik mij soms ook leeg, vloek ik omdat ik nog alleen ben en er mij blijkbaar niemand leuk of de moeite waard vindt…”
    Stop – die conclusie is niet terecht. Wie zegt dat niemand dat vindt? Als jij echt een relatie had wil, dan gaat je dat lukken en vind je ook iemand die jou de moeite waard vindt.

    …, omdat ik nog niet zoveel bereikt heb dan anderen (partner, huis, kinderen).
    Stop – elke vergelijking maakt ongelukkig, dus stop jezelf te vergelijken.

    Dit artikel geeft je meer inzicht:
    https://www.newstart.nl/blog/vergelijken-met-anderen-is-zinloos/

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Het artikel klopt wel
    ik had ook de ene relatie na de andere om niet alleen te zijn
    ik hield me ook bezig met verkeerde vrienden om niet alleen te zijn
    heb 3 jaar therapie gevolgd, mijn leven grondig opgekuist,
    mezelf leren kennen, en ja da’s een hele verrijking absoluut.
    Maar na 4 jaar wordt ik het wel een beetje beu,
    ik verlang naar gelijkgestemde vriendschappen en een relatie,
    want klopt alleen zijn kan fijn zijn,
    maar na al die jaren mag het tij toch wel gaan keren.
    Hoe pak ik dit aan …?
    dank je
    want op latere leeftijd nieuwe vriendschappen sluiten is niet zo simpel, laat staan een relatie

  • Yvonne Panbakker schreef:

    Hallo Martine ik heb hetzelfde meegemaakt als jij. Mijn vriend is overleden en sindsdien voel ik me alleen en eenzaam. Het leven is saai geworden zonder partner waarmee je kan praten en lachen. Ben te snel op zoek gegaan naar een partner natuurlijk ging dat mis. Alles om maar niet alleen te zijn. Alleen eten een hel alleen slapen een hel. Het weekend alleen door brengen niks aan. Ik wil leren om alleen te kunnen zijn.

  • Yvonne Panbakker schreef:

    Ik heb ook nog niet verwerkt om alleen te kunnen zijn. Mis mijn vriend nog elke dag. Hoe kan ik leren om het alleen ook leuk te hebben?

  • Beste Yvonne,

    Gun jezelf de tijd, niets gaan ineens en vanzelf, maar alles is mogelijk met tijd en oefening. Om te leren het alleen ook leuk te hebben, kun je proberen meer nieuwe dingen alleen te doen. Ga op pad, schrijf je in voor cursussenn of clubs en maak een (kleine) reis. Omdat we vaak dingen samen met iemand hebben gedaan, associëren we die dingen met andere mensen – dus nieuwe dingen op en met jezelf proberen is daar een goede oplossing voor. Daarnaast is het de kunst je eigen beste vriend te worden, voor zover je dat nog niet bent. Als je graag tijd met jezelf doorbrengt, voel je niet alleen, maar rijk.

    Heel veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Jurgen schreef:

    Ik maak telkens identiek hetzelfde mee. En ik leer er nooit uit. Telkens na een relatie val ik ook in dit diepe zwarte gat. Niet leuk. U eenzaam voelen en alleen. Ook al was de relatie niet goed, je was toch niet alleen.
    Niet makkelijk hier uit te raken. Je bent op vanbinnen en panikeert omdat je niet verderkan. Je bent jezelf volledig kWijt in functie van die ander. Hoe raak jij hier dan doorheen??

  • De teneur van de meeste reacties is toch: ‘wat mis ik een relatie!’ Ik wist trouwens niet dat ‘alleen zijn’ als zielig wordt beschouwd.
    Vroeger dacht ik ook altijd dat het zo hoorde: samen met een zielsverwant. Gaandeweg (scha en schande) ben ik er achter gekomen dat ik niet geschikt ben om samen te leven. Die ontdekking kwam trouwens pas enige jaren na mijn scheiding en na vele dates.
    Wat was ik nou eigenlijk aan het doen? Conformeren aan het idee dat men een koppel moet vormen?
    Ik ben het er wel mee eens dat het fijn is om vrienden te hebben met wie afgesproken kan worden. Al gaan er soms ook weken voorbij dat ik geen zin heb om af te spreken.
    En helemaal alleen ben ik ook niet. Mijn twee honden vergezellen me op lange wandelingen waarbij we soms leuke en interessante mensen ontmoeten.
    De vrijheid van alleen (kunnen) zijn wil ik nooit meer kwijt!

  • Enrico schreef:

    Het huwelijk is een onderdeel van een systematisch georkestreerd scenario sinds de 5de eeuw waarin het christendom het voor het zeggen kreeg. Het huwelijk is net als het bank systeem,de conventionele medische wetenschap,de verzekeringsmaatschappijen een gevangenis die de mens tot slaaf dwingt en die hij/zij meestal tien jaar volhoudt om er dan uit de breken. Als mensen de juiste therapieen en meditaties doen,affirmeren,mindfullness doen wordt je je bewust dat je alleen bent. Alleen = al een; je bent een met alles. Je bent een met het boek dat je leest,je bent een met de vogels die je hoort fluiten of de buurvrouw die je aanhoort voor je huis.Je bent een met jezelf en het op jezelf zijn. Eenzaamheid is afgesloten zijn van alleen en daardoor kun je niet alleen zijn. Ik vind je artikel heel goed en verhelderend. voor mijn lieve moeder die op moment rouwt denk ik een steun. Dank dat je dit plaatste,mvg Enrico

  • Graag gedaan Enrico :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Martha schreef:

    Ik ben het hier helemaal mee eens. Het valt niet mee om echt ontspannen alleen te zijn, maar het is de moeite waard om dit te leren en te oefenen. De kunst van het alleen zijn…..Je Zelf leren vertrouwen . Ik vond enige tijd geleden een heel mooi interview met Jan Geurtz spiritueel leraar) nadat ik kluizenaarschap als zoekterm had ingetoetst, omdat ik daar benieuwd naar was.Heel inspirerend.

  • Sylvia schreef:

    U heeft het goed voor elkaar, met u zelf. Kennelijk snappen dit veel mensen niet. Zelf ben ik net weduwe, en voel mij niet eenzaam. Ook dat snappen mensen niet. Nee, die hebben niet jarenlang het traject meegelopen met een ongeneeslijk zieke man. Hij is zelfs in mijn woonkamer uiteindelijk overleden. Mijn taak is volbracht. Ook nu proberen mensen mij een depressie aan te praten. Het is toch ziekelijk.

  • matthijs schreef:

    ik ben graag alleen…… maar ook eenzaam

  • Anoniem schreef:

    Heb dezelfde ervaring. Veel te snel iemand anders gezocht na de dood van mijn man. Die relatie is nu ook gedaan dus zit ik terug bij af. Vreselijke tijd van alleen zijn in een leven zonder doel.

  • Sylvia schreef:

    Hoi Kellie,
    Ik bewonder jou, en weet je dat je verhaal en schrijfstyle mij goed hebben gedaan. Herkenbaar en zoveel humor heb jij in mij losgemaakt, in tijden niet zo intens in m’n eentje gelachen:-)
    Je vraagt om tips en wie weet helpt het als je blogs leest van “soort”situatie” genoten. Ik wil jou bedanken dat je mij met jouw verhaal in m’n zware tijd heb geholpen. Liefs, Sylvia

  • Sylvie schreef:

    Alleen zijn… ik ervaar elke dag dat ik eigenlijk zoek naar erkenning, geaccepteerd en gewaardeerd worden, erbij horen… Vreemd genoeg zeggen mensen me dat ik zo’n positieve, warme en Li energie uitstraal, maar laten velen me ‘links liggen’. Als ik niet zelf op de mensen af stap en een praatje begin te maken, komt niemand naar me toe. Niemand belt me op, niemand neemt contact.
    Heb ik daar moeite mee? Toch wel. Ik probeer mezelf te troosten met de idee dat ik gelukkig ben met mezelf. Maar ik verlang ook om geliefd te worden, ik snak ook naar diepzinnige vriendschappen met anderen. Geen oppervlakkige babbels.
    Wat loopt er dan fout? Ik stel me open, luister naar de andere, ben vriendelijk, hulpvaardig… Maar ik ben geen spraakwater, zeker niet tijdens discussies. Ik ben graag stil. Rustig. En hou me misschien wat teveel op de achtergrond?
    Mezelf blijven… Dat is wat ik probeer. Maar daarmee stoot ik blijkbaar mensen af.
    Dit jaar ga ik op zoek naar mensen die me accepteren zoals ik ben en graag in mijn gezelschap zijn, zonder zichzelf ook te moeten veranderen.
    Familie? Ook die mensen zijn oppervlakkig en hebben zo snel een oordeel klaar. Denken dat ze me kennen. Maar het komt er op neer dat iedereen vooral met zichzelf bezig is. Niemand is echt begaan met de ander. Misschien zie ik dit te negatief. Maar na wat observeren is dat mijn conclusie. Iedereen heeft zijn eigen ‘rugzak’ en zoekt zijn weg. Ik leer nu om gelukkig te zijn in mijn eentje. Om ook mijn eigen pad te vinden. Ook egoïstisch leren zijn. Want ik heb 45 jaar geleefd voor de andere. Nu pas voor mezelf..

  • Anoniem schreef:

    Heel herkenbaar wat je schrijft

  • Dag Martine
    daar kan ik over meepraten. Na het overlijden mijn vriendin 5 jaar geleden en nu pensioen heb is het moeilijker om alleen te zijn. Heb ook wel war vrienden toch die begrijpen het niet. Groeten

  • Het is een goed stuk wat hierboven geschreven is. Ik ben veel alleen en heb geen een echte vriend of vriendin. Wat is een echte vriend of vriendin vraag ik me af. Twee keer per jaar ga ik een dag winkelen met een oude (vriendin of kennis hoe je het noemen wil) Ook met een een oude schoolvriendin heb ik twee keer per jaar een ontmoeting Zij zijn beiden getrouwd en ik gescheiden. Dan heb ik nog een vriendin? die steeds een andere vriend heeft aan/uit/aan/uit en heb ik weer even tabak van haar. Er zijn best mannen ook die mij wel zien zitten, maar ik hun dan weer niet. Dan zie ik al dat gezeik weer voor me, wat ik in mijn huwelijk al heb gehad en wat ik bij zo veel mensen zie in hun huwelijk. (sorry mensen ik weet het ze zijn niet allemaal zo, maar wel veel)1 keer in de 8 weken een leesgroep. Toen ik ging verhuizen en het nieuwe huis gestript moest worden waren er 5 mensen die aanboden te helpen en dat is aardig ik weet het. Echter dat sla ik dan weer af, want dan denk ik ik kan het zelf drie keer zo snel en alles liep ook weer gesmeerd. Volgens mij ben ik iemand die van Mars of zo komt. Ik verveel me ook sneller bij veel vrouwen, want die hebben totaal andere interesses. Ik lees b.v. geen vrouwenbladen, maar wel de Elsevier en lees heel graag geschiedenis. Hou me ook veel meer bezig met politiek dan de meeste mensen in mijn omgeving.
    Toch hou er ik wel van me vrouwelijk te kleden dat dan weer wel.

  • augustina schreef:

    Wat heerlijk om dit allemaal te mogen lezen. Dank jullie wel voor het delen.

    Vandaag kwam ik het tegen. Alleen zijn is prima voor mij. Maar ik realiseer me dat er momenten zijn dat ik het niet gezellig vind. En geen moeite wil doen om met iemand te zijn. Wat een heerlijk idee dat er iemand binnen komt lopen en er gewoon is.

    Mijn behoefte aan groei is altijd groter geweest. Ik wilde me niet verschuilen onder een vleugel van een ander en ik wilde mezelf ook niet uit de weg gaan door heel erg voor een ander te zorgen. Ik wilde leren mezelf volledig lief te hebben en voor mezelf te zorgen. Dat is me zo goed gelukt. Ik weet mezelf op een mooie manier te besturen.

    Ik heb een ‘zware’ jeugd gehad en het is een hele uitdaging geweest om met alles mooi om te kunnen gaan, patronen doorbreken, in vertrouwen komen, me veilig leren voelen enz. Ik ben nu blij met die “zware” jeugd. Iemand schrijft hier soms het idee te hebben dat haar een probleem aan gepraat wordt. Dat herken ik. De maatschappij leek met ze vertellen dat ik niet goed kon zijn omdat ik ze niet goed geleerd had. Het was lig mijn focus.

    Nu ik bij mezelf ben zie ik andere boodschappen. ( Andere en vooral fijnere focus) Je bent niet kapot, er is niks mis met je, je bent heel. En dit kan ik nu zien omdat ik ze zo voel. Ik ben apentrots op hoe ik in de wereld sta. Enorm dankbaar dat ik Nederland leef. Je mag hier helemaal de weg kwijt zijn en de maatschappij geeft je alle ruimte om weer opnieuw te kijken en te bouwen. Ik leef in een vrij land. Er zijn plaatsen waar vrouwen die kansen niet hebben. Dankbaarheid.

    Nu ik zo bij mezelf ben voel ik wel de behoefte om met een mooie man verder te groeien.
    Een man die ook bij zichzelf is. Ik vertrouw erop dat ik deze man tegen kom. Ik kan herkennen dat ik heel ben. Dus kan ik ook herkennen dat een man bij zichzelf is en met mij wil groeien. Uit liefde ipv een schijn veiligheid. Angst om alleen zijn uit de weg te gaan is gewoon weg niet nodig. En dat is wat ik elke dag vier.

    Momenten van niet en wel alleen zijn komen en gaan. Zoals bij alles…

  • Frank De Moei schreef:

    Beste Augustina,

    Jij ook bedankt voor het delen van je ervaring – dat heb je mooi beschreven :)

    Inderdaad, er is niets mis met jij/ik/ons en we mogen er gewoon zijn, precies zoals we zijn. Als we eenzaam zijn, voelen we ons niet verbonden – maar we moeten ons eerst verbinden met onszelf, voordat we dat echt met anderen kunnen doen. Mooi dat dat je is gelukt!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Anoniem schreef:

    Hi John,

    Een paar jaren terug woonde ik met mijn partner en twee kinderen. Alsnog ging er geen dag voorbij dat ik me niet eenzaam voelde. Nu woon ik alleen en dat vind ik heerlijk, maar soms voel ik me echt eenzaam.

  • Jan-Anne schreef:

    Afgelopen voorjaar stond ik (Jan-Anne) op de website van RTL Nieuws onder rubriek “nooit meer”. In dat artikel heb ik uitgelegd, waarom ik heel bewust én definitief gekozen hebben om voor altijd single te blijven én voor altijd een zeer klein sociaal netwerk te hebben dat ik nooit meer zal uitbreiden.
    Gelukkig heb ik werk dat ik met veel plezier doe, maar kom ’s avonds vrijwel altijd moe thuis. Zo’n drie keer per maand bezoek ik een kring, lees ik veel en kijk ik ook veel op internet. Vervelen doe ik me bijna nooit. Probeer ook altijd positief in het leven te staan.

  • Frank De Moei schreef:

    Mooi zo Jan-Anne!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • {"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
    >