Grenzen aangeven – hoe kom je op voor jezelf?

Hoe kun je voor jezelf opkomen? Hoe kun je je grenzen aangeven zonder een conflict te krijgen? Dit zijn de drie stappen om je grenzen aan te geven – kalm, maar wel duidelijk.

Wanneer moet je voor jezelf opkomen?

Als iemand wilt dat je iets doet waar je geen zin in hebt.
Of als iemand zich gedraagt zich op een manier waar je echt niet mee kunt leven.

Wat is jouw persoonlijkheid?

Sommige mensen hebben meer moeite met grenzen aangeven.

Vooral mensen die:
1. Introvert zijn en graag op de achtergrond blijven.
2. Weinig . Je bent bang dat de boel escaleert als je je grenzen aangeeft. Bedenk dan dat een conflict niet zo makkelijk escaleert als je rustig en redelijk blijft. Loopt het toch uit de hand, dan ligt dat waarschijnlijk niet aan jou. Jij bent toch rustig gebleven?

Hoe geef je je grenzen aan?

Hoe kun je nu je grenzen aangeven zonder het conflict te laten escaleren? Zonder dat de ander denkt dat je onredelijk bent?


”Hallo… Zelfvertrouwen!”

Heb jij genoeg van twijfel en onzekerheid?

Volg onze GRATIS serie:

Weg met Onzekerheid – Hallo Zelfvertrouwen!

Ontdek de Krachtige Weg naar Meer Zelfrespect!

“Mijn zelfvertrouwen groeit met de dag. Zowel op het werk als in mijn privéleven voel ik me gelukkiger. Ik sta er zelf van te kijken, maar het is waar. Bedankt voor de hulp!”


Dit zijn de drie stappen om je grenzen aan te geven:

1. Blijf rustig.

Geef duidelijk aan wat je wilt, maar blijf wel rustig. Als je boos wordt of gaat schreeuwen, dan wordt de ander ook boos en daar los je niets mee op. Mensen raken veel meer onder de indruk van iemand die rustig zegt waar het op staat.

2. Houd het bij jezelf.

Zeg niet: “Jij moet dit” of “jij moet dat”.
Daar zal de ander alleen maar negatief op reageren.
Voor je het weet heb je een woordenwisseling.

Zeg in plaats daarvan: “Ik vind het niet prettig als je dit doet” Of: “Ik merk dat ik het vervelend vind als je…”
Daarmee geeft je aan wat jij ervan vindt. Dat is jouw goed recht. Grenzen aangeven begint bij aangeven wat jij er van vindt – het zijn immers jouw grenzen.
De ander kan nu bepalen of hij of zij dat wil respecteren.

3. Geef een oplossing.

Zeg bijvoorbeeld: “Ik stel voor dat….” En vertel wat je wilt dat er moet gebeuren.
Je kunt wachten tot de ander een voorstel doet, maar het is beter om zelf het initiatief te nemen. Wat verwacht je van hem of haar?

Wees consequent.

Heb je wel eens tv-programma gezien waarin een huisdier of een kind totaal niet meer te controleren was? Het eerste wat ze de ouders of eigenaar leren is consequent te zijn: dit gedrag blijft fout en dat gedrag blijft prima.

Als je dit regelmatig verandert, weet het kind of huisdier niet meer waar het aan toe is. Dus wees consequent: blijf steeds op dezelfde manier reageren als je het gevoel hebt dat je grenzen worden overschreden.

We leren anderen hoe ze met ons om moeten gaan.

Net zoals huisdieren of kinderen leren we ook andere mensen hoe ze ons moeten behandelen. Wees daar redelijk in: maak geen drama van de kleine, onbelangrijke dingen. Maar geef wel duidelijk je grenzen aan als het nodig is. Je grenzen aangeven moet je doen als iemand op je tenen staat, niet als hij of zijn tien meter verderop loopt…

Anders leer je de ander dat het prima is die grenzen te overschrijden.
En dan kun je erop rekenen dat het vaker gebeurt.

Respect van anderen begint met respect voor jezelf.

Je kunt niet van anderen respect vragen als je het niet eerst aan jezelf geeft. Sta voor wie je bent en wat je wilt.

Respecteer jouw mening net zo goed als die van de ander. Ze zijn allebei evenveel waard. Pas dan kun je voor jezelf opkomen.

Kom jij voor jezelf op?

Of heb je moeite te zeggen wat je denkt?

Wil je beter je grenzen aangeven? Vergroot dan je zelfvertrouwen:


Wil jij meer zelfvertrouwen?

Volg dan deze online cursus Blijvend Zelfvertrouwen.

Voel je sterk en zeker over jezelf – wat er ook gebeurt.

Meer dan 15.000 cursisten gingen je voor!

“De cursus zelfvertrouwen is het bedrag dubbel en dwars waard! Ik sta steviger in m’n schoenen, al vanaf de eerste les!“

Vergroot je zelfvertrouwen


 

Over de schrijver 

Frank De Moei

Ik ben een professionele life-coach, gespecialiseerd in persoonlijke groei.

Meer dan 15.000 cursisten heb ik inmiddels geholpen met een gelukkig en succesvol leven.

Wat wil jij?
Wil jij meer zelfvertrouwen, minder stress, betere relaties, leuker werk, meer geluk en meer succes?
Deze Online Trainingen gaan je helpen!

Meer over
Meer over Frank
Ervaringen van cursisten

Ontdek Het Geheim


Hoe krijg je wat je ècht wilt?


ONS GRATIS EBOEK

35.000 Lezers gingen je voor


Ook leuk om te lezen:

Reageer op dit artikel

  • het lijkt mij een zeer interessante cursus.
    zal ik hard nodig hebben.
    ik ben er zelf een die veel te veel incasseert van anderen ,maar zelf niets durft terug te zeggen oom dat ik bang ben niet geaccepteerd te worden, of mijn baantje er aan verliest.

  • Beste Jan,

    Als je alleen geaccepteerd wordt als je over je heen laat lopen, dan ligt het werkelijke probleem niet bij jou maar bij de ander :)

    Succes!

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Iedereen wil ergens bijhoren. Of het nou op het werk is of in de privesfeer. Iedereen verlangt weleens naar een compliment, omdat je hiervan groeit. Vrolijke mensen om je heen, mensen die het oprecht met je voor hebben (dit zijn dan de mensen die je dan ook ECHT heel lang kent)dat geeft je veel zelfvertrouwen. Uiteindelijk ben je ZELF de persoon die actie moet ondernemen ! Ik dacht dat leeftijd, levens- en werkervaring de persoon maken wie je bent. Het zijn de dingen die je hebt meegemaakt in je leven, die je maken wie je bent!

  • Beste Frank,

    Ha, aardig dat je je zo zegt.
    Daar loop ik ook wel eens tegen aan, ik kan dan nog niet eens functioneren, terwijl ik altijd wel duidlijk maak als ik het ergens niet mee eens ben. Als het eenmaal fout zit en ik er niks meer mee kan, dan negeer ik. Echt je hebt mensen die zijn gewoon hopeloos. Heel erg vond ik ooit een motorrijschool, had gevraagd of ik bij iemand ingedeelt kon worden dat werd vervolgens niet gedaan, ik blief die ander echt niet, er was al examen ingeplant, dus ik kon geen kant heen. Goed op examen verschenen, natuurlijk niet gehaalt. Daarop zou ik terug worden gebeld, geen telfoon, gebeld, begon ze over nieuwe rijlessen, heb haar van wal laten stekken, eens languit op mijn stoel gaan zitten, heb haar data laten opnoemen, ben weer begonnen over mijn voorkeur instructeur, weer ja zeggen, wel heel erg hoor, heb haar gezegd dat ik nooit meer kon, omdat ik niet van haar opaan kan. Heb haar ook meteen gezegd dat ik dit al van haar verwachte en dat ik al iemand anders heb. Ze gooide de telefoon erop als of de duivel had gesproken.

    pppfff je hebt van die mensen.

    Gr. Sonja

  • Mijn eerste gedachte zet goed
    mijn twee gedachte zegt jammer van de moeite en het geld
    mijn derde ik zit in een zelfde knoop
    Groet Gijs

  • Hoi,
    Ik had een hele goede vriendin, maar we kregen ruzie,
    en nu gaat ze me pesten enzo. en ze stuurt naar mijn vriendinnen je bent een schat en dit en dat. en dan probeert ze mij jaloers te maken, en dat is echt erg vervelend. en ze zegt dan ook dingen tegen mijn vriendinnen zodat mijn vriendinnen boos worden op mij!
    Ik durf zelf niet voor mezelf op te komen, weet jij misschien wat ik het beste kan doen?
    Mail het alsjeblieft naar mij.

    Groetjes,
    Helen

  • Beste Helen,

    Als je niet voor jezelf durft op te komen, dan gaat het helaas niet veranderen. Daar zit toch de kern?

    Ik kan je niet in 3 woorden een definitieve oplossing geven. Dat kan ik alleen in een persoonlijk gesprek. Daarnaast schreef ik in het artikel dat twee online cursussen je verder helpen:
    Blijvend Zelfvertrouwen en Betere Relaties met Iedereen.

    Beide cursussen leren je steviger in je schoenen te staan, waardoor je makkelijker voor jezelf opkomt.

    Met vriendelijke groet,
    Frank

  • Eleonora schreef:

    Zaterdag j.l. had ik een “vriendin” op bezoek die bij binnenkomst heel vervelend deed: zoals op een nare toon: waarom heb je geen kledinghanger aan de kapstok, want mijn jack hang ik liever niet aan een lusje. Je hebt een vlek achter op je trui. Is dat misschien stront? Waarop ik zei: heb je nog meer te zeiken? Ik was toen kwaad op deze bitch.
    Later zei: je belt me niet vaak, want je vindt me niet aardig. Ik negeerde deze opmerking, want ze provoceert altijd. Eigenlijk had ik wel moeten zeggen dat ze na een normaal gesprek meestal een vervelende opmerking maakt, zoals een ntijd geleden: jij loopt meestal met een kromme rug.
    Ik begin nu te geloven dat ze een borderline-persoonlijkheid heeft. Ze is eigenlijk altijd wel zo geweest (ik ken haar ca. 44 jaar) maar de laatste tijd is het erger geworden. Naast mezelf heeft ze nog een “vriendin” die ze langer kent, maar die haar ook niet veel ziet. Misschien wel om dezelfde reden. Ik las in de 7 tips o.a.: neem afstand en ik merk dat ik dat al heel lang doe. Meestal ga ik met haar op vakantie en ook nog op vakantie met een andere vriendin die niets met haar te maken wil hebben.
    Ik denk dat ze haar frustaties wil projecteren, want ik voel meestal aan het begin een soort van beklemming. Het mens wordt bijna 76 jaar, dus ik denk : ze is nog steeds niet wijzer geworden. Ik merk dat ik het niet langer kan verdragen. Zijn er misschien tips?

  • Beste Eleonora,

    Ik zou altijd beginnen te vragen waarom de ander zo negatief is. Waarom doe ze zo? Wil je dat echt weten? Vraag het haar dan – met begrip en interesse.

    Misschien ziet ze eindelijk in dat ze hiermee mensen afstoot en heeft ze alleen wat begrip nodig om dit te veranderen.

    En misschien ook niet…

    Aan jou de keuze om vervolgens je conclusies te trekken :)

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • hoi,

    ik zit al met dit probleem sinds groep 6 (ik ben nu 14 jaar).
    als iemand iets tegen mij zegt wat ik niet leuk vind reageer ik daar niet op en ga ik er over piekeren. dan ga ik dingen denken als: vinden ze me wel aardig? heb ik iets verkeerd gedaan? als ik er iets van zeg kwets ik ze dan niet? ik kan niet voor mezelf opkomen en mijn grenzen stellen. hiervoor ben ik in groep 8 een jaar lang in therapie gegaan. ik dacht dat het heel goed had geholpen en was klaar voor de middelbare school. ik voelde me wat zekerder en dacht dat ik er wel wat van zou zeggen als ik iets niet leuk vond. in het begin ging dat goed ik had (heb) super leuke vriendinnen en lag (lig) goed in de groep, iedereen dacht (denkt) dat ik een vrolijk spontaan meisje ben die geen problemen heeft want ik ben wel een prater. tot dat we een meisje in de klas kregen die alles had wat ik niet had. ze maakte af en toe best gemene opmerkingen en ik durf er nog steeds niks van te zeggen. alles wat ik eerst durfde durf ik niet meer. ik doe gymnasium en zit in een combi klas. maar dat was niet mijn keus. ik moet van mijn ouders gymnasium doen maar ik kan dat niet aan. daardoor heb ik het gevoel dat iedereen hoge verwachtingen van mij heeft en ben ik niet tevreden met een 6. als ik een 6 op mijn rapport heb staan moet ik die ophalen naar een 7 en daardoor voel ik me erg verdrietig en ben ik bang om fouten te maken. dit allemaal maakt mij erg onzeker en ik durf van de kleinste dingen niks meer te zeggen. niemand heeft het door dat ik zo pieker en ik weet niet meer wat ik moet doen. Hoe kan ik zorgen dat zeg wat ik voel zonder dat ik me schuldig ga voelen?

    alvast bedankt,

  • Beste Lotte,

    Deze site is eigenlijk bedoeld voor volwassen, niet voor tieners.
    Ik vind wel dat je het mooi en duidelijk hebt omschreven :)

    Er zit te veel in je verhaal om hier op deze plek antwoord op te geven, dus ik geef je een aantal artikelen die er dieper op ingaan:
    https://www.newstart.nl/blog/omgaan-met-kritiek-van-anderen/
    https://www.newstart.nl/blog/heb-jij-te-hoge-verwachtingen-van-jezelf/
    https://www.newstart.nl/blog/fouten-maken-is-goed-mislukking-is-uitstel-van-succes/
    https://www.newstart.nl/blog/stop-je-schuldig-te-voelen/

    IK zou je daarnaast vooral adviseren om toch (weer) eens contact op te nemen met een professional die gespecialiseerd is in het helpen van tieners,
    zoals een coach of een psycholoog. Erover praten is altijd goed om een beter gevoel over jezelf te krijgen.

    Ik wens je veel succes!

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Nienke schreef:

    Ik heb al jarenlang aanvaringen met vooral mijn moeder. Ik heb lang niet geweten waarom. Ik gaf mezelf de schuld, ik werd extra behulpzaam en roerde sommige onderwerpen niet aan. Ik weet niet eens meer wanneer het precies begon. Thuis gebeurde het al, maar vooral toen ik het huis uit ging. Ik wilde ver weg van haar. Op aanraden van een therapeut moest ik een stuk opsturen van Khalil Gibran, over het losmaken van je moeder. Resultaat: moeder boos, maandenlang geen contact. Daarna werd het weer beter, totdat ik op kamers ging en zij met mijn oude meubels aan kwam zetten. Toen ik vervolgens naar een zolderkamer verhuisde, en die meubels daar niet neer kon zetten en überhaupt niet kón meenemen, werd ze toch kwaad want het was gekocht van de erfenis van mijn oma. Dat wist ik niet, maar toch kon ik het niet meenemen. Mijn argumenten tellen toch niet. Toen kreeg ik een relatie en al gauw een baby, dus ik dacht dat het nu niet meer zou gebeuren, het duurde wel even, maar helaas, zo’n jaar of 10 jaar later was het weer mis; ik had tegen mijn tante in Oostenrijk gezegd dat ik haar graag wilde bezoeken. Dat kon echt niet, ik had immers geen auto om mee te pronken. Daarna overleed mijn schoonvader en wij verwachtten dat ze wel op de begrafenis zou komen, Nee, dat kon niet, want ze moest naar haar zus. Schoonfamilie kwaad, zij kwaad. Daarna werd mijn vader ziek in Oostenrijk en moest in het ziekenhuis blijven. Ik werd emotioneel, omdat ik altijd weg word gehouden als mijn vader ziek is, ik weet nu waarom: mijn moeder kan niet tegen stress, en gaat dan ruzie zoeken. Zelfs toen ze een hardnekkige blaasontsteking had, kreeg ik het gevoel dat ze kortaf was en mij de schuld daarvan gaf, ze zei het natuurlijk niet. En nu, op mijn 50e, is het mijn verjaardag. Ik was jarig, en ik dacht, misschien kan mijn broer dit keer wel een keertje komen, het is toch mijn 50e. Ik kreeg geen reactie, dus ik vroeg via zijn werk om hem vrij te geven. Hij werd woedend. Toen ik een keer tijdens een familievakantie op het raam klopte om mijn dochter te gebaren naar ons huisje te komen, werd hij woedend. Want zijn vriendin kon wel eens wakker worden. Mijn moeder suste dat met dat hij geen verstand heeft van kinderen. Toen ik dus bijna jarig was, belde mijn moeder, waar ik het lef had gehaald om dat mailtje te sturen, terwijl zij eigenlijk helemaal niet kon weten dat ik dat gestuurd had; mijn broer had dus geklikt. Nu zag ze geen aanleiding om te zeggen dat ik geen verstand van het werk van mijn broer heb, terwijl je ervan uit mag gaan dat iedereen wel een beetje verstand van opvoeden heeft! Zelf heeft ze enorme strijd met haar vader geleverd, maar ze trekt in feite mijn jongere broer voor, alleen deden mijn ouders dat materieel nooit. We kregen alles evenveel. Helaas vinden ze kennelijk toch dat ik geen behoeftes en verlangens mag hebben. Wat doe ik daar tegen? Ik heb mijn grenzen nooit aangegeven, want ik dacht, als ik geaccepteerd wil worden, dan moet ik doen wat ze zegt. Alle lustrumverjaardagen van iedereen in de familie zijn gewoon gevierd, alleen de 21e verjaardag van mijn oudste ook niet, ineens. Die had ook ineens afgedaan, terwijl ze niks gedaan had en zelf gewoon al het huis uit is. Mijn gezin wordt als geheel afgedaan, ook zo raar. Moet ik boos worden? Of wat? Ik heb al een enorme telefoonangst gekregen, zelfs mijn mail checken durf ik niet meer nadat ik gezegd heb hoe ik erover denk in een mail. Die lees ik dan honderden keren over, het is een wonder dat ik dit keer überhaupt op verzenden heb geklikt. Maar nu durf ik dus niks meer. Zij is altijd de zielige moeder die het zo erg getroffen heeft met haar dochter. Ze is nu 80, maar ze is al jarenlang zo hoor. Nooit een sorry, en als ik sorry MOET zeggen, en het ook doe, dan ‘is het niet genoeg’. Pfff!

  • Anneke schreef:

    Je hebt nooit je grenzen aan gegeven en alles maar gedaan wat je moeder wou , het probleem ligt bij je moeder ze kon je niet los laten mu nog niet waardoor jij zo onzeker bent geworden . kom voor jezelf op geef ga in gesprek met je moeder dat je het zo niet meer wilt . luister zij niet dan moet jij je grens trekken en je eigen leven gaan leiden zonder druk of mening van je moeder . zo gaat je onzekerheid ook weg zal even duren je bent niet anders gewent . maar sta voor jezelf en doe wat jou gelukkig maakt .
    veel succes .
    groeten Anneke

  • Dag Frank,

    bij stap 2 zeg je dat het nu aan de ander is te bepalen of hij of zij je respecteert.
    In het geval dat de persoon je niet respecteert kan hij van de situatie pofiteren om je nog meer belachlijk te maken. Dan heb je het risico genomen en kan het nog escaleren.
    Wat kun je dan nog doen?

  • Beste Jan,

    Als een persoon je niet respecteert, zou mijn advies zij zo veel mogelijk afstand te bewaren.
    Relaties met mensen die je niet accepteren zijn nooit gezonde relaties, want wederzijds respect is de basis.

    Of je je grenzen nu aangeeft of niet – als iemand je niet respecteert, kan de situatie altijd escaleren.
    Dat ligt niet aan jou, maar aan het gebrek aan respect.

    Mijn beste advies: neem afscheid van deze persoon.
    Kun je geen afscheid nemen, neem dat afstand.
    Kun je geen afstand nemen, dan heb je twee keuzes:
    Of je blijf hieronder lijden, of je maakt nòg duidelijker dat je hier niet van gediend bent.

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • bastian schreef:

    Bedankt voor de tips. Ik voelde me vandaag behoorlijk emotioneel van binnen (gewoon niet mij gevoel kunnen uiten, alsof alles vast zat) doordat er op het werk zich een situatie voordeed waarin ik voor mezelf had willen opkomen. Ik voelde me zo zwak en was teleurgesteld dat ik mn mond niet open deed, alleen maar omdat ik bang ben voor de reactie van een ander dus hield ik weer veilig mijn mond. Bij thuiskomst was ik weer moe, zoals wel vaker en ik begin steeds meer te begrijpen wat me moe maakt. Tijdens het lezen van dit artikel kreeg ik spontaan tranen in mijn ogen. Zo herkenbaar en confronterend/bevestigend. Ik hoop dat ik er eindelijk es echt iets aan ga doen. Ik respecteer mezelf nog niet, dat is een feit. In elk geval weet ik wat me te doen staat. Werken, werken aan mezelf, mezelf een gelukkig persoon maken dat doen anderen niet. Ik weet dat ik nog veel moet (wil) leren maar de eerste stap zetten is best moeilijk. Bedankt voor het delen van deze waardevolle tips, top!

  • Beste Bastian,

    Met geduld en inzicht is alles mogelijk :)

    Een aanvullende suggestie: wat er ook gebeurd, stop met zelfkritiek. Als je meer zelfvertrouwen, zelfwaardering, zelfrespect en geluk wilt ervaren, dan ligt dat altijd aan de andere kant van zelfkritiek…

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Gerhard schreef:

    Beste reaguurders,

    Als voormalig gepeste ben ik nog steeds allergisch voor alles wat maar enigszins lijkt op pesten of treiteren of ander gedrag dat mensen (welbewust) kleineert.
    Vooral met de jongeren onder jullie heb ik medelijden, maar wil ook zeggen dat je pestkoppen kunt laten stoppen. Ook na jaren, in mijn geval ruim twee jaar op de middelbare school. ..
    Inmiddels ben ik volwassen en zelf ook graag een plaaggeest, maar nooit een pestkop -)

    1. Laat anderen zo vroeg mogelijk weten, dat je hun opmerkingen gedrag niet wilt. Daarmee voorkom je vaak erger.
    Als dat betekent, dat je ‘vriendschappen’ of andere contacten moet verbreken, doe dat.
    in mijn ogen plagen vrienden je, maar pesten ze je niet en houden ze rekening met jouw grenzen en wensen.
    N.B. Plagen = goedaardig, pesten = kwaadaardig, mensen willen pijn doen/beschadigen.

    2. Assertiever worden kun je leren, bijvoorbeeld m.b.v. deze website. Gebruik de kennis en adviezen van dhr. De Moei en die van andere coaches/therapeuten.

  • Plus Nootje schreef:

    Beste lezers,

    vind veel herkenning en goede adviezen en voorbeelden. Top, dank je wel!

    Daarnaast veel in mn backpack verzameld inmiddels door de jaren heen, flinke zware bagage soms. Doch, t klopt. Positieve instelling houden.

    Energy daarin stoppen, waar ook wat uit komt, anders doorgaan. Als je twijfelt weet je zelf vaak of t wel/niet goed gevoel geeft enzo.

    Met mn moeder idd ook, in ‘keurslijf’ met sociaal gewenst gedrag, verwachtingspatroon, altijd geclaimd, maarrr: t klopt wat hier wordt geschreven over grenzen. Geeft het zelf aan. Het is een wisselwerking van betrokken partijen, niet altijd helemaal vanuit jezelf, maar lees t artikel een paar keer, schrijf wat kernzaken op wat je dan juist zou kunnen doen! :D

    Voor een deel heb je het zelf in de hand, gebruik dat deel en laat de rest. Probeer dat los te laten en te richten idd op positieve zaken.

    Lees met veel plezier de artikelen. Dank. Hartelijke groetjes allemaal!

  • Yvonne schreef:

    Schat, laat gaan! Je kunt je familie niet kiezen. Het voelt misschien even pijnlijk, maar is het op lange termijn niet veel minder pijnlijk?
    Je moet jezelf continue aanpassen en onderdanig opstellen om erbij te horen, open jij dan niet zelf de deur voor mensen om je zo te behandelen?
    Ga godverdorie op je strepen staan en anders bekijken ze het maar.
    Je loopt hier je hele leven al mee, is het niet een keer genoeg?

    Sterkte!

  • Ook ik heb een probleem met mijn moeder. Ik heb zelf een chronische ziekte waardoor ik vaak moet rusten en geen al te beste conditie heb. Maar dat lijkt haar nog steeds niet duidelijk te zijn. Af en toe hebben we een heftige woordenwisseling hierover, omdat ze dingen van me eist die ik niet kan. Nu is ze zelf geopereerd en stelde ik voor wat boodschappen te doen voor haar, eventueel wat te koken. Dat is voor mij al een hele inspanning. Maar nu eist ze niet alleen dat ik ga koken, maar ook de strijk doen en de was opplooien. Ik durf niet te zeggen dat dat eigenlijk te belastend is voor mij, zo’n paar uur na elkaar in de weer zijn, omdat ik wel wil helpen nu ze zelf tijdelijk aan het herstellen is. Maar het zit me dwars dat ze dit zomaar van me vraagt zonder in te schatten dat het voor mij niet eenvoudig is.

  • Ik heb al een probleem sinds groep 8.
    Namelijk ik durf niet voor me op te komen.
    Ik werd vaak geslagen of uitgescholden maar ik deed er zelf niks aan ik zei het wel een tegen mijn moeder maar dan deed zij er wat aan maar een week later gebeurde het weer erg vervelend dus.
    Ik was niet sterk genoeg om voor me op te komen en liet het dus gewoon gebeuren.
    Nu gebeurd dit zelfde bij mijn dochter maar dan nog erger ze heeft pas een trap in haar rug gekregen.
    Ik weet niet wat ik moet doen ik wil me er zoveel mogelijk uit houden wat moet ik tegen haar zeggen??
    Hoe lost ze dit op??

  • Beste Nina,

    Je hebt hiervoor speciale assertiviteitscursussen, soms in combinatie met oefeningen in het omgaan met lichamelijk geweld.
    Zoek ze maar eens op in Google.

    Als je er zelf ook onder hebt geleden, hoe kun je haar dan adviseren?
    Misschien kun je dat niet.
    Wellicht kunnen jullie wel samen zo’n cursus volgen :)

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Jacoline schreef:

    Hallo Lotte,

    Ik vind het zo goed van jou dat je ten eerste jou verhaal hier gewoon durft te vertellen. Ook vind ik het knap dat je ondanks dat je nog zo jong was toch in therapie bent gegaan om beter voor jezelf op te leren komen.
    Geloof me je kan er beter jong iets mee doen dan dat je er zoveel jaren later pas achter moet komen dat je dat nog moet gaan leren.

    Ik lees dat er opeens een nieuw meisje in de klas kwam er dat er toen voor jou iets veranderde….
    Ik ben geen coach of psycholoog maar gewoon een vrouw van 38 die denkt dat dat nieuwe meisje jouw onzeker maakt terwijl zij dat waarschijnlijk zelf is…
    Zij verhuld dat door “geweldig te zijn” en gemene opmerkingen te geven….
    Ik kan het fout hebben maar zij is misschien wel 3x meer onzeker dan jij omdat ze er nieuw is bijgekomen, ze moet ook haar “plek” in jouw klas veilig stellen..
    Ik weet niet of het een goed idee voor jou is maar misschien moet je eens een goed moment proberen te vinden om alleen met haar te praten…
    Als ze daar open voor zou staan kan je er misschien wel achter komen dat jullie beiden nog veel meer met elkaar gemeen zouden kunnen hebben… wie weet word ze nog wel een hele goede vriendin van jou…. en kan zij jou misschien nog wel leren beter voor jezelf op te komen (zonder dat je dat op de gemene manier doet natuurlijk)
    Wat jammer dat het niet jouw eigen keus was naar gymnasium te gaan maar de keus van je ouders. Ik hoop dat je de moed kan vinden hier toch eens met je ouders over te praten.
    Geef het aan dat je het gevoel hebt dat je op je tenen moet lopen en dat het je verdrietig en ongelukkig maakt.
    Ouders horen niet graag dat hun kind ongelukkig of verdrietig is maar je mag het wel degelijk ZIJN. Het zal hen wakker schudden en ze zullen weten dat ze samen met jouw op zoek moeten naar een oplossing, welke dit ook mag zijn.

    Vergeet verder nooit het volgende: Je bent een uniek persoon, die er mag zijn, met al je kwaliteiten en ook je gebreken. Niemand is perfect, wees vooral jezelf en voel je vooral NIET SCHULDIG als je gewoon normaal aangeeft wat je wel en niet wilt in dit leven.
    Heel veel succes en ik hoop dat ook jij over zoveel jaar zelf ook kan zeggen: Ja, ik heb het goed gedaan, Ik mag er zijn en mijn leven is heel leuk. Misschien komt dat wel sneller dan je nu denkt!

    vriendelijke groet van Jacoline

  • Alojamiento web schreef:

    Grenzen kunnen specifiek voor bepaalde levensgebieden zijn. Zo kun je werk-grenzen, relatie-grenzen, grenzen in vriendschappen hebben etc. Heb jij al wel eens nagedacht over wat jouw grenzen zijn? Of kom je er meestal achter als iedereen er al een paar keer overheen is gestormd? Dat laatste lijkt me niet zo prettig toch?

  • jou moeder is mooi schreef:

    ??????????????????????????

  • {"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
    >