Relaties – Bouw geen muur op je heen!

Een muur lijkt veilig, maar is ook beknellend. Met een muur om je heen houd je anderen buiten, maar sluit je jezelf op. Projecteer je pijn uit het verleden niet op de mensen in je heden. Die hebben daar niets mee te maken. Vertrouw op anderen, maar vertrouw vooral ook op jezelf. Bouw geen muur om je heen, maar bouw een brug naar anderen!

“Ik ben vaak teleurgesteld”.

Een cursiste schreef me het volgende: “Ik ben vaak teleurgesteld de afgelopen jaren en ik merk dat ik wat wrokkig ben geworden. Ik wantrouw vooral mannen en voel snel een afstandelijke houding naar mensen die dat misschien niet verdienen. Ik wil geen wrokkig of verbitterd mens zijn, maar mijn wantrouwen laat mijn muren omhoog komen. Het wordt steeds moeilijker om onbevangen naar andere mensen te kijken.”

Waarom trekken we een muur op?

Het verhaal hierboven is begrijpelijk. Als je teleurgesteld bent in het verleden, dan ben je voorzichtig met de toekomst, nietwaar? Wat je gelooft over anderen mensen, neem je altijd mee in je nieuwe contacten. Daarmee creëer je soms een beperkende overtuiging: “Mannen deugen niet. Vrouwen zeuren altijd. Vriendschap is een illusie. Collega’s zijn niet te vertrouwen.” Dat gaat ten koste van je gezonde relaties met iedereen.

Iedereen heeft wel zulke ervaringen: Een ex heeft ons belazerd, een vriend(in) heeft geroddeld, een familielid heeft afscheid genomen, een collega heeft ons bekritiseerd. Zolang we omgaan met andere mensen, lopen we ook de kans teleurgesteld te worden. Elke teleurstelling lijdt tot pijn. En wat doen we als onze we pijn willen vermijden die is veroorzaakt door andere mensen? Dan vermijden we gewoon andere mensen. Probleem opgelost!

Niemand kan naar binnen – maar ook niet naar buiten!

Inderdaad, dat is een oplossing. Als ik liefdesverdriet heb gevoeld, zorg ik ervoor dat ik nooit meer een relatie aanga. Als vrienden me hebben teleurgesteld, kies ik voor oppervlakkige contacten. Het is een oplossing, maar meestal niet een die ons gelukkig maakt. Want we willen ons verbinden met anderen. Dat zit in ieder mens. We willen fijne relaties, mooie vriendschappen, gezellige contacten.

Als je ervoor hebt gekozen een muur te bouwen tussen jezelf en anderen, is dat begrijpelijk. “Liever niets voelen dan pijn voelen” denk je misschien. Er is echter één probleem. Als je een muur bouwt om anderen uit te sluiten, sluit je óók jezelf op. Niemand kan naar binnen, maar jij kunt ook niet meer naar buiten. Het resultaat is eenzaamheid en een gevoel van afscheiding.

Zijn ze wel te vertrouwen?

Dat gaat ten koste van je spontaniteit. Wantrouwen zorgt ervoor dat je achter elk gedrag spoken ziet. Hoe krijg ik weer vertrouwen in een relatie? Heeft de ander geen dubbele agenda? Wat gebeurt er als ik later weer teleurgesteld wordt? Is het niet beter om vooraf afstand te nemen dan achteraf teleurgesteld te worden?


”Hallo… Zelfvertrouwen!”

Heb jij genoeg van twijfel en onzekerheid?

Volg onze GRATIS serie:

Weg met Onzekerheid – Hallo Zelfvertrouwen!

Ontdek de Krachtige Weg naar Meer Zelfrespect!

“Mijn zelfvertrouwen groeit met de dag. Zowel op het werk als in mijn privéleven voel ik me gelukkiger. Ik sta er zelf van te kijken, maar het is waar. Bedankt voor de hulp!”


Het liefst zou je gewoon anderen willen vertrouwen, maar dat kun je niet. Daar is te veel voor gebeurd. Hier maak je echter een cruciale vergissing: Wat gebeurd is in je verleden is veroorzaakt door andere mensen dan je nu ontmoet. Je projecteert het gedrag van ex-relaties op je huidige relaties. Het is alsof ik je kwalijk neem dat je blauw draagt omdat iemand waar ik een hekel aan heb dat ook deed…

Wie is verantwoordelijk?

Het projecteren van ons verleden op mensen die daar niet verantwoordelijk voor zijn, is begrijpelijk, maar lost niets op. Bovendien is het nogal oneerlijk tegenover de nieuwe mensen in je leven. Wat hebben zij te maken met je ex-relaties? Zijn zij verantwoordelijk voor je pijn? Natuurlijk niet. De enige die verantwoordelijk is voor onze pijn, zijn jij en ik.

Alleen wij besluiten de pijn uit het verleden mee te nemen naar het heden. Niemand anders is daar verantwoordelijk voor. Kun je dat inzien?

Twee soorten pijn.

Als iemand mij laat struikelen, doet dat pijn. Maar er maanden over piekeren, doet nòg meer pijn. Dubbel op dus. Wie heeft die laatste soort pijn gecreëerd? Niet degene die mij liet struikelen. De laatste soort pijn creëer ik zelf door er eindeloos over na te denken: “Waarom deed zij dat? Zag hij niet dat dit verkeerd was? Hoe kon zij dat toch zeggen? Dat had hij nooit mogen doen!”

Als ik die ‘struikelpijn’ meeneem naar het heden, dan wantrouw ik iedereen die naast me loopt. Het heeft totaal geen zin mezelf op te sluiten zodat niemand me ooit meer laat struikelen. Want de behoefte met anderen mensen relaties aan te gaan zal er niet door verdwijnen. De enige oplossing is inzien wie me heeft laten struikelen. Het was iemand uit mijn verleden en dat zegt niets over de personen in mijn huidige leven.

Bouw geen muur om je heen – bouw een brug naar anderen!

Heb dus wat meer vertrouwen in anderen, maar vooral ook in jezelf. Wantrouwen klinkt zo: “Iedereen kan me laten struikelen en dat kan ik niet aan. Dus loop ik nooit meer naast iemand.” Vertrouwen klinkt zo: “Ik vertrouw erop dat de ander me niet laat struikelen. Mocht dat wel het geval zijn, dan vertrouw ik op mezelf. Ik kan dat wel aan, ik kom daar wel overheen.”

Met een muur om je heen sluit je jezelf dus op. Dat lijkt veilig, maar is ook beknellend. Je behoefte aan positieve en gezonde relaties verdwijnt er niet door. Dus laat je muur zakken en bouw een brug naar anderen. Wees voorzichtig wie je op je brug laat, maar laat wel anderen wèl toe. Een brug is misschien minder veilig dan een muur, maar het is wel de enige manier om van je eiland af te komen!
Wil je positieve en gezonde relaties? Bestel dan deze e-cursus:


Wil jij gezonde relaties?

Volg dan deze online cursus Betere Relaties met Iedereen.

Geef je grenzen aan en los je relatieproblemen op.

Meer dan 15.000 cursisten gingen je voor!

“Jouw cursus is zo verhelderend! Was ik daar maar eerder bewust van geweest. Het geeft me veel voldoening – en het werkt!”

Verbeter je relaties


Over de schrijver 

Frank De Moei

Ik ben een professionele life-coach, gespecialiseerd in persoonlijke groei.

Meer dan 15.000 cursisten heb ik inmiddels geholpen met een gelukkig en succesvol leven.

Wat wil jij?
Wil jij meer zelfvertrouwen, minder stress, betere relaties, leuker werk, meer geluk en meer succes?
Deze Online Trainingen gaan je helpen!

Meer over
Meer over Frank
Ervaringen van cursisten

Ontdek Het Geheim


Hoe krijg je wat je ècht wilt?


ONS GRATIS EBOEK

35.000 Lezers gingen je voor


Ook leuk om te lezen:

Reageer op dit artikel

  • Hallo Frank,

    Erg leuk artikel weer en deze keer één waarbij ik mezelf wel een beetje herken en een vraag over heb.

    Ik heb 2 ietswat langere serieuze relaties gehad (4 jaar en 3 jaar lang) en beide keren ook samengewoond. Vooral in de laatste relatie was ik tot over mijn oren verliefd, maar helaas was dit niet insgelijk. Ik ben ondertussen alweer anderhalf jaar vrijgezel en heb het gevoel dat ik een flinke muur om me heen heb gebouwd en te kritisch ben geworden; Ik heb geen zin om weer een relatie te starten die op niks uit gaat lopen. Nu heb ik een collega die ik al 3 jaar lang ken, waarmee ik altijd al een erg goede klik heb gehad. We zijn net 3 maanden lang samen op reis geweest en dat was erg leuk en gezellig en hebben meerdere malen het bed met elkaar gedeelt. Iedereen om me heen zegt dat we zo’n leuk stel zijn, maar ik heb gewoon niet het gevoel dat ik verliefd ben.. Ik vraag me vaak af of ik ooit dat verliefde gevoel weer zal krijgen als bij mijn laatste vriendin, dus weet niet zo goed hoe ik met deze situatie om moet gaan.

    Zou je ooit weer tot over je oren verliefd kunnen worden op iemand, of is dat iets wat je eenmalig in je leven mee maakt? En zou je opeens ontzettend verliefd kunnen raken op iemand die je al 3 jaar lang kent?

    Ontzettend bedankt voor al je breikbare en duidelijke artikelen!

    Groeten Harm

  • Beste Harm,

    Dank je wel en graag gedaan.

    Dit is uiteraard mijn persoonlijk mening, dus bepaal altijd zelf hoe je erin staat:
    Verliefdheid is vaak gebaseerd op uiterlijk, een ideaalbeeld van de ander en een gevoel van zweven – de ander is alles en bepaalt hoe ik me voel.
    Houden van is vaak gebaseerd op innerlijk, hoe een ander werkelijk is en een gevoel van aarden – de ander is niet alles, maar een mooie aanvulling.

    Als je verliefdheid niet wederzijds was en je niet de relatie heeft gebracht die je zocht,
    is het misschien een idee om dat idee van ’tot over je over verliefd zijn’ te laten vallen.

    Ofwel, als je een goede klikt hebt, het leuk en gezellig hebt en je haar fysiek aantrekkelijk vindt,
    was mis je dan nog? Het idee van verliefdheid – dat je nergens anders meer aan kunt denken dan haar?
    Misschien loop je door dat idee jezelf juist voorbij en mis je de balans in de relatie?
    Geef het de tijd: verliefdheid doet je stoppen, maar houden van doet je blijven.

    Gewoon een paar ideeën :)

    Vriendelijke groet,
    Frank

  • Shelly schreef:

    Beste Frank,

    Ik hoop dat jij me kunt helpen. Ik heb zelf ook het nodige achter mij met relaties, altijd kom ik er met veel pijn van af en jaren herstel. Ik heb dan ondertussen de muur hoog opgetrokken en een man wilde ik en mistte ik ook niet meer in mijn leven.

    Tot voor een tijdje terug, ik spontaan een oude bekende tegenkwam die ik altijd al heel leuk vond. Destijds heeft hij me vaker mee uit gevraagd, maar ik stond er niet open voor, het was gewoonweg niet de tijd ervoor, ondanks dat ik hem leuk vond. Bij onze spontane ontmoeting was het heel leuk en we zijn vanaf dat moment ook niet meer van elkaars zijde geweken.

    Iedere dag deed hij me smsen en kwam bijna dagelijks bij mij op bezoek of ik bij hem of samen op het terras gezeten in de stad. En als hij zich eens te moe voelde of ik, waren wij daar ook heel duidelijk over en enig.
    Ook ik stuurde hem wel eens een spontane sms, maar meestal kwam het van hem.

    Nu het laatste bezoek aan hem, vond ik vreemd. Hij zou gaan koken voor mij, had hij de dag ervoor zelf aangeboden. Ik voelde me die dag eigenlijk te moe, maar besloot toch te gaan. Eenmaal aldaar stond hij aan de kook en was erg afstandelijk. Lekker gegeten en nog meer afstand. De gesprekken gaan ook eigenlijk alleen maar over hem, dat is mij die avond ook echt duidelijk geworden. Ik dacht nog: wat doe ik hier eigenlijk?
    Moet ook nog bij verteld worden, dat hij volgens mij een groot drank-probleem heeft. Die laatste avond dat ik bij hem was, was hij nuchter.

    Verder heeft hij geen baan en doet niets. Buiten spelen in een band en optreden, waar hij alleen maar over heeft (hij is wel erg goed) en facebooken, dat doet hij volgens mij 20x per dag, iedere keer met andere foto. (Storend, want ik doe niet aan facebook en zie het als iets aandachtbelust).

    Ik moest weer vroeg uit de veren voor mijn werk en nam dan ook tijdig afscheid bij hem.

    Omdat het weekend naderde, vroeg ik hem toen ik ging of hij zin had om de dag erna bij te komen eten. Toen dacht ik dat hij in levende lijve verstijfde: hij sloeg helemaal om zo van: ik heb veel te doen, ik heb het druk, we contacten morgen nog.

    Met een zeer vreemd gevoel ben ik daar weg gegaan. Naderhand had ik hem liever willen zeggen ad hoc: weet je wat, ik wil het hierbij laten. Hier heb ik geen zin in.
    Maar hoofd omhoog, gaan en we zien wel weer, dacht ik.

    Die morgen (de dag erna) kwam, maar ik heb niets vernomen en het gehele weekend ook niet. Wat ik heb ik in hemelsnaam verkeerd gedaan om dit te verdienen.
    Iemand in mijn leven toegelaten (dat is al heel wat!) en dan opeens denkt iemand zomaar in lucht op te lossen?

    Ik bel hem of sms hem dus echt niet, want voor mij voelt dit niet goed en enig zelfrespect heb ik ook nog wel.
    Had ik dat dan niet mogen vragen of hij zin had om bij mij te komen eten de volgende dag? Is dat al teveel? Heeft hij dan opeens geen ruimte meer?

    Van alle lieve brieven, smsen en woorden is dus niets meer over.
    We wonen in dezelfde stad, dus met excuses hoeft hij niet aan te komen.

    Graag zou ik eens van jou willen weten, wat ik mogelijk fout heb gedaan en waarom mannen dus opeens niets meer laten horen en of dit laatste ondertussen niet al maatschappelijk verantwoord wordt, want ik vind het echt te laag voor woorden.
    En ja, tips voor mij over hoe ik hier het beste mee om moet gaan.

    Met vriendelijke groet,
    Shelly.

  • Beste Shelly,

    Je verhaal is dermate uitgebreid en er zitten zoveel aspecten aan,
    dat dit eigenlijk meer iets is voor persoonlijke coaching, dan voor een korte reactie op een artikel.

    Maar in de kern:

    Als het voor jou zelf al niet goed voelde, waarom is het dan een probleem dat hij verder geen contact meer opnam?

    Mijn suggestie is dit verhaal los te laten, omdat:

    a) Het voor jou ook niet meer goed voelde (alleen over zichzelf praten, drank, werkeloos – wat je persoonlijke reden ook is) en
    b) je nooit weet waarom een ander iets doen totdat deze dat eerlijk vertelt.
    Je kunt er weken over fantaseren, maar dat geeft je nooit een betrouwbaar antwoord.

    Misschien heb je helemaal niets fout gedaan.
    Jij en ik kunnen raden naar de reden van zijn gedrag, maar nogmaals: alleen hij weet het zeker.

    Dat is mijn beste tip: laat los wat je toch niet (meer) kunt veranderen en blijf niet hangen in het verleden,
    maar ga gewoon weer lekker verder met je leven :)

    Als je dan toch iets van deze situatie wilt leren, lees dan dit artikel:
    https://www.newstart.nl/blog/leren-van-deze-relatie-7-lessen/

    Veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Shelly schreef:

    Beste Frank,

    Dank voor je snelle reactie en -kern-.
    Ik moet je eerlijk zeggen, dat ik nu bijna 1 week verder, er ook langzamerhand zo over begin te denken en dat zou ik met meerdere dingen moeten doen.

    Loslaten, wat ik toch niet meer kan veranderen en door. Ik voel me weer veel beter in ‘mijn eigen wereld’ ondertussen.

    Met iemand met zo’n lege inhoud en zo’n leeg ongeordend leven die alleen in zichzelf geïnteresseerd is wil ik niet eens meer een woord wisselen en is mij niet eens een blik waardig. Zijn telefoonnummer en berichten zijn gewist.

    Het enige denk ik zo, wat bij mij dan nog blijft hangen is dat mijn ego een flinke deuk heeft gekregen. Als al een relatie beëindigd wordt, dan ben ik het die de eindstreep trekt, maar dan wel op een fatsoenlijke manier en niet door mezelf in lucht op te lossen.
    Nu voelt het als de laffe bons.

    Maar goed, heel heel misschien is hij ook wel gekrenkt, als hij al gevoel heeft (want het gaat ja altijd om hem) want ik had ja ook contact kunnen opnemen.

    Maar ik ben blij dat je de kern voor me gevat hebt en ik weer voel dat ik met beide benen op de grond ben aangekomen.

    Mocht ik hem ooit nog eens tegenkomen, dan is hij voor mij ook volledig in lucht opgelost.

    In de sportschool heb ik dan hetzelfde, mis in een danspas bij de aerobics dan blijf ik me irriteren daarop waar het mis ging en dan ja, gaan de volgende pasjes ook fout. Mijn instructrice zegt dan altijd: doorgaan en niet terugkijken naar dat ene pasje dat je gemist hebt;-)!

    Geweldig werk doen jullie hier, keep it up!

    Groet, Shelly.

  • Shelly schreef:

    En bedankt nog Frank, voor dit artikel:

    Leren van deze relatie – 7 lessen.

    Ik zal het bij me blijven dragen, want ik ga hier nog vaker op terugkijken, totdat ik mijn lessen geleerd heb.

    En dat gaat toch steeds beter nu.

    Groet Shelly.

  • Graag gedaan Shelly en veel succes :)
    Frank

  • Jeroen schreef:

    hallo Frank,

    Wat vind ik dit sterk geschreven en zo treffend en herkenbaar ook.

    Zelf heb ik sinds mijn ca 24e (ben nu 40 jaar) al geen relatie oid gehad.
    Dit vreet wel behoorlijk en mij en eenzaamheid hakt er bij mij soms keihard in.
    Omdat ik ASS (PDD-NOS) heb, ben ik in de omgang en communicatie ‘anders’.
    Vooral bij veel vrouwen merk ik dit erg sterk.
    Het lijkt net alsof ze dan een hele muur optrekken en mij op een slinkse wijze lijken af te houden.
    Het lijkt gewoon alsof ik niet mee tel en dat geeft mij een machteloos gevoel.
    Dating lijkt geen optie meer.
    Ook omdat de verhoudingen scheef liggen, qua aanbod van (teveel) mannen en (te weinig) vrouwen.
    Zelf overweeg ik een singlereis te gaan boeken.
    Dit lijkt mij vele malen leuker dan dating (waar de druk altijd enorm is).

    Voor wie is dit trouwens herkenbaar?

  • Beste Jeroen,

    Dank je wel :)

    Druk is dodelijk voor dating: het gevoel dat je iets moet bereiken leidt de aandacht af van het werkelijk doel van een kennismaking: ervaringen uitwisselen zonder een geheime agenda. Dat is de enige manier om ontspannen te zijn en de druk van ‘moeten’ te verminderen.

    Een single reis kan daar prima voor zijn, omdat iedereen in hetzelfde schuitje zit. Wat we zoeken in een partner is een gelijkgestemde ziel, dus wellicht dat het voor jou makkelijker is vrouwen te zoeken die net zo anders communiceren als jijzelf – dan zit je automatisch op een betere golflengte :)

    Heel veel succes en vriendelijke groet,
    Frank

  • Kolina schreef:

    Tsja makkelijker gezegd dan gedaan. Hier begin 30, alleen maar teleurstellingen en vernederingen meegemaakt of mannen die emotioneel onbereikbaar zijn. Bij mij is het altijd hetzelfde. Ik kies er daarom nu voor een muur om me heen te bouwen op dat vlak en de liefde geheel uit mezelf, mijn huisdier en mijn andere dierbaren te halen. Heb geen zin meer in die pijn, de mannen die willen toch nooit voor me gaan, dus ja waarom me weer laten kwetsen het lukt me toch nooit. Het echte geluk zit in mezelf en ik heb geen man meer nodig. Leven is veel te mooi dan te verspillen aan de (partner)liefde, al die stress shit, drama en verdriet, jakkes.

  • {"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
    >