Ik voel me alleen = ik voel me niet verbonden met mezelf

‘Ik voel me alleen’ is niet de waarheid. Er zit meestal iets achter. Je voelt je niet alleen, je voelt je alleen nog niet verbonden met jezelf. Dat is het werkelijke probleem. Pas als je jezelf weer terugvindt, voel je je niet meer alleen.

Heb je wel andere mensen nodig om je goed te voelen over jezelf?

Het verschil tussen alleen zijn en eenzaamheid.

Er is een wereld van verschil tussen alleen zijn en eenzaam zijn. Alleen zijn is een fysieke situatie, eenzaamheid is een emotie, een oordeel over die situatie.

Daar kom ik later nog op terug.

Maar voor nu: Je voelt je eenzaam als je niemand hebt waar je op kunt steunen. Dat is het toch?

Als je niemand hebt die naar je luistert, die je echt begrijpt, die geïnteresseerd is in wat jij voelt. Als je genoeg van dat soort mensen in je leven zou hebben, zou je je dan nog eenzaam voelen? Als je een partner had waarmee je alles kon delen, zou je je dan nog eenzaam voelen? Ik denk het niet….

Dus waar gaat het dan om als je zegt dat je je alleen voelt, of dat je je eenzaam voelt? Het gaat erom dat je op iemand kunt steunen. Dat je er niet alleen voor staat.

Maar de vraag is: Heb je daar per se een ander voor nodig?

En waarom kun je niet gewoon op jezelf steunen?

Kun je je alleen voelen in gezelschap?

Heb je wel een ander nodig om je niet meer alleen te voelen? Niet per se. Je weet ook wel dat je samen met anderen kunt zijn – en je toch alleen kunt voelen. Bijvoorbeeld als je op een feestje bent en niet echt met andere mensen in contact raakt. Dan ga je liever naar huis.

Of je bent bij een ander en wilt je verhaal doen, maar merkt dat die persoon geen aandacht voor je heeft. Je wilt iets kwijt, maar je hebt niet echt het gevoel dat er naar je geluisterd wordt. De andere persoon heeft kennelijk geen tijd of geen interesse. Of heeft allang een oordeel klaar en wil liever zeggen wat je moet doen dan luisteren naar jouw ervaring.

Ken je die stellen die al jaren getrouwd zijn, maar volkomen langs elkaar heen leven? Ze wonen in hetzelfde huis, maar meer als huisgenoten dan als partners of geliefden. Hun leven wordt niet echt gedeeld. Ze leven ieder apart, in plaats van samen.

Dit zijn allemaal voorbeelden dat je je behoorlijk alleen kunt voelen in gezelschap van anderen.

Dus je hebt niet eens anderen nodig om je alleen te voelen. Als je geen anderen nodig hebt om je alleen te voelen, gaat het gezelschap van anderen dan dit alleen zijn wel oplossen? Denk daar eens over na…

Misschien gaat dit alleen om jezelf, niet om anderen…

‘Ik voel me zo alleen’ is een roep voor steun aan jezelf.

Het is natuurlijk fijn om andere mensen in je leven te hebben waarmee je alles kunt delen. Waar je je ei aan kwijt kunt, die je steunen als je het nodig hebt en waar je successen en verdriet mee kunt delen.

Maar het is geen vervanging voor verbondenheid met jezelf!

Soms heb je mensen die altijd in het gezelschap van anderen moeten zijn. Ze kunnen gewoon niet alleen zijn. Ze vragen altijd de mening van een ander en hebben moeite hun grenzen aan te geven. Ze lopen zichzelf regelmatig voorbij.

Als ze alleen thuis zijn, zonder afspraken, dan worden ze onrustig. Stel je voor dat je alleen op de bank moet gaan zitten! En moet nadenken over jezelf!

Deze mensen voelen zich meer verbonden met anderen dan met zichzelf. Ze hebben andere mensen nodig om zich goed te voelen over zichzelf. Dat is helemaal prima natuurlijk.

Gelukkig is iedereen uniek en iedereen – wat mij betreft – al helemaal prima.

Bungeejumpen zonder koord.

Maar de vraag is: kunnen deze mensen ook tevreden zijn met zichzelf? Kunnen ze hun eigen beste vriend/in zijn? Ondersteunen ze zichzelf, kunnen ze op zichzelf terugvallen als er niemand anders in de buurt is?

Vaak is het antwoord: nee.

Ze hebben zich nog niet verbonden met zichzelf.

Dat is een beetje als bungeejumpen van een gebouw. Je hebt wel het koord vastgemaakt aan het gebouw, maar niet aan jezelf.

En dat laatste was wel het belangrijkste! Het gebouw hoef je niet te redden, maar jezelf wel…

‘Ik voel me zo alleen’ verdwijnt als je je met jezelf verbindt.

Als je goed met jezelf kunt opschieten, ben je nooit alleen. Of liever gezegd, je bent misschien wel alleen, maar hebt nooit het gevoel van eenzaamheid. Want zoals gezegd:

Alleen zijn is een fysieke situatie. Eenzaamheid is een emotie, een (negatief) oordeel over die situatie.

Op het moment dat je leert je eigen beste vriend of vriendin te zijn, stopt de eenzaamheid. Je voelt je niet meer alleen. ‘Ik voel me alleen’ is dan een gevoel dat je gewoon niet meer herkent. Want er is geen eenzaamheid meer. Je kunt immers prima met jezelf opschieten.

Je hebt niemand anders meer nodig om je te vermaken, om iets leuks mee te gaan doen, om samen mee te zijn. Je vermaakt jezelf, doet zelf iets leuks en bent samen met jezelf. Niet meer alleen, maar in het beste gezelschap ter wereld.

Oh, heb ik iets raars gezegd?

Ben je niet het beste gezelschap ter wereld? In ieder geval voor jezelf? Dan zou ik dat heel snel gaan veranderen. Want waar je ook naartoe gaat, je neemt altijd jezelf mee. Je leven lang…

Hoe verbind je je met jezelf?

Om je te verbinden met jezelf, moet je stoppen voor jezelf weg te lopen. Je moet stoppen om continue afleiding te zoeken in de buitenwereld. Je moet stoppen altijd maar druk te zijn met andere mensen, met dingen doen, met doelen bereiken.

Je moet beginnen jezelf te leren kennen.

Alleen als je jezelf beter kent, word je comfortabel met jezelf. Daarom haten zoveel mensen het om alleen op de bank te zitten: ze voelen zich onder de oppervlakte niet op hun gemak met zichzelf. En dat ongemak proberen ze te vergeten door afleiding te zoeken.

Helaas kun je nooit voor jezelf weglopen, dus dat ongemak blijft bestaan.

Totdat je het onderzoekt.

De weg naar een blijvend zelfvertrouwen.

En ik zeg altijd met nadruk: onderzoek jezelf met begrip en zonder oordeel. Anders ga je jezelf niet onderzoeken, maar afkraken. Dus heb begrip voor jezelf, dat is de eerste stap naar een beter gevoel.

Als je dat kunt, dan leer je jezelf aardiger en beter te vinden dan je nu doet. Dan leer je jezelf te accepteren zoals je bent. Dan stopt de onrust.

Vanuit die zelfacceptatie ontstaat zelfvertrouwen: het idee dat je op jezelf kunt rekenen, waar je ook bent. Of je nu in gezelschap bent of alleen. Wat je ook doet, waar je het ook doet. Dus zelfkennis leidt tot zelfacceptatie – en zelfacceptatie leidt tot zelfvertrouwen.

Je voelt je nooit meer alleen als je blij bent met jezelf.

Het is niet moeilijk, maar je moet er wel iets voor doen. Je moet er wat tijd en energie in stoppen. Sommige mensen vluchten een leven lang weg voor zichzelf. Maar waar je ook naartoe gaat, je neemt altijd jezelf mee.

Dus dan kun je je maar beter goed voelen over wie je bent!

De volgende cursus gaat je daarbij helpen: