Wees niet bang om raar of anders te zijn

Er is altijd wel iemand die het ‘raar’ vindt wat jij doet. Maar als je dáár rekening mee moet houden, doe je alleen nog maar wat anderen willen – en dat is pas ècht raar! We zijn zo bang om raar gevonden te worden, dan we te vaak doen wat ‘normaal’ is. Maar wat als dat niet bij je past? Wat als je gewoon jezelf wilt zijn? Doe maar gewoon een beetje raar – dat is normaal!

Ik geef toe, ik ben een beetje raar.

Niet dat ik anders of beter ben dan de gemiddelde mens, maar ik heb wèl mijn eigenaardigheden: Ik gooi altijd glazen om als ik enthousiast praat. Ik weiger om in een rij te staan. Ik doe gezondheidsoefeningen in openbare parken. Ik houd niet van feestjes maar wel van mensen. En ik ben gek op pretparken, want dan kan ik lekker kinderachtig doen.

Is dat raar? Ik weet het niet. Er zullen mensen met veel vreemdere gewoonten zijn, maar deze passen bij mij. Ik schaam me er niet voor. Vroeger wèl. Vroeger wilde ik niet opvallen, niet buiten de boot vallen, niet anders zijn. Want als je anders was, dan was je ‘raar’. En raar is maar een paar stappen verwijderd van ‘gek’!

Hoeveel mensen denken zelfstandig na?

Als kind kreeg ik gele kaplaarzen van mijn moeder en werd drie dagen uitgelachen, tot mijn beste vriend óók gele kaplaarzen kreeg. Toen werd die kleur plotseling een trend. Als tiener kreeg ik een rode trui, maar droeg hem nooit, want dat was volgens de andere jongens op de school een ‘vrouwenkleur’. Nu is dat een belachelijk idee, maar toen klonk het heel logisch!

Als je jong bent, trek je je veel aan van de mening van anderen. Later besef je dat iedereen elkaar maar een beetje napraat. Er zijn gewoon niet zo heel veel mensen die echt zelfstandig nadenken zonder de mening van anderen te kopiëren. Het groepsgevoel is heilig en mensen doen er alles aan om maar bij een bepaalde groep te horen.

Senioren in een Danceclub.

Kijk om je heen en je ziet ze overal: Elke groep draagt zijn eigen kleding, heeft zijn eigen ritueel, luistert naar zijn eigen muziek. Er zijn talloze groepjes: motorrijders, wielrenners, clubgangers, wandelaars, zakenlui, artiesten, yuppies, senioren, noem maar op.

De scheiding is meestal strikt: hoe vaak zie je iemand strak in een pak op de camping – of in wandelschoenen op een kantoor? Niet vaak. Hoeveel senioren staan er op een Dancefeest, hoeveel jongeren spelen bridge? Niet veel…

Mensen praten toch wel over je.

Dus de behoefte om bij een groep te horen is sterk. Maar vaak zijn we zo bang om ‘anders’ te zijn, dan we onze eigen unieke persoonlijkheid onderdrukken. We passen ons aan in de hoop niet op te vallen. Want stel je voor dat mensen je ‘raar’ vinden. Stel je voor dat ze over je gaan praten…

Wel, ik heb goed nieuws voor je: mensen praten toch wel over je! Wat je ook doet, hoe je er ook uitziet, wat je ook aantrekt. Mensen praten nu eenmaal over andere mensen. Ik heb er geen problemen mee, zolang niet iedereen mij ermee lastigvalt. Iedereen heeft recht op een mening, maar ik hoef het niet altijd te horen…

Ben je verantwoordelijk voor de mening van een ander?

Als je accepteert dat iedereen wel een mening over je heeft, dan hoef je je niets meer aan te trekken van die mening. Het is immers niet jouw verantwoordelijkheid om iets te doen met de mening van een ander. Het is alleen maar jouw verantwoordelijkheid om jezelf te zijn. Wie moet dat anders voor je doen?

Dus doe maar een beetje gek, doe maar raar. Het mag, het is gezond, het is goed voor je om jezelf te zijn. Begin met die hobby, waarvan iedereen vind dat je die boven de vijf jaar niet meer mag hebben. Zing als je over straat loopt als je daar zin in hebt. Doe dingen omdat jij ze wil, wat anderen daar ook over denken.

Waarom moet je ‘normaal’ zijn?

Ik heb zelf geen enkele behoefte om ‘normaal’ te zijn. Waarom is dat zo belangrijk? Ben je normaal als je doet wat iedereen doet? Als je ’s zondags naar Ikea gaat – en op Tweede Paasdag op de meubelboulevard rondhangt? Als je 1.4 kinderen hebt en een 9-tot-5 baan? Als je ’s maandags uitkijkt naar het weekend en in het weekend uitkijkt naar je vakantie?

Als je als vrouw bezig bent met je uiterlijk en als man met je carrière? Als je op je dertigste over je pensioen gaat nadenken en dertig jaar later over je seniorenpas? Als je in de tussentijd niet voor jezelf hebt geleefd, maar vooral voor anderen? Als je je wensen en verlangens onderdrukt omdat dat toch ‘niet realistisch’ is?

Wees anders, wees jezelf.

Al die dingen zijn natuurlijk prima – als dat is wat je wilt. Maar als dat niet bij je past, zou ik er echt mee stoppen. Wees niet normaal, wees jezelf. Dan ben je pas echt anders! Alleen door jezelf te accepteren krijg je zelfvertrouwen. Doe niet wat anderen doen, doe wat je zelf wilt doen. Begin een cursus onderwatervliegeren, draag voortaan alleen nog maar rood-wit-gestreepte sokken, cancel al je verjaardagsfeestjes en boek een berghut in de Alpen. Wat het ook is wat je wilt, ga het doen!

Er is altijd zoals gezegd altijd wel iemand die het ‘raar’ vindt wat je doet. Maar als je dáár rekening mee moet houden, doe je alleen nog maar wat anderen willen en dat is pas ècht raar! Dat is pas echt bizar! Ik geniet altijd van mensen die zichzelf zijn en dingen doen op hun manier. Zou het leuk zijn als alle auto’s of bloemen dezelfde kleur zouden hebben? Maakt het je niet veel interessanter en authentieker als je niet-standaard ben?

Iedereen is wel een beetje raar…

Ik zal je nòg een ding verklappen: iedereen is een beetje raar. Ik heb ontzettend veel mensen gesproken en begeleid en ik ben nog niemand tegengekomen die in alle opzichten ‘normaal of standaard is’. Iedereen is een beetje raar, ook al zie je niet direct. Dus wees maar gewoon wie je zelf bent. Doe maar gewoon een beetje raar. Dat is eigenlijk heel erg normaal!

De volgende cursus gaat je helpen jezelf weer terug te vinden: