Moet je alles delen in een relatie? Moet je altijd open zijn tegen je partner? Waar ligt de balans tussen botheid en opkroppen? En waar ligt de balans tussen alles samen doen en ruimte voor jezelf? Om deze vraag te beantwoorden, moeten we kijken naar de kern: Vertrouwen versus onzekerheid, vrijheid versus delen, acceptatie versus controle. De volgende vraag kreeg ik van een lezer:
Ik houd het liever voor mezelf.
“Frank, ik bewonder je artikelen, altijd een bron van inzicht. Ik zit zelf in een relatie (al 25 jaar) waarbij ik voel dat ik gedwongen word om open en eerlijk alles te zeggen. Op zich een mooi doel, maar ik krijg de ander niet tot inzicht dat er bepaalde dingen zijn die ik liever voor mezelf houd. Je moet dan denken aan eigen opvattingen, ideeën, dingen die ik leuk vind om te doen of misschien contact met mensen die mijn partner niet mag.”
“Ik maak altijd een afweging als ik iets wil delen. En daarbij is mijn hoogste doel om de relatie niet te frustreren. Dus omwille van de stress en de pijn die ik iemand anders aan doe, houd ik dingen voor me zelf. Ik heb er zelf geen baat bij door het te delen (omdat ik hier geen behoefte aan heb) en ik doe haar toch alleen maar pijn.”
Ik ben ermee gestopt te delen.
“Ik heb in het verleden vaker geprobeerd dingen te delen, maar word dan net zolang ‘overtuigd’ totdat ik haar mening heb overgenomen. Hier ben ik dus mee gestopt. Als ze er dan later achterkomt, dan heb ik een dubbel probleem. Maar ze komt vaak gewoon achter mijn gevoelens, ideeën of acties. Ik word gecontroleerd of ze hoort het via via of ze droomt letterlijk wat ik heb gedaan of gedacht. Heel spooky…..en ik voel me vooral machteloos.”
Het worstelen met deze conflicten is echt uitputtend voor mij. Als ik jou een idee kan geven voor een nieuw inspirerend artikel, dan zou dat wat mij betreft mogen gaan over (oprechte) eerlijkheid in een relatie. Moet je alles kunnen zeggen tegen elkaar, of zijn daar voorwaarden voor nodig? Vriendelijke groet, S.” Tot zover de vraag die heel terecht is en waar meer mensen mee worstelen!
Waar ligt de balans tussen privacy en delen?
Als antwoord op zijn vraag, staan hieronder een aantal inzichten. Ik heb geprobeerd de balans te vinden tussen zijn persoonlijke situatie en de gemiddelde lezer die dit wellicht anders ervaart. Bepaal altijd de waarheid voor jezelf. Ik ken S. niet persoonlijk, dus hieronder volgen een aantal aannames, niet per se ‘de waarheid’.
In de kern gaat het meestal om het volgende: Waar ligt de balans tussen privacy en openheid? In hoeverre moet je dingen delen en wat mag je ook voor jezelf houden? In dit voorbeeld zit er nog een diepere kern: een (gedeeltelijk) gebrek aan vertrouwen en acceptatie. Dat is een blokkade voor gezonde relaties.
Hoe krijg je wat je wilt?
Download ons gratis eBoek Hoe Je Krijgt Wat Je Echt Wilt.Stap uit je hoofd – en geniet van een ontspannen leven.
Meer dan 35.000 keer gedownload!
“Interessant, boeiend en leerzaam! Het geeft me ontzettend veel steun. Wat ben ik blij dat ik dit gevonden heb. Het verrijkt echt mijn leven!”
Hoe je alles krijgt wat je wilt
Vertrouwen.
Vertrouwen in je partner is het fundament van elke relatie. Delen zorgt voor meer vertrouwen, maar delen wat je niet wilt delen, zorgt voor spanning. Als je je partner niet vertrouwt, is beter communiceren niet voldoende. Het ligt meestal dieper. Hoe meer vertrouwen je hebt, hoe minder controle er nodig is. Als je je partner volledig vertrouwt, heb je niet de behoefte hem of haar te controleren. De basis van elke controle (hoe menselijk ook), ligt in een gebrek aan vertrouwen… Moet je alles delen in een relatie? Moet je ook een gebrek aan vertrouwen delen?
Acceptatie.
Acceptatie betekent inzien dat je de ander niet kunt of hoeft te veranderen. In elke relatie vind je meningsverschillen. Toch is er een groot verschil tussen een meningsverschil en een probleem. Een meningsverschil is pas een probleem als je het niet kunt accepteren. In gezonde relaties is een verschil van mening geen probleem: het mag er gewoon zijn. Je hoeft niet gelijk te krijgen om gelukkig te kunnen zijn. Het accepteren van een afwijkende mening en een andere persoonlijkheid, laat de weerstand los. Geen weerstand, geen probleem.
Vrijheid.
Vrijheid is de ander loslaten. Dat lukt meestal niet door een gebrek aan vertrouwen. Als je genoeg vertrouwt op je partner en inziet dat je een ander niet kunt controleren, dan is er ruimte voor vrijheid. Iedereen, zonder uitzondering heeft vrijheid nodig in een relatie. Al is het alleen maar de vrijheid om je eigen gedachten, mening en voorkeur te kunnen hebben…
Zelfstandigheid.
Mijn definitie van een gezonde relatie is twee zelfstandige en gelijkwaardige mensen die zich apart goed voelen, maar samen nog beter. Toch kun je niet altijd alles samen doen. Wat zou je dan nog met elkaar te delen hebben? Dan weet je toch al alles van de ander? Het is juist spannend en interessant om los van elkaar ervaringen op te doen.
Als je bepaalde dingen niet doet omdat je denkt dat je partner het niet leuk vindt, dan heb je altijd de keuze het zonder je partner te doen. Bijvoorbeeld het genieten van je persoonlijke hobby’s of je eigen vriendenkring. Er is eerst een individu en dan een relatie, niet andersom. Sommige mensen hebben de behoefte alles samen te doen, maar meestal wil één van de twee dat net iets minder.
Openheid.
Er is een mooie balans tussen diplomatie en botheid. Sommige gedachten of meningen houd je liever voor jezelf, omdat je je partner niet wilt kwetsen. Niets is dodelijker dan te horen: “Jee, je ziet er niet uit vandaag!” Of “Wat een belachelijk idee!” Botheid is het onvermogen je in te leven in een ander…
Maar als je te veel inslikt, ga je dingen opkroppen. Als je denkt dat je mening niet wordt gewaardeerd – maar je voelt het wèl – moet je het dan wel opkroppen? Opgekropte emoties komen altijd terug, want ze worden niet verwerkt. Het houdt het probleem meestal in stand. En vroeg of laat moet die emotie er toch uit.
Moet ik alles vertellen wat ik denk?
Dan vervallen we in verwijten: “Jij luistert nooit! Je zit altijd te zeuren! Het is elke keer weer hetzelfde verhaal!” Probeer de balans te vinden tussen alles eruit gooien – en alles voor jezelf houden. Moet je altijd volledig eerlijk vertellen wat je denkt? Nee, natuurlijk niet. En dat heeft niets te maken met oneerlijkheid. Het heeft alles te maken met je recht om sommige gedachten voor jezelf te houden.
Als onze gedachten hoorbaar zouden zijn, dan zou de wereld een chaos worden, nietwaar? Je zou geen dag overleven zonder een meningsverschil of ruzie: “Goedemorgen, collega!” Antwoord: “Het is een rotochtend, want ik ben ongesteld. Bovendien heb ik een hekel aan je dus ik zeg nu wel hallo, maar hoop eigenlijk dat je onder je bureau kruipt en langzaam oplost tot een hoopje stof. Geen me een seintje, dan haal ik de prullenbak!”
Tegenovergestelde verwachtingen.
Dit zijn slechts een paar ideeën naar aanleiding van het verhaal van S. Natuurlijk is een artikel geen persoonlijke coaching en kan dus nooit alles vertellen. De vraag was: Hoe open moet je zijn in een relatie? Wel, dat bepaal je uiteraard zelf. Hier is een inzicht: Als je eigen ideeën over openheid haaks staan op die van je partner, dan heb je een verschil van mening over een belangrijk fundament van je relatie. In gezonde relaties is er harmonie en overeenstemming…
En dat lijkt in eerste instantie het verhaal van S. Een verschil van mening over openheid, over acceptatie van elkaars mening, over vrijheid van keuzes en over vertrouwen. Eén (niet per se de) oplossing is kristalhelder maken wat de wederzijdse verwachtingen zijn van deze relatie. Als we er dan achterkomen dat jij bijvoorbeeld zwart wil en ik wit, dan hebben we een aantal keuzes:
Zwart of wit?
1) We kunnen onze zin doordrijven (werkt niet).
2) We kunnen de ander overtuigen van ons gelijk (werkt meestal niet).
3) We kunnen er ruzie over maken (werkt nooit).
4) We kunnen een compromis zoeken (werkt meestal prima).
5) We kunnen het verschil accepteren (werkt meestal prima).
6) We kunnen elkaar loslaten (werkt als het andere niet meer werkt).
Wat je ook kiest, kies voor waar jij (de lezer) je goed bij voelt, dat is altijd het beste. Want het belangrijkste is om jezelf niet te frustreren. Pas als je jezelf kunt zijn, kun je jezelf ook werkelijk geven in een relatie. Niemand heeft er iets aan als we onszelf niet kunnen zijn. Want met wie heeft onze partner dan eigenlijk een relatie?
Wil je meer inzicht in gezonde relaties? Bestel dan de volgende e-cursus:
Wil jij gezonde relaties?
Volg dan deze online cursus Betere Relaties met Iedereen.Geef je grenzen aan en los je relatieproblemen op.
Meer dan 15.000 cursisten gingen je voor!
“Jouw cursus is zo verhelderend! Was ik daar maar eerder bewust van geweest. Het geeft me veel voldoening – en het werkt!”
Verbeter je relaties
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het eens ben met Frank zn antwoord. In relaties is het geven en nemen. En belangrijk is dat je achter je eigen beslissingen staat. Ook je eigen keuzes kunnen maken. Je bent ook als je samen bent een zelfstandig persoon die recht heb op een eigen mening. En tijd voor jezelf is naar mijn idee heel belangrijk. Dat je vrienden niet altijd matcht met je partner wil niet zeggen dat je de vriendschap op moet geven. Een goede en fijne relatie is er een waarbij je elkaar in elkaars waarde laat en de mogelijkheid om jezelf zijn. Jullie zijn al heel lang samen. Waarom vertrouwd ze je niet. Denk dat als je altijd hetzelfde moet denken voelen als je partner het saai wordt. Verschil van mening is wat mij betreft gezond. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn toch. Zelf vind ik eerlijkheid wel belangrijk. Als je zegt dat je aardappels heerljk vind krijg je dat wekelijks voorgeschoteld.Terwijl je ervan Gruweld. Doe je jezelf ook aardig tekort en geen plezier mee. Rare voorbeeld misschien maar is wel duidelijk. Dus… Houd rekening met elkaar maar zeker ook met jezelf. Als je zelf niet gelukkig bent kan je de ander ook niet gelukkig zien. En dat is wederzijds zo.
dat heb ik ook gedaan zelfs mijn bed zei met een andere man was mijn eerste relatie bij mij was het meer dan delen. ik was bang als ik niet deed wat ze wou ze weg zou gaan. wel ik heb 5 jaar lang bijna op mijn knieën gezeten voor alles. ik heb gedeeld liefde en pijn maar zei was het niet maar ik deelde haar met andere. tweede relatie bijna het zelfde vergeven telkens opnieuw. nu heb ik er geen vertrouwen meer in de pijn was erg ik heb hun liefde en vertrouwen gegeven. zelfs mijn vrienden heb ik laten vallen toen ze er een einde hebben aan gemaakt had ik niemand alles verloren probeerde om terug opnieuw te leren leven maar de gedachten bleven rondspoken in mijn geest.
Ik herken mijzelf heel erg in het verhaal (de partner dan)
In het begin van mijn relatie gaf ik mijn vriend alle vrijheid ondanks dat ik dat zelf niet kreeg.
Onze relatie ging niet van een leien dakje, we hadden beiden onze bagage en hij eiste zijn plek terwijl ik dat niet deed. Als ik tijd voormezelf wilde vond hij het raar.
Tussen alle momenten dat het troebel was, kreeg ik het gevoel dat hij vreemd ging.
Uiteindelijk bleek dat hij veelvuldig contact had met een vrouwelijke klant en vreemd genoeg op vaste dagen en tijden( met een paar minuten verschil). Hij moest vaker overwerken (eigen bedrijf), vond het altijd goed. Hij belde haar zodra hij mij gebeld had!!
Zowel hij als zij beweert dat er niks aan de hand was. Nu heeft hij geen contact meer met haar.
Ik kan niks bewijzen. In het verleden heeft hij vaker zijn partners bedrogen!
Ik zit gevangen in twijfels. Hij huilt en zweert dat hij onschuldig is. Mijn vertrouwen heeft een enorme deuk gehad waardoor ik hem vaker bel als ik het gevoel heb dat hij onderweg is of als ik een raar gevoel krijg. Ik ben zelf veranderd in iemand die ik niet was.
Ik ben heel spritueel. mijn gevoel zegt dat ik bedrogen ben. Zit ik vast in een overtuiging of spreekt mijn intuïtie? Als hij iets niet verteld en ik voel het en kom erachter
dan is er altijd iets dat mij in twijfel brengt. Ik probeer hem te vertrouwen maar ben bang dat het niet gaat lukken hoeveel ik ook van hem hou. Ik ga hier kapot aan. Hij is sindsdien veel veranderd en doet hard zijn best, toch komt het vertrouwen niet terug.
ik herken veel in het verhaal van de vraagsteller en.was eigenlijk in een zelfde situatie ( relatie van 30 jaar). zelfs de dromen.
vond verder mijn relatie ideaal, ondanks dat ik niet vrijuit mijn gang kon gaan. Discussies waren eigenlijk geen optie, daar er uiteindelijk altijd een gezamelijke mening ( die van hem ) als eindresultaat moest zijn. Het was het mijn partner die vond dat ik te weinig zijn aan zijn zijde stond en daar de laatste jaren alle focus op legde, waardoor ik aan het denken ben gegaan, of mijn relatie eigenlijk wel zo ideaal was?
Uiteindelijk heb ik besloten een nieuwe weg in te slaan en de (liefdes)relatie met hem te beeindigen.
Hele goede keuze gebleken. een partner kwam op mijn pad die me laat zijn wie ik ben, geen enkel oordeel, discussies ja maar ieder mag zijn eigen mening behouden en volledige acceptatie van je eigen invullingen van je leven. Elk een eigen individue en geheel ook een eenheid.
Ik ben erg dankbaar dat ik het lef heb gehad om mijn ok leven in de waag te stellen om de kans te openen een geweldige connectie
Dag Frank,
Een mooi en lerzaam artikel, het is goed om dit artikel door meermalen te lezen, goed op je te laten inwerken, zo kun je er veel aan hebben.
groet Albert
Je hebt t mooi verwoord Frank.
Samen met zo’n 6 andere artikelen van jou die ook op deze situatie van toepassing zijn moet ik echt aan de slag.
Over die zelfstandigheid heb je inderdaad wel een dingetje. Ik word daar thuis in beperkt op een ongezonde manier. Denk aan volgen, niets alleen mogen doen onder het mom van “meer tijd samen doorbrengen”, onverwachte controle van de mobiele telefoon, kassabonnen en bankmutaties met de agenda natrekken. Maar ik heb in werkelijkheid nooit iets misdaan of dingen gedaan die niet door de beugel kunnen.
Wat ik absoluut niet aan mezelf begrijp, is dat ik voor mijn werk heel zelfstandig ben en heel zelfverzekerd. Ik sta te presenteren, overtuig en mobiliseer mensen voor mijn ideeen en laat niemand me wat vertellen (in redelijkheid dan).
Waarom ben ik dan als prive persoon zo’n watje en afhankelijk als een kind? Hier is voor mij toch niets mee te halen?
Genoeg te doen. Ik kan aan de bak in eerste plaats met mezelf en daarna de relatie.
Dank voor je inspirerende woorden en inzichten.
Beste Frank,
Weer een geweldig inspirerend artikel van jou over relaties.
Als 32-jaar getrouwd zijnde “oude” vrouw vind ik dat het mooie van een goede gelijkwaardige relatie is dat je JUIST dingen deelt, die je niet met anderen deelt of wilt delen. Je partner zou je allerbeste vriend of vriendin moeten/kunnen zijn. De basis daarvoor is vertrouwen en communicatie.
Als een partner een onplezierige harde werkelijkheid zelf moet ondervinden, moet je harder werken om het vertrouwen te herstellen en raak je veel energie kwijt aan het “sussen van de gemoederen”.
Als beide partners de ruimte krijgen om rustig hun mening en gevoelens te uiten kan dit heel verhelderend werken, vooral als een onafhankelijke derde/coach goed luistert en het gevoel van beiden kan samenvatten in meer begrijpelijke en/of geaccepteerde bewoordingen.
Als coach denk ik dat NIET communiceren over hetgeen je bezighoudt, een verhoogde kans geeft op “gedwongen keuzes” in de toekomst met meestal een min of meer “gedwongen herstelperiode” op een moment dat het je niet uitkomt.
“Onrust” in een relatie blijkt meestal niet te maken hebben met een gebrek aan liefde voor elkaar, maar met onverwerkte persoonlijke emoties van één of beide kanten. Door daarover niet te communiceren kun je op een zijspoor raken, dingen zeggen die je niet meent, dingen achterhouden en afstand kweken, terwijl je diep in je hart op zoek bent naar een bondgenoot.
Als je samen een (veranderings)proces doormaakt speelt het hebben van geheimen geen rol meer omdat je elkaar door en door leert kennen en accepteren.
Ik zou daarom iedereen aanraden om TIJDIG op een eerlijke manier te communiceren met elkaar en een onafhankelijke derde in te schakelen als je moeite hebt om “moeilijke issues” te bespreken.
Frank de Moei vind ik kwalitatief boven de meeste coaches en therapeuten uitsteken. Hij is één van de weinigen waarvan ik vind dat hij over voldoende inzicht en begrip beschikt, open minded is, goed meedenkt, duidelijk en helder is, motiveert en de juiste vragen stelt waardoor je uiteindelijk zelf je eigen richting bepaalt en keuzes maakt .
Afz. Marijke Barkey, 32 jaar getrouwd met Martin en eigenaar van http://www.vakantiewoning-bij-grens.nl, waar je op neutraal terrein, rustig en met alle privacy voorbereidende gesprekken kunt houden. In overleg met Frank kunnen wij -als neutrale derde- als gespreksleider aanwezig zijn als dat gewenst is.
Werk en privé is een groot verschil. Op je werk zien mensen vaak enkel de buitenkant. In privésfeer ben je veel kwetsbaarder en toon je emoties en liefde. Dit gaat veel dieper dan (basale) sociale vaardigheden. Dit gaat over hoe en wie jij bent. Haal jezelf niet zo neer, dit is nergens voor nodig. Stop met bedenken wat er mis is, begin met denken wat jij allemaal wél hebt & blij mee bent. Soms betekend dit dat je dingen los moet laten. (In de breedste zin van het woord)
Succes
Zelf vind ik dit ook een lastig onderwerp. Mijn partner deelt niet alles met me omdat hij me geen pijn en verdriet wilt doen. En dan heb ik het over stiekem veel porno kijken en gluren naar jonge meisjes. Hij wil dit bewust voor me verbergen en heeft niet door dat ik het wel weet. Iedere keer als ik daar weer achter kom laat ik dit niet merken maar ga ik enorm nadenken en keer ik in mijzelf. Ik vraag me af waarom ik niet voldoe en voel me oud en lelijk. Ook ga ik twijfelen aan mijn relatie. Ik bespreek het niet omdat ik dat wel een paar keer heb geprobeerd en het effect is alleen maar dat hij nog meer stiekem wordt. Ik heb een goede baan en veel sjans en vraag me dan af waarom het zo moet. En, eerlijk gezegd ga ik dan nadenken over alle kansen die ik nu laat gaan en als een soort wraak, eens vreemd te gaan. Wat vinden jullie van dit verhaal..? Ik kan er met niemand echt over praten want mijn vriendinnen denken er zo divers over..
Beste Karin,
Iets niet uitspreken wat je dwars zit (laat staan wraak nemen), maakt zelden gelukkig.
Dit hoeft overigens helemaal niets over jou te zeggen (dus wees voorzichtig met de conslusie ‘Ik vraag me af waarom ik niet voldoe en voel me oud en lelijk’).
Als twijfel blijft doorsudderen creëert het afstand en afstand is de eerste stap naar afscheid.
Dus laat het niet zo ver komen: bespreek het en vertel wat je ervan vindt.
Bespreek het net zolang tot het tussen jullie is opgelost :)
Heel veel succes!
Vriendelijke groet,
Frank
Ik herken het verhaal van Karin helemaal. Terwijl ik zelf ook porno kijk en hem dat heb verteld, dat het wat mij betreft prima is, ontkent hij het gewoon. Hij zegt zelfs dat hij een uitzondering is, blijkbaar. Op mijn toegeven dat ik heb gezien op zijn computer, deed hij het af met dat was lang geleden.
Ik vind zeker niet dat je alles moet vertellen. Ik vind wel dat je kunt zeggen dat je dat liever voor jezelf houdt en dan zal ik ook nooit verder vragen. Geen onzin teksten, om het af te houden en echt liegen.
Het heeft mijn vertrouwen wel echt geschaad.
Ik zit er erg mee.
ik snap de ervaringen van Karin en Vera.
Als je vent porno kijkt, is dat genant als je daar achter komt.
De kans bestaat dat je dan aan jezelf gaat twijfelen, maar daar is geen reden voor denk ik.
De behoefte van de ene persoon hoort bij die persoon, en zegt niets over de ander.
je kan je voorstellen als je heel heftig reageert als je ontdekt dat hij porno kijkt, hij het in het belang van de relatie de volgende keer zal ontkennen.
Anderszijds is het ook wel iets waar een man zich voor kan schamen.
Uit eigen ervaring weet ik (dan niet over porno) dat ik iets voor mezelf hou om
de ander te beschermen(die dan aan zich zelf gaat twijfelen) of een conflict te vermijden.
Vooral dat laatste is voor mij van toepassing.
Als gedachten en gevoelens die je deelt vrijwel altijd leiden tot conflicten, ga je dus niet meer delen. Daarnaast moet de partner ook het respect kunnen opbrengen om het niet uit iemand te trekken dat als deze iets voor zichzelf wilt houden.
Ik vind het juist niet gênant dat hij kijkt. Ik vind het moeilijk dat hij doet alsof hij nooit kijkt, en zegt ” ik heb jou toch”. Terwijl ik hem vertelde dat ik zelf ook kijk! Dat begrijp is niet, ik kom er niet uit waarom dit gebeurt. En hij gluurt ook. Van de zomer echt ruzie over gehad, hij ontkende niet, maar had geen idee waarom hij dat deed. Altijd ontwijkende antwoorden. Hij wilde mij niet kwetsen, zal er op letten, had er geen gedachten bij. Ik geloof het gewoon niet, maar vragen stellen en bespreekbaar maken, veroorzaakt ruzie.