Ik wil geaccepteerd worden!

Veel mensen willen geaccepteerd worden, maar accepteren zichzelf nog niet zoals ze zijn. Als mensen je alleen accepteren als je je continu aanpast, wie wordt er dan uiteindelijk geaccepteerd? Niet jij – wie je werkelijk bent – want je echte zelf laat je dan niet zien. Acceptatie van anderen is vluchtig, maar zelfvertrouwen is blijvend.

Waarom willen we geaccepteerd worden?

Geaccepteerd worden is een heel normale behoefte. Wij mensen zijn sociale wezens en we willen allemaal onderdeel zijn van een groep. We willen ons allemaal verbonden voelen. Dus die behoefte is helemaal goed, niets aan veranderen! Er is maar één probleem: Als de behoefte aan acceptatie zo sterk is, dat je jezelf voorbij loopt. Dat is een enorme valkuil.

De valkuil van acceptatie.

Wat betekent dat: jezelf voorbij lopen? Het betekent dat je je eigen wensen en verlangens ondergeschikt maakt, in de hoop beter geaccepteerd te worden. Het betekent dat je jezelf wegcijfert of overal ja op zegt, zodat anderen je aardiger vinden. In essentie betekent het dat je jezelf niet meer bent, je eigen persoonlijkheid niet meer toont en je eigen karakter onderdrukt.

Niet helemaal jezelf zijn.

Laatst sprak ik met een cliënt, die zei: “Ik ben nooit helemaal mezelf in gezelschap. Ik voel me bijna nooit op mijn gemak.” Op mijn vraag waarom hij dat niet was, antwoordde hij: “Omdat ik denk dat ik anders niet geaccepteerd wordt.” Kennelijk ging hij ervan uit dat zijn ‘normale zelf’ niet geaccepteerd zou worden en zijn ‘aangepaste zelf’ wèl. Natuurlijk voelde hij zich hierdoor niet op zijn gemak.

De paradox van acceptatie.

Zijn onzekerheid was gebaseerd op een denkfout. Want als je jezelf niet bent – in de hoop geaccepteerd te worden, wie wordt er dan eigenlijk geaccepteerd?” Niet hijzelf, want hij was toch immers niet zichzelf? De enige die dan geaccepteerd wordt, is een soort kunstmatig ideaalbeeld. Dus waarom wil iemand een ideaalbeeld ophouden – in de hoop geaccepteerd te worden – als je weet dat je uiteindelijk nooit echt wordt geaccepteerd om wie je werkelijk bent?

Dat klinkt toch niet logisch? En toch gaan veel mensen uit van deze vreemde paradox. Het is wel begrijpelijk, maar uiteindelijk gaat het je niet gelukkig maken. Jezelf kleiner maken, jezelf aanpassen, jezelf voorbijlopen, jezelf verstoppen: dit is nooit de oplossing. Er is maar één echte oplossing en dat is helemaal jezelf zijn. Eigenlijk heb je geen andere keuze!

Acceptatie is vluchtig – zelfvertrouwen is blijvend.

Je zult merken dat acceptatie van anderen heel vluchtig kan zijn. De ene keer accepteren ze je en de andere keer niet. Het is moeilijk te voorspellen. Ik kende iemand die altijd chauffeur was voor haar vriendengroep, omdat de anderen wilden drinken bij het uitgaan. Ze was ontzettend populair – totdat ze een keer niet wilde rijden. Toen was ze het plotseling niet meer. Zie je dat de acceptatie van anderen en je eigen wensen elkaar soms tegenspreken?

Acceptatie is vluchtig, maar zelfacceptatie en zelfvertrouwen zijn blijvend. Waardering, populariteit en complimenten zijn vluchtig, maar zelfvertrouwen is blijvend. Als je jezelf accepteert – precies zoals je bent – ben je minder afhankelijk van de acceptatie van anderen. Dan is het nog steeds fijn als anderen je aardig vinden, maar is het ook geen ramp als ze dat niet meer doen. Zolang je jezelf maar aardig vindt!

Een prachtig bijeffect.

Als je jezelf blijft in alle omstandigheden, dan krijg je daarmee een heel mooi bijeffect: De mensen die je accepteren zoals je bent, zullen je blijven koesteren. De mensen die je niet accepteren zoals je bent – die je alleen accepteren als je je aanpast – zullen uit je leven verdwijnen. Het is een briljant zelfselecterend proces, nietwaar? Het zorgt er automatisch voor dat je de juiste mensen overhoudt…

De vrijheid om jezelf te zijn.

Vroeger paste ik me altijd aan. Ik was onzeker en wilde niet uit de toon vallen. Wat ik echt dacht, voelde of wilde, liet ik vaak niet zien. Ik had geen zin om buiten de groep te vallen. Totdat ik erachter kwam dat in sommige groepen iedereen elkaar nadoet. Een groep is slechts tijdelijk. ‘s Avonds gaat iedereen naar huis en is iedereen toch weer anders.

Ik ontdekte de vrijheid om mezelf te zijn. Dat betekende dat ik in een aantal groepen niet meer paste. Een aantal mensen had daar moeite mee. Maar ikzelf voelde me er goed bij! Het kost heel veel moeite om je anders voor te doen dat je bent. Maar jezelf zijn, dat kost geen enkele inspanning. De mensen die me waarderen om wie ik ben, zie ik nog steeds. De anderen zijn afgevallen en dat is eigenlijk een opluchting.

Waar zit het werkelijke probleem?

Bepaal hoeveel je je wilt aanpassen om geaccepteerd te worden. Nogmaals, de behoefte aan acceptatie is prima. Zorg er alleen voor dat je niet te ver doorschiet. Als je denkt dat je je eigen persoonlijkheid onderdrukt, dan ligt het probleem niet in acceptatie. Dan ligt het probleem in zelfacceptatie. Dan hoef je niet meer je best te doen om geaccepteerd te worden, dan moet je alleen nog je best doen om jezelf te accepteren.

De e-cursus Blijvend Zelfvertrouwen gaat je daarbij helpen. Hoe groter je zelfacceptatie en zelfvertrouwen, hoe minder behoefte aan externe bevestiging – en hoe meer je jezelf kunt zijn!